جديد ‌ترين اخبار نجومی

[محمدرضا صادقیان]

سلام...

اين تاپيك جهت اعلام آخرين اخبار مهم نجومي ايجاد شده

لطفآ اخباری که در این تاپیک قرار می دهید ،یا ترجمه خودتان باشد یا اگر از منبع دیگری خبر را استفاده کرده اید ، حتمآ منبع خبر را ذکر کنید

ممنون از تلاش و همراهی همه دوستان

[amir adib]

رصد خون آشامی که ستاره همسایه خود را می بلعد

ستاره شناسان با استفاده از تلسکوپهای VLT موفق شدند اطلاعات دقیقی درباره یک ستاره خون آشام که جرم ستاره همسایه خود را می بلعد به دست آورند.

به گزارش خبرگزاری مهر، به دفعات از منظومه های دوتایی که در آنها یکی از دو ستاره ماده همسایه خود را احاطه می کند صحبت شده است. به تازگی چهار تلسکوپی که در کنار هم مجموعه تلسکوپهای VLT واقع در رصدخانه جنوبی اروپا (اسو) در شیلی را می سازند به ستاره شناسان این امکان را داده اند که یک تلسکوپ مجازی 130 متری با چشم اندازی 50 برابر دقیقتر از چشم انداز تلسکوپ فضایی هابل را ایجاد کنند. دانشمندان با کمک تصاویری که از این تلسکوپ مجازی به دست آوردند، انتقال فعال از یک ستاره به ستاره دیگر را در منظومه دوتایی SS Leporis (اس. اس. خرگوش) کشف کردند. این محققان در این خصوص توضیح دادند: "اکنون می توانیم رصدهای چهار تلسکوپ VLT را با هم ترکیب و از آنها برای ایجاد تصاویر بسیار دقیقی استفاده کنیم. این تصاویر به حدی واضح هستند که نه تنها می توانیم ستارگانی که یکی به دور دیگری می چرخند را تماشا کنیم، بلکه می توانیم ابعاد ستاره بزرگتر را هم اندازه گیری کنیم." منظومه غیرمعمول SS Leporis در صورت فلکی خرگوش قرار گرفته و از یک ستاره غول پیکر سرخ که در مدار اطراف یک ستاره داغتر می چرخد تشکیل شده است. این دو ستاره عظیم سرخ از طریق سوخت هیدروژنی که میان آنها تبادل می شود با یکدیگر ارتباط دارند و درحال نزدیک شدن به هم هستند. این دو ستاره هر 260 روز به دور یکدیگر می چرخند و در فاصله کمی بیشتر از فاصله میان زمین و خورشید از هم قرار دارند. ستاره بزرگتر و سردتر در یک چهارم از این فاصله گسترده شده است. بررسیها نشان می دهد از زمانی که این دو ستاره تا این حد به هم نزدیک شده اند، ستاره داغتر در حدود نیمی از جرم ستاره غول پیکر سرخ را بلعیده است. دانشمندان در این خصوص توضیح دادند: "می دانستیم که ستاره دوم به طور کاملاً ویژه ای غیرمعمول است و از ماده ستاره دیگر تغذیه می کند. اما چیزی که اکنون کشف کرده ایم روشی است که انتقال جرم از طریق آن انجام می شود. این روش احتمالاً کاملاً متقاوت از مدلهایی است که در گذشته برای این سناریو فرض کرده بودیم." براساس گزارش یونیورس تودی، مشاهدات اصلی نشان می دهند که ستاره غول پیکر سرخ در حقیقت کوچکتر از آن چیزی است که تاکنون تصور می شد. این مسئله، توضیح درباره اینکه این ستاره چگونه ماده خود را نسبت به ستاره همسایه اش از دست می دهد دشوار می کند. در این راستا، این دانشمندان فکر می کنند که این ماده باید از ستاره غول پیکر منفجر شده باشد و همانند یک باد ستاره ای به همسایه داغتر رسیده باشد.

مهر

[amir adib]

تصویر جدید دومین سیارک بزرگ کمربند سیارکها/ جرمی شبیه اووکادو

کاوشگر "داون" ناسا تصاویری جدید از سیارک وستا به زمین ارسال کرده که نشان می دهد وستا بیشتر به یک سیاره شباهت دارد تا یک سیارک و دانشمندان می گویند این سیارک را جرمی متغییر میان این دو حالت در نظر می گیرند.

