آف تاپیک

[Sunrise]

سلام به همه دوستان گل آوا استاری

خیلی پیش از این "hasti" عزیز تاپیکی با عنوان "مطالب کوتاه وخواندنی" ایجاد کرده بودن که پست های خوبی میخورد و در حکم آف تاپیک فروم محسوب میشد...
به همین دلیل بعد از مدتی و به صلاح دید مدير فروم عنوان تاپیک مذکور به "مطالب آزاد" تغییر کرد تا عمومیت عنوان، در محتوای اون هم موثر بشه و البته شد!...
اما مدتی بعد اون تاپیک بسته و به تالار غیر تخصصی منتقل شد تا حجم ارسالهای غیر علمی و غیر قانونی در فروم کنترل بشه...

حالا، امشب که شب مبارک عید غدیر هست - راستی عیدتون مبارک - و با موافقت آقای امام و سایر مدیران این تاپیک رو ایجاد میکنیم که :

محلی باشه برای طرح مسائلی که ارتباط زیادی با دامنه اصلی فعالیت نجومی فروم ندارند؛ مثل مطالب کوتاه و مطالبی که جنبه سرگرمی یا عمومی در سایت دارند. فعالیت در این بخش محدودیت ویژه ای نداره ولی رعایت قوانین کلی و شئونات سایت برای جلوگیری از دریافت اخطار در این بخش هم الزامیه...

یعنی مطالب سیاسی، مذهبی، دعوا و بحث بی مورد، ارسالهای مکرر و خارج از محدوده ادب ممنوع هستن!

لطفا حتما به توضیحات فوق دقت کنید تا باز این تاپیک بسته نشه!

یادتون که هست:
تاپیک "گنجینه امضا ها و آواتار ها " برای امضاهای قشنگی هست که عوض میشن!
تاپیک تبریکات برای تبریک های آوایی ماست!
تاپیک اشعار نجومی هم داریم!
و ...

موفق و منصور باشید.

.................................................. ................

کاربران گرامی توجه کنند که پستهای ارسالی آنها در آف تاپیک جز پستهای ارسالی شمارش نمی شوند

[Kian SHams]

یه سری مطلب جالب در مورد انارشیسم خوندم که فکر میکنم شاید بد نباشه بخونیدش !



واژه ي آنارشیسم ریشه در زبان یونانی دارد و تركیبی از (archos) به معنی سرور، سر، رئیس و حكومت و پیشوند (an) برای منفی كردن می باشد. پس می‌توان سروری ستیزی یا حكومت ستیزی را معادل های مناسبی برای این واژه دانست و از لحاظ لغوی آنارشی به معنی «بی حکومتی» است.
آنارشیسم در اصطلاح ، جنبش‌ و نظریه‌ای سیاسی است كه عقیده دارد مرجعیت و قدرت سیاسی در هر شكلی نالازم و ناپسند است؛ لذا خواهان برافتادن هرگونه دولت و جایگزین انجمن‌های آزاد و گروه­های داوطلب به جای آن است؛ زیرا مسلك آنارشیسم حكومت را تنها ، موجب مصیبت‌ها و بدبختی‌های اجتماعی و مردم می‌داند.

