جديد ‌ترين اخبار نجومی

[محمدرضا صادقیان]

سلام...

اين تاپيك جهت اعلام آخرين اخبار مهم نجومي ايجاد شده

لطفآ اخباری که در این تاپیک قرار می دهید ،یا ترجمه خودتان باشد یا اگر از منبع دیگری خبر را استفاده کرده اید ، حتمآ منبع خبر را ذکر کنید

ممنون از تلاش و همراهی همه دوستان

[گلناز]

در فاصله ۲ میلیارد سال نوری از زمین فورانی گازی وجود دارد که حامل قوی‌ترین جریان الکتریکی مشاهده‌شده در سرتاسر گیتی است؛ 10 میلیارد میلیارد آمپر یعنی جریانی یک تریلیون برابر یک صاعقه!




فیلیپ کرونبرگ از دانشگاه تورنتوی کانادا و همکارانش با مطالعه امواج رادیویی پیرامون کهکشانی به نام 3C303 موفق به مشاهده این جریان الکتریکی فوق‌العاده قوی شدند. کهکشان 3C303 دارای یک فوران گازی عظیم است. مشاهدات تیم پژوهشی دانشگاه تورنتو نشان می‌داد که تغییرات ناگهانی در فاز امواج رادیویی با فوران‌های گازی مصادف می‌شوند. این امر نشانه واضحی از وجود جریان الکتریکی است.

این تیم پژوهشی معتقد است که میدان مغناطیسی ناشی از یک سیاهچاله غول‌آسا در مرکز کهکشان باعث ایجاد جریان‌های مشاهده‌شده می‌شود. جریان تولید‌شده به قدری قدرتمند است که می‌تواند باعث فرستادن فوران‌ها‌ به اعماق گازهای بین‌ستاره‌ای واقع در ۱۵۰۰۰۰ سال نوری از کهکشان شود.

[Helix]

این تصویر کم‌نظیر که دنیس سیمونز، عکاس استرالیایی ثبت کرده، 21 مرحله عبور ایستگاه فضایی بین‌المللی از مقابل خورشید را نشان می‌دهد. کل این پدیده 0.83 ثانیه طول کشیده است!

ایستگاه فضایی بین‌المللی در ارتفاع 400 کیلومتری سطح زمین با سرعت بیش‌از 27هزار کیلومتر بر ساعت جابجا می‌شود و در چنین سرعت زیادی، کمتر از یک ثانیه طول می‌کشد تا محدوده‌ای به قطر نیم‌درجه را که معادل با قرص ظاهری ماه و خورشید است، بپیماید. خوشبختانه نرم‌افزارها و سایت‌های اینترنتی پیش‌بینی حرکت ماهواره‌ها آن‌قدر دقیق هستند که بتوان با اتکا به محاسبات آنها‌ چنین تصاویر جالبی را تهیه کرد.

هرچند برای تهیه این عکس از فیلترهای خورشیدی مناسب استفاده شده، اما باز روشنایی خورشید (که با استفاده از تلسکوپ 18 سانتی‌متری تشدید هم شده بود) آن‌قدر زیاد هست که بتوان با سرعت یک‌دوهزارم ثانیه تصاویری به این دقت تهیه کرد.

منبع :

خبرآنلاین

[رضا طامهری]