به گزارش خبرگزاری مهر، سیارک وستا با وسعتی برابر 514 کیلومتر که دومین جرم بزرگ در کمربند سیارکی به شمار می رود، توسط روباتی پیشرفته مورد مطالعه و تجسس دقیق قرار گرفته است، کاوشگری که پس از وستا به سراغ خواهر بزرگتر این سیارک، یعنی "سرِس" خواهد رفت تا ساختارهای زمینی این سیارک را نیز مورد بررسی دقیق قرار دهد. کاوشگر داون از ماه جولای در حال ارسال تصاویر از وستا به زمین است و جدیدترین تصاویر دریافتی از این کاوشگر نشان می دهد سطح ناهموار این سیارک در مقایسه با دیگر سیارکهای کوچکتر و سبکتر سامانه خورشیدی بسیار منحصر به فرد است. این تصاویر نشان می دهند وستا بیشتر به یک سیاره شباهت دارد تا یک سیارک. تصویر جدید که با استفاده از اطلاعات رنگی به دست آمده از دوربین خارجی کاوشگر داون ناسا ثبت شده است، نیمکره جنوبی وستا را به صورت رنگی نشان می دهد که حفره "ریسیلویا" در مرکز آن واقع شده است، رنگهای مختلف بیانگر مواد معدنی متفاوتی هستند که بر روی سطح این سیارک وجود دارند. "ریسیلویا" حفره ای برخوردی است که قطری برابر 467 کیلومتر دارد، حفره سیاهی که در میان تصویر دیده می شود به واسطه زاویه تابش خورشید میان وستا و کاوشگر از تصویر حذف شده است. محققان می گویند بیشتر سیارکها به سیب زمینی شباهت دارند، اما وستا شباهت عجیبی به میوه اووکادو داشته و از هسته ای فلزی برخوردار است. تصاویر جدید باعث شده دانشمندان این جرم کیهانی را در حالتی متغییر در میان سیاره و سیارک در نظر بگیرند. سیارکها بقایای به جا مانده از تولد سامانه خورشیدی به شمار می رود و مطالعه بر روی آنها می تواند زوایایی از چگونگی آغاز سیستم سیاره ای را آشکار سازد. بر اساس گزارش اسپیس، پیش از رسیدن داون به وستا دانشمندان تصور می کردند سطح این سیارک از آتشفشانهایی پوشانده شده است، اما اکنون هیچ نشانه ای از جریان مواد مذاب بر روی سطح این سیارک دیده نمی شود. البته احتمال مدفون شدن مواد آتشفشانی در زیر گرد و غبار کیهانی سطح سیارک نیز وجود دارد. mehr news

[amir adib]

نقشه دقیق عمیقترین نقطه جهان ترسیم شد

دانشمندان توانسته اند برای اولین بار و با جزئیاتی منحصر به فرد، نقشه ای دقیق را از گودال ماریانا، عمیقترین بخش شناخته شده در جهان ترسیم کنند.

به گزارش خبرگزاری مهر، دراز گودال ماریانا در غرب اقیانوس آرام، درازایی برابر دو هزار و 500 کیلومتر دارد و عمق آن از سطح دریا 10 هزار و 994 متر است. این مطالعه جدید که توسط مرکز نقشه برداری اقیانوسی و ساحلی یا CCOM انجام گرفته، با هدف تعیین وسعت قلمرو آمریکا در منطقه تکمیل شده است. عمیقترین نقطه در این گودال که با نام "ژرفای چلنجر" شناخته می شود، با طولی بلندتر از اورست به درون پوسته زمین نفوذ کرده است. دانشمندان این درازگودال را از شمالی ترین نقطه تا جنوبی ترین نقطه مورد بررسی قرار داده و نقشه آن را ترسیم کرده اند. برای انجام این کار از دستگاه "چندپرتوی اکوساندر" که بر روی یک کشتی نقشه برداری آمریکا نصب شده بود، استفاده شده است. این ابزار به محققان امکان می دهد ردپای امواج صوتی عمود بر مسیر مستقیم حرکت کشتی را نقشه برداری کنند، به این شکل نقشه این دراز گودال با دقت و وضوحی برابر 100 متر به دست آمد. اطلاعات به دست آمده از این تحقیق می تواند علاوه بر تعیین محدوده مرزی آمریکا، فواید علمی فراوانی داشته باشد. زمین شناسان می توانند با کمک این نقشه درک بهتری از یکی از شگفت انگیزترین نقاط فرورانشی زمین به دست آورند. درازگودال ماریانا در اثر فرورانده شدن بخشی از پوسته اقیانوسی آرام به زیر صفحه تکتونیکی فیلیپین به وجود آمده است. بر اساس گزارش بی بی سی، این نقشه همچنین برای تیمهایی که قرار است برای کشف اعماق این گودال به درون آن سفر کنند می تواند ارزشمند باشد. تا کنون تنها دو انسان در سال 1960 توانسته اند به ژرفای چلنجر سفر کنند.

