جديد ‌ترين اخبار نجومی

[محمدرضا صادقیان]

سلام...

اين تاپيك جهت اعلام آخرين اخبار مهم نجومي ايجاد شده

لطفآ اخباری که در این تاپیک قرار می دهید ،یا ترجمه خودتان باشد یا اگر از منبع دیگری خبر را استفاده کرده اید ، حتمآ منبع خبر را ذکر کنید

ممنون از تلاش و همراهی همه دوستان

[Mojtaba.M]

منجمان رصدخانه‌ای خصوصی در فنلاند با عکس‌برداری از دو سحابی سدربلاد 214 و شارپلس 170 که بخشی از سحابی فعال NGC 7822 هستند، موفق شدند این عکس را از علامت‌سوالی در فاصله 40 سال‌نوری از زمین ثبت کنند.
این منظومه در صورت‌فلکی قیفاووس واقع است و برای تهیه آن، چندین عکس سیاه‌و سفید در فیلترهای مختلف مانند قرمز، آبی و سبز گرفته و با استفاده از پردازش کامپیوتری روی هم مونتاژ شده‌اند. در این سحابی‌ها فعالیت شدید تولد ستارگان در جریان است و انرژی عظیم ناشی از تابش ستارگان جوان و داغ، گازهای سحابی‌ها را به نورافشانی واداشته است.

منبع

[Mojtaba.M]

فضاپیمای مسنجر ناسا در تصویری رنگی از سطح سیاره عطارد، مواد زردرنگی را به تصویر کشیده که از دهانه سفیدرنگ و نسبتا جوان کویی‌پر به بیرون پخش شده و به دلیل ترکیب شیمیایی متفاوت به این رنگ دیده می‌شوند.
دهانه‌های برخوردی مهم‌ترین ابزار اخترشناسان برای تخمین قدمت عوارض سطحی اجرام منظومه شمسی است. بزرگی این دهانه‌ها تقریبا 10 برابر بزرگی جسم آسمانی است که با برخورد به سطح، باعث پدید آمدن آن شده و تعداد آنها در هر بخش از سطح، قدمت آن سطح را تعیین می‌کند.
این دهانه به افتخار جرارد کویی‌پر، اخترشناس و سیاره‌شناس معروف نام‌گذاری شده است که با بررسی حرکت دنباله‌دارها در منظومه شمسی، پیش‌بینی کرد منشأ دنباله‌دارهای کوتاه‌دوره که تناوب آنها کمتر از 200 سال طول می‌کشد، کمربندی فراتر از مدار سیاره نپتون است که تا حداکثر 500 برابر فاصله زمین از خورشید امتداد دارد.

منبع

[Astronomy]

داستان ستونهای کیهانی که وجود ندارند اما دیده می شوند

تلسکوپ هابل در سال 1995 تصویری از چند ستون به ارتفاع چهار سال نوری را ثبت کرد که به ستونهای خلقت مشهور شدند، چندی پیش نیز تلسکوپ هرشل تصویری جدید از این ستونها به ثبت رساند اما نکته جالب توجه این است که این ستونها هزاران سال پیش نابود شده اند.

