معرفي مراکز فضایی

[hadi soleimani]

با توجه به فعاليت‌هاي گوناگوني كه در زمينه فناوري فضايي و مسايل مربوط به فضا در سراسر دنيا در حال انجام است، ايجاد تاپیک را در سایت ضروری بود.

فناوري فضايي، خوشبختانه از سال‌هاي پيش مورد توجه مسئولان، كارشناسان و متخصصان قرار گرفته و تا به امروز دستاوردهاي مثبت و بي‌شماري به همراه داشته است،

در این راستا چندین مرکز فضایی در کشورویا خارج از کشور ساخته ویا در حال ساخت هستند

علاقمندان و اعضای محترم میتوانند هرگونه اطلاعات چه داخل و چه خارج از کشور در زمینه تعریف و توضیح مراکز فضایی از جمله دانشگاه های معتبر فضایی،سازمان ها،مراکز نجومی گسترده ،دارند ارائه دهند تا منبعی مناسب در جهت بهبود وبالا بردن اطلاعات افراد باشد .

[hadi soleimani]

تاريخچه مركز فضايي البرز



http://www.isa.ir/library/upload/image/mahdasht_1.jpg (http://www.isa.ir/library/upload/image/mahdasht_1.jpg)




مركز فضايي البرز در فاصله حدود هفتاد كيلومتري غرب تهران قرار گرفته و داراي وسعتي به مساحت حدود 42 هكتار ميباشد. اراضی مركز فضايی البرز توسط اداره منابع طبيعي استان تهران در اختيار سازمان فضايی ايران قرار گرفته است. بدليل عدم وجود آب كافي و با كيفيت مناسب، آب مورد نياز اين مركز توسط يك حلقه چاه عميق كه در زمين متعلق به مركز در فاصله 8 كيلومتري جنوب شرقی آن حفر شده از طريق سيستم انتقال آب و لوله كشي تامين ميگردد.تاريخچه فعاليت مركز را ميتوان در دوره هاي مختلف زمانی كه از سال 1351 آغاز ميگردد، مورد بررسي قرار داد. خلاصه اي از فعاليتها و تحولات ايجاد شده در اين مركز، طي 34 سال گذشته را ميتوان بشرح زير گزارش نمود.





http://www.isa.ir/library/upload/image/mahdasht_2.jpg (http://www.isa.ir/library/upload/image/mahdasht_2.jpg)



الف – دوره سالهاي 1351 الي 1357
همزمان با پرتاب اولين ماهواره سنجش ازدور توسط سازمان هوا و فضانوردي آمريكا (ناسا)در سال 1351تحت عنوان ماهواره تكنولوژي منابع زميني (Earth Resources Technology Satellite( ERTS –1 كه بعدها به لندست تغييرنام يافت، فعاليت اين رشته از علوم فضايي در ايران آغاز شده است.اين فعاليت در دفتري بنام دفتر جمع آوري اطلاعات در سازمان برنامه و بودجه وقت تمركزيافته است. نظر به اينكه اصولا اين فناوري و هر نوع تكنولوژي جديد با سرعت بسيار گسترش می يابد و پويايي زيادي دارد؛ علوم مربوط به فضا نيز با طراحي و ساخت ماهواره هاي مختلف و ورود كشورهاي ديگر به اين عرصه، با تغييرات و پيشرفت زيادي مواجه بوده است.كشور ايران نيز در آنزمان ميكوشيد بهر نحوي خود را با پيشرفتها وتغييرات اين فناوري هماهنگ نمايد. در همين راستـا از طريق در اختيـار داشتن حمـايت دولت ايالات متحده آمريكا تصميم می گيرد تا نسبت به اخذمستقيم اطلاعات ماهواره اي اقدام نمايد. درخواست ايران مورد موافقتآمريكا قرار گرفته ومصوب می گردد كه ايستگاه گيرنده ايران به 33 كشور تحت پوشش آنتن گيرنده؛ خدمات ارايه نمايد و آن كشورها نيز حق ايجاد ايستگاهي از اين دست را در سرزمين خود نداشته باشند.بدين ترتيب؛در سال 1353 قرار داد خريد؛نصب؛راه اندازي و راهبري موقت ايستگاه گيرنده اطلاعات ماهواره اي بين ايران و شرکت جنرال الكتريك آمريكا منعقد گرديد.
درهمين زمان؛ فعاليت سنجش از دور در ايران بصورت طرح استفاده از ماهواره با دريافت رديف بودجه در سازمان برنامه و بودجه ،ماهيت جديد پيدا نموده و آقاي رضا قطبي مدير عامل وقت سازمان راديو و تلويزيون ملی ايران بعنوان اولين مجري طرح معرفي شده و سپس مجموعه فعاليتهاي طرح استفاده از ماهواره به سازمان راديو و تلويزيون وقت منتقل می گردد.براي ايجاد ايستگاه اخذ مستقيم اطلاعات ماهواره اي محل فعلي مرکز يعنی ماهدشت کرج كه قبلا مرد آباد کرج ناميده ميشد ،مناسب تشخيص داده شده و با توجه به مالكيت دولتي زمينهاي منطقه؛تخصيص آن به اين فعاليت در اسرع وقت ميسر گرديد. با حمايتهاي مديريت وقت سازمان راديو و تلويزيون و با ساخت و تكميل ساختمانها؛ فعاليت نصب در سال 1355توسط پيمانكاربا سرعت آغاز شده و طي دو سال؛ فاز اول آن كه شامل رديابي و اخذ اطلاعات بود آماده بهره برداري شده است. بطوريكه در سال 1357 همزمان با پيروزي انقلاب اسلامي؛حداقل سه پوشش كامل از اطلاعات ماهواره اي لندست توسط اين ايستگاه اخذ گرديده و تحويل آرشيو شده است.
بر اساس قرار داد و با استفاده از الگوي ايستگاههاي مختلف اخذ اطلاعات ماهواره اي كه در كشورهاي آمريكا، كانادا وچند كشور ديگر نصب شده بود ، مقرر گرديد كه در اين ايستگاه پنج فاز مختلف بشرح زيرتاسيس شود:
1- فاز يك، شامل نصب و راه اندازي تجهيزات مربوط به رديابي ماهواره هاي منابع زميني و اخذ مستقيم اطلاعات از آنها
2- فاز دو، شامل نصب و راه اندازي تجهيزات مربوط به ضبط و تصحيح اطلاعات
3- فاز سه، شامل نصب و راه اندازي تجهيزات مربوط به تجزيه و تحليل و فرايند اطلاعات
4- فاز چهار، شامل نصب و راه اندازي تجهيزات مربوط به مديريت اطلاعات
5- فاز پنج، شامل نصب و راه اندازي تجهيزات مربوط به چاپ، تكثير و توليد اطلاعات
با پيروزي انقلاب اسلامی ايران پيمانكار آمريكايي با اعلام وضعيت بحراني؛ كشور راترك نموده و از آن تاريخ مديريت اين مجموعه كه كليه تجهيزات مربوط به فازهاي مختلف تحويل شده بود ؛ در اختيار كارشناسان ايراني قرار گرفت.