mehr news

[Ehsan]

بالاخره نشانه هایی از بوزون هیگز در سرن پیدا شد. در صورت تایید این شواهد بالاخره آخرین قطعه ی ذرات بنیادی هم تایید خواهد شد اصل خبر را در متن زیر بخوانید:

http://news.sciencemag.org/scienceno...on-at-las.html

[space]

نمی دونم چرا حرفی از بارش شهابی جوزایی نیست!
این خبر رو از سایت مهر کپی کردم درست و غلطش با دوستان

در گفتگو با مهر اعلام شد:

آسمان فردا میزبان بارش شهابی جوزایی/ امکان رصد بارش شهابی در ایران

دبیر اجرایی شاخه آماتوری انجمن نجوم ایران با بیان اینکه اوج بارش شهابی جوزایی فردا پنج شنبه 24 آذر ماه است، گفت: بهترین زمان رصد شهابسنگ های جوزایی پس از نیمه شب و نزدیک طلوع خورشید است.

اسدالله قمری نژاد در گفتگو با خبرنگار مهر با تاکید بر اینکه بارش شهابی در هنگام عبور سیاره زمین از میان توده ای از ذرات در مسیر حرکت انتقالی خود به دور خورشید رخ می دهد، افزود: زمین در حرکت انتقالی خود به دور خورشید، در چند نقطه، مدار دنباله دارها را قطع می کند که با ورود ذرات باقی مانده از دنباله دارها بر اثر اصطکاک می سوزند که از دید رصدگر زمینی به صورت بارش شهابی قابل مشاهده است. دبیر اجرایی شاخه آماتوری انجمن نجوم ایران با اشاره به بارش شهابی جوزایی روز 24 آذر ماه، خاطر نشان کرد: این بارش منشاء "دنباله دار" ندارد بلکه منشا بارش جوزایی یک سیارک با نام "فایتون 3200" است که در سال 1998 کشف شد. بارش شهابی جوزانی در صورت فلکی جوزا از باقی مانده این سیارک ایجاد می شود. وی گفت: امکان رصد این پدیده نجومی، به علت وجود ماه در آسمان صبحگاه امسال، مشکل خواهد بود. http://www.mehrnews.com/fa/NewsDetai...NewsID=1483482

[the milky way]

[Helix]

فضانوردان ایستگاه فضایی بین‌المللی در تازه‌ترین اطلاعات ارسالی خود، نمایی جالب از ماه بدر یک ماه پیش را ارسال کرده‌اند که به‌نظر می‌رسد در جو زمین غرق می‌شود. این پدیده، تصویری زیبا از پدیده شکست نور است.

پهن‌شدگی پایین ماه به‌دلیل شکست نور ماه در جو زمین اتفاق افتاده است. مشابه همین پدیده در زمان طلوع یا غروب ماه و خورشید در افق برای ناظر زمینی اتفاق می‌افتد و به آن اثر شکست می‌گویند. البته اثر شکست هم‌چنین باعث می‌شود جسم اندکی بالاتر از موقعیت واقعی خود دیده شود. به عبارت دیگر وقتی شما خورشید (یا ماه یا هر جسم سماوی دیگر) را در حال طلوع می‌بینید، آن جسم در واقعیت پایین‌تر از افق قرار دارد.

