جديد ‌ترين اخبار نجومی

[محمدرضا صادقیان]

سلام...

اين تاپيك جهت اعلام آخرين اخبار مهم نجومي ايجاد شده

لطفآ اخباری که در این تاپیک قرار می دهید ،یا ترجمه خودتان باشد یا اگر از منبع دیگری خبر را استفاده کرده اید ، حتمآ منبع خبر را ذکر کنید

ممنون از تلاش و همراهی همه دوستان

[مداد رنگیهام]

مطالعه جدید دانشمندان نشان می‌دهد حیات بر روی مریخ آغاز شده و توسط شهاب سنگها به زمین آورده شده است.
به گزارش ایسنا، بر اساس این تحقیق، عنصری که تصور می‌شود در منشا حیات اساسی بوده، فقط بر روی سطح سیاره سرخ وجود داشته است. پروفسور استیون بنر، ژئوشیمی‌دان موسسه علم و فناوری فلوریدا، مدعی است “بذرهای” حیات احتمالا در شهاب‌سنگ‌هایی وجود داشته‌اند که توسط برخورد یا فوران‌های آتشفشانی از مریخ جدا شدند و به زمین رسیدند. به عنوان مدرک، این دانشمند به شکل معدنی اکسیدشده عنصر مولیبدنوم اشاره می‌کند که تصور می‌شود، کاتالیزوری بوده که به تبدیل‌ شدن و توسعه مولکول‌های آلی به نخستین ساختارهای زنده کمک کرده است.

علاوه بر این، مطالعه وی حاکی از آن است شرایطی که برای منشا حیات مساعد هستند، هنوز هم بر روی سیاره سرخ وجود داشته باشد.به گفته بنر، فقط هنگامی که مولیبدنوم تا حد زیادی اکسید می‌شود، قادر به اثرگذاری بر روی چگونگی شکل‌گیری حیات آغازین بوده است. این شکل از مولیبدنوم نمی‌توانسته بر روی زمین و زمانی که حیات ابتدایی آغاز شده، وجود داشته باشد، زیرا سه میلیارد سال پیش سطح زمین دارای اکسیژن اندکی بوده اما مریخ مملو از این گاز بوده است.
این موضوع شاهد دیگری بر این واقعیت است که حیات احتمالا بر روی شهاب‌سنگ‌های مریخی به زمین وارد شد و این که منشا آن زمین نیست. پروفسور بنر با مطرح‌کردن ادعایش، با دو تناقض روبه‌رو می‌شود که امکان درک چگونگی آغاز حیات بر روی زمین را دشوار کرده‌اند.

در تصویر شهاب سنگی را مشاهده می کنید که داشمندان معتقدند فرم اکسید شده عنصر مولیبدنوم در آن وجود داشته،این عنصر بر روی مریخ در دسترس بوده و در زمین نمی‌توانسته زمانی که حیات ابتدایی آغاز شده، وجود داشته باشد. این عنصربه تبدیل‌ شدن و توسعه مولکول‌های آلی به نخستین ساختارهای زنده کمک کرده است.
نخستین تناقض به گفته وی، “تناقض قیر” نام دارد که بر اساس آن، تمامی اشیای زنده از مواد آلی ساخته شده‌اند اما چنانچه گرما یا نور به مولکول‌های آلی افزوده و به حال خود رها شوند، حیات را خلق نمی‌کنند، بلکه، تبدیل به مولفه‌ای مانند قیر، نفت یا آسفالت خواهند شد.به ادعای بنر، عناصر خاصی قادرند گرایش مواد آلی را برای تبدیل به قیر، به ویژه بور و مولیبدنوم، کنترل کنند، بنابراین وی معتقد است مواد معدنی حاوی هر دوی این مواد برای شروع حیات آغازین اساسی بوده‌اند.
تحلیل اخیر از یک شهاب‌سنگ مریخی نشان داده که بور بر روی مریخ وجود داشته و بنر مدعی است شکل اکسیدشده مولیبدنوم نیز در آن جا وجود داشته است. تناقض دوم این است که حیات برای آغاز بر روی زمین ابتدایی جنگیده است، زیرا به نظر می‌رسد در آن زمان زمین کاملا پوشیده از آب بوده است.این امر نه تنها مانع از تراکم‌های کافی شکل‌گیری بور شده، بلکه آب برای «آر ان ای» نیز تباه‌کننده بوده است. دانشمندان معتقدند آر ان ای نخستین مولکول ژنتیکی بوده است.
بنر مدعی است، گرچه بر روی مریخ آب وجود داشته، اما نواحی کوچک‌تری را در مقایسه با زمین ابتدایی پوشانده است.چنین شواهدی نشان می‌دهد تمامی انسان‌ها مریخی هستند و این که حیات بر روی مریخ شروع شد و سپس به زمین آمد.این دانشمند یافته‌های خود را در اجماع ژئوشیمی‌دان‌ها در نشست سالانه Goldschmidt ارائه خواهد داد.

