فرایند جذب نور توسط اتم ها و بازگسیل فوتون ها رو نمی دونم بشه ربط به شکست داد یا نه اما یه نکته ای توی نوشته ی بالا هست که نمی ذاره روندی که شما در بالا توضیح دادید ، اتفاق بیفته . معروفه که وقتی اتم هیدروژنی فوتونی رو دریافت کرده و برانگیخته شده ، در حدود 10 به توان منفی 8 ثانیه در حال برانگیختگی می مونه و بعدش یه فوتون گسیل می کنه و به حالت پایه بر می گرده . دو تا مطلب از این عبارت می خوام بگم :
اول : نمی دونم که این زمان برای اتم های عناصر دیگه چه تغییری می کنه اما می دونم که در حالت حدی می شه به برخی اتم ها اشاره کرد که توشون این زمان بی نهایته ! مثل فلزات! چون الکترونه که تحریک شده عملا دیگه از هسته ی اتم فرار می کنه ... پس اگه نور رو به سطحی بتابونیم که اکترون آزاد داشته باشه و در عین حال شفاف هم باشه ، روند فوق متوقف می شه . یعنی نور عملا عبور نمی کنه ! ( شاید این دقیقا نشون دهنده ی این باشه که فرضمون توی داشتن الکترون آزاد و در عین حال شفاف بودن غلطه... ! پس به نتیجه ای نمی رسیم ...!مهم نیست ... مطلب دوم خیلی قوی تره و ابهامشم کمتره.)
دوم :وقتی الکترون می خواد فوتون گسیل کنه و به حالت پایه برگرده ، چون هیچ جهت مرجحی وجود نداره ، بنابراین جهت گسیل نور کاملا تصادفیه ! پس اگه قرار باشه این فوتون دوباره به الکترونی دیگر برخورد کنه و این روند تکرار شه ف نهایتا باید رفتاری شبیه به Random Walk از نور انتظار داشته باشیم . به بیانی ساده تر وقتی نور به محیطی مثل شیشه برخورد میکنه ، چون جهت گسیل فوتون ها شانسیه پس نمی تونیم بگیم نور کجا میره و از کجا بیرون میاد . در صورتی که در واقعیت مشاهده میشه که نور فقط کمی شکسته میشه و در انتها هم موازی با حالت اولش بیرون میاد و فقط کمی منتقل شده.
ربط دادن ماهیت ضریب شکست به جذب ، شاید (چون نمی دونم می گم شاید ...) درست باشه اما رویداد بالا در مورد شکست نور قطعا اتفاق نخواهد افتاد .