جديد ‌ترين اخبار نجومی

[محمدرضا صادقیان]

سلام...

اين تاپيك جهت اعلام آخرين اخبار مهم نجومي ايجاد شده

لطفآ اخباری که در این تاپیک قرار می دهید ،یا ترجمه خودتان باشد یا اگر از منبع دیگری خبر را استفاده کرده اید ، حتمآ منبع خبر را ذکر کنید

ممنون از تلاش و همراهی همه دوستان

[Tara]

کشف دریاچه های اب در اروبا


بیش از دو دهه از برتاب فضابیمای گالیله و کشف وجود اقیانوس اب شور زیر بوسته یخی اروبا درخشانترین قمر منظومه شمسی میگذرد اما دانشمندان هنوز در حال بررسی داده های دریافتی از این قمر هستند.در تحقیقی که به تازگی انجام شده شواهدی وجود دارد که دریاچه های کوچکی در عمق سه کیلومتری از بوسته این قمر وجود دارند.
عده ای از دانشمندان بر این باورند که این بوسته ضخیم است و عده ای هم خلاف این نظر را دارند اما بطور بالقوه وجود اب در حالت مایع میتواند زمینه را برای وجود حیات فراهم کند.بر اساس نتیجه این تحقیق ما اکنون شواهدی داریم که نشان میدهند ابهای سطحی با ابهای کم عمق ترکیب میشوند و این جریان ها عامل انتقال مواد میان ابهای سطحی و عمق دریاها است.این تبادل بین بوسته بخ زده اروبا و اقیانوس زیر ان احتمال سکونت بذیر بودن اروبا را افزایش خواهد داد.
اکنون این گروه در تصاویر بدست امده از فضابیمای گالیله روی ناحیه ای که "مناطق مشوش" نامیده میشوند متمرکز شده اند.تایید نهایی این ادعا به فضابیماهای اینده که به کاوش روباتیک این بوسته یخی میروند بستگی دارد.
اکنون دانشمندان علوم سیاره ای بر این باورند که فضابیمایی مجهز به ارتفاع سنج دقیق میتواند جزر و مد اقیانوس زیر بوسته یخی اروبا را که تحت تاثیر گرانش مشتری بالا و بایین میرود انداره گیری کند.در نتیجه قطر لایه یخی سطح این قمر به دست میاید و متخصصان میتوانند کاوشگری بسازند تا با سوراخ کردن این بوسته به ابهای زیرین این قمر دست یابد و به جستجوی حیات در این قمر ببردازد.




منبع:مجله نجوم

[Astronomy]

