آسانسور هاي فضايي

[saiede]

سلام
حتما همه شما سوار آسانسور شديد . بالا ترين جايي كه با آسانسور به اونجا رفتيد چقدر بوده ؟ طبقه بيست ؟ سي ؟ . . .
شايد براتون جالب باشه اگر بدونيد كه با آسانسور ميشه به خيلي دورتر از اين حرفا هم رفت . تصورش رو بكنيد كه سوار بر يك آسانسور آروم آروم بالا ميريد و وقتي كه به طبقه ي آخر رسيديد و در باز ميشه ، مي بينيد كه تو فضا هستيد خداي من اين روياست نه ؟ ولي رويايي كه داره به واقعيت تبديل ميشه . درسته ! آسانسور هاي فضايي روياي قرن ماست كه تا واقعيت فقط چند قدم فاصله داره فقط چند قدم .



براي اولين بار سر آرتور سي كلارك ايده آسانسور هاي فضايي را مطرح كرد . او از سال 1956 به سريلانكا كوچ كرد . سواحل اقيانوس و جنگلهاي بكر استوايي بهشت كلارك براي نوشتن بود . كلارك رمان چشمه هاي بهشت ، را كه طرح آسانسور فضايي براي اولين بار در اين كتاب مطرح شد ، با الهام از محل زندگي خود نوشت .
برای ساخت یک آسانسور فضایی نياز به قائم نگه داشتن يک کابل در نزديکی استوای زمين است درحاليکه هزاران کيلومتر مابقی آن تا درون فضا امتداد داشته باشد. نيروی گريز از مرکز حاصل از چرخش زمين کابل را راست و مستقيم نگه خواهد داشت و يک روبات قادر خواهد بود از آن بالا رفته و تجهيزات همراه خود را در مدار قرار دهد.
براي عملي شدن اين ايده نياز هست كه محلی را در آسمان پيدا کنيم که اگر جسمی در آن قرار گرفت، نسبت به زمين ثابت باقی بماند . در اين صورت مي توان طنابی را از اين نقطه آسمانی به سطح زمين انداخت و يک سيستم آسانسوری که زمين را به آسمان وصل می‌کند، راه‌اندازی کرد.
كلارك در مقاله اي با عنوان""رله‌هاي فرازمينی: آيا ايستگاه‌های راکتی می‌توانند جهان را تحت پوشش راديويی قرار دهند؟" كه در سال 1945، ژورنال علمي دنياي بي‌سيم به چاپ رسيد ، با برسي مدار هاي اطراف زمين پيشنهاد كرد ، چنان چه شيئي را بتوان در ارتفاع مشخص35786 كيلومتري از سطح آزاد دريا و دقيقا بر فراز استوا قرار داد ، در اين صورت دوره تناوب اين اين شي به دور زمين در حدود 934/23 ساعت طول مي كشد كه اين زمان دقيقا برابر يك دور گردش زمين به دور خودش است . زيرا در اين ارتفاع سرعت چرخش زمين با سرعت گردش شي به دور آن يكسان است . در نتيجه ، شي در نقطه ثابتي از فضا در بالاي زمين قرار مي‌گيرد .
اکنون که می‌دانيم قوانين فيزيکی مانع ساخت آسانسور فضايي ما نمی‌شوند، می‌توانيم در مورد چگونگی ساخت و اجزاي آن بهتر فکر کنيم.
بهتر است اول يک آسانسور معمولی را تصور کنيم. اين آسانسور از سه جزء اصلی تشکيل شده است: يک کابل، يک بالارونده و يک منبع تامين نيرو. آسانسور فضايي نيز دقيقاَ از همين اجزا تشکيل شده است. از نگاه دانشمندان گره اصلی ساخت اين مجموعه، ساخت کابل آسانسور است. ريسمان بسيار محکم و سبکی که بتواند هزاران کيلومتر کشيده شود.
اگر از يک ريسمان معمولی برای ساخت اين کابل استفاده کنيم، با توجه به طول کابل و فشاری که در اثر وزن خود به بست‌های انتهای آن در ايستگاه فضايی وارد می‌شود، لازم است که قطر کابل با کاهش ارتفاع و نزديک‌تر شدن به سطح زمين، کمتر شود و حالت مخروطی به خود بگيرد. يک کابل معمولی که ضخامتش در سطح زمين به اندازه يک ريسمان پهن است، در ارتفاع 36 هزار کيلومتری بايد قطری به اندازه خود زمين داشته باشد! نبايد نگران اين مشکل و تحقق ايده آسانسور فضايي بود، فناوری نانو می‌تواند اين مشکل را حل کند.
تقريباً تا 10سال پيش تمامی کابل‌هايي که برای آسانسور فضايي پيشنهاد می‌شد، از ورقه‌هاي استيل و فلزی ساخته شده بود. با كشف نانولوله‌های کربنی در سال 1991، دانشمندان فضايي متوجه اين نانوساختار کربنی شدند. ماده‌ای که يكصد برابر محكم‌تر از استيل و 50 هزار برابر ريزتر از يك موي انسان است و تنها يک گرم از اين ماده، برای ساخت نخی به طول 29 کيلومتر کافی است. اين صفحه‌های گرافن لوله شده، ترکيبی استوانه‌ای از اتم‌های کربن هستند که به کمک آنها می‌توان کابلی به نازکی کاغذ و به محکمی الماس ساخت. با توجه به وزن بسيار کم نانولوله‌های کربنی، برای تنظيم فشار وارد بر بست‌های انتهای آسانسور کافی است که قطر کابل در ارتفاع 36 هزار کيلومتری تنها 9 برابر قطر آن در سطح زمين باشد. نکته قابل توجه در استفاده از نانولوله‌های کربنی اين است که رشته‌های طولانی از اين ماده، ساختار شکننده‌ای دارند. دانشمندان برای حل اين مشکل، نانولوله‌های جدا از هم را در يک ساختار تارگونه در هم تنيده و آنها را به رشته‌های محکم‌تر و طولانی‌تری تبديل کرده‌اند.
دانشمندان پيش‌بينی می‌کنند که با تکميل هسته‌ی اوليه‌ی کابل، می‌توان وسايل مکانيکی‌ای با نام «بالارونده‌» را بر روی کابل سوار کرد. بالارونده‌ها، همان طور که از نامشان برمی‌آيد، به کمک غلطک‌هايی بالا و پايين می‌روند. تابش نور ليزر يکی از گزينه‌های پيشنهادی برای تامين انرژی آسانسور است. به اين شكل كه روبات بالا رونده داراي صفحات خورشيدي است كه اين صفحات بر خلاف معمول روبه زمين هستند ليزری که از روی سکوی مبدأ، بر صفحه‌های خورشيدی انتهای بالارونده‌ها متمرکز می‌شود و نيروی لازم برای حرکت موتورها را فراهم می‌کند.
ايده آسانسورهای فضايی تا پياده‌سازی و تبديل شدن به يک دستگاه واقعی هنوز راه زيادی را در پيش دارد و انتظار نمی‌رود که تا قبل از ده سال آينده، به حقيقت بپيوندد؛ اما مفهوم آن در حال گسترش است و روزبه‌روز علاقمندان بيشتری پيدا می‌کند.
به همين منظور ناسا رقابتی را با جايزه 2 ميليون دلاری و با نام "نبرد قدرت" (Power BeamingChallenge) طراحي كرد . در اين رقابت روبات های بالارونده که از روی زمين و به صورت کنترل از راه دور تغذيه نيرو می شوند تلاش می کنند هر چه سريعتر از يک کابل بالا روند.
روبات برنده توسط تيمی به نام LaserMotive در واشنگتن ساخته شد و همانند دو رقابت کننده ديگر برای جذب انرژی از ليزر مادون قرمز زمينی براساس سلول های خورشيدی استفاده کرد. LaserMotive ، ليزر خود ا به کار انداخت تا قدرت روبات بالارونده خود را تامين کند که توانست از کابلی که از يک هلی کوپتر آويزان بود تا 900 متر بالا رود. اين برنامه در پايگاه نيروی هوايی ادوارد واقع در کاليفرنيا انجام گرفت.
روبات اين مسير را در طی 4 دقيقه و با سرعت متوسط برابر 7/3 متر بر ثانيه طی کرد. روز بعد اين شاهکار را با سرعتی برابر با 9/3 متر بر ثانيه تکرار کرد. روز جمعه دو تيم ديگر از دور مسابقه خارج شدند. به عبارتی ديگر LaserMotive تمام جايزه 900 هزار دلاری ناسا را خواهد برد.
1/1ميليون دلار باقی مانده جايزه ناسا به شرکت کننده ای تعلق می گيرد که بتواند با سرعتی بيش از 5متر بر ثانيه از کابل بالا رود. تيم بعدی از دانشگاه Saskatchewan کانادا، تنها پس از طی چند متر از کابل از حرکت باز ايستاد و نتوانست به پايان برسد.
روبات سوم متعلق به تيم کانزاس سيتی (Kansas City Space Pirates) نيز تنها بخشی از مسير را طی نمود. ناسا LaserMotive را به عنوان برنده جايزه 900 هزار دلاری معرفی کرد و طی يک مراسم تشريفاتی جايزه را اعطا نمود.
هرچند آسانسور فضايی به صورت يک هدف دور از دسترس باقی ماند ليکن ناسا از تکنولوژی انتقال نيرو به صورت wireless (از راه دور) در کارهای ديگری از جمله انتقال نيرو به قمرپيماهايی که در دهانه های هميشه تاريک (جايی که انرژی خورشيدی در دسترس نيست) حرکت می کنند، استفاده خواهد نمود.



