اطلاعات کلی در مورد منظومه شمسی

[آسمون]

سلاااااام به همه دوستان
این تاپیک رو ایجاد میکنم که مکانی باشد جهت تبادل اطلاعات در مورد اجزای منظومه شمسی از جمله سیارات،قمر ها و ....
از اونجایی که خودم اطلاعات زیادی در موردش ندارم،لطفا دوستان کمک کنند و اطلاعات خودشون رو بذارند،فقط اگر امکان داره،از اولین سیاره نزدیک به خورشید شروع کنین تا این تاپیک سیر تکاملی درستی رو طی کنه.


با تشکرات فراوان

[رضا طامهری]

ابر اورت را دربردارنده حدود 10 تریلیون جرم فضایی براورده می کنند و گفته میشود منشاء ستارگان دنباله دار با گردش انتقالی دراز مدت (چندهزارساله) می تواند باشد، به ویزه برخی از ستاره های دنباله دار عظیمی که به فواصل منظم با برخورد خود به زمین در نابودی بخشی از سیر تکاملی زیست در این سیاره سهم داشته اند. طرفداران این نظریه معتقدند که چون دوره های انهدام جمعی بیشتر موجودات در زمین، به ویژه در طول 250 میلیون سال اخیر، تقریبا هر 30 میلیون سال یکبار روی داده است و دستگاه خورشیدی نیز دارای حرکات نوسانی آن هم حدود 30 میلیون ساله، از بالا به پایین و برعکس بر روی سطح کهکشان راه شیری است(این حرکت جدیدا رد شده است)، پس زمانی که دستگاه خورشیدی از ناحیه پر جاذبه کهکشان عبور میکند، امواج جاذبه نیرومند، برخی از جرمهای نامتعادل ابر اورت را به درون دستگاه خورشیدی رانده و میراند، که تعدادی از آنها به زمین اصابت کرده اند.

برگفته از: دهر

[hadi soleimani]

دوستان من راجب بادهای خورشیدی مقاله هایی دارم که دام ترجمشون میکنم.متن مقاله در مورد پیش بینی دقیق بادهای خورشیدی که عامل خسارت چند میلیارد دلار در هر سری میشود.تا تموم شد در این قسمت قرار میدهم تا دوستان استفاده کنند.البته قسمتی از این مقاله به حوزه مهندسی کامپیوتر در زمینه هوش مصنوعی و قسمتی در زمینه ستاره شناسی هستش.

[sara shahabi]

حالا که شهاب تنینی رو در پیش داریم فکر می کنم بد نباشه کمی هم از شهاب ها و بارش های شهابی یاد کنیم!

ذرات دنباله دار به علت تابش خورشیدی و گرمای خورشید در مدار دنباله دار پخش می شوند که البته تر اکم یکسانی ندارند.در اثز بر خورد مدار زمین با مدار این دنباله دار ها قطعات به جا مانده از دنباله دار ها بر اثر اصطکاک با جو می سوزند و در خشند گی ای را پدید می آورند که همگی با آن آشنایی داریم.اگر اندازه ی قطعه بزرگ باشد آذر گوی به وجود می آید که منظره ی بدیعی رو در آسمان خلق می کند.البته منشا شهاب سنگها عموما سیارکهایی هستند که به خاطر تاثیرات گرانشی و یا بر خورد به مناطق درونی منظومه هدایت شدند.