کوچکترین سیاه چاله فضایی رصد شد
تیمی بین المللی از ستاره شناسان با استفاده از یک کاوشگر پرتوهای ایکس ناسا کوچکترین سیاه چاله ای را که تاکنون شناخته شده است، شناسایی کردند.
به گزارش خبرگزاری مهر، این محققان برپایه اطلاعات جمع شده توسط "اکتشاف گر زمان سنجی پرتو ایکس رسی" (RXTE) ناسا نوع ویژه ای از پرتوهای ایکس با عنوان "ضربان قلب" را مورد بررسی قرار دادند. علت انتخاب این نام برای این نوع از پرتوها این است که شباهت بسیاری به امواج الکتروکاردیوگرام دارند.
این منطقه که این ستاره شناسان بین المللی بر روی آن تحقیق کردند IGR J17091-3624 نام دارد که یک منظومه دوتایی متشکل از یک ستاره عادی و یک سیاه چاله است که جرم آن می تواند کمتر از سه برابر جرم خورشید باشد.
گازهای این ستاره به سمت سیاه چاله گسیل می شوند و حلقه ای را در اطراف آن می سازند. مواد درون حلقه، گاز را تا دمای میلیونها درجه گرم می کنند که این دما به اندازه کافی برای گسیل پرتوهای ایکس کافی است.
تغییرات دوره ای مشاهده شده در شدت این پرتوهای ایکس بازتابش فرایندهایی هستند که در داخل دیسک گاز رخ می دهند.
این دانشمندان معتقدند که تغییرات سریعتری نیز در نزدیکی افق حوادث سیاه چاله رخ می دهد. "افق حوادث"، منطقه ‌ای از فضازمان است که در آنجا تمام مرزهای فضا به شدت تحت تأثیر سیاه‌ چاله قرار می گیرد و اگر جسمی وارد این منطقه شود، سرانجام روی تکینگی یا مرکز سیاه چاله سقوط می‌کند. افق حوادث بخشی از مناطق خارجی سیاه چاله است.
ستاره شناسان در مدت انفجاری که در سال 2003 رخ داد با این منظومه دوتایی آشنا شدند. اطلاعات بایگانی شده توسط ماموریتهای فضایی یک فعالیت شدید را هر چند سال یکبار از این منظومه نشان می داد. تازه ترین این فعالیتها در فوریه گذشته آغاز شد.
این منظومه در جهت صورت فلکی کژدم قرار دارد اما مسافت آن هنوز دقیقاً مشخص نشده است. باوجود این برپایه ارزیابیها می تواند در فاصله حداقل 16 هزار سال نوری و حداکثر 65 هزار سال نوری از زمین واقع شده باشد.
براساس گزارش یونیورس تودی، تغییرات پرتوهای ایکسی که در طول هر ضربان قلب توسط RXTE مشاهده شد، نشان می دهد که داخلی ترین منطقه حلقه اطراف سیاه چاله به اندازه ای پرتو ساطع می کنند که برای به عقب راندن گاز بیرونی کافی باشد و بتواند یک باد شدید به طرف خارج رانده و جریان به سمت داخل را قطع کند.
به این ترتیب، حلقه داخلی به حدی درخشان و گرم می شود که پرتاب ماده به طرف بیرون را دوباره از سر گیرد. کل این فرایند در مدت 40 ثانیه رخ می دهد.
رصد کوچکترین سیاه چاله تاکنون شناخته شده تیمی بین المللی از ستاره شناسان با استفاده از یک کاوشگر پرتوهای ایکس ناسا کوچکترین سیاه چاله ای را که تاکنون شناخته شده است شناسایی کردند.
منبع: www.nojumi.org

[*artemis]

تحقيقات جديد دانشمندان دانشگاه كورنل در مورد جسم آسماني تيتانيومي مرموزي كه در سال 2006 و 2007 به دور زمين مي‌چرخيده، به اين فرضيه اشاره دارند كه زمين هميشه از يك قمر دوم موقتي برخوردار است.
به گزارش سرويس علمي خبرگزاري (ايسنا)، در سال 2006 يك جسم مرموز توسط ستاره شناسان در مدار اطراف زمين شكار شد كه در ابتداي امر شبيه به تكه‌اي از يك فضاپيماي خراب به نظر مي‌رسيد. اما در حقيقت اين جسم يك سيارك كوچك بود كه توسط ميدان مغناطيسي زمين جذب شده و تا 2007 در مدار زمين حركت مي‌كرد.
دانشمندان دانشگاه كورنل به محاسبه جمعيت قمرهاي طبيعي غيرمعمولي كه به طور موقت توسط زمين جذب شده‌اند، پرداخته و نظريه ماه دوم زمين را منتشر كرده‌اند.
به گفته محققان، اگرچه اين قمرها كوچك هستند، اما مفاهيم علمي اين اكتشاف بسيار شگفت‌انگيزند.
دانشمندان در پژوهشي كه در سايت دانشگاه كورنل منتشر شده اعلام كردند كه در هر زمان حداقل يك قمر طبيعي با قطر يك متر به دور زمين مي‌چرخد و سيارك‌هايي با قطر چند متر نيز مانند ماه، يك قمر طبيعي براي زمين محسوب مي‌شوند.
اگر چه پيگيري اين اجسام بسيار سخت بوده، اما ستاره‌شناسان بر اين باورند كه به جاي ارسال فضاپيما و كاوشگرهاي بزرگ به منظومه شمسي بهتر است منتظر ماند تا اين سياركها به دور زمين گردش كنند.
منبع :سایت رسمی ایسنا

[Astronomy]

کشف راز توپ فضایی
راز توپ فلزی فضایی که چند روز پیش از آسمان در نقطه ای از بخشهای شمالی نامیبیا به زمین سقوط کرده و شایعات فراوانی را مبنی بر تعلق آن به تمدنهای بیگانه برانگیخت، آشکار شد.
به گزارش خبرگزاری مهر، زمانی که این توپ فلزی پنج کیلوگرمی در اواسط ماه نوامبر با زمین برخورد کرد، به یک موضوع امنیت ملی تبدیل شده و مقامات دولتی نامیبیا را بر آن داشت تا از ناسا درخواست تشخیص هویت کنند.

