خیلی چیزها توی نجوم هست که خیلی ها نمی تونن باورش کنن
واسه همین اگه بتونیم یه مجموعه ی کامل در این رابطه داشته باشیم خیلی خوب می شه
از دوستان خواهش می کنم که مطالب مناسب این قسمت را در اختیار سایرین نیز قرار دهند
خیلی چیزها توی نجوم هست که خیلی ها نمی تونن باورش کنن
واسه همین اگه بتونیم یه مجموعه ی کامل در این رابطه داشته باشیم خیلی خوب می شه
از دوستان خواهش می کنم که مطالب مناسب این قسمت را در اختیار سایرین نیز قرار دهند
*artemis, Amin-Mehraji, andromeda.s, Anita, aysa, bahare akbarie, behnum, hadi soleimani, Hesaby, Hojjat Zafarkhah, javadstar76, mahnejad, melika bidabadi, Mojtaba.M, moonlight13, msalek, nakhodaye aseman, Negar Najafi, noori, parvin, rezash, rostam, Saeed Jafari, setareh sadeghi, shahrzad, skh, محمدرضا صادقیان, هانیه امیری, آیو, آسمون
دوستان رصد گر ميدانند كه قدر سطحي m33 به دليل گستردگي زياد ، خيلي كم است ( حدود 8 ) و با دوربين دوچشمي هم به سختي قابل رويت است .
البته گاهي گزارش هاي خارجي مبني بر رصد اين جرم يا حتي m81 و m82 و حتي آسماني با حد قدري 7.5 ارائه شده است !!!
منتها اين موضوعات عموميت ندارد و بهتر است به عنوان يك اصل كلي بيان نشود .
در آدرسی که در زیر در اختیار دوستان است مطالب جالبی در رابطه با سردترین ، داغ ترین ، درخشان ترین ، تاریک ترین ، سریع ترین ، چگال ترین ، گرد ترین ، درخشانترین و در نهایت به بزرگترین های عالم پرداخته شده است ؛ امیدوارم مفید واقع شوند :
http://up.iranblog.com/images/2fifi47p14ob7k7c4ee.pdf
منبع : http://hupaa.com/page.php?id=4541
شاید باورتوووووون نشه که امروز از یه نفر شنیدم که گفت:آیا واقعا کهکشانی به جز کهکشان ما هم وجود داره؟؟؟؟
یعنی انقدر مردم با نجوم غریبه اند؟؟؟
فانتزی این روزام شده اینکه استادمو ببینم بهم بگه استاتیک 20 شدی....
اون امتحان سختو گرفتم که عمقی درسو فهمیده باشی...
امتحانو بیخِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِیی ییییییییییییییییییییییییی یییییییییال
آره فامپرسی عزیز. هستن. ما خودمونم قبل از اینکه وارد وادی نجوم بشیم همین بودیم. نبودیم؟ خب از یه جایی شروع کردیم. اینکه مردم چقدر آشنا بشن با حداقل مباحث پایه و ساده نجوم دیگه دست ما نجومیاست که چقدر بتونیم اونا رو آشنا کنیم. این نظر منه.
برگ در انتهاي زوال مي افتد و ميوه در ابتداي کمال … بنگر که چگونه مي افتي ؟!
منم با این موافقم که ما باید تلاش کنیم که سطح اطلاعات غیر نجومی ها بالا ببره و درگیرش هم هستم...
اما من اصلا فکرش رو نمی کردم که با همچین سوالی روبرو بشم...آخه واقعا تابلو بود... نبود؟؟؟
فانتزی این روزام شده اینکه استادمو ببینم بهم بگه استاتیک 20 شدی....
اون امتحان سختو گرفتم که عمقی درسو فهمیده باشی...
امتحانو بیخِِِِِِِِِِِِِِِِِِِِیی ییییییییییییییییییییییییی یییییییییال
میگم شما همش دارین رکورد های شخصی رو بیان میکنین.یک مقدار هم در مورد رکوردهای کیهان بگین.اولیشم خودم میگمالبته شاید بیشترتون اطلاع داشته باشین ولی بازم بد نیست بگم.