http://www.isa.ir/library/upload/image/mahdasht_3.jpg (http://www.isa.ir/library/upload/image/mahdasht_3.jpg)



ب - دوره سالهاي 1357 الي 1370
در اين دوره كه زمان نسبتا طولاني را نيز شامل ميشود؛ و بنوعي ميتوان آنرا دوره ركود مركز ناميد، بيشتر وقت كارشناسان و مديران براي معرفي اين تكنولوژي به افراد و سازمانهاي مرتبط و كاربر و حتي گاهي اوقات بدليل شرايط آنزمان براي توجيه افراد و سازمانهاي غير مرتبط نيز، مصرف ميشد.در اين زمان؛ تهيه گزارشهاي تاريخچه اي و ارايه دلايل توجيهي بمنظور متقاعد نمودن مديران بالادستي و تصميم گيرندگان دولتي بيشترين دغدغه و دل مشغولي كارشناسان بوده است.تغيير مديران و انتقال طرح استفاده از ماهواره از سازمان برنامه و بودجه به سازمان راديو و تلويزيون وقت و بازگشت مجدد آن به سازمان برنامه و بودجه از عمده عواملي بود كه فرصت تصميم گيري بهينه و بموقع را از مديران سلب مينمود. ضمن اينكه مديران نيز اختيار لازم و يا در حقيقت ،قدرت اخذ تصميم را در آن برهه از زمان در جهت تعيين و تكليف نهايي اين مجموعه چه در جهت انحلال ويا ادامه و گسترش فعاليتها،نداشته اند. بنابراين ،عمده فعاليت اين دوره، تلاش كارشناسان براي حفظ هويت و سراپا نگهداشتن مجموعه بوده است. از جمله فعاليتهاي بسيار مثبت اين دوره ميتوان به
1- راه اندازي و راهبري تجهيزات نصب شده براي دريافت مستقيم اطلاعات ماهواره هاي هواشناسي سري نوآ
2- آموزش كارشناسان سازمانها در جهت انتقال تكنولوژي استفاده از ماهواره
3- نصب و راه اندازي فاز هاي دوم، سوم، چهارم و پنجم بمنظور توليد و تكثير اطلاعات ماهواره اي
اشاره کرد.
فعاليتهاي فوق الذكر در مجموع از اقبال خوبي نيز بر خوردار بوده است. تهيه و تحويل دو پوشش كامل اطلاعات ماهواره اي ايران كه در چارچوب تعهدات شركت جنرال الكتريك قرار داشت، با پيگيري مديران وقت امكانپذير گرديد. تهيه اين اطلاعات موجب شده بود كه بتوان كارگاههاي آموزشي كاربرد اطلاعات ماهواره اي را به راه انداخته و همچنين با استفاده از تجهيزات فاز 5، اطلاعات دريافتي چاپ و تكثير شده و در اختيار كاربران مختلف كه آموزشهاي لازم را نيز در مركز ديده بودند، قرار گيرد.
ج - دوره سالهاي 1370 الي 1375
در راستاي تلاش كاركنان براي توسعه و گسترش فناوري سنجش از دور در سطح كشور، تلاشهايي نيز براي تغيير شرايط موجود و گذر از حالت نه چندان مفيد طرح استفاده از ماهواره و قانونمندي بيشتر اين فعاليت بطور همزمان صورت ميگرفت، تا جائيكه ماده واحده تبديل و تغيير هويت مجموعه ،از طرح به مركز سنجش از دور ايران كه يك شركت دولتي است درسال 1370 توسط مجلس شوراي اسلامي، بتصويب رسيده است. بر اساس اين مصوبه مركز سنجش از دور ايران به وزارت پست و تلگراف وتلفن منتقل گرديده است.پس از تصويب اين ماده واحده ،شرايط بهتر كار در مركز فراهم شده و با تصويب اساسنامه و پستهاي سازماني،نيروهاي جديد بكار گماشته شده و فعاليت در سطح كشور و همچنين منطقه گسترش يافته است.
د - دوره سالهاي 1376 الي 1381
تصويب ماده واحده و تبديل طرح استفاده از ماهواره به يك شركت دولتي كه ميبايستي بصورت خودكفا عمل نمايد، مشكلات عمده اي را براي مركز بوجود آورد.كاهش هزينه هاي جاري و عدم تدوين برنامه هاي توسعه اي از جمله مواردي بود كه ضرورتاً ميبايستي بمورد اجرا گذاشته شود. در نتيجه ،بسياري از فعاليتهاي مركز در زمينه انتقال فناوري و ارايه خدمات آموزشي كه درآمدي براي مركز نداشته است،از برنامه هاي جاري حذف و يا بسيار كاهش می بايد.از جمله فعاليتهائي كه تحمل آن در شرايط فوق خارج از توان و بودجه مركز بود، وجود مركز ماهدشت را ميتوان نام برد. نتيجتاً در اين دوره ،بررسي شرايط مركز و هرگونه پيشنهاديكه منجر به كاهش هزينه آن شود ،سر لوحه كار مديران و دغدغه اصلي مركز بود.از انواع پيشنهادات،ميتوان، واگذاري مركز به سازمانهاي مختلف دولتي، فروش ، اجاره و تعطيلي موقت را نام برد. سرانجام تعطيلي مركز ماهدشت از تصميمات غالب بوده و اين امر در اين دوره بوقوع پيوسته است. لازم به ياد آوريست كه تا تعطيلي موقت ، فعاليتهاي فاز 5 مبني بر توليد و تكثير اطلاعات و همچنين فاز 1 مربوط به اخذ مستقيم اطلاعات ارسالي از ماهواره هاي هواشناسي با تخصيص كمترين نيروي انساني ادامه داشته است. پس از اخذ تصميم براي تعطيلي مركز،و توقف فعاليتها،نيروهاي مرتبط با فازهاي 5 و 1 نيز مركز را ترك نموده و تنها تعدادي كاركنان خدماتي براي نگهداري فضاي سبز و حراست و نگهباني از مجموعه در مركز باقيمانده اند.بديهي است كه تعطيلي مجموعه و عدم نظارت و رسيدگي به ساختمانها وتاسيسات، موجبات خرابي و از بين رفتن تدريجي آنها فراهم گرديد.
ه - دوره سالهای 1381 تاکنون
در اين دوره با تغيير نام وزارت پست و تلگراف و تلفن به وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات، شورای عالی فضايي با رياست رئيس جمهور و سازمان فضايي ايران که رياست آن دبير شورا و معاون وزير می باشد زير نظر وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات تاسيس گرديد.با مبادله برنامه چهارم توسعه و پيش بينی توسعه زيرساختهای فضايي، مرکز فضايي ماهدشت مجدداً مورد توجه قرار گرفت و نسبت به مقاوم سازی ساختمان TRF (رهگيری و دريافت اطلاعات از ماهواره ها)، بازسازی و تغيير کاربری آن اقدام گرديد. بموازات بازسازی ساختمان مذکور، ساختمان PF (پردازش اطلاعات) برای مقاوم سازی و تغيير کاربری، تخريب گرديد. طرح توسعه مرکز فضايي ماهدشت و تغيير کاربری آن با ماموريتهای جديد از جمله تاسيس ايستگاههای TT&C ماهواره و تاسيس آزمايشگاه بنيادی سنجش از دور و همچنين تاسيس مرکز منطقه ای آموزش و تحقيقات فضايي در دستور کار قرار گرفت. در مرحله بعدی ايستگاههای گيرنده (http://www.isa.ir/pagecontent.php?rQV===AfAhDM1ITOApjclJWb15GZJV2ZhB HfABDQ6UGc5RFduVGdu92Y8BEMApTZwlHVlJXd0NWdyR3c8BUN zIDQ6UGb0lGd) فعال سازمان از مرکز تهران به اين مرکز منتقل و دريافت تصاوير ماهواره ای مجددا در اين مرکز صورت گرفت. هم اکنون ايستگاههای گيرنده NOAA/HRPT،TERRA/MODIS و FY2C در اين مرکز فعال و اطلاعات ماهواره ای بصورت روزانه دريافت و آرشيو می گردد. ضمناً تصاوير دريافت شده روزانه برای اطلاع رسانی کاربران سنجش از دور در بخش آرشيو تصاوير ماهواره ای (http://www.isa.ir/pagecontent.php?rQV===AfABDO1AjMApjclJWb15GZJV2ZhB HfABDQ6UGc5RFduVGdu92Y8BEMApTZwlHVlJXd0NWdyR3c8BUN 0MDQ6UGb0lGd) وب سايت سازمان قرار می گيرد. هم اکنون اداره اخذ و توليد داده های فضايي و بخشهايي از ادارات بايگانی و نگهداری داده های فضايي و توسعه کاربری و استانداردسازی و همچنين مديريت تدارکات و پشتيبانی در اين مرکز مستقر و فعاليت می کنند.

