داستان های علمی - تخيلی [بایگانی] - انجمن نجوم آوااستار

توجه ! این یک نسخه آرشیو شده میباشد و در این حالت شما عکسی را مشاهده نمیکنید برای مشاهده کامل متن و عکسها بر روی لینک مقابل کلیک کنید : داستان های علمی - تخيلی

asemanih

03-19-2013, 06:08 PM

سلام خدمت دوستان آوا استاری

همانطور که می دانید داستانهای علمی تخیلی همیشه نقش قابل توجهی در زمینه علم و پیشرفتهای آن بازی کرده اند و همه ما با این قبیل داستانها کم و بیش آشنا هستیم

اکنون در این تاپیک قصد داریم به این گونه داستانها بپردازیم یعنی داستانهای علمی تخیلی مرتبط با نجوم، اما داستانهایی که به قلم خود اعضای محترم باشد و برای شروع داستان خود را در پستهای بعدی قرار خواهم داد

asemanih

03-19-2013, 06:44 PM

asemanih

03-19-2013, 06:46 PM

مجموعه داستان علمی- تخیلی گیل

5464

نویسنده : رقیه کبیری

-«گیل یعنی چی؟»

دقیقا وقتی داشتی همین جمله را تکرار می‌کردی، با صدای خودت از خواب پریدی. چشمانت را باز کردی. به قول مادرت ظلمات بود و دیگر هیچ. همین سوال را از منجم هم پرسیده بودی. شاید هم خیال خواب آلودت فکر می‌کرد که پرسیده‌ای؛ و او جواب داده بود:« چه سوال جالبی!» و سپس به آرامی و شمرده شمرده ادامه داده بود:« گیل دره‌ای است که بانو کیوراسیتی* همونجا فرود اومده»

چشمانت آهسته آهسته به ظلمات فضای اتاقت عادت می‌کند .حتی می‌توانی پرده‌ی توری آویزان از پنجره‌ات را تشخیص دهی. می‌خواهی طبق عادتِ شب‌های بی‌خوابی‌‌ات، از جایت برخیزی و کنار پنجره بایستی. گوشه‌ی پرده‌ی توری را در مشتت بگیری و ظلمات بیرون از اتاقت را تماشا کنی. در محوطه‌ی مجتمع، پنجره‌هایی که هنوز چراغشان روشن است، بشماری و خیال کنجکاوت را بکشانی به پشت تک- تک پنجره‌ها؛ سرک بکشی به پشت پرده‌ها. دنبال همزادت بگردی. شاید او نیز هم اکنون به گوشه‌ی پرده‌ی توری اتاقش چنگ زده است...

از جایت برنمی‌خیزی. می‌چرخی. دمرو سرت را به بالشت می‌فشاری. نمی دانی سرت سنگین شده، یا بالشت سنگی است! موهای آشفته و وزوزی‌ات پشت گردنت را داغ کرده. با اینکه می‌خواهی برخیزی. تن تنبلت نا فرمانی می‌کند. دوباره چرخی در تختخوابت می‌زنی. طاقباز می‌خوابی. چشم می‌دوزی به سقف اتاق و فکر می‌کنی به دره‌ای که بانو کیوراسیتی در آنجا فرود آمده. هیچ تصویری در ذهنت جان نمی‌گیرد. لبخندی مضحک گوشه‌ی لبانت می‌نشیند: « خوبه حالا منجم نگفت ملکه کیوراسیتی!»

asemanih

03-19-2013, 06:48 PM

دستانت را پشت گردنت گره می‌زنی. بالش سنگی‌ات دیگر مهره‌های گردنت را نمی‌آزارد. چشمانت را می‌بندی. کلمه‌ای تسبیح وار، بمانند وردی شبانه‌ با صوتی روحانی از حنجره‌ات خارج می‌شود:« گیل... گیل... گیل...» و ناگهان جرقه‌ای از دور دست‌ها دانه‌های تسبیح روی لبانت را کامل می‌کند:« قیل قامیش...! *»

لب‌هایت از هم باز می‌شود:« آااااای....» در آن لحظه دخترکی هستی که قطعه‌ی گم شده‌ی پازلش را پیدا کرده است، هیجان‌زده‌ای. روی تختت می‌نشینی. بالشت را به مانند همدمی سرد در آغوشت می‌کشی. بالشت دیگر سفت نیست. دلت می‌خواهد همین حالا برخیزی و سفر کنی به مریخ، سیاره‌ی همسایه‌ات؛ دلت می‌خواهد همسفر هم جنست، بانو کیوراسیتی باشی. و همراه او وجب به وجب دره‌ی گیل را بگردی. . قیل قامیش را که اکنون از مدنیت و پادشاهی به بکرترین و دست نیافتنی ترین مکانش بازگشته و با طبیعت یکی شده، ببینی. پچ پچه‌ی لب‌هایت در تاریکی اتاق به گوشت می‌رسد:« درست مثل قیل قامیش و انکیدو...»

خنده‌ات می‌گیرد از خیال‌بافی‌های شبانه‌ات. سر صحبت را با خیالت باز می‌کنی:« حالا قدیسه‌های ایشتار رو از کجا پیدا کنم؟» رو به خیالت که در تاریکی روبرویت نشسته است لبخندی می زنی:« البته با وجود من و بانو کیوراسیتی معبد ایشتار باید قدیس هاشو بفرسته سر راهمون...» یادت می‌افتد که در افسانه‌ی قیل قامیش خدایان معبد ایشتار قدیسه‌‌ی ایشتار را سر راه انکیدو قرار دادند. لب‌هایت دوباره تکان می‌خورند: « پس تو این روایت جدید، قدیس ایشتار باید سر راه من قرار بگیره. بانو کیوراسیتی هم به چای پادشاه نقش ملکه رو داشته باشه...» و دوباره تکرار می‌کنی:« هفت شبانه روز... نه....نه...نه...» گوشت تنت از این فکر احمقانه می‌لرزد. رو به خیالت:« کی گفت دوباره بیایی خوابمو بدزدی؟ برو! می‌خوام بخوابم» طاقباز، تنت را مثل سنگی روی تختت رها می‌کنی. فنرهای تشک آزرده می‌شوند. صدای جیرجیر در تاریکی اتاق می‌پیچد. حرف‌های منجم دوباره در ذهنت جان می‌گیرند. صدای منجم است که روی لب‌های تو تکرار می‌شود:« تعادل...تعادل... تعادل...» ....

کیوراسیتی: مریخ نورد و بانویی روبوتیک که هم اکنون در ماموریت فضایی مریخ به سر می‌برد.

قیل قامیش : اشاره به افسانه ی نوشته شده بر روی لوح هایی بازمانده از مدنیت سومری ها.

رقیه کبیری

91.9.14

پیمان اکبرنیا

03-21-2013, 03:19 PM

mohsen4465

03-21-2013, 04:13 PM

یک داستان علمی - تخیلی نجومی در ماه‌های گذشته در ماهنامه نجوم در پنج قسمت چاپ شد که خیلی متن سنگینی داشت و من خودم یک چیزاییش رو نمی فهمیدم :) این داستان را میتوانید از لینکهای زیر دانلود کنید (لینک دانلود بخش اول را ندارم اگر دارید اینجا بگذارید) :

کندزیستها / بخش اول
کندزیستها / بخش دوم (http://nojum.ir/fa/magazine/issue/223/michael-swanwick.aspx)
کندزیستها / بخش سوم (http://nojum.ir/fa/magazine/issue/224/michael-swanwick.aspx)
کندزیستها / بخش چهارم (http://nojum.ir/fa/magazine/issue/225/science-fiction-story.aspx)
کندزیستها / بخش پنجم (http://nojum.ir/fa/magazine/issue/226/michael-swanwick.aspx)
آقای اکبرنیا اون بخش دوم که گذاشتید در واقع بخش نخست بود. من خوندمش خیلی جالب بود و برخلاف بیشتر داستان‌های علمی تخیلی دیگه محتوای علمی خیلی زیادی داشت. فقط یکم بد ترجمه شده بود. به همین دلیل یخورده متنش سنگین و خسته کننده بود. :)

Pale_Rider

03-22-2013, 10:25 AM

داستانی بر پایه ی مسیحیت وجود دارد که بیان می دارد ؛
در بهشت ، جنگی بسیار وسیع رخ داده بود ، جنگی که در آن شیاطین بر علیه فرشتگان می جنگیدند و فرشتگان بر علیه شیاطین و در این جنگ انسان ها خیلی صدمه می بینند ، خداوند خشمگین می شود و هیئتی تشکیل می دهد به نام هیئت سوخته ، این هیئت وظیفه ی برقراری نظم میان سه دسته ی شیاطین ، فرشتگان و انسان ها را دارد ...
هیئت سوخته به دستور خداوند چهار سوارکار به وجود می آورد به نام های جنگ ، قحطی ، فتح و مرگ که آنان سوارانی بودند که اسب هایی به رنگ های سرخ ، سیاه ، سپید و رنگ پریده داشتند ...
این چهار سوارکار تمام شیاطین و فرشتگان را از بین می برند و آنان را به ستارگانی دور از زمین زندانی می کنند و همین طور این چهار سوارکار نیز در ستاره ای به نام "راس الغول" در حالت آماده باش نگه داشته می شوند ...
هیئت سوخته پس از برقراری نظم ، قراردادی را با زمینیان می بندند که از جنس صلح است و با هفت تکه کنترل می شود ، زمانی که هر هفت تکه از بین بروند ، زمان تمام می شود و قیامت الهی برپا می شود ، شیاطین و فرشتگان و همچنین سوارکاران با ستاره ها روی زمین فرود می آیند و همه ی انسان ها را قتل عام می کنند ... پایان

داستانی جالب و آموزنده هست ، اگه موقع رصد متوجه شدید قدر ستارگان به سرعت در حال کم شدن است ، بدانید و برحذر باشید که قیامت در راه است d:

Hesaby

03-22-2013, 11:59 AM

سلام
در رابطه با کتابهای علمی تخیلی و کسانی که میخوان این جور کتابهایی رو بنویسن باید یه سری نکاتو متذکر بشم و دوستان هم باید توجه داشته باشن:
اول از همه اینکه یه کتاب علمی تخیلی برای اینکه مخاطبو جذب خودش بکنه و مخاطب سرد نشه از خوندنش اینه که باید یا سوم شخص باشه یا اول شخص اگه بخواید دوم شخص بنویسید هم خود نویسنده قاطی میکنه هم خواننده نمیفهمه چی به چیه درضمن زمانهایی هم که به کار برده میشه جابه جا میشه و عواقب خودشو داره...
دوم اینکه نباید زیاد یه موردیو تکرار تو نوشته تکرار کرد یا درباره اش توضیح مفصل بدید خواننده خودش بعد از اینکه یکم جلوتر رفت خودش مطلبو میگیره اینو بعد از خوندن چندتا مجموعه علمی-تخیلی میگم چون اولش که آدم کتابو میخونه واقعا هیچی نمیفهمه بعد کم کم که جلو میره مطلب برای خواننده جا میوفته البته این هنر نویسنده رو میرسونه که یه موضوع رو آهسته آهسته وارد ذهن خواننده کنه نه یه دفعه چون اگه یه دفعه یه چیزیو به خواننده بفهمونید دیگه دنبال بقیه اش نمیره الان نصف کتابایی که دارم به خاطر بی هنر بودن نویسنده ولشون کردم.(کتابی قشنگه که بعد از خوندن 11جلد 300-400صفحه ای هیچی نفهمی جلد آخرو که خوندی بفهمی قضیه از چه قراره!
مورد آخر اینکه توجه داشته باشید که خواننده رو هم زیاد گیج نکنید مثلا اگه قراره یه چیزو بهش بفهمونید اینجور نباشه که فقط اصلشو بگید بعد ولش کنید به امون خدا یا اینکه اینقدر بپیچونیدش که بقیه اشو نخونه یه جوری بنویسید که در عین ساده و روون بودن خواننده رو به خوندن بقیه کتاب یا نوشته ترغیب کنید.
آهان یه چیز دیگه هم یادم اومد زیادم توش تکرار به کار نبرید چون خیلی خوار میشه اعصاب خرد کنم هست.
الان خانم asemanih (http://forum.avastarco.com/forum/member.php?6353-asemanih) میتونن توی ادامه ی نوشته شون این سه-چهارتا موردو درنظر بگیرن که مخاطب بیشتری برای نوشته هاشون جذب کنن
ببخشید اگه پر حرفی کردم.

asemanih

03-25-2013, 01:22 PM

دوستان سلام. بهترین رمان علمی- تخیلی که این اواخر خوندم نامش « دنیای بلور» هست. اثر « جیمز گراهام بالارد - یا - جی جی بالارد » به ترجمه‌ی علی اصغر بهرامی. انتشارات چشمه.

جریان رمان از این قرار است که جنگلی به آهستگی و تحت تاثیر عواملی ناشناس تبدیل به بلور می شه. تمام درختان و موجودات زیر لایه ای از کریستال برق می زنند. و به قول دوستمان جناب حسابی تویسنده آهسته - آهسته در طی اتفاقاتی که می افته علت بلوری شدن جنگل رو بیان می کنه.

