جديد ‌ترين اخبار نجومی

[محمدرضا صادقیان]

سلام...

اين تاپيك جهت اعلام آخرين اخبار مهم نجومي ايجاد شده

لطفآ اخباری که در این تاپیک قرار می دهید ،یا ترجمه خودتان باشد یا اگر از منبع دیگری خبر را استفاده کرده اید ، حتمآ منبع خبر را ذکر کنید

ممنون از تلاش و همراهی همه دوستان

[melika bidabadi]

ارسال تصاوير رنگي از سيارك «وستا»





تصاوير جديد ارسال شده كاوشگر ناسا از «وستا»، سطح اين سيارك را با پيچيدگي‌هاي موجود نشان مي‌دهد.
تصاوير ارسال شده از سفينه فضايي ناسا سطح پيچيده سيارك عظيم «وستا» را با جزئيات رنگي و خيره‌كننده نشان مي‌دهد.
كاوشگر Dawn در اين تصوير از رنگ‌هاي مجازي با كيفيت بالا بر روي مدل سه بعدي وستا كه توسط مشاهدات قبلي سفينه خلق شده، بهره برده است.


رنگ‌هاي موجود در تصاوير به منظور برجسته‌سازي تفاوت‌هاي بسيار ظريف موجود در تركيب سطح سيارك مزبور انتخاب شده‌اند. رويت اين تفاوت‌ها به دليل ظرافت بالاي آن‌ها توسط چشم انسان ممكن نيست.
محققان در تلاش براي تفسير تعدادي از اين رنگ‌ها هستند. اين در حالي است كه معناي ساير رنگ‌ها واضح‌تر است. براي نمونه، رنگ سبز نشان‌دهنده فراواني نسبي آهن است و نارنجي نشان مي‌دهد كه مواد مذاب فوران شده از تعدادي از دهانه‌هاي آتشفشاني متفاوت از مواد سطح اطراف است.

وستا دومين شي بزرگ در كمربند اصلي سيارك‌هاي واقع در بين مريخ و مشتري است و كاوشگر Dawn از ماه جولاي گذشته در حال چرخش به دور اين سيارك است.


بر اساس يافته‌هاي اين فضاپيما، اين صخره بزرگ فضايي در واقع يك «پروتوپلانت»( protoplanet) باستاني است. پروتوپلانت يك بلوك سازنده سياره‌يي است كه از روزهاي ابتدايي منظومه شمسي به جاي مانده است.
چنانچه وستا به جاي استقرار در كمربند سيارك‌هاي نزديك مشتري در مكاني نزديك‌تر به خورشيد شكل مي‌گرفت، ممكن بود به يك سياره صخره‌يي چون زمين يا زهره تبديل شود؛ اما نيروي گرانش مشتري بودن اين سيارك در كنار صخره‌هاي همنوع خود را دشوار كرد و بنابراين گسترش اين صخره فضايي در راستاي مسير تشكيل سياره‌ها متوقف شد.

كاوشگر ناسا از بخش اعظم سطح وستا توسط دوربين خود در ماه‌‌‌هاي سپتامبر و اكتبر 2011 با هدف ارائه نقشه سه بعدي از آن تصويربرداري كرد.
تعدادي از مناطق شمال سيارك در آن زمان در سايه قرار داشتند اما تيم Dawn اميدوار است اين شكاف را با استفاده از مشاهدات بيشتر همزمان با حركت نور خورشيد به سمت قطب شمال سيارك پر كند.
كاوشگر Dawn قرار است در 26 آگوست وستا را ترك گفته و سفر طولاني خود را به سياره كوتوله سرس آغاز كند. سرس عظيم‌ترين شئ در كمربند سيارك‌هاست.
گفته مي‌شود، Dawn در فوريه 2015 به مقصد مي‌رسد.
منبع:ایسنا

[melika bidabadi]

بوزون هیگز بالاخره پیدا شد؟

مقامات سرن اعلام کرده‌اند روز چهارشنبه4 جولای/14 تیر، کنفرانس خبری مهمی را در محل آزمایشگاه هسته‌ای اروپا برگزار خواهند کرد. این کنفرانس به طور زنده در تمام کشورهای سهیم در این پروژه پخش خواهد شد.



پیش از این اعلام شده بود که دانشمندان دو آزمایش مهم برخورددهنده بزرگ هادرون یعنی اطلس و سی.ام.اس، گزارشی از آخرین نتایج جستجوی ذره بوزون هیگز را در کنفرانس فیزیک انرژی بالا در استرالیا که در ماه جولای / تیر برگزار خواهد شد، ارایه می‌دهند؛ اما این کنفرانس غیرمترقبه و پخش تلویزیونی گسترده احتمالا بدان معنی است که شواهد جدی درمورد بوزون هیگز و ویژگی‌های آن یافت شده است.