منابع :
سايت نجوم ايران (http://www.noojum.com/)

سايت دانشنامه فضايي ايران (http://www.isa.ir/enc)
http://nanodesign.blogfa.com/post-27.aspx (http://nanodesign.blogfa.com/post-27.aspx)


اسطوره اي در سريلانكا / پوريا ناظمي / ماهنامه نجوم / شماره ي 175 و 176

[planetstruck]

سلام دوستان عزیز
saedie جان از تاپیکت در مورد آسانسورای فضایی خوشم اومد
من هم یه خبر در این رابطه پیدا کردم
امیدوارم مفید باشه.
http://www.forexrainbow.com/files/dprcp1stols1ncrj46hn.png (http://www.forexrainbow.com/)
http://www.forexrainbow.com/files/fb5dquq4t0633rj0pqhf.jpg (http://www.forexrainbow.com/)
روياي ساخت نخستين آسانسور فضايي به حقيقت مي‌پيوندد

دانشمندان در ژاپن تلاش مي‌كنند تا روياي ساخت نخستين آسانسور فضايي را به واقعيت تبديل كنند.

به گزارش سرويس «علمي» خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، ساخت چنين آسانسوري كه بايد قابليت‌هاي منحصر به فرد داشته باشد، تاكنون يك ايده افسانه‌اي و تخيلي بوده است.

--------------------------------------------------------------------------------

براي شيميدانان، فيزيكدانان، دانشمندان علوم متالورژي و فضانوردان و رويا پردازان، در سراسر دنيا، آسانسور فضايي نمايانگر وسوسه انگيزترين موضوعات است، اين وسيله حمل و نقل عمومي بايد داراي سيم‌هاي بسيار قويتر و نيرومندتر و در عين حال بسيار سبك تر از ريسمان‌هايي باشد كه تاكنون ساخته شده‌اند.


كابل‌هايي كه در پشت اتمسفر زمين از نظر ناپديد خواهند شد و به يك ايستگاه ماهواره‌يي در مدار ژئوسنيكرون بالاي زمين متصل شود.

جايگاه‌هاي آسانسور كه قرار است دست كم 36 هزار كيلومتر بالا و پايين بروند نيز بايد به لحاظ مهندسي داراي تكنيك‌ها و سيستم‌هاي پيشرفته‌اي باشند. اين ويژگي‌ها منجر شده است كه اخيرا توجه بزرگترين شركت‌ها و دانشگاه‌هاي ژاپني روي اين وسيله انتقالي و خارق العاده فضايي متمركز شود.

دانشمنداني كه پروژه ساخت آسانسور فضايي را در ژاپن دنبال مي‌كنند، خاطر نشان كرده‌اند كه اين جايگاه‌ها بايد بتوانند هر ميزان باري را حمل كنند.

در گزارش يوميوري آمده است، يك آسانسور فضايي بايد بتواند انسان‌ها، ژنراتورهاي عظيم انرژي خورشيد و يا حتي زباله‌هاي راديو اكتيو را حمل كند.

نكته مورد توجه اين است كه در فضاي خارج از جاذبه زمين ديگر نيازي به انرژي زياد نيست و شايد مقدار آن 100 بار كمتر از انرژي مورد نياز براي پرتاب يك شاتل باشد.

دانشمندان مي‌گويند: زماني كه اين وسيله ابداع و تكميل شد، اشخاص مي‌توانند مثل هر وسيله نقليه ديگري سوار آسانسور شده و وارد فضا شوند.

اين ايده توجه دانشمندان سازمان‌ها و كشورهاي مختلف از جمله سازمان فضايي آمريكا (ناسا) را به خود جلب كرده است.