نمونه سالم مخزن سوخت راکت

اکنون مشخص شده است که این توپ فضایی به هیچ وجه ارتباطی با تمدنهای فرا زمینی ندارد بلکه مخزن سوخت یک راکت بدون سرنشین است که معمولا از آنها در پرتاب ماهواره ها استفاده می شود. "آدریان چن" یکی از محققانی که در تعیین هویت این توپ فضایی مشارکت داشته، می گوید به احتمال بسیار زیاد این توپ مخزن ذخیره سوخت "هایدرازینی" در راکتهای بدون سرنشین بوده است و همین کاربرد می تواند دلیل سقوط آن را به زمین توضیح دهد.
زمانی که این توپ به زمین سقوط کرد حفره ای به عمق 30 سانتیمتر و به وسعت 3.9 متر بر روی زمین ایجاد کرد و خود به فاصله 18 متر دورتر پرتاب شد. پس از کشف این توپ شایعات جالب و شگفت انگیزی درباره آن پراکنده شد: عده ای آن را ذره ای فراری از برخورد دهنده بزرگ هادرون معرفی می کردند و عده ای آن را توپ مشهوری به نام "کافل" متعلق به داستانهای هری پاتر توصیف می کردند.

بر اساس گزارش میل آنلاین، این توپ در حدود یک ماه کشف شده است اما در این هفته خبر کشف آن در رسانه ها منتشر شد و با وجود اینکه ساختار آن ترکیبی پیچیده و فلزی بود، فلز به کار گرفته شده در آن از نوع فلزات شناخته شده بوده و از نوع فلزاتی بود که معمولا در ساخت نقلیه های فضایی استفاده می شوند.
منبع: www.nojumi.org

[Tara]

ظهور شفق هاي تماشايي
توفان خورشيدي به مريخ مي‌رسد
جام جم آنلاين: رصدخانه فضایی «سوهو» نشان داد که یک توفان خورشیدی امروز به مریخ می رسد.

به گزارش مهر، رصدخانه فضایی «سوهو» ناسا روز شنبه 22 اکتبر تصاویری از تاج خورشیدی را نشان داد که حاصل «بیرون زنی تاج های پر جرم» (CME) هستند.
CME ذراتی از تاج خورشیدی هستند که با خشونت از فوران های سطح اين سياره سوزان به بیرون پرتاب می شوند.
دانشمندان ناسا اعلام کردند که این انفجار (توفان خورشیدی) امروز چهارشنبه 26 اکتبر به سیاره مریخ می رسند.
به دلیل میدان های مغناطیسی متفاوت، توفان های خورشیدی بر روی مریخ بسیار متفاوت از توفان هایی هستند که به زمین می رسند و بنابراین بر روی مریخ اثرات متفاوتی را بر جای می گذارند.

به طوری که برخلاف زمین که توفان ها در تمام نواحی میدان مغناطیسی آن پخش می شوند در مریخ تنها چترهای مغناطیسی را پوشش می دهند.
به همین دلیل انتظار می رود که امروز شفق های تماشایی در چترهای مغناطیسی مریخ دیده شود.
کاوشگر «ارزیاب سراسری مریخ» در دهه 90 نشان داد که در اثر توفان های خورشیدی بیشتر چترهای مغناطیسی سیاره سرخ با شفق های پرتوهای ماوراء بنفش به شدت می درخشند.

[Tara]

سرانجام زمین گون ها










هنوز چند هفته‌ای از کشف نخستین سیاره‌ی خارج از منظومه‌ی خورشیدی که امکان وجود آب مایع بر سطح آن وجود دارد، نگذشته که تلسکوپ کپلر سازمان فضایی امریکا – ناسا – بار دیگر خبر ساز شد.