بوزون هیگز، آخرین ذره کشف‌نشده از مدل استاندارد ذرات بنیادی است که واسط تبدیل انرژی به جرم است. سالهاست که دانشمندان در شتاب‌دهنده‌های بزرگ، ذرات زیراتمی را با انرژی زیاد به هم می‌کوبند تا بتوانند نشانی از آن پیدا کنند.در آذرماه گذشته، پژوهشگران سرن در کنفرانسی خبری اعلام کردند که به نشانه‌هایی از این ذره در حوالی انرژی 126 گیگاالکترون‌ولت دست پیدا کرده‌اند؛ اما این نتایج قطعیت آماری لازم را ندارند.
قرار است این کنفرانس خبری در پژوهشگاه دانش‎‌های بنیادی (مرکز سابق فیزیک نظری و ریاضیات، آی.پی.ام) که در آزمایش سی.ام.اس ال.اچ.سی مشارکت دارد، به طور زنده پخش شود.
منبع:خبر انلاین

[melika bidabadi]

بزرگ‌ترین دهانه برخوردی زمین ۳,۰۰۰,۰۰۰,۰۰۰ سال قدمت دارد

دهانه برخوردی عظیمی به عمق 25 کیلومتر، پهنای 600 کیلومتر و قدمت 3میلیارد سال در گرینلند کشف شد. فرسایش با از بین بردن نشانه‌های بارز برخورد باعث شده این دهانه سال‌ها از چشم زمین‌شناسان دور بماند.

بزرگترین دهانه برخوردی زمین که برای یافتن نمونه‌هایی بزرگ‌تر از آن باید به ماه یا مریخ سفر کنید، در گرینلند کشف شده است. محققان می‌گویند این دهانه برخوردی عظیم که 25 کیلومتر عمق و نزدیک به 600 کیلومتر پهنا دارد، حدود 3میلیارد سال پیش از برخورد خرده‌سیارکی به قطر 30 کیلومتر با زمین در این منطقه ایجاد شده است.
به گزارش نیوساینتیست، این دهانه برخوردی تازه نه تنها از لحاظ عظمت بلکه از نظر قدمت نیز دهانه برخوردی Vredefort را که پیش از آن بزرگترین نمونه شناخته‌شده روی زمین بود، پشت سر گذاشته است. این دهانه برخوردی که در آفریقای جنوبی قرار دارد، حدود 2میلیارد سال پیش ایجاد شده و نزدیک به 300 کیلومتر پهنا دارد.
امروزه تنها 100 کیلومتر از دهانه برخوردی جدید که در نزدیکی شهر Maniitsoq در کرانه‌های ساحلی غرب گرینلند کشف شده، باقی‌مانده است. در حقیقت تنها عمیق‌ترین بخش‌های این دهانه برخوردی به جا مانده و به همین دلیل است که زمین‌شناسان پیش از این موفق به کشف آن نشده بودند. فرسایش طی میلیون‌ها سال تمامی سطوح بالاتر این دهانه را که می‌توانسته به کشف آسان‌تر آن کمک کند از بین برده است. آدام گارده از مرکز تحقیقات زمین‌شناختی دانمارک و گرینلند در کپنهاک دانمارک که رهبری این کاوش را به عهده داشته، می‌گوید: «سنگ‌هایی که امروزه شاهد آنها هستیم، در عمق 25 کیلومتری محلی قرار گرفته‌اند که برخورد رخ داده است».
او و همکارانش پس از 3 سال کار شبانه‌روزی موفق شده‌اند مدارک کافی برای اثبات ادعای خود ارائه کنند. یکی از قانع‌کننده‌ترین این دلایل وجود سنگ‌های گرانیتی خرد شده، مذاب و تکه‌تکه است که تنها می‌تواند به وسیله یک برخورد عظیم ناگهانی توضیح داده شود. این سنگ‌های گرانیتی تغییرشکل پیدا کرده 35 تا 50 کیلومتر از فضای میانی محل برخورد احتمالی را اشغال کرده‌اند.
هیچ عامل زمینی و زمین‌شناختی نمی‌تواند باعث تغییر شکل سنگ‌های سخت گرانیتی در چنین مقیاسی شود. لین مک‌دونالد از دانشگاه کاردیف که یکی از اعضای این گروه بوده، می‌گوید: «ممکن است چیزی شبیه به این را در یک منطقه گسل ببینید که حاصل تغییرات زمین است؛ اما امکان ندارد چنین تغییر شکلی در دایره‌ای به قطر 100 کیلومتر رخ داده باشد».
علاوه بر این بررسی رسوبات کوارتزی موجود در منطقه برخورد، وجود ریزترک‌هایی را در این سنگ‌ها نشان می‌دهد که با نمونه‌های شناسایی شده در دیگر دهانه‌های برخوردی روی زمین یکسان است. الگوی حاصل از زوایای بین این ترک‌ها و جهت‌گیری هر بلور کوارتز نیز بیشتر از اینکه شبیه به طرح‌های تصادفی ناشی از حرکت صفحات تکتونیک زمین در کنار یکدیگر باشد، توسط یک موج ضربه‌ای ایجاد شده است.
مک‌دونالد می‌گوید: «طرح‌هایی که ما در این منطقه با آنها برخورد کرده‌ایم، شبیه آن چیزی است که می‌توانید پس از یک برخورد شدید انتظار داشته باشید، نه پدیده‌های متعدد زمین‌شناختی که اغلب در طول زمان رخ می‌دهند».
متخصصان متعددی با اینکه این تلاش را تحسین می‌کنند؛ اما با این گروه چندان موافق نیستند. جان اسپری، متخصص علم برخورد از دانشگاه نیوبرونزویک، کانادا می‌گوید: «به نظر می‌رسد با یک دهانه برخوردی تازه مواجه شده‌ایم اما این چیزی نیست که بتوان آنرا با قطعیت کامل مطرح کرد. البته کسی هم نمی‌تواند با اطمینان بگوید که این یک دهانه برخوردی نیست. آنها کار بزرگی را انجام داده‌اند و احتمالا گروه دیگری وجود ندارد که بتواند به نتایج دقیق‌تری برسد. علاوه بر این تلاش آنها کارشناسانی مانند من را وادار می‌کند برای کشف دهانه‌های برخوردی چندمیلیارد ساله دیگر که احتمالا هنوز شناخته نشده‌اند، تلاش کنند».
این برخورد احتمالی 2.4میلیارد سال پیش از انفجار کامبرین (یکی از بزرگ‎ترین دوره‌های گسترش حیات روی زمین) در 580میلیون سال پیش رخ داده و بد نیست بدانید شهاب‌سنگی که به نظر می‌رسد باعث انقراض دایناسورها شده، تنها 65میلیون سال قبل به زمین برخورد کرده است.
در حدود 3میلیارد سال پیش که احتمالا این خرده‌سیارک با منطقه گرینلند برخورد کرده، تنها جلبک‌ها و سیانوباکترها روی زمین ساکن بوده‌اند، به همین دلیل نمی‌توان اثر این برخورد را روی ادامه حیات در کره زمین بررسی کرد. اگر چنین برخوردی در سال‌های اخیر رخ می‌داد، به سادگی می‌توانست بخش عظیمی از حیات زمینی را برای همیشه محو کند.