--------------------------------------------------------------------------------

منبع مقاله : ایسنا

[saiede]

سلام
ممنوم از تكميل كردن بحث.
نميدونم چرا هركاري كردم نتونستم عكس هاي اين موضوع رو تو متن قرار بدم !!!!! واقعا چرا ؟؟؟؟؟؟ :blink:

[Mostafa]

سلام
ممنوم از تكميل كردن بحث.
نميدونم چرا هركاري كردم نتونستم عكس هاي اين موضوع رو تو متن قرار بدم !!!!! واقعا چرا ؟؟؟؟؟؟ :blink:
سلام saide عزیز

برای اینکه بتونید در فروم عکس بذارید لینک زیر رو مطالعه کنید :

http://forum.avastarco.com/forum/showpost.php?p=1219&postcount=11

ممنون

[hermes]

خوب این ایده ی آسانسور های فضایی کی به مرحله ی اجرا در می یاد؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟!!!!!!!

[mamdoo]

من یه چیزایی هم درباره ی آسانسور از زمین به ماه شنیده بودم.
درسته؟یعنی ممکنه؟!

[پیمان اکبرنیا]

من یه چیزایی هم درباره ی آسانسور از زمین به ماه شنیده بودم.
درسته؟یعنی ممکنه؟!

سلام

بله ایده آسانسورهای فضایی مدتهاست که مطرح شده و از نظر تئوری امکان اجرا دارد. البته هنوز از نظر هزینه ها و تکنولوژی مورد نیاز فاصله زیادی تا اجرایی شدن دارد اما در حال حاضر گروههای مختلفی در جهان روی این ایده مشغول کار کردن هستند. نمونه های بسیار کوچک آن نیز آزمایش میشوند.

البته ایده فعلی مبنی بر این است که آسانسور تا فاصله حدود 0.1 فاصله ماه پیش برود (به مداری که به آن مدار زمین ثابت گفته میشود و ماهواره های مخابراتی نیز در آن مدار قرار دارند.)

اطلاعات بیشتر:
http://en.wikipedia.org/wiki/Space_elevator

[mamdoo]

سلام

بله ایده آسانسورهای فضایی مدتهاست که مطرح شده و از نظر تئوری امکان اجرا دارد. البته هنوز از نظر هزینه ها و تکنولوژی مورد نیاز فاصله زیادی تا اجرایی شدن دارد اما در حال حاضر گروههای مختلفی در جهان روی این ایده مشغول کار کردن هستند. نمونه های بسیار کوچک آن نیز آزمایش میشوند.

البته ایده فعلی مبنی بر این است که آسانسور تا فاصله حدود 0.1 فاصله ماه پیش برود (به مداری که به آن مدار زمین ثابت گفته میشود و ماهواره های مخابراتی نیز در آن مدار قرار دارند.)

اطلاعات بیشتر:
http://en.wikipedia.org/wiki/Space_elevator


ممنونم از پاسخ خوبتون!
من یه بار که پرسیدم که آیا این ایده میتونه به صورت عملی دربیاد یا نه،جواب دادن که بله اما نمیخوان که راهپیمایی هم داشته باشن!
سوال:اگر آسانسور مستقیما از زمین به ماه باشه دیگه چه لزومی برای راهپیمایی هست؟!

[پیمان اکبرنیا]

ممنونم از پاسخ خوبتون!
من یه بار که پرسیدم که آیا این ایده میتونه به صورت عملی دربیاد یا نه،جواب دادن که بله اما نمیخوان که راهپیمایی هم داشته باشن!
سوال:اگر آسانسور مستقیما از زمین به ماه باشه دیگه چه لزومی برای راهپیمایی هست؟!

تا ماه که نمیتونه باشه چون ماه هر 27 روز یکبار به دور زمین میچرخه ولی زمین هر 24 ساعت دور خودش میچرخه و نمیشه یک اتصال با طول ثابت برقرار کرد. به عبارت ساده تر طناب شروع میکنه به پیچیدن دور زمین!

در ضمن طول طناب و نیروهای وارد به اون هم بسیار مهمه و بسته به طول اون، کلیه محاسبات عوض میشه و ممکنه عملی نباشه.

[پیمان اکبرنیا]

سلام دوستان

در لینک زیر، فهرست کاملی از مطالب مختلف درباره آسانسورهای فضایی وجود دارد که اگر به این موضوع علاقه دارید، میتونید مطالعه کنید:

http://www.spaceward.org/elevator-faq

[primeastro]

تا ماه که نمیتونه باشه چون ماه هر 27 روز یکبار به دور زمین میچرخه ولی زمین هر 24 ساعت دور خودش میچرخه و نمیشه یک اتصال با طول ثابت برقرار کرد. به عبارت ساده تر طناب شروع میکنه به پیچیدن دور زمین!

در ضمن طول طناب و نیروهای وارد به اون هم بسیار مهمه و بسته به طول اون، کلیه محاسبات عوض میشه و ممکنه عملی نباشه.

اگر از دو طرف یکی از سمت زمین و یکی از سمت ماه به صورت دو دالان باشه که آسانسور از داخلش عبور میکنه و این دو دالان هر 27 روز یکبار در یک زمان ومکان مشخص روی هم منطبق بشن و آسانسور از داخلشون عبور کنه چطور؟؟(البته به طور کلی و بدون در نظر گرفتن نیروهای وارده!)

[پیمان اکبرنیا]

اگر از دو طرف یکی از سمت زمین و یکی از سمت ماه به صورت دو دالان باشه که آسانسور از داخلش عبور میکنه و این دو دالان هر 27 روز یکبار در یک زمان ومکان مشخص روی هم منطبق بشن و آسانسور از داخلشون عبور کنه چطور؟؟(البته به طور کلی و بدون در نظر گرفتن نیروهای وارده!)

سلام

از نظر مهندسی امکان ساخت چنین چیزی وجود ندارد چون دالان نمیتواند در فضا معلق باشد و باید به هر دو جسم متصل باشد. و مسلما از نظر طول مسیر، استحکام و سایر پارامترهای مهندسی هم مشکلاتی دارد که آن را در حال حاضر غیر ممکن میسازد.

ممکنه در آینده ایده های جدیدی هم مطرح بشه ولی در حال حاضر ایده ها با توجه به امکانات، سطح تکنولوژی و بودجه، محدود به همین مدل فعلی است. البته همین مدل هم کمی بلند پروازانه است و احتمالا مدتها طول میکشه تا عملی بشه.