فضاپیمای سپیده دم متعلق به ناسا در ۱۶ جولای ۲۰۱۱ به اولین کاوشگری مبدل شد که تاکنون وارد مدار یکی از اجرام کمربند سیارکی بین مریخ و مشتری، می شود.
سپیده دم، سیارک معروف وستا را برای یک سال مورد کاوش قرار خواهد داد و در جولای ۲۰۱۲ که سرس،سیاره کوتوله منظومه شمسی، از کنار وستا عبور میکند، رهسپار سرس خواهد شد. در طی مطالعاتی که قرار است توسط سپیده دم صورت پذیرد، اطلاعات جدیدی در مورد مراحل اولیه تکوین منظومه شمسی در اختیار دانشمندان قرار خواهد گرفت. این اطلاعات همچنین راه را برای ماموریت های فضایی اینده هموار خواهد نمود.
چارلز بولدن مدیر ارشد ناسا گفت:" امروز یک عملیات اکتشاف باورنکردنی را جشن میگیریم که در طی ان یک فضاپیما وارد مدار یکی از اجرام اصلی کمربند سیارکی میشود. " وی اضافه نمود:" اطلاعات مربوط به سیارک وستا کمک بسزایی به دانش ما درمورد سیارکهای خواهد نمود. گفته میشود برطبق برنامه اعلام شده توسط دولت امریکا، ناسا تا سال ۲۰۲۵ باید به یکی از سیارکها فضانورد بفرستد و سپیده دم اطلاعات حیاتی را در مورد این ماموریت بدست خواهد داد.
پس از قرارگرفتن فضاپیما در مدار وستا، اطلاعات از سپیده دم به زمین ارسال شد، اما زمان دقیق قرارگرفتن این فضاپیما در مدار وستا به جرم و جاذبه این سیارک بستگی دارد که تاکنون تنها بر اساس حدسیات و شواهد مشخص شده است. جرم سیارک مشخص کننده گرانش ان است. در صورتی که وستا بیش از محاسبات اولیه، جرم داشته باشد، جاذبه بیشتری نیز نسبت به محاسبات خواهد داشت و ازاینرو سپیده دم را بیشتر به سمت خود میکشد و در مداری نزدیکتر نسبت به خود قرار میدهد. بالعکس این امر نیز درست است یعنی در صورتی که جاذبه کمتری به علت جرم کمتر وجود داشته باشن، سپیده دم در مداری دورتر نسبت به وستا قرار میگرفت و حتی ممکن بود توسط این سیارک جذب نشود. اما هم اکنون پسیده دم در مدار وستا قرار دارد و دانشمندان میتوانند دقیق تر از همیشه جرم و جاذبه وستا را بر اساس فاصله سپیده دم از آن مشخص کنند
سپیده دم که در سپتامبر ۲۰۰۷ پرتاب شد، اولین فضاپیمایی خواهد بود که دو جرم منظومه شمسی را در ماورا زمین بررسی میکند. این دو جرم سیارک وستا و سیاره کوتوله سرس هستند که ماوریت کوش انها را تیم JPL در پاسادنای کالیفرنیا برنامه ریزی کرده است
منبع: sciencedaily 

[Helix]

فضانوردان ایستگاه فضایی بین‌المللی و شاتل فضایی آتلانتیس در حالی نظاره‌گر شفق قطبی بر فراز جنوبگان بودند که خبر نداشتند پژوهشگری روی یخ‌های قطبی در حال تصویربرداری از همان منظره زیباست!


شفق قطبی جنوبی
شفق قطبی بر فراز جنوبگان از دید فضانوردان شاتل آتلانتیس - تیر 1390


شفق قطبی جنوبی
شفق قطبی بر فراز جنوبگان از دید فضانوردان شاتل آتلانتیس - تیر 1390


شفق قطبی جنوبی
شفق قطبی بر فراز جنوبگان از دید پژوهشگران مستقر در ایستگاه آموندسن-اسکت - تیر 1390


شفق قطبی جنوبی
شفق قطبی بر فراز جنوبگان از دید پژوهشگران مستقر در ایستگاه آموندسن-اسکت - تیر 1390

هر 4 تصویر مربوط به یک زمان در شامگاه 14 جولای 2011/ 25 تیر 1390 است. دو تصویر اول را فضانوردان شاتل فضایی آتلانتیس از شفق‌های قطبی بر فراز جنوبگان ثبت کرده‌اند و دو تصویر دوم را رابرت شوارتز از ایستگاه آموندسن-اسکات در قطب جنوب ارسال کرده است.

شفق قطبی وقتی اتفاق می‌افتد که ذرات پرانرژی فوران‌یافته در توفان‌های خورشیدی به میدان مغناطیسی زمین برخورد کرده و با منحرف‌شدن به سوی قطب‌های مغناطیسی زمین، وارد جو شده انرژی خود را به مولکول‌های هوا منتقل می‌کنند. این انرژی سبب برانگیخته‌شدن مولکول‌های هوا و نورافشانی آنها می‌شود.

پیش‌از این تصور می‌شد شفق‌های قطبی شمالی و جنوبی مشابه یکدیگر باشند، اما شواهد حاکی از آن است که این دو شفق قطبی با هم تفاوت دارند!

------------
منبع:
خبرآنلاین

[Helix]

هسته برخی از کهکشانها چنان نوری از خود ساطع می کند که باعث شگفتی اخترشناسان شده است. اما مدارک جدید نشان می‌دهد که برخلاف باورهای قبلی، منبع این نور درخشان برخورد و ادغام کهکشان‌ها در یکدیگر نیست.



