تئونلا پلانیتا در چپ و رواچ پلانیتا در مرکز تصویر، دشتهای دیوارهدار یخفشانی در تریتون هستند.
تعداد کم دهانههای برخوردی نشانه فعالیت زیاد زمینشناختی در تریتون است.
دهانههای برخوردی:
بدلیل فعالیتهای پاک کننده و بازسازی سطحی در تریتون، عوارض برخوردی در تریتون بسیار کم یاب است. در یک سرشماری از دهانههای برخوردی عکسبرداری شده توسط وویجر 2، فقط 179 مورد دهانه با منشاء قطعاً برخوردی یافت شدند. در مقام مقایسه، بر روی قمر اورانوس، میراندا، 835 مورد سرشماری شد و این در حالیست که سطح میراندا فقط 3 درصد از مساحت سطح تریتون را در بر میگیرد. بزرگترین دهانه بر روی تریتون که گمان میرود منشاء برخوردی داشته باشد یک عارضه 27 کیلومتری بنام مازومبا است.
تقریباً تمام دهانههای برخوردی کم تعداد تریتون در نیمکره پیشرو - نیمکرهای که در سمت حرکت مداری قرار دارد - قرار گرفتهاند که اکثراً در مداری اطراف استوا و در طول جغرافیایی 30 تا 70 درجه قرار دارند و نتیجه برخورد مواد جاروب شده از مدار نپتون هستند. از آنجایی که همواره یک رخ از تریتون بسمت نپتون قرار دارد، دانشمندان تصور میکنند که در نیمکره پشتی تریتون دهانههای برخوردی کمتری یافت شود. بهرحال از آنجاییکه وویجر 2 فقط %40 از سطح تریتون را تصویربرداری کرده است، این فرضیه غیر قطعی باقی مانده است.
منبع:
ویکی پدیا
تو پست بعدی با هم یه پرواز دل انگیز بر فراز یکی از اجرام تسخیر شده کمربند کویپر (تریتون) رو تجربه میکنیم.