[mohsen4465]

ایده آسانسورهای فضایی در اجرامی ماننده ماه و عطارد که اتمسفر ندارن به راحتی قابل اجراست اما من موندم این قضیه اتمسفر زمین رو میخوان چیکار کنن؟
همین تلاطم ملایم اتمسفر کافیه تا آسانسور رو از مدار خارج کنه و انوقته که حادثه ی وحشتناک سقوط کابل چند صد کیلومتری روی میده. حالا بماند که بعضی موقع ها طوفان هم میشه. بنظر من این ایده بهیچ وجه روی زمین قابل اجرا نیست. تنها راه حل برای اجراش اینه که از آسانسورهای طبقاتی (مرحله به مرحله) استفاده بشه. بدین شکل که طبقات اولش به بالون وصل باشن و طبقه آخر به مدارگرد یا اینکه کابل در طبقات بالای جو معلق باشه (مناطقی که جو رقیقه) و برای رسیدن بهش از بالون یا وسایل هوایی استفاده بشه. اینجوری طول کابل کم میشه ولی باز هم باید در آشفتگی های جوی اونها رو جمع کرد. ضمناً ایجاد هماهنگی در چنین سیستمی بسیار سخت و مشکل میشه. طراحی هواپیماهایی که قابلیت خروج از جو دارن بنظر من بسیار بصرفه تر از چنین آسانسورهاییه.

[ANANT.IR]

سلام
حتما همه شما سوار آسانسور شديد . بالا ترين جايي كه با آسانسور به اونجا رفتيد چقدر بوده ؟ طبقه بيست ؟ سي ؟ . . .
شايد براتون جالب باشه اگر بدونيد كه با آسانسور ميشه به خيلي دورتر از اين حرفا هم رفت . تصورش رو بكنيد كه سوار بر يك آسانسور آروم آروم بالا ميريد و وقتي كه به طبقه ي آخر رسيديد و در باز ميشه ، مي بينيد كه تو فضا هستيد خداي من اين روياست نه ؟ ولي رويايي كه داره به واقعيت تبديل ميشه . درسته ! آسانسور هاي فضايي روياي قرن ماست كه تا واقعيت فقط چند قدم فاصله داره فقط چند قدم .



براي اولين بار سر آرتور سي كلارك ايده آسانسور هاي فضايي را مطرح كرد . او از سال 1956 به سريلانكا كوچ كرد . سواحل اقيانوس و جنگلهاي بكر استوايي بهشت كلارك براي نوشتن بود . كلارك رمان چشمه هاي بهشت ، را كه طرح آسانسور فضايي براي اولين بار در اين كتاب مطرح شد ، با الهام از محل زندگي خود نوشت .
برای ساخت یک آسانسور فضایی نياز به قائم نگه داشتن يک کابل در نزديکی استوای زمين است درحاليکه هزاران کيلومتر مابقی آن تا درون فضا امتداد داشته باشد. نيروی گريز از مرکز حاصل از چرخش زمين کابل را راست و مستقيم نگه خواهد داشت و يک روبات قادر خواهد بود از آن بالا رفته و تجهيزات همراه خود را در مدار قرار دهد.
براي عملي شدن اين ايده نياز هست كه محلی را در آسمان پيدا کنيم که اگر جسمی در آن قرار گرفت، نسبت به زمين ثابت باقی بماند . در اين صورت مي توان طنابی را از اين نقطه آسمانی به سطح زمين انداخت و يک سيستم آسانسوری که زمين را به آسمان وصل می‌کند، راه‌اندازی کرد.
كلارك در مقاله اي با عنوان""رله‌هاي فرازمينی: آيا ايستگاه‌های راکتی می‌توانند جهان را تحت پوشش راديويی قرار دهند؟" كه در سال 1945، ژورنال علمي دنياي بي‌سيم به چاپ رسيد ، با برسي مدار هاي اطراف زمين پيشنهاد كرد ، چنان چه شيئي را بتوان در ارتفاع مشخص35786 كيلومتري از سطح آزاد دريا و دقيقا بر فراز استوا قرار داد ، در اين صورت دوره تناوب اين اين شي به دور زمين در حدود 934/23 ساعت طول مي كشد كه اين زمان دقيقا برابر يك دور گردش زمين به دور خودش است . زيرا در اين ارتفاع سرعت چرخش زمين با سرعت گردش شي به دور آن يكسان است . در نتيجه ، شي در نقطه ثابتي از فضا در بالاي زمين قرار مي‌گيرد .
اکنون که می‌دانيم قوانين فيزيکی مانع ساخت آسانسور فضايي ما نمی‌شوند، می‌توانيم در مورد چگونگی ساخت و اجزاي آن بهتر فکر کنيم.
بهتر است اول يک آسانسور معمولی را تصور کنيم. اين آسانسور از سه جزء اصلی تشکيل شده است: يک کابل، يک بالارونده و يک منبع تامين نيرو. آسانسور فضايي نيز دقيقاَ از همين اجزا تشکيل شده است. از نگاه دانشمندان گره اصلی ساخت اين مجموعه، ساخت کابل آسانسور است. ريسمان بسيار محکم و سبکی که بتواند هزاران کيلومتر کشيده شود.
اگر از يک ريسمان معمولی برای ساخت اين کابل استفاده کنيم، با توجه به طول کابل و فشاری که در اثر وزن خود به بست‌های انتهای آن در ايستگاه فضايی وارد می‌شود، لازم است که قطر کابل با کاهش ارتفاع و نزديک‌تر شدن به سطح زمين، کمتر شود و حالت مخروطی به خود بگيرد. يک کابل معمولی که ضخامتش در سطح زمين به اندازه يک ريسمان پهن است، در ارتفاع 36 هزار کيلومتری بايد قطری به اندازه خود زمين داشته باشد! نبايد نگران اين مشکل و تحقق ايده آسانسور فضايي بود، فناوری نانو می‌تواند اين مشکل را حل کند.
تقريباً تا 10سال پيش تمامی کابل‌هايي که برای آسانسور فضايي پيشنهاد می‌شد، از ورقه‌هاي استيل و فلزی ساخته شده بود. با كشف نانولوله‌های کربنی در سال 1991، دانشمندان فضايي متوجه اين نانوساختار کربنی شدند. ماده‌ای که يكصد برابر محكم‌تر از استيل و 50 هزار برابر ريزتر از يك موي انسان است و تنها يک گرم از اين ماده، برای ساخت نخی به طول 29 کيلومتر کافی است. اين صفحه‌های گرافن لوله شده، ترکيبی استوانه‌ای از اتم‌های کربن هستند که به کمک آنها می‌توان کابلی به نازکی کاغذ و به محکمی الماس ساخت. با توجه به وزن بسيار کم نانولوله‌های کربنی، برای تنظيم فشار وارد بر بست‌های انتهای آسانسور کافی است که قطر کابل در ارتفاع 36 هزار کيلومتری تنها 9 برابر قطر آن در سطح زمين باشد. نکته قابل توجه در استفاده از نانولوله‌های کربنی اين است که رشته‌های طولانی از اين ماده، ساختار شکننده‌ای دارند. دانشمندان برای حل اين مشکل، نانولوله‌های جدا از هم را در يک ساختار تارگونه در هم تنيده و آنها را به رشته‌های محکم‌تر و طولانی‌تری تبديل کرده‌اند.
دانشمندان پيش‌بينی می‌کنند که با تکميل هسته‌ی اوليه‌ی کابل، می‌توان وسايل مکانيکی‌ای با نام «بالارونده‌» را بر روی کابل سوار کرد. بالارونده‌ها، همان طور که از نامشان برمی‌آيد، به کمک غلطک‌هايی بالا و پايين می‌روند. تابش نور ليزر يکی از گزينه‌های پيشنهادی برای تامين انرژی آسانسور است. به اين شكل كه روبات بالا رونده داراي صفحات خورشيدي است كه اين صفحات بر خلاف معمول روبه زمين هستند ليزری که از روی سکوی مبدأ، بر صفحه‌های خورشيدی انتهای بالارونده‌ها متمرکز می‌شود و نيروی لازم برای حرکت موتورها را فراهم می‌کند.
ايده آسانسورهای فضايی تا پياده‌سازی و تبديل شدن به يک دستگاه واقعی هنوز راه زيادی را در پيش دارد و انتظار نمی‌رود که تا قبل از ده سال آينده، به حقيقت بپيوندد؛ اما مفهوم آن در حال گسترش است و روزبه‌روز علاقمندان بيشتری پيدا می‌کند.
به همين منظور ناسا رقابتی را با جايزه 2 ميليون دلاری و با نام "نبرد قدرت" (power beamingchallenge) طراحي كرد . در اين رقابت روبات های بالارونده که از روی زمين و به صورت کنترل از راه دور تغذيه نيرو می شوند تلاش می کنند هر چه سريعتر از يک کابل بالا روند.
روبات برنده توسط تيمی به نام lasermotive در واشنگتن ساخته شد و همانند دو رقابت کننده ديگر برای جذب انرژی از ليزر مادون قرمز زمينی براساس سلول های خورشيدی استفاده کرد. lasermotive ، ليزر خود ا به کار انداخت تا قدرت روبات بالارونده خود را تامين کند که توانست از کابلی که از يک هلی کوپتر آويزان بود تا 900 متر بالا رود. اين برنامه در پايگاه نيروی هوايی ادوارد واقع در کاليفرنيا انجام گرفت.
روبات اين مسير را در طی 4 دقيقه و با سرعت متوسط برابر 7/3 متر بر ثانيه طی کرد. روز بعد اين شاهکار را با سرعتی برابر با 9/3 متر بر ثانيه تکرار کرد. روز جمعه دو تيم ديگر از دور مسابقه خارج شدند. به عبارتی ديگر lasermotive تمام جايزه 900 هزار دلاری ناسا را خواهد برد.
1/1ميليون دلار باقی مانده جايزه ناسا به شرکت کننده ای تعلق می گيرد که بتواند با سرعتی بيش از 5متر بر ثانيه از کابل بالا رود. تيم بعدی از دانشگاه saskatchewan کانادا، تنها پس از طی چند متر از کابل از حرکت باز ايستاد و نتوانست به پايان برسد.
روبات سوم متعلق به تيم کانزاس سيتی (kansas city space pirates) نيز تنها بخشی از مسير را طی نمود. ناسا lasermotive را به عنوان برنده جايزه 900 هزار دلاری معرفی کرد و طی يک مراسم تشريفاتی جايزه را اعطا نمود.
هرچند آسانسور فضايی به صورت يک هدف دور از دسترس باقی ماند ليکن ناسا از تکنولوژی انتقال نيرو به صورت wireless (از راه دور) در کارهای ديگری از جمله انتقال نيرو به قمرپيماهايی که در دهانه های هميشه تاريک (جايی که انرژی خورشيدی در دسترس نيست) حرکت می کنند، استفاده خواهد نمود.