Read More: http://www.dailymail.co.uk/sciencetech/article-2404416/Life-DID-begin-Mars

[حسین زارعی]

هابل یک کِرم کیهانی را مشاهده کرد!




این توده که جنس آن گاز و غبار بین ستاره ای بوده و طول آن تقریبا یک سال نوری است، مانند یک کِرمی است که به سوی یک مهمانی در حال حرکت است!. باد های تند که از ستارگان بسیار درخشنده سرچشمه می گیرند، در ناحیه ی این ستاره ی در حال تشکیل، تشعشعات انفجاری فرابنفش را ایجاد می کند و به این گاز و غبار شکل ِ کشیده و طویلی می بخشد.

نام این جرم IRAS 20324+4057 بوده و در واقع یک پیش ستاره است. این جرم در فاصله ی 4.500 سال نوری از زمین قرار داشته و در صورت فلکی دجاجه (قو) واقع شده است.

تصویر بالا یک تصویر ترکیبی از دو عکس است، یکی را تلسکوپ فضایی هابل در سال 2006 گرفته و دیگری توسط تلسکوپ زمینی آیزاک نیوتن (INT) و با فیلتر هیدروژن-آلفا و در سال 2003 تهیه شده است.


منبع: HubbleSite.org

[masi]

انفجار آذرخشی بر فراز آمریکا


به‌تازگی دفتر مطالعات شها‌ب‌واره‌ی ناسا اعلام کرده است که آذرخشی در روز ۲۸ آگوست در

ساعت ۲:۳۰ دقیقه به وقت محلی بر فراز بخش جنوب غربی آمریکا منفجر شده است. بیل کوک٬

پژوهش‌گر ارشد این مرکز می‌گوید: «این آذرخش تا قدر ۱۶- ٬ حدود ۲۰ بار پرنورتر از ماه کامل

روشن شد به‌طوری که روی زمین سایه پراکند. این موضوع نشان می‌دهد که شهاب‌واره‌ی

مذکور جرمی بیش‌ از ۱۱۰ کیلوگرم داشته است و به احتمال قوی قطرش از بیش‌تر از یک متر

بوده است. این شهاب‌واره با سرعت بالغ بر ۲۵ کیلومتر بر ثانیه (۲۰ برابر سرعت گلوله‌ی تفنگ

سویفت ۲۲۰) به جوّ بالایی زمین برخورد کرده است.