[Mojtaba.M]

مرکز فضایی جان اف کندی


http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/b/b6/STS-36_Rollout_-_GPN-2000-000680.jpg/750px-STS-36_Rollout_-_GPN-2000-000680.jpg


مرکز فضایی جان اف کندی (به انگلیسی: John F. Kennedy Space Center) محل پرتاب سفینه‌ها و موشک‌های فضایی ناسا است که در جزیره مریت در کیپ کاناورال ایالت فلوریدای ایالات متحده آمریکا واقع شده است. این مرکز که در میانه راه میامی و جکسون‌ویل قرار دارد به طول ۵۵ کیلومتر، عرض تقریبی ۱۰ کیلومتر و مساحت ۵۶۷ کیلومتر مربع است. در این مرکز حدود ۱۷,۰۰۰ نفر مشغول به کار هستند.

این مرکز یکی از جاذبه‌های توریسیتی ایالت فلوریدا است.

نام این پایگاه به نام جان اف کندی، رئیس جمهور فقید ایالات متحده که در سوء قصدی در ۲۲ نوامبر ۱۹۶۳ در شهر دالاس جان سپرد نام گذاری شده است. کندی ۳۵امین رئیس جمهور آمریکا بود و از حزب دموکرات برای ریاست جمهوری انتخاب شده بود.

منبع :ویکی پدیا

[مسعود فرح بخش]

کسی راجع به مرکز تحقیقات فضایی دانشگاه مالک اشتر که توی اتوبان تهران-کرج(نزدیکای ایستگاه اتمسفر)هست اطلاعاتی داره؟همون که بالا روی کوه دو تا سازه سفید رنگ مثل رصد خونه داره؟؟؟از بچگی همیشه کنجکاو بودم که اونجا چه خبره؟

[پیمان اکبرنیا]

کسی راجع به مرکز تحقیقات فضایی دانشگاه مالک اشتر که توی اتوبان تهران-کرج(نزدیکای ایستگاه اتمسفر)هست اطلاعاتی داره؟همون که بالا روی کوه دو تا سازه سفید رنگ مثل رصد خونه داره؟؟؟از بچگی همیشه کنجکاو بودم که اونجا چه خبره؟

من از چند نفر شنیده بودم که اون دو گنبد، رادارهای بسیار قوی هستند ولی درستیش را نمیدونم چقدره!

[hermes]

کسی راجع به مرکز تحقیقات فضایی دانشگاه مالک اشتر که توی اتوبان تهران-کرج(نزدیکای ایستگاه اتمسفر)هست اطلاعاتی داره؟همون که بالا روی کوه دو تا سازه سفید رنگ مثل رصد خونه داره؟؟؟از بچگی همیشه کنجکاو بودم که اونجا چه خبره؟



این سایت دانشگاه مالک اشتر http://www.mut.ac.ir/ من راجع به این مرکز تحقیقاتی چیز خاصی پیدا نکردم حالا یه نگاه بهش بندازین شاید شما پیدا کردید;)

[مسعود فرح بخش]

[QUOTE=masoud farahbakhsh;22649]کسی راجع به مرکز تحقیقات فضایی دانشگاه مالک اشتر که توی اتوبان تهران-کرج(نزدیکای ایستگاه اتمسفر)هست اطلاعاتی داره؟همون که بالا روی کوه دو تا سازه سفید رنگ مثل رصد خونه داره؟؟؟از بچگی همیشه کنجکاو بودم که اونجا چه خبره؟



