زندگی در شرایط سخت!

[mohsen4465]

در مقایسه با شرایط سخت موجود در اجرام فرازمینی، حیات، این ماشین مولکولی ظریف، همیشه در در ذهن ها بشکل یک ساختار ضعیف تصور میشه که برای زنده موندن به محیطی بسیار مطلوب، نور ملایم، دمای معتدل، منبع غذایی کافی، بدور از هر گونه امواج رادیواکتیو پر انرژی و ... احتیاج داره. اما آیا واقعاً حیات انقدر آسیب پذیره؟ آیا حیات فقط بر روی سیاره ای معتدل همچون زمین قادر به بقاست؟

اینجا محلی هست برای آشنا شدن بیشتر با حیات و پی بردن به حداکثر تاب تحمل قویترین گونه ها بر روی زمین. واقعاً حداکثر توان تحمل حیات چقدره؟ واقعاً آستانه شروع تکامل جاندار از سنگ و اسید کجاست؟ مطمئناً زمین همیشه اینطور لطیف و مهربان نبوده. چه بسا اگر میتوانستیم به گذشته زمین و لحظه ی شکوفایی حیات سفر کنیم همچون فضانوردان نیازمند به پوششی ضدگرما و سرما و با سیستم تهویه مطبوعی قوی بودیم.

من در این بحث قصد دارم هر بار به معرفی یکی از موجودات سرسخت زمین بپردازم. موجوداتی که در عجیب ترین مناطق زمین زندگی میکنن، عجیب ترین شرایط رو تحمل میکنن و عجیب ترین چیزها رو میخورن.

زندگی در شرایط سخت
Life in EXTREME Conditions
.
.
.
.
.
.
.

به امید اینکه مطالبی که اینجا پست میکنم پایه ای خوب بشه برای مباحث حیات فرازمینی دوستان.

[yasiii]

گریفیتز جغرافی دان زیستی محیط های دریایی در مرکز تحقیقات قطب جنوب انگلستان می گوید: «این خرچنگ که به تازگی نزدیک سیستم گسل های گرمابی کشف شده و هنوز نامی ندارد، از انواع خرچنگ های yeti است که می توانند باکتری ها را روی بازوهای پرموی خود پرورش داده و از آنها به عنوان منبع غذا استفاده کنند».

این خرچنگ که گریفیتز و همکارانش با نام مستعار “Hoff” crab از آن حرف می زنند در یکی از گرم ترین مناطق این قاره سرد زندگی می کند. جمعیت این حیوان در شعاع 2.5 کیلومتری این گسل های گرمابی بیش از هر جانور دیگری در این منطقه است.
علاوه بر این قطب جنوب محل زندگی Icefish یا ماهی یخی نیز هست. این ماهی که در بدنش به جای گلبول قرمز، گلیکوپروتئین هایی دارد که با اتصال به بلورهای یخ کوچک در بدن او مانند ضدیخ عمل کرده و مانع از یخ زدنش می شوند، یکی دیگر از عجیب ترین مخلوقات ساکن در این قاره است.

دم فنری قطب جنوب یکی دیگر از جانداران این قاره است که زندگی خود را مدیون وجود ضدیخ در بدنش است. این جاندار کوچک که تنها یک تا دو میلیمتر طول دارد، بزرگترین حیوان خشکی زی قطب جنوب است. گریفیتز می گوید: «ما حیواناتی مانند پنگوئن ها را که برای شکار یا شنا به دریا می روند، بخشی از جانداران خشکی زی به حساب نمی آوریم».

او می گوید نکته جالب توجه در مورد این دم فنری ها این است که می توانند از بارها یخ زدایی پس از یخ زدگی و انجماد کامل جان سالم به در ببرند. کافی است آنها را درون فریزر بگذارید تا زندگی را دوباره آغاز کنند.
بر خلاف جانوران خشکی زی این قاره که بسیار کوچک هستند، آبزیان ساکن آن به دلیل حجم بالای اکسیژن موجود در آب جثه هایی بسیار بزرگتر از حد انتظار دارند. آبزیان فاقد آبششی مانند عنکبوت های دریایی که از طریق حفره های متعدد موجود روی بدنشان تنفش می کنند، می توانند حجم بیشتری از اکسیژن را جذب کرده و در نتیجه بزرگ و بزرگتر شوند. اگر همین عنکبوت های دریایی را در نظر بگیریم، جثه آنها در قاره اروپا اندازه ناخن انگشت کوچکتان است؛ اما در قطب جنوب با یک بشقاب بزرگ برابری می کند.