خواندن این رمان را به دوستان توصیه می‌کنم. چون بلوری شدن جنگل تحت تاثیر جریانان نجومی اتفاق می افته.

hassankarimi

03-26-2013, 11:49 PM

از نویسنده گرامی سرکار خانم رقیه کبیری به خاطرلطفی که دارند تشکر میکنم.به یقین سایت آوا استار محل بسیار مناسبی برای درج داستانهای علمی تخیلی میباشد، نوشتن داستان علمی تخیلی کاری بس دشوار است، چرا که نویسنده باید ضمن خلق داستانی گیرا و خواندنی، به خوبی با مسائل علمی مربوطه نیز آشنا بوده و به آن احاطه داشته باشد و در عین حال به خوبی از عهده تلفیق فن داستان نویسی با علم وموضوع مورد نظر برآید، که خانم کبیری به خوبی از عهده این مهم برآمده است.برای ایشان آرزوی توفیق دارم و تشکرخود را از مسئولین و مدیران سایت فاخر آوا استار برای ایجاد چنین فضایی ابراز میدارم.حسن کریمی

asemanih

03-27-2013, 11:59 AM

دوست گرامی جناب کریمی! سپاسگزارم. امیدوارم مجموعه داستان گیل مورد توجه دوستان نجومی سایت آوا استار قرار بگیره. و مجددا از مسئولین سایت آوا استار برای ایجاد چنین فضایی سپاسگزارم. رقیه کبیری

asemanih

04-01-2013, 09:28 PM

گیل... 2

خاک سونگون* سرخ تر از خاک مریخ است!

شب، عریان است امشب! نه ستاره‌ای، که تن‌پوشش باشد، نه قمری که قبایش را بیاویزد بر شانه‌های شب.
کنار پنجره ایستاده‌ای. زبری نقش‌بافت‌های توری را در مشتت حس می‌کنی. هیچ پنجره‌ی روشنی در محوطه‌ی مجتمع آپارتمانی‌ دیده نمی‌شود. حس می‌کنی ایستادنت کنار پنجره تعادل شب را به هم می‌زند. از پنجره‌های تاریک چشم برمی‌گردانی به سوی اتاق خالی و سردت. مشتت را باز می‌کنی. پرده رها می‌شود و به آرامی مقابل پنجره تاب می‌خورد، تاب می‌خورد و...

کنار تختخوابت می‌نشینی. خیالت، قوی‌ترین دشمن تعادلت، زل می‌زند به چشمانت. پا در اقلیم خیال نگذاشته، می‌دانی که بازنده‌ای و هیپنوتیزم خواهی شد. آسمان به مانند حرف‌های منجم جاذبه دارد. دره‌ی گیل تو را به سویش می‌کشد. دلت می‌خواهد دنبال رد چرخ‌ها را بگیری تا به بانوی روبوتیک برسی.

خیالت کنار گودالی می‌ایستد که بانو کیوراسیتی هنگام فرود، تعادل خاکش را بر هم زده. سنگ بستر روئین را عریان، و خاکی همرنگ خاک تیره‌ی زمین از زیر بستر سرخش بدر آمده. زل می‌زند به خاکی که هم‌رنگ خاک کوه عینالی* است. کوهی که تبریز را زیر دامنش پناه داده، و تو بدون اینکه به سرخی خاکش فکر کنی، هر هفته دلتنگی‌هایت را به قله‌اش می‌بری و سنگ‌ها و صخره‌های سر راهت را با دلتنگی‌هایت سهیم می‌کنی. اکنون کنار خیالت ایستاده‌ای و دلت می‌خواهد در مریخ نیز به مانند کوه عینالی راه بروی، از قله‌هایش صعود کنی. دلتنگی‌هایت را بر سر صخره‌ها و سنگ‌ها هوار بزنی. خیال دمدمی مزاجت شیفته‌ی رنگ خاک مریخ شده. دنبال مکان‌هایی است که خاکشان سرخ است. به ناگاه معدن مس سونگون* با صخره‌ها و سنگ‌های سرخ مایل به طلایی به مانند قارچی در گوشه‌ای از خیالت چتر می‌گشاید. تو را به مناطق زلزله زده در ورزقان آذربایجان می‌کشاند...

asemanih

04-01-2013, 09:34 PM

هوا سرد است. شانه‌هایت می‌لرزد. شالی روی شانه‌هایت می‌کشی. کنار بخاری می‌ایستی و به عدم تعادل زمین می‌اندیشی. می‌دانی که امشب هوای ورزقان سردتر از هوای مریخ است. با گرمایی که به تنت می‌دود دره‌ی گیل دوباره آغوش می‌گشاید. تو را به سوی خود می‌خواند؛ ورزقان و مردم زلزله‌ زده‌اش در خیالت یخ می‌زنند. رد چرخ‌های بانوی روبوتیک را که در سایت نجوم دیده‌ای ، دوباره در خانه‌گاه خیالت جان می‌گیرد. با هر پلک زدنی کیوراسیتی چند گام از تو دور می‌شود. حالت از بی خیالیِ خیالت به هم می‌خورد. احساس شرم می‌کنی که نمی‌توانی فکرت را روی سرمای ورزقان و مردم زلزله‌زده‌اش متمرکز کنی. تعادلت به هم خورده. فکرت از سرمای زیر صفر ورزقان به گرماگرم طرح‌های هوایی ناسا گره می‌خورد. خیالت از قطره اشکی که بر گونه‌های خاک آلود و چرکی کودکان ورزقان خشکیده ، پر می‌کشد به سوی به قطره‌ اشکی که هنگام فرود بانو کیوراسیتی در دره‌ی گیل، بر گونه‌های دانشمند ایرانی نشست. به دانشمندان ایرانی ناسا غبطه می‌خوری. خیالت زبان باز کرده: « حتما اسم دره‌ی گیل رو یکی از همین ایرانی‌های ناسا انتخاب کرده» پوزخندی به حرف احمقانه‌ی خیالت می‌زنی. به پول زبان‌داری فکر می‌کنی که ناسا وقت و بی وقت به دست مهندسانش به آسمان می‌چسباند، و الحق که آسمان نمک نشناس نیست. زبانش خوب می‌چرخد . همیشه حرفی برای گفتن اسراردارد.

دلت برای حرف‌های منجم تنگ شده. نمی‌دانی کجا غیبش زده. دلت می‌خواهد تعادل زمین و زمان و مریخ به هم بخورد و منجم مثل جوانه‌ای غیر ممکن سر از خاک سرخ مریخ در آورد. خیالت زبان درازی می‌کند: « حالا چرا مریخ؟! مگه خاک عینالی ...» دست بر دهان خیالت می‌بری. نمی‌خواهی ادامه دهد. می‌دانی که اگر کلمه‌ای دیگر بگوید، عزت نفست زخم خواهد برداشت. به کنار پنجره می‌روی. خیره می‌شوی به تاریکی و ظلماتی که آونگ زمان را در حال تعادل نگه داشته است....

asemanih

04-01-2013, 09:35 PM

توضیحات:

عینالی: از رشته کوه‌های سرخاب، با 1800 متر ارتفاع، که در شمال تبریز قرار دارد. در قله‌ی کوه آرامگاهی وجود دارد که به گفته‌ای دو تن از فرزندان علی بن ابی‌طالب (http://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%B9%D9%84%DB%8C)به نام‌های «عون بن علی» و «زید بن علی» در این مکان آرمیده‌اند.

سونگون: نام معدن مسی است در منطقه‌ی ورزقان که روستاهای اطرافش در زلزله‌ای که در مرداد ماه 1391 در آذربایجان روی داد، به سبب عدم استحکام خانه‌های روستاهای اطرافش با زلزله‌ی 6.2 ریشتری با خاک یکسان شد.

رقیه کبیری
91.9.15

asemanih

04-05-2013, 03:49 PM

گیل... 3
[I]هم ترازی خیال یا سقوط در سیاه چاله‌ی اندیشه؟!
کنار منجم ایستاده‌ای. به حجمی فکر می‌کنی که جرمتان بر آن سنگینی می‌کند. خیالت نیشخند می‌زند: « باز هم جو گیر شدی؟»
خیالت حق دارد. این روزها جو گیر فیزیک و نجوم و اسطوره شده‌ای. کارت به آنجا کشیده که اطرافیانت را با عقلی که بر جمجمه‌شان سنگینی می‌کند، می‌سنجی. بخصوص این روزها که شایعه‌ی تاریکی* ، نابودی عالم، هم ترازی زمین و خورشید، پایان یافتن تقویم نجومی مایاها ورد زبان مادر برزگ‌ها نیز شده است. طوری از مایاها صحبت می‌کنند، انگار همسایه‌ی دیوار به دیوار قدیمی‌شان باشد که به طور اتفاقی خبری از آن‌ها در شبکه‌ی ماهواره‌ای " من و تو" پخش شده است. خیالت زبان درازت می‌گوید: « ذهنت مثل آرم دادگستری شده! مگه تو چیکاره‌ای که عقل مردم رو سبک- سنگین می‌کنی؟ »
ساکتی. خیالت را به حال خود رها می‌کنی. نیروی جاذبه‌ای غیر ارادی فاصله‌ی نیم متری‌ات با منجم را کم می‌کند. آهسته، جرم 67 کیلویی‌ات به سویش کشیده می‌شود. در یک قدمی‌اش، شانه به شانه‌اش می‌ایستی. تعادل پشت بام و تاریکی و تو به هم می‌خورد. احساس می‌کنی سنگینی‌ات در تاریکی روی منجم سایه می‌اندازد. سعی می‌کنی خونسرد باشی. خیالت بی وقفه به ذهنت تلنگر می‌زند:« چی شد؟ بپرس دیگه...چرا معطلی؟ بپرس...بپرس... از تقویم مایاها بپرس...»
از تقویم مایاها نمی‌پرسی. ذهنت آشفته است. آشفته‌ی تاریخ، آشفته‌ی نجوم، آشفته‌ی زندگی، آشفته‌ی مرگ و بیشتر از همه آشفته‌ی جاذبه و دافعه... در این آشفته بازار ذهنت، خیال فضولت دست بردار نیست:« بپرس راست می‌گند خورشید تو سیاه چاله حبس می‌شه؟»
نام سیاه چاله بیشتر آشفته‌ات می‌کند. آشفته بازار ذهنت تعادل فکرت را به هم می‌زند.

asemanih

04-05-2013, 03:50 PM

-تراز یعنی تعادل؟
صدایت ‌لرزید. منجم سرش را بالا گرفت و تبسمی کرد. با دیدن نگاه نافذش لرز از صدایت به تنت ریخت. خیال نا بهنگامت لبخندی شد؛ روی لب‌هایت نشست. « کاشکی اون وقت ها منجم دبیر فیزیکمون بود. چه معلمی داشتیم! عصا قورت داده، نمی‌دونست لبخند رو با کدوم «ل» می‌نویسد. صداش مثل وز- وز زنبور ....نه...نه مثل دیاپازونی بود که...»
سعی می‌کنی مانع وراجی خیالت شوی. خودت هم دست کمی از خیالت نداری. دلت می‌خواهد چشم در چشم منجم بدوزی و تراز سنگین ووزین او را برهم زنی...
منجم از تعادل حرف نمی‌زند.
-«تو هم از شایعه‌ی هم ترازی می‌ترسی؟»
نمی‌ترسی. دلشوره داری. خدا- خدا می‌کنی که منجم متوجه دلشوره‌ات نشود.
-«یعنی می‌شه خورشید و زمین با هم هم تراز بشند؟»
نگاهت می‌کند. دیواری درونت فرو می‌ریزد. دوباره پایان یافتن تقویم مایاها به یادت می‌افتد. می‌خواهی از منجم در باره‌ی مایاها سوال کنی. خیال زبان درازت سر به هوا شده، یادش رفته چقدر مشتاق شنیدن در باره‌ی مایاها بود: « انگار که خنده رو دوختند رو لبهاش...»
-تو هم باور می‌کنی؟
نمی‌دانی به کجا تعلق دارد؛ از کدامین سرزمین است. تنها می‌دانی که آسمان نقطه‌ی مشترک تو و منجم است. زیر چشمی نگاهش می‌کنی. چشمانش برق می‌زند. مثل ستاره‌ها نیست. سفیدی چشمانش خیس است

asemanih

04-05-2013, 03:53 PM

خاکستری است. ابری است که می‌خواهد ببارد. مجذوب لبخندی شده‌ا ی که امشب بگ گراند لب‌های منجم است...
از سوالت شرمنده‌ای. لرز را زیر پوستت حس می‌کنی. نمیدانی لرزیدنت از سرماست یا از هیجان همراه شدن با او برای دیدن یک پدیده‌ی بی‌نظیر.
منجم چشم به آسمان دوخته. سیگارش ستاره‌ای است که در میان انگشتانش سوسو می‌زند.
-تا حالا دیدی؟
نمی‌دانی چند ساعت از نیمه شب بیست و چهارم آذرماه 1391 خورشیدی می‌گذرد. اولین بار است که در پشت بامی تاریک کنار یک منجم ایستاده‌ای و می‌خواهی بارش شهاب سنگ ها را به همراه او تماشا کنی. خیالت چشمکی می‌زند. می‌خواهد مچ منجم را بگیرد و زمان دقیق را از ساعت مچی‌اش بخواند. مانعش می‌شوی. موبایلت را از جیب کاپشنت بیرون می‌کشی .از وقتی موبایل خریده‌ای، ساعت مچی‌ات در کشوی میزت خاک می‌خورد. صفحه‌ی روشن موبایل تنها نقطه‌ی نورانی است در تاریکی قیر اندود پشت بام. شیطنت خیالت گل می‌کند. موبایل را طوری در دستت می‌گیری که صورت منجم را روشن کند. سوسوی سیگارش کمرنگ می‌شود. ابروهای پرپشتش سایه بان پلک‌هایش شده. بی آنکه نگاهت کند می‌گوید:
-مثل آتیشگردون می‌مونه. می‌گرده...می‌گرده... دیدی زغال چطوری تو آتیش گردون گُر می‌گیره؟
ده‌ها بار دیده‌ای، اما سرت را تکان می‌دهی. دست منجم هوا را می‌شکافد. دایره‌وار در تاریکی می‌چرخد...می‌چرخد...می‌چرخ� �....چشم به چشمانت می‌دوزد و ادامه می‌دهد:
-و بعد در اثر جاذبه اجرام وارد جو زمین می‌شند. با اصطکاکی که بوجود میاد، می‌سوزند.
اینبار سرت را به نشانه‌ی اینکه فهمیده‌ای تکان می‌دهی.