تعریف لغوی که برای کلمه ی meteor هست«بالا در هوا» است.ولی تعریف علمی تری که براش به کار می ره ذرات جامدی هستند که در محیط های بین سیاره ای حرکت می کنند که اندازه ی آن کوچکتر از یک شهاب سنگ و بزرگتر از یک اتم است(چون ما گویچه های کیهانی رو داریم که در حد میلی متر هستند و در قطب جنوب و اقیانوس ها یافت شدند حالا دلیل این که چه جوری با این اندازه ی کوچکشان سالم ماندند دقیقا همین اندازه شون هست که می تونند گرما رو از طریق تابش دفع کنند و ذوب نشوند)

ترکیب شهاب ها رو از زوی رنگ و...می شه تشخیص دارد.فاکتورهای دیگری که برای مشخص کردن مشخصات شهاب به کار می روند:قدر ،طول رد،مدت دوام،دود که اکثرا آذر گوی ها دارند،سرعت و...تاثیرات شهاب ها بر روی سیگنال های رادیویی هم جا لب توجه هست مخصوصا برای شهاب هایی که در روز هستند(البته می دونید که بخش عمده ی شهاب ها در شب ظاهر می شوند)

یک نکته ی دیگری که هست اینه که اگر شهاب ها از روبه رو به زمین وارد بشوند به خاطر این که سرعت نسبیشون مجموع سرعت زمین و سرعت خودشون می شه که به همین خاطر سرعت زیاد احتمالا به زمین نمی رسند و شهاب باقی می مونن.

---------------------------------------------
پ.ن:تشکر از آقای طامهری که این تاپیک رو احیا کردند،بالا خره این تاپیک هم جزو علمی ها هست(اگر چه ساده تره)ولی خوب به هر حال چنین پست هایی موجب ارتقای علمی فروم می شه!حالا این رو گفتم که دوستان لطف کنند تاپیک های آموزشی رو بالا بیارند


اگر مایل باشید در ادامه در مورد:

-بارش های شهابی
-و شهاب سنگ ها و مسائل مربوط بهش

البته به صورت خلاصه بحث کنیم(با توجه به عنوان تاپیک)اگر مورد دیگری هست بفرمایید.

من یه سوال داشتم:در چند مستند و بعضا فیلم دیدم که وقتی شهاب به زمین وارد می شه در قسمت جلو مخروطی به وجود می آید که شبیه قله است،دلیلش چیه؟البته می دونم که قسمت های اطراف ذوب می شوند ولی چرا قسمت جلو ذوب نمی شه؟؟

[sara shahabi]

مشخصات شهاب ها:

دنباله ی یونی:زمانی که شهاب ها یا شهاب سنگ به قسمت های فوقانی جو وارد می شوند،دنباله ی یونی به وجود می آید که نتیجه ی یونیده شدن مولکول های هوا به خاطر عبور شهاب یا شهاب سنگ است.

رنگ:رنگ ِشهاب بستگی به ترکیب شیمیایی و سرعتش هنگام وارد شدن به جو زمین دارد.زمانی که بر اثر گرما،گازهای اطراف یونیده می شوند؛رنگی که ما از شهاب می بینیم،بسته به این که کدام گاز ببیشتر یونیده می شود تغییر می کند.زمانی که لایه های شهاب سنگ از بین بروند رنگ می تواند با توجه به مواد سازنده ی شهاب سنگ تغییر کند.نارنجی/زرد:سدیم_زرد:آهن_آبی/سبز:مس/صورتی:پتاسیم/قرمز:سیلیکات.اگر سرعت ورود شهاب به جو زیاد باشد رنگ سفید دیده می شود.که به این ترتیب رنگ می تونه نشان دهنده ی نوع شهاب ها باشه.

طول ِرد:رد شهاب ها که همون مسیر ظاهریشون در آسمان هست رو می تونیم با مقیاس های زاویه سنجی به دست بیاریم.

قدر:قدر شهاب ها را با مقایسه با ستاره ای اطراف می توان به دست آورد که البته برای این کار باید قدر ستاره های اطراف را بدانیم.ضمناًاگر ارتفاع شهاب به افق نزدیکتر باشد قدر کاهش می یابد.

دود:دود بیش تر مخصوص آذر گوی هاست که شهاب های پر نورتر از زهره هستند ولی اگر شهاب نزدیک افق باشد می توانیم از قدر 3- هم در نظر بگیریم.

zhr:که نشان دهنده ی تعداد شهاب های مشاهده شده برای یک نفر البته به شرط شرایط مناسب(آسمان تاریک و کانون بارش در حدود سمت الراس)است.

