زندگی در شرایط سخت!

[mohsen4465]

در مقایسه با شرایط سخت موجود در اجرام فرازمینی، حیات، این ماشین مولکولی ظریف، همیشه در در ذهن ها بشکل یک ساختار ضعیف تصور میشه که برای زنده موندن به محیطی بسیار مطلوب، نور ملایم، دمای معتدل، منبع غذایی کافی، بدور از هر گونه امواج رادیواکتیو پر انرژی و ... احتیاج داره. اما آیا واقعاً حیات انقدر آسیب پذیره؟ آیا حیات فقط بر روی سیاره ای معتدل همچون زمین قادر به بقاست؟

اینجا محلی هست برای آشنا شدن بیشتر با حیات و پی بردن به حداکثر تاب تحمل قویترین گونه ها بر روی زمین. واقعاً حداکثر توان تحمل حیات چقدره؟ واقعاً آستانه شروع تکامل جاندار از سنگ و اسید کجاست؟ مطمئناً زمین همیشه اینطور لطیف و مهربان نبوده. چه بسا اگر میتوانستیم به گذشته زمین و لحظه ی شکوفایی حیات سفر کنیم همچون فضانوردان نیازمند به پوششی ضدگرما و سرما و با سیستم تهویه مطبوعی قوی بودیم.

من در این بحث قصد دارم هر بار به معرفی یکی از موجودات سرسخت زمین بپردازم. موجوداتی که در عجیب ترین مناطق زمین زندگی میکنن، عجیب ترین شرایط رو تحمل میکنن و عجیب ترین چیزها رو میخورن.

زندگی در شرایط سخت
Life in EXTREME Conditions
.
.
.
.
.
.
.

به امید اینکه مطالبی که اینجا پست میکنم پایه ای خوب بشه برای مباحث حیات فرازمینی دوستان.

[نجمه]

تحليل‌هاي جديد دي ان اي از خاك‌هاي واقع در مناطق آتشفشاني از وجود انواع ميكروب‌ها و قارچ‌ها حكايت مي‌كند.
به گزارش سرويس پژوهشي خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، يك تحليل جديد دي ان اي از خاك‌هاي سنگي چشم‌اندازهاي مريخ‌مانند بر روي تعدادي از آتشفشان‌هاي آمريكاي جنوبي نشان‌دهنده وجود انواع باكتري، قارچ و ساير ارگانيسم‌هاي بدوي به نام آركيا است. اين موجودات رويكرد متفاوتي را در تبديل انرژي در مقايسه با هم‌نوعانشان در ساير نقاط جهان دارند.
به گفته «رايان لينچ» محقق دانشگاه كلورادو و يابنده اين ارگانيسم‌ها، اين موجودات دست كم پنج درصد متفاوت از هر مولفه ديگر حاضر در پايگاه داده دي ان اي شامل 2.5ميليون توالي هستند. اين پايگاه داده شامل مجموعه‌ تقريباً كامل ميكروب‌هاست.
نمونه‌هاي خاك گرفته شده از دامنه‌‌هاي خشك بلندترين آتش‌فشان‌هاي منطقه آتاكاما تقريباً هيچ مامني براي موجودات زنده ارائه نمي‌دهد. بخش اعظم برف پراكنده كه در اين منطقه بر روي زمين مي‌بارد بسيار زود و پس از برخورد با زمين به جو بازمي‌گردد. بنابراين خاك عاري از مواد مغذي بوده و سطوح نيتروژن موجود در نمونه‌هاي دانشمندان پايين‌تر از محدوده تعيين شده بود.
تشعشع پرتو ماوراءبنفش در اين محيط مرتفع مي‌تواند دو برابر شديدتر از يك بيابان پست باشد. با در نظر گرفتن چنين شرايطي، اين موضوع كه ارگانيسم‌هاي كشف شده چگونه تحت چنين شرايطي زنده مي‌مانند يك معماست.
گرچه دانشمندان به دنبال ژن‌‌هاي دخيل در فتوسنتز گشتند و با استفاده از تكنيك‌هاي فلورسنت سلول‌ها را با هدف يافتن كلروفيل مطالعه كردند، اما نتوانستند هيچ نوع مدركي در خصوص اين كه اين ميكروب‌ها فتوسنتزكننده هستند، پيدا كنند. آن‌ها بر اين باورند كه ميكروب‌هاي مزبور ممكن است به آرامي انرژي را با استفاده از واكنش‌هاي شيميايي تبديل كنند.
اين تحقيق در ژورنال Geophysical Research-Biogeosciences انتشار يافت.