asemanih

04-05-2013, 03:54 PM

دلت می‌خواهد آونگ زمان متوقف شود و تا ابد همانگونه که ایستاده‌ای، کنار منجم بمانی. خوشحالی که تاریکی پرده‌ای روی شیطنت خیالت کشیده. آسمان ابری و قیر اندود است. هیچ شهاب سنگی راهش را به آسمان پشت بامی که ایستاده‌اید کج نکرده. می‌دانی که با منجم هم تراز نیستی. بودنت در کنارش تعادلت را به هم می‌زند. با این همه ترجیح می‌دهی تعادلت به هم بخورد اما منجم در کنارت ایستاده باشد. می‌خواهی در تاریکی قیر اندوند از آذر ماه بگویی. از آذربایجان. از اینکه دور روز دیگر سالگرد کتابسوزان آذربایجان است. می‌خواهی از کتاب‌هایی که گُر گرفتند و شامگاه 26 آذر بدست باد، تبریز را خاکستر باران کردند، بگویی. می‌خواهی از سوزاندن متون کهن مایاها در قرن سیزدهم توسط کلیسای کاتولیک حرف بزنی. می‌خواهی بگویی «مثل گل‌های آتیش که تو هوای یخ زده‌ی تبریز "چهار لرزه"* رقصیدند.» خیالت عاقلت می‌گوید: « شهاب باران چه ربطی به خاکستر باران دارد؟» خیالت اینبار حقیقت را می‌گوید. اما هر طور شده، می‌خواهی به منجم بفهمانی که آذربایجانی هستی. حتی اگر منجم مریخی باشد، باید بداند اینجا خاکی پیدا می‌شود که همرنگ خاک مریخ باشد...
نه ستاره‌ای، نه ماهی، پشت بام تاریک تاریک است. هوس می‌کنی بازوی منجم را بگیری و از او بخواهی که جهل و هم‌ترازی و تعادل را برایت توضیح دهد. دستت به طرف منجم دراز می‌شود. خیالت دلش غنچ می‌رود؛ و تو بازویش را نگرفته دست‌هایت را در در پشتت گره می‌کنی. خیالت را به خاک می‌زنی. می‌گویی:
-تو بازار شمع پیدا نمی‌شه.
منجم چشم از آسمان برمی‌گرداند. نگاهت می‌کند.
-جالبه!
و تو ادامه می‌دهی:
-نان خشک هم تو سوپرمارکت‌ها کمیاب شده

asemanih

04-05-2013, 03:55 PM

پوزحندی می‌زند:
-واقعا؟
-حتی بخاری‌های نفتی که چندین سال بود تو انبارها مونده بودند به چند برابر قیمت فروخته شدند.
منجم پوزخندی می‌زند:« ذهن های تاریک مثل پشت بام‌های تاریک می‌مونند. مثل همین امشب ما. به هوای شهاب باران اومدیم پشت بام و جز تاریکی چیزی ندیدیم...»
چشم به آسمان تاریک ابری دوخته‌ای. خیالت هوای سر به هوایی دارد. تو اصرار داری به مریخ و بانو کیوراسیتی فکر کنی. منجم پکی محکم به سیگارش می‌زند. سوسوی آخرین ستاره خاموش می‌شود. صدای کفش منجم روی ته سیگارش کشیده می‌شود. سکوت پشت بام به هم می‌خورد.
چشم از پنجره بر می‌گردانی. ساعت 3.30 دقیقه‌ی بامداد است. به هوای دیدن بارش شهابسنگ دوساعتی است جلو پنجره ایستاده‌ای. دریغ از یک شهابسنگ....

*اساس و منشا شایعات درباره نابودی کره زمین پایان یافتن یک دوره پنج هزار و 125 ساله موسوم به «شمارش بلند» در تقویم قوم باستانی مایا در مکزیک در 21 دسامبر 2012 می باشد.

*چهار لرزه: رقص آیینی قوم مایا

estardast

04-05-2013, 09:13 PM

داستانتون جالبه ...یه جورایی حرف دل رو زدین....
گاهی آدم در راه دونستن چیزی میره جلو...اونقدر میره جلو که یادش میره چقدر از اصل مطلب فاصله گرفته. ...

asemanih

04-12-2013, 07:50 PM

گیل...4
«من در کجای حهان ایستاده‌ام»
منجم گفته بود:« آسمون مهربونه. آغوشش همه‌ی زمین رو تو خودش جا می‌ ده. کافی است بشناسیش.»
تمام شب را پشت کامپیوتر می‌نشینی. از دریچه‌ی آوا استار* به همه‌ جای آسمان سرک می‌کشی. ماه و ستارهها. خیالت اسم جدیدی روی ستاره های دنباله دار می‌گذارد:« لومپن اولدوزلار*» واز این اسم خنده‌اش می‌گیرد. تو روی کاغذ ی سفید ستاره ای پنج پر می‌کشی با دمی که درطول صفحه‌ دراز شده. خیالت یاد شازده کوچولوی آنتوان دو سنت اگزوپری می افتد و تو در حالی که در فضای مجازی به کهکشان راه شیری زل زده‌ای بی اختیار به حرف‌های منجم فکر می‌کنی. گفته بود:«همین تزدیکیهاست. نزدیک ترین کهکشان به کهکشان ما، کهکشان مارپیچیِ آندرومدا، زنی بر زنجیر»
عکس‌های آندرومدا جاذبه دارد. زیبایی اش نفس گیر است. چیزی درون دلت می‌جوشد. بی اختیار به زنان در زنجیر فکر می‌کنی. حس همذات پنداری ات به جوش می‌آید.
«حالا وقت فمنیست بازی نیست. زود باش کیوراسیتی رو پیدا کن»
خیالت عادت دارد توی ذوقت بزند. احساساتت را به مسخره بگیرد و بخندد. اما تو بیشتر از او عجله داری به مریخ بروی. با کیوراسیتی آشنا شوی. اما سر لجبازی با خیالت را داری. درست وقتی خاک سرخ مریخ و بانو کیوراسیتی روی صفحه‌ی مانیتور ظاهر می‌شود از جایت برمی خیزی. خیالت ذوق زده می‌شود:« رد چرخ‌هاشو ببین...»

asemanih

04-12-2013, 07:51 PM

نمی‌دانی سحر است، یا صبح! خیال لجبازت اصرار دارد که بگویی:« نه سحردی، نه صبح؛ دان سؤکولن چاغ دیر*» کنار پنحره رو به قبله ای می ایستی که قرن‌هاست تعادل آخرین دین آسمانی را حفظ کرده؛ و تو از بی‌خوابی شبانه‌ات تعادل جسم و روحت به هم ریخته. به کیوراسیتی فکر می‌کنی. به ذهن های خلاق و دست‌های ماهری که او را آفریده اند. و شاید به نوعی مدرن و علمی او را به زنجیر کشیده اند و به خدمت ناسا درآورده‌اند. به آفرینش جهان می‌اندیشی. عظمت آفرینش در ذهن کوچکت جای نمی گیرد. به درخت غانی فکر می‌کنی که می‌گویند در مرکز جهان قرار دارد. مرکز جهان کجاست، نمی‌دانی. شاید همان جایی است که آونگ فوکو بی‌وقفه در آنجا تاب می‌خورد. خیالت تاب برداشته:« فکر می‌کنی جنس آونگ فوکو هم از درخت غان باشه؟»
انگار که نشنیده‌ای. زمزمه‌ای لب‌هایت را می‌جنباند:« من در کجای جهان ایستاده‌ام....» می‌دانی که درست در دامن کوه عینالی روی گسلی ایستاده‌ای که ممکن است با برهم زدن پلکی تعادل تبریز را بر هم زند. تونیز به همراه هزاران مردم بی آنکه به بی توجهی مسئولان برای ساختمان سازی روی گسل و عدم تعادل زمین فکر کنید، هر روز در آپارتمان‌هایی که روی گسل باغمیشه بنا شده‌اند، راه می‌روید، میخورید، می‌خندید، می‌گریید، زندگی می‌کنید.
چشم به آخرین ستاره ای دوخته‌ای که آهسته- آهسته از دایره‌ی نگاه زمین دور می‌شود. باز هم گوشه‌ی پرده‌ی توری را در مشتت چنگ زده‌ای. کوه عینالی در سمت چَپ پنجره‌ات دارد سرخی‌اش را به رخ فلق می‌کشد. خیالت اهمیتی به در هم ریختن تعادلت نمی‌دهد سرش به کار خیال بافی‌ است:
«اگر [I]عینالی سرخابی به گونه‌ی تبریز باشه، و مریخ، صورت آسمون رو را در اقلیم پنجم سرخ می‌کنه، پس می شه گفت سونگون خون رنگ پریده‌ی مردم ورزقانه که قربانی عدم تعادل زمین و زمان شده»

asemanih

04-12-2013, 07:53 PM

از عدم تعادل اشباع شده‌‌ای. شن ریزه‌های دره‌ی سرخ فام گیل را زیر پاهایت احساس می‌کنی. انگار تیزتر و برنده‌تر از شن ریزه‌های عینالی است. هیچ فکری در باره‌ی شکل شن‌ریزه‌های [I]سونگون نداری. تنها تکه‌های بزرگ سنگ، با رگه‌های مسین را به خاطر می‌آوری، که حین عبور از جاده‌ دیده‌ای. به خیالت تشر می‌زنی که تصویری بیافریند. خیالت رو به خورشیدی مسین است که ابرها را می‌شکافد؛ شانه‌هایش را بالا می‌اندازد:« سونگون؟*»
حوصله‌ی سربسر گذاشتن با او را نداری. به آفرینش و مرگ، به دو جزء جدایی ناپذیر زندگی فکر می‌کنی. دره‌ی گیل و رد چرخ‌های بانو کیوراسیتی در ذهنت جان می‌گیرند. شاید از همین دره بود که، به دفعات به عصر پادشاهی سومری‌ها به شهر اوروک، مقر حکومتی قیل قامیش سفر کرده‌ای. شیفته‌ی پاره‌ی خداگونه‌‌اش؛ بلند بالایی و زیبایی‌اش و مبهوت پاره‌ی انسانی‌اش، نیرومندی‌اش شده‌ای. بارها و بارها با پاره‌ی انسانی قیل قامیش همراه گشته‌ای. نیروهایتان در هم آمیخته. اکنون بعد از قرن‌ها به خوبی آگاهی که حتی اگر نیرومندی انکیدو و قیل قامیش نیز در هم آمیزد، راهی گریزی برای مرگ نمی‌توانی بیابی.

asemanih

04-12-2013, 07:55 PM

چشم به دوردست‌های سرخ دوخته‌ای. خدابانویی بلند قامت، زیبا، گیسوی بافته‌ روی سینه‌اش انگار ماری است که پیخ خورده و به سوی کمر باریکش می‌خزد. خدا بانو با دست‌های شسته، مشتی خاک رس را با آب دهان در می‌آمیزد؛ موهایی چون ساقه‌های گندم، تنی مویین و استخواندار، هیکلی که تو را به یاد طبیعت وحشی قره داغ می‌اندازد،در دست‌های ظریف بانو آفریده می‌شود. به خود می‌نگری. تنی با استخوان‌های ظریف زنانه؛ هیچ نقطه‌ی مشترکی بین خود و انکیدوی آفریده شده نمی‌یابی. خیالت نابه هنگام سر می‌رسد:
« جز خوی حیوانی که یه جاهایی در درونت پنهان کردی»
از یاوه گویی خیالت رنجیده می‌شوی. پناه می‌بری به قالب موجودی بدون جرم. اکنون انکیدویی هستی در دره‌ی گیل، که خدایان ایشتار قدیسی سر راهت خواهند فرستاد؛ و این را می‌دانی که در آخرین روزهای سال 2012 پس از میلاد بسر میبری، و میتوانی راهت را کج کنی و قدیس ایشتار را نه تنها هفت ساعت و هفت رو، بلکه هفت سال و هفت قرن در انتظار بگذاری...
پای کامپیوتر می‌نشینی. هوس می‌کنی روی رد چرخ‌های بانوی روبوتیک راه بروی. کفش به پا نداری. پاهایت پستی و بلندی شیارها را لمس می‌کند. مثل زمین دیمی است تفتیده. رد آبرفت ها کم رنگ تر از خاک دره است. آرزو می‌کنی در انتهای دره، درخت غانی روئیده باشد...