سیاره‌ی کشف شده‌ی پیشین که در فاصله‌ی 600 سال نوری از زمین قرار داشت، دو و نیم بار بزرگتر از کره‌ی خاکی‌مان است، هنوز مشخص نیست که اتمسفری دارد یا نه؛ همان‌طور که هنوز نمی‌دانیم آبی در آن وجود داشته باشد. با این وجود این سیاره در جایی قرار دارد که به آن "کمربند زندگی" می‌گوییم. یعنی جایی که آب به صورت مایع در سطح آن می‌تواند وجود داشته باشد.

حالا اتفاق مهم دیگری روی داده است و ما سیاره‌هایی پیدا کرده‌ایم که نه از نظر اندازه "قابل مقایسه با زمین"، بلکه در حدود اندازه‌ی آن‌اند. دانشمندان همکار در پروژه کپلر در فاصله‌ی به نسبت دور 1000 سال نوری از زمین، دو سیاره با نام‌های "کپلر 20 اف" و "کپلر 20 ای" ( Kepler-20e , Kepler-20f) پیدا کرده‌اند که یکی فقط 3 درصد بزرگتر از زمین است و دومی 13 درصد کوچک‌تر؛ حتا کوچک‌تر از سیاره‌ی زهره.

این دو سیاره‌، هر دو بسیار داغ و نزدیک به ستاره‌ی مادر هستند و با دمای سطحی بین 500 تا 800 درجه سلسیوس، امکانی برای پیدایش زندگی بر روی خود ندارند. با این حال، توانایی ما برای یافتن سیاره‌ای در این اندازه‌ها امیدواری برای پیدا کردن نامزدهای مناسب‌تر برای میزبانی زندگی را بسیار افزایش داده است.

دوربین 95 مگاپیکسلی تلسکوپ فضایی کپلر که در سال 2009 به فضا فرستاده شد، ماموریت دارد تا با نورسنجی هزاران ستاره، به دنبال تغییرات بسیار جزیی در میزان نور آن‌ها در طول زمان بگردد. بدین ترتیب این تغییرات جزیی می‌تواند نشان‌دهنده‌ی عبور سیاره‌ای از مقابل ستاره‌ی مادر تعبیر شود.

با این روش کپلر تا به حال 2326 جرم پیدا کرده که نامزد عنوان "سیاره‌ای فراخورشیدی" هستند. این نامزدها با تلسکوپ‌ها و روش‌های دیگری رصد می‌شوند تا به صورت قطعی تایید شود که آن‌ها به راستی سیاره‌ای هستند که به دور ستاره‌ای غیر از خورشید می‌گردند. تا به حال 709 سیاره‌ی فرا خورشیدی قطعی کشف شده است.

به‌طور معمول حداکثر 10 درصد ( و در واقع 5 درصد) این نامزدها تایید قطعی نمی‌شوند. در بین نامزدهای کپلر 207 سیاره در چنین محدوده‌ی اندازه‌ای قرار دارند.

در منظومه‌ی "کپلر 20" که به تازگی این دو سیاره‌ی "زمین مانند" کشف شده‌اند، سه سیاره‌ی گازی دیگر در اندازه‌های بزرگتر از زمین اما کوچک‌تر از نپتون هم وجود دارند که همه در مداری نزدیک‌تر از عطارد به خورشید، دور ستاره‌ی خودشان می‌گردند.

نکته‌ی جالب و عجیب ماجرا این است که ترتیب سیاره‌ها با آن چه اخترشناسان گمان می‌کرده‌اند سازگاری ندارد. یعنی نخستین سیاره‌ی این منظومه، که در صورت فلکی شلیاق وجود دارد، غول گازی‌ای در اندازه‌های نپتون است که در مداری کوچک‌تر از عطارد می‌گردد. بعد سیاره‌ی سنگی "کپلر 20 ای" است. سیاره‌ی بعدی دوباره غولی گازی در همان ابعاد است، بعد از آن "کپلر 20 اف" و باز یک غول گازی دیگر. این برخلاف تصور ما در مورد شکل‌گیری سیاره‌هاست که بنابر آن، سیاره‌های سنگی به دلیل نقطه‌ی انجماد بالای‌شان می‌باید در نزدیکی‌های ستاره‌ی مادر باشند و سیاره‌های گازی در فاصله‌ای دورتر.