---------------------------------
این سوال بنده رو جواب بدید ممنون میشم.

در چند مستند و بعضا فیلم دیدم که وقتی شهاب به زمین وارد می شه در قسمت جلو مخروطی به وجود می آید که شبیه قله است،دلیلش چیه؟البته می دونم که قسمت های اطراف ذوب می شوند ولی چرا قسمت جلو ذوب نمی شه؟؟

[sara shahabi]

بارش های شهابی:

بارش های شهابی در واقع مجموعه ای از شهاب ها هستند که منشاشان دنباله دار واحدی است.البته فاصله ی ذرات دنباله دار باید تا مدار زمین باید کمتر از 0.08 au باشد که امکان بارش شهاب به وجود آید.ذرات دنباله دار با سرعت بسیار و در مسیر های موازی وارد جو می شوند ولی به خاطر ارتفاع زیاد که از دید ناظر زمینی دارند و سرعت تقریباً یکسانشان به نظر می آید که کانون بارش یک نقطه است که همه ی شهاب ها از آن جا می آیند.کانون بارش در هر صورت فلکی به صورت ظا هری وجود داشته باشد،بارش شهابی را به نام همان صورت فلکی نامگذاری می کنند.لازم به ذکر است که اگر کانون دو یا چند یارش در صورت فلکی واحدی باشند از پر نورترین ستاره ی آن صورت فلکی برای نامگذاری استفاده می شود(مثل دلتا دلوی).البته این کانون بارش مقداری در آسمان به علت حرکت زمین تغییر می کند.هم چنین از یک شب تا شب دیگر بر اثر حرکت زمین در مدارش جا به جا می شود.

همان طور که گفته شد منشا شهاب سنگ ها عمدتاً سیارک ها هستند پس اندازه ی اجزا در بارش های شهابی باید کوچک باشد.(چون شهاب سنگها از بارش های شهابی نیستند)عمده ی این ذرات کوچکتر از دانه ی ماسه است که قطعاً به زمین بر خورد نخواهند کرد وذوب می شوند.به بارش های شهابی غیر عادی که تعداد شهاب ها به بیش از 1000 می رسد،انفجار شهابی (meteor outbursts) یا طوفان شهابی می گویند.

دنباله ی غباریِ دنباله دار ها در عکس های فروسرخ کشف شد.این دنباله ها که قبلاً پیش بینی شده بودند سرعت کمی داشتند و به نظر می آمد که با دنباله دار ها بی ربط نباشند.جاذبه ی سیاره تعیین می کند که دنباله ی غباری در کجا ار مدار سیاره بگذرد(در ویکی این موضوع رو به باغبانی تشبیه کرده بود که شلنگ آب رو به سمت یک گیاه که با هاش فاصله داره هدایت می کنه!)در سال 1886 تحقیقاتی در مورد دنباله و ... انجام شد که بر اساس داده ها انتظار می رفت طوفان شهابی پدید آید ولی بعداً متوجه شدند که به علت فاصله ی دنباله دار از زمین این امر رخ نداده است.

در زمان های طولانی دنباله های غباری از راه های پیچیده ای می توانند تشکیل شوند.یکی از این اثرات،مدار های دنباله دارها ی تکرار شونده(مدار بیضی)است که وقتی پخش می شوند در مدارهای رزونانسی با مشتری(چون بیشترین تاثیر رو داره گفته شده) قرار می گیرند.اثر بعدی نزدیک شدن به مدارهای سیارات هست.می دونیم وقتی شهاب سنگها به زمین نزدیک می شوند سرعتشون ممکن هست افزایش پیدا کنه(مدارشون بزرگتر می شه(البته نسبت به خورشید))و یا کاهش پیدا کنه(مدار کوچکتر)که دنباله ها جا می مانند.اثر سوم هم فشار تابشی هست که البته بیشتر عامل پخش شدن جرم های کوچکتری است(نه مثل آذر گوی ها)

و در آخر این که بارش شهابی در سیارات دیگه هم به شرط داشتن جو قابل قبول می تونه وجود داشته باشه،مثلا انتظار می ره که مریخ هم بارش شهابی داشته باشد ولی دنباله داری با منشا متفاوت به خاطر مدارهای متفاوت!

