1 فایل پیوست
" کشف نشانههایی از حیات در سیاره کوتوله سرس "
محققان ترکیباتی آلی در سیاره کوتوله سرس (Ceres) پیدا کردهاند. این سیاره بزرگترین سیارک در کمربند سیارکی بین مریخ و مشتری است. ترکیبات آلی مانند آجرهایی هستند که زمین را ساختهاند. دانشمند نجوم، Michael Küppers با آژانس فضایی اروپا متنی را منتشر کردهاند که میگوید، “پایههای حیات در سرس قابل توسعه است."
فایل پیوست 6899
این ترکیبات آلی با کمک طیف سنج مرئی و اینفرارد نقشه برداری، در فضاپیمای Dawn کشف شدند که در سال ۲۰۰۷ توسط ناسا به فضا فرستاده شد. این فضاپیما از سال ۲۰۱۵ به دور سرس میچرخد. مطالعات پیشین نشان دهندهی وجود نمک و آمونیاک در این سیاره کوتوله بود. Dawn و تلسکوپهای دیگر هم وجود آب منجمد و کربناتها را کشف کردند. از منظر تئوری، تمام این ترکیبات عامل حیاتاند.
Simone Marchi، دانشمند ارشد تحقیقات در موسسه تحقیقاتی Southwest میگوید: «شواهد نشان میدهد که در سرس، مواد معدنی هیدرات آمونیاک، یخ، کربناتها، نمکها، و مواد آلی (ارگانیک) وجود دارد. با یافتههای جدیدی که Dawn به ما نشان میدهد، سرس عناصر لازم برای حیات را داراست.
ترکیبات آلی با غلظ بالا در عرض نزدیک به ۳۲ مایل، در دهانه Ernutet در نیمکره شمالی سیاره کوتوله پیدا شد. دانشمندان هنوز به طور دقیق، ترکیبات مولکولی کشف شده را نمیدانند؛ اما به نظر میرسد در گروه مواد معدنی قیر-مانندی باشد که در زمین یافت میشود.
دانشمندان همچنین فکر میکنند که این ترکیبات در سرس تولید شدهاند، نه اینکه توسط شهاب سنگ یا ستارهای دنباله دار به آنجا آورده شده باشد. مطالعات نشان میدهد که این ترکیبات نمیتوانند بر اثر اصابتی سنگین و در دمای بسیار بالا سالم بمانند؛ اما کاملا هم مشخص نیست که چگونه از مرکز سیاره به سطح آن آمده باشند.
گفته میشود سرس در حدود ۴.۵ میلیارد سال پیش شکل گرفته است و دانستن دربارهی ترکیبات موجود در سیاره، به دانشمدان کمک میکند تا حیات در این سیاره را بهتر درک کنند. همچنین آخرین مطالعه صورت گرفته نشان میدهد که در منظومه شمسی، احتمال وجود موجودات فضایی بیگانه در سرس، از بقیه سیارات حتی از مریخ هم بیشتر است.
مشاهده تصویر با کیفیت و سایز اصلی از طریق لینک زیر :
http://cdn.images.dailystar.co.uk/dy...asa-588995.jpg
1 فایل پیوست
" کشف هفت سیاره فراخورشیدی مشابه زمین "
دانشمندان ناسا از کشف هفت سیاره فراخورشیدی با اندازه ای نزدیک به زمین در فاصله ۳۹ سال نوری از زمین خبر دادند که از شرایط لازم برای وجود حیات احتمالی برخوردارند.
فایل پیوست 6900
در بین این سیارات سه سیاره موسوم به تراپیست-۱ بی، تراپیست-۱سی و تراپیست-۱دی شانس بیشتری برای میزبانی از حیات احتمالی دارند.
آژانس فضایی آمریکا(ناسا) این خبر را شامگاه چهارشنبه در کنفرانسی خبری که مستقیما از تلویزیون ناسا نیز پخش شد اعلام کرد.نتایج این تحقیقات امروز در مجله نیچر نیز منتشر شده است.
سیارات فراخورشیدی کشف شده همگی به دور ستارهای موسوم به تراپیست-۱ میگردند که در واقع یک ستاره کوتوله سرد بوده و تنها کمی از مشتری بزرگتر است. فاصله تمام این سیارات از ستاره این منظومه کمتر از فاصله عطارد به خورشید است و سیارات این منظومه شدیدا متراکم و به هم نزدیک هستند.
پروفسور میشل گیلون، مسئول این پروژه تحقیقاتی در نشست ناسا اعلام کرد: ما انتظار داریم که تا چند سال آینده به اطلاعات دقیقتری در رابطه با این منظومه دست پیدا کنیم و امیدواریم که بتوانیم نشانههایی از حیات موجودات زنده در این سیارات بیابیم. وی خاطرنشان کرد: از بین سه سیاره این منظومه که شانس بیشتری برای وجود حیات در آنها برآورد شده سیاره تراپیست-۱ سی در دورترین فاصله از ستاره قرار داشته که محدوده مناسب برای امکان وجود آب مایع در آن را فراهم میکند و شانس زیادی برای امکان وجود حیات در آن به وجود میآورد.
دو سیاره دیگر که نزدیکترین فاصله از ستاره این منظومه را دارند روزهای شدیدا گرم و شبهای شدیدا سردی دارند که امکان وجود حیات در آنها را به حداقل میرساند.
ناسا در ادامه این تحقیقات در رابطه با جنس این سیارات و جرم و چگالی آنها تحقیق خواهند کرد.
نزدیکی این منظومه به زمین امیدها را برای دست یافتن نسل حاضر به حیات فرازمینی، شدیدا افزایش داده است.