ریشه ي نظریات آنارشیستی را در یونان باستان می‌توان یافت . برخی از قرائت های رواقی گری، شباهت هایی با اندیشه ‌های آنارشیستی دارد. آنارشیسم در فاصله ي سال های 1840 تا 1870م شكل گرفت و در كشورهای اسپانیا، ایتالیا، سوئیس، فرانسه، اتریش، هلند، و برخی كشورهای آمریكای لاتین رواج یافت. اصطلاح آنارشیسم را نخستین بار «پرودون» (poroudhon)، فیلسوف فرانسوی به كار برد. «پرودون» معتقد بود كه با انهدام مالكیت خصوصی و دولت، انسان ها آزاد می‌شوند و به برابری دست می‌یابند ؛ پس از پرودون، «باكونین» و «كروپوتكین» روسی و «كراو» فرانسوی طرح جامعه ‌ای فارغ از اجبار و زور را ریختند. آنارشیسم، ایدئولوژی سیاسی است با این اعتقاد بنیادی كه دولت باید برافتد و جامعه با شیوه‌ای داوطلبانه، بی توسل به زور و قدرتی سركوب گر سازمان یابد؛ چرا که آنها اعتقاد دارند دولت شیطانی است، زیرا به عنوان منبعی از اقتدار قهری، اجباری و مطلق و نفی کننده ی اصول آزادی و برابری و نیز استقلال شخصی نامحدود است که در کانون تفکر آنارشیستی قرار دارد. از این رو، دولت و نهادهای حکومتی و قانون همگی فاسد و فسادکننده هستند.
آنارشیست‌ها بر خلاف هواداران هگل كه دولت را به مرتبه الوهیت بركشیدند و آزادی را تنها در اطاعت مطلق از قدرت دولت یافتند، نسبت به نهاد دولت و قدرت دولتی بدبین بوده و هرگونه موسسه مبتنی بر زور و اجبار را عامل تباهی زندگی اخلاقی و اجتماعی انسان قلمداد كرده‌اند، به طوركلی آنارشیست‌ها با حكومت مبتنی بر زور مخالفت ورزیده‌اند، اما هرگز خواستار از میان برداشتن نهاد حكومت به طوركلی نبوده‌اند و بر خلاف آنچه معروف است، آشوب خواه یا «هرج و مرج طلب» نیستند و جامعه ‌ای بی‌سامان نمی‌خواهند، بلكه به نظامی می اندیشیدند که بر اثر همکاری آزادانه پدید آمده باشد که بهترین شکل آن، از نظر آنها ایجاد گروه های خودگردان است. زیرا آنارشیست ها انسان را بالذات اجتماعی می انگارند و دولت های فعلی را به این جهت كه تجسم زور و سلطه هستند، محكوم می‌كنند، اما به هر حال نهاد حكومت در جوامع بشری را مقید می‌دانند؛ ولی حكومت مورد نظر آنها باید مطلقا داوطلبانه و فاقد هرگونه قدرت كاربرد زور و سلطه بر علیه شهروندان باشد در واقع آنها اعتقاد عمیقی به نظم طبیعی و هماهنگی اجتماعی ذاتی دارند. به کلام دیگر حکومت از نظر آنها راه حلّی برای مشکل نظم نیست بلکه خود ، علت این مشکل است. آنان در حمایت از این موضع (خود وجود دولت علت مشکل است) دو ادعای كلی مطرح می‌كنند: نخست، كسانی كه اداره ي بخش های گوناگون دولت را بر عهده دارند (یعنی سیاست مداران، كاركنان دولت، قضات، مأموران انتظامی،) در مجموع طبقه ي حاكمی را تشكیل می‌دهند كه منافع خود را می‌جویند و بقیه­ي جامعه به ویژه طبقه ي كارگر را استثمار می‌كنند، دوم، تا جایی هم كه دولت می‌كوشد كه منافع عمومی و اجتماعی را تأمین كند، وسایلی كه در اختیار دارد قوانین و رهنمودهای صادرشده از مركز و اجبارا تحمیل شده برای نیل به چنین هدفی كافی و موثر نیستند. به عقیده آنارشیست ها، جامعه ها موجوداتی فوق العاده پیچیده اند، و سازمانشان باید زیر و رو گردد و به نیازهای گوناگون افراد و مناطق توجه کامل شود.
به نظر آنها افراد سركش را می‌توان در معرض فشار افكار عمومی قرار داد و یا از جامعه اخراج كرد ولی اعمال زور بیش از این مجاز نیست. همان طور که گفته شد آنارشیست‌ها اعتقاد دارند كه انسان ذاتاً پاك و جامعه پذیر است، لیكن سلطه و استیلای دولتی وی را فاسد و هنجارگریز می‌سازد. به نظر آنان از میان برداشتن دولت مبتنی بر زور و سلطه، جنایت را كاهش می‌دهد، دولت خود، با راه انداختن جنگ‌ها بدترین تبه كاری ها را مرتكب می‌شود، با این همه آنارشیست ها جامعه ای بدون دولت را ترجیح می دهند که در آن انسان های آزاد امور خودشان را از طریق توافقات و همکاری های داوطلبانه، که بر مبنای دو سنت رقیب گسترش یافته، مدیریت می­کنند: یکی اشتراک گرایی سوسیالیستی و دیگری فردگرایی لیبرال. بنابر این آنارشیسم را می توان نقطه تلاقی سوسیالیسم و لیبرالیسم تصور کرد، در واقع شکلی از سوسیالیسم افراطی و لیبرالیسم افراطی.