كشف دورترين كهكشان شناخته شده
با كمك تلسكوپ فضايي هابل و اثر عدسيهاي گرانشي دورترين شي كيهاني كه تا كنون رصد شده است را ثبت كردند يك تيم بين المللي از اخترشناسان ركورد جديدي در ثبت دورترين اجرام عالم به دست آوردند. دورترين كهكشان كيهان كه تا كنون شناخته شده است در فاصله اي حدود 13 ميليارد سال نوري از ما فاصله دارد و بدين ترتيب ما نوري از آن را دريافت كرده ايم كه سفر خود را هنگامي آغاز كرده است كه تنها 750 ميليون سال از مهبانگ گذشته بود و جهان تنها 5 درصد سن فعلي خود را داشته است.
اين كهكشان باستاني با تركيب توانايي تلسكوپ فضايي هابل و تلسكوپ CARA از مجموعه تلسكوپهاي كك در قله موناكي هاوايي و به لطف يك عدسي گرانشي عظيم ، كشف شده است.
به نظر مي رسد كهكشان نويافته كهكشاني بسيار جوان باشد كه درخشش خود را در پايان دوره موسوم به دوران تاريكي كيهاني آغاز كرده است. دوره تاريك كيهاني دوره اي است كه با پيدايش نخستين كوازارها و كهكشانها نور امكان آن را يافت تا سفر خود را در كيهان آغاز كند و ابرهاي مات هيدروژني اجازه سفر را به نور دادند. اين كهكشان با نوردهي طولاني مدتي كه در محدوده خوشه كهكشاني آبل 2218 انجام شد، توسط دوربين پيشرفته نقشه برداري هابل (ACS) به دام افتاد.اين خوشه كهكشاني به قدري پرجرم است كه نور رسيده از اجرام دوردستي كه پشت ان قرار دارند را منحرف كرده و سپس نور آنها را همانند يك عدسي غول پيكر متمركز مي كند اجرامي كه با كمك اين عدسيهاي گرانشي طبيعي ديده مي شوند در شرايط عادي و با ابزارهاي موجود قابل رصد نيستند.مسولان اين پروژه با بررسي يك رشته از تصاويري كه هابل از اين ناحيه تهيه كرده بود به محاسبه جرم مخفي شده در پشت اين عدسي پرداختند و براي آن انتقال به سرخي معادل 6/6 تا 1/7 را تخمين زدند . بررسيهاي بيشتر كه با تلسكوپ 10 متري كك و در نوردهي هاي متفاوت در نور مريي و فروسرخ انجام شد انتقال به سرخ اين جرم را با دقت بيشتري در حدود 7 تشخيص داد.
انتقال به سرخ (Red Shift) كميتي است كه نشان مي دهد طول موج رسيده از يك منبع تا چه اندازه نسبت به طول موج اصلي منبع بلند تر شده و به عبارتي به سمت قرمز طيف منتقل شده است. هر چه قدر اين مقدار عددي بيشتر باشد و انتقال طول موج به سمت قرمز طيف بيشتر باشد نشان از آن دارد كه جسم در فاصله بيشتري از ما قرار دارد . پديده انتقال به سرخ به طور مشهود تري در اثر دوپلري منابع صوتي نيز به چشم مي خورد. كهكشان يافت شده در فاصله بسيار دوري از ما قرار ارد و به شكل بسيار ضعيفي ثبت شده است به همين دليل تعيين انتقال به سرخ آن با مشكلات بسياري روبرو بود. براي همين و علي رغم قرار گرفتن يك عدسي گرانشي در مسير ميان اين كهكشان و زمين كه موجب تقويت نور آن مي شد بدون استفاده از تمام توان موجود در رصدخانه هاي زميني و فضايي امكان تعيين انتقال به سرخ ان مهيا نمي شد و به همين دليل هابل و كك در همكاري مشترك اين كهكشان را به دام انداختند.
با استفاده از همين تواناييها بود كه اخترشناسان توانستند اين كهكشان كوچك را كه تنها 2000 سال نوري قطر دارد را پيدا كنند. اگرچه اين كهكشان محلي براي ستاره زاييهاي فراواني است كه در كهكشاني تازه شكل يافته در حال انجام است اما بررسيهاي طيفي آن نشان از تفاوتهايي دارد كه ميان اين كهكشان و آنچه در كهكشانهاي جوان ولي نزديكتر به ما كه دوران ستاره زايي را سپري مي كنند به چشم مي خورد ، وجود دارد. بررسي اين كهكشانهاي ابتدايي و نگاه به اعماق تاريخ كيهاني ما از آنجا اهميت دارد كه مي توانيم نگاهي مستقيم و بدون واسطه به دوران كودكي كيهان بيادازيم و به آزموني معتبر از صحت نظريات كيهانشناسي خود دست يابيم.