به این ترتیب به نظر می‌رسد داستانی که با کشف نخستین سیاره‌ی فراخورشیدی در سال 1991 (1370 خورشیدی) آغاز شد، در بیست‌سالگی‌به فصل‌های هیجان‌انگیز خود رسیده باشد. داستانی که با کمک گرفتن از فن‌آوری‌های به‌روزتر و استفاده از تلسکوپ‌هایی مانند "جیمز وب" روزهای هیجان‌انگیزتر و پر خبرتری خواهد داشت.





منبع :Nasa,BBC,Skyandtelescope.com

[sara shahabi]

حتما خاطرتان هست که حدودا یک ماه و نیم پیش خبری مبنی بر پیدا شدن نوترینو _ذره ای بسیار کم جرم ولی نه با جرم صفر_که سریع تر از سرعت نور حرکت می کند منتشر شد.چون محققان نتوانستند خللی در این آزمایش پیدا کنند از سایر فیزیک دانان برای چک کردن آزمایششان کمک خواستند.یکی از این افراد دکتر رامانات کوسیک(اگر درست نوشته باشم!)بود.وی توانست اشکالی در درستی این آزمایش بیابد.

نوترینوهایی که سریع تر از نور حرکت می کنند نتیجه ی آزمایش اپرا بودند که نتایج همکاری سرن و گرن ساسو بود.این آزمایش زمان نوترینو ها را در 730 کیلومتری که طی طریق کرده بودند(از سرن تا ساسو)اندازه گرفت.اعضای تیم شوکه شدند!نونترینوها 60 نانو ثانیه زودتر از سرعت نور رسیده بودند.همان طور که می دانید این مطلب در فیزیک مشکل به وجود می آورد بنابر نسبیت انیشتین هیچ ذره ای نمی تواند به سرعت نور برسد چه برسد که جلو هم بزند!پس این ذرات نباید وجود داشته باشند ولی دارند!

ولی کوسیک از ژن نوترینو ها می پرسد!آزمایش اپرا نوترینوها را با برخورد یک پروتون پر سرعت به هدف معینی ایجاد می کند.این عمل باعث ایجاد پیون ذره ای ناپایدار می شود که پیون نیز به دو ذره ی نوترینو و مئون که به صورت مغناطیسی به تونل هایی هدایت می شوند تبدیل می شود.مئون در انتهای تونل متوقف می شود ولی نوترینو ها عبور می کنند.مثل روحی می مانند که از دیوار بگذرد!!
کوسیک و تیمش یه دقت مرحله ی اول انجام این آزمایش نگاه کرده اند.آن ها بررسی کردند که پیون ها می توانند نوترینوهای با سرعت بیشتر از نور تولید کنند به شرطی که انرژی و مومنتوم(جهت) آن تغییر نکند؟نوترینوهای اپرا انرژی زیادی دارند ولی جرمی کم،سوال این است که آیا می توانند سریع تر از نور حرکت کنند؟آن چه کوسیک و تیمش فهمیدند این بود که اگر نوترینو ها که از پیون تولید می شوند بتوانند سرعتی سریع تر از نور داشته باشند طول عمر پیون بیشتر شده و هر نوترینو قسمت کوچکتری از انرژی را به ارث می برد(با میون تقسیم می شود).با چارچوب کنونی فیزیک تولید چنین نوترینوهایی بسیار سخت است.این اتفاق فقط با بالا رفتن انرژی پیون می تواند صورت بگیرد.

این راه حل تئوری کوسیک آزمایش شد.روش سرن برای تولید نوترینو همان است که از بر خورد پرتوهای کیهانی با اتمسفر زمین صورت می گیرد.آزمایشگاهی به نام ice cube چنین نوترینو هایی را بررسی می کند.وقتی نوترینو ها با بقیه ی ذزات بر خورد می کنند مئون تولید می کنند که رد نوری از خود در حین عبور از این قطعه یخ 2.5 کیلومتری به جای می گذارد.این ice cube نوترینو هایی با انرژی 10000 بار بیشتر از انرژی را آشکار می کند.که کوسیک را به این سمت هدایت کرد که پیون ها باید انرژی واقعا بالایی داشته باشند.هم چنین این نتایج آشکار کرد طول عمر پیون ها باید بسیار زیاد باشد که بتواند چنین نوترینو هایی را تولید کند.و به طور خلاصه باید گفت که ice cube نشان می دهد که نوترینوها نمی توانند با این انرژی به سرعت نور برسند.البته این هم صرفا یک نظریه است...