چه چیزی باعث تابش‌های خیره‌کننده نور از سیاه‌چاله‌های عظیم کهکشان‌های دوردست می‌شود؟ برای مدت‌ها تصور می‌شد که این اجرام که با نام هسته‌های کهکشانی فعال شناخته می‌شوند، ننیجه برخورد میان کهکشان‌ها در جهان ابتدایی هستند. اما اکنون شواهدی پیدا شده که نشان می‌دهد ادغام کهکشان‌ها در یکدیگر عامل این مساله نیست. در عوض به گفته اخترشناسان، این فانوس‌های کهکشانی روشنایی خود را مدیون فرایند لطیف‌تری هستند.

به گزارش نیوساینتیست، هسته‌های کهکشانی فعال نواحی فشرده‌ای در مرکز کهکشان‌ها هستند که بسیار روشن‌تر از حد معمول می‌درخشند. اخترشناسان تصور می‌کنند که این هسته‌ها نیروی خود را سیاه‌چاله‌هایی می‌گیرند که میلیون‌ها یا میلیاردها بار سنگین‌تر از خورشید ما هستند. گازهایی که به دور سیاه‌چاله‌ها می چرخند، در اثر این فعالیت گرم و روشن می‌شوند و قبل از اینکه به درون سیاه‌چاله کشیده شوند، پرتوهای ایکس از خود ساطع می‌کنند.

گازهای قیفی‌شکل
در روشن‌ترین فانوس‌های کهکشانی که تحت عنوان اختروش (کوازار) شناخته می‌شوند، گازهای چرخان اطراف سیاه‌چاله می‌تواند تابشی به مراتب روشن‌تر از کل کهکشان راه‌شیری داشته باشند. تابش اغلب اختروش‌ها مربوط به مدت‌ها قبل است، زمانی‌که کیهان بسیار کوچک‌تر و شلوغ‌تر از زمان فعلی بود. این اختروش‌ها در اثر برخورد کهکشان‌های بزرگ به یکدیگر و فروریختن گازها در سیاه‌چاله‌ها به وجود آمده‌اند.

همین موضوع سبب شده بود که بسیاری از اخترشناسان تصور کنند هسته‌های کهکشانی فعال کم‌نورتر نیز باید به روش مشابهی نیرو بگیرند. با این وجود، تئوری‌های کیهان‌شناسی پیش‌بینی می‌کنند که اگر برخورد عامل این روشنایی بود، در نتیجه می‌باید فانوس‌های کهکشانی در تمام کیهان پراکنده می‌شدند.

برای کشف حقیقت، ویولا آلواتو و همکارانش از موسسه فیزیک پلاسمای ماکس پلانک در آلمان از تلسکوپ فضایی اشعه ایکس XMM-Newton استفاده کردند تا 600 هسته فعال کهکشانی را نیم‌کره جنوبی آسمان مطالعه کنند.

صفحه ناپایدار
گروه آلواتو از تلسکوپ بسیار بزرگ رصدخانه جنوبی اروپا در شیلی استفاده کرد تا مقدار انتقال‌به‌سرخ و فاصله این کهکشان‌ها را اندازه‌گیری کند. نتایج حاصله شگفتی بزرگی برای تئوری‌های اخترشناسان بود. داده‌ها نشان می‌داد که نحوه پراکندگی و توزیع این کهکشان‌ها به صورتی است که نمی‌تواند نتیجه ادغام کهکشان‌ها باشد.

اما اگر ادغام کهکشان‌ها باعث ایجاد اکثر هسته‌های کهکشانی فعال نشده، پس چه عاملی آنها را به وجود آورده است؟ الکسیس فینوگونوف از اعضای گروه می‌گوید که گازهای درون کهکشان احتمال مسول این پدیده هستند. اگر میزان گاز موجود در یک کهکشان بیضوی زیاد باشد، می‌تواند باعث ناپایداری صفحه این کهکشان بشود. این ناپایداری می‌تواند باعث شود که گازها به سمت مرکز کهکشان و درون سیاه‌چاله آن سرازیر شوند.