بخشی از مطالب بر گرفته از wikipedia
-------------------------------------------------
سوالم رو هم دیگه نمی پرسم

[Ehsan]

در چند مستند و بعضا فیلم دیدم که وقتی شهاب به زمین وارد می شه در قسمت جلو مخروطی به وجود می آید که شبیه قله است،دلیلش چیه؟البته می دونم که قسمت های اطراف ذوب می شوند ولی چرا قسمت جلو ذوب نمی شه؟؟

تا جایی که من می دونم کل ِ شهاب باید ذوب بشه! حالا تو فیلم ِ مستند و اینا ممکنه واسه خوشگل بازی یه کارایی بکنند که با واقعیت جور نیست اما در واقعیات احتمالا شهاب به شکلی که منطقیه (جلو-اطراف) اش ذوب میشه.

یه چیزی شبیه ِ این اشکال دیده میشه:

[sara shahabi]

شهاب سنگ ها

چیستی شهاب سنگ ها تا حدودی گفته شد.اگر شهابواره تا سرعت های فرو صوت سالم بماند و منفجر نشود(اکثرا آتشگوی هستند) احتمالاً شهاب سنگ پدید می آورد.ماده ی مذابی که به وجود آمده بود بر روی سطح شهاب سنگ جامد شده و لایه ی سیاه رنگی(مثل شکل پست قبل)به نام لعاب سوخته ایجاد می کند.

در مورد شهاب سنگ ها به طور کلی:آهن-نیکل فلزی در خودشون دارند(بعضی کمتر و بعضی دیگه تقریباً کل جنسشون)،به همین علت هم شکل ظاهریشون از سنگ های زمینی معمولی متفاوت هست.به خاطر پخ بودن زمین و تمرکز بیشتر گرانش در استوا احتمال افتادن شهاب سنگ در استوا بیشتر از قطبین است(اگر سه شهاب سنگ در حدود قطبین سقوط کنند،چهار شهاب سنگ نزدیک به استوا می افتند).بیشتر شهاب سنگ ها را در مناطق بیابانی می توانیم بیابیم.چون هم آب و هوای مرطوب ندارند که دچار هوازدگی شوند و هم سنگ های عادی در آن مکان ها کمتر هستند.

شهاب سنگ ها بر اساس جنس به سه گروه کلی سنگی-آهنی،سنگی،آهنی تقسیم می شوند:

شهابسنگ های سنگی:این شهاب سنگ ها رو به علت شباهت هاشون با سنگ های زمینی سختتر می توان پیدا کرد/به دو دسته ی کندریت و آکندریت تقسیم می شوند:
شهابسنگ های کندریتی عموماً فلز و سولفید دارند و کندرول هم درشون وجود داره(کندرول دانه های سیلیکاتی هست که به خاطر سرد شدن سریع مذاب پیش میاد)البته ساختارشون نشون می ده که پس از شکل گیری دیگه ذوب نشده اند(کندر یت ها فلز هم دارند و اگر قرار بود ذوب شده باشند باید سنگ و فلز از هم جدا می شدن) و ذوبی که ذکر شد قبل از تشکیل کامل کندریت ها بوده.ترکیب شیمیاییشون هم به جز عناصر گازی بسیار شبیه به خورشید هست و به نظر می آید که موادشون موادی هست که زمین هم از اون ها شکل گرفت.البته نظریه های دیگری هم هست که اعلام می کنه به دلیل اینکه در بعضی از کندریت ها خرده سنگ هایی دیده می شه که در مقیاس سیاره ای ذوب شده اند و نتیجه می گیرند که سیارات قبل از کندیت ها وجود داشتند،پس کندرول ها به خاطر برخورد سیارک ها با هم به وجود اومدن.
بعضی از این کندریت ها کربن دار هم هستند که آب و ترکیبات آلی دارند+بلورهای ریز الماس و...