دان سؤکولن چاغ: زمان فلق
آوا استار: سایت نجوم . منبع مطالعاتی ام برای اشنایی با مریخ و مریخ نورد کیوراسیتی
لومپن اولدوزلار: ستاره‌های لومپن
سونگون: معدن مس در ورزقان. زلزله‌ای که در مرداد ماه 1391 آذربایجان را تکان داد در منطقه‌ی ورزقان و اهر و هریس روی داد.
91.9.19

asemanih

04-19-2013, 01:10 PM

گیل....5
مثل رد چرخ‌های تراکتور
بر روی خاک سرخ و بکر مریخ، راه که می‌روی، هر از گاهی زیر پایت را نگاه می‌کنی. نمی‌ترسی. چندشت می‌شود از این که مورچه‌ای، عنکبوتی، هزارپایی زیر پاهای بدون کفشت بماند. بیشتر از له شدن حشره‌ها، به فکر پاهای برهنه‌ات هستی. شیار رد کفش‌های بانوی روبوتیک به یادت می‌آورد که هنوز جانداری در مریخ کشف نشده. از خودت تعجب می‌کنی، که چرا وقتی هوای مریخ به سرت می‌زند، درست بر خلاف انکیدو، آداب مدنیت از یادت می‌رود و همیشه کفش‌هایت را جا می‌گذاری!
انکیدو بر خلاف تو در هم پایی هفت شبانه روزه‌اش با قدسیه‌ی ایشتار، خود بودگی‍‌‌اش، طبیعت وحشی‌ا‌ش را رها می‌کند. رام و سرمست به همراه قدیسه‌ی ایشتار به آغوش تمدن پناه می‌برد و تو اکنون یادت نمی‌آید که چند شبانه روز است پا برهنه از آغوش تمدن به اقلیم پنجم گریخته‌ای. و خود را رها کرده‌ای بر دامان ناشناخته‌ی بهرام. نمی‌دانی چرا، اما مثل کاشفی به دنبال بانویی روبوتیک هستی. بانویی که انرژی‌اش را از سوخت اتمی تامین می‌کند. سوختی که لابی قدرتمند جهان آن را از کشورت دریغ می‌دارد. می‌دانی که در عصر تمدن همه چیز حتی عادی‌ترین سوخت مثل نفت با زنجیری فولادی به سیاست گره خورده. تو بی توجه به سیاست بازی‌ها، فقط می‌خواهی در این مریخ دردندشت و نا آشنا کیوراسیتی را پیدا کنی. خیالت از همانجا که کز کرده تکانی به خود می‌دهد: « حالا گیریم پیداش کردی؛ که چی؟»

asemanih

04-19-2013, 01:12 PM

خودت را به نشنیدن می‌زنی. اما می‌دانی که خیالت گاهی وقت ها حرف حق می زند. خودت هم
نمی دانی برای چه راهت از زمین به سوی مریخ کج شده. شاید جاذبه‌ی خاک سرخش تو را به آنجا کشانده ؛شاید تحت تاثیر حرف‌های منجم قرار گرفته‌ای. چنان از مریخ حرف می‌زد، انگار که تعطیلات آخر هفته‌اش را در مریخ می‌گذراند؛ و شاید وسوسه‌ی شناختن ناشناخته‌ها...
پایت را روی رد کفش‌های بانو کیوراسیتی می‌گذاری. خیالت زمزمه می‌کند: « عین رد چرخ‌های تراکتوره!»
رو به خیالت می‌کنی:« به این سادگی که نیست! این لاستیک ها رمز دارند. اما حیف که رنگ کیوراسیتی مثل رنگ لباس‌ کوماندوهاست. کاش رنگش عین رنگ تراکتور بود»
رنگ قرمز تراکتور خیالت را هیجان زده می‌کند:« یک استادیوم پر از لباس قرمز...»
هلهله‌ی استادیوم‌هایی که در صفحه‌ی تلویزیون دیده‌ای، در سرت می‌پیچد. هوس می‌کنی تکه سنگی را به مانند توپ فوتبال پرتاب کنی. اما با دیدن پاهای برهنه‌ات منصرف می‌شوی. پاهایت را برای رسیدن به کیوراسیتی لازم داری. اگر خراشی، زخمی بردارد، در نیمه‌ی راه خواهی ماند. رو به خیالت می‌کنی:« ماها که ورود ممنوع هستیم. اگه بریم خدای نکرده، بلا به دور، استادیوم ها پر از گناه می‌شه...»
خیالت مثل کودک سر به هوایی پقی می‌زند. صدایی که برایت عجیب است در سکوت مریخ در گوش‌هایت منعکس می‌شود. مطمئنی که خیالت با این لحن و به این آرامی پق نزد.

asemanih

04-19-2013, 01:13 PM

سرعت قدم‌های تنِ بدون جرمت روی رد کفش‌های لاستیکی بانوی روبوتیک، که توسط خدایگان ناسا با رمز مورس کدگذاری شده‌، بیشتر می‌شود. چشم به رد زیگزاگ مانند لاستیک دوخته‌ای. هزار بار هم بخواهی، نمی‌توانی از رد کفش‌های کیوراسیتی رمز گشایی کنی. تو که از خدایگان ناسا نیستی! تنها خیالی کنجکاو و بدون جرم هستی که سر از مریخ در‌آورده‌ای و درلبه‌ی دره‌ی گیل به سوی کوه شارپ، ره می‌سپاری. سکوت تنهایی ات را به رخت می‌کشد. حتی صدای گام‌های خودت را نمی‌شنوی. خیالت دارد با سوا‌ل‌های بی جا آرامشت را بر هم می‌زند. گاه به میخ می‌کوبد، گاه به نعل. تراکتور را رها کرده، و دارد کلمه‌ی منجم را مثل وردی زمزمه می‌کند:« کدوم یکی می تونه منجم تو باشه؟ [I]فردریک گیل ، ستاره شناس آماتور استرالیایی؟ یا... یا رابرت پی شارپ دانشمند ستاره شناسی که نامشو روی کوه 5500 متری مریخ گذاشتند؟و الان هم کیوراسیتی داره مستقیم می‌ره به طرفش...» ساکتی. دوست نداری با خیالت حرف بزنی. اما او چنان سمج است که تا جواب سوالش را نگیرد دست بردار نیست. دوباره می‌پرسد:
«هان؟ فکر می کنی کدومش ؟ شارپ یا گیل؟ »
«هیچ کدومشون نمی تونند منجم من باشند. مگه نمی‌دونی که منجم من کسی است که مثل هیچ کس نیست. مثل هیچ کس فروغ هم نیست. مثل هیچ کس کسی نیست. »
خیالت عاجز از درک حرفهایت، ماتش برده. آرزویی غیر ممکن رهایت نمی‌کند دلت می‌خواهد
منجم در این دره‌نوردی همراهت بود. دستت را می‌گرفت. تنهایی ات را ...

asemanih

04-19-2013, 01:15 PM

تن بدون جرمت چنان سبک است که اگر بال‌هایی بر شانه‌هایت داشتی می‌توانستی به مانند پرنده‌ای در آسمان مریخ پرواز کنی و مثل شاهین شانس و خوشبختی افسانه‌ها، بر شانه‌های بانو کیوراسیتی فرود آیی و فرمانروایی او را بر مریخ اعلام کنی. خیالت باز زبان درازی می‌کند: « پس فرصت و روح چی؟ یا اون یکی؟ که قبل از دوقلوها اومده بود؟ اونا که قبل از کیوراسیتی به مریخ اومدند»
راست می‌گوید. فرصت و روح مریخ نوردهایی هستند که قبل از کیوراسیتی پا به مریخ نهاده‌اند.
و اکنون روح، در میان شن‌های گودال پایداری مدفون شده. اما فرصت، هنوز هم تمام فرصت ها را برای زنده ماندن شکار می‌کند. چیزی نمانده که به دهانه‌ی آتشفشان خاموش اندیور برسد. می‌گویی:« اونکه قوی تره باید فرمانروایی کنه»
نمی‌توانی قیل قامیش و انکیدو را از ذهنت دور کنی. جفت های دست نیافتنی‌ات در ذهنت صف می‌کشند. تو و کیوراسیتی، انکیدو و قیل قامیش، روح و فرصت....
روح، قبل از فرصت و انکیدو قبل از قیل قامیش مرده‌اند. در این فکری که تو زودتر خواهی مرد یا کیوراسیتی؟ اسیر خیالت شده‌ای. اسیری با دست و پای آزاد. دلت می‌خواهد خیالت تو را به مانند پری ، با بردمیدن نفسی از جهانی به جهان دیگر پرت کند. هوس می‌کنی در بکرترین نقطه‌ی هستی زمزمه کنی. لب‌هایت تکان می‌خورد: دو جهان، یک خورشید....دو جهان، یک خورشید...دو جهان، یک خورشید....

asemanih

04-19-2013, 01:16 PM

زمزمه ات تبدیل به آواز می‌شود، حنجره‌ات با تمام قدرت جمله‌ای که بر روی ساعت های آفتابی روی بازوهای دو مریخ نورد فرصت و روح حک شده را دوباره فریاد می‌کشد: دو جهان، یک خورشید... دو جهان، یک خورشید...
دلت می‌خواهد صدایت به کوه شارپ بخورد و انعکاس صدایت را در گوش‌هایت، که گرسنه‌ی صدا
هستند بشنوی. فکر می کردی صدای بم و نکره ات مهم ترین و بارزترین نقطه اشتراک تو و انکیدو باشد اما صدایت در طبیعت بکر مریخ تغییر می کند. هوای مریخ رقیق است. سرعت صدایت کم می شود. با تمام قدرت فریاد می‌کشی. انگار حنجره‌ی انکیدوست در جنگلی بکر، که قیل قامیش را به یاری می‌خواند. می‌خواهی صدایت تا دور دست‌ها، تا آنسوی مریخ برسد. کیوراسیتی، حتی [I]فرصت نیز صدایت را بشنود. اما صدایت به کوهپایه‌های شارپ نیز نمی رسد. انعکاس صدای بم و نکره‌ات اسلوموشنی است جیغ- جیغو؛ تن صدایت چنان زیر است که پرده ی گوشت را می آزارد. دلت می‌خواهد صدای نکره ات که در سکوت کوهستان های زمین به سنگ‌ها، به صخره‌ها می‌خورد؛ در پرده‌ی گوشت می‌شکست. آرزو می‌کنی در روی زمین بودی. در کوهستان محبوبت دَند، فریاد می‌زدی: دو جهان، یک خورشید....دو جهان، یک خورشید... دو جهان، یک خورشید...
چشم به دوردست، در دره‌ی سرخ گیل، به سوی شارپ و کیوراسیتی راه می‌سپاری. دلتنگ زمین و کوهستان محبوبت هستی. هوس آواز داری. آن هم با زبان مادری‌ات با حنجره‌ی شوکت علی اکبر اووا:
دره‌لر، دره‌لر، دره‌لر
یاشیل- یاشیل دره‌لر...
91.10.22

asemanih

04-21-2013, 07:36 PM

شوکت علی اکبراوا: این هنرمند بزرگ آذربایجانی بسال 1922 در باکو چشم بجهان گشود . بین سالهای 1938 الی 1945 بعنوان خواننده ارکستر موسیقی آذربایجان ایفای نقش نمود .این خواننده عالیقدر با صدای ابریشمین خود هر شنونده ای را تحت تأثیر میگذاشت . او از سال 1945 نیز در ارکستر فیلارمونیک ماگامایف آذربایجان فعالیت مینمود . شوکت در سال 1959 بعنوان هنرمند خلق شناخته شد . در میان دستگاههائی که شوکت به آنها علاقه داشته و شنیدنشان از این خواننده حال و هوائی دیگری دارد میتوان به سه گاه ، قطار و شهناز اشاره نمود . شوکت علی اکبراوا در کشورهائی همانند فرانسه ، سوئد ، سری لانکا ، افغانستان ، هندوستان ، الجزایر ، ایران و ترکیه کنسرتهائی به اجراء درآورده است . هنرمند بزرگ آذربایجانی بسال 1993 دار فانی را وداع گفت ...