منبع :خبر انلاین

[رخساره روشنی]

مرحله اصلی انتقال سیستم پرتاب به فضا از تفکرات به طراحی و ساخت

نمایی گسترده از کارهای طراح از وضعیت سیستم پرتاب به فضای 70 تنی

برنامه اکتشافات فضایی کشور قدم مهمی رو به جلو برداشته که موفقیت عمده آن برسی فنی مرحله اصلی راه اندازی سیستم پرتاب به فضا است . فضاپیماها فضا نوردان را به دوردست های فضا، که بشر به آن سفر نکرده ، خواهد برد .
مرحله اصلی این پروژه راه اندازی آسانسور غول پیکری برای وسایل تقلیه است . این آسانسور با بیش از 61 متر ارتفاع و قطری حدود 84 متر قرار خواهد گرفت .

مرکز اصلی پرواز های فضایی ناسا در هانتسویل .آلا میزبان بررسی جامع این پروزژه است .مهندسان از ناسا و شرکت بویینگ هستند از هانتسویل یه مجموعه کامل از احتیاجات سیستم و مفاهیم طراحی و تولید به روش فنی و بررسی مستقل هیئت مدیره ، ارائه شده است .
مدیر پروژه سکوی پرتاب به فضا در پایگاه اصلی ؛ تونی لایو : " جلسه ما تائید الزامات طراحی برای مرحله اصلی تولید موکش بالابر و اولین بازرسی عمده آن بود .رسیدن به این نقطه سختی های زیادی به همراه داشت ، من به همکاری با ناسا و شرکای ما در بویینگ افتخار میکنم در حال حاضر که کار ما با بررسی کامل به اتمام رسیده ، ما از الزامات به مرحله تحقق نقشه ها در عمل می رسیم . ما در مسیر ارائه مرحله اصلی برای برنامه های SLS هستیم .
مرحله اصلی ذخیره هیدروژن مایع و اکسیژن مایع برای تغذیه موتور های موشک چهار RS-25 خواهد بود . همه این ها برای برنامه شاتل فضایی سابق خواهد بود .

برنامه سکوی پرتاب به فضا با دارا بودن 16 موتور پروازRS-25 که با موفقیت عمل کرده برای زندگی ادامه برنامه شاتل های فضایی مثل خود شاتل های فضایی ، سکوی پرتاب ابتدا یا موشک های سوخت جامد طراحی خواهد شد و هنگام راه اندازی در اطراف ان قرار خواهد گرفت . سکوی پرتاب برای راه اندازی و پرتاب فضا پیمای اوریون (شکارچی ) و دیگر فضا پیما ها می باشد و قابلیت های کاملا جدیدی برای اکتشافات بشر فرا تر از زمین ارائه می کند این سکو خیلی امن طراحی شده ، مقرون به صرفه و قابل تغییر و برای ماموریت های خدماتی است .

SLS ادامه سفر امریکا برای رسید به اکتشافات جدید از جمله سیارک های نزدیک ، نقاط لاگرانژ ، ماه و در نهایت مریخ است.