این فرایند می‌تواند نقش مهمی را در تکامل کهکشانی داشته باشد. فینوگونوف توضیح می‌دهد که هسته‌های کهکشانی فعال ممکن است با دمیدن گازها به بیرون از کهکشان، باعث توقف رشد کهکشان شوند. وی می‌گوید: «به احتمال زیاد این همان فرایندی است که کهکشان‌ها را از رشد نامحدود باز می‌دارد.»




منبع:
khabaronline.ir

[رضا طامهری]

منجمان با استفاده از تصاویر تهیه شده از تلسکوپ فضایی هابل، قمر چهارم کوتوله یخی منظومه مشسی،پلوتو ، را کشف کردند. قمر جدید و کوچک که موقتا P4 نامیده شده است، در یکی از تحقیقات هابل که روی حلقه های اطراف پلوتو انجام میشد، کشف گردید.
قمر جدید، کوچکترین قمر کشف شده در میان قمرهای پلپتو است و قطر تخمین زده شده برای آن را بین ۱۳ تا ۳۴ کیلومتر تخمین زده اند. در میان قمرهای پلوتو، بزرگترین قمر شارن است که ۱۰۴۳ کیلومتر قطر دارد و اقمار نیکس و هیدرا قطرهایی بین ۳۲ تا ۱۱۳ کیلومتر دارند
مارک شوارتلر از موسسه ستی که رهبری این ماوریت را برعهده داشته است میگوید:" برای من بسیار جالب است که دوربینهای هابل میتوانند از فاصله ی۵ میلیارد کیلومتری این چنین اجرام کوچکی را بیابند" 
یافته های هابل در مورد پلوتو، نتیجه سلسله مطالعاتی است که برای پشتیبانی ماموریت " افقهای جدید" ناسا که قرار است در سال ۲۰۲۵ به سمت پلوتو پرواز کند، صورت میپذیرد. این ماموریت برای یافتن افقهای تازه درباره جهان در لبه منظومه شمسی، طراحی شده است.
آلن استرن، یکی از محققان پروژه "افقهای جدید" از موسسه تحقیقاتی جنوب غرب میگوید:" اکنون که ما این قمر جدید را یافتیم می توانیم برنامه ریزی جدیدی برای رصد دقیق آن در طی ماموریت افقهای جدید انجام دهیم."
قمر جدید بین مدارهای اقمار نیکس و هیدرا قرار دارد که این قمرهر نیز در سال ۲۰۰۵ توسط هابل کشف شدند. شارن نیز به عنون همدم پلوتو در سال ۱۹۷۸ در رصدخانه لاوال آمریکا رصد شد.
منبع: sciencedaily.com 

[Mojtaba.M]

www.spacescience.ir/ShowPost.aspx?Post=0000116


تلسکوپ فضایی کپلر به منظور کشف سیارات فراخورشیدی در ابعادی مانند زمین که در کمربند حیات ستاره‌هایی به قد و قامت خورشید ما قرار دارند، طراحی شده است. اولین دستاورد این تلسکوپ فضایی پس از شروع به کار، کشف پنج سیاره جدید فراخورشیدی است که در نوع خود موفقیت بزرگی به شمار می‌رود.

خبر کشف این سیارات جدید که 4b, 5b, 6b, 7b و8b نامیده شده‌اند را تعدادی از اعضای تیم کپلر در یک نشست خبری که در انجمن ستاره‌شناسی آمریکا برگزار شده بود، اعلام کردند.

ماموریت کپلر (Kepler Mission) یک تلسکوپ فضایی ساخت ناسا است که با هدف کشف سیارات فراخورشیدی مشابه زمین به فضا پرتاب شده ‌است. برای نیل به این‌ منظور، تلسکوپ فضایی کپلر بایستی نور دریافتی از بیش از یکصدهزار ستاره را در عرض سه و نیم سال بررسی نماید تا نشانه‌ای از کاهش درخشندگی بر اثر گذار سیاره‌ای بیابد. این مأموریت به نام منجم آلمانی یوهانس کپلر نامگذاری شده ‌است که برای اولین بار موفق شد با مطالعه نتایج رصدهای دقیق تیکو براهه، مدل حرکتی خورشید مرکزی را اثبات و قوانین سه گانه حاکم بر گردش سیارات به دور ستاره‌های مادرشان را توجیح کند.