شهاب سنگ های آکندریتی که تعدادشون از کندریتی ها کمتر هست به خاطر فرایندهای آذرین به وجود اومدن یعنی ماگما یی که در سیارک ها هست متبلور شده.اگر این بازالت در زمین(منظور درون جرم هست) سرد بشه چون آرامتر سرد می شه بلورهای بزرگتری تشکیل میده ولی اگر سریع سرد بشه بلورها اون قدر ریز هستند که به چشم نمی آیند.
آکندریت های بازالتی هم داریم که بهشون هاواردیت می گن و بلورهای شکسته و سنگ های بازالتی در اون ها هست(فکر کنم سطح ماه هم داره این سنگ ها رو)هاواردیت ها فشرده هستند و از سطح اجرامی جدا شدن که فاقد جو بودند چون باد خورشیدی بر روی کانی ها شون تاثیر گذار بوده.

شهاب سنگ های آهنی:در سیارک ها به علت ذوب فلز از سنگ جدا شد و به عمق سیارک رفت.عمدتاً از جنس آهن و نیکل هستندیک ساختار جالبی هم دارند که به الگوی ویدمن اشتاتن مشهور هست اگر سطحشون رو خراش بدهیم یک الگوی جالبی دیده می شه که در سنگ های معمولی یافت نمی شه(به صورت خلاصه و نه کاملاً علمی اینکه چون آهسته سرد شدند این الگو به وجود امده)
شهاب سنگ های آهنی بیشترین شهاب سنگ های کشف شده هستن به خاطر اینکه راحت می شه از دیگر سنگ ها تشخیص شون داد ولی واقعیت امر این هست که کندریتی ها در کل بیشتر هستند ولی شباهت زیادشون به بقیه ی سنگ های زمینی باعث می شه که سخت بتونیم تشخیصشون بدیم.

سنگی-آهنی ها:چون نمی خوام اسم های پیچیده ی زمین شناسی رو مطرح کنم(که خودمم نمی فهمم)به صورت خلاصه اینکه رگه های شیشه ای و فلزی زیادی دارند که تحت تاثیر دماهای زیادی بودند و بعد سرد شدند(گویا شهاب سنگ ورامین هم همین گونه بوده)

از طریق طیف سنجی سیارک ها و بررسیش با طیف شهاب سنگ می تونیم پی ببریم که از چه نوعی هستند مثلاً نشون داده شده که سرس(البته سیاره ی کوتوله هست)کندریت کربن دار هست...

یعنی دستم شکست..............
-----------------------------------------------------------------------
یک نکته یا بهتره بگم یک سوال:تا اون جایی که من می دونم فروم فضای گفت و گو هست نه لکچر و سخنرانی!!در ابتدا ی ابتدا! این تاپیک خیلی خوب بود و بحث هایی هم انجام شد ولی الان....کما اینکه بر سر تاپیک های علمی دیگه هم تقریبآ این اتفاق افتاده!خلاصه این که به نظرم یه تحولی صورت بگیره خیلی بهتره....
راستی من روند این تاپیک رو نمیدونم الان بحث ها تموم شد یعنی؟؟

[the milky way]

کتابی که ذیلا ارائه خواهد شد کتابی است که اطلاعاتی کلی در مورد سیارات منظومه ی شمسی و ویژگی های آن ها ، در اختیار ما خواهد گذاشت و ما را به یک آشنایی نسبی در مورد منظومه ی خودمان خواهد رساند.
کتاب پس از توضیحی اندک در مورد نحوه ی شکل گیری منظومه شمسی اطلاعاتی را در مورد خورشید و سیارات بعدی منظومه در اختیار ما قرار میدهد.
دوستان میتوانند کتاب را با حجمی حدود 2 مگابایت از لینک زیر دریافت نمایند.

