جديد ‌ترين اخبار نجومی

[محمدرضا صادقیان]

سلام...

اين تاپيك جهت اعلام آخرين اخبار مهم نجومي ايجاد شده

لطفآ اخباری که در این تاپیک قرار می دهید ،یا ترجمه خودتان باشد یا اگر از منبع دیگری خبر را استفاده کرده اید ، حتمآ منبع خبر را ذکر کنید

ممنون از تلاش و همراهی همه دوستان

[e_moases]

تاکنون بیش از 10 هزار اجرام نزدیک به زمین (NEOs) شناسایی شده‌اند؛ از جمله سیارک‌ها و دنباله‌دارها در ابعاد مختلف که در فاصله مداری 45 میلیون کیلومتری زمین قرار دارند.

از این تعداد حدود 10 درصد پهنایی بیش از یک کیلومتر دارند که در صورت برخورد با زمین، خطرات جدی ایجاد می کنند.
سیارک 1950DA نخستین بار در سال 1950 میلادی بمدت 176 روز رصد و سپس ناپدید شد؛ این سیارک با پهنای 1.1 کیلومتر بار دیگر در دسامبر 2000 میلادی مشاهده شد.
رصدهای راداری در مارس 2001 نشان می دهد که این سیارک در مسیری قرار دارد که در 16 مارس 2880 میلادی با زمین برخورد خواهد کرد.
آنالیزهای راداری توسط رصدخانه Arecibo در پورتوریکو و مطالعات صورت گرفته توسط محققان آزمایشگاه پیشرانه جت (JPL) نشان می‌دهد، شانس برخورد سیارک 1950DA با زمین یک در 30 است.
ریسک برخورد این سیارک 50 درصد بیشتر از متوسط سیارک‌های خطرناک ارزیابی شده است.
البته فاکتورهای زیادی بر مسیر حرکت یک سیارک اثر می‌گذارند که اثر یارکوفسکی (Yarkovsky effect) یکی از مهمترین عوامل است؛ بر این اساس تابش نور خورشید بر سطح سیارک باعث گرم شدن و در نتیجه چرخش و حرکت سیارک می شود.
البته این سیارک خطر جدی برای ساکنان زمین تا 866.5 سال دیگر ایجاد نمی‌کند!

احتمال برخورد سیارک 1950DA با زمین تا 867 سال دیگر

منبع: ایسنا

[gisu]

فضانورد افسانه‌ای ناسا درگذشت

اسکات کارپنتر٬ فضانورد مأموریت مرکوری در شبیه‌ساز پرواز در لنگلی فیلد ویرجینیا




به نقل از دیسکاوری نیوز٬ اسکات کارپنتر٬ دومین فضانورد آمریکایی ناسا که موفق شد در مدار زمین بگردد در سن ۸۸ سالگی درگذشت. گفته می‌شود که وی سکته‌ی مغزی کرده بود و در بیمارستانی در دنور آمریکا بستری بود. با مرگ این فضانورد٬ جان گلن آخرین بازمانده‌ی برنامه‌ی فضایی هفت‌نفره‌ی مرکوری خواهد شد.
در سال ۱۹۵۹ و در میانه‌ی کش‌مکش‌های فضایی آمریکا و روسیه٬ اسکات کارپنتر به عنوان یکی از اعضای گروه هفت نفره‌ی مأموریت مرکوری انتخاب شد و نقش خلبان پشتیبان جان گلن در نخستین مأموریت سرنشین‌دار مداری را به عهده داشت. در واقع او رابط میان گلن و کنترل پرواز مأموریت بود. هنگامی که موشک «دوستی ۷» حامل گلن از زمین به سوی فضا پرتاب شد٬ کارپنتر خطاب به گلن گفت: « به امید خدا٬ جان‌گلن»
اعضای ۷ نفره‌ی مأموریت مرکوری: در بین این افراد فقط جان گلن زنده است – از چپ به راست: گریسام٬ شپرد٬ کارپنتر٬ شیرا٬ سالیتون٬ گلن٬ کوپر