منبع: خبر فارسی
چهارشنبه 24 خرداد 91
کد خبر:91032414046

[نجمه]

فشار بالا دراعماق زیاددردریاهای عمیق برفعالیت فیزیولژیک آب تأثیر می گزارد .

درعمق 2600متری آب دردمای c450 به جوش می آید دراغلب محیط های فوق گرم (ولی غیرجوش ) جریانات گرمایی که دارای دمایی درحدود 380-270 درجه سانتیگراد می باشند وازنظرتئوری برای باکتریهای گرمادوست افراطی به عنوان یک محیط اکولوژیکی مصرفی می شوند .

دراین جریانات فوق گرم سولفیدهای فلزی بخصوص سولفید آهن وجوددارد که به سرعت درآب دریا سرد می شوند . ورسوب تشکیل می دهند . این رسوبات درمحل خروج بصورت برج ارتفاع پیداکرده ودودکش هایی راتشکیل می دهند ( خروج گدازه های داغ ازاعماق )

دورازذهن نیست که در این نواحی فقط باکتریهای گرما دوست وفوق گرما دوست قادربه حیات باشند .

دراین مناطق جریانات آبی فوق گرم درآب سرداقیانوسها سردشدند ومحیطی برای این باکتریها فراهم می شود ، به طورمثال برروی این دود کش ها باکتریهای گرمادوست افراطی مثل methanopyrus که یک باکتری تولیدکننده گاز متان است و با اکسید اسیون h₂ متان تولید می کنند وجوددارد واز نظر تکامل این باکتری بسیار جالب توجه است .

بااستفاده ازتکنولوژی fish حضور باکتریها وآرکی باکتریها روی دیواره این برجهای دود کش مانند به اثبات رسیده است .

علاوه بردودکش تپه های فعال دریای نیز شناخته شده اند این تپه هایزیردریایی آتشفشانی که ابتدا برروی صفحات تکنونیکی اقیانوس آرام قرارداشتند ،موادمعدنی مزیک را به داخل آب آزاد می کردند، پس نه تنهاازدودکش هابلکه ازاین تپه ها ی آتشفشانی درحال انفجار وفواران نیزموادزیادی یه درون آب دریا واقیانوس آزادمی کنند که در نتیجه اطراف اینها هم پروکاریوت های متفاوتی زندگی میکنند .
منبع:http://microbiology83.blogfa.com/post-47.aspx

[x11416]

خرچنگ نعلی مشهور به فسیل زنده گونه جانور دریازی است که قدمت آن‌ها به ۳۰۰ میلیون سال قبل(۱۰۰ میلیون سال پیش از دایناسورها ) باز می‌گردد.خرچنگ نعل اسبی نقش بسزایی در اکولوژی خلیج‌ها و همچنین در داروسازی ایفا می‌کنند به طور نمونه ترکیبی از خون این جانور به عنوان دارو مورد استفاده قرار می‌گیرد. بدن این جانور شامل سه بخش جلویی(cephalothorax) که شبیه نعل اسب می‌باشد، بخش شکمی(abdomen)که بایک لولا به بخش جلویی متصل است وبخش دم می‌شود. خرچنگ نعلی جزء جانوران در حال انقراض می‌باشد
این خرچنگ در زیر رده ی گزیفوسوریدها قرار دارد. خرچنگ نعل اسبی امروزی (لیمولوس) از دوره ی تریاس تاکنون بدون تغییر مانده است.این خرچنگ در آب های کم عمق سواحل آمریکای شمالی و در اقیانوس اطلس به سر می برد. مشخصات این خرچنگ عبارتند از :