از سوي ديگر كشف جديد نمونه اي از تواناييهاي بي نظير هابل را آشكار كرد تلسكوپي كه با لغو ماموريت تعمير نهايي آن به زودي دوران پر شكوهش به پايان خواهد رسيد.
انسان قسمتی از کل است،
که ما به آن می گوییم جهان ، قسمتی که محدود است در زمان و مکان. او خودش را،
افکارش را و احساسش را مثل چیزی جدا از بقیه تجربه می کند- نوعی فریب بصری از
هوشیاریش. این اغفال برای ما نوعی از زندان است، مهر و عاطفه منحصر میشود به
امیال خودمان و اندکی اشخاص نزدیکتر به ما. وظیفه ما باید این باشد که از این
زندان "با فراختر کردن دایره مهربانیمان برای در آغوش گرفتن همه مخلوقات و
زیبایی طبیعت" خودمان را آزاد کنیم. (آلبرت انشتین)
داغ ترین
برای سفر به داغترین منطقه کیهان ابتدا باید از خورشید گذشت، قلب آتشین منظومه شمسی. با دمای سطحی ۵۸۰۰ درجه کلوین، خورشید ما از مفهوم سرما به دور است؛ اما این دما به هیچ وجه یک رکورد کیهانی به شمار نمیرود. ستارگان ابرغول آبی که جرم سنگینشان با فشردن هسته ستاره، کورهای هستهای را درون آنها به وجود میآورد؛ بیش از ۵۰ هزار درجه کلوین حرارت دارند.
با این حال، به گزارش نیوساینتیست، این غولهای کیهانی در مقابل کوتولههای سفید سر تعظیم فرود میآورند؛ کرههای متراکمی از گرما که باقیمانده سوختن یک ستاره هستند. یکی از همین کورههای کیهانی به نام HD62166 حرارتی معادل ۲۰۰ هزار درجه کلوین دارد. گرمای سوزانی که به تنهایی سحابی وسیعی را توسط جو نورانی خود روشن میکند.
با فرو رفتن به درون یک ستاره، این گرمای جهنمی باز هم افزایش مییابد. دمای هسته ابرستارگان میتواند از یک میلیارد درجه کلوین فراتر باشد. برای یک ستاره پایدار از نظر تئوری، حد بالای این دما معادل ۶ میلیارد درجه کلوین است. در چنین دمایی ماده موجود در ستاره شروع به تابش فوتونهایی با انرژی فوقالعاده بالا میکند. سطح انرژی این فوتونها به اندازهای خطرناک است که ممکن است با برخورد آنها به یکدیگر، الکترون و پوزیترون تولید شود. نتیجه این فرایند یک واکنش زنجیرهای است که منجر به از بین رفتن ستاره طی انفجاری بسیار بزرگ میشود.
نخستین مورد مشکوک از مشاهده چنین «ابرنواختر ناپایدار» مربوط به سال ۲۰۰۷ / ۱۳۸۶ است؛ زمانیکه یک انفجار روشن و بلند مدت استثنائی مشاهده شد. رخدادی که باعث شد اخترشناسان، در محاسبات خود در مورد امکان وجود ستارگانی به مراتب بزرگتر از آنچه که قبلا تصور میکردند، تجدید نظر کنند.
در طی عمر یک ابرنواختر، دمای ستاره ممکن است برای مدت کوتاهی به بیش از ۶ میلیارد درجه کلوین برسد. در سال ۱۹۸۷ / ۱۳۶۶، یک انفجار ستارهای در ابر بزرگ ماژلانی دیده شد که نوترینوهای ساطع شده از قلب آن که بر روی زمین ردیابی شد، بیانگر دمای داخلی معادل ۲۰۰ میلیارد درجه کلوین بودند.
ده به توان بینهایت
با تمام این اوصاف، حتی این دما هم در مقایسه با چیزی که یک انفجار پرتو گاما را ایجاد میکند، رکورد محسوب نمیشود! هر روز یک یا دو مورد از این تلالوهای کوتاه مدت پر انرژی توسط تلسکوپهای مخصوص ردیابی میشود. اخترشناسان اعتقاد دارند که در صورت فلکی اکلیل شمالی، نشانههایی از تولد سیاهچالهها وجود دارد. این اتفاق زمانی رخ میدهد که هسته یک ستاره عظیم فرو میپاشد، یا وقتیکه دو ستاره نوترونی فوق چگال با یکدیگر برخورد میکنند. در اثر این اتفاق، انرژی گرانشی به نحوی به دستهای از پرتو گاما و تابشهای دیگر تبدیل میشود. با وجود اینکه جزئیات این فرایند کماکان ناشناخته است، کره آتشینی از ذرات نسبیتی طی آن ایجاد میشود که حرارت آن به یک تریلیون (هر تریلیون معادل ۱۰ به توان ۱۲ است) درجه کلوین میرسد.