گونه ‌های آنارشیسم
آنارشیسم را از جهت روش عملی در براندازی حكومت، می‌توان به دو دسته انقلابی و اصلاح طلب تقسیم كرد. انقلابی ها؛ آشوب گری، ترور، اعتصاب همگانی و واژگون کردن ناگهانی دستگاه دولت را پیشنهاد می کنند و این دسته در طول قرن نوزدهم گروهی از سیاست مداران و پادشاهان و رئیس جمهورها را کشتند و به ویژه در ایتالیا و اسپانیا فعالیت گسترده ای داشتند. از ترورهای مشهور آنها می توان از قتل کارنو، رئیس جمهور فرانسه، هومبرت، پادشاه ایتالیا، الیزابت ملکه ی اتریش، مکنلی رئیس جمهور ایالات متحده ی آمریکا و... نام برد.
اوج آنارشیسم در نیمه ی اول قرن بیستم در اسپانیا طی جنگ های داخلی این کشور (1936-1939م) بوده است، که با شکست نیروهای جمهوری خواه حرکت آنارشیستی در اوج، افول کرد. پس از افول آنارشیست های انقلابی این تفکر آنارشیسم اصلاح طلب است که جای آنها را می گیرد که بیشتر در جنبش های مدافع صلح یا طرفداران حفظ محیط زیست یا سیاست های سبز جلوه گر شده است. البته به این معنی که این جنبش ها در مواضعی از آنارشیسم الهام گرفته اند. آنارشیسم به عللی از جمله به علت طبع آن که اصرار به تمرکزگریزی و تشکیلاتی نبودن دارد و نیز به علت اقدامات تروریستی انقلابیون آنها در قرن نوزدهم که باعث شد در افکار عمومی هم پایه ی خشونت و ارعاب و هرج و مرج طلبی قرار گیرد و منجر به سرکوب همه جانبه آنها گردد و به علل های دیگر، هرگز نتوانسته است سازمان پایداری برای خود برپا کند. گرچه روش "عمل مستقیم" آنارشیست ها در افکار و اذهان بسیاری نفوذی پا بر بجا داشته است، عمل مستقیم، عملی است خودسرانه، مانند احقاق حق، یا مجازات تبهکاران و انتقام از آنها و... بر اساس بی اعتقادی به نهادهای سیاسی و قضایی موجود و بیرون از چارچوب قانونی و پارلمان حاکم.
آنارشیسم از جهات دیگر مانند مالكیت یا عدم آن و عقیده به فردگرایی و جمع گرایی نیز قابل تقسیم است و دو گونه ي زیر بر همین مبنا به وجود آمده است:

1- آنارشیسم كمونیستی (جمع گرا):
كه در بعد اقتصادی مخالف مالكیت خصوصی است. مالكیت جمعی یا مالكیت تولیدكنندگان را جایگزین مالكیت خصوصی می‌كند و به بهره‌برداری از زمین و سرمایه، بدون دخالت دولت معتقد است. این نظریه طرفدار اقتصاد كشاورزی و صنایع روستایی و بازگشت به طبیعت است. اینها در صدد بودند که از حد بازار فراتر روند و عقیده داشتند که نیازهای اجتماعی را می­توان از طریق همکاری داوطلبانه در کارگاه های و مجتمع های محلی برآورد ساخت، و این مجامع را می توان برای منظورهای خاصی به صورت فدراسیون در آورد ( مثلا سازمانی برای حمل و نقل تشکیل دهند) اما مجمع فدرال حق نخواهد داشت که به اجزای تشکیل دهنده اش در صورتی که از تصمیم هایش سربپیچد، فشار وارد آورد. این نظریه آنارشیستی به وسیله «میخائیل باكونین و پیوتر کراپوتیکین» مطرح شده است.