گریفیتز می گوید: «عنکبوت های دریایی یکی دیگر از انواع آبزیانی هستند که اینجا به وفور دیده می شوند. آنها هیچ کجای دنیا چنین تنوع خیره کنندگی را به نمایش نمی گذارند».
آخرین جاندار لیست گریفیتز اسفنج شیشه ای است که بدنش از سیلیکا ساخته شده و اشکال غیرمعمول گوناگونی از آن دیده می شود. او می گوید: «کمتر می توانید این نوع از اسفنج را در دیگر نقاط جهان مشاهده کنید؛ اما اینجا در قطب جنوب سطح وسیعی از بستر دریا توسط آن پوشیده شده و فضایی برای زندگی صدها گونه دیگر ایجاد کرده است. این اسفنج ها مانند آسمان خراش های زنده ای هستند که هر جانداری می تواند در آنها زندگی کند. تنها نکته این است که بخش های کوچک سوزن مانند بدن آنها می تواند درون پوست انسان فرو برود».


منبع

[mohsen4465]

از یاسی عزیز به خاطر پست خیلی خوبش ممنونم. من تو اولین پست خودم باکتری رکوردار گینس رو براتون انتخاب کردم.



دینوکوکوس رادیودورانس (Deinococcus radiodurans):
این باکتری سختی-دوست (Extremophile) یکی از سرسختترین اورگانیسم های خانواده رادیو-مقاوم (Radioresistant) است. این باکتری میتونه سرما، بی آبی، خلاء و اسید رو هم تحمل کنه و به همین دلیل اون رو بعنوان یک اورگانیسم چند سختی-دوست (Polyextremophile) هم میشناسن و به همین دلیل نامش بعنوان جان سخت ترین باکتری در کتاب رکوردهای گینس ثبت شده.


تاریخچه:
دی.رادیودورانس بسال 1956 توسط «آرتور دابلیو. اَندرسون» در «ایستگاه آزمایشات کشاورزی اوریگون» کشف شد. آزمایش بدین منظور انجام شد تا مشخص کنه که آیا غذای کنسرو شده را میتوان توسط دوز بالایی از امواج گاما استریلیزه کرد؟ لایه ای از گوشت در معرض تابشی از امواج گاما قرار گرفت که تصور میشد قادر به از بین بردن تمام انواع گونه های حیاته، اما متعاقباً گوشت فاسد شد!!! و دی.رادیودورانس استخراج شد.


مشخصات:
دی.رادیودورانس یک باکتری نسبتاً بزرگ و کروی است و قطری بین 1.5 تا 3.5 میکرومتر دارد. معمولاً 4 سلول به یکدیگر میچسبند و یک مجموعه چهارتایی تشکیل میدهند. سلول های باکتری براحتی قابل کشت و پرورش هستند و بنظرنمیاد بیماری ایجاد کنند. کولونی های اون صاف، محدب و صورتی یا قرمز رنگند. هاگ تشکیل نمیدهند و قابلیت حرکتی ندارند. از نوع هوازی بوده و از اکسیژن برای گرفتن انرژی از مواد آلی اطراف استفاده میکند. اغلب در محیط هایی با حجم مواد آلی زیاد یافت میشه از جمله در خاک، مدفوع، گوشت و فاضلاب اما در عین حال از غذاهای خشک شده، غبار اتاق، ابزارهای پزشکی و منسوجات هم جدا شده.

بشدت در مقابل اشعه های یونیزه کننده، نور فرابنفش، خشکی شدید، مواد اکسنده و مواد الکترون دوست مقاومه. ژنوم آن از دو کروموزم حلقوی تشکیل شده؛ یکی 2.65 میلیون جفت باز و دیگری 412000 جفت باز درازا دارن. همچنین یک پلازمید بزرگ متشکل از 177000 جفت بازی و پلازمید دیگری متشکل از 46000 جفت بازی داره. تقریباً 3195 ژن در خود داره. در حالت عادی هر سلول باکتریایی 4 نسخه از این ژنوم رو بهمراه داره که در زمان تکثیر به 8 تا 10 نسخه به ازای هر سلول میرسه.