اما در همین سیاره زمین جهنمی مصنوعی وجود دارد که از تمام عالم داغتر است: یک محفظه آشکارساز که ۱۰۰ متر زیر زمین و در نزدیکی ژنو قرار دارد. دانشمندان این آزمایشگاه بین ۸ نوامبر تا ۶ دسامبر ۲۰۱۰ / ۱۷ آبان تا ۱۵ آذر ۱۳۸۹، هستههای عنصر سرب را در برخورددهنده بزرگ هادرونی (ال.اچ.سی) به یکدیگر کوباندند. هدف از این آزمایش، شبیهسازی لحظات نخست پس از مهبانگ بود. نتیجه این آزمایش بالاترین دمایی بود که تا کنون بر روی زمین ثبت شده است، کره آتشینی از ذرات زیراتمی که دمایی معادل چندین تریلیون درجه کلوین داشت.
این آزمایش سرنخهایی به دانشمندان داد تا دریابند که داغترین نقطه عالم در کجا قرار دارد. البته این نقطه داغ مربوط به حال حاضر نیست، بلکه متعلق به زمانی در گذشته است. با نگاه کردن به قلب مهبانگ، نقطه فشردهای از دما و چگالی که جهان ما از آنجا آغاز شد، دانشمندان تلاش کردند که حداکثر دمای عالم را تخمین بزنند. بر اساس درک فعلی ما از فیزیک عالم، این عدد در محدوده ۱۰ به توان ۳۲ قرار دارد؛ یعنی چند میلیون میلیارد میلیارد میلیارد درجه کلوین!
سرد ترین
فضا به خودی خود سرد یا گرم نیست، چراکه بدون وجود مادهای با تغییرات حرارتی، دما هیچ معنایی ندارد. سردترین دمای ممکن ۲۷۳ درجه سانتیگراد زیر صفر است؛ اما آیا می دانید سردترین نقطه عالم کجاست؟
فضا به خودی خود سرد یا گرم نیست. بدون وجود مادهای با تغییرات حرارتی، دما هیچ معنایی ندارد. اما تعداد بسیار زیادی نقطه سرد در فضا وجود دارد.
به گزارش نیوساینتیست، سردترین نقطه شناخته شده در منظومه شمسی، چندان از زمین دور نیست. در سال ۲۰۰۹ / ۱۳۸۸ مدارگرد اکتشافی ناسا دهانهای را در نزدیکی قطب جنوب ماه شناسایی کرد که همواره در بخش سایه ماه قرار دارد. دمای این منطقه تنها ۳۳ درجه کلوین (۲۴۰- درجه سانتیگراد) است؛ دمایی به مراتب سردتر از هر دمایی که بر روی پلوتوی سرد و تاریک اندازهگیری شده است. با ادامه کاوشها و بهبود وسایل اندازهگیری، این رکورد ممکن است به نقطه دیگری در منظومه شمسی منتقل شود. قمر سیارهای غیر از زمین و یا شاید سیاره کوتوله دیگری که به مراتب دورتر از پلوتو نسبت به خورشید قرار دارد. سیارهای که شاید دهانههای آتشفشانی پوشیده و سرد مختص به خود را داشته باشد.
اما در ماورای منظومه شمسی، صخرههای به مراتب سردتری وجود دارد. احتمالا سردترین این سیارکهای تنها و آواره در فضاهای خالی بین کهکشانی قرار گرفتهاند. دمای این نقاط که تنها توسط تابش ضعیف زمینه کیهانی به جا مانده از مهبانگ و اندک نور ستارگان دوردست گرم میشوند، احتمالا نباید بیشتر از ۳ درجه کلوین باشد.