دارای آبشش های کتابی برگ مانند و مسطح در روی بعضی از زایده های شکمی ،همچنین در روی سپر پشتی داری دو چشم مرکب و دو چشم ساده می باشند.خرچنگ نعل اسبی با استفاده از صفحات شکمی شنا می کند و با پاهایش راه می رود.این جانور به هنگام شب کرم ها و نرم تنان کوچک را با کلیسرهای خود شکار می کند. ممکن است طول این خرچنگ به نیم متر هم برسد.
در فصل تولید مثل، خرچنگ های نعل اسبی به هنگام مد دریا به ساحل می آیند تا جفت گیری کنند. خرچنگ های ماده ماسه ها را حفر می کنند و تخم ها را در میان آن می گذارند.در همین حال،یک یا چند خرچنگ نر نیز آنها را دنبال می کنند تا قبل از پوشیده شدن تخمک ها توسط ماسه،اسپرم های خود را روی آنها بریزند.تخم ها در آفتاب گرم می شوند و در زیر ماسه ها از برخورد امواج در امان اند تا آن که سرانجام نوزادانی از درون آنها سر در می آورند و در هنگام مد ، به دریا باز می گردند.

دوستان موضوع فسیل زنده(در اینجا خرچنگ نعل اسبی) یکی از مبحث تقریبا ناشناخته زیست شناسی است.این موجود یکی از دلایل خوبی است که نشون میده بعضی از جانوران در شرایط سخت محیطی در حالی که جانوران دیگر در حال جهش هستن بازهم بدون تغییر باقی می مانند.این موضوع مانند باکتری های ترموفیل که در دما های بالا زندگی میکنند نشان دهنده وجود وحتی ثبات حیات یک جانور در شرایط سخت رو نشون میده.فکرشو کن تمام موجودات زمین در عرض 300 میلیون سال یا کمپلت از بین رفتن یا تغییر اساسی کردن ولی این یه ذره هم تغییر نکرده!:o_o:
این موضوع رو مثلا می تونیم به مریخ ربط بدیم که تحقیقات تا به الان از بین رفتن تمام موجودات در روی اون رو نشون میده(اگر گیریم قبلا بوده) ولی فکر کنید میتونه مثل خرچنگ نعل اسبی یه موجود خرجون دیگه تو اون شرایط سخت بدون تغییر مونده باشه چه برسه به این که موجودی باشه.(نه در سطح بلکه در اعماق یا غارهای آن)

[mohsen4465]

خب مثل اینکه من خودم از قافله عقب موندم. از همه دوستان مخصوصاً نجمه عزیز به خاطر مطالب بسیار مفیدی که ارسال کردن خیلی ممنون. من بشخصه فعلاً قصد معرفی باکتری ها و موجودات تک سلولی مقاوم رو دارم و بعد از اون سعی میکنم مرحله به مرحله جلوتر برم و وارد بُعد ماکرو بشم و موجودات بزرگتری رو معرفی کنم.



دیسولفورودیس آئوداکس-ویاتور (Desulforudis audaxviator)
دیسولفورودیس آئوداکس-ویاتور گونه ای از باکتریها ست که در عمق 1.5 تا 3 کیلومتری زمین زندگی میکنند. این تنها باکتری ای است که از نمونه آبی که از عمق 2.8 کیلومتری زمین در معدن طلای «امپوننگ» آفریقای جنوبی بدست آمد یافت شد. با طولی تقریباً برابر 4 میکرومتر، برای میلیون ها سال است که از منبع غذایی شیمیایی ناشی از تجزیه کانی های رادیواکتیو سنگ های اطراف برای بقا استفاده میکند که از اینرو او در بین معدود اورگانیسم هایی قرار میگیرد که برای بقا هیچ وابستگی ای به نور خورشید ندارد و تنها گونه ی شناخته شده ای است که در اکوسیستمی تنها ادامه حیات میدهد.

