تصویر روز نجوم- Apod

[Edwin]

Astronomy Picture Of Day

تصویر روز نجوم

سایت ناسا هر روز یکی از زیباترین عکس های نجومی را به همراه توضیحات آن در این لینک قرار می دهد تا علاقه مندان از آن بهره مند گردند. این عکس ها از لینک apod.nasa.gov در دسترس است.

این تاپیک جایگاهی است برای ارائه ی زیباترین عکس های نجومی APOD، توضیحات مربوط به آن ها و بحث و تبادل نظر پیرامون آن ها.

[Saeed Jafari]

NGC 602 و فراتر از آن

24 دی (13 January)

Image Credit: GeMS/GSAOI Team, Gemini Observatory, AURA

Processing: Rodrigo Carrasco (Gemini Obs.), Travis Rector (Univ. Alaska Anchorage)

گلوله‌های کیهانی در این نمای بسته­ی دقیق فروسرخ پیرامون سحابی جبار در فاصله‌ی حدود 1500 سال نوری را سوراخ کرده‌اند. این گلوله‌ها در اثر شکل‌گیری ستاره‌های پرجرم و پرانرژی منفجر شده‌‍اند، و ابرهای گازی نسبتاً متراکم‌ و داغ در حدود 10 برابر اندازه‌ی مدار پلوتون هستند که در این رنگ‌آمیزی کاذب با آبی نشان داده شده‌اند. درخشش این گلوله‌ها از نور اتم‌های آهن یونیزه شده است. آن­ها با سرعت صدها کیلومتر بر ثانیه حرکت می‌کنند و مسیرحرکتشان با ردّ زردرنگی در اثر گرمای بسیار زیاد گاز هیدروژن سحابی مشخص شده­است. بلندی این اشکال مخروطی به 50 برابر یک سال نوری می‌رسد. این تصویر دقیق توسط تلسکوپ 8/1 متری جِمینی جنوبی در شیلی با کمک یک سیستم اپتیکی تطبیقی جدید خلق شده­است (GeMS). ابزار GeMS با دست‌یابی به میدان دید بزرگ‌تری نسبت به نسل­های قبلی ابزار اپتیکی تطبیقی با راهنمای ستارگان پنج لیزری خود کمک می کند تا حدودی آثار جوّی سیاره‌ی زمین خنثی و محو کند.

http://www.nightsky.ws

[Saeed Jafari]

NGC 2170: طبیعت بی­جان آسمانی






Image Credit & Copyright: Ignacio Diaz Bobillo

در سمت چپ مرکز این اثر هنری طبیعت بی­جان آسمانی که با یک قلم­موی کیهانی ترکیب شده­است، سحابی غبارآلود NGC 2170 می­درخشد. سحابی NGC 2170 که نور ستاره­های داغ پیرامون خود را بازتاب می­کند، در این تصویر به جمع سحابی­های بازتابی دیگر آبی­رنگ، منطقه نشری قرمزرنگ، تعداد زیادی سحابی­های تاریک جذبی، و یک پس­زمینه از ستاره­های رنگارنگ پیوسته است. همانند اشیاء معمولی خانه که نقاشان طبیعت بی­جان اغلب برای موضوع کار خود انتخاب می­کنند، این ابرهای گاز و غبار و ستارگان داغ نیز موضوع رایج این زمینه­ها هستند – ابر مولکولی عظیم شکل­دهنده­ی ستارگان در صورت­فلکی تک­شاخ. ابر مولکولی غول پیکر Mon R2، به­طور تأثیرگذاری به ما نزدیک است، و فاصله­ی آن تنها 2400 سال نوری و یا کمی بیش­تر تخمین زده می­شود. در آن فاصله، وسعت این تابلو هنری بیش از 40 سال نوری خواهد بود.


















http://www.nightsky.ws/

[Saeed Jafari]

خوشه­ی کهکشانی کوره

22 دی (11 January)