کوک در ادامه می‌گوید: « این پرنورترین رویدادی بود که شبکه‌ی ما در طول ۵ سال فعالیت خود

رصد کرده است. گزارش‌ها حاکی از آن است که موج‌ضربه‌های صوتی آن به زمین‌ هم رسیده

است و داده‌های رادارهای داپلری هم نشان می‌دهند که ممکن است در امتداد مسیر حرکت این

آذرخش به سمت زمین٬‌ شهاب‌سنگ‌های متعددی سقوط کرده باشند.( توجه: شهری که در

مسیر حرکت قرار دارد کلیولند در ایالت تنسی است و نباید با کلیولند ایالت اوهایو اشتباه شود)

محاسبات اولیه از مدار این آذرخش نشان دادند که این شهاب‌واره به احتمال قوی٬ تکه‌ای از دنباله‌داری از

خانواده‌ی مشتری* است. تخمین‌های بعدی که روی پارامترهای مداری این شهاب‌واره انجام شد آن را در

دسته‌ی متفاوت دیگری موسوم به «سیارک‌های کمربند اصلی» قرار دارد. اگر بتوان شهاب‌سنگ‌های سقوط

کرده را در نواحی پیرامون تنسی پیدا کرد٬ می‌توان از طریق بررسی ترکیبات شیمیایی آن‌ها درباره‌ منشاء

آن‌ها اظهار نظر کرد.


برگرفته از: SpaceWeather

[حسین زارعی]

[مداد رنگیهام]

ستاره شناسان رصدخانه اشعه ایکس چاندرا توضیحی برای عملکرد سیاهچاله ای پیدا کرده اند که در قلب کهکشان راه شیری ما قرار دارد تا مشخص شود که چرا این سیاهچاله چون بسیاری دیگر هرچه را که می بیند نمی بلعد.

به گزارش مهر، شاید وقتی نام سیاهچاله به میان می آید همه تصور کنند که سیاهچاله یک مصرف کننده حریص است که هرچه را که در تیررس خود قرار دارد می بلعد، اما ستاره شناسان با استفاه از رصدخانه اشعه ایکس چاندرا به این نتیجه رسیده اند که سیاهچاله ای که در قلب کهکشان راه شیری قرار دارند، در رابطه با امورات خورد و خوراک خود چندان منظم نیست.

این تصویر مرکب در اطراف سیاهچاله پرجرم کهکشان راه شیری انتشار اشعه X-(آبی رنگ) و مادون قرمز (بنفش و زرد) را نشان می دهد.

تصاویر جدید از کمان ای (که کمان ای ستاره خوانده می شود) و تقریبا در فاصله ۲۶ هزار سال نوری از زمین قرار دارد، نشان می دهد که این سیاهچاله کمتر از یک درصد از گاز در دسترس خود را می مکد و قسمت اعظم آن را پیش از بلعیدن در فضا بالا می آورد. کمان ای (Sagittarius A*) یک منبع قوی امواج رادیویی بسیار فشرده و پرجرم در مرکز کهکشان راه ‌شیری است. دانشمندان اعتقاد دارند که این جرم یک سیاهچاله ابرپرجرم باشد که از لحاظ ظاهری در مرز صورت فلکی کمان و عقرب قرار دارد.

فنگ یوان از رصدخانه ستاره شناسی شانگهای در چین در تحقیق خود درباره این پروژه نوشته است: برخلاف آنچه مردم می پندارند، سیاهچاله ها هر آنچه را که به سمت خود می کشند نمی بلعند. ظاهرا بلعیدن و فرودادن غذا برای کمان ای قدری دشوار است. یافته های جدید به رازی که ستاره شناسان مدتها با آن رو به رو بودند پاسخ می دهد. ستاره شناسان مدتها این سوال را مطرح می کردند که چرا سیاهچاله ها به شکل شگفت انگیزی کم نور به نظر می رسند. سیاه چاله ها زمانی تشکیل می شوند که ستاره های بزرگ می میرند و گرانش به قدری زیاد است که حتی نور هم نمی تواند از آن بگریزد. نیروی گرانشی سیاهچاله ها را می توان به وسیله اشعه ایکس اندازه گیری کرد که نشان می دهد چقدر گرما تولید شده است.