این سایت دانشگاه مالک اشتر http://www.mut.ac.ir/ من راجع به این مرکز تحقیقاتی چیز خاصی پیدا نکردم حالا یه نگاه بهش بندازین شاید شما پیدا کردید;)
من قبلا این کار رو کردم ولی چیزی ندیم ،ومن قبلا ها خیلی وقت پیش فکر میکردم که اونجا رصد خونه هستش ولی بعدا فهمیدم نیست.هرچی هست خیلی باید امنیتی باشه،شاید اون پشت داره یک سری تحقیقات مهمی صورت میگیره

[hadi soleimani]

نخستین فرودگاه فضاپیماهای خصوصی جهان در70 کیلومتری شمال شهر لاس‌کروسس نیومکزیکو، در حال ساخت بوده و قرار است آشیانه و هدایتگر اجاره‌ای فضاپیماهای خصوصی گردشگری شرکت «ویرجین گالکتیک» باشد.
فرودگاه فضایی آمریکا که در حال ساخت است، در مساحتی به اندازه 18 هزار هکتار، بنا و از یک باند فرود سه کیلومتری با عرض 60 متر تشکیل شده و می‌تواند مسؤولیت جریان ترافیک سفر توریست‌ها به مدار پایین زمین را با استفاده از محصولات ویرجین گالکتیک و سیستمهای فضایی «وایت‌نایت 2 » و «اسپیس‌شیپ 2» بر عهده بگیرد.

آشیانه فضاپیمای این ترمینال که تقریبا تکمیل شده، به امکانات محیط عصرفضایی افزوده است.
به گفته دیوید ویلسون، رییس ارتباطات رسانه‌ای فرودگاه فضایی آمریکا، فاز یک ساخت این فرودگاه تا 90 درصد تکمیل شده که مهلت اتمام آن تا پایان 2011 است.
به گفته ویلسون، فاز یک این فرودگاه به ساخت باند فرود بزرگ آن که در حال حاضر تکمیل شده، تاسیسات آشیانه پرواز مورد استفاده شرکت ویرجین گالکتیک، راههای داخلی، حصارکشی، سیستم الکتریکی، سیستم آب و فاضلاب و مرکز گنبدی شکل عملیات فضایی اختصاص یافته است.
فاز دو ساخت این جایگاه که برنامه‌ریزی آن آغاز شده، به ساخت و ساز پایانی تاسیسات مجتمع پرتاب عمودی، مراکز بازدید و خوشآمدگویی و یک بخش بازدید در حیاط اصلی فرودگاه اختصاص یافته است. این بخش قرار است تا پایان سال 2013 تکمیل شود که بعد از آن این فرودگاه کاملا آماده کار خواهد بود.به عنوان یک بازدیدکننده، شما می‌توانید از آشیانه پرواز ترمینال، مرکز عملیاتی فرودگاه فضایی، تاسیسات تصفیه آب و ذخیره سوخت، جایگاههای پرتاب عمودی و همچنین باند طولانی آن دیدن کنید. از دیگر پیچیدگی‌های این فرودگاه می‌توان به چشم‌انداز ساخت یک هتل مجلل در نزدیکی این جایگاه اشاره کرد که شرکت ویرجین‌گالکتیک قصد دارد با ساخت آن به میزبانی مسافران، دوستان و خانواده آنها بپردازد. در حال حاضر فرودگاه فضایی آمریکا تنها می‌تواند خودروهایی تا ارتفاع تقریبی هفت متر و عرض 1.5 متر را اسکان دهد.

3051

[Mojtaba.M]

این بخشی از معرفی مرکز فضایی بايكونور است که به دلیل طولانی بودن در دو پست اطلاعاتی راجع به اون به شما خواهم داد:

بايكونور بزرگ‌ترين و قديمي‌ترين مركز پرتاب‌هاي فضايي در جهان است. اين مركز فضايي شوروي سابق كه امروزه در قزاقستان واقع شده، شامل ده‌ها سكوي پرتاب، انبار، ساختمان مونتاژ، مركز كنترل و اماكن اقامتي است. در حال حاضر، مالكيت اين مركز در اختيار قزاقستان بوده و روسيه آن را تا سال 2050 اجاره كرده است. اين مركز در ابتدا به عنوان پايگاهي براي پرتاب و پشتيباني موشك‌هاي قاره‌پيماي آر7 شوروي برنامه‌ريزي شده بود. در حقيقت، عصر فضا از بايكونور آغاز شد و امروزه هم اين مركز به عنوان يكي از فعال‌ترين مراكز فضايي جهان مطرح است.
بايكونور بزرگ‌ترين، قديمي‌ترين و مجهزترين مركز فضايي جهان است [1]. اين مركز به لحاظ وسعت و امكانات بزرگ‌ترين پايگاه فضايي جهان به شمار مي‌آيد. اين پايگاه به نوعي يكي از سمبل‌هاي قدرت شوروي سابق به حساب مي‌آمد و امروزه نيز اگر چه كنترل آن در دست روس‌هاست، اما بزرگ‌ترين شناسه كشور در حال توسعه قزاقستان است. قزاق‌ها حتي در تبليغات خود براي جذب گردشگران، بايكونور را به عنوان اولين جاذبه گردشگري كشورشان معرفي مي‌كنند. در حال حاضر، بايكونور تنها پايگاه روسيه است كه از آن براي پرتاب‌هاي سرنشين‌دار استفاده مي‌شود.

توسعه اين مركز از اواسط دهه 50 ميلادي در راستاي اهداف جاه‌طلبانه شوروي سابق براي تسخير فضا آغاز شد. محدوده بايكونور از شمال تا جنوب، مسافتي برابر با 85 کيلومتر و از شرق تا غرب، مسافتي برابر با 125 کيلومتر را در بر مي‌گيرد. نقطه مركزي اين منطقه در عرض جغرافيايي حدود 45 درجه و 60 دقيقه و طول جغرافيايي 63 درجه و 40 دقيقه واقع شده است. مساحت اين مركز فضايي به تنهايي با نيمي از مساحت كشور بلژيك برابري مي‌كند [1].
http://www.isa.ir/enc/library/upload/article/8_1.JPG
تصوير 1- نقشه منطقه عمومي مركز فضايي بايكونور (به مراكز و تجهيزات توجه كنيد. خطوط سفيد سه منطقه پهلوي چپ، پهلوي راست و مركزي را نشان مي‌دهند.)