دانلود کتاب

منبع : لیگ علمی پیشگامان ایران اسلامی (پایا) (http://www.payaleague.ir)

[reza fety]

عطارد نزدیکترین سیاره به خورشید است. از اینرو ، دمای آن در روز به 400 درجه سانتیگراد می‌رسد. در این دما سرب هم ذوب می‌شود. شبها دما افت می‌کند و احتمالا تا 200 درجه سانتیگراد پایین می‌آید. عطارد جو ندارد و نمی‌تواند گرما را نگه دارد. از اینرو دمای شب و روز آن تفاوت زیادی باهم دارند. یک بار چرخش آن به دور خود 59 روز و یک بار گردش آن به دور خورشید 88 روز طول می‌کشد. مدار عطارد کاملا به شکل بیضی است و در نتیجه فاصله آن از خورشید بین 47 تا 69 میلیون کیلومتر تغییر می‌کند. این سیاره کوچک اندکی از ماه بزرگتر است.

موقعیت عطارد نسبت به زمین عطارد نزدیکترین سیاره به خورشید و نیز کوچکترین سیاره خاکی است. هر سال در حدود سه بار به عنوان ستاره درخشان شامگاهی در نزدیکی افق غروب خورشید و نیز به عنوان یک ستاره صبحگاهی ظاهر می‌شود. بخاطر سرعت کم آن نسبت به زمین از لحاظ افسانه‌ای ، خدای روشنی نامیده شده است. در مواقعی ، عطارد در درخشندگی شبیه زحل می‌شود، اما معمولا بواسطه درخشندگی همسایه‌اش ، خورشید ، ناپدید می‌گردد.