Image Credit & Copyright: Marco Lorenzi

خوشه‌های کهکشانی چگونه شکل می‌گیرند و تکامل پیدا می‌کنند؟ برای یافتن پاسخ این پرسش، اخترشناسان به مطالعه­ی دومین خوشه‌ی کهکشانی نزدیک به زمین یعنی خوشه‌ی کوره ادامه می­دهند. نام این خوشه از صورت‌فلکی جنوبی کوره گرفته­شده است چراکه بیشتر کهکشان‌های آن را رو به سوی این صورت‌فلکی می­توان دید. فاصله­ی این خوشه تقریباً ۲۰ برابر فاصله­ی کهکشان همسایه‌مان٬ آندرومدا است٬ اما تنها حدود ۱۰ درصد از خوشه‌ی‌ کهکشانی کاملاً شناخته­شده­ی سنبله دورتر است. خوشه‌ی کوره دارای یک ناحیه‌ی مرکزی بسیار مشخص و واضح است که میزبان کهکشان‌های بسیاری است که هنوز هم در حال دگرگونی‌اند. این خوشه‌٬ شامل یک گروه کهشکان متمایز دیگر هم می‌شود که هنوز با هم ادغام نشده‌اند. همان‌طور که در این‌جا دیده می‌شود٬ تقریباً هر نقطه‌ی زردی بر روی تصویر یک کهکشان بیضوی در خوشه‌ی کوره است. نمای بسیار زیبای کهکشان میله‌ای مارپیچی NGC 1365 نیز در پایین سمت راست به چشم می‌خورد که عضو برجسته‌ی خوشه‌ی کوره محسوب می‌شود.
















http://www.nightsky.ws

[Saeed Jafari]

10 میلیارد زمین

23 دی (12 January)









Illustration Credit: NASA / Ames / JPL-Caltech

سیارات هم­اندازه­ی زمین چقدر رایج هستند؟ با توجه به استنباط­هایی که از داده‌های جدید فضاپیمای درحال گردش ناسا، کپلر به­دست آمده به نظر می­رسد که این سیارات بسیار رایج هستند. شبیه­سازی­های کامپیوتری نشان ‌می‌دهند که از هر ۱۰ ستاره حداقل یک ستاره میزبان سیاره‌ای شبیه به زمین است، به این ترتیب کهکشان راه شیری خانه‌ی میلیاردها زمین است! متأسفانه، این برآوردها تنها شامل سیاراتی است که مدارشان داخلی­تر از مدار عطارد است و این امر باعث شده که این زمین‌های داغ چندان مقصد مطلوبی برای سفر انسان‌ها تلقی نشوند. این بافت نگار (هیستوگرام)٬ تعداد تخمینی ستاره‌هایی را نشان می‌دهد که سیاراتی در مدارهای نزدیک در اندازه­های گوناگون بدورشان درحال گردش­اند. تعداد ستاره‌های خورشید‌مانند با سیارات زمین‌مانند در مدارهای شبیه به مدار زمین٬ قطعاً بسیار کم­تر است. اما با همه­ی این­ها، فضاپیمای کپلر به تازگی کشف چهارتای دیگر از آن‌ها را اعلام کرده­است.























http://www.nightsky.ws

[mohsen4465]

طلوع آفتاب در تیکو
15 دی (4 January)

Credit: Cassini Imaging Team, ISS, JPL, ESA, NASA; Stereo Image by Roberto Beltramini