منبع : خبرآنلاین

[melika bidabadi]

دردسر بزرگ سیارات فراخورشیدی جدید برای فیزیک‌دانان



پس از آغاز به کار تلسکوپ فضایی کپلر، تعداد سیارات فراخورشیدی شناخته‌شده افزایش چشمگیری داشته، اما در این میان، وفور سیاراتی با اندازه متوسط به چالشی برای مدل‌های شکل‌گیری سیارات تبدیل شده است.


محمود حاج‌زمان: پس از آغاز به کار تلسکوپ فضایی کپلر، تعداد سیارات فراخورشیدی شناسایی شده به میزان چشمگیری افزایش یافته است. در نخستین کنفرانس علمی کپلر در مرکز تحقیقات ایمز ناسا در فلوریدا، دانشمندان پروژه اعلام کردند که این تلسکوپ فضایی 2326 کاندیدای سیاره‌ای را شناسایی کرده است.
به گزارش نیچر، اما موضوعی که در این میان به معمایی برای اخترشناسان و نظریه‌پردازان تبدیل شده، سهم بالای –در حدود یک سوم- سیاراتی است که از نظر اندازه از زمین بزرگ‌تر ولی از نپتون کوچک‌تر هستند. این ابرزمین‌ها رده جدیدی از سیارات را معرفی کرده‌اند که حتی ممکن است پرجمعیت‌ترین رده سیارات را تشکیل داده باشد. فراوانی زیاد آنها باعث آشفتگی مدل‌های مرسوم شکل‌گیری سیارات شده است. علاوه بر این، اغلب این سیارات در مدارهایی نزدیک به ستاره مادر خود گردش می‌کنند، دقیقا جایی‌که بر طبق این مدل‌ها نباید حضور داشته باشند.
داگلاس لین، متخصص مدل‌سازی شکل‌گیری سیارات و رییس موسسه اخترشناسی و اخترفیزیک دانشگاه پکن می‌گوید: «این چالش بزرگی است. شما نمی‌توانید فقط به دستکاری پارامترها اکتفا کنید، بلکه نیاز دارید که درباره فیزیک آن فکر کنید.»
با الهام از منظومه شمسی با مجموعه متمایزی از سیارات کوچک و بزرگ، مدل‌های اولیه شکل‌گیری سیارات بر مبنای مفهوم «پیوستگی هسته» بنا نهاده شدند. در این مدل‌ها، غبارهایی که در یک قرص پیش‌سیاره‌ای به دور یک ستاره می‌گردند، می‌توانستند به شکل شبه‌سیاره‌های کوچکی از سنگ و یخ متراکم شوند، با یکدیگر برخورد کرده و به هم بپیونند. میزان مواد موجود برای برای شکل‌گیری این هسته‌ها در بخش داخلی قرص سیاره‌ای بسیار اندک بود، و در نتیجه رشد این هسته‌ها نمی‌توانست چندان بزرگ‌تر از زمین باشد. اما در نواحی دورتر، آنها می‌توانستند به ده برابر جرم زمین یا بیشتر برسند و در نتیجه گرانش کافی برای جذب حجم عظیمی از گاز و تبدیل شدن به سیارات مشتری‌مانند را داشتند.