به گزارش خبرگزاری مهر، در سال 1995 جهان مبهوت تصویری از گروهی متشکل از چهار ستون کیهانی به ارتفاع چهار سال نوری در میان سحابی عقاب در فاصله هفت هزار سال نوری از زمین شد، این ستونها به اندازه ای زیبا و شگفت انگیز بودند که نام "ستونهای خلقت" بر روی آنها نهاده شد. تنها مشکل این بود که این ستونها واقعا وجود نداشتند، رویدادی آنها را بیش از هزاران سال پیش نابود کرده بود. این تفکر طبیعی است، که محدود به درک انسان از زمان شده است، انسان به پدیده های فضایی همانطور نگاه می کند که به کوه ها یا اقیانوسها بر روی زمین، انسان چنین پدیده های کیهانی را به شکل رویدادهایی ثابت و ایمن می بیند که در واقعیت انسانی ریشه دارند. اما درک محدود انسان از زمان، همان رویدادی که باعث می شود انسان خود را مرکز همه چیز بداند، تنها یک تصور است. در مقیاسهای کیهانی درست مانند زندگی شخصی انسانها، همه چیز به صورت ثابت در حرکت است. معماری کیهان همواره در حال تغییر است و دانشمندان از سال 2007، یعنی تنها چند سال پس از مشاهده ستونهای خلقت پی بردند که این سازه های غول پیکر دیگر وجود ندارند. تصویری جدید از سحابی عقاب، "ستونهای خلقت" هنوز در پایین و مرکز تصویر دیده می شوند این ستونها به واسطه یک انفجار ابرنواختری که در حدود 6 هزار سال پیش رخ داده بود، منفجر و نابود شدند. با استفاده از تلسکوپهای کنونی، انسان می تواند شاهد رشد انفجار ابرنواختری باشد و ببیند که به صورت غیر قابل توقف هرچیز که بر سر راهش باشد را نابود می کند. از همین دیدگاه، امواج انفجاری هنوز به ستونهای خلقت نرسیده اند و به نظر انسانها ستونهای خلقت هنوز بر جای خود هستند. طی هزار سال آینده انسانها از روی زمین نمایشی خیره کننده را خواهند دید، امواج انفجاری به ستونها خواهند رسید و این سازه های غول پیکر توسط قدرت مرگبار ستاره ای مرده، به نابودی کشیده خواهد شد، البته در نظر داشته باشید که این رویداد مدتها پیش رخ داده است. بر اساس گزارش گیزمودو، از آنجایی که نور باید فضایی بیکران را طی کند تا به چشم انسانها برسد، زمان رسیدن نور به تلسکوپهای انسانها پس از وقوع انفجار خواهد بود، از این رو هرچه فاصله وقوع یک رویداد بیشتر باشد، برای رسیدن به چشم انسان مدت زمان بیشتری نیاز خواهد داشت. بهتر است بدانید زمانی که به آسمان نگاه می کنید، آنچه که می بینید به گذشته به چند ثانیه، چند دقیقه، چند سال، چند قرن یا چند هزاره پیش تعلق دارند. تصاویر جدید از ستونهایی که نابود شده اند چندی پیش تلسکوپ فضایی هرشل تصویری جدید و باشکوه را از این هدف قدیمی ستاره شناسی، یعنی سحابی عقاب که با نام رسمی M16 نیز شناخته می شود، ارائه کرد. در مرکز این تصویر می توان ستونهای خلقت را به وضوح مشاهده کرد، این ستونها در سال 1995 توسط تلسکوپ هابل رصد شده اند و به نام ستونهای خلقت شهرت پیدا کرده اند. تصویری از ستونهای خلقت در میان سحابی عقاب که هابل آن را ثبت کرده است بر اساس گزارش اسپیس، اما آنچه هرشل و هابل در این سحابی دیده اند کاملا متفاوت از یکدیگر هستند. هابل نور ساطع شده از ستونها را به تصویر کشیده است و هرشل ستونها را در میان نوری که آنها را در بر گرفته به تصویر کشیده است. به بیانی دیگر هرشل نسبت به طول موجهای بلندتر نوری حساس تر است و این ویژگی به او کمک می کند تا تشعشعات برخاسته از گازهای سرد و غبارها را نیز ردیابی کند. منبع: مهر

[Astronomy]

50سالگی اولین حضور آمریکا در فضا/ مأموریت مسن‌ترین فضانورد

پنجاه سال پیش در بیستم فوریه سال 1962، "جان گلن" به واسطه سه بار مدارگردی به دور زمین برگی جدید را در تاریخ فعالیتهای فضایی آمریکا باز کرد.