عینک­های آبی/قرمز خود را درآورده و بیایید در کنار هلن، این قمر کوچک یخی زحل شناور شویم. قمر هلن که بسیار مناسب نام­گذاری­شده، یکی از چهار قمر تروجان شناخته­شده است، و به این دلیل آن را تروجان می­دانند که در یکی از نقاط لاگرانژی درحال گردش است. نقطه­ی لاگرانژ یک موقعیت پایدار گرانشی در نزدیکی دو جسم عظیم است، که در این مورد زحل و قمر بزرگتر دیون هستند. در واقع، هلن با شکل نامنظم خود (حدود 36 در 32 در 30 کیلومتر) در نقطه لاگرانژ جلوی دیون درگردش است، در حالی که برادرش، قمر یخی پولیدیوکیس، در نقطه لاگرانژ عقبی دیون پیش­می­رود. این تصویر برجسته یا سه­بعدی (آناگلیف) دقیق ترکیبی است از دو تصویر کاسینی (N00172886، N00172892) که در طول یک پرواز نزدیک از کنار این قمر در سال 2011 گرفته­شده­است. این عکس بخشی از نیمکره­ی روبه زحلِ هلن را نشان می­دهد که با دهانه­ها و عوارض سطحی شیارمانند پوشیده شده­است.
http://www.nightsky.ws/

آقای جعفری تیترش درسته اما متن پایینیش مال یه عکس دیگه ست. این عکس قله مرکزی دهانه برخوردی تیکو در کره ماهه (قمر زمین).

[Saeed Jafari]

حق با شماست اشتباه از من بود.از دقتتون خیلی ممنونم

[Saeed Jafari]

NGC 1309: یک کهکشان مارپیچی و دوستانش

27 دی (16 January)





Image Credit: Hubble Legacy Archive, ESA, NASA; Processing - Martin Pugh

NGC 1309 یک کهکشان مارپیچی بسیار زیباست که در فاصله‌ی حدود 100 میلیون سال نوری از ما و در سواحل صورت‌فلکی رودخانه (نهر) نهفته‌ است. کهکشان NGC 1309 با وسعت حدود 30 هزار سال نوری، تقریباً یک سوم اندازه­ی کهکشان بزرگ‌تر ما، راه شیری است. خوشه‌های مایل به آبی ستاره‌های جوان و خطوطی از گرد وغبار طرح بازوهای مارپیچی NGC 1309 را مشخص کرده­است که پیرامون جمعی از ستاره­های پیرتر زردرنگ در هسته‌ی کهکشان‌ پیچ­وتاب خورده­اند. این تنها تصویری دیگر از یک کهکشان مارپیچی زیبا از روبرو نیست، بلکه نشان­دهنده­ی مشاهدات انفجار ابرنواختری اخیر NGC 1309 و ستاره‌های متغییر قیفاووسی است که در واسنجی (کالیبراسیون) انبساط عالم نقش دارد. تازه، پس از آن­که به­اندازه­ی کافی از تماشای این طرح بزرگ کهکشانی لذت بردید، به آرایش مجموعه­ای از کهکشان­های دوردست که در پس‌زمینه‌ی نمای واضح بازپردازش شده­ی بالا از تلسکوپ فضایی هابل ثبت شده‌اند، نیز توجه کنید.

[Saeed Jafari]

ذات الکرسی A: نور مرئی و اشعه X

28 دی (17 January)

Image Credit: X-ray - NASA, JPL-Caltech, NuSTAR; Optical - Ken Crawford (Rancho Del Sol Obs.)

باقیمانده‌ی ابرنواختری ذات‌الکرسی A (Cas A)، پیامد یک تحول ناگهانی کیهانی، به­راحتی 11 هزار سال نوری از ما فاصله دارد. نور ذات‌الکرسی A، که حاصل انفجار مرگبار ستاره‌ای عظیم و پرجرم است، نخستین بار در330 سال پیش به زمین رسید. ابر ذرات به‌جامانده از این انفجار که هنوز هم در حال گسترش است، در نزدیکی مرکز این تصویر ترکیبی در محدوده­ی 15 سال نوری گسترده­شده­است. در این منظره، داده­های رنگی زمینه‌ای پرستاره و رشته­ها و رگه­های کم‌نورتر مواد در انرژی‌های نوری مرئی با داده­های تصویری تلسکوپ مدارگرد پرتو ایکس X NuSTAR ترکیب­شده­است. داده­های اشعه X در ته رنگ­های آبی که به­صورت رنگ‌های کاذب نگاشته­شده­اند، ردّ حلقه‌ی بیرونی پراکنده از موج شوکی درحال گسترش را مشخص کرده­است که انرژی درخشش آن­ تا 10 هزار برابر انرژی فوتون­های نور مرئی می­رسد.