منابع :
سايت نجوم ايران (http://www.noojum.com/)

سايت دانشنامه فضايي ايران (http://www.isa.ir/enc)
http://nanodesign.blogfa.com/post-27.aspx (http://nanodesign.blogfa.com/post-27.aspx)


اسطوره اي در سريلانكا / پوريا ناظمي / ماهنامه نجوم / شماره ي 175 و 176

سلام دوست عزیز
ممنون از پست خوبت
منم در مورد خونده بودم و با مطالعه پست شما اطلاعاتم بیشتر شده
ولی در کل بخاطر شرایط زمین خیلی ار دشواری هست آسانسوری بزنن از سطح زمین به فضا
ولی هیچ کاری نشد نداره
باتشکر
anant.ir

[mohsen4465]

این بحث بعد از مدتها بالا اومد و باعث شد یه نکته‌ای به ذهنم برسه.

خب در مورد آسانسوز فضایی هممون اطلاعاتی داریم. اما یه چیزی امروز به ذهنم رسید که باعث شده این سیستم بنظرم بی مصرف بیاد. آسانسوری رو تصور کنید که در مدار زمین نصب شده و انتهای کابلش به زمین رسیده. حالا من این کابلو میگیرم و میرم بالا. طبق قوانین فیزیکی هربار که من خودمو روی کابل بالا میکشم آسانسور هم یه خورده میاد پایین. بنابراین بناچار مجبور به نصب یک سیستم موشکی روی آسانسور میشیم تا موقع بالا رفتن من از کابل، آسانسور پایین نیاد.

حالا سوال من اینه که این چه کاریه خب؟ بجای اینکه به آسانسور موشک وصل کنم خودم با همون موشک میرم بالا! نظر شما چیه؟ :23:

[ANANT.IR]

این بحث بعد از مدتها بالا اومد و باعث شد یه نکته‌ای به ذهنم برسه.

خب در مورد آسانسوز فضایی هممون اطلاعاتی داریم. اما یه چیزی امروز به ذهنم رسید که باعث شده این سیستم بنظرم بی مصرف بیاد. آسانسوری رو تصور کنید که در مدار زمین نصب شده و انتهای کابلش به زمین رسیده. حالا من این کابلو میگیرم و میرم بالا. طبق قوانین فیزیکی هربار که من خودمو روی کابل بالا میکشم آسانسور هم یه خورده میاد پایین. بنابراین بناچار مجبور به نصب یک سیستم موشکی روی آسانسور میشیم تا موقع بالا رفتن من از کابل، آسانسور پایین نیاد.