از آنجاییکه تابش زمینه کیهانی با دمای ۲٫۷ درجه کلوین در تمام عالم پراکنده است، ممکن است تصور کنید که هیچ جایی نمیتواند سردتر از این دما وجود داشته باشد. اما بر خلاف تصور شما، یک توده گازی به نام سحابی بومرنگ که ۵ هزار سال نوری از زمین فاصله دارد، دمایی تنها برابر ۱ درجه کلوین دارد. این سحابی به سرعت در حال گسترش است که باعث میشود گاز موجود در آن به طرز موثری سرد شود؛ فرایندی که مشابه سیستم خنککننده یک یخچال خانگی یا دستگاه تهویه مطبوع است.
با وجود اینکه سحابی بومرنگ به عنوان سردترین جسم طبیعی کشف شده شناخته میشود، جایی بر روی زمین وجود دارد که در آنجا انسان روی دست طبیعت بلند شده است. در سال ۲۰۰۳ / ۱۳۸۲ دانشمندان موفق شدند در یکی از آزمایشگاههای موسسه فناوری ماساچوست (ام.ای.تی)، ابری از اتمهای سدیم را تا دمای ۰٫۴۵ نانوکلوین سرد کنند. دمایی که کمتر از نیم میلیاردیم درجه بالاتر از صفر مطلق است و به نظر میرسد که سردتر از هر دمایی است که عالم با همه گستردگی خود بتواند کاربردی برای آن داشته باشد.
درخشان ترین
روشنایی اغلب اجرام آسمانی به قدری زیاد است که اخترشناسان، از روشنایی خیره کننده خورشید به عنوان یک استاندارد کیهانی استفاده میکنند. اما روشن ترین جسم کیهانی چند بار درخشان تر از خورشید است؟
واحدهایی که ما در زندگی روزمره از آنها استفاده میکنیم بسیار کوچکتر از آن هستند که بتوانند روشنایی کیهان را توصیف کنند. به همین دلیل اخترشناسان از خورشید استفاده میکنند و از درخشندگی خیرهکننده آن که معادل ۴ ضربدر ۱۰ به توان ۲۶ وات است (۴۰۰ میلیون میلیارد میلیارد وات!)، به عنوان یک استاندارد کیهانی استفاده میکنند.
به گزارش نیوساینتیست، خورشید از نظر روشنایی یک ستاره بالای متوسط به شمار میرود. با این وجود، ستارگانی هستند که از نظر روشنایی با فاصله زیادی خورشید را شکست میدهند. درخشانترین نمونه از این ستارگان که با چشم غیرمسلح نیز به راحتی قابل مشاهده است، ستاره اپسیلون-جبار است؛ ستاره میانی کمربند صورت فلکی جبار. این ابرستاره آبیرنگ ۱۳۰۰ سال نوری از زمین فاصله دارد و بیش از ۴۰۰هزار بار درخشانتر از خورشید است. در فواصل دورتر کهکشان، باز هم ستارگان درخشانتری وجود دارند. از آن جمله میتوان به ستاره اتا در صورت فلکی شاه تخته اشاره کرد، ستاره ناپایداری که ۵ میلیون بار درخشانتر از خورشید است.
در جولای ۲۰۱۰ / تیر ۱۳۸۹، اخترشناسان ستاره رکوردشکن جدیدی را کشف کردند: ستارهای به نام R136a1 در ابر ماژلانی بزرگ که تقریبا به درخشندگی ۹ میلیون خورشید است. این جرم عجیب در کمال شگفتی جرمی ۲۵۰ برابر جرم خورشید دارد که باعث حیرت اخترشناسان شده است. این ستاره به عنوان ستارهای که از ترکیبات شیمیایی موجود در کهکشان راه شیری و همسایگان آن ساخته شده، سنگینتر از چیزی است که اخترشناسان تصور میکردند. برخی از اخترشناسان این سوال را مطرح کردهاند که شاید این ستاره از منبع خالصی از هیدروژن و هلیوم ساخته شده که به نحوی از نخستین روزهای عالم دستنخورده باقی مانده است؛ یا شاید هم اشتباهی در نظریات اخترشناسان در خصوص ساختار ستارگان وجود دارد؟
برخی از ستارگان پرجرم وجود دارند که با نور بیشتری میسوزند، اما این اتفاق تنها برای چند هفته کوتاه رخ میدهد و به قیمت زندگی ستاره تمام میشود. ابرنواختری به نام SN 2005ap واقع در کهکشانی با فاصله ۴٫۷ میلیارد سال نوری از زمین، رکورد درخشانترین انفجار ستارهای دنیا را با درخشندگی ۱۰۰ میلیارد برابر روشنایی خورشید به خود اختصاص داده است.