به گزارش خبرگزاری مهر، گلن اولین انسانی نبود که پا به فضا می گذاشت و حتی اولین انسانی نبود که در مدار زمین حرکت می کرد، اما پرواز پنج ساعته وی به همراه کپسول "فرندشیپ 7" او را در تاریخ آمریکا جاودان کرد. گلن که اکنون 90 ساله است، در سال 1959 به عنوان یکی از اولین فضانوردان ایالات متحده انتخاب شد و سه سال پس از آن وی خلبانی اولین پرواز فضایی مدارگردی آمریکایی ها را پس از دو پرواز مداری توسط فضانوردان شوروی و دو پرواز زیرمداری در پروژه "مرکوری"، به عهده گرفت. به گفته گلن دو پرواز زیرمداری سرعتی برابر سرعت پرواز مداری که وی به تنهایی انجام داد را نداشتند، وی در پرواز تک نفره اش به سرعت مداری دست پیدا کرد و سپس به سمت زمین بازگشت. همچنین مدت زمانی که وی در پرواز تک نفره اش در خلاء به سر برده بیشتر از مدت زمان سفر در خلاء پرواز زیر مداری بوده است. وی طی پرواز 4 ساعت و 55 دقیقه ای اش در مدار زمین، سه بار زمین را به طور کامل دور زد. تاخیرهای مکرر گلن برای انجام این پرواز تاریخی 11 بار به حالت آماده باش در آمد، چهار بار لباس مخصوص فضانوردی را به تن کرد و دو بار از این چهار بار داخل فضاپیما مستقر شد و یکی از این دفعات نیز برای 6 ساعت در انتظار پرتاب باقی ماند، اما در نهایت به دلیل نامناسب بودن شرایط جوی پرواز وی متوقف شد. بر اساس گزارش اسپیس، همین متوقف شدنها و از سر گرفتن دوباره پروژه میزان شهرت پرواز گلن را چند برابر کرده بود. گلن در نهایت در بیستم فوریه 1962 توانست کپسول فرندشیپ 7 را وارد مدار زمین کند، این اولین باری بود که یک فضانورد آمریکایی مدار زمین را دور می زد. مسن ترین فضانورد جهان "گلن" 50 سال پس از اولین مدارگردی که در تاریخ آمریکا ماندگار شد، به عنوان سناتور در آمریکا مشغول به کار بود و در سال 1998 دوباره به فضا بازگشت و با حضور در فضا در سن 77 سالگی، رکوردی دیگر را به عنوان مسن ترین فردی که تا کنون به فضا سفر کرده، به ثبت رساند. پروژه مرکوری که پیش از بزرگترین موفقیت این فضانورد یعنی گردش پنج ساعته در مدار زمین و در اول اکتبر 1958 آغاز شد نیز از دیگر موفقیتهای بزرگ در زندگی حرفهای گلن به شمار می رود. گلن در 59 ماموریت هوایی در جنگ جهانی دوم حضور داشت و در سال 1959 به عنوان یکی از 6 نفری که به عنوان اولین فضانوردان آمریکایی برای حضور در پروژه مرکوری در نظر گرفته شده بودند، انتخاب شد. بر اساس گزارش MSNBC، زمان اصلی پرواز مداری گلن ژانویه سال 1962 بود، اما شرایط نامساعد جوی آن را تا 20 فوریه به تعویق انداخت، تاریخی که کپسول فرندشیپ با کمک راکت اطلس و از پایگاه فضایی کیپ کاناورال به فضا پرتاب شد در حالی که 60 میلیون نفر این پرتاب را به صورت زنده در تلویزیونهای خود مشاهده می کردند: "جان گلن" خلبان و فضانوردی که نام وی در تاریخ فعالیتهای فضایی آمریکا ثبت شد گلن بارها و بارها برای آغاز ماموریت خود به حالت آماده باش در آمد، در این تصویر گلن با کمک یک تکنسین در حال ورود به کپسول "فرندشیپ 2" است جان گلن در نهایت در 20 فوریه سال 1962 توانست ماموریت خود را آغاز کرده و نام خود را به عنوان اولین آمریکایی که در مدار زمین پرواز کرده به ثبت برساند فرود موفقیت آمیز گلن در اقیانوس اطلس وی در سال 1998 دوباره به فضا بازگشت گلن 77 ساله با حضور خود در یکی از ماموریتهای شاتل دیسکاوری رکورد حضور مسن ترین فضانورد در فضا را نیز به ثبت رساند منبع: مهر

[reza fety]