دی. آئوداکس-ویاتور حاوی ژن هایی خاص برای استخراج عنصر کربن از دی اکسید کربن محلول و همچنین برای تثبت نیتروژن است. این باکتری برای میلیون ها سال است که از سطح زمین جدا شده است و این از آنجا منتج شده که آزمایش آبی که این باکتری در آن زندگی میکند نشان دهنده قدمت باستانی آن است و برای مدتهاست که با آب سطح زمین مخلوط نشده است. از آنجایی که شرایط محیطی در این اعماق بسیار مشابه شرایط اولیه زمین است، بنابراین این باکتری میتواند الهام بخش نوع موجوداتی باشد که قبل از ایجاد اتمسفر اکسیژنی تکامل پیداکردند. ممکن است میلیاردها سال پیش باکتری های اولیه بشکل مشابهی تکامل پیدا کرده باشند و این میتواند راهنمایی باشد برای منشاء حیات زمین.

دی. آئوداکس-ویاتور یک باکتری گرم مثبت (فاقد غشاء خارجی) احیاء کننده سولفات است. عدم توان تحمل آن در مقابل اکسیژن نشان دهنده مدت زمان زیاد مجزا شدن آن از سطح زمین است. هیدروژن مورد نیاز این باکتری برای انجام تنفس سلولی از تجزیه آب ناشی از متلاشی شدن مواد رادیو اکتیو نظیر اورانیوم، توریوم و پتاسیم حاصل میشود. همچنین این تشعشعات شرایط را برای تولید مشتقات گوگرد فراهم میکنند که متعاقباً بعنوان منبع غذایی پر انرژی توسط این باکتری مصرف میشود.

دی. آئوداکس-ویاتور نه تنها فقدان کامل ترکیبات آلی، نور و اکسیژن را تحمل میکند بلکه در برابر درجه حرارتی معادل 60 درجه سانتیگراد و PH قلیایی 9.3 مقاوم است. فیزیولوژی خاصی که باعث شده است که بتواند در چنین شرایط سختی دوام بیاورد مدیون ژنوم بزرگ غیرعادی اوست که از 2157 ژن تشکیل شده است در حالی که این عدد برای همتایانش حدود 1500 ژن است. اگر شرایط محیطی برای ادامه حیات نامطلوب شود این باکتری قادر است وارد فاز غیرفعال شده (Microbial cyst) و از DNA خود در مقابل گرما، PH بالا و بی آبی محافظت کند.

نام این باکتری از کتاب مشهور ژول ورن بنام «سفر به مرکز زمین» اقتباس شده که در آن قهرمان داستان پرفسور لیندنبروک نوشته ای اسرار آمیز به زبان لاتین پیدا میکند:

«Descende, audax viator, et terrestre centrum attinges»
«پایین رفتن، مسافران جسور، و شما به مرکز زمین خواهید رسید»

[mohsen4465]

زندگی در کنار دودکش های اقیانوسی:



گونۀ 121 (Strain 121) - ژئوگما باروسی (Geogemma Barossii):
«گونۀ 121» یا «ژئوگما باروسی» یک آرکی باکتر (باستانیان) کوکوسی (کروی) با قطری حدود 1 میکرومتر میباشد که دارای یک دسته چند رشته ای فلاژل (تاژک) بر روی خود است. این باکتری فوق-گرمادوست که اولین بار بسال 2003 در دهانه یک دودکش سیاه زیراقیانوسی در عمق 2400 کیلومتری اقیانوس آرام شمالی در 320 کیلومتری آبراه پیوگت، واشینگتون آمریکا (Puget Sound) کشف شد قادر است در دمایی معادل 121 درجه سلسیوس رشد و نمو انجام دهد و این برابر با دمایی است که در دستگاه های اتوکلاو آزمایشگاهی برای استرلیزه کردن تجهیزات آزمایشگاهی بکار میرود. این تنها شکل شناخته شده از حیات است که قادر به تحمل چنین دمای وحشتناکی است. حتی 130 درجه ی سانتیگراد دمایی صرفاً غیرفعال کننده برای این باکتری ست بدین معنی که با وجود غیرفعال شدن فرآیند تولید مثل، این باکتری در چنین دمایی زنده میماند و پس از پایین آمدن دما قادر به ادامه دادن فرآیند تولید مثل است.