2- آنارشیسم فردگرایانه:
بنیاد این نظریه بر فردیت است و خواهان از میان بردن مالكیت‌ های بزرگ و گسترش مالكیت‌ های كوچك و مبادلات آزاد و خرد همراه با انجمن های خصوصی حمایت کننده ای که کارشان باید حفظ حقوق هر فردی باشد که خدمات آنها را خریداری می کند. علاوه بر این، اینها مخالف هرگونه برنامه ریزی جهت اصلاحات اقتصادی بودند و از لحاظ باور به مالكیت خصوصی معتقدند و به نوعی با لیبرالیسم قریب الافق هستند. البته با این تفاوت که لیبرالیسم وجود دولت حداقلي را اجتناب ناپذیر می‌شمارد. از نمایندگان این نوع آنارشیسم «پرودون» و «اشترنر» هستند.
در روزگار كنونی جریانی تازه­ای بنام نئوآنارشیسم «آنارشیسم نو» پدید آمده است كه خطوط اساسی برنامه آنها نیز به این شرح است:
1- اجتماعی كردن وسایل تولید (در مقابل نظریه ي كمونیسم كه در عمل به دولتی كردن وسایل تولیدی می انجامید)؛
2- ایجاد اتحادیه‌های آنارشیستی؛
3- توزیع برابر نعم مادی.

آنارشیسم و دموکراسی
آنارشیست ها منتقدان سرسخت دموکراسی مبتنی بر انتخابات آزاد از نوع رایج در کشورهای غربی بوده اند. انتقاد آنان را می توان در سه نکته خلاصه کرد:
نخست: دولت دموکراتیک باز هم دولت هست، نحوه ي کار کردنش نشان دهنده ی همان بی توجهی به نیازهای اجتماعی است که نهادهای سیاسی خودکامه تر نیز البته به نحوی بارزتر نشان می دهند.
دوم: دموکرات ها غالباً ادعا می کنند که آنچه دموکراسی مبتنی بر نمایندگی مظهر آن است اراده و خواست مردم است که خط مشی حکومت را می سازد و کنترل می کند، اما بنابر عقاید آنارشیست ها، مفهوم اراده ي واحد و ثابت مردمی افسانه ای بیش نیست، مردم از حیث عقاید خویش دچار تفرقه اند، افکارشان در حال تغییر است و عده ای آگاه تر از عده ای دیگرند، این فرض که نظر اکثریت، خواست مردم را نمایان می سازد فرض باطلی است. چرا که در دموکراسی ناگزیر اکثریت تصمیم خواهد گرفت، آنگاه اقلیت در برابر یک انتخاب قرار می گیرد. یا به تصمیمی که گرفته شده است سر می سپارد یا در غیر این صورت خود را پس می کشد و اجازه می­دهند که اکثریت به اقدام بپردازد، هیچ آنارشیستی جایز نمی داند که اقلیت با زور و اکراه از تصمیم اکثریت پیروی کند. اجبار به اطاعت همانا برقراری مجدد قدرت سرکوب گر است. بخاطر این آنارشیست ها دموکراسی را استبداد اکثریت می خوانند.
اما دموکراسی مستقیم در نگرش های آرمانی اکثر آنارشیست ها جایی دارد اما به این شرط که تابع اصل توافق آزاد و اصل اختیار باشد.
سوم: آنارشیست ها به مسأله ی نمایندگی همگانی در مجالس قانون گذاری حمله می کنند، استدلال ایشان این است که مردم، هنگامی که برای برگزیدن نمایندگانشان فراخوانده می شوند، به احتمال بسیار زیاد به کسانی که ظاهرا تحصیل کرده و زبان آورند و به عبارت دیگر به اعضای بلند پرواز از طبقه ی متوسط رأی می دهند. اما حتی اگر اعضای طبقه کارگر بخواهند که نمایندگان را از میان گروه خود برگزینند، چندی نخواهد گذشت که این نمایندگان به سبب موقع و مقام جدید خود تا حد نوکران دولت تنزل خواهند کرد.