پس از آغاز به کار تلسکوپ فضایی کپلر، تعداد سیارات فراخورشیدی شناسایی شده به میزان چشمگیری افزایش یافته است. در نخستین کنفرانس علمی کپلر در مرکز تحقیقات ایمز ناسا در فلوریدا، دانشمندان پروژه اعلام کردند که این تلسکوپ فضایی ۲۳۲۶ کاندیدای سیاره‌ای را شناسایی کرده است.
اما موضوعی که در این میان به معمایی برای اختر‌شناسان و نظریه‌پردازان تبدیل شده، سهم بالای –در حدود یک سوم- سیاراتی است که از نظر اندازه از زمین بزرگ‌تر ولی از نپتون کوچک‌تر هستند. این ابرزمین‌ها رده جدیدی از سیارات را معرفی کرده‌اند که حتی ممکن است پرجمعیت‌ترین رده سیارات را تشکیل داده باشد. فراوانی زیاد آن‌ها باعث آشفتگی مدل‌های مرسوم شکل‌گیری سیارات شده است. علاوه بر این، اغلب این سیارات در مدارهایی نزدیک به ستاره مادر خود گردش می‌کنند، دقیقا جایی‌که بر طبق این مدل‌ها نباید حضور داشته باشند.
داگلاس لین، متخصص مدل‌سازی شکل‌گیری سیارات و رییس موسسه اختر‌شناسی و اخترفیزیک دانشگاه پکن می‌گوید: «این چالش بزرگی است. شما نمی‌توانید فقط به دستکاری پارامتر‌ها اکتفا کنید، بلکه نیاز دارید که درباره فیزیک آن فکر کنید.»
با الهام از منظومه شمسی با مجموعه متمایزی از سیارات کوچک و بزرگ، مدل‌های اولیه شکل‌گیری


سیارات بر مبنای مفهوم «پیوستگی هسته» بنا نهاده شدند. در این مدل‌ها، غبارهایی که در یک قرص پیش‌سیاره‌ای به دور یک ستاره می‌گردند، می‌توانستند به شکل شبه‌سیاره‌های کوچکی از سنگ و یخ متراکم شوند، با یکدیگر برخورد کرده و به هم بپیونند. میزان مواد موجود برای برای شکل‌گیری این هسته‌ها در بخش داخلی قرص سیاره‌ای بسیار اندک بود، و در نتیجه رشد این هسته‌ها نمی‌توانست چندان بزرگ‌تر از زمین باشد. اما در نواحی دور‌تر، آن‌ها می‌توانستند به ده برابر جرم زمین یا بیشتر برسند و در نتیجه گرانش کافی برای جذب حجم عظیمی از گاز و تبدیل شدن به سیارات مشتری‌مانند را داشتند.
اما از سال ۱۹۹۵ / ۱۳۷۴، شناسایی سیارات مشتری‌مانند که گردش مداری آن‌ها تنها چند روز زمینی طول می‌کشید در تضاد با این مدل‌ها قرار گرفت. تئوریسین‌ها مدل‌های خود را اصلاح کردند تا امکان شکل‌گیری این «مشتری‌های داغ» را در فاصله‌ای نزدیک از ستاره‌شان و گردش به دور آن فراهم کند. تا کنون این مدل‌ها پیش‌بینی می‌کردند که هر چیزی که به اندازه ابرزمین برسد، یا باید به یک غول گازی تبدیل شود و یا توسط ستاره‌اش بلعیده شود و یک بیابان سیاره‌ای در این محدوده اندازه‌ای را ایجاد کند. اما کشفیات کپلر پیش‌بینی این مدل‌ها را متلاشی کرد. اندرو هاوارد، اختر‌شناس دانشگاه برکلی کلمبیا می‌گوید: «این یک جنگل استوایی حاصلخیز است، نه یک بیابان. امیدوارم که تئوری‌ها این عقب‌ماندگی خود را جبران کنند.»
تلسکوپ فضایی کپلر تعیین ابعاد سیاره را بر اساس میزان کاهش نور سیاره مادر هنگام عبور سیاره از مقابل آن انجام می‌دهد. برای برخی از ابرزمین‌های کشف شده توسط کپلر، رصدخانه‌های زمینی نیز جرم سیاره را با دنبال کردن تلوتلو خوردن ستاره میزبان که ناشی از گرانش سیاره است تعیین می‌کنند. به نظر می‌رسد که بعضی از این ابرزمین‌ها چگالی بسیار کمی دارند که نشان می‌دهد ممکن است هسته‌های سنگی کوچکی داشته باشند که توسط پوشش بزرگی از گاز احاطه شده باشد.
جک لیسائور، اختر‌شناس پروژه کپلر گمان می‌کند که این سیارات ممکن است به صورت هسته‌های کوچک در بخش‌های خارجی منظومه خورشیدی خود شکل گرفته و با حجم عظیمی از گاز پوشیده شده باشند؛ بدون اینکه به نقطه رشد افسارگسیخته که منجر به ایجاد سیارات گازی واقعی می‌شود برسند. به گفته لیسائور، بدون کشش گرانشی یک غول که این گاز را نگه دارد، چنین سیاره‌ای اتمسفر بزرگ و رقیقی خواهد داشت؛ اما می‌تواند در اثر فرایند سرد شدن که باعث آب رفتن اتمسفر می‌شود و اجازه می‌دهد که گازهای بیشتری به درون آن کشیده شود، تا اندازه یک ابرزمین رشد کند.
اما چنین سناریویی شاید نتواند ابرزمین‌های کوچک‌تر و چگال‌تر را توضیح دهد. چندین نمونه از چنین سیاراتی تاکنون شناسایی شده‌اند، و کپلر در حال رسیدن به حساسیت لازم برای مکان‌یابی آن‌ها است. هیچ‌کدام از تئوری‌های موجود نمی‌تواند توضیح دهد که چگونه ابرزمین‌ها می‌توانند تا این حد به ستاره مادرشان نزدیک شوند. لیسائور می‌گوید که مشکل در بخش مهاجرت مدل‌ها است. اما نورم مورای، اخترفیزیک‌دان دانشگاه تورنتو در جستجوی راه‌های دیگری برای شکل‌گیری ابرزمین‌ها است. به جای گردآمدن سیارات و سپس مهاجرت آن‌ها به سوی ستاره، مدل مورای ابتدا شبه‌سیارات صخره‌ای را به سوی ستاره کوچ می‌دهد و سپس اجازه بهم پیوستگی و رشد را به آن‌ها می‌دهد.
به گفته گرگ لفلین، اختر‌شناس دانشگاه سانتاکروز کالیفرنیا، مدل‌سازان در هر حال راهی برای توضیح مشاهدات جدید پیدا خواهند کرد. وی می‌گوید: «آن‌ها تقلا می‌کنند تا مدل‌هایشان را درست کنند. اما شاید این آخرین باری نباشد که آن‌ها مجبور شوند کد‌هایشان را اصلاح کنند. پیش‌بینی من این است که مدل‌های آن‌ها نکته مهم بعدی را کاملا نادیده می‌گیرد، حالا این نکته هر چه که می‌خواهد باشد.»
منبع:
سایت ماهنامه نجوم