بعدها پس از نخستین مأموریت سفر به دور زمین٬ سرانجام نوبت به خود کارپنتر رسید تا نام خود را به عنوان دومین آمریکایی مسافر مدار زمین به ثبت برساند. به این ترتیب وی در ۲۴ مه ۱۹۶۲ خلبان فضاپیمای آرورا ۷ شد و در مدت تقریباً ۵ ساعت ۳ بار به‌دور زمین گردید و در نهایت روی اقیانوس آرام در نزدیکی پورتوریکو فرود آمد.
البته بازگشت کارپنتر به این آسانی‌ها هم نبود. او حدود ۴۰۰ کیلومتر دورتر از جایی که در نظر گرفته شده بود فرود آمد. بر اساس گزارشی از نیویورک تایمز٬ به مدت یک ساعت٬ اتاق کنترل چندان مطمئن نبود که کارپنتر بتواند از چنین فرودی جان سالم به‌در ببرد.
اسکات کارپنتر٬ در ۱۷ فوریه ۲۰۱۲ در جلسه‌ی پرسش‌وپاسخ مرکز فضایی کندی در ناسا



اما سرانجام٬ کارپنتر توانست نجات پبدا کند و پس از آن دیگر هیچ‌گاه به فضا برنگشت. او تحقیقات خودش را این بار به جای رفتن به فضا٬ در اعماق دریاها از سر گرفت و در سال ۱۹۶۵ طی پروژه‌ی تحقیقاتی SEALAB II متعلق به نیروی دریایی آمریکا٬ حدود ۳۰ روز را در کف اقیانوس به سر برد.
پس از بازنشستگی٬ تجارتی علمی متمرکز بر منابع اقیانوس به راه انداخت که در این میان با کاوش‌گر مشهور فرانسوی٬ ژاک کوستو همکاری کرد. کارپنتر همچنین به عنوان سخن‌گو در چندین شرکت فعالیت می‌کرد و دو رمان هم نوشته است.

[mohsen4465]

دیشب فضاپیمای عازم مشتری Juno که پس از عبور از درون سایه زمین در طی پرواز کمک گرانشی خودش بطور غیرمنتظره‌ای وارد «وضعیت ایمن» شده بود با موفقیت توسط تیم کنترل به حالت فعال برگشت. Juno در حال حاضر در وضعیت عادی قرار داره و تمام سیستم‌های اون در حال فعالیت هستن.

در حال حاضر تیم کنترل در حال پردازش اطلاعات دریافتی از Juno هستن که عمدتاً در زمان قرار داشتن Juno در وضعیت ایمن به زمین مخابره شدن.

با وجود قرار گرفتن فضاپیما در وضعیت ایمن، عملیات پرواز کمک گرانشی Juno بدون کوچکترین اختلالی با موفقیت انجام شد و فضاپیما رو به سرعت 26280 کیلومتر بر ساعت رسوند. با این سرعت فضاپیمای Juno در تاریخ 4 جولای 2016 به قلمرو مشتری خواهد رسید. Juno در طی مأموریت 1 ساله خودش 33 مدار رو به دور مشتری کامل خواهد کرد که هر کدام حدود 11 روز زمینی طول خواهد کشید. پس از آن در مانوری مرگبار تا 4800 کیلومتری بالای ابرهای خروشان مشتری شیرجه خواهد رفت و در طی آن اطلاعات بی سابقه‌ای را جمع آوری خواهد کرد که پرده از بسیاری از اسرار غول منظومه شمسی برمی‌دارد.

میتونین شمارش معکوستون رو از همین حالا شروع کنین.
2 سال و 8 ماه و 22 روز.

منبع: UniverseToday

[رضا طامهری]

این سحابی که در صورت فلکی جنوبی، کارینا(شاه تخته) واقع شده است، فاصله ای بالغ بر 1200 سال نوری از ما دارد. نام علمی این سحابی، IC 2220 است و در حقیقت یک سحابی بازتابی است؛ سحابی های بازتابی، ان دسته از سحابی ها هستند که نور ستاره ای در درون و یا نزدیکی خود را بازتاب مینمایند و از این رو است که میتوانند بدرخشند.