انفجارهای پرتو گاما حتی از ابرنواخترها نیز انرژی بیشتری ساطع میکنند. آنها این کار را به جای چند هفته، تنها در مدت چند ثانیه انجام میدهند. یک انفجار پرتو گاما میتواند باعث شود که مقیاس خورشیدی اخترشناسان نیز به یک مقیاس بیمصرف تبدیل شود: روشنایی چنین انفجاری بالغ بر ۱۰ به توان ۱۸ برابر روشنایی خورشید است، یعنی نوری معادل یک میلیارد میلیارد خورشید!
اگر چه چنین انفجارهایی به طرز ناخوشایندی کوتاه هستند، درخشانترین نورهای پایدار کیهان متعق به اختروشها (کوازارها) هستند؛ سیاهچاله پرجرمی که از منبع عظیمی از ستارگان و گاز تغذیه میکنند. مواد محکوم به فنا همزمان با فرو رفتن به درون سیاهچاله به شدت برانگیخته میشوند، در نتیجه نوری درخشانتر از ۳۰هزار میلیارد برابر خورشید از خود ساطع میکنند.
تاریک ترین
کهکشانها عموما به جواهرات درخشانی در پهنه آسمان تشبیه میشوند که از میلیاردها ستاره پرنور تشکیل شدهاند. اما همه کهکشانها اینگونه نیستند و برخی از آنها در زمره تاریکترین نقاط کیهان قرار میگیرند.
کهکشانها عموما به جواهرات درخشانی در پهنه آسمان تشبیه میشوند که از میلیاردها ستاره پرنور و سحابی سوزان تشکیل شدهاند. اما این مطلب در خصوص همسایه غیرمترقبه کهکشان راهشیری، کهکشان Segue 1 صدق نمیکند. کهکشان Segue 1 با تنها ۷۵هزار سال نوری فاصله از زمین، یکی از همسایگان نزدیک کهکشان راه شیری به شمار میرود. با این وجود، این کهکشان تا سال ۲۰۰۶ / ۱۳۸۵ ناشناخته مانده بود، زیرا تابش نور کلی این کهکشان تنها ۳۰۰ برابر خورشید است!
به گزارش نیوساینتیست، کهکشان Segue 1 یک مورد عجیب به شمار میرود. ستارگان اندک این کهکشان با سرعت زیادی در حال گردش هستند که نشان دهنده نیروی جاذبه بالای این کهکشان است. به نظر میرسد که کهکشان Segue 1 حداقل از یک میلیون توده جرمی ستارهای تشکیل شده باشد. با این وجود، بخش اندکی از جرم این کهکشان به ستارگان و گازهای مرئی تعلق دارد که نشان میدهد تقریبا تمام این کهکشان از ماده تاریک تشکیل شده است.
مطالعه کهکشانهای کوتولهای مانند Segue 1 میتواند به افزایش اطلاعات اخترشناسان در خصوص ماده تاریک کمک کند. برای مثال، اگر هسته این کهکشانها نسبت به پیشبینی مدلهای استاندارد در خصوص رفتار ماده تاریک سرد چگالی کمتری داشته باشد؛ نشان میدهد که هسته آنها باید از ماده گرم تشکیل شده باشد، یا تمایل به خود انهدامی داشته باشد، و یا از ذرات فوق سبک تشکیل شده باشد.
خبر خوشحالکنندهتر از یافتن چنین کهکشانهایی برای اخترشناسان، یافتن یک «ستاره تاریک» است؛ حباب گازی بزرگ و سردی که با واپاشی ماده تاریک به تدریج از درون گرم میشود. اخترشناسان تصور میکنند که چنین ستارگانی در نخستین روزهای عالم وجود داشتهاند و ممکن است هنوز چند عدد از آنها باقی مانده باشد، هر چند هنوز هیچ نمونهای از این ستارگان شناسایی نشده است.
همزمان دانشمندان مرکز تحقیقاتی سرن تلاش میکنند تا با استفاده از برخورد دهنده بزرگ هادرونی، ذرات ماده تاریک را شکار کنند. شاید داغترین جای روی زمین بتواند به زودی تاریکترین جای فضا را آشکار کند.