[Saeed Jafari]

دهانه برخوردی استیکنی

29 دی (18 January)

Image Credit: HiRISE, MRO, LPL (U. Arizona), NASA

استیکنی بزرگترین دهانه برخوردی روی فوبوس، قمر مریخ است. این گودال به نام کلو آنجلین استیکنی هال (Chloe Angeline Stickney hall) نام­گذاری­شده­است که ریاضیدانی برجسته در زمان خود و همسر ستاره­شناس معروف، آساف هال (Asaph Hall) بود. آساف هال کاشف هر دو قمر سیاره سرخ در سال 1877 بوده است. دهانه استیکنی با 9 کیلومتر وسعت نزدیک به نیمی از قطر خود فوبوس را فرا گرفته است. این گودال برخوردی آن­قدر بزرگ است که به احتمال زیاد برخورد ایجادکننده آن تا مرز خرد و متلاشی کردن این قمر کوچک پیش­رفته­است. این تصویر خیره­کننده از استیکنی و محیط پیرامونش که مقداری رنگ­هایش تقویت­شده، توسط دوربین HiRISE نصب شده بر مدارگرد اکتشافی مریخ در زمانی که در مارس 2008 از فاصله حدود شش هزار کیلومتری قمر فوبوس گذرمی­کرد، گرفته­شده­است. گرچه گرانش سطحی جرم سیارکی­مانند فوبوس کمتر از یک هزارم گرانش زمین است، اما این رگه­ها نشان­می­دهند که با گذشت زمان مواد سست فرسوده شده و به پایین دیواره­های داخلی گودال سرازیرشده­اند. نواحی مایل به آبی کم­رنگ در نزدیکی لبه دهانه نشان­دهنده جایگزین­شدن سطح نسبتاً تازه­ای است. منشاء شیار­های عجیب روی سطح این قمر ناشناخته­است اما احتمال دارد به علت ضربه حاصل از برخورد به وجود آمده باشد.

[Saeed Jafari]

نگاه خیره بارنارد در NGC 2170

30 دی (19 January)

Image Credit & Copyright: John Davis

این تصویر موزاییکی تلسکوپی که به یک چشم­انداز کیهانی چشم­دوخته­است، زیبایی بی­نهایت اجرامی که در آن حضور دارند را نشان­می­دهد. این منظره هیجان­برانگیز حدود 6 درجه یا معادل 12 ماه کامل در آسمان زمین وسعت دارد. لایه­های چین­خوردگی گاز قرمز و درخشان در سمت چپ تصویر، بخش کوچکی از یک کمان عظیم با گستردگی 300 سال نوری را تشکیل می­دهند. این کمان عظیم که به عنوان حلقه بارنارد شناخته­شده، کم­نورتر از آن است که با چشم دیده­شود. ساختار این حلقه توسط انفجارهای ابرنواختری که مدت­ها پیش از بین رفته و بادهای ستاره­های عظیم و پرجرم شکل­گرفته­است و به وسیله نور اتم­های هیدروژن ترسیم­شده­است. حلقه بارنارد در فاصله حدود 1500 سال نوری از ما و تقریبا در مرکز سحابی بزرگ جبار، مهد تولد ستارگان در امتداد لبه ابرهای مولکولی جبار، نهفته است. و اما در فراسوی آن، سایر زمینه­های بارور ستارگان در صفحه کهکشان راه شیری ما واقع شده­اند. این نوردهی بلندمدت ترکیبی در سمت راست NGC 2170 را یافته­ که مجموعه­ای غبارآلود از سحابی­ها است و در نزدیکی یک ابر مولکولی همسایه در فاصله حدود 2400 سال نوری قرار گرفته­است.