حرکت عطارد عطارد در یک مدار با ثابت خروج از مرکز (e=0.02056) و میل زیاد (7 درجه نسبت به دایرة ‌البروج) با نیم قطر اطول 0.03871Au و یک دوره تناوب مداری نجومی 87.96 روز به دور خورشید می‌گردد. بزرگترین زاویه کشیدگی این سیاره که از زمین مشاهده شده است، از ˚18(قرین خورشیدی) تا ˚28 (بعید خورشیدی) ، با متوسط 23 قرار دارد. تصور می‌شد که دوره تناوب چرخشی نجومی ‌عطارد یا (مانند زمین) 24 ساعت یا بطور همزمان 88 روز باشد. اما در اوایل سال 1960 میلادی برای اولین بار تپشهای راداری منعکس شده از سطح عطارد دریافت شدند و در سال 1965 میلادی جی.اچ. پتنژیل (G.H.Pettengill) و آر.بی. وایس مستقیما با استفاده از فنهای راداری دوپلری نشان داده‌اند که دوره تناوب چرخشی عطارد در حدود 59 روز است. گرانش سیاره جاذبه سطحی عطارد به قدری ضعیف است که قادر به نگهداری ذرات اطراف خود نیست. در نتیجه عطارد تقریبا فاقد جو است. چگالی فضایی اطراف عطارد حدود 1000 میلیارد برابر کمتر از چگالی جو زمین است. مشخصه‌های فیزیکی شعاع عطارد 24400 کیلومتر است. جرم آن 33x1023kg می‌باشد که از اختلالات گرانشی بر روی فضاپیما محاسبه شده است. عطارد هیچ قمر طبیعی ندارد. چگالی متوسط آن 5420 کیلوگرم بر متر مکعب می‌باشد که نظیر یک سیاره خاکی است، اما برای اندازه عطارد زیاد است. از آنجا که گرانش کلی عطارد کمتر از زمین است (فشردگی آن کمتر است)، اما چگالی حجمی ‌آن در حدود چگالی حجمی‌ زمین می‌باشد، لذا باید در برگیرنده مقدار بیشتری از فلزات باشد. حدس می‌زنیم که در داخل عطارد یک گوشته صخره‌ای و یک هسته بزرگ فلز( شايد نيكل وآهن) وجود داشته باشد. عطارد هوا ندارد. در آن ، پس از سپری شدن روز بی‌درنگ شبی سرد فرا می‌رسد. از اینرو ، سطح آن در نتیجه فرسایش تغییر نمی‌کند. طی هزاران میلیون سال ، سطح عطارد مورد اصابت خرده سنگهای فضایی قرار گرفته است. به علت این بمباران مداوم اکنون سطح سیاره پر از گودال است. کف گودالها پوشیده از گرد و غباری است که از متلاشی شدن این خرده سنگها به‌وجود آمده است. میدان مغناطیسی درسال 1974 میلادی (1353 شمسی) سفینه فضایی مارنير10 از کنار عطارد گذشت. مارینر 10 یک میدان مغناطیسی ضعیف سیاره‌ای را با شدتی در حدود 220nT ، 1nT=10-9T آشکار کرد. اگر چه این مقدار کوچک است. ولی برای قطع مغناطوسپهر در بادهای خورشیدی کافی است. در اینجا میدان مغناطیسی ، ذرات باردار (اکثرا پروتونها) را از باد خورشیدی اطراف سیاره منحرف می‌کند. به نظر می‌رسد که میدان عطارد یک دوقطبی باشد که کم و بیش با محور چرخش سیاره ، در یک امتداد قرار گرفته است. دراین صورت ، بطور کلی میدان مغناطیسی عطارد شبیه میدان مغناطیسی زمین ولی ضعیفتر از آن است. حضور یک میدان مغناطیسی و همچنین چگالی زیاد سیاره دلالت بر آن دارد که عطارد مانند زمین دارای یک هسته فلزی است که عمدتا از آهن و نیکل تشکیل شده است. به نظر می‌رسد که این سیاره همانند یک آهنربای دائمی ‌است. میدان مغناطیسی زمین صدبار شدیدتر از میدان مغناطیسی عطارد است حوزه کالریس حوزه کالریس به وسعت 1300 کیلومتر (800 مایل) بزرگترین حوزه ناشی از برخورد شهابسنگها به سطح عطارد است. حلقه‌های کوهستانی هم مرکز ناشی از برخورد شهابسنگهای عظیم ، این حوزه را محصور کرده‌اند. کف این حوزه پوشیده از گدازه سفت شده است، همچنین گودالهای کوچک و جوان نیز در کف این حوزه یافت می‌شوند. کالریس واژه‌ای لاتینی و به معنای گرما می‌باشد. این اسم به این دلیل انتخاب شده است که این حوزه هنگام نزدیک شدن عطارد به خورشید یک دور در میان ، رو به خورشید بوده و گرمترین نقطه سیاره می‌گردد. گودالها سطح سیاره عطارد پوشیده از گودالهای شهابسنگی است که حدود 3.5 میلیارد سال پبش بر اثر بمباران شهابسنگها بوجود آمده‌اند. اندازه گودالهای موجود در عطارد از چند متر تا 1000 کیلومتر (600 مایل) متغیر است. گودالهای بزرگتر ، حوزه نامیده می‌شوند. گودالها دارای مشخصاتی نظیر قله‌ها و حلقه‌های کوهستانی ، دیوارهای تراس دار و رگه‌هایی درخشان از توف (موادی که بر اثر برخورد شهابسنگ به بیرون پرتاب می‌شوند) هستند. مشخصات یک گودال به اندازه ، سرعت و جهت شهابسنگی که آنرا بوجود آورده بستگی دارد.