اما از سال 1995 / 1374، شناسایی سیارات مشتری‌مانند که گردش مداری آنها تنها چند روز زمینی طول می‌کشید در تضاد با این مدل‌ها قرار گرفت. تئوریسین‌ها مدل های خود را اصلاح کردند تا امکان شکل‌گیری این «مشتری‌های داغ» را در فاصله‌ای نزدیک از ستاره‌شان و گردش به دور آن فراهم کند. تا کنون این مدل‌ها پیش‌بینی می‌کردند که هر چیزی که به اندازه ابرزمین برسد، یا باید به یک غول گازی تبدیل شود و یا توسط ستاره‌اش بلعیده شود و یک بیابان سیاره‌ای در این محدوده اندازه‌ای را ایجاد کند. اما کشفیات کپلر پیش‌بینی این مدل‌ها را متلاشی کرد. اندرو هاوارد، اخترشناس دانشگاه برکلی کلمبیا می‌گوید: «این یک جنگل استوایی حاصلخیز است، نه یک بیابان. امیدوارم که تئوری‌ها این عقب‌ماندگی خود را جبران کنند.»
تلسکوپ فضایی کپلر تعیین ابعاد سیاره را بر اساس میزان کاهش نور سیاره مادر هنگام عبور سیاره از مقابل آن انجام می‌دهد. برای برخی از ابرزمین‌های کشف شده توسط کپلر، رصدخانه‌های زمینی نیز جرم سیاره را با دنبال کردن تلوتلو خوردن ستاره میزبان که ناشی از گرانش سیاره است تعیین می‌کنند. به نظر می رسد که بعضی از این ابرزمین‌ها چگالی بسیار کمی دارند که نشان می‌دهد ممکن است هسته‌های سنگی کوچکی داشته باشند که توسط پوشش بزرگی از گاز احاطه شده باشد.
جک لیسائور، اخترشناس پروژه کپلر گمان می‌کند که این سیارات ممکن است به صورت هسته‌های کوچک در بخش‌های خارجی منظومه خورشیدی خود شکل گرفته و با حجم عظیمی از گاز پوشیده شده باشند؛ بدون اینکه به نقطه رشد افسارگسیخته که منجر به ایجاد سیارات گازی واقعی می‌شود برسند. به گفته لیسائور، بدون کشش گرانشی یک غول که این گاز را نگه دارد، چنین سیاره‌ای اتمسفر بزرگ و رقیقی خواهد داشت؛ اما می‌تواند در اثر فرایند سرد شدن که باعث آب رفتن اتمسفر می‌شود و اجازه می‌دهد که گازهای بیشتری به درون آن کشیده شود، تا اندازه یک ابرزمین رشد کند.
اما چنین سناریویی شاید نتواند ابرزمین‌های کوچک‌تر و چگال‌تر را توضیح دهد. چندین نمونه از چنین سیاراتی تاکنون شناسایی شده‌اند، و کپلر در حال رسیدن به حساسیت لازم برای مکان‌یابی آنها است. هیچ‌کدام از تئوری‌های موجود نمی‌تواند توضیح دهد که چگونه ابرزمین‌ها می‌توانند تا این حد به ستاره مادرشان نزدیک شوند. لیسائور می‌گوید که مشکل در بخش مهاجرت مدل‌ها است. اما نورم مورای، اخترفیزیک‌دان دانشگاه تورنتو در جستجوی راه‌های دیگری برای شکل‌گیری ابرزمین‌ها است. به جای گردآمدن سیارات و سپس مهاجرت آنها به سوی ستاره، مدل مورای ابتدا شبه‌سیارات صخره‌ای را به سوی ستاره کوچ می‌دهد و سپس اجازه بهم پیوستگی و رشد را به آنها می‌دهد.
به گفته گرگ لفلین، اخترشناس دانشگاه سانتاکروز کالیفرنیا، مدل‌سازان در هر حال راهی برای توضیح مشاهدات جدید پیدا خواهند کرد. وی می‌گوید: «آنها تقلا می‌کنند تا مدل‌هایشان را درست کنند. اما شاید این آخرین باری نباشد که آنها مجبور شوند کدهایشان را اصلاح کنند. پیش‌بینی من این است که مدل‌های آنها نکته مهم بعدی را کاملا نادیده می‌گیرد، حالا این نکته هر چه که می‌خواهد باشد.»
منبع : خبر آنلاین

[the milky way]

دانشمندان ناسا فیلمی را منتشر کردند که حضور یک شیء عجیب پرنده احتمالاً متعلق به بیگانگان را در نزدیکی سیاره عطارد نشان می دهد.

کاوشگر “تصویربردار هلیوسفریک- ۱″ ناسا تصاویری را از یک فضاپیما غول پیکر در نزدیکی کوچکترین سیاره منظومه خورشیدی تهیه کرد.

فیلمی که از این تصاویر بر روی سایت نیروی دریایی آمریکا منتشر و توسط علاقه مندان “یوفوها” و “بیگانگان فضایی” بر روی “یو تیوب” به اشتراک گذاشته شده است در حقیقت مربوط به عکسهایی است که این کاوشگر ناسا از یک انفجار عظیم تاج خورشیدی گرفته است اما این انفجار با ایجاد یک اثر دیداری اشکالی را به وجود آورده و این توهم را ایجاد کرده که یک فضاپیما درحال عبور از کنار سیاره عطارد است.