قابلیت تحمل اشعه:
دی.رادیودورانس میتونه در مقابل دوز شدید اشعه ای یونیزه کننده ای معادل 5000 گِرِی (Gy: Gray) بدون هیچگونه تلفاتی مقاومت کنه و همچنین میتونه دوز وحشتناک 15000 گری رو فقط با 37 درصد تلفات تحمل کنه. برای مقایسه یک پرتونگاری اشعه ایکس از قفسه سینه یا یک مأموریت آپولو فقط شامل 1 میلی گری اشعه زیانباره، 5 گری میتونه انسان رو از پا در بیاره، 200 تا 800 گری میتونه باکتری ایی.کولای رو بکشه و فراتر از 4000 گری میتونه «خرس آبی» رو بکشه.

البته امروزه باکتری های رادیو-مقاوم زیادی شناخته شدن که با دی.رادیودورانس قابل قیاسند. اما دی.رادیودورانس از قابلیتی منحصر به فرد برخورداره که اون رو قادر میکنه تا رشته DNA چه تکی و چه دو رشته ای رو ترمیم کنه. اون DNA آسیب دیده رو در محیطی کنترل شده قرار میده و ترمیمش میکنه. این باکتری همچنین قادره تعداد زیادی قطعه ناشی از یک کروموزوم رو ترمیم کنه. همچنین عنوان شده که این باکتری از کمپلکس های حاوی منگنز بعنوان عامل ضد اشعه استفاده میکنه.

دی.رادیودورانس در عرض 12 تا 24 ساعت میتونه شکست های کروموزم های خودش رو ترمیم کنه. یکی از سوالاتی که در اینجا مطرح میشه اینه که چطور چنین موجودی با چنین قابلیت مقاومتی در برابر پرتو تکامل پیدا کرده؟ تابش پس زمینه طبیعت بسیار پایینه، در بیشتر مناطق حدود 0.4 میلی گری در سال و بیشترین رکورد تابش مربوط به رامسر ایران با تابش سالانه فقط معادل 260 میلی گری. با چنین تابش زمینه ضعیفی تکامل چنین موجودی کمی عجیب به نظر میرسه.

بر پایه این مشاهدات تیمی متشکل از دانشمندان روسی و آمریکایی عنوان کردند که این باکتری در واقع منشاء مریخی داره! یعنی تکامل باکتری در سطح مریخ صورت پذیرفته و سپس توسط شهاب سنگ به زمین رسیده. البته در مقابل این قدرت ضد پرتو زیاد این باکتری از لحاظ ژنتیکی به باکتری های زمینی شباهت زیادی داره که ای موضوع منشاء غیر زمینی اونو کمرنگ میکنه.

بسال 2009 مشخص شد که گاز نیتریک اکسید (مونوکسید نیتروژن) نقشی اساسی در تقسیم و زایش سلول پس از ترمیم ژنوم بازی میکنه که توسط بیان نوعی ژن موجود در ژنوم باکتری تولید میشه.

کاربرد ها:
از این باکتری در مهندسی ژنتیک برای ایجاد گونه هایی استفاده شده که میتونن در پسماندهای بشدت رادیواکتیو راکتورهای هسته ای فعالیت کنن و مواد سمی ای مانند جیوه و تولوئن رو تثبت کنن.

بسال 2003 در آمریکا دانشمندان عنوان کردند که از باکتری دی.رادیودورانس میشه بعنوان یک منبع ذخیره اطلاعات استفاده کرد که حتی از فاجعه های اتمی هم آسیب نبینه. آنها آهنگ «این دنیای کوچکی است» را به یک رشته DNA بطول 150 باز تبدیل کردن و اونو وارد باکتریها کردن و عنوان کردن که میتوان 100 سال دیگر آن را بدون هیچگونه نقصی بازیابی کرد.

منبع: ویکی پدیا

[yasiii]

ببخشید که من دخالت میکنم
اما تلفظش یکم اشکال داره.
باید کوکوس خونده بشه.
چون کوکوس یکی از اشکال باکتری است که حالت گرد بودنش را بیان می کند.