در گذشته باور بر این بود که هیچ اورگانیسمی قادر به ادامه حیات فراتر از 121 درجه سلسیوس نیست و بیشترین دمای قابل تحمل به باکتری «پیرولوبوس فوماری» (Pyrolobus Fumarii) با رکورد 113 درجه سلسیوس نسبت داده میشد. چنین تاب تحمل زیادی تنوع محیط های دارای حیات بر روی زمین را به مقدار زیادی افزایش میدهد و میتواند نمونه ای برای شکل ابتدایی حیات بر روی زمین باشد و یا نشاندهنده این موضوع که حیات تا چه عمقی در داخل پوسته ی زمین میتواند وجود داشته باشه. با این کشف همچنین پتانسیل وجود حیات در محیط های سخت و طاقت فرسای فرازمینی هم افزایش پیدا کرد.

ساختار، متابولیسم و چرخه ی زندگی:
گونۀ 121 هیچ نوع تفاوت ساختاری نسب به سایر باستانیان از خود نشان نمیدهد. این اورگانیسم یک لیتواوتوتروف (تغذیه کننده از مواد معدنی) بسیار قابل توجه است. قبل از همه این باکتری از آهن همونطوری استفاده میکنه که ما از اکسیژن برای تولید انرژی استفاده میکنیم. از گاز هیدروژن بعنوان دهنده الکترون و آهن III بعنوان گیرنده الکترون استفاده میکند. در نتیجه این باکتری آهن III را به آهن II تبدیل و بصورت کانی مگنتیت - یک محصول فرعی مغناطیسی - دفع میکند؛ از این رو در اطراف دودکش های اقیانوسی که این اورگانیسم حضور دارد مقدار زیادی از کانی مغناطیسی مگنتیت یافت میشود. در حرارتی معادل 103 درجه سلسیوس بیشترین سرعت رشد را با زمان تولید مثل حدود 1 ساعت دارد، که در دمای 121 درجه سلسیوس این عدد به 24 ساعت میرسد.




متانوپیروس کندلری (Methanopyrus Kandleri):
متانوپیروس کندلری یک آرکی باکتری میله ای از سرده متانوژن هاست (ارگانیسم های تولید کننده متان) که البته تنها عضو این سرده است. متانوپیروس اولین بار در محیطی مشابه «گونۀ 121» (ژئوگما باروسی) و در دیواره دودکش های سیاه اقیانوسی در عمقی معادل 2000 متر در خلیج کالیفرنیا کشف شد. این ارگانیسم باستانی دارای موقعیتی ویژه در تبارزایشی درخت تکاملی آرکی باکتری هاست. این باکتری یکی از قدیمیترین آرکی باکتری های فوق-گرمادوست شناخته شده است که فنوتیپ (خصوصیات ظاهری) یک باکتری فوق-گرمادوست و یک متانوژن را بطور همزمان نشان میدهد.

ساختار، متابولیسم و چرخه ی زندگی:
متانوپیروس انرژی مورد نیاز خود را از گاز هیدروژن و دی اکسید کربن خارج شده از دودکش های اقیانوسی بدست می آورد و به عنوان محصول فرعی واکنش زیستی خود گاز متان آزاد میکند:

4H₂ + CO₂ -> CH₄ + 2H₂O

این باکتری فوق-گرمادوست تا دمایی معادل 110 درجه سلسیوس قادر به رشد و تکثیر است که در 100 درجه سلسیوس سرعت رشد آن به حداکثر میرسد (تکثیر نسل در کمتر از 1 ساعت). برخلاف متانوژن های میانه-دوست (اورگانیسم های دمای عادی) متانوپیروس حاوی مقادیر زیادی مشتقات هیدروکربنی مانند «2و3-دیفسفوگلیسرات حلقوی» در داخل سیتوپلاسم خود است. گمان میرود این ماده با غلظتی بیش از 1 مولار در متانوپیروس نقش یک پایدار کننده حرارتی را دارد تا مانع از دناتوره شده (منعقد شدن) آنزیم ها و DNA سلول شود. همچنین متانوپیروس دارای نوعی غشاء لیپیدی (چربی) است که در سایر انواع ارگانیسم ها یافت نمیشود. این اتر-لیپید نوع اشباع نشده ای از «دی-بی-فتانیل تترا-اتر»های موجود در سایر فوق-گرمادوست هاست.