به گفته ی ویلیام گرستنمایر این زمان برای کشور آمریکا و ناسا هیجان انگیز است چرا که دستاورد های مهمی بر روی پیشرفته ترین سخت افزارهایی که تا به حال برای پروازهای فضایی انسان طراحی شده , حاصل شده است.
SLS نسل جدیدی ار ماموریت های کاوشگری در مدارهای کم ارتفاع زمین و جست و جو در ماه را به وجود می آورد که این عمل مرز اکتشافات آتی را به جلو می راند. نوآوری هایی که در حال حاضر انجام شده, و سخت افزارهایی که رسیده و امتحان شده, همگی نشانه هایی ار توانایی صنعت هوافضای آمریکا هستند که رویای کاوش های عمیق تر منظومه ی شمسی توسط انسان را به واقعیتی در طول عمر ما تبدیل می کنند.

اولین پرواز آزمایشی سیستم پرتاب فضایی (SLS) ناسا, که ظرفیت حمل 77تن بار را دارد, برای سال 2017 برنامه ریزی شده. با توسعه یافتن SLS, وسیله نقلیه پرتاب دو مرحله ای آن ظرفیت 143تن بار را فراهم می آورد که این عمل باعث ممکن ساختن ماموریت هایی برفراز مدار پایین زمین و کاوش های عمیق فضایی می شود.

ترجمه از : پرنیا شکری و رخساره روشنی

منبغ : http://www.nasa.gov/

[Amin-Mehraji]

چین پس از موفقیت در ماموریت شنژو – 9 اکنون قصد دارد فضاپیمای بزرگتری را برای ماموریت های طولانی مدت خود به کار گیرد در این صورت چین می تواند ایستگاه فضایی سرنشین داری را بسازد و امکان فرود انسان بر ماه را تقویت کند.

به گزارش خبرگزاری مهر،‌ سفر 13 روزه شنژو-9 که روز جمعه به پایان رسید، طولانی ترین ماموریت چین بوده و نخستین فضانورد زن این کشور نیز در آن حضور داشت.

همچنین در برنامه فضایی 20ساله چین که بیش از شش میلیارد دلار هزینه برداشته است، برای نخستین بار خدمه چینی طی یک مانور پر سرعت و پرخطر نخستین پهلوگیری دستی را با مودول مداری Tiangong-1 انجام دادند.

موریس جونز کارشناس فضایی استرالیا که در زمینه برنامه فضایی چین تحقیق می کند، گفت: در ماموریت بعدی که پایان سال جاری میلادی یا سال 2013 صورت خواهد گرفت فضانوردان فضاپیمای شنژو- 10 در پرواز مشابهی با Tiangong-1 ارتباط برقرار خواهند کرد.

این ماموریت آخرین پهلوگیری با Tiangong-1 خواهد بود. این مودول آزمایشگاهی سپتامبر سال گذشته در مدار زمین قرار داده شد.

به گفته موریس پس از ماموریت بعدی، فضانورد بیشتری به Tiangong-1 نخواهد رفت. از این رو طی چند سال، چین یک نسخه بسیار پیشرفته تر موسوم به Tiangong-2 را به مدار خواهد فرستاد.

ایزابل سوربس ورگر متخصص در زمینه برنامه فضایی چین در مرکز ملی تحقیقات علمی فرانسه نیز گفت: زمانی که این مودول جدید وارد عرصه شود ابعاد برنامه فضایی چین به طور چشمگیری افزایش خواهد یافت.

وی افزود: وسایل حمل و نقل آینده امکان ایجاد مودول های فضایی بزرگ تر، ماموریت های طولانی تر و پرتاب وسایل قوی تر را فراهم می کنند. سکونت طولانی تر در فضا – یک تا سه ماه- در صورتی محقق می شود که وسیله حمل و نقل به بزرگی هشت و نیم تن وجود داشته باشد.

به اعتقاد وی دو نسخه پیشرفته تر از Tiangong-1 عرضه خواهد شد که سیستم های پشتیبانی از حیات قوی تری دارند و احتمالا می توانند به یک وسیله نقلیه دومی نیز پهلو بگیرند.

خوان جانسون فریز ساتاد دانشگاه نیوال وار آمریکا نیز گفت: چین در حال ساخت Long March 5 نسل بعدی بوستر موشک ها فضایی است که در صورت حضور پررنگ چین در فضا، قطعا به این موشک ها نیاز خواهد بود.

وی افزود: راه اندازی ایستگاه فضایی به توسعه موفقیت آمیز وسایل حمل و نقل فضایی سنگینی مانند Long March 5 وابسته است.

وی انتظار دارد این ایستگاه فضایی بزرگ طی 10 سال آینده در مدار زمین باشد که می تواند جاگزینی برای ایستگاه بین المللی فضایی کنونی (ISS) قلمداد شود.

ایستگاه بین المللی فضایی توسط شرکت های فضایی آمریکا، ژاپن کانادا وکشورهای اروپایی در حال ساخت است و احتمالا ساخت آن حدود سال 2020 به پایان می رسد و این در حالی است که هرگز از چین برای پیوستن به پروژه (ISS) دعوت نشده است.

سوربس ورگز می گوید پیشرفت های بیشتر در برنامه فضایی چین می تواند تضمینی برای ایفای نقش مهم این کشور در همکاری با ایستگاه بین المللی فضایی باشد.

برای درک بلندپروازی های چین برای زمانی فراتر از 2020 که می تواند شامل اعزام انسان به ماه باشد، این کشور در حال پیشبرد برنامه اکتشافی "Chang'e" خود است. این برنامه به پرتاب های ماهواره برای اکتشاف سطح ماه می پردازد.