ویلیام بروکی از مرکز تحقیقات آمس معتقد است که اکتشافات اخیر نشان از صحت عملکرد ابزار علمی نصب شده روی تلسکوپ کپلر دارند. او ارزیاب علمی مأموریت است و می گوید که با توجه به یافته‌های تازه، می‌توان با اطمینان گفت که تلسکوپ کپلر به تمامی اهداف از پیش تعیین شده دست خواهد یافت.

سیارات فراخورشیدی جدید همگی از زمین خیلی بزرگتر هستند و به مشتریهای داغ مشهور شده‌اند. این شهرت به دلیل دمای بسیار زیاد تخمین زده شده از سطح آنها و سنگین بودن بیش از حد آنها است.

اندازه آنها از حدود نپتون تا بزرگتر از سیاره مشتری می‌باشد و دمای سطج این سیارات فراخورشیدی جدید حدود 1200 تا 1700 درجه سانتیگراد حدس زده شده است. دمایی که برای ذوب سنگ کفایت می کند. این دما اصلاً برای وجود حیات از نوعی که ما می شناسیم مناسب نیست!!!




جان مورس، رئیس بخش اخترفیزیک ناسا معتقد است که از قبل انتظار می‌رفته است که تلسکوپ فضایی کپلر در ابتدای کار خود، سیارات فراخورشیدی عظیمی را کشف کند که دوره گردشی کوتاهی به دور خورشید خود را دارند. او می‌گوید که با گذشت زمان و ثبت اطلاعات و داده‌های بیشتر، کپلر قادر به کشف سیارات فراخورشیدی کوچکتر با دوره گردش طولانی‌تری خواهد شد. امید فراوانی است که این فرآیند در نهایت منجر به کشف تعدادی سیاره فراخورشیدی در اندازه زمین و به فاصله مناسبی از ستاره مرکزی خود گردد که شرایط لازم برای ایجاد حیات را در خود داشته باشند.

روش تلسکوپ فضایی کپلر برای شناسایی و کشف سیارات فراخورشیدی مبتنی بر روشی ساده از نظر تئوری اما در عین حال پیچیده از جهت اجرا می‌باشد. ابزار نورسنج فوق‌العاده حساس کپلر، شدت نور دریافتی از ستاره هدف را به دقت اندازه‌گیری می‌کند. چنانچه سیاره‌ای به دور ستاره مورد نظر بچرخد، میزان روشنایی دریافتی در فواصل زمانی مشخصی تغییر خواهد کرد. دانشمندان با بررسی و مطالعه دقیق تغییرات نور دریافتی، مشخصات زیادی از سیاره گذر کرده نظیر اندازه و مشخصات مداری را استخراج می‌کنند. دمای سطح سیاره را بر اساس فاصله تا ستاره مادر و مشخصات آن ستاره، تخمین می‌زنند.

تلسکوپ فضایی کپلر چشمک‌های بیشتری را از ستاره‌های هدف خود ثبت نموده است اما خیلی از آنها اجسام دیگری غیر از یک سیاره فراخورشیدی بوده‌اند، مثل ستاره‌های کوچکتری که به دور ستاره‌های غول‌پیکر در حال چرخش هستند. تا امروز و پس از مطالعه دقیق اطلاعات دریافتی از کپلر، از بین چند ده چشمک ثبت شده وجود پنج سیاره فراخورشیدی اثبات شده است. همه این اطلاعات در طی فقط 6 هفته عملیات داده‌برداری به دست آمده است.



تلسکوپ فضایی کپلر که در اسفند 1387 به فضا ارسال شده است، قرار است تا حدود دی ماه سال 1391 به خدمت خود ادامه دهد. مدت زمان سه سال به این دلیل در نظر گرفته شده است که گذر سیارات فراخورشیدی که مانند زمین در محدوده قابل حیات ستاره خود باشند، فقط یک بار در حدود هر یک سال اتفاق می‌افتد و برای تأیید کشف یک سیاره فراخورشیدی به حداقل سه گذر نیاز می‌باشد.

نتایج به دست آمده از تلسکوپ فضایی کپلر به ما خواهند گفت که آیا می‌شود چشم امیدی به چند سیاره قابل سکونت در ورای منظومه شمسی داشت و یا باید قبول کنیم که در دنیا تنها هستیم و حیات مختص سیاره آبی رنگ ما است.