[Astronomy]

تصاویری از پرتاب نمایشی موشک ناسا به درون شفق قطبی

دانشمندان ناسا یک موشک دو مرحله ای را در میان آسمانی که به نور سبز رنگ شفق قطبی آلاسکا مزین شده بود پرتاب کردند.

به گزارش خبرگزاری مهر، استیون پاول از دانشگاه کورنل در این خصوص گفت: "ما درحال بررسی چیزی هستیم که به آن هوای فضا گفته می شود. هوای فضا در اثر ذرات بارداری شکل می گیرد که از خورشید می رسند و با میدان مغناطیسی زمین تعامل می کنند. ما به عنوان انسان این اثر را مستقیماً احساس نمی کنیم اما سیستمهای الکترونیکی ما آن را درک می کنند." این موشک که Terrier-Black Brant نام دارد شنبه شب 18 فوریه 2012 از پایگاه Poker Flat Research Range در فیربانکس آلاسکا پرتاب شد. Terrier-Black Brant جریانی از اطلاعات را از فاصله 200 مایلی (حدود 322 کیلومتری) از سطح زمین و لحظاتی پس از پرتاب در زمان واقعی به زمین ارسال کرد. دستگاههای این موشک دو مرحله ای از میدانهای مغناطیسی و الکتریکی خاصی نمونه برداری کردند که توسط شفقها ساخته شده اند. به گفته این دانشمندان، زمانی که فعالیتهای خورشیدی به اوج خود می رسند توفانهای خورشیدی که به زمین گسیل می شوند با فرستنده های "جی. پی. اس"، اینترنت ماهواره ای و سایر سیگنالها تداخل می کنند. پاول افزود: "ما بیش از همیشه به این سیگنالها وابسته شده ایم. بنابراین، اطلاعات جمع آوری شده توسط این موشک به ما در درک بهتر اینکه سیگنالهای ماهواره ای چگونه با هوای فضا از بین می روند و اینکه چگونه می توان این اثرات را در گیرنده های جدید جی. پی. اس تخفیف داد کمک خواهد کرد." براساس گزارش یونیورس تودی، این موشک دو مرحله ای از میان شفق قطبی آلاسکا عبور کرد و تا فاصله 200 مایلی به عنوان "مگنتوسفر- یونوسفر" شناخته می شود بالا رفت. پرتاب تماشایی موشک دو مرحله ناسا در میان شفق قطبی آلاسکا این تصویر که به روش عکاسی مرحله به مرحله و در کنار هم چیدن فریمهای تصویر به دست آمده است نور درخشان حاصل از پرتاب موشک را در میان آسمان سبز قطبی نشان می دهد منبع: مهر