دره‌لر، دره‌لر، دره‌لر
یاشیل- یاشیل دره‌لر...
ترجمه به فارسی: دره ها، دره ها، دره ها..دره های سبزِ سبز

asemanih

04-28-2013, 08:23 PM

گیل...6
برای خورشیدِ دو جهان، [I]ساری گلین می‌رقصی!
خورشید در مریخ درخشان‌تر از زمین است. پشت هیچ برجی پنهان نشده. اشعه‌اش تن هیچ درختی را گرم و آسفالت هیچ خیابانی را نرم نکرده. لایه‌ی هیچ اوزونی در مریخ سوراخ نیست. گازهای گلخانه‌ای برای آسمان مریخ معمایی رمزدار است. در مریخ تنها خاک است که خورشید را در آغوش می‌کشد. تب آلود می‌شود. سرخ می‌شود. تو نیز در مریخ زنِ دیگری شده‌ای. کدورت از ذهنت مثل پرنده‌ی مهاجری پر کشیده. می‌دانی که اگر به زمین باز گردی، فصل کدورت و تیرگی به ذهنت باز خواهد گشت. اکنون در مریخ سرزنده‌ای. شادابی. زمزمه‌ات تمامی ندارد. موسیقی به لب‌هایت جان می‌دهد، رنگ می‌دهد. لب‌هایت تب آلود است. خاک مریخ سایه‌ی سرخش را روی فکرت انداخته. انکیدویی هستی هیجان زده‌. خورشید چنان شادابت کرده که محتاج نیستی ، ثانیه‌ای با قدیس ایشتار همپایی کنی؛ چه رسد به اینکه هفت شبانه روز با او هم پا شوی. انکیدو با وسوسه‌ی قدیسه‌ی ایشتار تسلیم تمدن سومری قیل قامیش شد و از طبیعت بکر خود دور گشت. اما تو انکیدویی هستی مؤنث، که می‌خواهی از قید و بند تمدن قرن بیست و یکم فرار کنی و به طبیعت بکر خود باز گردی. برای همین است که به هم پایی با هیچ قدیسی نیاز نداری. فیزیولوژی‌ات به خوبی می‌تواند بدون همپایی با هر قدیسی، پا به پای جریان اورشید* کارش را انجام دهد. خورشید در مریخ به مانند خورشید خانم افسانه‌هاست. بازگشت تو را به بکرترین مکان طبیعت تحسین می‌کند. دوستت دارد و با تونیز مثل کیوراسیتی مهربان است. چشم در چشمش که می‌دوزی، چشمت را آب نمی‌اندازد. برای دیدنش، نیاز به هیچ محافظی نداری.

asemanih

04-28-2013, 08:45 PM

خیالت در فکر رسیدن به کیوراسیتی است و چشم از دوردست دره‌ی گیل بر نمی‌دارد. اما جاذبه‌ی خورشید تن بدون جرم تو را رها نمی‌کند. تگاهت را به تاج خورشید دوخته‌ای. هم زمان چرخه‌ای درون تو و خورشید آغاز شده. سعادتی است قبل از اینکه مغلوب یائسگی شوی، در این چرخه‌ی فیزیولوژی، تنت با تن خورشید هم پا شود...
همپای جریان اورشید، درجه‌ی حرارتت جهش پیدا کرده. شروع جریان‌های پلاسما در تحتانی‌ترین نقطه‌ی خورشید و آغاز دوره‌ی تخم‌گذاری تو در دست نیافتنی ترین جغرافیای تنت، نقطه‌ی مشترک بکری است که میان تو و خورشید.
چشمانت را می‌بندی. خیالت زبانی نیش آلود هم داشته باشد، رفیق نیمه راه نیست. تنهایت نمی‌گذارد. پلاسمای داغ از نواحی زیرین خورشید می‌جوشد. فوران آغاز می‌شود. پلاسما مانند حباب‌های توپک بالا می‌آید. هنگامی که سیخک از نیم سایه‌ی فام سپهر* به فضا پرتاب می‌شود، تخمک بالغی از تخمدان تو نیر راهی لوله‌های فالوپ شده و خود را در ناحیه‌ی تاریک زهدانت رها می‌کند. سیخک و تخمک چنان هماهنگ و همزمان پرتاب می‌شوند که دلت می‌خواهد همذات پنداری با زنانگی خورشید را در دوجهان- زمین و مریخ- آواز سر دهی کنی. اما خیالت آداب دان نیست. درست زمانی که شیفته‌ی زنانگی خورشید شده‌ای و زبانت می‌خواهد زمزمه سر دهد، میان فکرت می‌پرد. توی ذوقت می‌زند. با لحنی بی ادبانه می‌پرسد:« بالاخره تکلیف این سیخک و تخمک چی می‌شه؟» کنف شده‌ای. نوت‌های موسیقی از حنجره‌ات آویزان می‌مانند. با اینکه می‌دانی توپک‌های جوشان پلاسما نیز مانند تخمکی که از تخمدانت رها می‌شود، بعد از پرتاب شدن در فضا خنک شده و سپس به درون خورشید فرو می‌روند با این تفاوت که این توپک‌های پلاسما سبب ایجاد لکه‌های خورشیدی می‌شوند؛ اما تخمک اگر در زهدان تنها بماند، آهسته- آهسته چروکیده می‌شود و در نهایت با محیط خود همرنگ می‌شود، اما هوس می‌کنی به خیالت دهن کجی کنی:« تو رو چه به تخمک و سیخک؟ سرت به کار خودت باشه!»

asemanih

04-28-2013, 09:17 PM

« بی خودی دلخوش نباش! چرا داری به زور خودتو شبیه خورشید می‌کنی؟! چرخه‌ی یک ماهه کجا؟ یازده ساله کجا؟»
حقیقتی قابل کتمان نیست که چرخه‌ی جریان اورشید در خورشید هر یازده سال یک بار و چرخه‌ی تخمک گذاری تو هر یک ماه اتفاق می‌افتد، اما مطمئن هستی که خیالت به خاطر دهن
کجی تو، با حرف های نیشدارش، دارد انتقام گیری می‌کند؛ و گرنه هر دو بخوبی می‌دانید برای تنی که بدون جرم است و خود را در بیکران سرخ مریخ رها کرده، زمان معنی ندارد.
اگر با خیالت دهن- به دهن شوی، تمام شیدایی و شیفتگی‌ات محو خواهد شد. بی توجه به کنایه‌های نیش دار او، چشم در چشم خورشیدمی‌دوزی. اجازه می‌دهی صدایی که سکون و سکوت مریخ در درونت بیدار کرده از حنجره‌ات رها شود. عمود بر خاک سرخ مریخ ایستاده‌ای. به مانند لکه‌های خورشیدی چرخی می‌زنی. ‌نشاطی عضله‌هایت را می‌رقصاند. تنت می‌خواهد روی پاهایت بچرخد... بچرخد... بچرخد... پاهای برهنه‌ات زشت نیست که بخواهی مثل طاووس چرخ بزنی و رنگ هایت را در چشم‌ها بنشانی. همیشه پاهای کوچکت را دوست داشتی. دقیقا به همان سایزی است که باید باشد. خورشید چنان شفاف است که انگار مثل خونی گرم دررگ‌هایت جریان
دارد. نمی‌توانی چشم از تاج خورشید چشم برگیری. اما خیالت هنوز هم در فکر انتقام گیری است. همانطور که به لکه‌های خورشیدی زل زده، می‌گوید:« فکر نمیکردم خورشید هم لکه‌دار بشه!»
خودت را به نفهمی می‌زنی و رو به خیالت می‌گویی: « کاش می‌دونستم خورشید با اون لکه‌هاش چه طعم و مزه‌ای می‌ده؟»

asemanih

04-28-2013, 09:26 PM

دهانت را باز می‌کنی. خورشید طعم گرما دارد. از نوک زبانت در حنجره‌ات سرازیر می‌شود. به تنهایی روی خاک سرخ می‌چرخی و آرزو می‌کنی کیوراسیتی نیز کنارت بود تا با هم در خلسه‌ای عرفانی فرو می‌رفتید. می‌چرخیدید... می‌چرخیدید... می‌چرخیدید....
چه می‌دانی! شاید کیوراسیتی نیز هم اکنون دارد می‌چرخد. خدایگان ناسا فکر همه چیز را کرده اند. حرکت کیوراسیتی را طوری تنظیم کرده‌اند که حرکتش با آن چرخ‌های رمز دار مثل رقصی موزون به نظر می‌رسد. شاید حرکت رقص گونه‌ی بانوی ربوتیک حرکتی عرفانی است و شاید خدایگان ایرانی ناسا نرم افزاری از شعرهای حضرت مولوی را در نیمکره‌ی راست مغزش طرح ریزی کرده‌اند که اینگونه آهنگین حرکت می‌کند. 4.5 متر رو به جلو، 2.5 متر به عقب و بعد چرخش به راست...آخ که چقدر می‌چسبد اینگونه راه رفتن...
انکیدو و خیالت در آغوش هم فرو رفته‌اند. جایی در گوشه‌ی ذهنت خستگی در می‌کنند و تو سرت گیجِ چرخیدن شده. هوس می‌کنی مثل کیوراسیتی راه بروی. کلاغ نیستی. یقین داری که همه‌ی زن‌ها مثل طاووس چتر هزار رنگ ندارند. خود شیفته نیستند. بعضی ها نیز ژنی از کبک به ارث برده‌اند. صلح طلبند. هر از گاهی خود خواسته سر در برف فرو می‌کنند. اکنون در مریخ برفی نیست تا سرت را فروکنی، اما می‌خواهی صدایت مثل کبک، صدای سکوت طبعیت سرخ مریخ را بشکند. سرت را بالا می‌گیری. می‌خواهی برای خورشید دو جهان بخوانی و رقصی اسطوره‌ای را در چشم‌خانه‌اش به نمایش بگذاری. زبانت بی اختیار زمزمه می‌کند[I]:« ساچین اوجون هؤرمزلر...ساری گلین آمان... ساری گلین آمان.... ساری گلین....»

asemanih

04-28-2013, 09:31 PM

پاهای برهنه‌ات روی پنجه‌هایت راه می‌افتد. سایه های قمر های مریخ - فوبوس و دایموس - نیز از آسمان مریخ نظاره گر توست. رقص[I] آئینی ترکان را آغاز می‌کنی. انگار که منزلگاه آفتاب به تاراج رفته و تو اوروزخانی* مؤنث هستی که از زخمه‌های ساز ده ده قوروقود تراوش کرده‌ای. می‌خواهی با تاراج کنند‌گان منزلگاه آفتاب به مبارزه برخیزی. دست راستت بافه‌ی گیسویت را رو به خورشید گرفته، دست چپت به نشانه‌ی حرمت، به سینه‌ات گره خورده؛ چشم در چشم خورشید دوخته‌ای. تمنای شیدایی داری. زمزمه می‌کنی. طلب الوهیت می‌کنی. خورشید را فرا می‌خوانی به این امید که عدالت نیز بمانند شعاع خورشید بی دریغ و به یکسان بر هر رنگی فارغ ار سفید و سرخ و سیاه بتابد...

asemanih

04-28-2013, 09:33 PM

پا روی رد چرخ بانوی روبوتیک می‌گذاری. دور دست های دره‌ی گیل خانه‌گاه چشمانت شده. زمزمه‌‌ات طعم و عطر خورشید را بر خاک سرخ مریخ می‌پاشد[I]:« بو دره‌نین اوزونو...ساری گلین آمان...ساری گلین آمان...ساری گلین....»

*جریان اورشید:پدیده‌ همرفتی پلاسمای داغ که از نواحی زیرین خورشید بالا می‌آید. به فضا پرتاب و سپس به درون خورشید باز می گردد. و سبب ایجاد لکه های خورشیدی می‌شود. این پدیده به نام اخترشناس انگلیسی،جان اورشید نام گذاری شده.
*فام سپهر: فوران های پلاسما ( سیخک ) از منطقه ی نیم سایه ‌ی فام سپهر به فضا پرتاب می‌شود.
اوروز خان: طبق روایت کتاب ده ده قورقود اوروز خان به هنگامی که عازم مبارزه با گاو وحشی سیاه (فرمانروای دنیای زیر زمین) است، برای عزیز شمردن این مبارزه رو به خورشید می ایستد و این رقص آئیینی را با شیدایی به نمایش می‌گذارد. این رقص آئیینی نماد عشق و شیدایی است. کسی که با خدایان زیر زمین که از طایفه‌ی اهریمن هستند، وارد مبارزه می‌شود، با تمام وجود عاشق روشنایی است و بزرگی و الوهیت را برای همه خواستار است. می توان گفت که رقص آیینی ساری گلین در باورهای اسطوره ای ترکان، نماد آزادی خورشید از اسارت اهریمن است.
*منبع مطالعاتی در باره ی خورشید و لکه های خورشیدی: اینترنت
*منبع مطالعاتی در باره ی مریخ نورد کیوراسیتی: سایت نجوم آوا استار
رقیه کبیری
91.11.17