چگال ترین
در دما و فشار سطح زمین، چگالترین ماده شناخته شده عنصر فلزی اسمیم است که جرم هر یک سانتیمترمکعب آن ۲۲ گرم است. در کیهان اجسام به مراتب چگال تری وجود دارند، اما حد بالای چگالی در عالم چقدر است؟
در دما و فشار نسبتا کم سطح زمین، چگالترین ماده شناخته شده عنصر فلزی اسمیم است که جرم هر یک سانتیمترمکعب آن ۲۲ گرم (هر متر مکعب ۲۲ تن) است. با این وجود حتی اسمیم هم به دلیل وجود ابرهای الکترونی که هسته اتمهای آن را از هم جدا میکنند، پر از پفکردگی است. به طرز مرموزی این ابرهای الکترونی حالتی پایدار دارند و حتی فشار عظیم مرکز زمین، تنها به میزان اندکی میتواند اجسام جامد را متراکم کند.
به گزارش نیوساینتیست، هسته فروریخته ستارگان عظیم که ما آنها را به نام ستارگان نوترونی میشناسیم، دارای فشار به مراتب بیشتری از سطح زمین است. در هسته این ستارگان، ماده به شکل غیرمتعارف و فوق فشردهای وجود دارد، احتمالا بیشتر به صورت نوترون است که به همراه تعداد اندکی پروتون و الکترون با فشار پهلوی یکدیگر قرار گرفتهاند. یک مترمکعب از این فرم «نوترونیوم» ماده در هسته یک ستاره نوترونی، احتمالا ۱۰ به توان ۱۸ کیلوگرم جرم دارد، یعنی یک میلیون میلیارد تن.
در هسته ستارگان نوترونی ماده فرضی چگالتری هم ممکن است وجود داشته باشد: ماده کوارکی؛ حالتی از ماده که در آن پروتونها و نوترونها به ذرات تشکیل دهندهشان تفکیک شدهاند. با این وجود مدارک به دست آمده از کشف دو ستاره نوترونی جدید فوق سنگین خلاف این نظریه هستند. شاید با مطالعه اخترلرزهها بتوان به مدارکی دست یافت که نشان دهد چه چیزی واقعا در قلب یک ستاره نوترونی وجود دارد. اخترلرزهها انفجارهای تکاندهندهای از انرژی هستند و وقتی اتفاق میافتند که پوسته یک ستاره نوترونی از هم گسیخته میشود.
نوترونیوم یا شاید ماده کوارکی، احتمالا چگالترین شکل ماده در کیهان است، اما شاید چگالترین چیزی نباشد که اجسام از آن ساخته شدهاند. متراکم کردن بیشتر یک ستاره نوترونی باعث تبدیل شدن آن به یک سیاهچاله میشود. البته همه سیاهچالهها چگال نیستند: تنها سیاهچالههای بزرگی که افق رویداد آنها بسیار نازک است، چگال محسوب میشوند. یک سیاهچاله فوقسنگین در نزدیکی کهکشان M87 وجود دارد که جرمی ۶٫۴ میلیارد برابر خورشید دارد، اما چگالی آن تنها ۰٫۳۷ کیلوگرم بر مترمکعب است که آن را حتی از هوا هم سبک تر میکند. از طرف دیگر، کوچکترین سیاهچاله شناخته شده با نام XTE J1650-500 تنها جرمی ۳٫۸ برابر خورشید دارد، اما چگالی آن بالغ بر ۱۰ به توان ۱۸ کیلوگرم بر مترمکعب است. اگر بتوان یکی از این سیاهچالهها را پیدا کرد که تنها اندکی کوچکتر باشد، آنگاه این سیاهچاله میتواند از نظر چگال بودن بر ستاره نوترونی غلبه کند.
سیاهچالههای میکروسکوپی ممکن است در طی مهبانگ ایجاد شده باشند، زمانیکه نوسانات کوانتومی در یک دنیای فوق چگال ممکن است چنان نواحی متراکمی خلق کرده باشد که باعث درهم شکستن آن ناحیه شده باشد. چنین میکرو سیاهچالههایی ممکن است هنوز خودشان را در انفجارهای ناگهانی پرتوافکنی نشان دهند. اگر این چنین باشد، کشف این سیاهچالهها میتواند درک بهتری از مقیاس نوسانات کوانتومی جهان اولیه در اختیار دانشمندان قرار دهد.