دنیل وانگ از دانشگاه ماساچوست به عنوان رئیس این گروه تحقیقاتی گفت: طی ۲۰ سال گذشته بحثی درباره سرنوشت ماده اطراف سیاه چاله درجریان بود. دانشمندان می خواستند بدانند که آیا سیاهچاله ماده را در هم ادغام می کند و یا می تواند ماده را از خود بیرون بیاندازد. این نخستین شاهد مستقیم از بیرون ریزی محسوب می شود.


http://www.hupaa.com/201309030713150...84%D8%B9%D8%AF

[gisu]

آب در اعماق جوّ زحل

به‌تازگی منجمان نتایج تحقیقات خود روی داده‌های فضاپیمای کاسینی را منتشر کرده‌اند که خبر از وجود آب در اعماق جوّ ارباب حلقه‌های منظومه‌ی شمسی می‌دهد. در اواخر سال ۲۰۱۰ تصاویر دریافتی از فضاپیما کاسینی خبر از شکل‌گیری طوفانی روی جوّ زحل داد. فعالیت این طوفان تا سال ۲۰۱۱ ادامه دار شد و ناحیه‌ی به وسعت ۳۰۰ هزار کیلومتر را در برگرفت. در این مدت کاسینی داده‌های بسیار ارزشمندی را از این طوفان عظیم به زمین ارسال کرد که نتیجه‌ی آن شگفت‌انگیز است.
این طوفان عظیم مانند یک مکش یا هم‌زن طبیعی عمل کرد به‌طوری که این امکان را داشت تا برخی از مواد درونی جوّ زحل تا عمق ۱۶۰ کیلومتر را روی سطح آن بیاورد. آب نیز یکی از این مواد بود. اما نه آب مایع یا بخار آب بلکه نشانه‌هایی از آب در حالت جامد یا همان یخ‌آب روی سطح زحل رصد شده است. کوین بینز از اعضای پژوهش می‌گوید: « یافته‌های جدید کاسینی نشان می‌دهد که زحل می‌تواند برخی از موادش را از عمق ۱۶۰ کیلومتری به روی سطح بیاورد. این نشان می‌دهد زحلی که همواره چهره‌ی آرامی از خود نشان می‌داد می‌تواند گاهی انفجاری هم باشد یا حتی فعالیت‌اش طوفانی‌تر از سیاره‌ی مشتری باشد.»

تصویر موزاییکی فضاپیمای کاسینی از طوفان بزرگ زحل که با فاصله‌ی ۱۱ ساعت از یکدیگر گرفته شده‌اند. رنگ‌های این تصاویر کاذب است تا بتوان جزئیات و تغییرات آن‌ها را به‌خوبی مشاهده کرد.



زحل برخلاف قمرهایش که مملو از یخ‌آب هستند خودش سرشار از هیدروژن و هلیم است اما نشانه‌هایی از حضور برخی از مواد دیگر مانند آب روی آن یافت شده است. وقتی ما به زحل نگاه می‌کنیم در واقع در حال دیدن ابرهای بالایی جوّ زحل هستیم که بیشتر آن از بلورهای آمونیاک تشکیل شده است. اما منجمان فکر می‌کنند که در زیر این ابرها٬ ابرهای کم‌ارتفاع‌تری وجود دارند که عمدتاً از آب و آمونیم هیدروسولفید تشکیل شده است. منجمان معتقدند که در لایه‌های پایین آب وجود داشته اما مقدارش اندک بوده و بدون تردید در حالت یخی هم نبوده است. لارنس اسراموفسکی٬ سرپرست پژوهش می‌گوید: « آب فقط این امکان را داشته که از لایه‌های پایینی بیاید. احتمالاً جریان همرفتی قدرتمندی که در لایه‌های پایینی جوّ شکل گرفته است آب را به‌سوی سطح هدایت کرده است. هنگامی که بخار آب ارتفاع می‌گیرد٬‌ متراکم‌تر می‌شود و نهایتاً یخ می‌زند. سپس با افزایش ارتفاع و کاهش دما٬ پوششی از مواد فرار مانند آمونیاک یا آمونیم هیدروسولفید دور آن‌ کشیده می‌شود.»
به نظر می‌آید که هر ۳۰ سال یک بار یا تقریباً در هر سال زحلی طوفان عظیمی در نیم‌کره‌ی شمالی‌اش شکل می‌گیرد. نخستین نشانه‌های این طوفان اخیر را فضاپیمای کاسینی در روز ۵ دسامبر ۲۰۱۰/ ۱۴ آذر ۸۹ ثبت کرد که اندکی پس از آن منجمان آماتور به سوی رصد آن هجوم آوردند و تصاویری زیبایی هم گرفتند. این طوفان به‌تدریج به ابرطوفان بزرگ‌تری تبدیل شد و وسعتی به اندازه‌ی ۳۰۰ هزار کیلومتر در عرض جغرافیایی ۳۰ درجه‌ی شمالی اشغال کرد.
منبع:canot.ir