مي‌توان ادعا كرد بزرگ‌ترين مراكز فضايي جهان، حتي يك چهارم بايكونور امكانات و تجهيزات ندارند. امكانات و تجهيزات پايگاه بايكونور به مرور در طي چندين دهه رشد پيدا كرده و هنوز هم در حال توسعه است. اين مركز فضايي شامل ده‌ها سكوي پرتاب، ده‌ها سكو و امكانات آزمايش‌هاي زميني، ده‌ها انبار نگهداري قطعات،انواع سامانه‌ها، چندين كارخانه توليد پيشران (سوخت مايع يا جامد)، چندين مركز كنترل زميني، شبكه گسترده ريلي و جاده‌اي، دو فرودگاه، شبكه توزيع برق، مراكز مسكوني و اقامتي، مراكز فرهنگي، آموزشي، ورزشي و تفريحي و مراكز رديابي و ارتباط فضايي است. تصوير 1، نقشه‌اي از اين مركز، كه در اواخر دهه 70 تهيه شده است، را نشان مي‌دهد [1].

نزديك‌ترين شهر به مركز فضايي بايكونور، [تيوراتام] است كه درست در جنوب مركز واقع شده است. آمريكا‌يي‌ها اغلب پايگاه بايكونور را با عنوان تيوراتام مي‌خوانند. در مجاورت تيوراتام، شهر ديگري وجود دارد به نام [لنينسك] كه به موازات مركز فضايي بايكونور به وجود آمده و توسعه يافته است [1]. اين شهر، وجهه علمي- فرهنگي بسيار قوي‌اي دارد كه بيشتر جمعيت آن را مهندسان و افراد مربوط به مركز فضايي بايكونور تشكيل مي‌دهد [3]. در سال 1995 [بوريس يلتسين]، رئيس جمهور وقت روسيه، نام اين شهر را رسماً از لنينسك به بايكونور تغيير داد (تصوير2)

http://www.isa.ir/enc/library/upload/article/8_02.JPG
تصوير 2- شهر بايكونور (لنينسك سابق)
http://www.isa.ir/enc/library/upload/article/8_03.JPG
- عكس ماهواره‌اي از منطقه عمومي مركز فضايي بايكونور
بايد توجه داشت كه شهر بايكونور اصلي، در حدود 320 كيلومتري شمال شرقي مركز بايكونور واقع شده است و هيچ ارتباطي با خود مركز ندارد، جز اينكه هيات حاكمه شوروي در بدو تأسيس مركز بايكونور، به خاطر مسايل امنيتي و انحراف اذهان، نام اين شهر كوچك را براي اين پايگاه پرتاب موشكي برگزيد.
در سال‌هاي جنگ سرد، شوروي هيچ‌گونه اطلاعاتي از بايكونور منتشر نمي‌كرد. آمريكايي‌ها همواره در جستجوي شناخت فعاليت‌هاي اين مركز بودند و بيشتر اطلاعات خود را از طريق عكسبرداري ماهواره‌اي يا با استفاده از هواپيماهاي جاسوسي [يو-2] به دست مي‌آوردند. حتي در جريان برنامه آزمايشي آپولو- سايوز [اِي‌اِس‌تي‌پي] وقتي‌كه چند فضانورد آمريكايي به بايكونور رفتند، به عمد در شب و در مناطق بسيار قديمي مركز و شهر تيوراتام به گردش برده شدند تا نتوانند مطالب زيادي برداشت كنند [1].

در سال 1988 براي اولين بار رسانه‌هاي غربي اجازه يافتند از يكي از ساختمان‌هاي كنترل و رديابي ماهواره‌هاي شوروي گزارش تهيه كنند. هنوز هم بايكونور يكي از مراكز سرّي روسيه و قزاقستان به حساب مي‌آيد.
اين مركز پس از فروپاشي شوروي سابق، توسط روسيه از دولت قزاقستان اجاره شده است و مديريت آن را آژانس فضايي روسيه بر عهده دارد [3].

اجاره اين مركز در سال 2005 ، به مبلغ ساليانه 115 ميليون دلار تا سال 2050 تمديد شده است [2].
http://www.isa.ir/enc/library/upload/article/8_04.JPG

تصوير 4- موقعيت مركز فضايي بايكونور در كشور قزاقستان

http://www.isa.ir/enc/library/upload/article/8_05.JPG

تصوير 5- نماي چند سكوي پرتاب در مركز فضايي بايكونور

http://www.isa.ir/enc/library/upload/article/8_06.JPG

طراح و موسس بايكونور، [سرگي كاراليوف]، مدير ارشد و سرطراح برنامه‌هاي فضايي شوروي بود. امروزه بخش‌هايي از اين مركز به نام وي و برخي بزرگان صنعت فضايي شوروي سابق نام‌گذاري شده است [1].

البته قابل ذكر است كه مركز فضايي بايكونور در طول چند دهه فعاليت، به‌ويژه در دهه‌هاي اول،‌ شاهد چندين فاجعه مانند انفجار پرتابگر بر روي سكو، انفجار مخازن پيشران و غيره بوده كه به كشته شدن صدها نفر انجاميده است.

كليه اين فجايع، سال‌ها بعد از رخداد فاش شده‌اند و يا اينكه با تصويربرداري هوايي يا فضايي و گزارش آمريكايي‌ها لو رفته‌اند. هيات حاكمه شوروي سابق هرگز تمايلي به انتشار چنين اخباري نداشته است.

ساليانه حدود 25 تا 50 پرتاب فضايي از اين مركز فضايي صورت مي‌گيرد [3].

مركز فضايي بايكونور، بخش عمده‌اي از تاريخ علم و فناوري بشر محسوب مي‌شود. پرتاب اولين ماهواره، سفر اولين انسان به فضا، سفر اولين زن به فضا، اولين كاوش‌هاي ماه، سفر اولين گروه از انسان‌ها به فضا و صدها ركورد تاريخي ديگر در اين مكان ثبت شده است.