مولّفه ها و ویژگی های آنارشیسم
"اختیارگرایی" و "خودانگیختگی" از مهمترین مبانی آنارشیسم است، مؤلفه ي محوری و نقطه ی پیونددهنده ی آنارشیست ها که ستیز با هرگونه حکومت است نیز بر همین مبنا استوار است؛ ولی ستیزه جویی و مخالفت آنها تنها در حکومت و مرجعیت سیاسی متوقف نمی شود.
آنها با هر نهاد و هر قدرت سازمان یافته ی اجتماعی و دینی که بتواند یا بخواهد بر انسان ها چیره شود مخالفند. از جمله ی این نهادها، نهاد کلیسا به عنوان یک سازمانی متمرکز آمر و ناهی است. البته میان این مخالفت با الحاد و دین ستیزی نباید رابطه (این همانی) برقرار کرد. دغدغه و حساسیت آنارشیست ها نسبت به هر نهادی (اعم از مذهبی یا غیرمذهبی) است که بخواهد خصیصه ی حکومت گری بیابد. از منظر آنارشیسم منشأ تشکیل حکومت در گذشته ی تاریخ، یا از روی جهل بوده است، یا از روی طمع ورزی و یا تحت اجبار و تحمیل گروهی سلطه جو.
مارکسیسم نیز مانند آنارشیسم چشم به راه زوال حکومت است، اما زوال و اضمحلال آن را پس از پایان سیر مراحل خاص خود می داند. آنارشیسم اما مترصد و معتقد به ازاله ی حکومت در هر زمان و هر مکان ممکن است.
با وجود آن که لبه ی تیز حمله ی آنارشیسم به حکومت ها و دولت هاست اما گفتیم که شاید نتوان آن را از حیث نظری مخالف نظم و سامان مندی اجتماع دانست. آنارشیسم از آن جایی که انسان را موجودی ذاتا اجتماعی می داند معتقد است اموری را که دولت ها به زور و مشقت می گردانند به وسیله ی گروه های خودگردان و نهادهای داوطلب به وجهی وجیه تر سامان می یابد به همین لحاظ آنارشیست ها در گستردن نظریه ی "لسه فر" (بگذار بکنند) سعی بلیغ و وافری داشته اند.
با این توضیحات آنارشیسم از "نیهیلیسم" تمایز می یابد؛ نیهیلیسم در مفهوم عام خود به هیچ اصل اخلاقی و قانون طبیعی باور ندارد، اما آنارشیسم به انگیزه ی اخلاقی معتقد است و حتی، بر اخلاق نظم و انسجام اجتماعی البته به دور از الزام های بیرونی و چهارجوب های تحمیلی پا می فشارد. جامعه ی آرمانی آنارشیستی، جامعه ای است که با استفاده از استعداد نیک زیستن انسان و نیک سرشتی او و تأکید بر جنبه های اجتماعی او، شرارت ها به غایت کمرنگ شود؛ و در هنگامه ی اضطرار، نیروهای داوطلب و سیّال با به کارگیری حداقل زور با شرارت مقابله خواهند کرد. البته به عقیده ی آنارشیسم بایستی مراقب بود که این گروه ها به نهادهای رسمی و دایمی همچون پلیس تبدیل نشود. آنارشیسم همچنین وجود برخی دیگر از سازمان های عهده دار خدمات اجتماعی و اقتصادی یا سیاسی را با همان هشداری که ذکر شد می پذیرد.
به طور خلاصه آنارشیسم به عنوان یک سیستم سیاسی اجتماعی در حقیقت سه ویژگی بارز دارد:
1) عدم وجود دستگاه دولتی و یا هر نهادی که بتواند یا بخواهد به انسان ها چیره شود.
2) برابری و مساوات به مفهوم واقعی کلمه بین افراد جامعه.
3) عدم وجود مالکیت خصوصی.
__________________________________________________ __________________________________________________ _____________________________________________