منبع:universetoday.com

----------------------------
عرضی داشتم که شاید به این جا مربوط نشود،ولی فکر می کنم اگر برای چنین موضوعاتی که موضوعات روز هستند تاپیکی باز شود و تبادل اطلاعات شود مفید باشد(مثلا در مورد موضوع فوق تعدد نظریه هایی که مطرح شده زیاد بود و با این که سعی کردم دنبال کنم باز هم جای تبادل اطلاعات خالی بود).بدیهی است این موضوعات می تواند در این جا مطرح شود ولی شاید به خاطر این که پست هایی که گذاشته می شود غالبا کپی پیست است افراد کمتری به این تاپیک سر بزنند.

[Sunrise]

----------------------------
عرضی داشتم که شاید به این جا مربوط نشود،ولی فکر می کنم اگر برای چنین موضوعاتی که موضوعات روز هستند تاپیکی باز شود و تبادل اطلاعات شود مفید باشد(مثلا در مورد موضوع فوق تعدد نظریه هایی که مطرح شده زیاد بود و با این که سعی کردم دنبال کنم باز هم جای تبادل اطلاعات خالی بود).بدیهی است این موضوعات می تواند در این جا مطرح شود ولی شاید به خاطر این که پست هایی که گذاشته می شود غالبا کپی پیست است افراد کمتری به این تاپیک سر بزنند.

مرسی سارا جان از اینکه به درج اخبار جدید و دست اول اهتمام داری / برخی افراد به گذاشتن پست های خوب شناخته میشن و در هر تاپیکی که پست بذارن خونده میشه
در مورد تاپیک مورد نظرت این رو داریم ولی اگر فکر میکنی بحثی هست که میشه به صورت یک تاپیک مجزا پیگیری بشه، خودتون زحمت ایجادش رو در تالار مناسب بکشید و دوستان خوب و فعال آوایی هم حتما مشارکت خواهند داشت .

http://forum.avastarco.com/forum/sho...88%D9%85%DB%8C

الان مثلا در مورد این خبر اگر فکر میکنید که میشه به صورت یک تاپیک پیگیریش کرد، میشه از اولین خبر که آقا احسان زحمتش رو کشیده بودن رو به صورت یک تاپیک در آورد و پست های مرتبط بعدی رو هم بهش منتقل کرد.... اگر آسمون عزیز و شما و بقیه هم موافق بودن اطلاع بدید تا بعد از ظهر این کار رو انجام بدیم
دوستان خوب، همیشه، حتی در اوج خستگی هم به آدم انرژی میدن

[sara shahabi]

وقتی ماموریت dawn ناسا به مدار سیارک غول وستا در جولای امسال انجام شد دانشمندان کاملا انتظار خبر های مسحور کننده ای را داشتند،ولی هیچ کس انتظار کوه 13 مایلی را شاید نداشت.کوهی که ارتفاعی 2.5 برابر اورست دارد.

شاید وجود چنین کوهی بتواند پاسخی برای این راز باشد:چگونه قطعه هایی از وستا بر زمین ما فرود آمدند؟
برای سال ها محققان شهاب سنگهای وستا را از دهانه های بر خوردی جمع آوری میکردند.(در مورد شهاب سنگها و مشابهت آنها با سیارک ها از طیف سنجی استفاده می کنیم،طیف شهاب سنگهای اوکریت (آکندریت) اگر اشتباه نکنم بسیار شبیه به وستا هست).آخرین مثال ها از این نوع از شهاب سنگها روستایی به نام Bilanga Yanga در آفریقا و دیگری در استرالیا است.

راسل کریس می گوید:این شهاب سنگها می توانند قطعه ای باشند،یادگار زمانی که این کوه عظیم شکل گرفته است.راسل عقیده دارد این کوه از بر خورد شدیدی با یک جرم کوچکتر تشکیل شده است.این بر خورد می توانسته قطعه هایی از وستا را به سمت زمین روانه کند.