امروزه بسياري از نمادها و وسايل مربوط به اين رويدادهاي مهم فضايي نظير اولين موشك آر7، اسپوتنيك1، اولين حيوان در فضا، پرواز گاگارين، پرواز ترشكوا، اولين راهپيمايي فضايي و ... در بايكونور به عنوان يك ميراث تاريخي دست نخورده باقي مانده است و حفظ و نگهداري مي‌شود.
روسيه در نظر دارد تا رفته رفته، بيشتر فعاليت‌هاي فضايي خود را از بايكونور به [پايگاه فضايي پلستسك] در روسيه منتقل كند [2].

http://www.isa.ir/enc/library/upload/article/8_07.jpg

تصوير 7- پرتاب سايوز از مركز فضايي بايكونور

منبع:دانشنامه ی فضایی ایران

:yaeh%20am%20not%20d

[Mojtaba.M]

توسعه آنچه كه امروزه مركز فضايي بايكونور شناخته مي‌شود، از 2 ژوئن 1955 آغاز شد. شوروي براي پرتاب موشك‌هاي قاره‌پيماي آر7 خود نياز به پايگاه پرتابي داشت كه به قدر كافي از ديد سامانه‌هاي جاسوسي ايالات متحده كه در تركيه مستقر بودند، دور باشد. كاراليوف كه مدير برنامه موشك‌هاي آر7 بود، منطقه‌اي در شرق درياچه آرال و شمال شهر تيوراتام را براي اين كار تعيين كرد. ظرف دو سال اولين سكوها و امكانات اين مركز تكميل و آماده بهره‌برداري شد. ايجاد مسيرهاي ريلي و جاده‌اي، كه اين منطقه را به طور كارآمد به تمام نقاط شوروي ارتباط دهد، به عنوان مهم‌ترين زيرساخت مورد توجه برنامه‌ريزان شوروي قرار گرفت. در تاريخ 5 مه 1957، اولين موشك آر7 آماده پرتاب بر روي سكو قرارگرفت [1]

http://www.isa.ir/enc/library/upload/article/8_08.JPG

تصوير 8- نماي سكوي پرتابي در مركز فضايي بايكونور
ا بهره‌برداري موفقيت‌آميز از پايگاه نظامي- موشكي بايكونور، طراحان و برنامه‌ريزان شوروي به فكر توسعه اين مركز، به عنوان يك پروژه عظيم ملي افتادند [1]. اين پايگاه در گذشته بر اساس نگاه کردن به شمال از شهر لنينسك، به سه قسمت تقسيم مي‌شد که عبارت بودند از: پهلوي چپ، پهلوي راست و قسمت مرکزي (تصوير1) [4].

پهلوي چپ در 70 کيلومتري شمال غرب لنينسك قرار دارد. اين بخش از زماني كه به پايگاه‌هاي پرتاب، ساختمان‌ها و اماکن مسکوني براي دفاتر طراحي مجهز شد، با نام [چلومي] (يكي از بزرگان صنعت فضايي شوروي سابق) نيز شناخته شد. اين قسمت شامل سکوهاي پرتاب براي موشك‌هاي [سايکلون-2] و پرتابگرهاي [پروتون] و نيز مناطق مسکوني براي 10000 نفر مي‌شود [4]. تعدادي از مدول‌هاي ايستگاه فضايي بين‌المللي از سكوهاي پرتاب اين ناحيه با پرتابگر پروتون به فضا پرتاب شده است.
قسمت مرکزي يا ناحيه كاراليوف که در 30 کيلومتري شمال لنينسك قرار دارد، شامل امکانات مورد نياز براي پروژه‌هاي دفتر طراحي [اوکي‌بي-1] كاراليوف بود.

شروع فعاليت اين قسمت با پرتاب موشك‌هاي آر7 و آر9 بود. اين قسمت در دهه‌هاي 60 و 70 ميلادي توسعه بسيار زيادي داده شد.

در حال حاضر، بخش مركزي بايكونور شامل سکوي پرتاب گاگارين (اولين سکوي پرتاب ساخته شده در پايگاه)، تجهيزات پرتاب آزمايشي سايوز، آزمايش امکانات مورد استفاده در پروژه [اِن-1] (که بعدها براي استفاده در [برنامه انرگيا- بوران]، تغييراتي در آنها داده شد)، هتل، محل اسکان مهمان‌ها، موزه و خانه‌هايي که توسط گاگارين و کاروليف مورد استفاده قرار گرفتند و اکنون به موزه تبديل شده‌اند، است.


پهلوي راست يا قسمت [يانگل] که در 50 کيلومتري لنينسک واقع شده است، تجهيزات و امکانات مورد نياز توليدات دفتر طراحي يانگل را در بر مي‌گرفت.

همچنين سكوهاي پرتاب سايوز، زنيت، [سايكلون] و [دنپر] نيز در اين قسمت واقع هستند.

يک سکوي پرتاب آر7 نيز در بخش يانگل بايكونور قرار داشت که به عنوان سکوي پشتيبان براي پرتاب‌هاي داراي سرنشين يا بين‌سياره‌اي مورد استفاده قرار مي‌گرفت [4].

مطابق آمارهاي رسمي اوايل دهه 90 ميلادي، بايكونور داراي 11 ساختمان مونتاژ و 9 مجتمع پرتابِ داراي 15 سكوي پرتاب بوده است. مساحت اين مركز، 75 در 90 كيلومتر، يعني حدود 6717 مترمربع است [5].

http://www.isa.ir/enc/library/upload/article/8_11.JPG
تصوير 9- پرتابگر زنيت


منبع :دانشنامه ی فضایی ایران:want !:

[Vesta]

رصدخانه استراتوسفری ستاره‌شناسی مادون قرمز



[/URL]
http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/5/53/SOFIA_in_air.jpg/220px-SOFIA_in_air.jpg (http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/5/53/SOFIA_in_air.jpg/220px-SOFIA_in_air.jpg)
(http://forum.avastarco.com/wiki/%D9%BE%D8%B1%D9%88%D9%86%D8%AF%D9%87:SOFIA_in_air. jpg)
(http://forum.avastarco.com//bits.wikimedia.org/skins-1.18/common/images/magnify-clip-rtl.png)

SOFIA



[URL="http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/7/7c/SOFIA_with_open_telescope_doors.jpg/220px-SOFIA_with_open_telescope_doors.jpg"]http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/7/7c/SOFIA_with_open_telescope_doors.jpg/220px-SOFIA_with_open_telescope_doors.jpg (http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/7/7c/SOFIA_with_open_telescope_doors.jpg/220px-SOFIA_with_open_telescope_doors.jpg)
(http://forum.avastarco.com/wiki/%D9%BE%D8%B1%D9%88%D9%86%D8%AF%D9%87:SOFIA_with_op en_telescope_doors.jpg) (http://forum.avastarco.com//bits.wikimedia.org/skins-1.18/common/images/magnify-clip-rtl.png)

