طالع بینی چیست؟
پیشگویی آینده
طالع بینی چگونه بوجود آمد؟
هزاران سال پیش آسمان شب برای مردم نسبت به امروز اهمیت بسیار بیشتری داشت.آنها نقوش درهم و برهم ستارگان را به عنوان تصویری از جهان زمینی می پنداشتند و نام اشیا،قهرمانان افسانه ای و بیش از هر چیز جانوران مورد علاقه و احترام خود را به این نقوش آسمانی می دادند.آنها در گروه معینی از ستارگان درخشان نقش ثور (گاو)،حمل (بره)،حوت (ماهی) و جدی (بز) و بسیاری از صورتهای دیگر را می دیدند.
علاوه بر آنها به فرآیندهایی که در آسمان نقش می گرفتند،قبل از هر چیز توجه می کردند:آنها مشاهده می کردند که چگونه ماه به طور منظم و به تناوب تغییر شکل می دهد.آنها این نکته را دریافتند که تعدادی از ستاره های درخشان متفاوت از اغلب ستارگان دیگر حرکت می کنند و آنها را ستاره های مهاجر یا سیاره ها نامیدند.و آنها با اشتیاق می خواستند بدانند که این بازیهای آسمانی منحصر به فرد چه معنا و مفهومی برای آنها می تواند داشته باشد.آیا خورشید،ماه و سیاره ها شاید خدایانی بودند،که در ارتفاعی غیر قابل دسترس و بالاتر از همه چیز این سو و آن سو می رفتند؟ یا این که خدایان به این طریق خواسته ها و اخطارهای خود را به آدمیان منتقل می کردند؟به عنوان مثال،مصریان از خیلی خیلی قدیم رابطه قابل اعتمادی میان پدیده های آسمانی و فرایندهای زمینی یافته بودند:هنگامی که در تابستان ستاره نورانی سیروس (شعرای یمانی) برای نخستین بار در آسمان غروب ظاهر می شد،خیلی زود پس از آن رود نیل از بستر خود طغیان می کرد.
بنابراین کم و بیش به این ترتیب بود که
طالع بینی (اخترگویی یا تنجیم) به وجود آمد،علمی که در آن انسان بر اساس وضعیت ستارگان به ظاهر می تواند آینده را پیشگویی کند.تمام تمدنهای بزرگ قدیمی در آسیا،آفریقا،آمریکا منجمهایی،اغلب از فرقه راهبان و عالمان،در دربار و بارگاه خود داشتند که به طور مرتب فرآیندهای آسمانی را مشاهده و نظاره می کردند،مشاهدات خود را در دفاتری ثبت می کردند و تلاش می کردند این فرآیندها را تعبیر و تفسیر کنند.آنچه ما امروز به عنوان
طال بینی (اختر گویی) یا علم ستاره خوانی می شناسیم و بر حسب آن عمل می کنیم ریشه تاریخی اش به راهبان بابلی در دوران باستان بر می گردد.یونانیان و سپس رومیان دانش و آگاهی خود را در این باره از بابلی ها بدست آوردند و آن را توسعه دادند.ما امروزه هم سیاره های دستگاه خورشیدی را به نام خدایان روم باستان روم می نامیم (نام لاتین).اغلب خصوصیات سیاره ها برای نام گذاری آنها تعیین کننده بود.رنگ قرمز،رنگ خون است.بنابراین سیاره سرخ فام مریخ (mars) به نام خدای جنگ نامیده شد.سیاره چالاک و سریع مهاجر آسمان،به نام سفیر خدایان،تیر (mercury)،سیاره درخشان و زیبای زهره (venus) به نام الهه عشق و باروری،سیاره درخشان آرام و موقر مشتری (jupiter) به نام خدای خدایان روم،ژوپیتر نام گرفت.
به هر حال در دوران باستان
طالع بینان یا منجمان تنها به پیشگویی سرنوشت شاهان یا قلمرو پادشاهی آنان می پرداختند.در همه جا،حکمرانان تصمیم های خود را با توجه به رای و نظر منجمان دربار خود اتخاذ می کردند.برای نمونه آنهای مسایلی را از قبیل این که چه موقع باید ازدواج کنند،یا به لشگرکشی و جنگ بپردازند و یا به ساخت یک کشتی اقدام کنند،همیشه از منجمان خود می پرسیدند.
از حدود دو هزار سال پیش
ستاره خوانها یا طالع گویان به تعبیر و تفسیر آینده مردم عادی نیز پرداختند.آنها برای این کار آنچه را که اصطلاح
((طالع نما)) ((horoscope)) نامیده می شود،و در آن وضعیت سیاره ها در لحظه تولد شخص کشیده شده است،تهیه می کنند.یکی از طالع بینان معروف قدیمی
((کلادیوس بطلمیوس))((claudius ptolemaeus)) (تولد 87،وفات 168 میلادی) که در شهر اسکندریه (در مصر) زندگی می کرد،در سال 150 میلادی آگاهیهای طالع شناسی آن زمان خود را در کتابش به نام
((تترابیبلوس))((tetrabiblos)) گردآوری کرد و انتشار داد که
طالع بینی یا اختر گویی یا ستاره خوانی امروز هنوز هم بر اساس و مبنای این کتاب قرار دارد.
علم اختر گویی یا طالع بینی ((astrology)) یعنی
تعبیر و تفسیر آینده با توجه به وضعیت ستارگان-،و
علم اخترشناسی-یعنی پژوهش علمی ستارگان و علم کائنات،نخست از سده هفدهم میلادی از یکدیگر جدا شدند.امروز
طالع بینی یا ستاره خوانی مورد تایید مجامع علمی نیست،و بسیاری مردم آن را خرافات و موهوم پرستی می دانند.