چین همچنین احتمالا طی پنج تا هشت سال آینده در مورد پیگیری کردن ماموریت های سرنشین دار به ماه نیز تصمیماتی را اتخاذ کند.

در عین حال آمریکا نیز پس از بازنشسته شدن ناوگان حمل و نقل فضایی اش در حال ساخت موشک و فناوری های جدیدی برای فرستان انسان بر روی یک سیارک و یا مریخ است.

هر دوی این کشورها به شدت در تلاش هستند اما نه در یک مسیر رقابتی.

هنوز تا رسیدن برنامه فضایی چین به سطح برنامه های آمریکا راه بسیار طولانی درپیش است. این شکاف با این حقیقت رخ نمود که پهلوگیری دستی شنژو- 9 چین به مودول آزمایشگاهی این کشور در مدار زمین در حالی در سال 2012 انجام شد که آمریکا در دهه 1960 به این پیشرفت دست یافت.

فریز با اشاره به بلندپروازی های هند در عرصه فضا افزود: اگر قرار باشد رقابتی در زمینه فضا صورت گیرد، به اعتقاد من بازار از آن آسیایی ها خواهد بود.

[gissoo]

به گزارش ایسنا،هنگامی که فضاپیمای آزمایشگاه علمی مریخ ناسا در روز پنج اوت(15 مرداد) در این سیاره سرخ فرود بیاید، یا همه چیز باید در جای درست خود باشد یا اینکه میلیاردها دلار و هزاران ساعت وقت صرف شده برای این پروژه تلف شود. ‌
تام ریولینی، دانشمند ناسا در ویدیویی که به توصیف ورود، نزول و فرود کاوشگر Curiosity با عنوان "هفت دقیقه هراس" پرداخته، اظهار کرد: اگر تنها یک نفر کار را اشتباه انجام دهد،‌ همه چیز خراب می‌شود.
مریخ بقدری از زمین دور است که تیم ناسا برای حداقل 15 دقیقه از سرنوشت کاوشگر خود خبر نخواهد داشت. این مدت زمانی است که علائم فضاپیما از یک سیاره به سیاره دیگر رسیده، بدین معنی که کاوشگر 205 میلیارد دلاری فرود آمده است.
آدان استلتسنر، مهندس ناسا در این فیلم می‌گوید: وقتی که پیام را از بالای جو در مورد سالم یا غیر سالم بودن مریخ‌نورد در سطح دریافت می‌کنیم که حداقل هفت دقیقه از آن گذشته است.
کاوشگر Curiosity در 26 نوامبر 2011 توسط ناسا به سوی مریخ ارسال شد. این فضاپیما که در حال حاضر در حال سفر در فضای خارجی است، قرار است حدود یک ماه دیگر در دهانه گیل مریخ فرود بیاید.
Curiosity به محض فرود، کار جست‌وجو برای حیات پیشین یا کنونی را آغاز کرده و به بررسی آب‌وهوا و زمین‌شناسی سیاره مریخ برای 23 ماه یا حدود یک سال مریخی می‌پردازد.
اما این کاوشگر پیش از آغاز اکتشافات، ابتدا باید در یک توالی کامل، حرکت هماهنگ و زمان درست از ارتفاع 21 هزار کیلومتر در ساعت به صفر فرود بیاید.
به گفته میگوئل سن مارتین، از دیگر دانشمندان ناسا، این یکی از بزرگ‌ترین چالش‌های پیش‌روی تیم است که تاکنون بر روی مریخ امتحان نشده است.
Curiosity به گونه‌ای طراحی شده که خود را در این فرود سخت با استفاده از مجموعه‌ای از مانورهای سخت و بسیار پیچیده هدایت کند.
این فرایند چند مرحله‌ای شامل چترنجات‌های فراصوت، موشک‌ها، دمای 1600 درجه و یک بالگرد اسکای‌کرین سفارشی برای فرود خواهد بود که همگی خلبان اتوماتیک هستند.
هنگامی Curiosity وارد جو مریخ می‌شود که شاتل به آزادسازی بزرگ‌ترین و قوی‌ترین چترنجات فوق‌صوت جهان می‌پردازد. این چتر قادر به تحمل 65 هزار پوند فشار بوده و سرعت شاتل را تا 321 کیلومتر در ساعت کاهش خواهد داد.
اما این سرعت به حد کافی برای فرود آهسته نیست، از این رو سپر حرارتی و چتر نجات قفل و موتورهای موشک شاتل روشن و از بخش‌های دور ریختنی جدا می‌شوند.
آنیتا ینگوپتا، از تیم ناسا در این فیلم اظهار کرد: ما نمی‌توانیم موتورهای موشک را خیلی به زمین نزدیک کنیم چرا که در اساس یک ابر عظیم از غبار ایجاد می‌کنیم که می‌تواند به مکانیزم آسیب زده و ابزارها را خراب کند.
هواپیمای قدرت موشکی در فاصله 20 متری سطح قرار گرفته و کاوشگر Curiosity را با استفاده از اسکای‌کرین پائین می‌فرستد.
به محض لمس سلامت چرخ‌ها با زمین سیاره مریخ، موشک‌ها به انتقال مجموعه دوم ابزار دورریختنی در جای دیگر پرداخته و کاوشگر را به حال خود رها می‌کنند.

http://www.hamshahrionline.ir/news-175277.aspx

[Amin-Mehraji]

سازمان فضایی آمریکا یک ویدئو با جزئیاتی از نزدیکترین همسایه زمین منتشر کرده که از طریق آن می توان جزئیاتی را با کیفیت بالا از ماه مشاهده کرد که تاکنون رویت نشده است.