تلسکوپ


رصدخانه استراتسفری ستاره‌شناسی مادون قرمز (به انگلیسی (http://forum.avastarco.com/wiki/%D8%B2%D8%A8%D8%A7%D9%86_%D8%A7%D9%86%DA%AF%D9%84% DB%8C%D8%B3%DB%8C): Stratospheric Observatory for Infrared Astronomy) مشهور به SOFIA، تاسیس ۲۰۰۷ میلادی، نام یک رصدخانه (http://forum.avastarco.com/wiki/%D8%B1%D8%B5%D8%AF%D8%AE%D8%A7%D9%86%D9%87) هوایی است.
این رصدخانه مشترکا متعلق به مرکز هوافضای آلمان (http://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=%D9%85%D8%B1%DA%A9%D8%B2_%D9%87%D9 %88%D8%A7%D9%81%D8%B6%D8%A7%DB%8C_%D8%A2%D9%84%D9% 85%D8%A7%D9%86&action=edit&redlink=1&preload=%D8%A7%D9%84%DA%AF%D9%88:%D8%A7%DB%8C%D8%A C%D8%A7%D8%AF+%D9%85%D9%82%D8%A7%D9%84%D9%87/%D8%A7%D8%B3%D8%AA%D8%AE%D9%88%D8%A7%D9%86%E2%80%8 C%D8%A8%D9%86%D8%AF%DB%8C&editintro=%D8%A7%D9%84%DA%AF%D9%88:%D8%A7%DB%8C%D8 %AC%D8%A7%D8%AF+%D9%85%D9%82%D8%A7%D9%84%D9%87/%D8%A7%D8%AF%DB%8C%D8%AA%E2%80%8C%D9%86%D9%88%D8%A A%DB%8C%D8%B3&summary=%D8%A7%DB%8C%D8%AC%D8%A7%D8%AF+%DB%8C%DA%A 9+%D9%85%D9%82%D8%A7%D9%84%D9%87+%D9%86%D9%88+%D8% A7%D8%B2+%D8%B7%D8%B1%DB%8C%D9%82+%D8%A7%DB%8C%D8% AC%D8%A7%D8%AF%DA%AF%D8%B1&nosummary=&prefix=&minor=&create=%D8%AF%D8%B1%D8%B3%D8%AA+%DA%A9%D8%B1%D8%AF %D9%86+%D9%85%D9%82%D8%A7%D9%84%D9%87+%D8%AC%D8%AF %DB%8C%D8%AF) و ناسا (http://forum.avastarco.com/wiki/%D9%86%D8%A7%D8%B3%D8%A7) است، و بر روی یک فروند هواپیمای بوئینگ ۷۴۷ (http://forum.avastarco.com/wiki/%D8%A8%D9%88%D8%A6%DB%8C%D9%86%DA%AF_%DB%B7%DB%B4% DB%B7) مدل اس پی سوار است، و مجهز به یک منعکس‌کنندهٔ دو و نیم متری است که برای رصد آسمان در طیف ۱ تا ۶۵۵ میکرومتر طراحی گردیده است.
قابلیت پرواز این رصدخانه در ارتفاع ۱۲ کیلومتری به هر نقطه از زمین این مزیت را دارد که از ۸۵٪ لایهٔ رطوبتی جو زمین فراتر رفته و امواج مادون قرمز (http://forum.avastarco.com/wiki/%D9%85%D8%A7%D8%AF%D9%88%D9%86_%D9%82%D8%B1%D9%85% D8%B2) از فضا را دریافت می‌کند.
این رصدخانه جانشین رصدخانه هوایی کایپر (http://forum.avastarco.com/wiki/%D8%B1%D8%B5%D8%AF%D8%AE%D8%A7%D9%86%D9%87_%D9%87% D9%88%D8%A7%DB%8C%DB%8C_%DA%A9%D8%A7%DB%8C%D9%BE%D 8%B1) است.



منبع:ویکی بدیا

[Tara]

پایگاه فضایی پلستسک

پایگاه فضایی پـِلِسِتْسْک (به روسی (http://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%B2%D8%A8%D8%A7%D9%86_%D8%B1%D9%88%D8%B3%DB%8C) : Плесецк космодром) یک پایگاه فضایی در کشور روسیه (http://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%B1%D9%88%D8%B3%DB%8C%D9%87) است که در استان آرخانگلسک (http://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%A7%D8%B3%D8%AA%D8%A7%D9%86_%D8%A2%D8%B1%D8%AE% D8%A7%D9%86%DA%AF%D9%84%D8%B3%DA%A9) در حدود ۸۰۰ کیلومتری شمال مسکو (http://fa.wikipedia.org/wiki/%D9%85%D8%B3%DA%A9%D9%88) واقع شده است.

تاریخچه

این پایگاه در زمان شوروی (http://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%B4%D9%88%D8%B1%D9%88%DB%8C) برای پرتاب موشک‌های بالیستیک قاره‌پیما (http://fa.wikipedia.org/wiki/%D9%85%D9%88%D8%B4%DA%A9%E2%80%8C%D9%87%D8%A7%DB%8 C_%D8%A8%D8%A7%D9%84%DB%8C%D8%B3%D8%AA%DB%8C%DA%A9 _%D9%82%D8%A7%D8%B1%D9%87%E2%80%8C%D9%BE%DB%8C%D9% 85%D8%A7) ساخته شد. ساخت پایگاه در سال ۱۹۵۷ آغاز شد و با تکمیل در سال ۱۹۵۹ برای پرتاب موشک‌های قاره‌پیمای خانواده آر-۷ آماده شد. شهرکی به نام میرنی (به روسی (http://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%B2%D8%A8%D8%A7%D9%86_%D8%B1%D9%88%D8%B3%DB%8C) : Мирный) به معنای «صلح‌آمیز» برای اسکان مهندسان و کارمندان پایگاه در نزدیکی این پایگاه احداث شده بود. این پایگاه رکورددار بیشترین تعداد پرتاب موشکی جهان است؛ از سال ۱۹۵۹ تا ۱۹۹۷ یعنی طی دوره‌ای ۳۸ ساله، تعداد ۱۵۰۰ پرواز موشکی از این پایگاه انجام گرفته است. گرچه از زمان فروپاشی شوروی (http://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%B4%D9%88%D8%B1%D9%88%DB%8C) استفاده از این پایگاه کاهش داشته است.
پایگاه فضایی پلستسک یکی از اسرار نظامی دولت شوروی (http://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%B4%D9%88%D8%B1%D9%88%DB%8C) بود و به مدت یک دهه کسی از وجود آن مطلع نبود. در سال ۱۹۶۶ میلادی، یک آموزگار فیزیک بریتانیایی (http://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%A8%D8%B1%DB%8C%D8%AA%D8%A7%D9%86%DB%8C%D8%A7) به نام جفری پری به کمک دانش‌آموزانش مدار ماهواره روسی (http://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%B1%D9%88%D8%B3%DB%8C%D9%87) کاسموس ۱۱۲ را به‌دقت بررسی کردند و نتیجه گرفتند که این ماهواره نمی‌توانسته از پایگاه فضایی بایکونور (http://fa.wikipedia.org/wiki/%D9%BE%D8%A7%DB%8C%DA%AF%D8%A7%D9%87_%D9%81%D8%B6% D8%A7%DB%8C%DB%8C_%D8%A8%D8%A7%DB%8C%DA%A9%D9%88%D 9%86%D9%88%D8%B1) به فضا پرتاب شده باشد. پس از پایان جنگ سرد مشخص شد که سازمان سیا (http://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%B3%D8%A7%D8%B2%D9%85%D8%A7%D9%86_%D8%B3%DB%8C% D8%A7) در دهه ۱۹۵۰ میلادی به وجود تشکیلات پرتاب موشکی در این منطقه پی برده بوده است. دولت شوروی (http://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%B4%D9%88%D8%B1%D9%88%DB%8C) در سال ۱۹۸۳ رسماً وجود این پایگاه را تأیید کرد.