[mohsen4465]

ببخشید که من دخالت میکنم
اما تلفظش یکم اشکال داره.
باید کوکوس خونده بشه.
چون کوکوس یکی از اشکال باکتری است که حالت گرد بودنش را بیان می کند.

خیلی ممنونم خانم ياسي بابت راهنماییت
راستش من اعتقاد دارم که باید تلفظ اسامی رو به همون شکلی که در زبان انگلیسی تلفظ میشه بیان کرد برای همین اینطور نوشتم و اگه دقت کنید واژه radio رو هم بشکل رِیدیو نوشتم. دلیلم برای اینکار هم اینه که انشاء الله دو روز دیگه رفتیم خارج کشور یه تحقیق یا مقاله ای ارائه بدیم یه وقت طبق عادت مثلاً نگیم رادیودورانس. یادش بخیر یه استاد شیمی داشتیم موقع نوشتن فرمول شیمیایی مولکول ها میگفت اعدادش رو انگلیسی بنویسین. گفتیم چرا؟ گفت دو روز دیگه تو یه کنفرانس بین المللی جایی شرکت میکنین اونوقت نوشتن بشکل انگلیسی براتون سخت میشه و هی طبق عادت عدد ها رو فارسی مینویسین.

ولی با اینحال حق با شماست. اصلاحش میکنم تا با منابع فارسی دیگه هماهنگی داشته باشه.

[نجمه]

نیش دندان ها
عمق ۱۰۰۰ متر به پایین دیگر تقریباً هیچ بخشی از نور خورشید را دریافت نمی‌کند و منطقه‌ی تاریک نامیده می‌شود. موجودات در این عمق، زیاد به قوه‌ی بینایی متکی نیستند و بسیاری از آنها چشمان بسیار کوچکی دارند. در عوض آنها به ارتعاشات آب حساسند و از روی این ارتعاشات جای طعمه را تشخیص می‌دهند. این عمق مسکن موجودات عجیبی همچون نیش‌دندانهاست که در میان جانوران به نسبت اندازه‌ی جثه (۱۳ سانتیمتر) صاحب بزرگترین دندانها هستند. دندانهایی آنقدر بزرگ که باعث می‌شود صاحبش نتواند دهانش را ببندد. علاوه بر آن این ماهی برخلاف بیشتر ساکنان اعماق صاحب ماهیچه‌هایی قوی است و به همین دلیل شکارچی قهاری است.


ماهی ماهیگیر
ماهی ماهیگیر از دیگر ساکنان مهیب این عمق است. هیولایی با نیم‌متر درازا و بدنی پوشیده شده از صدها شاخک که توانایی تشخیص کوچکترین حرکت طعمه‌های احمقی را که به اندازه‌ی کافی به این شکارگر بی‌تحرک نزدیک شده باشند به او می‌دهد. معده‌ی این ماهی بسیار قابل ارتجاع است و همانند مارماهی بلعنده امکان بلع طمعه‌های بزرگ را به او می‌دهد.


حتی در عمق تاریک هم نورهایی یافت می‌شود. منبع این نورها پدیده‌ای است که پرتوافشانی زیستی نامیده می‌شود. به عنوان نمونه بعضی ماهیهای ماهیگیر صاحب شاخکهایی هستند که با آنها به کمک نوعی باکتری ساکن در بدن این ماهیها پرتوافشانی می‌کنند. این نوع ماهی از این شاخکها برای جذب طمعه استفاده می‌کند. به دلیل مشابهت تکنیک شکار این ماهی با ترفندهای ماهیگیران است که نام «ماهی ماهیگیر» روی آن نهاده‌اند.