با تشکر از سایت بوف كور ، تنها و زخمی

[x11416]

اینم اولین موزیک ویدیوی ضبط شده در فضا و البته مجاز(!) که در نوع خودش جالبه.
http://goo.gl/OuXRH

[Mojtaba Gholami]

با سلام خدمت همه دوستان آوااستاری
با وجودیکه چند وقتی هست بدلیل مشغله کاری و بچه داری کمتر به آوااستار سر میزنم . اما دوستان منو شرمنده کردند و سالروز تولدم رو یک روز زودتر تبریک گفتند که بابت این محبتشون از همه تشکر میکنم.
انشالا روزی برسه که اونا متولد بشن و سیل تبریک بسمتشون سرازیر بشه.
موفق باشید.

[melika bidabadi]

یک بلند گوی کوچک با قوطی نوشابه



تا به حال فکر کرده اید با این همه وسایل دور ریختنی، چه کارهایی می توان انجام داد؟ قوطی نوشابه، یکی از این دور ریختنی ها است که با کمی خلاقیت و ابتکار، می توان آن را به بلندگویی ساده تبدیل کرد. در ادامه مطلب در چند مرحله ساده، اسپیکری ساده و قدرتمند بسازیم. به امتحانش می ارزد!

۱- وسایل مورد نیاز را آماده کنید: صد البته یک دستگاه پخش کننده موسیقی (تلفن همراه یا...) - هدفون کوچک یا هندزفری - قوطی نوشابه یا دلستر تمیز و خشک شده - چسب نواری (اختیاری) - میخ و چکش

۲- پس از آماده کردن وسایل مورد نیاز، با استفاده از میخ و چکش چند سوراخ در زیر قوطی ایجاد کنید. بهتر است که سوراخ ها به مرکز نزدیک تر باشند.

۳- هدفون ها یا هندزفری ها را (مانند تصویر) از سر قوطی وارد آن کنید. می توانید با تکه ای چسب آن را در جای خود محکم کنید. البته این کار تنها در صورتی ضرورت دارد که هنگام حرکت هم می خواهید از این اسپیکر زیبا و دست ساز استفاده کنید.

۴- شروع به پخش موسیقی کنید. کمی تنظیمات ولوم، باس و تریبل پخش کننده موسیقی تان را دست کاری کنید تا به نتیجه مورد نظر خود برسید.
نکات مفید

* اگر از قوطی بزرگ تر یا درازتری استفاده کنید، صدای خروجی باس بیشتری خواهد داشت.
* از چسب نواری برای ثابت نگه داشتن هدفون ها استفاده کنید.
* مراقب لبه های تیز قوطی باشید؛ ممکن است هدفون ها و یا دستانتان آسیب ببینند.
* زیاد کردن بیش از حد صدای هدفون ها ممکن است به آن ها آسیب برساند.
* اگر به نتیجه مورد نظر نرسیدید، باز هم تلاش کنید. تنها چیزی که از دست می دهید یک قوطی است!

[Kian SHams]

[berjis93]

ایول خیلی حال کردم این یکی ته ته ته ته فیلم هند بود.
خدا این شادیا رو از ما نگیر...

[mr mohamadreza]

یکی از عکسای آقای امامو ویرایش کردم امیدوارم خوشتون بیاد

امیدوارم این شوخی ناراحتتون نکنه اگه کسی ناراحت شد بگه سریع پاکش می کنم

[Mojtaba Gholami]

آقای امام کدومه؟

[javadstar76]

آقای امام کدومه؟

آقای امام نیستن

ولی اگه بودن معلوم نبود چه به سر mr mohamadreza میومد

عکس اصلی:



واویلاااااا

[Soroush Samadi]

گوگل فضایی