پرتاب کاوشگر ایرانی «سینا»

یک کاوشگر ایرانی با نام کاوشگر سینا (http://fa.wikipedia.org/wiki/%DA%A9%D8%A7%D9%88%D8%B4%DA%AF%D8%B1_%D8%B3%DB%8C% D9%86%D8%A7) از طریق پایگاه فضایی پلستسک به فضا فرستاده شده است.


http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/2/23/Cyclone-3_rocket_launching_Meteor-3_satellite.gif/220px-Cyclone-3_rocket_launching_Meteor-3_satellite.gif
راکت تسیکلون۳ در حال پرتای ماهوارهٔ میتیور ۳ از پلستسک، ۱۵ اوت ۱۹۹۱



منبع:ویکی بدیا

[Tara]

پایگاه فضایی بایکونور

پایگاه فضایی بایکونور (به روسی (http://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%B2%D8%A8%D8%A7%D9%86_%D8%B1%D9%88%D8%B3%DB%8C) : Космодром Байконур) قدیمی‌ترین و بزرگ‌ترین تشکیلات پرتاب فضایی فعال در جهان است. این پایگاه رکورددار تعداد پرتاب‌های فضایی در جهان است.
این پایگاه فضایی در کرانهٔ شمالی سیردریا (http://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%B3%DB%8C%D8%B1%D8%AF%D8%B1%DB%8C%D8%A7) در نزدیکی شهر تیوراتام و ۱۲۰ کیلومتری باختر شهر ژزقازغان (http://fa.wikipedia.org/wiki/%DA%98%D8%B2%D9%82%D8%A7%D8%B2%D8%BA%D8%A7%D9%86) در کشور قزاقستان (http://fa.wikipedia.org/wiki/%D9%82%D8%B2%D8%A7%D9%82%D8%B3%D8%AA%D8%A7%D9%86) واقع شده است.
پایگاه فضایی بایکونور در دههٔ ۱۹۵۰ برای اجرای بخشی از برنامه‌های فضایی اتحاد شوروی (http://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%A7%D8%AA%D8%AD%D8%A7%D8%AF_%D8%B4%D9%88%D8%B1% D9%88%DB%8C) ساخته شد. یکی از پرتابگاه‌های آن به نام «پرتابگاه گاگارین» محل پرتاب یوری گاگارین (http://fa.wikipedia.org/wiki/%DB%8C%D9%88%D8%B1%DB%8C_%DA%AF%D8%A7%DA%AF%D8%A7% D8%B1%DB%8C%D9%86) نخستین فضانورد (http://fa.wikipedia.org/wiki/%D9%81%D8%B6%D8%A7%D9%86%D9%88%D8%B1%D8%AF) جهان با فضاپیمای وستوک-۱ (http://fa.wikipedia.org/wiki/%D9%88%D8%B3%D8%AA%D9%88%DA%A9-%DB%B1) است.
شهر بایکونور اصلی در حدود ۳۲۰ کیلومتری شمال شرقی پایگاه بایکونور واقع شده است و هیچ ارتباطی با خود مرکز ندارد، جز اینکه مسئولان شوروی (http://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%B4%D9%88%D8%B1%D9%88%DB%8C) در بدو تأسیس پایگاه بایکونور، به‌خاطر مسائل امنیتی نام این شهر کوچک را برای این پایگاه پرتاب موشکی برگزیدند تا مکان اصلی پایگاه فضایی فاش نشود.

تاریخچه

مرکز فضایی بایکونور در دوم ژوئن ۱۹۵۵ (http://fa.wikipedia.org/wiki/%DB%B1%DB%B9%DB%B5%DB%B5_(%D9%85%DB%8C%D9%84%D8%A7 %D8%AF%DB%8C)) میلادی تأسیس گردید. شوروی در ابتدا از این مرکز برای پرتاب موشک‌های قاره پیمای آر-۷استفاده میکرد و در ۵ می ۱۹۵۷ (http://fa.wikipedia.org/wiki/%DB%B1%DB%B9%DB%B5%DB%B7_(%D9%85%DB%8C%D9%84%D8%A7 %D8%AF%DB%8C)) میلادی اولین موشک آر-۷ آماده پرتاب بود. پس از موفقیت در ساخت این مرکز روسها به فکر گسترش این پایگاه به عنوان یک پروژه عظیم ملی افتادند و این پایگاه را به پایگاهی برای فتح فضا تبدیل کردند. این مرکز پس از فروپاشی شوروی سابق توسط روسیه تا سال ۲۰۵۰ میلادی با مبلغ سالیانه ۱۱۵ میلیون دلار اجاره شده است و مدیریت آن را آژانس فضایی روسیه (http://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%B1%D9%88%D8%B3%DB%8C%D9%87) بر عهده دارد



منبع:ویکی پدیا

[شبنم مختاری]

مرکز فضایی گویان

مرکز فضایی گویان یا csg محل پرتاب موشک‌های فضایی سازمان فضایی اروپا است که در نزدیکی شهر کوچک کورو در گویان فرانسه که در آمریکای جنوبی واقع شده است، قرار دارد.
در ۹ مارس ۲۰۰۸ نخستین مدل فضاپیمای ترابری خودکار (اِی‌تی‌وی) از پایگاه فضایی گویان به ایستگاه فضایی بین‌المللی پرتاب شد. نهایتاً در تاریخ ۳ آوریل، این باربر پیشرفته اروپایی موسوم به ژول ورن با موفقیت به ایستگاه فضایی بین‌المللی متصل شد.

منبع : ویکی پدیا