[NARUTO]

تحقیقات دانشمندان شیلیایی در قطب جنوب نشان از تنوع گسترده جاندارانی دارد که با شرایط غیر عادی سازگار شده و میتوانند دمای بسیار زیاد و بسیار پایین و سطوح بالای تشعشع گاما و فرابنفش را تحمل کنند.
مجید جویا: بعید است کسی انتظار مشاهده باکتریهای زنده را، نه در میان یک قالب یخ و نه در یک کتری آب در حال جوش داشته باشد؛ ولی به نظر میرسد که دانشمندان شیلیایی در سفرهای اکتشافی خود در سال گذشته، چنین چیزی را به چشم دیدهاند. این پژوهشگران توانستند بیش از 200 گونه جدید از موجودات ذرهبینی را که با شرایط بسیار سخت سازگار شده بودند، کشف کنند.
به گزارش نیچر (http://www.nature.com/news/2011/1104...11.207.html)، جنی بلیمی، بیوشیمیدان و مدیر بنیاد علوم زیستی در سانتیاگوی شیلی است، نهادی پیشرو در ذخایر زیستی قطبی و یک ابتکار خصوصی- دولتی که در سال 2008 / 1387 آغاز به کار کرد تا ذخایر زیستی با احتمال کاربرد زیست فناوری را در این محدوده ناشناخته زمین، تعیین کند. وی میگوید: «ما بیش از 300 گونه از موجودات ذرهبینی را در این ماموریت پیدا کردیم که بیش از 70 درصد آنها، گونههای جدید بودند».
او و همکارانش، بخشی از اکتشاف علمی قطبی 47 (ECA47) بودند، که توسط موسسه قطبشناسی شیلی در پونتاس آرناس ترتیب داده شده بود، و شامل چندین پروژه تحقیقی در تابستان جنوبی (همزمان با زمستان نیمکره شمالی) 2011-2010 بود. اعضای گروه، بخشی از نتایج تحقیقات خود را در ماه گذشته و در یک کنفرانس خبری در پونتاس آرناس شیلی ارائه کردند.
تمرکز کار اعضای گروه بلیمی بر روی جستجو و یافتن موجودات ذرهبینی جانسخت در جزایر شتلند جنوبی بود. از نتایج تحقیقات آنها چنین برمیآید که ناامید نشدهاند.
همان گونه که میشد انتظار داشت، اعضای گروه موفق به کشف چندین گونه جاندار سرما دوست شدند (موجوداتی که در شرایط دمایی کمتر از 15 درجه سانتیگراد زندگی میکنند)، و همچنین گونههایی از جانداران شوراب دوست (که در غلظتهای بالای نمک هم زنده میمانند)، و جانداران اسید دوست و باز دوست، (که میتوانند در pH خیلی کم و یا خیلی زیاد نیز دوام بیاورند) جزو یافتههای آنها بودند.
ولی پژوهشگران علاوه بر اینها، تعداد زیادی از موجودات گرمادوست (موجوداتی که میتوانند در دمای بالاتر از 50 درجه زندگی کنند) را هم یافتند، از جمله میکروبی که به رغم این که بخش عمده زندگیش در یخ میگذرد، میتواند در دمای بالاتر از 95 درجه سانتیگراد هم زنده بماند. به گفته آنها، چنین جانداری در زمان دیگری تکامل یافته است؛ زمانی که قطب جنوب تا این اندازه سرد نبود.
یک یافته عجیب دیگر آنها، یک دینوکوکوس است تا پیش از این ناشناخته بود؛ دینوکوکوسها خانوادهای از باکتریها هستند که بیشترین قابلیت تحمل پرتوهای گاما را در بین جانداران دارند، و میتوانند تا 5هزار برابر بیش از نزدیکترین رقبای خود در معرض این اشعه قرار بگیرند و زنده بمانند، نکته جالب این که این باکتری در زیر 15 متر از لایه یخهای دائمی قطب زندگی میکند. این سطوح تشعشع هرگز در روی زمین دیده نشدهاند، در نتیجه منبع مقاومت اعجاببرانگیز این باکتری، یک معما است. میان نظریههایی که تاکنون در این مورد ارائه شده، یکی هم این است که این باکتری ریشه زمینی ندارد. به گفته بلیمی، در حال حاضر هیچ یک از این نظریهها رد نشده است.
او میگوید: «ما به دنبال کشف مکانیزم مولکولی هستیم که سبب چنین سطوحی از مقاومت میشود. آرزوی ما این است که دریابیم که این جانداران از چه مکانیزمی برای حفاظت از خود در مقابل تاثیرات تشعشع استفاده میکنند.»
برکات فناوری
گروه همچنین سیکروفیلهای مقاوم در برابر تشعشع فرابنفش را شناسایی کردند که از آنزیمها برای گرفتن گونههای اکسیژن رآکتیو استفاده میکنند. شاید بتوان برای این جانداران کاربردهای عملی در زیست فناوری پیدا کرد: طبق پیشبینی پژوهشگران، میتوان در نهایت برای آنها کاربردی در فناوریهایی پیدا کرد که برای حفاظت از مردم در مقابل تشعشعات خورشیدی و فرابنفش طراحی میشوند.
یک جاندار احتمالا مفید ایزوله شده در رسوبات کم عمق دریایی، این توانایی را داشت که در محیطهای به شدت نمکی و در دمای کمتر از 4 درجه رشد کند. در تستهای آزمایشگاهی، فردی بوئموالد، زیست شناس بنیاد علوم زیستی، بر روی استراتژیهای مولکولی تحقیق میکند که به این جانداران کمک میکنند تا در این شرایط سخت هم زنده بمانند. به گفته وی، میدانیم که برخی از مولکولهایی که در این میکروبها وجود دارند، پایدارکنندههای زیستی شناخته شده هستند، و به ادعای وی میتوان کاربردهایی برای آنها در صنایع آرایشی و دارویی پیدا کرد.
پاریس لاوین، میکروبیولوژیست موسسه علوم قطبی شیلی، (برای تولید آنتیبیوتیک استرپتومیسین) بر روی 270 گونه باکتری آکتینومیسیت گرفته شده از 7 مرداب جزیره کینگ جرج قطب جنوب تحقیق کرده است. این جزیره یکی از جزایر شتلند جنوبی است. به دلیل فاصله بسیار زیاد محل زندگی این جانداران از دیگران؛ احتمال این که دیگر باکتریها در برابر سمهای آنتیبیوتیکی که آنها تولید میکنند مقاوم باشند، خیلی کم است؛ از همین رو، آنها کاندیداهای مناسبی برای تولید داروهای جدید هستند.
به گفته لاوین، شرایط بسیار سخت دمایی و قرار گرفتن در معرض پرتوهای فرابنفش در قطب جنوب، این امکان را فراهم کرده که این منطقه «مانند یک آزمایشگاه طبیعی عمل کند که به انتخاب جانداران مقاوم در برابر این فشارها کمک میکند». و راه حلهایی که تکامل پیش روی جانداران این منطقه قرار داده است، میتواند در هر جای دیگری در زمین نیز کاربرد پیدا کند».