[masi]

کشف یک سیاره غنی از آب در خارج منظومه شمسی


دانشمندان ژاپنی با استفاده از تلسکوپ «سوبارو» موفق به کشف یک سیاره خارج از منظومه شمسی شده اند که احتمالا دارای اتمسفری غنی از آب است و در فاصله ی ۴۰ سال نوری از زمین واقع شده است.




به گزارش مهر، سیاره Gliese 1214b” در سال ۲۰۰۹ به عنوان یک ابر زمین کشف شد، این سیاره علاوه بر این که بزرگ تر از زمین است، یک غول گازی نیز محسوب می شود. در این مورد این سیاره ۲٫۷ برابر زمین است. غول‌های گازی (و یا سیارات مشتری‌سان) سیارات بزرگ و گازی هستند که عمدتا از سنگ و یا مواد جامد دیگر تشکیل نشده ‌اند. ابر زمین به سیاراتی گفته می شوند که بزرگتر از زمین هستند جرم یک ابر زمین که معمولا سیاره های خارج از منظومه شمسی از بالاتر از زمین اما پایین تر از غولهای گازی منظومه شمسی یعنی اورانوس و نپتون هستند. این دو غول گازی منظومه ما به ترتیب ۱۴ و ۱۷ برابر جرم زمین هستند.
براساس تحقیقات اولیه پس از کشف Gliese 1214b، دانشمندان توانستند به جرم، شعاع و تراکم این سیاره پی ببرند. اما آنچه هنوز مشخص نبود، مواد تشکیل دهنده این سیاره بود. با اطلاعات در دست دو احتمال مهم وجود داشت، نخست این که این سیاره صخره ای با اتمسفر هیدروژنی بود. احتمال دوم این است که این سیاره ممکن است یک دنیای اقیانوسی باشد که عمدتا از آب تشکیل شده است.
یک گروه از محققان ژاپنی با استفاده از “تلسکوپ سوبارو” و اطلاعات در دست به این نتیجه رسیدند که این سیاره دارای نشانه های از ” پراکندگی رایلی ” است. نوعی پراکنش کشسان نور (Elasticity ) یا سایر امواج الکترومغناطیس است که به وسیله ذرات کوچکتر از طول موج، حتی اتم‌ها یا مولکول‌ها اتفاق می‌افتد. برای مثال آسمان روی زمین آبی است و علت آن نحوه تأثیر گرفتن اتمسفر زمین از پراکندگی رایلی نور خورشید است.





این سه تصویر رابطه بین ترکیب اتمسفر و رنگ انتقالی نور را نشان می دهد. تصویر بالا: اگر جوی بیشتر از هیدروژن داشته باشد، بیشتر نور آبی منعکس می کند، به این معنی که گذر در نور آبی از نور قرمز بیشتر قابل رویت می شوند. تصویر میانه: جو با هیدروژن کمتر است و در نتیجه طول موج نور آبی ضعیف تر میباشد. تصویر پایین: اگر آسمان پوشیده از ابر باشد، بیشتر نور نمی تواند از طریق جومنتقل شود، حتی اگر جو حاکم بیشتر هیدروژن باشد.