این سحابی یک ابر گاز و غبار است که نور خود را از ستاره ای در درونش به نام HD 65750 میگیرد، این ستاره یک غول سرخ است که 5 برابر خورشید ما جرم دارد اما یک گام از سن خود جلوتر است؛ این ستاره تنها 50 میلیون سال دارد اما یک غول سرخ است!! (در این سن ستارگان تازه وارد دوران بلوغ خود شده اند و این در حالی است که غول سرخها مراحل پایانی عمر یک ستاره را نشان میدهد)
ستارگانی همچون HD 65750 دارای هسته ای کربن- اکسیژن هستند که لایه های هلیومی بیرون هسته در حال سوختن هستند و این باعث تبدیل این ستاره جوان به یک غول سرخ شده است
منبع: sciencedaily

[gisu]

قمر گمشده‌ی نپتون


قمر کوچک و مرموز نپتون Naiad در تصاویر تلسکوپ فضایی هابل مشخص شد. این قمر که درونی‌ترین قمر نپتون است با قطر۱۰۰ کیلومتر در تصاویر ارسالی ویجردو در سال ۱۳۸۶ کشف شده بود ولی از آن زمان دیگر دیده نشده بود.
دانشمندان موسسه‌ی سِتی SETI کالیفرنیا با بررسی ۸ تصویر آرشیو شده هابل در سال ۱۳۸۳ و با استفاده از تکنیکی جدید این قمر را مشاهده کردند. درخشش نپتون دو میلیون بار بیشتر از Naiad است بنابراین دیدن آن از روی زمین بسیار مشکل است. حال پس از مشاهده مجدد این قمر رازهای دیگر آن نیز باید به مرور کشف شود. مشاهدات جدید نشان می‌دهد این قمر از مدار خود انحراف دارد و جلوتر از مسیر پیش‌­بینی‌شده حرکت می­‌کند. دانشمندان حدس می‌زنند که اثر متقابل این قمر با یکی دیگر از قمرهای نپتون علت پیشی گرفتن او در مدار است ولی دلیل اصلی تا بررسی دقیق‌تر تصاویر مشخص نخواهد شد. عکس­‌های هابل مورد جدیدی نیز در مورد کمان حلقه‌­های نپتون آشکار کرده است. ویجر در مسیر خود چهار کمان مشاهده کرده بود ولی پردازش تصاویر هابل نشان می‌دهد که دو کمان اصلی آن ناپدید شده‌­اند و دو کمان دیگر تغییری نکرده‌­اند. دانشمندان به درستی علت این تغییر را نمی‌دانند، اما کمان‌ها از آن زمان کشفشان تغییر نکرده‌اند.
به گفته‌ی مارک شوالتر از دانشمندان سِتی «از زمان کشف ویجر، Naiad یک هدف گریزان بود و خیلی هیجان‌انگیز است که بتوان از اطلاعات قدیمی نتایج جدید استخراج کرد. ما در حال اکتشاف روش‌های جدید هستیم که بتوانیم از تصاویر گسترده‌ی هابل از سیارات، اطلاعات جدید جمع‌­آوری کنیم». جالب است بدانید چند ماه پیش (تیر) این تصاویر به او و همکارانش کمک کرد که قمر S/2004 N1 را نیز کشف کنند. این قمر با قطر ۲۰ کیلومتر خیلی کوچک‌تر از Naiad است ولی با توجه به فاصله‌ی دورتر آن از نپتون، مشاهده‌ی آن راحت‌تر است. در تصاویر ویجر در هنگام گذر از کنار نپتون قمر S/2004 N1 دیده نشده بود ولی شش قمر جدید کشف شد. تا به حال ۱۴ قمر این سیاره‌ی گازی آبی رنگ کشف شده است.
منبع:space.com

[مداد رنگیهام]

مولکولهایی از نور!

هر چند فوتون ها تقریبا هیچ اندرکنشی با هم ندارند ولی فیزیکدانان به تازکی با ایجاد تعامل بین آنها به نحوی دو فوتون را در هم نتیده کردند که شبیه یک مولکول رفتار میکنند

ادامه در لینک زیر:

http://www.hupaa.com/201310150406400...86%D9%88%D8%B1

[gisu]