[amir adib]

گردبادی به بزرگی زمین روی خورشید

دانش > فضا - همشهری آنلاین: ماهواره‌های ناسا به تازگی گردبادی عظیم را بر روی سطح خورشید رصد کرده‌اند، گردبادی که به یکی از شگفتی‌های سامانه خورشیدی تبدیل شده و ابعادی برابر زمین دارد.
به گزارش خبرگزاری مهر، رصدخانه دینامیک خورشیدی، ماهواره‌ای که نظاره‌گر فعالیت‌های خورشید است مجموعه‌ای از تصاویر را از شعله‌های خورشیدی در ماه‌های گذشته ثبت و به زمین ارسال کرده است.
تصاویر ویدیویی جدید این رصدخانه فضایی نشان دهنده حرکت نوسانی پلاسمایی تیره‌تر و سردتر از حد معمول بالای سطح خورشید است که وسعتی عظیم دارد.
به گفته "تری کوچرا" از مقامات پروژه "سوهو" و فیزیکدان خورشیدی در مرکز گودارد ناسا این گردباد عظیم می‌تواند ابعادی مشابه با سیاره زمین داشته باشد که با سرعتی برابر 480 هزار کیلومتر بر ساعت در حال وزش است.
وی می‌گوید حرارت در این گردباد برابر 15 هزار درجه فارنهایت است که نسبت به حرارت دو میلیون درجه‌ای دیگر بخش‌های خورشید بسیار سرد به شمار می‌رود.
چنین گردبادهایی چندین دهه پیش شناسایی شده‌اند و فضاپیمای "سوهو" آژانس فضایی اروپا در سال 1996 شواهدی از وجود آنها را به ویژه در قطب‌های شمال و جنوب خورشید به ثبت رسانده است. با وجود اینکه این گردبادهای خورشیدی از نظر ظاهری به گردبادهای زمینی شباهت دارند، به شکلی کاملا متفاوت و بر اثر نیروی مغناطیسی و نه تحت تاثیر فشار و نوسان‌های حرارتی به وجود می‌آیند.
این توفان عظیم به واسطه نیروهای مغناطیسی به وجود آمده است که ذرات مغناطیسی بر روی خورشید را به سمت جلو و عقب هدایت کرده و توده‌ای چرخنده از پلاسما که خطوط میدان مغناطیسی را دنبال می‌کنند، به وجود آورده است. به گفته کوچرا وسعت بخش طولانی و روبان مانند این گردباد می‌تواند به صدها یا هزاران کیلومتر نیز برسد.
تا پیش از آغاز فعالیت رصدخانه دینامیک خورشیدی، ثبت چنین تصاویری ممکن نبوده است اما اکنون با کمک دوربین‌های متعدد این رصدخانه امکان عکاسی از پدیده‌های خورشیدی در طول موج‌ها و فرکانس‌های مختلف به وجود آمده است.

[amir adib]