اگر Gliese 1214b دارای یک اتمسفر هیدروژنی داشته باشد در آن صورت ستاره شناسان باید انتظار شکل گرفتن یک پراکندگی رایلی بسیار شدید را داشته باشند. این امر نشان دهنده احتمال اتمسفر غنی از بخار آب روی این سیاره است. محققان قصد دارند که مشاهدات بیشتری از این سیاره داشته باشند تا به طور قطع احتمال وجود اتمسفر هیدروژنی برای Gliese 1214b را اعلام کنند. این درحالی است که با توجه به اطلاعاتی که تا امروز در دست است، یک سیاره غنی در آب بهترین احتمالی است که می تواند مطرح شود.
زمانی که یافته های دانشمندان نهایی شوند، ستاره شناسان از چگونگی شکل گیری ابر زمینها در مرحله اول اطلاعات خوبی به دست می آورند. این امر ممکن است به ستاره شناسان کمک کند که بفهمند چرا در منظومه شمسی خودمان یک ابر زمین وجود ندارد.



منبع

[مداد رنگیهام]

بیگ بنگ: یکی از موارد جالبی که سیاره سرخ را اسرارآمیز کرده، مسیرهای مارپیچی کلاهک های یخی در قطب جنوب آن است. در جدیدترین تصویر دیدنی از این سیاره، دانشمندان ناسا با استفاده از مدارگرد مریخ اکسپرس آژانس فضایی اروپا پوشش یکدست سفید یخی در قطب جنوبی آن به ثبت رسانده اند، این خطوط یخی به طرز شگفت آوری از مرکز به سمت بیرون امتداد و شکسته شکسته شده اند.
لایه‌های ضخیم یخی در بخش مرکزی قطب جنوبی همواره وجود دارند و موجب تغییر و تحولات جوی در مریخ شده‌اند. سرمای وحشتناک زمستان با این موج یخی بیش از پیش دمای مریخ را کاهش داده به‌طوری که به ۱۵۳- درجه سلسیوس می‌رسد. دی‌اکسیدکربن یخ بسته، لایه‌ای عمیق و بسیار گسترده از پوششی سفید رنگ ایجاد کرده است. توفان‌هایی با سرعت ۴۰۰ کیلومتر در ساعت بر سطح مریخ، خاک و هر آنچه را که در تیررس‌اش قرار گیرد به‌راحتی درمی‌نوردد.صفحات بزرگ یخی روی زمین اساساً به‌وسیله جریان یخ شکل می‌گیرند، اما در مریخ نیروهای دیگری دخیل بوده و در نهایت منجر به تشکیل کلاهک‌های یخی قطبی در جنوب شده‌اند. دانشمندان نظریه‌های فراوانی را درباره نحوه شکل‌گیری و پیدایش آن‌ها ارائه داده‌اند. یکی از این نظریه‌ها، این مسیرها را تحت عنوان رشته‌های سیاره‌ای معرفی کرده است. یخ‌های نزدیک‌تر به قطب نسبت به یخ‌های دورتر آهسته‌تر در حرکتند که موجب شکسته شدن یخ نیمه جامد می‌شود.تا پیش از ارسال تصاویر جدید، دانشمندان تصور می‌کردند کلاهک یخی شمال مریخ از لایه‌های صاف و یکنواخت شبیه کیکی لایه‌ای تشکیل شده است اما تصاویر جدید نشان داد مسیرهای مارپیچی حاصل فرسایش بادی است که با قدرتی فوق‌العاده زیاد خاک را می‌شکافد و پیش می‌رود. لایه‌های یخی مریخ نیز به‌قدری عمیق هستند که تا عمق ۱۶۰ کیلومتری در سیاره سرخ وجود دارند.