به گزارش خبرگزاری مهر، ویدئو واضح ناسا از ماه برخی از ویژگیهای کلیدی ماه را نشان می دهد که در فاصله ای بیش از 355 هزار کیلومتر از زمین قرار گرفته است.

ویدئو منتشر شده از سازمان فضایی ناسا جزئیاتی از ماه را نشان می دهد که تاکنون رویت نشده است

یکی از نخستین برداشتهای این ویدئو این دهانه برخوردی بزرگ را در سطح ماه به نمایش گذاشته است

ناسا اظهار داشته است که به علت اندازه گیریهای جدید اکنون تصاویر بی سابقه ای از سطح ماه در دسترس قرار گرفته که در آن میان می توان به سمت پنهان، تاریک و اسرار آمیز ماه اشاره کرد.

سمت پنهان ماه نیم‌کره‌ای از کره ماه است که به طور دائمی از کره زمین روی‌گردان است. سمت رو به زمین از کره ماه را سمت پیدای ماه می ‌نامند.

سمت پنهان ماه نخستین بار در سال 1959 توسط کاوشگر لونا 3 شوروی عکسبرداری شد و نخستین رؤیت مستقیم با چشم انسان در سال 1968 و در جریان مأموریت آپولو 8 صورت گرفت. تا امروز جمعاً 24 انسان موفق به مشاهده عینی سمت پنهان ماه شده‌اند. این افراد فضانوردان مأموریت‌های آپولو 8 و آپولو 10 تا 17 بوده‌اند.

سمت پنهان ماه دارای دهانه‌های برخوردی فراوانی است ولی دریاوارهای کمی دارد. در این سمت از ماه کمتر حوزه‌ای یافت می‌شود که عمق آن به اندازه‌ای باشد که اجازه فوران‌های آتش ‌فشانی و تشکیل دریاوارها را بدهد. از این رو، با وجود اینکه دهانه ‌های برخوردی زیادی در هر دو سمت ماه دیده می‌شود اما تفاوت عمق‌ها باعث شده که دریاوارهای بزرگ بیشتر در سمت پیدای ماه تشکیل شوند. ظاهراً تعداد بارهایی که گدازه‌های زیرسطحی در سمت پیدای ماه به سطح رسیده ‌اند بیشتر و آسان‌تر از سمت پنهان بوده‌است.

در ستاره‌شناسی به حفره یا گودالی در خاک اجرام آسمانی که در اثر برخورد شهاب‌سنگ پدید آمده باشد دهانه برخوردی گفته می‌شود.

در این تصاویر دهانه برخوردی شاکلتون نیز مشاهده شده است، دهانه برخوردی که در قطب جنوبی ماه قرار گرفته و به نام ارنست شاکلتون یک کاوشگر انگلیسی ایرلندی نامگذاری شده است.

از دیگر لحظات مهم این فیلم منظره جزئی از حوضه آیتکن در قطب جنوبی ماه است که یکی از بزرگترین دهانه ها در منظومه شمسی و بزرگترین و عمیق ترین حوضه ای است که در ماه وجود دارد.

وردی شاکلتون که در قطب جنوبی ماه قرار دارد و به نام ارنست شاکلتون کاوشگر قطب جنوب نامگذاری شده است
تاکنون بررسیهای دقیق از سمت پنهان ماه صورت نگرفته است

شاید مهمترین ویژگی این ویدئو زمانی است که تصویر فرود آپولو 17 ، یازدهمین و آخرین مأموریت انسانی را نشان می دهد.

دهانه تایکو در سطح ماه، این ویدئو نمای نزدیکی از ویژگیهای مهم ماه که در 355 هزار کیلومتری زمین واقع شده ارائه می دهد

دهانه برخوردی جکسون که در سمت پنهان ماه قرار دارد، نیم کره ای از ماه که از سطح زمین قابل مشاهده نیست

یک دهانه برخوردی دیگر در ماه

براساس گزارش دیلی میل، در بخش اطلاعات این ویدئو آمده است که اگرچه به نظر می رسد ماه در طول تاریخ بشر تغییر نکرده است اما درک ما از آن در طول زمان دگرگون شده است. در نتیجه ابزارهای جدید ما چشم اندازهای جدید و بی سابقه ای از سطح ماه در اختیار داریم.

ماه به ندرت با چنین جزئیاتی مشاهده شده است

براساس اعلام ناسا ماه در طول تاریخ بشر بی تغییر باقی مانده اما درک ما از آن به نحو چشمگیری تغییر کرده است

از : اینجا

[Hadise]

تصویر یک مسیر سوزان در آسمان/ شی شهاب سنگی که به دریا افتاد!