[رضا طامهری]

در این مطالعه، منجمان از جستجوگر فروسرخ میدان دید باز ناسا(WISE) برای کشف اولین سیارک "تروجان" که هم مدار با زمین در حال گردش به دور خورشید است، استفاده نمودند.

تروجانها،سیارکهایی هستند که در مدارشان با سیاره ای در نزدیکی نقاط لاگرانژی آن سیاره مشترک باشند. به علت اینکه همواره یا عقب یا جلوتر از سیاره به دور خورشید میچرخند، امکان برخورد با سیاره را ندارند. در منظومه شمسی ما, تروجانهایی در مدارهای نپتون، مریخ و مشتری مشاهده شده اند. دو قمر سیاره زحل نیز دارای تروجان هستند.
دانشمندان پیش بینی نموده بودند که زمین نیز باید دارای سیارکهای تروجان باشد، اما یافتن این سیارکها فوق العاده دشواراست زیرا این اجرام هم به نسبت کوچکند و هم در دید ناظر زمینی در کنار خورشید دیده میشوند.
مارتین کانر از دانشگاه اتاباسکای کانادا میگوید:" این سیارکها اغلب در روز پدیدار میشوند و به همین علت یافتن آنها دشوار است" وی می افزاید:" اما ما بالاخره یکی از آنها را یافتیم زیرا این سیارک به علت مدار غیرعادیش نسبت به تروجانهای دیگر، از خورشید دورتر میشود و از اینرو توانستیم آنرا مشاهده کنیم؛ WISEبازی را به نفع ما تغییر داد و به ما دیدی را اهدا نمود که نمیتوانستیم در سطح زمین داشته باشیم"
تلسکوپ WISEاز ژانویه 2010 تا فبریه 2011 به مساحی آسمان در حیطه امواج فروسرخ پرداخت و تقریبا تمامی آسمان را در این امواج اسکن نمود. کانر و تیمش، تحقیقاتشان را روی سیارکهای تروجان داده های مورد نیازشان را از NEOWISE بدست می آورند. NEOWISEابزاری اضافی است که به منظور گرفتن فوکوس بالاتر از اجرام نزدیک به زمین همچون سیارکها و دنباله دارها به WISE افزوده شده است.
NEO که مخفف اجرام نزدیک به زمین است، اجرامی را شامل میشود که در فاصله 45 میلیون کیلومتری از زمین گرد خورشید در چرخشند.
در پروژه NEOWISE بیش از 155000 سیارک در کمربند اصلی میان مریخ و مشتری که بیش از 500 تای انها جزو اجرام NEOهستند که 132 تای آنها قبلا کشف نشده بودند

منبع: Astronomy.com

[رضا طامهری]

رصدخانه اشعه ایکس چاندرا، توانست از فروریختن گاز به درون یک سیاه چاله تصویر برداری کند




جریان گازهای داغ به درون یک سیاه چاله در این تصویر به وضوح پیداست. رصدهای انجام شده توسط چاندرا در این مطالعه، میتواند کمکهای بسزایی در دست یافتن به جواب دو پرسش مهم در اختر فیزیک جدید بنماید: اول اینکه سیه چاله ها چگونه رشد میکنند و دوم اینکه مواد در دام گرانشی سیاه چاله ها چگونه رفتار میکنند.
سیاه چاله تصویر برداری شده، در مرکز یک کهکشان بزرگ بنام NGC3115در فاصله ی 30میلیون سال نوری از ما قرار دارد. اطلاعاتی که ما در گذشته از سیاه چاله ها داشتیم برای ما مشخص نموده بود که مواد به درون سیاه چاله ها سرازیر میشوند اما هیچکدام از آنها، حضور گازهای داغ را به این روشنی به ما نمایش نداده بودند.
در این تصویربرداری از ابرسیاه چاله مذکور، منجمان آستانه بحرانی را مشاهده نمودند که در آن حرکت گازها ابتدا توسط گرانش سیاه چاله تسخیر میشود و سپس گازها به درون سیاه چاله با سرعت بالایی سرازیر میشوند. این فاصله از سیاه چاله را " شعاع باندی"(Bondi radius) مینامند.

کاوا وانگ از دانشگاه آلاباما میگوید:" دیدن چنین رویدادی در یک سیاه چاله پرجرم انهم با این وضوح حیرت انگیز است." وی می افزاید:" قدرت بالای چاندرا در حیطه امواج ایکس این امکان را برای ما فراهم می اورد تا در مورد بلعیده شدن مواد توسط سیاه چاله ها بیش از پیش اطلاعات کسب کنیم."