منبع : http://www.forum.98ia.com/archive/in.../t-189089.html

[nakhodaye aseman]

جان سخت ترين هيولاي روي زمين
تنبل‌هابي‌مهرگان ريزي هستند که در بزرگ‌ترين حالت 1.5 اینچ طول دارند
و از چشمه‌هاي آب شيرين گرفته تا سکونت‌گاه‌هاي دريايي، و از گلسنگ‌هاي باغ‌ها تا نوک بلندترين کوه‌ها، در همه جا به وفور يافت مي‌شوند. آنها به لطف توانايي‌شان در متوقف کردن سوخت و ساز بدن تا بهتر شدن شرايط زندگي، پرطاقت‌ترين مخلوقات زمين هستند. در حقيقت تنبل‌ها رکورددار زنده ماندن در انواع شرايط سخت و طاقت‌فرسا هستند
از جمله سخت‌ترين شرايط که تنبل‌ها در آن زنده مي‌مانند مي‌توان اين موارد را نام برد: زندگي بدون آب به مدت 120 سال يخ زدن تا دماي منفي 272.8 درجه سانتي‌گراد که بسيار نزديک به صفر مطلق است. گرماي 151 درجه سانتي‌گراد زندگي در شرايط خلاء. نمونه‌هايي از اين جانوران توانستند به مدت 10 روز بر روي بدنه يک ماهواره آزمايشي آژانس فضايي اروپا دوام بياورند. فشاري 6 برابر آن‌چه در عميق‌ترين نقطه اقيانوس احساس مي‌شود. دوزهايي از اشعه ايکس و تابش گاما که براي ساير اشکال حيات به شدت مرگ‌آور است.