در داخل افق رویداد یک سیاهچاله اتفاقات عجیبتری رخ میدهد. بر اساس نظریه نسبیت تمام این جرم در یک نقطه با چگالی بینهایت متمرکز میشود، اگرچه احتمالا در چنین مقیاسی تئوری موجود دیگر به درستی جواب نمیدهد. این نقطه مرز ملاقات گرانش با دنیای کوانتوم است، جایی که خط مقدم فیزیک بنیادی امروزی محسوب میشود. محاسبات تئوریک نشان میدهد که حد بالای چگالی یک سیاهچاله برابر ۵ ضربدر ۱۰ به توان ۹۶ کیلوگرم بر مترمکعب است، عددی که چگالی پلانک نامیده میشود. چگالترین چیز عالم هر چه که باشد، احتمالا از این مقدار چگالتر نخواهد بود.
بزرگ ترین
مشتری بزرگ ترین سیاره و خورشید بزرگترین جسم منظومه شمسی است. اما آیا می دانید بزرگترین های عالم هستی در مقایسه با این اجسام کدامند؟ فکر میکنید بزرگترین ستاره عالم چند برابر خورشید است؟
بزرگترین سیاره
مشتری بزرگترین سیاره منظومه شمسی است. مانند تمام سیاراتی که اندازه آنها بالاتر از حد مشخصی است، مشتری نیز یک غول گازی است که بخش اعظم آن از هیدروژن و هلیوم تشکیل شده است. اما سیارات گازی غولپیکرتری نسبت به مشتری نیز در کیهان وجود دارند. تا همین چند هفته قبل، بزرگترین سیاره شناخته شده دنیا TrES-4 بود که در سال ۲۰۰۶ / ۱۳۸۵ کشف شده بود. این سیاره که در فاصله ۱۵۰۰ سال نوری از زمین قرار دارد، ۱٫۸ برابر مشتری قطر دارد. با این وجود، TrES-4 نسبت به اندازه خود خیلی سبک است و تنها ۸۸ درصد مشتری جرم دارد. در نتیجه چگالی این سیاره تنها در حدود ۰٫۲ گرم بر سانتیمتر مکعب است که حتی از چوب پنبه نیز سبکتر است.
اما نتایج مشاهدات اخیر اخترشناسان منجر به کشف سیاره جدیدی شد که حتی از TrES-4 نیز بزرگتر و عجیبتر است. اکنون بزرگترین غول گازی شناخته شده دنیا سیاره فراخورشیدی WASP-17b است، که قطر آن دو برابر سیاره مشتری است. با این وجود، این سیاره نیز که در فاصله ۱۰۰۰ سال نوری از زمین قرار دارد، تنها نصف مشتری جرم دارد و حتی از سیاره TrES-4 نیز سبکتر است. این که چطور سیارهای میتواند به سبکی WASP-17b و TrES-4 باشد، هنوز یک راز سر به مهر است.
بزرگترین سازه مصنوعی
در حال حاضر بزرگترین سازه مصنوعی ساخت دست بشر که در فضا قرار دارد، ایستگاه فضایی بینالمللی است. این سازه مصنوعی ۱۰۹ متر طول و ۳۷۰ تن وزن دارد.
بزرگترین کهکشان
بر اساس مدل استاندارد شکلگیری کهکشانها، بزرگترین کهکشانها غولهای بیضیشکل هستند که که از برخورد کهکشانهای کوچکتر شکل گرفتهاند. بزرگترین نمونه شناخته شده، کهکشان عدسی شکل IC 1101 است. این کهکشان در فاصله یک میلیارد سال نوری و در مرکز خوشه کهکشانی Abell 2029 قرار دارد. کهکشان IC 1101 نزدیک به ۶ میلیون سال نوری پهنا دارد، که هزاران بار بزرگتر از کهکشان راهشیری است.
انسان قسمتی از کل است،
که ما به آن می گوییم جهان ، قسمتی که محدود است در زمان و مکان. او خودش را،
افکارش را و احساسش را مثل چیزی جدا از بقیه تجربه می کند- نوعی فریب بصری از
هوشیاریش. این اغفال برای ما نوعی از زندان است، مهر و عاطفه منحصر میشود به
امیال خودمان و اندکی اشخاص نزدیکتر به ما. وظیفه ما باید این باشد که از این
زندان "با فراختر کردن دایره مهربانیمان برای در آغوش گرفتن همه مخلوقات و
زیبایی طبیعت" خودمان را آزاد کنیم. (آلبرت انشتین)
در حال حاضر 1 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربران و 1 مهمان ها)