هنگامی که گاز به نزدیکی سیاه چاله می رسد، بشدت چلانده میشود که این گار گازها را بسیار داغ و درخشان میکند؛ تا قبل از این، موضوع ذکر شده تنها یک فرضیه در حاله ابهام بود اما اکنون به اثبات رسیده است. محققان افزایش دما در گازهای اطراف سیاه چاله را در فاصله 700 سال نوری از آن یافته اند که این نشان میدهد شعاع باندی از این فاصله بسیار دور آغاز میشود. این فاصله نشان میدهد که این سیاه چاله درحدود 2 میلیارد برابر خورشید جرم داشته و حجم آن به اندازه زمین است.
منبع:sciencedaily.com

[Helix]

گروهی از اخترشناسان کانادایی موفق شدند با استفاده از یک حسگر حرارتی برای بررسی خورشید، نخستین اسب تروای زمین را در فضا شناسایی کنند.

اخترشناسان به تازگی موفق به کشف سیارکی به قطر 300 متر شده‌اند که سایه به سایه زمین در فضا حرکت می‌کند. این سیارک که در گرگ و میش سپیده‌دم خود را مخفی کرده است و سال‌هاست که به دنبال سیاره ما در فضا حرکت می‌کند، تا کنون از چشم تلسکوپ‌های زمینی پنهان باقی مانده بود.

به گزارش نیوساینتیست، این صخره نخستین اسب تروای تایید شده زمین است که می‌تواند با قرار گرفتن در هر کدام از دو چاهک گرانشی زمین، در مداری مشابه زمین به دور خورشید گردش کند. از دید ناظر خورشیدی، این دو چاهک 60 درجه در جلو و پشت زمین و در نقاط لاگرانژی 4 و 5 زمین قرار دارند. نقاط لاگرانژی زمین که پنج نقطه هستند، مکان‌هایی هستند که برآیند نیروی جاذبه زمین و خورشید موجب تعادل گرانشی و حرکت جسم در مداری پایدار با دوره تناوب 1 سال خواهد شد.





اسب‌های تروا یا سیارکهای تروژان دیده‌هایی متداول در منظومه شمسی هستند. سیاره مشتری به تنهایی 5000 اسب تروا دارد، و نپتون و مریخ نیز مجموعه‌های کوچک‌تر اسب‌های تروای خود را دارند. اما یافتن اسب‌های تراوای زمینی بسیار سخت است، زیرا نقاط لاگرانژی زمین رو به خورشید قرار دارند. اخترشناسان برای جستجوی اجسام احتمالی که در این نقاط قرار دارند، تنها دقایق اندکی را قبل از طلوع یا پس از غروب خورشید در اختیار دارند. تا کنون نیز تابش خیره کننده نور خورشید، باعث محو شدن نور ضعیف بازتاب شده از صخره‌های احتمالی می‌شد که در این نقاط پنهان شده‌اند.

اما مارتین کانرز و همکارانش از دانشگاه آتاباسکا کانادا، از یک حسگر حرارتی استفاده کردند تا لحظات غروب خورشید را مورد مطالعه قرار دهند. آنها با استفاده از داده‌های کاوشگر نقشه‌بردار فروسرخ دیدگسترده ناسا (WISE) توانستند یک اسب تروای 300 متری را که اکنون 2010 TK7 نامیده می‌شود شناسایی کنند.



به گفته کانرز، مانند اغلب اسب‌های تروا اینکه 2010 TK7 از کجا می آید و از چه چیزی ساخته شده است، کاملا مبهم و ناشناخته است. این اسب تروا می‌تواند یک سیارک سرگردان و به دام افتاده، یا یک صخره تکوینی (عتیقه‌ای باستانی که از آغاز پیدایش منظومه شمسی در 4.5 میلیارد سال قبل بر جا مانده است) باشد. اگر این چنین باشد، ساختار آن ممکن است مشابه صخره‌هایی باشد که با جمع شدن در کنار یکدیگر، باعث شکل‌گیری سیاره ما شدند. در این صورت، مطالعه ساختار و ترکیب آن به دانشمندان کمک خواهد کرد تا به ساختار شیمایی زمین در نخستین مراحل پیدایش آن پی ببرند.

منبع :
خبر آنلاین