ریختش خیلی بده

[gissoo]

جان سخت ترين هيولاي روي زمين
تنبل‌هابي‌مهرگان ريزي هستند که در بزرگ‌ترين حالت 1.5 ميلي‌متر طول دارند
ریختش خیلی بده

البته اينجا ريختش خيلي هم بد نيست من بدترشو ديدم

در ضمن در بزرگترين حالت 1.5 اينچ طول دارند كه ميليمتر ترجمه شده!

[nakhodaye aseman]

البته اينجا ريختش خيلي هم بد نيست من بدترشو ديدم

در ضمن در بزرگترين حالت 1.5 اينچ طول دارند كه ميليمتر ترجمه شده!

ممنون
تصحیح شد
من هم از بین اون بد ریخت ها خوشگلشو پیدا کردم

[اماتور]

خرچنگ نعلی مشهور به فسیل زنده گونه جانور دریازی است که قدمت آن‌ها به ۳۰۰ میلیون سال قبل(۱۰۰ میلیون سال پیش از دایناسورها ) باز می‌گردد.خرچنگ نعل اسبی نقش بسزایی در اکولوژی خلیج‌ها و همچنین در داروسازی ایفا می‌کنند به طور نمونه ترکیبی از خون این جانور به عنوان دارو مورد استفاده قرار می‌گیرد. بدن این جانور شامل سه بخش جلویی(cephalothorax) که شبیه نعل اسب می‌باشد، بخش شکمی(abdomen)که بایک لولا به بخش جلویی متصل است وبخش دم می‌شود. خرچنگ نعلی جزء جانوران در حال انقراض می‌باشد
این خرچنگ در زیر رده ی گزیفوسوریدها قرار دارد. خرچنگ نعل اسبی امروزی (لیمولوس) از دوره ی تریاس تاکنون بدون تغییر مانده است.این خرچنگ در آب های کم عمق سواحل آمریکای شمالی و در اقیانوس اطلس به سر می برد. مشخصات این خرچنگ عبارتند از :

دارای آبشش های کتابی برگ مانند و مسطح در روی بعضی از زایده های شکمی ،همچنین در روی سپر پشتی داری دو چشم مرکب و دو چشم ساده می باشند.خرچنگ نعل اسبی با استفاده از صفحات شکمی شنا می کند و با پاهایش راه می رود.این جانور به هنگام شب کرم ها و نرم تنان کوچک را با کلیسرهای خود شکار می کند. ممکن است طول این خرچنگ به نیم متر هم برسد.
در فصل تولید مثل، خرچنگ های نعل اسبی به هنگام مد دریا به ساحل می آیند تا جفت گیری کنند. خرچنگ های ماده ماسه ها را حفر می کنند و تخم ها را در میان آن می گذارند.در همین حال،یک یا چند خرچنگ نر نیز آنها را دنبال می کنند تا قبل از پوشیده شدن تخمک ها توسط ماسه،اسپرم های خود را روی آنها بریزند.تخم ها در آفتاب گرم می شوند و در زیر ماسه ها از برخورد امواج در امان اند تا آن که سرانجام نوزادانی از درون آنها سر در می آورند و در هنگام مد ، به دریا باز می گردند.


منبع: ویکی پدیا

اگه درست یادم مونده باشه این خرچنگا جز زیر دسته های و خانواده های مزولیمولیوسا هستن و البته زیر راسته اجدادشون ترلوبیت ها