Read More : http://www.extremetech.com/extreme/165866-the-south-pole-of-marshttp://www.slate.com/blogs/bad_astronomy/2013/09/02/astrophoto_mars_south_pole_by_mars_express_spacec

[gisu]

تصویر جزیره‌ای مرجانی از ایستگاه فضایی




تصویر بالا جزیره‌ی مرجانی Niau را نشان می‌دهد که لوکا پارمیتانو ایتالیایی٬ یکی از اعضای مأموریت ۳۶ ایستگاه فضایی٬ آن را ثبت کرده است. این جزیره در بخش مجمع الجزایر پلی نزی فرانسه قرار دارد که از سرزمین‌های خارج از مرز کشور فرانسه به‌حساب می‌آید. این جزیره حدوداً ۲۰ کیلومتر مربع است و جمعیتی در حدود ۱۵۰ نفر دارد. با دقت در تصویر می‌توانید خطی که از حاشیه‌ی جزیره به داخل کشیده شده است را دنبال کنید. این خط نشان‌گر حضور عمده‌ی جمعیت در بخش شمالی جزیره است که البته در این تصویر در جنوب دیده می‌شود. برای دیدن جزئیات بیشتر می‌توانید به وب‌سایت گوگل‌نقشه مراجعه کنید تا با بزرگ‌نمایی بیشتر٬ ساختمان‌های این ناحیه را به‌خوبی ببینید.
معمولاً یکی از سرگرمی‌های فضانوردان ایستگاه فضایی رفتن به ماژول کاپولا و عکاسی از زمین است.
منبع:canot.ir

[حسین زارعی]

اخترشناسان برای سیارک 3200 فایتون دنباله ای را مشاهده کردند

وقتی که این سیارک خیلی به خورشید نزدیک می شود، آن چنان گرم می شود کخ سنگ هایی گه در سطح این سیارک وجود دارند خرد شده و به غبار تبدیل می شوند. این مشاهدات باعث شده است که سیارک 3200 فایتون ( 3200 Phaethon ) را یک دنباله دار ِ سنگی بنامیم.

سیارک 3200 فایتون که یک جرم خورشید خراش است، ذات واقعی خود را که دارای دنباله ای مانند دنباله دار ها است را برای اخترشناسان فاش کرد. دنباله ی سیارک فایتون از غبار هایی تشکیل شده است که به وسیله ی فشار تشعشعات شدید خورشیدی در پشت این سیارک تشکیل شده است. درست بر خلاف یک دنباله دار، دنباله ی سیارک فایتون از تبخیر شدن یخ های هسته اش ایجاد نمی شود. اختر شناسان می گویند سیارک فایتون یک دنباله دار سنگی است.



(تصویر بالا که بزرگ نمایی و خط کشی شده است، نشان می دهد که سیارک 3200 فایتون در قسمت جنوب شرقی اش دنباله ای وجود دارد. این دنباله درست شبیه دنباله ی یک دنباله دار است. به هر حال، این دنباله بر خلاف یک دنباله دار ِ معمولی از تبخیر یخ هایش به وجود نیامده است. امتیاز تصویر: رصد خانه ی خورشید ی سوهو ( SOHO ) )

قطر این سیارک حدود 5 کیلومتر بوده و دمای سطح آن در هنگام حضیض خورشیدی اش به حدود 700 درجه ی سانتی گراد می رسد. نزدیک ترین فاصله ی این سیارک از خورشید حدود 0.14 واحد نجومی ( میانگین فاصله ی زمین تا خورشید ) است.

اما یک سوال در اینجا پیش می آید: آیا فایتون یک سیارک است یا یک دنباله دار؟

اگر شکل طاهری و مدار این جرم را در نظر بگیریم، این جرم قطعا یک سیارک است، اما اگر به غبار هایی که این جرم به بیرون پرتاب می کند نگاه کنیم، آن را مانند یک دنباله دار می بینیم.

منبع: EarthSky.org