[reza fety]

شهاب سنگها از کجا می آیند؟
ما از همزمانی ظهور آتشگوی های درخشان وسقوط شابسنگها می دانیم که آنها از فضا می آیند اما برای شناسایی سرچشمه آنها در فضا،نیازمند تعیین مدار شهابواره ها قبل از مواجهه آنها با زمین هستیم.این موضوع نیازمند آگاهی از جهت وسرعت هر شهابواره در هنگام پرواز جوی است.جهت لی را می توان ب استفاده از دست کم ده مشاهده توسط راصدانی دقیق که در دو طرف مسیر پرواز بوده باشند دریافت.اما سرعت را فقط به کمک عکس هایی که با دوربینهای خاص تهیه شده باشند می توان انداز ه گیری کرد.تاکنون چند مورد موفق در اندازه گیری مشخصات مداری شهاب سنگها انجام شده و مشخص شده که تعدادی از آنها دارای سرچشمه با مدارهایی مشابه مدارهای خانواده ای سیارکی با نام خانواده سیارکهای آپولو و به شکل مدارهای بیضوی از مدار زمین تا کمربند سیارکی هستند.کمربند سیارکی شامل تعداد بی شماری سیارات کوچک یا قطعت سیاره ای است که در مدارهای تقریبا" دایره ای بدور خورشید در گردشند.گهگاه گرانش مشتری یک سیارک را به مداری بیضیوار می کشاند.اگر این مدار بیضوی مدار زمین را قطع کند ممکن است سیارک یا تکه هایی از آن به زمین اصابت کندبعضی اجرام که در مدارهایی شبیه مدار سیارکهای آپولو حرک می کنند،از درون تلسکوپ ظاهری مه آلود دارنداینها دنباله دارهای کوتاه دوره(یعنی دنباله دارهایی که در محدوده داخلی منظومه شمسی حرکت می کنند وبه همین سبب به دفعات مشاهده می شوند)هستند وآشکار است که آنها، یا پسمانده های آنها،نیز به زمین سقوط می کنند.دنباله دارهای دراز دوره مدارهای بیضی بسیار کشیده ای دارند وسرعتشان هنگام رویارویی با زمین آنچنان زیاد است که اثر اصطکاکی جو به تخریب کامل وحتی انفجار آمیز آنها می انجامد.با ان وجود دنباله داران دراز دوره م توانند در محدوده داخلی منظومه شمسی به دام بیافتند ومداری کوتاه دوره پیدا کنند.پس احتمالا" در مین ،هم مواد سیارکی وهم دنباله داری به شکل شهابسنگ وخرده شهابسنگ فرو می ریزند.علاوه بر منشاءشهایسنگی ودنباله داری،ترکیب سیزده شهابسنگ نشان می دهد که آنها از ماه هستند وهشت تای دیگر نیز منشاءمریخی دارند.
سرعت هیچ یک از آتشگوی ها،شهابها یا دنباله دارانی که تاکنون مشاهده شده اند از سرعت گریز از منظومه شمسی بیشتر نبوده است.سرعت گریز از منظومه شمسی عبارت است از سرعتی که جسم باید برای خنثی کردن گرانش خورشید داشته باشد تا از میدان گرانشی آن بگریزد و وارد فضای بین سیاره ای شود.بر عکس ،جسمی که از فضای بین ستاره ای وارد میدان گرانشی خورشید شود به طرف آن شتاب می گیرد.در این حال سرعت جسم برابر خواهد بود با سرعت آنها در فضای بین ستاره ای به اضافه سرعتی که بر اثر گرانش خورشید پیدا کرده است.بنابراین هرجمی که از بیرون به منظومه شمسی وارد شود با سرعی بیش از سرعت گریز حرکت خواهد کرد.چون تاکنون چنی شهابسنگی مشاهده نشده می توانیم بگوییم که شهابسنگهایی که بر زمین می افتند همگی به منظومه شمسی تعلق دارند.قابل ذکر است سرعت گریز از خورشید 618 کیلومتر در ثانیه است.