مواجه با برخورد دهنده‌ی بزرگ هادرونی

چه اتفاقی خواهد افتاد اگر صورتتان را در مقابل بزرگترین و پرانرژی‌ترین شتاب‌دهنده‌ی پیچیده‌ی ذرات در جهان، برخورد دهنده‌ی بزرگ هادرونی (lhc)، قرار دهید؟ نخست سوراخی در صورتتان ایجاد می‌شود و بعد چند تای دیگر.
دانشمندان در lhc در این‌باره دو مورد را کاملاً شفاف‌سازی می‌کنند: نخست اینکه قرار گرفتن هر عضو بدن شما در مقابل دو پرتو پروتون برخورد کننده ایده‌ی خوبی نیست و بسیار هم خطرناک است. هر پرتو شامل ۳۲۰ تریلیون ذره است و کل انرژی که از آن ساطع می‌شود شعله‌ای ۳۶۲ مگاژول است که قادر است نیم تُن مس را ذوب کند. دو اینکه قرار گرفتن در مقابل این پرتو بسیار دشوار است (یعنی حتی اگر شما قصد خودکشی هم داشته باشید.) به گفته‌ی استیون گولدفارب که یکی از فیزیک‌دانان lhc در سویس است: اگر شما سعی کنید که هر کدام از درهای ورودی lhc را باز کنید با اینکه چراغ‌های آن‌ها چشمک هم می‌زنند برخورد‌ دهنده خودبه‌خود خاموش می‌شود.
حال بیایید فرض کنیم که شما توانستید صورت خود را به‌زور درون برخورد دهنده قرار دادید، این‌که چه اتفاقی خواهد افتاد مشخص نیست. آسیب فیزیکی شما بستگی به این دارد که چند پروتون به هسته‌های سلولی شما برخورد می‌کند. وقتی که پرتو پروتون‌های تکی می‌فرستد احتمال برخورد خیلی کم خواهد بود. ولی وقتی ۳۲۰ تریلیون پروتون داشته باشیم آن پرتو یک سوراخ در صورت شما بوجود خواهد آورد که به اطراف هم پخش خواهد شد و عمیق‌تر می‌گردد. همین مورد برای بدن شما هم می‌تواند رخ دهد‌: به جای اینکه سوراخی بوجود آید که چند میکرون عرض دارد، یک پرتو می‌تواند مخروط بزرگی در بافت شما به‌وجود آورد.
تنها جراحت دراین‌باره به سال ۱۹۷۸ برمی‌گردد؛ زمانی‌که محققی ۳۶ ساله بنام آناتولی بوگارسکی سر خود را در مسیر پرتو پروتون‌ها در u-70 روسیه قرار داده بود. (البته آن ماشین فقط یک صدم lhc قدرت داشت .) طبق گفته‌ی روزنامه‌نگاری به نام ماشا گِسِن- کسی که در سال ۱۹۹۷ برای تهیه‌ی مقاله‌ای با این محقق گفت‌وگو کرده بود – این برخورد سوراخی ایجاد کرد که از پشت سر شروع شد و از کنار سوراخ بینی سمت چپ گذشت و باعث فلج شدن صورت او و همچنین صرع شد (البته شکل دقیق این سوراخ مشخص نیست.) گفتنی است که بوگارسکی توانست بعد از معالجات به کار خود به عنوان دانشمند ادامه دهد .

[رضا طامهری]

حلقه های ظریف و نیمه تاریک زحل در تصویر فروسرخ جدید فضاپیمای کاسینی میدرخشند.

مت هدمن یکی از دانشمندان درگیر پروژه کاسینی میگوید:نگاه کردن به زحل و حلقه های آن وقتی که پشت ان با خورشید روشن شده است مانند یک نگاه از درون به بیرون زحل است که کمتر وقتی میتوان آن را نظاره گر بود." وی می افزاید:"در این تصویر نقاطی که از نگاه تلسکوپهای زمینی روشن هستند، تاریک شده اند و نقاط تاریک برای ناظر زمینی، در این تصویر روشن است"

برای دانشمندان داشتن تصویری خوب از حلقه های محو و کم نور f و E و G و حلقه ی درونی و نازک D، هنگامی که مستقیما نور به انها میتابد بسیار دشوار است. اما در این تصویر موزاییکی این جزئیات به خوبی مشخص است

منبع: sciencedaily

[رضا طامهری]

باز هم آسمان برای انسانها خط و نشان خواهد کشید؛ یک سیارک ترسناک ره سپار زمین است که با شتاب، خود را تا سال 2032 به میدان مبارزه خواهد رساند. دانشمندان روسی این دنباله دار را کشف و نام آن را TV135 2013 نامیده اند(البته به شخصه ترجیح میدهم حریفم نام آسان تری داشته باشد) دانشمندان روسی این کشف را در 12 اکتبر و با استفاده از تصاویری که چند روز قبل از آن در تاریخ 8 اتکبر گرفته شده بود، انجام داده اند. این سیارک 440 متر قطر دارد و مطمئنا از سیارکی که چندی قبل در شوروی شیشه های منازل را هدف قرار داد، بارها بزرگتر است.