ساکنان غرب استرالیا دوشنبه دوازدهم طی 20دقیقه شاهد یک مسیر سوزان در آسمان بودند که پس از آن شیی که مشکوک به شهاب سنگ بود، داخل دریا افتاد.

به گزارش خبرگزاری مهر، افرادی که در آن لحظه در ساحل دریا در شهر پرث استرالیا حضور داشتند با تعجب این خط عجیب سوزان را در آسمان مشاهده کردند، خط سوزانی که 20 دقیقه تمام در آسمان بود.

این درحالی است که مسیر به جا مانده از اکثر شهاب سنگها تنها مدت کوتاهی مشاهده می شود و مشاهده فرود یک شی به دریا نیز بسیار نادر است.

این مسیر سوزان 20 دقیقه در آسمان مشاهده شد و ساکنان محلی تصور می کردند که یک شهاب سنگ این رد را در آسمان باقی گذاشته است

گاوین تروت یکی از ساکنان محلی تصویر این نوار سوزان را گرفته اظهار داشت که این نوار سوزان عجیب در آسمان شب گذشته پیش از غروب آفتاب مشاهده شد.

شهاب سنگها تکه هایی از سنگ هستند که روی سطح زمین فرود می آیند. هنگامی که یک سنگ آسمانی از جو زمین می‌گذرد یک لایه بسیار نازک بر روی سطح بیرونی آن گداخته (ذوب) می‌شود.

مشاهده چنین رد سوزان و واضحی در آسمان مسئله غریبی است

پیپ مویر خبرنگار شهر پرث استرالیا اندکی پس از ساعت 6 بعدازظهر عکسی از ساحل کوتسلو منتشر کرده است که مردم با حیرت تمام این پدیده رنگی را تماشا می کنند.

دنیل جانگ از افرادی که در این ساحل حضور داشته است، گفت: این رد آتشین که 20 دقیقه به طول انجامید شبیه بخار آب اما قرمز، نارنجی ، زرد و زیبا بود.

شهاب سنگها قطعات تشکیل شده از سنگ و گاهی فلز هستند که از فضا در زمین سقوط می کنند. اکثر این قطعات در نتیجه برخورد دو خرده سیاره ایجاد می شود. این شهاب سنگها در نتیجه نیروهای گرانشی زمین با سرعت 11.2 کیلومتر در ثانیه حرکت می کنند.

اندازه شهاب سنگها از یک میلیمتر تا اندازه های بسیار بزرگ متغیر است. گفته می شود که یک شهاب سنگ به عرض 9 کیلومتر 65 میلیون سال پیش نسل دایناسورها را منقرض کرده است.

صدها شهاب سنگ سالانه در زمین سقوط می کنند اما تعداد معدودی از آنها کشف می شوند.

خبرگزاری مهر

[Hadise]

وجود اقیانوس زیرزمینی در بزرگترین قمر زحل

داده‌های جدید از سفینه فضایی کاسینی نشان می‌دهد که تیتان قمر عظیم زحل که با جو ضخیم و غنای ارگانیک مواد شیمیایی بسیار شبیه به زمین است دارای یک اقیانوس آبی در زیر پوسته خود است.

به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، نقشه‌های جاذبه ترسیمی از داده‌های گردآوری شده طی پنج سال حاکی از تغییر شکل تیتان به میزان 10 متر به دلیل اثرات گرانشی است. این پدیده به بهترین نحو وجود مایع آب در نزدیکی سطح این قمر را ثابت می‌کند.

محققان در خصوص این مطلب که آیا این اقیانوس زیرزمینی دریاچه‌های رصد شده بر روی سطح تیتان را تغذیه می‌کند یا خیر، اطلاعی ندارند. با این حال هر اقیانوسی به احتمال زیاد از آب تشکیل شده که از متان و اتان متعلق به حوضچه‌‌های مایعات سطحی سنگین‌تر است.

شواهد وجود اقیانوس بر روی تیتان در سنگ‌ها موجود نیست. هسته‌ صخره‌یی این قمر می‌تواند نم‌زدا یا مملو از یخ گرم باشد؛ اما بهترین تحلیل توسط لوسیانو ایه‌س از دانشگاه ساپینزای رم ارائه شده که بر اساس آن تیتان دارای یک اقیانوس مایع واقع در بین 50 و 100 کیلومتری زیر سطح است. این واقعیت قمر مزبور را در زمره اجرام آسمانی دارای صلاحیت برای وجود حیات قرار می‌دهد.

یکی از بزرگترین پرسش‌ها در رابطه با صلاحیت قمر برای وجود حیات این است که آیا اقیانوس مزبور صخره‌ها را که منبع مواد معدنی و گذرگاهی برای گرما بوده لمس می‌کند یا خیر. بر خلاف اقیانوس قمر اروپا که تصور می‌شود بر روی یک بستر صخره‌یی واقع شده، آب تیتان احتمالاً بین لایه‌های یخ فشرده شده و این امر دسترسی آن به مواد معدنی و تنوعات دما برای آغار زندگی را غیرممکن می‌کند.