در این خصوص “ناتان ریچ”، مهندسی که در پروژه SECCHI (اتصال تاجی خورشید زمین و تجسس هلیوسفریک) کار می کند در این خصوص به روزنامه “هافینگتون پست” گفت: “ترجیح می دهم در مورد آن چیزی که دیگران به آن فکر می کنند تفسیری نکنم. چیزهای از این دست اغلب اتفاق می افتند. در این ویدیو یک انفجار تاج خورشیدی رخ می دهد که در واقع انفجاری از الکترونها و پروتونها است اما زمانی که این شعله ها به سیاره عطارد می رسد باد خورشیدی توده بسیار درخشان و بزرگی را به وجود می آورد.”

پروژه SECCHI علاوه بر تحقیق برپایه کاوشگر تصویر بردار هلیوسفریک- ۱ با تلسکوپهای دیگری که تاج خورشیدی را رصد می کنند نیز کار می کند.

یک کاربر اینترنت که این فیلم را بر روی وب سایت خود بارگذاری کرده است در تفسیر این ویدئو نوشت: “این تصویر متعلق به یک شیء استوانه ای و به نظر من یک فضاپیما است.”

“ناتان ریچ” ضمن رد این توضیحات گفت: “تصویر این بیگانه در واقع یک اثر دیداری یا توهم عطارد و تنها نتیجه یک اثر پیچیده است که در اثر حرکت باد خورشیدی به وجود می آید.”

این ویدیو که در مدت تنها چند روز پس از اشتراک گذاری بر روی یو تیوب بیش از دو میلیون بازدیدکننده داشت به اعتقاد یوفوشناسان، حضور یک فضاپیمای عظیم بیگانه است که تقریبا به بزرگی خود سیاره بوده و حدود ۴ هزار و ۸۰۰ کیلومتر قطر دارد و در اطراف عطارد می چرخد.

منبع : وب سایت شگفتی ها

[amir adib]

نجات اعجاب‌برانگيز يك دنباله‌دار پس از شيرجه بي‌باكانه در خورشيد! سرويس: علمي 1390/09/27 12-18-2011 1035 9009-16806: كد خبر

خبرگزاري دانشجويان ايران - تهران سرويس: علمي در ميان حيرت دانشمندان و ستاره‌شناسان، يك دنباله‌دار كه در مسير حركت خود به سوي خورشيد انتظار مي‌رفت در جو آن متلاشي شود، ‌از اين واقعه جان سالم به در برد. به گزارش سرويس علمي خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، دنباله‌دار لاوجوي (Lovejoy) در شيرجه خود به درون جو داغ خورشيد، آن را دور زده و سالم از آن خارج شده بود. به گفته دانشمندان، اين دنباله‌دار كه شيرجه قهرمانانه آن از سوي پنج فضاپيماي رصدخانه ديناميك خورشيدي، كاوشگرهاي استريو، ريزماهواره پروبا2 اروپا و رصدخانه خورشيدي و هليوسفري ناسا و اسا رصد شده، از هسته يخي بسيار بزرگي برخوردار بوده كه توانسته نزديكي يك ساعته در برابر تاج خورشيدي چندين ميليون درجه‌اي را تاب بياورد. در تصاوير رصدخانه ديناميك خورشيدي، ‌دنباله اين جسم آسماني در زمان ورود به جو داغ خورشيد و در فاصله 120 هزار كيلومتري سطح آن به شدت حركت مي‌كرده كه به زعم دانشمندان احتمالا نشانه مواجهه آن با امواج پلاسماي درون تاج يا حتي حلقه‌هاي مغناطيسي جو اين ستاره بوده است. دنباله‌دار لاوجوي در دسامبر 2011 توسط تري لاوجوي، ستاره‌شناس آماتور استراليايي كشف شد. دانشمندان به سرعت دريافتند كه اين جسم از خانواده دنباله‌دارهاي كروتس است كه در فاصله بسيار نزديكي از خورشيد حركت مي‌كنند. اين اجسام بسيار كوچك و در تعداد زياد بوده و رصدخانه خورشيدي و هليوسفري تقريبا هر چند روز يكبار، سقوط يكي از آنها را در خورشيد رصد مي‌كند؛ اما لاوجوي بسيار بزرگتر از دنباله‌دارهاي ديگر كروتس بوده و اين حد نزديكي و سپس نجات آن از محيط بسيار داغ خورشيد بسياري از دانشمندان را متعجب كرده است. انتهاي پيام ایسنا