حالا سوال من اینه که این چه کاریه خب؟ بجای اینکه به آسانسور موشک وصل کنم خودم با همون موشک میرم بالا! نظر شما چیه؟ :23:
سلام دوست عزیز
کمی بحث سنگینه که بخوام نظر بدم
ولی اینو باید بگم همانطور که شما گفتین هر کس طرز تفکری جدا داره و باعث میشه ذهن دیگران باز بشه
چینی ها خیلی رو این موضوع کار میکنند که کلا یه سازمان خصوصی دارن برای تخیل ها
برای ما شاید تمسخر آمیز بیاد بابا اینا چیکار میکنند
یا یه شخصی عین من یه نظری میده شاید مورد توجه کسی واقع نشه (بگه این چیه میگه)
ولی بازم میگم که انیشتین گفته علم محدوده و تخیل همه چیزه
این به این موضوع ختم میشه که فرض در زمان گذشته انسان نمیتونسته پرواز کنه چون علمشو به دست نیاورده بود
پس در اینجا علم محدود بود و هیچ کاری نمیتونستن بکنن
ولی در همون زمان شخصی میگه آیا میشه انسان پرواز کنه؟
یعنی قدرت تخیلش بر انگیخت و به دنبالش میره انقدر تلاش میکنه تا تخیلش به واقعیت تبدیل میشه
که الان شاهد هستیم انسان پرواز میکنه.
نه اینکه بال در بیاریم.بالی ساختیم که باهاش پرواز کنیم
آسانسور فضایی هم یکی از موضوعات مهم در خیلی از روشنفکران هست
وقتی به علم رجوع میاریم میبینیم نمیتونیم
ولی تخیلی که میشیم میبینیم میتونیم آسانسور بزنیم در صورتیکه قادر به ساختش نیستیم
فورا میگیم اگه هوا خراب بشه چی؟طوفان بیاد چی؟آیا آسانسورو به زمین محکم کنیم یا در بالای ابر ها مستقر باشه و به گرد زمین ولی داخل جو حرکت کنه بهتره
هیچ کاری نشد نداره دوستان
موفق باشیم

[mohsen4465]

یا یه شخصی عین من یه نظری میده شاید مورد توجه کسی واقع نشه (بگه این چیه میگه)
ولی بازم میگم که انیشتین گفته علم محدوده و تخیل همه چیزه
نه اینجوری فکر نکنید اینجا نظر همه محترمه دوست عزیز. :)
درسته که انیشتین گفته که علم محدوده و تخیل همه چیزه اما منظور انیشتین این نبوده که علم رو بذاریم کنار و فقط به تخیل اهمیت بدیم. منظور انیشتین از محدود بودن علم محدود بودن علم انسان در یک محدوده زمانیه خاصه (مثلاً همین الان). اما مطمئناً قسمت معلوم علم از هر تخیلی بالاتره. تو تخیل هر اتفاقی ممکنه بیافته اما این دلیل بر این نیست که در واقعیت هم اینچنین بشه. تخیل همه چیزه یعنی همین. یعنی میشه به فراتر از چیزی که علمی ازش نداریم فکر کنیم. مثلاً ما تابحال موجودات فضایی رو ندیدیم اما میتونیم اونها رو تو تخیلمون مجسم کنیم. البته باید یادمون باشه که تخیلمون رو علمی کنیم. منظور انیشتین هر تخیلی نبوده بلکه تخیل علمی بوده.


حالا ایراد دوم:
خب ما میدونیم که اجرام در مدارهای مختلف سرعت‌های متفاوتی دارن. مثلاً کنار ساحل دریا سرعت مداری ما کمتر از زمانیه که در نوک قله اورست ایستادیم. چون در نوک قله فاصله ما از زمین بیشتره بنابراین دایره‌ای که بدور زمین در واحد زمان طی میکنیم بزرگتره در نتیجه در نوک قله سرعت چرخش ما بدور مرکز زمین بیشتر میشه. حالا محموله‌ای رو تصور کنید که در حال بالا رفتن از کابل یک آسانسور فضاییه. این محموله بر روی زمین سرعت مشخصی داره اما با ارتفاع گرفتن وارد مدارهای بالاتر میشه که در اونجا سرعت مداری بیشتری لازمه تا حالت ژئواستیشناری (زمین ایستگاهی) حفظ بشه. اما سرعت چرخش بدور زمین محموله که با ارتفاع گرفتن تغییر نمیکنه. نتیجه اینکه محموله از کابل عقب میمونه و با اینکار به کابل فشار زیادی وارد میکنه. کابل و مدارگرد انتهای اون می‌بایستی در مقابل این فشار مقاومت کنن. در یک کلام بخوام بگم، ما باید با نیروی کوریولیس مقابله کنیم. اما چطور؟ خب ساده ست، باز هم مجبوریم از راکت استفاده کنیم.

کلاً قوانین فیزیک رو نمیشه دور زد. بهرحال باید سوخت راکتمون رو مصرف کنیم. :22:

[ANANT.IR]

نه اینجوری فکر نکنید اینجا نظر همه محترمه دوست عزیز. :)
درسته که انیشتین گفته که علم محدوده و تخیل همه چیزه اما منظور انیشتین این نبوده که علم رو بذاریم کنار و فقط به تخیل اهمیت بدیم. منظور انیشتین از محدود بودن علم محدود بودن علم انسان در یک محدوده زمانیه خاصه (مثلاً همین الان). اما مطمئناً قسمت معلوم علم از هر تخیلی بالاتره. تو تخیل هر اتفاقی ممکنه بیافته اما این دلیل بر این نیست که در واقعیت هم اینچنین بشه. تخیل همه چیزه یعنی همین. یعنی میشه به فراتر از چیزی که علمی ازش نداریم فکر کنیم. مثلاً ما تابحال موجودات فضایی رو ندیدیم اما میتونیم اونها رو تو تخیلمون مجسم کنیم. البته باید یادمون باشه که تخیلمون رو علمی کنیم. منظور انیشتین هر تخیلی نبوده بلکه تخیل علمی بوده.


حالا ایراد دوم:
خب ما میدونیم که اجرام در مدارهای مختلف سرعت‌های متفاوتی دارن. مثلاً کنار ساحل دریا سرعت مداری ما کمتر از زمانیه که در نوک قله اورست ایستادیم. چون در نوک قله فاصله ما از زمین بیشتره بنابراین دایره‌ای که بدور زمین در واحد زمان طی میکنیم بزرگتره در نتیجه در نوک قله سرعت چرخش ما بدور مرکز زمین بیشتر میشه. حالا محموله‌ای رو تصور کنید که در حال بالا رفتن از کابل یک آسانسور فضاییه. این محموله بر روی زمین سرعت مشخصی داره اما با ارتفاع گرفتن وارد مدارهای بالاتر میشه که در اونجا سرعت مداری بیشتری لازمه تا حالت ژئواستیشناری (زمین ایستگاهی) حفظ بشه. اما سرعت چرخش بدور زمین محموله که با ارتفاع گرفتن تغییر نمیکنه. نتیجه اینکه محموله از کابل عقب میمونه و با اینکار به کابل فشار زیادی وارد میکنه. کابل و مدارگرد انتهای اون می‌بایستی در مقابل این فشار مقاومت کنن. در یک کلام بخوام بگم، ما باید با نیروی کوریولیس مقابله کنیم. اما چطور؟ خب ساده ست، باز هم مجبوریم از راکت استفاده کنیم.