دانشمندان گرانش تیتان را حین شش بار گذر سفینه کاسینی از این قمر بین سال‌های 2006 و 2011 اندازه گرفتند. این اندازه‌گیری‌ها توسط ردگیری تغییرات کوچک در زیر و بمی سیگنال‌های رادیویی گذرکننده بین سفینه و زمین طی اوج‌گیری صورت گرفت.

آن‌ها دریافتند که به هنگام چرخیدن تیتان به دور زحل در هر 16 روز یک بار، این قمر فشرده می‌شود. پدیده مشابه بر روی زمین و توسط کشش گرانشی ماه رخ می‌دهد. مرئی‌ترین اثرات این واقعیت جزر و مدهای اقیانوسی‌اند و در این بین ماه تا 50 سانتی‌متر پوسته زمین را از شکل طبیعی خارج می‌کند.

بر اساس این یافته‌ها، گرانش زحل بر روی تیتان موجب ایجاد یک تغییر 10 متری می‌شود. چنان‌چه این قمر جامد می‌بود، تا این اندازه تغییر حاصل نمی‌شد.

محققان آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا به مدل‌های رایانه‌یی خود به منظور درک آن چه روی می‌دهد، مراجعه کردند و دریافتند که بهترین توضیح برای این داده وجود لایه مایع آب به ضخامت صدکیلومتر مدفون زیر 100 کیلومتر سطح یخی بود. این دانشمندان امیدوارند که نقشه‌های گرانش را با استفاده از داده‌های افزوده از کاسینی و مدل‌بندی‌های رایانه‌یی تصحیح کنند.

گذر بعدی سفینه کاسینی از کنار تیتان در روز 22 جولای اعلام شده است.

نتایج این دستاورد در مجله Science انتشار یافته است.

ایسنا

[Hadise]

مشاهده یک سیاره فراخورشیدی از زمین برای نخستین بار

ستاره‌شناسان برای اولین بار موفق به مشاهده مستقیم نور بازتابی از یک سیاره در حال گردش در اطراف یک ستاره شده‌اند که به آنها اجازه تعیین جزئیات بسیار دقیقی را در مورد این «مشتری داغ» داده است.

به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، در گذشته محققان تنها زمانی قادر به کسب اطلاعات در مورد جو چنین سیاراتی بودند که آنها از میان ستاره خود و زمین عبور کرده و برای مدت کوتاهی نور ستاره را کم کنند؛ اما سیاره جدید موسوم به «Tau Bootis b» ااز جلوی ستاره خود عبور نکرده و دستیابی به چنین اطلاعاتی را غیرممکن کرده است. علاوه بر آن، نور این سیاره تنها 0.01 درصد از نور منتشر شده از سیستم ستاره‌یی را تشکیل داده که شناسایی آن را به شدت سخت می‌کند.

این سیاره در سال 1996 کشف شد که آنرا به یکی از اولین سیارات فراخورشیدی شناخته‌شده تبدیل کرد. Tau Bootis b توسط مشاهده نوسانات مسیر ستاره میزبان آن« Tau Bootis» که با تاثیر گرانشی مدار آن ایجاد شده بودند، شناسایی شد.

Tau Bootis یک ستاره کوتوله قهوه‌یی سفید در صورت‌فلکی گاوران است که با زمین 51 سال نوری فاصله دارد که نزدیکترین ستاره شناخته‌شده به زمین با یک سیاره فراخورشیدی است.

این ستاره با چشم غیرمسلح قابل مشاهده بوده اما ستاره‌شناسان برای مشاهده سیاره آن 15 سال تلاش کرده‌اند.

تیمی از محققان رصدخانه لیدن هلند با استفاده از تلسکوپ بسیار بزرگ رصدخانه جنوب اروپا در شیلی به مشاهده این سیستم ستاره‌یی پرداختند.

تلسکوپ بسیار بزرگ شیلی شامل چهار تلسکوپ است که هر کدام از یک آینه با قطر 8.2 متری برخوردارند. از این تلسکوپ‌ها می‌توان به طور جداگانه یا با هم برای تمرکز بر یک جسم برای ارائه یک وضوح بالا استفاده کرد.

محققان به آزمایش این سیاره در نور مادون قرمز به دلیل تابش نور کمتر این ستاره در این ناحیه طول موج پرداخته و از فناوری جدید برای پیگیری علائمی از سیاره آن استفاده کردند.

طبق این پژوهش که در مجله نیچر منتشر شده، جرم این سیاره 5.95 برابر مشتری بوده و در زاویه 44.5 درجه از منظر زمین در اطراف ستاره خود می‌چرخد. فاصله مدار گردشی این سیاره از ستاره خود پنج درصد کمتر از فاصله زمین تا خورشید است.

در جو این سیاره تمرکز بالایی از منوکسید کربن وجود داشته و دمای آن با سیارات گازی منظومه شمسی متفاوت است. مطالعات پیشین در مورد این سیارات نشان داده که جو آنها در ارتفاعات بالاتر داغتر بوده اما جو این سیاره با ارتفاع سردتر می‌شود. دلیل این تفاوت هنوز مشخص نشده اما دانشمندان بر این گمان هستند که احتمالا به دلیل انتشار قوی نور فرابنفش از سیاره است.
ایسنا