asemanih

05-23-2013, 09:09 PM

هفتمین بخش از مجموعه داستان علمی- تخیلی گیل. به مناسبت 21 فوریه روز جهانی زبان مادری
گیل.... 7
زبان فرا زمینی/ رقیه کبیری
«خاک رس، آب، پشم، خون، چوب، ساروج*، زِفت*، کتان و قیر... »
« مگه می خوای تو مریخ برج بابل بسازی که این ها رو پشت سر هم ردیف می‌کنی؟»
«یه جایی خوندم که زبان گالی از این نه عنصر درست شده»
خیالت قهقهه می‌زند:« می‌دونم کجا خوندی، 9 بخش قوه‌ی ناطقه...9 ماده که برج بابل رو با اون ساختند...»
قهقهه‌ی خیالت تبدیل به پوزخند می‌شود و با لحنی تمسخر آمیز ادامه می‌دهد:
«هفتادو دو حکیم ،... پاره‌های هفتاد و دو زبان،... الفبای گالی... خوب که چی؟ چه ربطی به مریخ و کیوراسیتی داره؟»
«دارم به زبان‌هایی که رو بازوی کیوراسیتی حک شده، فکر می‌کنم»
خیالت چشم هایش گرد می‌شود:« کیوراسیتی و خالکوبی!»
«خالکوبی چیه؟! دارم از نوآوری ناسا حرف می‌زنم. نام مریخ... 16 زبان دنیا... و ساعت آفتابی ... بازوی بانو کیوراسیتی ... »

asemanih

05-23-2013, 09:11 PM

خیالت منتظر است می‌خواهد بداند زبان مادری ات نیز جزو شانزده زبانی است که روی ساعت آفتابی کیوراسیتی نوشته اند یا نه؟ و تو در این فکری که ساعت آفتابی به بازوی چپ کیوراسیتی بسته شده یا بازوی راستش! خیال داری خیالت را به بازی بگیری. بی هیچ کلامی تبسم می کنی.
خیالت می‌گوید:
«بیخود نیست که بعد از زبان چینی و هندی و انگلیسی و اسپانیایی پنجمین زبان پر تکلم دنیاست!»
برتری طلبی در باورهایت جایی ندارد. از هر نوعی که می‌خواهد باشد. از برتری طلبی جنسیتی و ملیتی و زبانی همانقدر بیزاری که از تحقیر جنسیتی و ملیتی و زبانی رنج می‌بری. می دانی که زبان به مثابه مادر است. تمام مادرها دوست داشتنی و قابل احترامند. هر مادری قابلیت‌ها و توانایی‌های خود را دارد. می‌گویی:
« زبانمون رو که خودمون انتخاب نمی‌کنیم. مثل باورهای مذهبی می‌مونه. بستگی به این داره که در کدوم جغرافیا بدنیا بیایی و پدر و مادرت چه زبانی و چه دین و آئینی داشته باشند!...»
خیالت در نگاهت گره می‌خورد. حس می‌کنی که او نیز امروز با تو سر ناسازگاری دارد. موذیانه لبخند می‌زنی:
«زبان مادریمون که نه، اما زبان پروتو تورک هم رو بازوی کیوراسیتی هست. می‌شه گفت یه جورهایی مثل مادربزرگ زبانمونه.»
« این دیگه چه جور زبانیه؟»

asemanih

05-23-2013, 09:12 PM

« یعنی که محقق‌ها می‌گند زبان سومری که اولین زبان مکتوب در تاریخ انسانه... یعنی که زبان سومری جد بزرگ زبان تورکی یه و یکی از 16 زبانی است که رو بازوی کیوراسیتی نوشته‌اند. »
خیالت از اینکه پنجمین زبان پر تکلم دنیا روی بازوی کیوراستی نوشته نشده، دلخور است. اما به روی خودش نمی‌آورد:
«شاید هم ناسا خبر داشت که تو می ری تو جلد انکیدو و سر از مریخ در می‌آری. و می‌خوای از کیوراسیتی هم یه قیل قامیش مؤنت بسازی. برای همین نام مریخ رو با زبان سومری هم نوشته‌اند»
خنده‌ات می‌گیرد. خودت را برانداز می‌کنی. در وجودت دنبال نشانه‌های طبیعت وحشی انکیدو می‌گردی. نه با غزالان علفِ مرغزار می‌خوری و نه با جانوران از یک آبدان آب می‌نوشی. تنت نه از پوست جانوران وحشی پوشیده شده و نه موی بر تمام اندامت رسته؛ تنها نقطه‌ی مشترک تو و انکیدو چین و شکن موهایی است که بر شانه‌هایت فرو ریخته و اشک‌هایی است که هنگام باختن بر گونه‌هایت جاری می‌شود. ابروهای مرتب، پوست سفید و نرم و ذهنی که هنوز هم از دریچه‌ی تمدن آویخته‌ای، هیچ نشانی از انکیدو را در خود ندارد. اینبار نوبت خیالت هست که زخم زبان بزند:
«انکیدوی مؤنث ما رو باش! هنوز هم رد مداد سیاه از دور چشاش پاک نشده. بوی اسپری ... کرم دور چشم... کرم ضد آفتاب....»
میان کلامِ خیالت می‌پری:
«فکر می‌کنی قیل قامیش و انکیدو با چه زبونی با همدیگه حرف می‌زدند؟
خیالت کم آورده. دلش می‌خواهد سری به سایت گوگل بزند و سرک بکشد به روایت‌های گوناگون داستان اسطوره‌ای قیل قامیش. اما تو زرنگ تر از خیالت بودی. قبل از اینکه سر از مریخ درآوری، ساعت‌ها و روزها چشمانی را که چشم به راهت بودند منتظر گذاشتی و با تمام وجود گم شدی در حکایت انکیدو و قیل قامیش...

asemanih

05-23-2013, 09:13 PM

زخم زبان خیالت، دلت را به درد آورده. سکوت، سمفونی دل‌انگیزی است که می‌تواند مرهم زخم‌های نمک پاشیده‌ات باشد. با لجبازی روی از خیالت برمی‌گردانی. لب‌هایت را به هم می‌فشاری. در حالی که چشم دوخته‌ای بر خاک سله بسته‌ی خلیج " چاقوی زرد*" که بی شباهت به خاک کویر نیست؛ نمی‌خواهی به خیالت بگویی که انکیدو در هم پایی هفت روزه اش با قدیسه‌ی ایشتار، وقتی کام تمدن را از تن قدیسه‌ چشید، متحول شد. زبان تمدن را به زبان طبیعت ترجیح داد و در نهایت وقتی مثل دو گاو نر با قیل قامیش شاخ به شاخ شدند و در این مبارزه از قیل قامیش شکست خورد، گریست. قفلی سنگین بر درگاه زبان طبیعت آویخت. یادگیری الفبای زبان تمدن را آغاز کرد.
از اینکه خیالت را سر در گم کرده‌ای تبسمی روی لبانت می‌نشیند. در حالی که به مانند پری سبک و بی وزن به سوی کیوراسیتی رهسپاری، چشم به گستره‌ای دوخته‌ای که نشان از دریاچه‌ای قدیمی دارد. لایه‌های تیز سنگ‌هایی که از بستر سرخ مریخ بیرون زده، دلتنگت می‌کند. تو را به یاد زمین می‌اندازد. خاک و نمک، سرخ و سفید تنها تفاوت‌هایی است میان دریاچه‌های خشک مریخ و زمین. سفید و سرخ توهمِ ابر مانند دو رنگی است که از مریخ به سوی زمین کمانه کشیده....
«فکر می کنی چه رنگی است؟»
پوزخند و تعجب در چهره‌ی خیالت در هم می‌آمیزد. اما او متوجه شیطنتی می شود که در چشمانت برق می‌زند.
«زبان کیوراسیتی رو می‌گم. گوشتی که نیست. اما شاید پرز داشته باشه! فکر می‌کنی زبانش هم مثل تنش به رنگ لباس کوماندوهاست؟ »
در حالی که به رنگ و شکل زبان بانوی روبوتیک می‌اندیشی، خیالت با خونسردی زبانش را بیرون می‌آورد:« آااااا....»
زبان سرخش خشک است و لایه‌ای نازک و سفید روی پرزهایش را پوشانده. شیطنت از چشمانت روی نوک زبانت سر می‌خورد. می‌رقصد:
«وقتی کیوراسیتی رو دیدم ازش می‌خوام زبونشو نشونم بده»

asemanih

05-23-2013, 09:14 PM

خیالت از ته دل می‌خندد:
«حالا تو کیوراسیتی رو تو این مریخ درندشت پیداش کن، دیدن زبونش پیشکشت!»
خیالت از فکرت آویخته. به رنگ و جنس و اصوات زبان بانوی روبوتیک می‌اندیشد. تو با شگفتی به شباهت رودخانه ها و دریاچه‌های خشک در زمین و مریخ می اندیشی. همچنان خستگی ناپذیر در بستر قدیمی دریاچه‌ای و شاید رودخانه‌ای بدون آب، به سوی کیوراسیتی رهسپاری. تلاش می‌کنی پاهایت را دقیقا روی رد پاهای او بگذاری. اگر زبان مورس را آموخته بودی، اکنون می‌توانستی رمز رد چرخ‌های کیوراسیتی را بگشایی و پیامی را که او روی زمین تفتیده‌ی مریخ نقش می‌زند، براحتی بخوانی. چشم به خاک سرخ فام دوخته‌ای . تشنه‌ای. هوس جرعه‌ای آب خنک می‌کنی. سرچشمه‌ی تمام آب‌های خشک شده در ذهنت می‌جوشد. خیالت را متوجه سنگ‌ها، ماسه‌ها و سنگ دانه‌های گردی می‌کند که روزگاری در دل آب قل می‌خوردند، شسته و رفته می‌شدند. سنگ دانه‌های گرد با زبانی سلیس و روان با چشمانت سخن از روزگاری می‌گویند که نغمه‌ی آب، سکوت مریخ را در هم می‌شکست. باز هم فکرت به سوی زمین پر می‌کشد. خیالت روی دریاچه ای می‌نشیند که اکنون قربانگاه فلامینگوهاست و قوچ های وحشی پیش مرگش شده‌اند. طبیعت نیز ناباورانه، حیران و سرگشته مرگ دریاچه را فریاد می‌زند. فریادی که هیچ زبانی را یارای ترجمان کلامش برای گوش‌های نا شنوا نیست. همیشه فکر می‌کردی مرگ به رنگ سیاه است. اما حالا مطمئنی که رنگ سفید صلح نیز می تواند ارمغان مرگی دردناک و بی صدا باشد. خیالت با صدایی گرفته و غمگین می‌گوید:
« فکر کن روزی برسه که مریخی ها هم یکی مثل کیوراسیتی بفرستند برای کاوش روی دریاچه مون؛ که از سنگ نمک ها و باتلاق های نمکی اش نمونه برداری کنه و دنبال منشاء خشکی اش بگرده.»

asemanih

05-23-2013, 09:16 PM

خیالت با هر کلامش نمک روی زخمت می‌پاشد. دلت می‌خواهد ساکتش کنی. از ساعت آفتابی بانو کیوراسیتی حرف می‌زنی. از رنگ هایش می‌گویی، از قرمز و آبی و زرد و سبز ؛ از پیامی که با خود به مریخ برده حرف می‌زنی و اینکه مریخ دیگر ستاره‌ای سرگردان که پیام آور جنگ خدایان باشد، نیست و اینکه ما آرزوی سفری خوش را به مریخ داریم....
هر چقد هم که ساعت آفتابی رنگارنگ و فانتزیِ بانوی روبوتیک در گوشه‌ای از چشم‌خانه‌ی خیالت جان بگیرد، هنوز هم دریاچه‌ی در حال مرگ در گستره‌ی نگاه اوست. با خشمی پنهان می‌گوید: «مرگ دریاچه چه ربطی به ساعت آفتابی داره؟»

asemanih

05-23-2013, 09:17 PM

فکر می‌کند بی خیال و بی عرضه‌ای. نمی دانی به چه زبانی به او بفهمانی که تو نیز به مانند مردمت،درد دریاچه ی در حال احتضارت لحظه- لحظه روی دلت تلنبار می‌شود. تلاش می‌کنی احساست را نسبت به دریاچه‌ی در حال مرگ با زبان فرا زمینی به خیالت بفهمانی. اما هنوز در اول راهی. و باید تلاش کنی الفبای زبان فرا زمینی را نیز به مانند الفبای زبان مادری ات بدون درس و مدرسه یاد بگیری.
در حالی که روی خاک سله بسته‌ی خلیج "چاقوی زرد" به سوی کیوراسیتی رهسپاری، به آخرین قطره‌های آبی فکر می‌کنی که زیر تیغ تیز آفتاب خشک شدند. به ناگاه زانوانت می‌لرزد. در فاصله‌ی نه چندان دوری، بانوی روبوتیک را می‌بینی که کنار سنگواره‌ای ایستاده. دست و دلت نیز به لرزه می‌افتد. خیالت محو تماشای او شده. با دستپاچگی می‌پرسی:
« حالا که داریم می‌رسیم پیش کیوراستی، با چه زبونی باید باهاش صحبت کنم؟»
خیالت با خونسردی می‌گوید:
« با زبان فرازمینی...»