خبرگزاري دانشجويان ايران - تهران
سرويس: علمي

دانشمندان ناسا موفق شدند سريع‌ترين توفان‌هاي كيهاني با سرعت 32 ميليون كيلومتر را در سياه چاله اندازه‌گيري كنند.
به گزارش سرويس علمي خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، دانشمندان رصدخانه پرتو ايكس چاندرا، زمان وقوع توفان هاي عظيم در سياه چاله را در سال 2011 تخمين زده بودند. سياه چاله جرم ستاره‌اي igr j17091-3624 انرژي اين ابر توفان كيهاني را تأمين كرده است.
سياه چاله جرم ستاره‌اي igr j17091-3624 در مركز برآمدگي كهكشان راه شيري و در فاصله 28 هزار سال نوري با زمين قرار دارد. اين سياه چاله يك سيستم دوتايي است كه در آن يك ستاره خورشيد مانند، دور يك سياه چاله قرار گرفته است.
بر اساس اندازه‌گيري هاي صورت گرفته، سريع‌ترين توفان كيهاني 32 ميليون كيلومتر در ساعت يا در حدود سه درصد سرعت نور بود كه اين سرعت 10 برابر سريع‌تر از بادهايي است كه تاكنون در سياه‌چاله‌هاي جرم‌ستاره‌اي به ثبت رسيده است.
«اشلي كينگ» محقق دانشگاه ميشيگان تأكيد مي‌كند: به هيچ عنوان انتظار وقوع چنين بادهاي پرقدرتي در سياه چاله‌ها را نداشتيم؛ سرعت اين بادها معادل رده پنج توفان‌هاي عظيم كيهاني هستند.
اين ابر توفان يكي از سريع‌ترين بادهايي است كه توسط سياه چاله‌هاي پرجرم ايجاد شده و مورد اندازه‌گيري قرار گرفته‌اند.
محققان همچنين دريافتند ابرتوفان كه از يك ديسك گاز در اطراف سياه چاله مي‌آيد، ممكن است باعث انفجار مواد مختلفي در فضا شود. برخلاف توفان‌هاي روي زمين، ابرتوفان اين سياه چاله در جهات مختلف در فضا مي‌وزيد.
سياه چاله جرم ستاره‌اي با متلاشي شدن يك ستاره عظيم به وجود مي‌آيد و حجمي معادل پنج تا 10 برابر خورشيد دارد. سياه چاله هاي پرجرم در قلب تمام كهكشان‌ها از جمله كهكشان راه شيري قرار دارند. اندازه‌گيري بادهاي پرقدرت سياه چاله ها به محققان براي شناخت بهتر رفتار اين اجرام كيهاني مرموز كمك مي‌كند.
انتهاي پيام

[amir adib]

خبرگزاري دانشجويان ايران - تهران
سرويس: علمي

دانشمندان در پي شناسايي وجود ماگماي مايع در اعماق ماه با وجود نبودن هيچ آتشفشان فعالي در اين كره، با استفاده از پرتوهاي ايكس موفق به كشف دليل احتمالي عدم فوران اين سنگهاي مذاب و داغ به سطح زمين شدند.
به گزارش سرويس علمي خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، محققان دانشگاه آزاد آمستردام با همكاري دانشگاه‌هاي پاريس، ادينبورگ و تأسيسات پرتو سنکروترون اروپا با توليد نسخه‌هاي ميكروسكوپي از سنگهاي ماه كه طي ماموريت‌هاي آپولو جمع‌آوري شده بودند، به ذوب آنها در فشار و دماي زياد مشابه درون ماه و سنجش تراكم آنها با پرتوهاي پرقدرت ايكس پرداختند.
اين دانشمندان دريافتند كه تراكم بسيار بالاي سنگهاي داغ و مايع زير سطح ماه باعث سنگين شدن حجم آن و ناتواني براي خروج از سطح شده ‌است.
پنجاه سال پس از ماموريت‌هاي آپولو، تاريخچه ساختار و زمين‌شناسي ماه هنوز بسيار اسرارآميز است. بيش از 300 نمونه سنگ از ماه به زمين منتقل شده و دانشمندان توانستند ابزار علمي زيادي را در سطح ماه نصب كنند. سال گذشته دانشمندان با استفاده از داده‌هاي زلزله‌هاي ماه موفق به طراحي نقشه‌اي از درون ماه شدند.
محققان بر اين باورند كه در عميق‌ترين بخشهاي جبه ماه در مرز با هسته كوچك فلزي آن، سنگهايي با درصد ذوب 30 درصد وجود دارند. در زمين،‌ چنين ماگمايي به سطح زمين حركت كرده و منجر به فوران آتشفشان مي‌شود.
نيروي محرك براي جابجايي عمودي ماگما به تفاوت تراكم بين ماگما و مواد جامد اطراف آن بستگي داشته كه منجر به حركت آرام حباب‌مانند آن به سمت بالا مي‌شود. هرچه مايع ماگما سبك‌تر باشد، حركت رو به‌ بالا با شدت بيشتري همراه خواهد بود.
دانشمندان براي كشف علت عدم حركت روبه بالاي اين ماگما در ماه به شبيه‌سازي فشار و حرارت درون ماه كه بيش از 45 هزار بار و 1500 درجه است، پرداخته و با استفاده از پرتوهاي ايكس قدرتمند دستگاه سنکروترون در تأسيسات پرتو سنکروترون اروپا، تراكم ماگماي جامد و مايع را اندازه گيري كردند.
اين سنجش‌ها با شبيه‌سازي‌هاي رايانه‌اي براي محاسبه تراكم ماگما در نقاط مختلف ماه تركيب شد. محققان دريافتند كه مانند زمين، تراكم تقريبا تمام ماگماي ماه از ماده جامد اطراف آنها كمتر بوده؛ اما تفاوت آن در قطرات ريز شيشه غني از تيتانيوم بود كه ماگماي بدست آمده از آن بسيار سنگين بوده و به سمت بالا حركت نمي‌كند.
مگماي غني از تيتانيوم تنها با سنگ‌هاي جامد غني از تيتانيوم مذاب شكل مي‌گيرند كه طبق تحقيقات پيشين در سطوح كم عمق‌تر وجود دارند. دانشمندان در پس علت ورود آنها به اعماق بيشتر دريافتند كه احتمالا در تاريخ اوليه ماه، حركات عمودي بزرگي صورت گرفته كه طي آن سنگ‌هاي غني از تيتانيوم نزديك به سطح به اعماق اين كره نفوذ كرده‌اند.
دانشمندان بر اين باورند كه شايد در آينده دور اين ماگما سرد شده و از تراكم آن كاسته مي‌شود كه حركت آن را به سطح زمين و ايجاد يك كهكشان فعال آماده خواهد كرد؛ اما اين موضوع فعلا فقط در حد فرضيه باقي مانده است.
اين نتايج در مجله «Nature Geoscience» منتشر شده است.
انتهاي پيام