کلاً قوانین فیزیک رو نمیشه دور زد. بهرحال باید سوخت راکتمون رو مصرف کنیم. :22:
سلام دوست عزیز
بله درسته منظور بنده هم این نیست فقط به این جمله پایبند باشید
ببینید بستگی داره چه کسی در این جمله چه برداشتی کنه
خب حالا آسانسور .
من آخرین ورژن گوگل ارس نصبه برام و ارتفاعات و اتفاقات هواشناسی آنلاین برام میگه که خودتون بهتر میدونید
در گوگل ارس میشه ارتفاعات رو به خوبی به دست آورد.مثلا یکی از موضوعات مهم به نظرم این باشه که آسانسور فضایی رو جایی بزاریم بین آخرین لایه جو و فضا
یعنی اگر پایین بیایم به هوا میرسیم ولی با بالا بریم به خلاء میرسیم
باید فکر اکسیژن رسانی و حمل و نقل شو کرد
آ[ اگه ایران موفق به ساختش بشه!وای جهان به لرزه در میاد که ایران واقعا چه توانایی هایی داره.
ما فقط نظر میدیم و در عمل برامون اول هزینه بردار بعد خیلی دشواره
شرایط آب و هوایی رو لحظه به لحظه باید مورد بررسی قرار داد
فرض حالت سکویی در ارتفاع (الان با گوگل ارس محاسبه کردم که با ارتفاع 50هزار کیلومتری به بالای ابر ها میرسیم)(البته 50هزار کمی زیادی بالا هست)
ساختیم و به بالای فضا ادامه داره
به نظرتون طول آسانسور چقدر باشه؟
برای چه منظوری استفاده کنیم؟
میدونم علمی ولی چه علمی باشه بهتره؟(تفریحی؟یا رصدی؟)
هزینشو ...وای وای وای
البته بازم میگم میشه ولی ما داریم سخت بهش نگاه میکنیم
مثلا ساخت یه هواپیما در قدیم چقدر سخت بود!
الان به علمش رسیدن که همینجور میسازند که هیچ راحته براشون چون به علمش رسیدند

[پیمان اکبرنیا]

آسانسورهای فضایی از نظر فرضیات، غیر علمی نیستند فقط به دلیل تکنولوژی بالای مورد نیاز و هزینه سرسام آور هنوز اجرایی نشده است :) این کابل بسیار بلند تا فراتر از مدار زمین ثابت (در ارتفاع بیش 35 هزار کیلومتر از سطح زمین) پیش میره(به طوری که مرکز جرم کابل فراز مدار زمین ثابت قرار بگیره). در انتهای کابل یک وزنه بزرگ قرار داره که با نیروی گریز از مرکز، باعث ایجاد کشش در کابل میشه.


http://up.avastarco.com/images/ndw4pvhpjw72mjznx24y.jpg (http://up.avastarco.com/images/ndw4pvhpjw72mjznx24y.jpg)


مشکل اصلی اینه که کشش کابل بسیار زیاده و ماده ای که بتونه این کشش را تحمل کنه یا نیست یا قیمت بسیار زیادی داره. اون هم در این حجم خیلی زیاد :)

محاسبات اولیه و سایر موارد مربوط به این آسانسورها را در لینک زیر بخوانید:

http://en.wikipedia.org/wiki/Space_elevator

[mohsen4465]

ممنون آقای اکبرنیا
جواب سوالای خودمو پیدا کردم.


برای اینکه آسانسورمون مشکلات بالایی رو نداشته باشه باید طبق شکلی که آقای اکبرنیا قرار دادن یه وزنه در انتهای کابل قرار بدیم که بالاتر از مدار "زمین ایستگاهی" قرار داشته باشه. وزنه غول پیکر در این حالت سریعتر از سرعت مداری خودش بدور زمین باید بگرده تا در وضعیت زمین ایستگاهی ثابت بمونه. نتیجه اینکه تمایل به خروج از مدار پیدا میکنه و با کشیدن کابلی که سر دیگرش به زمین متصله اونو قرص و محکم نگه میداره. این سیستم دیگه مشکلات قبلی رو نداره. بعنوان وزنه هم میشه از یه سیارک کوچولو استفاده کرد. :):thumbsup:

[Pale_Rider]

تا ماه که نمیتونه باشه چون ماه هر 27 روز یکبار به دور زمین میچرخه ولی زمین هر 24 ساعت دور خودش میچرخه و نمیشه یک اتصال با طول ثابت برقرار کرد. به عبارت ساده تر طناب شروع میکنه به پیچیدن دور زمین!

در ضمن طول طناب و نیروهای وارد به اون هم بسیار مهمه و بسته به طول اون، کلیه محاسبات عوض میشه و ممکنه عملی نباشه.
هممم ... میگم نمیشه مثلا از روی ماه تا مدارهای Geo آسانسور رو ادامه داد ؟ اونوقت میشه با یه چیزی مثل اتصال دهنده روی زمین هر چند مدت یکبار به آسانسور دسترسی پیدا کنیم ، منظورم یه سازه ی 2 تیکه اس ...

[mohsen4465]

هممم ... میگم نمیشه مثلا از روی ماه تا مدارهای Geo آسانسور رو ادامه داد ؟ اونوقت میشه با یه چیزی مثل اتصال دهنده روی زمین هر چند مدت یکبار به آسانسور دسترسی پیدا کنیم ، منظورم یه سازه ی 2 تیکه اس ... هدف از نصب آسانسور خارج شدن از دام جاذبه زمین و یا سایر اجرام فضاییه نه سفر فضایی. اینکه بخوایم اونو در فضا انقدر ادامه بدیم تا به ماه برسیم چندان عاقلانه نیست و سفر به ماه رو با راکت خیلی راحتتر میشه انجام داد. نصب آسانسور روی ماه هم مشکلاتی داره چون ماه حرکت وضعی مجزایی نداره و یک سمتش به زمین قفل شده (میشه گفت همزمان با یکدور چرخشش بدور زمین یکدور بدور خودش هم میگرده). تا اونجایی که میدونم بهترین روش برای نصب آسانسور روی ماه نصب اون در پشت ماهه. با اینحال سفر سطحی روی ماه برای رسیدن به محل آسانسور خودش عامل دیگه‌اییه استفاده از اونو محدود میکنه. البته برای محموله‌های بزرگ شاید روش خوبی برای رسیدن به مدار باشه ولی برای یکی دوتا مسافر فکر کنم پرتاب راکتی مناسبتر باشه.