برای ثابت کردن این عقیده که شهاب سنگهایی که ما در اختیار داریم از این کوه عظیم به دست ما رسیده است باید به گذشته ی این کوه رجوع کنیم.راسل می گوید:وستا در آغاز تشکیل منظومه شمسی شکل گرفته است و میلیاردها سال برخورد با دیگر سیارک ها چنین شکلی را به وستا داده است.

سطح اطراف وستا بسیار مسطح است.راسل باور دارد که این برخورد تاریخ دهانه دار شدن را پاک کرده است.با شمارش دهانه ها محققان می توانند عمر آن را تخمین بزنند.
با استفاده از رادیو اکتیو می توانیم زمانی که شهاب سنگها از سیارک رها شدند و در نتیجه زمان ایجاد این کوه را تخمین بزنیم.منطبق کردن این داده ها با هم میتواند مدرکی دال بر این فرضیه باشد.
هم چنین می توانیم از لحاظ شیمیایی کوه و شهاب سنگها را بررسی کنیم.ضمن اینکه ما در یافته ایم سطح وستا رنگارنگ است که در مواد معدنی وستا یافته شده اند.

منبع:nasa

[Astronomy]

ورود اولین فضاپیمای ناسا به مدار ماه

ناسا توانست با موفقیت یکی از دوقلوهای "گریل" خود را به منظور نقشه برداری از میدان گرانشی همسایه زمین و تعیین ترکیبات و ساختارهای بخشهای ناشناخته آن وارد مدار ماه کند.
فضاپیمای گریل A در اواخر روز شنبه موتور اصلی خود را روشن کرد تا با این کار از سرعت خود کاسته و مسیری بیضی شکل را در مدار ماه طی کند. دو قلویش، گریل B نیز در روز اول سال جدید میلادی همین روند را در پیش خواهد گرفت.
این دو فضاپیما در کنار یکدیگر محاسباتی را انجام خواهند داد که انتظار می رود دیدگاهی جدید را درباره ساختار درونی ماه به وجود آورند. این اطلاعات جدید می توانند بسیاری از نظریه های موجود درباره ماه از قبیل دلیل تفاوت بالا میان بخشهای دور و نزدیک ماه را توضیح دهد. "ماریا زوبر" محقق ارشد این پروژه امیدوار است این دوقلو بتوانند در سال جدید میلادی اکتشافات بزرگی انجام دهند.
این دو فضاپیما سپتامبر سال گذشته از پایگاه کیپ کارناوال به سمت ماه پرتاب شدند و اکنون پس از گذشت ماه ها توانسته اند خود را به مدار ماه برسانند. گریل A که جلوتر از دوقلوی خود در حرکت است، راس ساعت 21:21 به وقت گرینویچ و پس از مانوری ویژه وارد مدار مورد نظر شود. گریل B نیز همین عملیات را در روز یکشنبه و ساعت 22:05 به وقت گرینویچ انجام خواهد داد.

پس از ورود به مدار دو فضاپیما برای 2ماه به تنظیم فاصله خود از سطح ماه خواهند پرداخت تا بتوانند به ارتفاع 55 کیلومتری دست پیدا کنند و پس از آن است که مطالعات علمی دو فضاپیما آغاز خواهد شد. قرار است این دو فضاپیما نوسانات گرانشی بر روی ماه را که به واسطه نوسان جرمی بر روی سطح کره به وجود می آیند، مورد بررسی قرار داده و نقشه ای از آن ترسیم کنند.
زمانی که یکی از دوقلوهای ماهنورد از ماه وارد میدان گرانشی متغییری شود، دچار کاهش یا افزایش سرعت خواهد شد و در این زمان فضاپیمای دوم که با فاصله 100 تا 200 کیلومتری از آن در حرکت است این تغییر را احساس می کند و تغییری کوچک که بیشتر از ابعاد یک سلول گلبول قرمز خون نیست در فاصله میان دو فضاپیما به وجود خواهد آمد.
با ترکیب اطلاعات به دست آمده از این دو فضاپیما با اطلاعات زمین شناسی از پستی و بلندی های ماه، دانشمندان می توانند ساختار و ترکیبهای درونی ماه را تخمین بزنند. دوره نقشه برداری از ماه 82 روز و تا اوایل ماه ژوئن به طول خواهد انجامید و پس از آن ماه در سایه زمین پنهان خواهد شد.


منبع: مهر