*ساروج: خمیری که از آهک خاکستر درست می‌شود.در ساختمان سازی کاربرد دارد.
*زِفت:قیری که از نفت گرفته می‌شود. صمغ، ماده‌ی سیالی که از درخت صنوبر بیرون می‌آید . خشک شده‌اش را زفت می‌گویند.
*انکیدو وقتی در زور آزمایی بر قیل قامیش باخت، گریه کرد و طبیعت تسلیم تمدن شد.
*Yellow knife یا خلیج چاقوی زرد مکانی است که در مریخ نامگذاری شده و مسطح تر از دره‌ی گیل است.
رقیه کبیری 91.11.26

asemanih

06-18-2013, 07:59 PM

کیل...8

رد پا

به گره خوردن دم و بازدم می‌ماند. به مانند در آمیختن طبیعت و تمدن نیست. زبان و زمان در مریخ همانند دو حلقه‌ی زنجیر نامرئی چنان در هم تنیده‌اند که کلام نیز نمی تواند گویای این درهم تنیدگی باشد. اما تو با تمام وجود حسش می‌کنی. شاید والاتر از یک حس باشد. با هر قدمی که به سوی کیوراسیتی بر‌می‌داری، زبان و زمان مثل روحی از خاک سرخ مریخ برمی‌خیزد و عشقه وار از نوک انگشتانت به تن بدون جرمت، رو به سوی ذهنت بالا می‌رود. حتی دور خیالت نیز می‌پیچد. ذهنت ترجمان زبان فرازمینی می‌شود. زبانی که با سفرت به مریخ، یاد گرفتن الفبایش را آغاز کرده‌ای.

حساب زمان از دستت در رفته. از آنجایی که مریخ در مداری بزرگتر تر از زمین به دور خورشید می‌چرخد، و هر بار چرخشش معادل 678 روز زمینی طول می‌کشد، نمی‌دانی چندمین روز از روز مریخی است؛ و زمین چندمین روز تقومیش را ورق می‌زند. شوقی که برای دیدن کیوراسیتی داشتی، اکنون با دیدن جثه‌ی یک تنی او در فاصله‌ای نه چندان دور تبدیل به تشویشی شیرین و دلچسب شده. بی اختیار دلتنگ منجم می‌شوی. گاهی نمی‌دانی دلتنگی‌هایت از چه قماشی هستند. زمینی‌اند یا فرازمینی. چنان بر روحت سنگینی می‌کند که دلت می‌خواهد قالب زمینی‌ات را رها کنی و پر بکشی به سوی هر چیزی که فرا تر از زمین و زمینی است. گاه گاهی چنان دلتنگ می‌شوی که آرزو می‌کنی هر چیزی ، هر حسی که جاذبه نام دارد، نیست و نابود شود.

asemanih

06-18-2013, 08:07 PM

خیالت می‌گوید:

«خودخواه!... چه فکر احمقانه ای!!!....؟» بعد با تمسخر تکرار می‌کند:

«جاذبه نیست و نابود شود!!!!! ول کن این حرف‌های رمانتیک رو....انگار یادت رفته کجایی؟ تو مریخ که این حرف‌ها خریدار نداره....»

سکوت می‌کنی. مجبوری با دلتنگی‌هایت کنار بیایی. همیشه تلاش می‌کنی همزیستی مسالمت آمیزی با دلتنگی‌هایت داشته باشی. اما زمانی پیش می‌آید که می‌خواهی عطای زیستن را به لقایش ببخشی. خیالت گاهی قبل از تو دلتنگی‌هایت را حس می‌کند. هر دو چنان در هم تنیده‌اید که نمی‌توانید بدون هم دیگر سر کنید. زبان خیالت گاهی زنبور عسلی است که نیش شیرینش تا هسته‌ی سلول‌های عصبی‌ات را می‌سوزاند. هیچ مرهمی را یارای درمان این نیش نیست...

با دیدن جثه‌ی باشکوهِ کیوراسیتی در فاصله‌ای نه چندان دور، تشویش شیرین و دلچسب تو به خیالت نیز سرایت کرده. این بار یادش می‌رود نیش بزند. اما با آب زیرکاهی می‌گوید:

«کاش منجم اینجا بود»

زبانت بی‌اختیار می‌چرخد. با زبان زمینی می‌گویی:

« خیلی دلتنگشم»

صدای بمی که از خنجره‌ات خارج شده، دوباره با هوای رقیق مریخ برخورد می‌کند. تُن صدایت زیر می‌شود. باز هم اسلوموشنی جیغ- جیغو به گوشت می‌خورد. انگار دیاپازونی نزدیک گوشت با لرزه می‌گوید:«خخخخیییییللللییی ی ددددللللتتتتننننگگگگگشششش مممم....»

asemanih

06-18-2013, 08:08 PM

نیش خیالت تا بنا گوشش باز می‌شود. تا به حال فکر نکرده بودی که خیالت نیز دهان داشته باشد. روی بر‌می‌گردانی. دلتنگی‌ات برای منجم بیشتر می‌شود. نمی‌دانی اکنون کجاست. شاید او نیز از سوی دیگر مریخ دارد به دیدن کیوراسیتی می‌آید. نمی‌خواهی منجم را به دایره‌ی خیالت راه دهی. خوش نداری او نام منجم را بر زبان بیاورد.

«فکر می‌کنی دهن کیوراسیتی چه شکلی یه؟»

«هیم؟؟؟...»

خیالت یکه خورده. هنوز هم دارد به منجم فکر می‌کند. گیج و منگ جوابت را می‌دهد:

« مثل دهن یه بانوی روبوتیک یک تنی...» نیشخند می‌زند:« حالا چی شد که به فکر دهن کیوراسیتی افتادی؟»

و تو همچنان زل زده‌ای به دهانی که تا به حال متوجهش نشده بودی. ته دلت می‌گویی:

« چه تشابهی! درست مثل دهن ....»

خیالت با نگاهی مشکوک براندازت می‌کند. به پچپچه‌ی تو و دلت گوش می‌خواباند. فکرت را نیمه کاره رها می‌کنی. محبوری در مریخ نیز با تنها کسی که همراهی‌ات می‌کند، همزیستی مسالمت آمیز داشته باشی.

asemanih

06-18-2013, 08:10 PM

همچنان که به سوی کیوراسیتی رهسپاری، به قطعه قطعه‌ی تنش فکر می‌کنی. پاهایش، باتری اتمی‌اش، که برای تغدیه‌ی چندین و چند ساله‌اش در جایی شاید به اسم معده کار گذاشته‌اند. مطمئنی که ناسا هیچ کدام از نمادهای ظاهری زنانگی را برایش طراحی نکرده. قبل از اینکه به مریخ سرک بکشی، عکسش را دیده‌ای. شاید ناسا مدل گردن باریکش را از شترمرغ الگو برداری کرده. به بازوهای بدون عضله‌اش فکر می‌کنی که به راحتی به هر سمت که بخواهد می‌چرخد. به صورتش، به گوش‌هایش، گونه‌هایش، چشم‌های بی‌شمارش .... نمی‌توانی در چشم اندازی که پیش رویت داری، چشم از هیبت باشکوهش برگیری. رو به خیالت می‌گویی:

«چه خوب می‌شد ناسا برای کیوراسیتی مو هم طراحی می‌کرد...»

«خوب! حالا که طراحی نکرده، فکر کن کیوراسیتی هم از نسل زیبارویان مصریِ زمان سینوهه است»

حرف نیش دار خیالت را نشنیده می‌گیری. همچنان با شیفتگی به سوی کیوراسیتی قدم بر‌می‌داری. به ناگاه احساس می‌کنی کف پایت در ماسه‌های نرمی فرورفت. دهانت از تعجب باز می‌ماند:

« رد پا؟؟؟»

asemanih

06-18-2013, 08:12 PM

خیالت مات و مبهوت می‌ماند. زل می‌زند به یک جفت رد پای زنانه که روی ماسه‌های نرم کنار هم قرار گرفته‌اند.زیر لب زمزمه می‌کند:

«عجیبه! فقط یک جفت! اگه کسی از اینجا رد شده، باید رد پاها تکرار بشه...»

«شاید هم از اونجایی که ایستاده، یه دفعه پر کشیده رو هوا....»

همیشه عکس‌العمل تو سریعتر از خیالت هست. وسوسه می‌شوی. به آرامی پاهایت را روی رد پاها می‌گذاری. دقیقا هم اندازه‌ی پاهای توست.

می‌دانی که غیر از تو و خیالت راه هیچ موجود زمینی به سوی مریخ کج نشده. رو به خیالت می‌کنی:

« شاید این هم یه جور خوشامد گویی با سلیقه‌ی کیوراستی است!»

از رد پا می‌گذری. تبسم روی لب‌های تو و خیالت خانه کرده. نگاهتان شیفته‌ی بانویی با عظمت و تمام عیار است. خورشید به آهستگی در افق ناپدید می‌شود. هوا کم کم رو به تاریکی است. دوست داری غروب خورشید را درحالی که به بازوهای کیوراسیتی تکیه داده‌ای تماشا کنی. گام هایت را بلند و سریع بر‌می داری تا....

91.12.11

asemanih

07-01-2013, 06:17 PM

گیل... 9
چه بانوی زیبایی!
چند قدم مانده به کیوراسیتی پاهایت از رفتن باز می‌ماند. شیفتگی و هیجان تنها حسی است که داری. بعد از دانشمندان ناسا، تو اولین موجود زمینی هستی که اینچنین به کیوراسیتی نزدیک شده‌ای. مات و مبهوت چشم دوخته‌ای به عظمت بانویی که ساخت ذهن و دست بشر است. بی اختیار کلمه‌ای روی زبانت می‌چرخد. بارها با زبان مادری‌ات به آهستگی تکرار می‌کنی:
«قیل*....قیل...قیل...»
قیل، شعار قیل قامیش بود که تلاشی مضاعف از مردمش می‌خواست. چنانکه این شعار او را به سوی دیکتاتوری سوق داد. مردمش بر او شوریدند و شکایتش را پیش خدایان بردند. خدایان انکیدویی از دل طبیعت آفریدند تا رو در روی قیل قامیش بایستد. اما شهر[I] اوروک، مقر پادشاهی و مدنیتی تک قطبی بود. بعد از راه کارها و حیله‌هایی که تنها از افکار کاخ نشین برمی‌آید، انکیدو با تسلیم شدن در برابر اراده‌ی قدیسه‌ی ایشتار و در هم پایی هفت روزه‌اش، از دل طبیعت به آغوش مدنیت پناه برد.
اکنون کلمه‌ی « قیل» نه در شهر اوروک*، بلکه در دنیای تک قطبی امریکا نمودی عینی پیدا کرده. باور داری که دانشمندان ناسا به هر دلیلی وظیفه‌شان را به علم و تکنولوزی به خوبی ادا کرده‌اند.

asemanih

07-01-2013, 06:18 PM

کیوراسیتی ادای دینِ تمدن و بشریت به طبیعت است. نمی‌توانی چشم از کیوراسیتی برداری. او مثل آهنربایی است که نگاهت را به قطب جاذب خود می‌کشد. ذره- ذره‌ی وجودت لبریز از تحسین است. گردن دراز و ظریفش جذبه‌ای بی‌نظیر دارد. همانطور که چشم به گردنش دوخته‌ای، گردنت را می‌چرخانی. بیشتر از 45 درجه به چپ و راست نمی‌چرخد. انعطاف گردن فلزی کیوراسیتی بیشتر از گردن گوشتی توست. می‌تواند آن را در هر زاویه‌ای که خواست، بچرخاند. بی اختیار زیر لب زمزمه می‌کنی:
«چه بانوی ربوتیکِ زیبا و جذابی! »
خیالت انگار که از خواب بیدار شده باشد با تعجب نگاهت می‌کند:
« زیبا؟ تو به این آهن پاره‌ی زمخت و بد قواره می‌گی زیبا؟! خوبه نگفتی کیوراسیتی ملکه‌ی زیبایی‌یه!!!...»
« نگاش کن! گردنش مثل گردنِ ...»
خیالت مجال صحبت را از تو می‌گیرد:
« حتما این بار هم می‌خوای بگی شبیه گردن طاووسه!!! ... خیلی جو گیر شدی. عینهو آدم‌های دم- دمی خیال!... چند لحظه قبل داشتی می‌گفتی که ناسا طرح گردنشو از شترمرغ الهام گرفته!»

asemanih

07-01-2013, 06:20 PM

مبهوت پیکری آهنین شده‌ای. تاکنون با بانویی از جنس آهن و اتم نشست و برخاست نداشته‌ای. نمی‌دانی آداب معاشرت با بانوان روبوتیک چگونه است. دوست داری با کیوراسیتی به مانند یک ملکه رفتار کنی. اما مشکل اینجاست که نمی دانی با یک ملکه چگونه باید معاشرت کرد. خیالت میان افکار شیرینت شیرجه می‌رود:
«فکر نمی‌کنی ناسا طرح گردنش رو از زرافه گرفته؟»
نگاهی خشمگین به خیالت می‌اندازی. می‌خواهی تهدیدش کنی که اگر به حرف‌های نیش‌دارش ادامه دهد، از همراهی با او منصرف خواهی شد. اما می‌دانی که عاقلانه نیست خیالت را، تنها رفیق لحظه‌های تنهایی‌ات را، همسفر مریخت را از خود دور کنی...
اخم می‌کنی. خیالت چشمکی می‌زند:
« باز ما یه حرف حساب زدیم و حسابِ شما به هم ریخت!!!»
به آهستگی به سوی کیوراسیتی می‌روی. جثه‌ی عظیمش چنان با وقار روی شش پایش ایستاده که انگار فرماندهی قوی وبا اراده است. خیالت می‌گوید:« هیپولیته‌*ای روبوتیک »
« نه... کیوراسیتی جنگجو نیست. نمی تونه هیپولیته باشه. بهتره بگی هوپاتیا* »
« این هم یه چیزی. چون با علم سرو کار داره، هوپیاتیا بهش میاد»
هر چه نزدیکتر می‌شوی دلهره و اضطرابت بیشتر می‌شود. به خیالت نیز سرایت می‌کند:
«اگه تو رو نشناخت چی؟»
خیالت حق دارد نگران باشد. دوباره با اضطراب می‌گوید:
«اگه فکر کنه تو یه مریخی هستی و عکس هاتو به زمین مخابره کنه چی؟»
شیطنتت گل می‌کند:
« وااااای ... چه کیفی داره دانشمند های ناسا منو با یه مریخی عوضی بگیرند...»

