رسیدیم به معرفی تلسکوپ های آپوکروماتیک در عکاسی نجومی... به دلیل حجم بالای مطالب و اهمیت این بخش ترجیح میدم در دو پست این معرفی رو انجام بدم.
--------------------------------------------
در پست پیشین بیان داشتیم که تنها نوع مناسب تلسکوپ های شکستی برای عکاسی نجومی آپوکروماتیک ها هستند. آپوکرومات ها بدون شک از بهترین انواع تلسکوپ جهت عکاسی دیپ اسکای می باشند. نوری که از عدسی می گذرد در مقایسه با نوری که از آینه بازتاب می گردد وضوح و شفافیت بیشتری دارد. ابیراهی رنگی و کروی نیز در آن ها تصحیح شده است.
در عکاسی از سحابی ها تلسکوپ های آپوکروماتیک که فاصله کانونی کمی دارند (لوله کوتاه) بسیار عالی عمل می کنند. سحابی های اجرامی با گستردگی زاویه ای بالا هستند و میدان دید باز در آن ها بسیار موثر است. کیفیت و میدان دید آپو های لوله کوتاه آن ها را بیش از هر نوع اپتیک دیگری برای عکاسی از سحابی ها مناسب گردانده است. تصاویر زیر با کمک این نوع تلسکوپ با فاصله کانونی کم تهیه شده اند:
هر دو عکس توسط طه قوچکانلو با کمک تلسکوپ 80 میلیمتر آپوکرومات، به ترتیب از دو سحابی سه تکه و مرداب در قوس، و سحابی رزت در تکشاخ ثبت گردیده اند.
در عکاسی از کهکشان ها آپوکرومات ها بهترین نیستند، اگرچه کهکشان های مشهوری چون آندرومدا و مثلث آنقدر گستردگی زاویه ای دارند که یک آپوکرومات لوله کوتاه مناسب باشد، اما فراموش نکنیم که عمده کهکشان ها ابعاد زاویه ای کمتری دارند که فاصله کانونی 400-500 میلیمتر بهترین گزینه برایشان نیست. تصویر زیر از کهکشان آندرومدا تصویری است که توسط یک آپوکرومات با فاصله کانونی 510 میلیمتر ثبت شده است:
عکسی با میدان دید باز که از کهکشان آندرومدا یا M31 توسط مهدی مومن زاده در فاصله کانونی 510 میلیمتر گرفته شده است.
البته می توان برای عکاسی از کهکشان های کوچک از آپوکرومات هایی با فاصله کانونی بلند و دهانه بزرگتر استفاده نمود که در این صورت فرد باید متحمل هزینه سنگینی شود، به طوری که خرید انواع دیگر را به این کار ترجیح دهد؛ به علاوه اینکه آپوکرومات ها عموما به دهانه بزرگتر از 150 میلیمتر نمی رسند.
برای سیارات نیز همین قضیه تکرار می شود و آپوکرومات ها در این کار به عنوان انتخاب اصلی به کار نمی روند.