حتماً میدونید که هسته دنبالهدارها برخلاف انتظار بسیار تیرهان و جزء سیاه ترین اجرام طبقه بندی میشن. اما چرا در تصاویری که رُزتا به زمین ارسال میکنه چنین چیزی دیده نمیشه؟ نگاهی مختصر به تصویر نفس گیر زیر که دنبالهدار چوریومو جراسیمنکو رو در پشت شهر لس آنجلس آمریکا و در پس زمینه روشن آسمان زمین نشون میده و مقایسه اون با تصویر واقعی 67P در پایین بخوبی میتونه مطلب رو براتون روشن کنه:
در تصویر زیر میتونید مقایسهای مشابه بین دو تصویر از یک تکه زغال در روشنایی روز و در پس زمینه یک اتاق تاریک داشته باشید:
چیزی که بخوبی واضحه سیاه بودن سطح دنبالهداره. اونقدر سیاه که تصور اینکه این جرم از یخ تشکیل شده رو سخت میکنه. تصورش رو بکنید دنبالهدار چوریومو جراسیمنکو بسیاهی سطح تیره خیابونیه که تازه آسفالتش کرده باشن!!! واقعاً چطور ممکنه جرمی مملو از یخ اینقدر سیاه باشه! دانشمندان برای دنبالهدارها مدلی ارائه کردن که خیلی شبیه به این بیسکوئیتهای شکلاتی کرمداره:
با این وجود تصور محققین مأموریت رُزتا این بود که از نمای نزدیک شاید بشه تکههایی کوچک از یخ تازه رو روی سطح دنبالهدار مشاهده کرد. به همین منظور ابزار Alice رُزتا بمدت یکماه هسته 67P رو در طیف ماوراءبنفش دور نقشه برداری کرد و نتیجه این شد:
«67P تیرهتر از سیاه زغاله»
در زیر میتونید مقایسهای از سپیدایی چند جرم داشته باشید. برای درک بهتر بد نیست اشاره کنم که سپیدایی جرمی که %100 نور تابیده بهش رو بازتاب میکنه برابر با 1ه و به همین نسبت برای اجرام مختلف کمتر میشه:
سیاره زهره--------------------- 0.75
سیاره زمین---------------------0.3
قمر به ظاهر پر نور زمین--------فقط 0.12
آسفالت تازه---------------------0.04
هسته دنبالهدارها---------------بین 0.06 تا 0.02
عجیبه مگه نه!!!