اگر این سیارک مرموز (اسمش رو نبر) با زمین برخورد کند نیرویی برابر با 3100 مگا تن TNT خواهد داشت. البته این انرژی خارق العاده به اندازه ای نیست که زمین را منفجر کند اما مطمئنا آن روز را برای پیک نیک پیشنهاد نخواهیم داد. در این لینک دانشمندان دانشگاه پوردو لندن اطلاعات جالبی از شدت انفجار احتمالی این دنیاله دار داده اند.

البته این خط و نشان کشیدن ها آنچنان هم کارساز نخواهد بود زیرا محسابات تاکنون نشان داده اند TV135 2013 احتمالا باز زمین دست به یخه نخواهد شد. احتمال برخورد این سیارک با زمین 1 به 63000 است یعنی به احتمال 99.998 درصد این سیارک به زمین برخورد نخواهد کرد.

اما اکنون این سیارک دیگر به حال خود رها نخواهد شد و همواره چشمان تیز بین منجمها بدان دوخته میشود زیرا از اینک این جرم فضایی در لیست اجرام PHO (اجرام بالقوه خطرناک) جای گرفته است و امتیاز آن بر اساس مقیاس تورینو 1 از 10 است که نشان میدهد آسمان در این خط و نشان، به کاه دان زده است.

البته این سیارک تازه کشف شده است و مدار آن را نمیتوان خیلی دقیق مشخص نمود. شاید در آینده بتوانیم دقیق تر از احتمال برخورد آن صحبت کنیم.

منبع: Earthsky.org(با کمی دخل و تصرف ادبی )

[gisu]

کشف بزرگ‌‌ترین ستاره‌ی کیهان


منجمان با تلسکوپ عظیم VST در شیلی (متعلق به رصدخانه‌ی جنوبی اروپا) موفق به کشف بزرگ‌ترین ستاره­‌ی کیهان به­نام W26 شدند. این ستاره ۱۵۰۰ بار گسترده‌­تر از خورشید است و بررسی آن به دانشمندان کمک می­‌کند تا از چگونگی مرگ یک ستاره عظیم و کاشتن احتمالی بذر سیاره‌­های خاکی و یا حیات از باقیمانده‌­های آن، درک بهتری داشته باشند.
دانشمندان با بررسی خوشه‌ی ستاره­‌ای وسترلوند یک (Westerlund 1) که بزرگ‌ترین خوشه ستاره‌­ای کهکشان راه شیری، با بیش از چندصد هزار ستاره و در فاصله ۱۶،۰۰۰ سال نوری است، موفق به کشف این اَبَرغول قرمز (W26) شدند. این غول قرمز در اواخر عمر خود بوده و بزودی به صورت یک ابرنواختر منفجر خواهد شد.
ستاره‌­هایی با جرمی ۱۰ برابر خورشید و یا بیشتر در مقایسه با دیگر ستاره­‌های کم جرم، عمری بسیار کوتاه خواهند داشت. برخی فقط چند میلیون سال عمر می­‌کنند و سپس سوخت هسته­‌ای خود را به صورت یک ابرنواختر منفجر می­‌کنند. این ستاره­‌ها در مراحل پایانی عمر خود بسیار ناپایدار بوده و مواد را از لایه­‌های خارجی خود به بیرون پرتاپ می­‌کنند.
دانشمندان با مشاهده W26 در این خوشه متوجه شدند که این ستاره با ابری بزرگ و درخشان از گاز هیدروژن احاطه شده است که بسیار عجیب است. این نخستین بار است که یک سحابی یونیزه در اطراف یک ستاره ابر غول قرمز پیدا شده است . این ستاره خیلی سردتر از آن است که بتواند باعث تابش گاز شود. منجمان بر این باورند که منبع این تابش، دیگر ستاره­‌های آبی داغ آن خوشه و یا یک همدم کم نور ولی کوچک و داغ است. عکس­‌های جدید نشان می‌دهد که این سحابی به رنگ سبز تابش می­‌کند.
منبع: Space.com