asemanih

07-01-2013, 06:21 PM

خیالت ابرو در هم میکشد. تو سبکبال به راهت ادامه می‌دهی. دیدن کیوراسیتی و سرخی خاک مریخ هیجان‌زده‌ات می‌کند. در طبیعت بکر و دست نخورده‌ی مریخ به تنهایی به نماد تمدنی نزدیک می‌شوی که از سوی آفریننده‌هایش، هدایت می‌شود. قیل قامیشی که به هیئت بانویی روبوتیک در آمده و در نوع خود بی‌نظیر است. بانویی که نماد تمدن و تکنولوژی است. نبض زندگی و حرکتش را خدایان ناسا در دست دارند. چند متر مانده، انگار کیوراسیتی متوجه حضورت می‌شود. گردن ظریف و زیبای فلزی‍ اش را می‌چرخاند. در یک لحظه فلاش دوربین‌های بازوها و سر کیوراسیتی شروع به کار می‌کنند و نور سفید بر سر و تنت می‌بارد. مبهوت این حرکت کیوراسیتی شده‌ای. می‌خواهی نزدیکتر بروی. خیالت فریاد می‌زند:
« نزدیکش نرو... نزدیکش نرو!»
ماتت برده. خیالت دوباره با صدایی لرزان و هیجان زده می‌گوید:
« مگه نمی‌دونی سوختش اتمی یه؟!»
«آه...»

asemanih

07-01-2013, 06:23 PM

سر جایت خشکت می‌زند. می‌دانی که نزدیک شدن به سوخت اتمی به معنای آلوده شدن به اشعه‌‌های سرطان زاست. از اشعه ترسی نداری. چرا که در محل کارت در آزمایشگاه هفته‌ای یکی دو روز با اشعه‌ی گاما سر و کار داری. از وقتی که کیوراسیتی را شناختی، تعلق خاطر بیشتری به دستگاه گاماکانتر* در محل کارت پیدا کرده‌ای. گاهی دور از چشم همکارت با دستگاه گاماکانتر هم کلام می‌شوی. وقتی از بانو کیوراسیتی برایش می‌گویی، شکل عبوس و زمخت گاماکانتر تغییر می‌کند. نرم و خوش قیافه می‌شود. حتی بعضی وقت‌ها دور از چشم همکارت لبخندی به رویت می‌زند و گاهی نیز چشمکی چاشنی لبخندش می‌کند.

asemanih

07-01-2013, 06:26 PM

بگذار خیالت هر چه می‌خواهد بگوید. همچنان که مبهوت بانوی یک تنی زیبا و روبوتیک هستی به او نزدیک می‌شوی. مثل زنی آداب دان دست به سویش دراز می‌کنی. کیوراسیتی با تمام چشم‌هایش به تو زل می‌زند. مدتی طول می‌کشد اما بالاخره بازوهای کیوراسیتی می‌چرخد. دستی روبوتیک به سوی دست تو دراز می‌شود....

91.12.28
قیل: در زبان سومری به معنی ادا کردن
اوروک: پایتخت و مقر حکومتی قیل قامیش( شهری که نماد مدنیت سومری ها نامیده می شود)

asemanih

07-01-2013, 06:28 PM

هیپولیته: ملکه و رهبر زنان جنگجوی شهر آمازون در اسطوره های یونان. این زنان برای اینکه از تیر و کمان را براحتی استفاده کنند، سینه ی خود را می بریدند. سالی یکبار برای باروری زنان دروازه ی شهر را باز می کردند. تنها نوزادان دختر را در شهر آمازون پرورش می‌دادند.
هوپاتیا: زنی یونانی (http://fa.wikipedia.org/wiki/%DB%8C%D9%88%D9%86%D8%A7%D9%86%DB%8C) که به عنوان نخستین زن برجستهٔ ریاضی‌دان (http://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%B1%DB%8C%D8%A7%D8%B6%DB%8C%E2%80%8C%D8%AF%D8%A 7%D9%86) شناخته می‌شود. او استاد فلسفه (http://fa.wikipedia.org/wiki/%D9%81%D9%84%D8%B3%D9%81%D9%87) در شهر اسکندریه بود و در علم نجوم (http://fa.wikipedia.org/wiki/%D9%86%D8%AC%D9%88%D9%85) تبحر داشت. وی در دوران حکومت روم (http://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%B1%D9%88%D9%85) بر مصر در اسکندریه زندگی می‌کرد و به دست مسیحیان (http://fa.wikipedia.org/wiki/%D9%85%D8%B3%DB%8C%D8%AD%DB%8C%D8%A7%D9%86) و با تحریک کلیسا (http://fa.wikipedia.org/wiki/%DA%A9%D9%84%DB%8C%D8%B3%D8%A7) به اتهام جادوگری کشته شد.
گاماکانتر: دستگاهی است که برای آنالیز هورمون‌های تیروئید و بعضی هورمون‌های دیگر مورد استفاده قرار می‌گیرد. جهت آنالیز هورمون‌ها از ید 125 که اشعه‌ی گاما ساطع می‌کند استفاده می‌کنند.

asemanih

07-21-2013, 10:43 AM

گیل...10
غروبی آبی رنگ
کنار بانوی محبویت ایستاده‌ای. می‌خواهی بازویت را به بازویش تکیه دهی. دو دلی. نمی‌دانی عکس‌العمل کیوراسیتی چه خواهد بود. هنوز همدیگر را خوب نشناخته‌اید. ذوق زده‌ای که حضور تو را به راحتی قبول کرد.
کیوراسیتی بانوی روبوتیک بی نظیری هم باشد، مثل خدا بانوان اسطوره‌ای آفریده نشده، مادر کیوراسیتی، دست‌ها و مغزهای دانشمندان است. بانوی روبوتیک، خدایگانی انسانی دارد که او را تکه- تکه، جزء به جزء آفریده‌اند. هر جزئی از تن و عقل و هوشش توسط دانشمندی طراحی و ساخته شده. می‌دانی که تمام دستورات برای اجرای برنامه‌ها و کارها از ناسا مخابره می‌شود. 7 دقیقه طول می‌کشد تا پیام‌های زمین به کیوراسیتی مخابره شود. اما پیام‌های مغز تو بدون صرف ثانیه ای در گستره‌ی تنت مخابره می‌شود. خیلی دلت می‌خواهد بدانی کدام جزء از تن کیوراسیتی توسط دانشمندان ایرانی طراحی و ساخته شده. اگر می‌دانستی مطمئنا احساس نزدیکی بیشتری با آن اجزا می‌کردی. شاید می توانستی مهربانتر و با احساس تر دست به این عضوها بکشی. خیالت می‌گوید: « اینطوری نگاه کردن به مسئله احمقانه است. چون کیوراسیتی یه روبوت واحد هست . شخصیتی است که از کار گروهی آفریده شده»

asemanih

07-21-2013, 10:44 AM

کیوراسیتی خیلی باهوش است. درست عین خیالت؛ تا کاری، حرفی به فکرت می‌رسد، قبل از تو متوجه می‌شود. انگار حس می‌کند که می‌خواهی به او تکیه دهی. بازویش به آرامی مثل حلقه‌‌ای فلزی دور کمرت می‌پیچد. تو را به سوی خود می‌کشد. تو ضمن اینکه کمی ترسیده‌ای تنت را در حلقه‌ی بازوی کیوراسیتی رها می‌کنی. خیالت باز هم زبان درازی می‌کند:« کاش به جای کیوراسیتی بازوی منجم...» دست بر دهان خیالت می‌گذاری. دلت می‌خواهد بگویی:« خفه شو! ساکت باش» اما از ترس اینکه کیوراسیتی فکر کند این حرف‌ها خطاب به اوست، لبهایت را به هم می‌دوزی. خیالت تنگی نفس می‌گیرد. کیوراسیتی تو را به آرامی روی چرخ جلوی سمت چپش می‌نشاند. با اینکه نشیمنگاهت روی چرخ زیگزاگی و سفت او درد می‌گیرد، اما حس می‌کنی روی زانوی زمخت مادری دلسوز نشسته‌ای.
برای یک لحظه تو و خیالت از تعجب خشکتان می‌زند. چشمان خیالت چنان باز شده که کم مانده از حدقه در آید. خورشیدی که در آسمان سرخ مریخ به آرامی در زیر افق در حال ناپدید شدن است، به رنگ آبی است. توپی یخی و آبی رنگ در میانگاه آسمان. دهانت بار می ‌ماند از شکوه خیره کننده‍اش. انگار نگاهت در دریایی دور دست مدفون می شود. با بدگمانی به خیالت خیره می‌شوی. خیالت متعجب است. دست و پایش را گم می‌کند:« نگو که تقصیر منه... من هم نمی‌دونم چه اتفاقی داره می‌افته...»
چشم به کیوراسیتی می‌دوزی. دنبال دهانش می‌گردی تا آبی شدن خورشید را برایت توضیح دهد. کیوراسیتی دهان ندارد. و تو هاج و واج مانده‌ای.

asemanih

07-21-2013, 10:45 AM

کیوراستی متوجه تعجبت شده. بازوهایش تکان می‌خورد. دست‌های روبوتیکش را که بی شباهت به گیره‌ نیست، در دو طرف جمجمه‌ات، روی گیجگاهت می‌گذارد. وزوزی در کاسه‌ی سرت می‌پیچد. کیوراسیتی فرهنگ لغات و اصطلاحاتش را به کار می‌اندازد. دانشش را در مورد غروب خورشید مریخ به ذهنت منتقل می‌کند. تازه می‌فهمی که چرا غروب خورشید دز زمین زرد مایل به قرمز و در مریخ آبی است. اکنون کیوراسیتی نه قیل قامیشی متمدن، بلکه معلم روبوتیکی است که پدیده‌ای شگفت انگیز را به روش خودش در ذهنت حک می‌کند. تو بدون اینکه کتابی بخوانی به راحتی می‌فهمی که چرا غروب خورشید در مریخ آبی رنگ است: «ذراتی که در اتمسفر زمین وجود داره، باعث می شه نور آبی رنگ پخش بشه. وقتی پرتوی از نور به گرد و غبار اتسمفر زمین برخورد می‌کنه، نور با طول موج آبی از مسیرش منحرف می‌شه و به طور نامنظم در هوا پخش می‌شه. از سطح زمین به آسمان که نگاه می‌کنی، به رنگ آبی دیده می‌شه و نور خورشید که رنگ آبی‌اش فیلتر شده، به رنگ زرد دیده می‌شه و هر چه غروب خورشید بیشتر ، طول موج آبی هم بیشتر فیلتر می‌شه و غروب خورشید از رنگ زرد به قرمز متمایل می‌شه. و در مریخ کاملا بر عکس زمین گرد و خاک قرمز رنگ در اتمسفر پخش می‌شه . وقتی به آسمان مریخ نگاه می‌کنیم، به رنگ قرمزه. با فیلتر شدن طول موج قرمز، طیف آبی می‌مونه و غروب خورشید به رنگ آبی دیده می‌شه. اما جو مریخ رقیقه و قطر غروب خورشید آبی رنگ مریخ، از قطر غروب خورشید زرد رنگ زمین کمتره.»
نگاه سپاسگزارت را به چشمان کیوراسیتی می‌دوزی. نمی‌دانی کیوراسیتی با چه زبانی این پدیده‌ی شگفت انگیز را در گوشت زمزمه کرد. زیر لبت زمزمه می‌کنی: « شاید زبان فرازمینی است. کاش همه‌ی معلم ها مثل کیوراسیتی بودند»

asemanih

07-21-2013, 10:46 AM

خیالت در نهایت شگفتی به تو و کیوراسیتی زل زده:« نه دی؟ قولاغیوا قوش دیلی اوخویور؟*»
نیشت تا بناگوش باز می‌شود. این بار کیوراسیتی است که به لب‌ها ودندان‌های سفیدت زل زده. غمی نوستالژیک در روح و تن بدون جرمت می‌پیچد. نمی‌خواهی حتی پیش خیالت اعتراف کنی که چقدر دلتنگ منجم هستی. به بازوی سرد و آهنین کیوراستی تکیه می‌دهی. چشم می‌دوزی به غروب یخ زده و آبی مریخ. دلتنگ رنگ گرم خورشید زمین می شوی. دلتنگ صدای اذان و مناره‌های زمین....

:« نه دی؟ قولاغیوا قوش دیلی اوخویور؟»: چیه؟ داره عاشقانه تو گوشت پچپجه می‌کنه؟
92.1.31