پیدا کردن جفت در این عمق خلوت و تاریک حتی از پیدا کردن غذا هم سخت‌تر است.احتمالاً پرتوافشانی زیستی در این راه هم می‌تواند ماهیهای ماهیگیر را یاری دهد. البته فقط ماهیهای ماهیگیر ماده دارای این خاصیت هستند. نرهای این گونه اندازه‌ای معادل یک دهم ماده‌ها دارند و از آنجا که توانایی شکار ندارند تنها هدف آنها از زیست در عمق تاریکی پیدا کردن ماده‌هاست. ماده‌ها نوعی ماده‌ی شیمیایی را در آب رها می‌کند که نرها با کمک اندامی خاص در جلوی چشمانشان توانایی حس و ردگیری آن را دارند. پس از پیدا کردن یک ماده، گونه‌ی نر شکم ماده را با دندانی که برای همین کار ساخته شده گاز می‌گیرد و شروع به دریدن آن می‌کند و طی چند هفته کاملاً به بدن ماده نفوذ می‌کند. او تا آخر عمر همانجا جا خوش می‌کند و از خون بدن ماده تغذیه می‌کند. در عوض همیشه به عنوان یک منبع قابل اطمینان از اسپرم در دسترس ماده است. راه حلی که علی رغم بی‌رحمانگی در جایی که پیدا کردن جفت بسیار سخت است خوب جواب می‌دهد.
بیشتر نورهای تولید شده توسط ماهیان ساکن عمق آبی رنگ هستند، اما تعداد کمی نیز نورهای قرمز تولید می‌کنند تا شکارهای قرمز رنگ را تشخیص دهند. بیشتر ساکنان اعماق نور قرمز را نمی‌بینند و این باعث می‌شود که شکارهای این موجودات عمدتاً نزدیک شدن شکارچی را تشخیص ندهند.

منبع:سایت سیاره آبی
.................................................. .................................................. .......
بقیش بعدا میزنم که خسته نشین

[نجمه]

خورشید فقط تا عمق صد متری اثر مستقیم دارد و پایین‌تر از این عمق به لحاظ عدم وجود نور کافی امکان انجام فرایند فتوسنتز غیرممکن می‌شود. از این رو در این نواحی جانداران تقریباً همه به گونه‌های جانوری تعلق دارند و گونه‌های گیاهی دیده نمی‌شوند.
بیش از نیمی از زمین را کف اقیانوسها با عمق ۳۰۰۰ متری و بالاتر پوشانده است که در بیشتر جاها کاملاً صاف و یک دست است. اما در نقاطی از این مناطق نیز با گودالهای بسیار عمیقی برخورد می‌کنیم که معروفترینشان گودال ماریانا است که تا بیش از ۷ مایل (ده و نیم کیلومتر) زیر سطح دریا عمق دارد. علاوه بر آن در زیر اقیانوسها رشته‌کوههایی نیز وجود دارند که یکی از آنها موسوم به رشته‌کوههای میان اقیانوسی با ۲۸۰۰۰ مایل طول بلندترین رشته‌کوه روی زمین است و برخی قله‌های آن تا ۲۰۰۰ مایل از کف دریا ارتفاع دارند.
در این میان و در عمیق‌ترین نقاط اقیانوس آتشفشانهای فعالی یافت می‌شوند که کاملاً زیر آب قرار گرفته‌اند و خروج گدازه‌های آنها آب اطراف را تا ۴۰۰ درجه سانتیگراد گرم می‌کند. آبی که به لحاظ فشار بالای اعماق حتی در این دما نیز مایع باقی می‌ماند. این گونه آبها به علت مجاورت با مواد آتشفشانی مملو از سولفید هیدروژن هستند که برای گونه‌های حیاتی عادی سمی و کشنده است و به صورت نظری امکان وجود حیات در این گونه مناطق منتفی است.
اما جالب اینجاست که دانشمندان در قلب این جهنم مایع نیز حیات یافته‌اند! : کرمهایی موسوم به کرمهای پمپئی که معمولاً در محیطهایی با دمای ۸۰ درجه سانتیگرادی زندگی می‌کنند. اینها کرمهایی قرمز رنگ و معمولاً چسبیده به صخره‌ها هستند که تا دو متر طول و چهار سانتیمتر پهنا دارند و خوراکشان همان ترکیبی است که برای موجودات زنده‌ی عادی جزء کشنده‌ترین سمهاست! بله! سولفید هیدروژن! این کرمها از طریق منافذ دهانی اکسیژن را از آب جذب می‌کنند و سولفید هیدروژن را از صخره‌ها استخراج می‌کنند. آنها این مواد را به باکتریهایی ساکن در درون بدنشان می‌رسانند که می‌توانند از این ترکیب انرژی تولید می‌کنند و بدین گونه حیات کرمها ادامه پیدا می‌کند. تا پیش از این تمامی گونه‌های شناخته شده‌ی حیات وابسته به خورشید بودند اما با این کشف در این عمق عملاً موجوداتی یافت شدند که مشخصاً هیچ انرژیی (حتی با واسطه) از خورشید دریافت نمی‌کنند. باکتریهای ساکن در بدن این کرمها منبع حیات در این مناطق هستند و عملاً نقش گیاهان بی‌نیاز به نور خورشید را بازی می‌کنند. این باکتریها در ته زنجیره‌ی غذایی قرار گرفته‌اند که بیش از ۵۰۰ نوع موجود زنده‌ی شناخته شده‌ی دیگر که در بین آنها انواعی از خرچنگها و ماهیان قرار دارند از طریق آن ادامه‌ی حیات می‌دهند. از زمان کشف این اکوسیستم در سال ۱۹۷۹ تا به حال در هر ۱۰ روز گونه‌ی جدیدی از موجودات زنده‌ی وابسته به این اکوسیستم در این مناطق یافت شده‌اند. این صحنه گویای حجم موجودات زنده‌ایست که با تکیه بر این اکوسیستم به حیات ادامه می‌دهند:

برخی دانشمندان معتقدند این اکوسیستم می‌تواند سر منشأ ظهور حیات در کره‌ی زمین تلقی شود.
اما در سال ۱۹۹۰ در میانه‌ی خلیج مکزیک و در عمق نیم مایل پایین‌تر از سطح دریا پدیده‌ی عجیب‌تری یافت شد: یک دریاچه‌ی زیرآبی با ساحل شنی خاص خود و موجودات زنده‌ی ساکن در اطراف آن!

محتوای این دریاچه را نیز آب تشکیل داده، آبی که البته به خاطر غلظت نمکهای محلول در آن سنگین‌تر و چگال‌تر از آب دریای اطراف است و به همین لحاظ از آب بالاتر جدا شده و چنین منظره‌ی بدیعی را ایجاد کرده‌است. در ساحل این دریاچه‌ی زیر آبی صدها هزار صدف دریایی و موجودات دیگری دیده می‌شوند که از این صدفها تغذیه می‌کنند. این منطقه نیز هیچ سهمی از نور خورشید را دریافت نمی‌کند، پس انرژی مورد نیاز این موجودات از چه چیزی تأمین می‌شود؟ در این منطقه آتشفشان زیر آبی وجود ندارد و به همین لحاظ سولفید هیروژن نیز در آب دریا محلول نیست. اما در عوض از کف دریای این منطقه گاز متان به صورت حباب آزاد می‌شود. باکتریهایی در درون بدن صدفهای این منطقه زندگی می‌کنند که توانایی تولید انرژی از متان جذب شده را دارند و به این ترتیب ته زنجیره‌ی غذایی یک اکوسیستم جانوری دیگر مستقل از نور خورشید را شکل می‌دهند.

منبع این پست هم سایت سیاره آبی بود

[NARUTO]

در تاريکي هاي عمق دريا کرمي زندگي مي کند که از استخوان هاي نهنگ هاي مرده تغذيه مي کند. محققان آلماني توانستند اثبات کنند که اين حيوان عجيب دقيقاً هم سن و سال غذاي محبوبش است.