[Pale_Rider]

هدف از نصب آسانسور خارج شدن از دام جاذبه زمین و یا سایر اجرام فضاییه نه سفر فضایی. اینکه بخوایم اونو در فضا انقدر ادامه بدیم تا به ماه برسیم چندان عاقلانه نیست و سفر به ماه رو با راکت خیلی راحتتر میشه انجام داد. نصب آسانسور روی ماه هم مشکلاتی داره چون ماه حرکت وضعی مجزایی نداره و یک سمتش به زمین قفل شده (میشه گفت همزمان با یکدور چرخشش بدور زمین یکدور بدور خودش هم میگرده). تا اونجایی که میدونم بهترین روش برای نصب آسانسور روی ماه نصب اون در پشت ماهه. با اینحال سفر سطحی روی ماه برای رسیدن به محل آسانسور خودش عامل دیگه‌اییه استفاده از اونو محدود میکنه. البته برای محموله‌های بزرگ شاید روش خوبی برای رسیدن به مدار باشه ولی برای یکی دوتا مسافر فکر کنم پرتاب راکتی مناسبتر باشه.
ببخشید اما متوجه نشدم چرا پشت ماه ؟ ببینید منظورم اینه که اگه محموله های بزرگی داریم یا .... رو به وسیله این روش که هر حدود 28 روز یکبار قابل استفاده است ، انتقال بدیم ... البته قبول دارم که کار خیلی جالبی نیست :)

[mohsen4465]

ببخشید اما متوجه نشدم چرا پشت ماه ؟ ببینید منظورم اینه که اگه محموله های بزرگی داریم یا .... رو به وسیله این روش که هر حدود 28 روز یکبار قابل استفاده است ، انتقال بدیم ... البته قبول دارم که کار خیلی جالبی نیست :) نه نصب آسانسور روی ماه برای انتقال محموله‌های بزرگ خیلی هم ایده جالبیه اما اینکه تا زمین بخوایم ادامش بدیم نه. در مورد نصبش پشت ماه همونطور که گفتم ماه در مدارش بدور زمین قفل شده. بنابراین تنها نقطه از ماه که نیروی گریز از مرکز داره پشت ماهه. این نیروی گریز از مرکز بدلیل چرخش ماه به دور زمین ایجاد میشه نه حرکت وضعی خود ماه.

[skynight]

سلام دوستان

در لینک زیر، فهرست کاملی از مطالب مختلف درباره آسانسورهای فضایی وجود دارد که اگر به این موضوع علاقه دارید، میتونید مطالعه کنید:

http://www.spaceward.org/elevator-faq
مگه قراره چندتا بسازن؟؟؟
حالا مگه میتونن یکیشو بسازن؟!!!

[sarafazli]

در شهرهای بزرگی همچون تهران، مشهد، اصفهان و ... بسیاری از ساختمان ­ها قدیمی هستند. از طرفی ساخت و ساز مجدد ساختمان، هزینه هنگفتی را برای مالکان به دنبال خواهد داشت. در نتیجه در مواردی، ساکنین این ساختمان ها برای راحتی بیشتر قصد دارند که آسانسور برای آن نصب کنند اما چون فضای داخلی ساختمان برای این کار نامناسب است، ترجیح مهندسین و متخصصان این حرفه، استفاده از نمای بیرونی ساختمان می ­باشد. به طور معمول، برای ساختمان ­هایی که در بیرون آن آسانسور نصب (https://sazeafzar.com/category/%D9%86%D8%B5%D8%A8-%D8%A2%D8%B3%D8%A7%D9%86%D8%B3%D9%88%D8%B1) می ­کنند، از مدل­ های هیدرولیکی بهره می ­برند. چرا که در مقایسه با سیستم کششی به حفر چاه نیاز ندارد و طریقه­ نصب و راه اندازی آن نیز راحت تر است.

[Uranus.sun]

ساخت اولین هتل فضایی جهان در سال ۲۰۲۵

گزارش روز جمعه روزنامه دیلی میل، شرکت «اوربیتال اسمبلی کورپوریشن» (OAC) یک ابر شرکت فضایی قرار است ساخت این هتل را در سال ۲۰۲۵ آغاز کند؛ این هتل که «ویاژر استیشن» (ایستگاه مسافر) نام دارد قرار است از سال ۲۰۲۷ میلادی عملیاتی شود. زیربنای این هتل در مدار اطراف زمین ساخته خواهد شد.

ویاژر استیشن به شکل یک دایره بزرگ خواهد بود که می چرخد و گرانشی مصنوعی تولید می‌کند که مشابه گرانش روی سطح ماه خواهد بود. این هتل فضایی خصیصه های متعددی از جمله رستواران های مختلف، سینما، اسپا و غیره دارد که در کشتی ‌های تفریحی نیز دیده می‌شود.

این هتل همچنین به کپسول‌ هایی مجهز خواهد بود که به بخش بیرونی حلقه چرخنده متصل می شود و احتمالاً برخی از آنها برای انجام تحقیقات فضایی به ناسا و سازمان فضایی اروپا فروخته می ‌شوند.

هنوز جزئیاتی در مورد هزینه ساخت این هتل و یا هزینه یک شب اقامت در این هتل اعلام نشده است. شرکت اوربیتال اسمبلی کورپوریشن ادعا می‌کند استفاده از موشک‌ های چندبار مصرف مانند «فالکون ۹» شرکت فضایی اسپیس ایکس، هزینه ‌های ساخت آن را کاهش می‌ هد.

داوطلبان این سفر فضایی باید کمی صبور باشند. این هتل حداقل تا سال ۲۰۲۷ افتتاح نخواهد شد اما از ماژول‌ هایی خواهد داشت که به حلقه‌ های بیرونی ایستگاه فضایی متصل می شوند. این هتل دارای ۲۴ ماژول اختصاصی برای خدمه، هوا، نیرو، آب، سالن‌ های ورزشی، آشپزخانه، رستوران و اقامتگاه اختصاصی برای مهمان ‌هایی است که قصد اقامت بیشتری دارند.

محققان و مسافران به طور یکسان می‌توانند از هتل ویاژر استیشن بهره‌مند شوند؛ شرکت ‌های خصوصی، سازمان های فضایی و حتی ناسا می‌توانند ماژول‌هایی را خریداری کرده و برای خود ویلا بسازند یا از این امکان برای آموزش ففضانوردان استفاده کنند.

به گفته متخصصان این حوزه، این هتل، انقلاب صنعتی بعدی خواهد بود؛ این هتل باعث نوآوری صنعت فضا، متفاوت با آنچه پیش از این بوده، خواهد شد.

منبع : خبرگزاری ایرنا. irna.ir