[Tara]

خبرگزاري دانشجويان ايران - تهران
سرويس: علمي

دانشمندان ناسا موفق شدند سريع‌ترين توفان‌هاي كيهاني با سرعت 32 ميليون كيلومتر را در سياه چاله اندازه‌گيري كنند.
به گزارش سرويس علمي خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، دانشمندان رصدخانه پرتو ايكس چاندرا، زمان وقوع توفان هاي عظيم در سياه چاله را در سال 2011 تخمين زده بودند. سياه چاله جرم ستاره‌اي igr j17091-3624 انرژي اين ابر توفان كيهاني را تأمين كرده است.
سياه چاله جرم ستاره‌اي igr j17091-3624 در مركز برآمدگي كهكشان راه شيري و در فاصله 28 هزار سال نوري با زمين قرار دارد. اين سياه چاله يك سيستم دوتايي است كه در آن يك ستاره خورشيد مانند، دور يك سياه چاله قرار گرفته است.
بر اساس اندازه‌گيري هاي صورت گرفته، سريع‌ترين توفان كيهاني 32 ميليون كيلومتر در ساعت يا در حدود سه درصد سرعت نور بود كه اين سرعت 10 برابر سريع‌تر از بادهايي است كه تاكنون در سياه‌چاله‌هاي جرم‌ستاره‌اي به ثبت رسيده است.
«اشلي كينگ» محقق دانشگاه ميشيگان تأكيد مي‌كند: به هيچ عنوان انتظار وقوع چنين بادهاي پرقدرتي در سياه چاله‌ها را نداشتيم؛ سرعت اين بادها معادل رده پنج توفان‌هاي عظيم كيهاني هستند.
اين ابر توفان يكي از سريع‌ترين بادهايي است كه توسط سياه چاله‌هاي پرجرم ايجاد شده و مورد اندازه‌گيري قرار گرفته‌اند.
محققان همچنين دريافتند ابرتوفان كه از يك ديسك گاز در اطراف سياه چاله مي‌آيد، ممكن است باعث انفجار مواد مختلفي در فضا شود. برخلاف توفان‌هاي روي زمين، ابرتوفان اين سياه چاله در جهات مختلف در فضا مي‌وزيد.
سياه چاله جرم ستاره‌اي با متلاشي شدن يك ستاره عظيم به وجود مي‌آيد و حجمي معادل پنج تا 10 برابر خورشيد دارد. سياه چاله هاي پرجرم در قلب تمام كهكشان‌ها از جمله كهكشان راه شيري قرار دارند. اندازه‌گيري بادهاي پرقدرت سياه چاله ها به محققان براي شناخت بهتر رفتار اين اجرام كيهاني مرموز كمك مي‌كند.
انتهاي پيام

عکس این خبرو من چند روز بیش تو تابیک عکسهای جالب نجومی گذاشته ام