به گزارش روزنامه الکترونیکی دانش و فناوری ـ ستنا، محل زندگي اين کرم و همچنين غذاي مورد علاقه اش قابل توجه است. اين کرم دريايي که اوزداکس نام دارد، در عمق حدود 3000 متري ساکن است و در آنجا از استخوان هاي نهنگ ها که به عمق اقيانوس راه يافته اند، تغذيه مي کند. به گزارش محققان آلماني در مجله تخصصي «پيشرفت هاي آکادمي ملي علم» اين جانوران از 30 ميليون سال به اين کار مشغولند.
نام اوزداکس از زبان لاتين گرفته شده و به معناي استخوان خوار است. دانشمندان شش سال پيش نوعي کرم را روي لاشه نهنگي در عمق 2800 متري دريا کشف کردند. محققان دانشگاه کريستيان آلبرشت شهر کيل در آلمان سوراخ هاي استخوان هاي فسيل شده وال ها را با سوراخ هاي موجود در استخوان هاي امروزي مقايسه کردند.
آنان اسخوان نهنگ فسيلي را که در ايالت واشنگتن آمريکا يافت شده بود، بررسي کردند و با کمک راديولوژي کامپيوتري دريافتند که سوراخ هاي موجود در آن مشابه سوراخ هايي است که اوزداکس در استخوان هاي نهنگ امروزي ايجاد مي کند. اين استخوان سنگواره (فسيل شده) 30 ميليون سال قدمت دارد و از اجداد نهنگ هاي بدون دندان امروزي محسوب مي شود.
اشتفن کيل، يکي از دانشمندان حاضر در اين تحقيق مي گويد:«سن فسيل ها با زماني مطابقت دارد که مي توانيم وجود نهنگ ها را در اقيانوس هاي آزاد در آن زمان اثبات کنيم.» بنابراين اين کرم احتمالاً همزمان با نهنگ تکامل يافته است. دليل پيدايش زماني نزديک هر دو گونه مي تواند غذاي کم موجود در اعماق اقيانوس ها باشد: تمام چيز هايي که به اعماق اقيانوس مي رسد، به هر شکلي مصرف مي شود: به گفته محقق کيلي: «غذا در اعماق اقيانوس ها کم است و ظهور تقريباً همزمان نهنگ ها و کرم هاي زامبي نشان مي دهد که حتي استخوان هاي سخت نهنگ ها هم به سرعت به عنوان منبع غذايي مورد استفاده قرار مي گرفت.»

منبع: اشپیگل

[nakhodaye aseman]

خرچنگ نعلی مشهور به فسیل زنده گونه جانور دریازی است که قدمت آن‌ها به ۳۰۰ میلیون سال قبل(۱۰۰ میلیون سال پیش از دایناسورها ) باز می‌گردد.خرچنگ نعل اسبی نقش بسزایی در اکولوژی خلیج‌ها و همچنین در داروسازی ایفا می‌کنند به طور نمونه ترکیبی از خون این جانور به عنوان دارو مورد استفاده قرار می‌گیرد. بدن این جانور شامل سه بخش جلویی(cephalothorax) که شبیه نعل اسب می‌باشد، بخش شکمی(abdomen)که بایک لولا به بخش جلویی متصل است وبخش دم می‌شود. خرچنگ نعلی جزء جانوران در حال انقراض می‌باشد
این خرچنگ در زیر رده ی گزیفوسوریدها قرار دارد. خرچنگ نعل اسبی امروزی (لیمولوس) از دوره ی تریاس تاکنون بدون تغییر مانده است.این خرچنگ در آب های کم عمق سواحل آمریکای شمالی و در اقیانوس اطلس به سر می برد. مشخصات این خرچنگ عبارتند از :

دارای آبشش های کتابی برگ مانند و مسطح در روی بعضی از زایده های شکمی ،همچنین در روی سپر پشتی داری دو چشم مرکب و دو چشم ساده می باشند.خرچنگ نعل اسبی با استفاده از صفحات شکمی شنا می کند و با پاهایش راه می رود.این جانور به هنگام شب کرم ها و نرم تنان کوچک را با کلیسرهای خود شکار می کند. ممکن است طول این خرچنگ به نیم متر هم برسد.
در فصل تولید مثل، خرچنگ های نعل اسبی به هنگام مد دریا به ساحل می آیند تا جفت گیری کنند. خرچنگ های ماده ماسه ها را حفر می کنند و تخم ها را در میان آن می گذارند.در همین حال،یک یا چند خرچنگ نر نیز آنها را دنبال می کنند تا قبل از پوشیده شدن تخمک ها توسط ماسه،اسپرم های خود را روی آنها بریزند.تخم ها در آفتاب گرم می شوند و در زیر ماسه ها از برخورد امواج در امان اند تا آن که سرانجام نوزادانی از درون آنها سر در می آورند و در هنگام مد ، به دریا باز می گردند.


منبع: ویکی پدیا

[نجمه]

با تشکر از مطالب ارزشمند تمام دوستان اما بهتره توجه داشته باشیم که هدف از این بحث صحبت درباره موجوداتی است که با شرایط بسیار سخت و تقریبا مشابه سایر سیارات راه هایی برای ادامه حیات پیدا کرده اند تا این بحث به پیشبرد مبحث امکان وجود حیات در خارج از زمین کمک کنه
مواظب باشیم یه وقت بحث به راز بقا تبدیل نشه