مشاهده تصویر با کیفیت و سایز اصلی از طریق لینک زیر :
https://cdn0.vox-cdn.com/uploads/cho...1.25.28_PM.png
1 فایل پیوست
" چقدر طول مي کشد تا به منظومهٔ ۷ سياره اي سفر کرد؟ "
کشف هفت سياره فراخورشيدى زمين مانند پيرامون ستاره اي نزديک موسوم به تراپيست۱ (TRAPPIST-1) واقعاً خبر هيجان انگيزي است. اما آيا امکان سفر به اين جهان هاي فرازميني مشابه زمين وجود دارد؟
فایل پیوست 6902
خصوصيات ۷ سياره فراخورشيدى در قياس با سياره هاي سنگي منظومه شمسي ما
ستاره تراپيست-۱ با فاصله اي معادل ۳۹ سال نوري يا ۳۶۹ تريليون کيلومتر از زمين واقع شده است. يعني در صورت حرکت با سرعت نور، رسيدن به آنجا ۳۹ سال طول مي کشد. اما در حال حاضر هيچ فضاپيمايى قادر به حرکت با اين سرعت نمي باشد. با علم به اين مسئله، سازمان هاي فضايي کاوشگرها و فضاپيماهايي را به فضاي بيروني فرستاده اند.
لذا رسيدن به ستاره تراپيست-۱ با فناوري امروزي چقدر به طول مي انجامد؟ با دانستن سرعت يک فضاپيما، محاسبه مقدار زماني که براي سفر به تراپيست-۱ لازم است، کار ساده اي مي باشد. از آنجا که سرعت برابر است با فاصله تقسيم بر زمان، لذا کل زمان سفر بايد فاصله تا تراپيست-۱ تقسيم بر سرعت فضاپيما باشد.
فضاپيماي افق هاي نو
کاوشگر “افق هاي نو” که عنوان سريع ترين فضاپيماي پرتاب شده را به يدک مي کشد، در سال ۲۰۱۵ ميلادي از سياره پلوتو نيز گذر کرد و هم اکنون با سرعت ۱۴٫۳۱ کيلومتر بر ثانيه در حال سفر به خارج از منظومه شمسي است. با اين سرعت، در حدود ۸۱۷ هزار سال براي رسيدن به تراپيست-۱ لازم است.
فضاپيماي جونو
فضاپيماي جونو متعلق به ناسا در طول سفرش به غول گازي(مشتري) در سال ۲۰۱۶، حتي سريع تر از “افق هاي نو” فضا را در مي نورديد. جونو با کمک جاذبه مشتري به سرعت قابل توجه ۲۶۵ هزار کيلومتر بر ساعت دست يافت که آن را به سريع ترين وسيله نقليه ساخت بشر تبديل مي کند( اگرچه سرعت اوليه فضاپيماي افق هاي نو پس از پرتاب بيشتر از جونو بود.) حتي اگر کاوشگر جونو با همان سرعت، بصورت بي وقفه حرکت مي کرد(بدون نياز به افزايش سرعت در نيمه راه)، ۱۵۹ هزار سال طول مي کشيد تا به تراپيست-۱ برسد.
فضاپيماي ويجر ۱
کاوشگر ويجر ۱ بعنوان دورترين فضاپيماي زمين، در سال ۲۰۱۲ منظومه شمسي را ترک کرده و به فضاي ميان ستاره اي وارد شد. بنا به گزارش ناسا، ويجر ۱ هم اکنون با سرعت ۶۱۴۷۶ کيلومتر بر ساعت در حال دور شدن است. اين فضاپيما به ۶۸۵ هزار سال زمان براي رسيدن به تراپيست-۱ احتياج دارد. اما ويجر ۱ به اين زودي يا شايد هرگز به آنجا نرسد. در عوض، اين فضاپيما فتح ستاره ي ديگري به نام AC+79 3888 را در دستور کارش قرار مي دهد که در فاصله ۱۷٫۶ سال نوري از زمين واقع شده است. اين مسير را در طي چهل هزار سال خواهد پيمود.
شاتل فضايي
شاتل فضايي ناسا با سرعت حداکثر ۲۸۱۶۰ کيلومتر بر ساعت به دور زمين مي چرخيد. هر فضاپيمايى که با اين سرعت حرکت کند، به ۱٫۵ ميليون سال براي رسيدن به تراپيست-۱ نياز خواهد داشت. به همين دليل، بکارگيري شاتل فضايي براي انجام عمليات انساني به مقصد منظومه شمسي تراپيست-۱، شيوه حمل و نقل کاربردي و مناسبي نيست.
کاوشگر پروژه استارشات
فضاپيماي فوق سريعي که بتواند تراپيست-۱ را در مدت زمان کوتاه تري در نوردد، يک عمليات ميان ستاره اي ميباشد که استيون هاوکينگ روياي آن را در سر مي پروراند. کاوشگر ليزر بنيان کوچک هاوکينگ مي تواند به لحاظ نظري با سرعت ۲۱۶ ميليون کيلومتر بر ساعت حرکت نمايد که حدوداً چهار هزار برابر سريع تر از فضاپيماي افق هاي نو ميباشد. هر فضاپيمايى با اين سرعت مي تواند در کمتر از دويست سال به تراپيست-۱برسد. اما هنوز بر اين مفهوم جامه عمل نپوشانده ايم!
با فناوري هاي موجود امروزي، هيج فرد زنده اي نمي تواند در طول عمر خود به تراپيست-۱ برسد. مسئولان سازمان فضايي ناسا به هنگام گفتگو در خصوص کشف جديد در يک کنفرانس خبري تاکيد کردند که احتمالاً ۸۰۰ هزار سال زمان براي رسيدن به منظومه تراپيست-۱ لازم است. پس حالا حالاها فکر برنامه هاي فراغتي ميان ستاره اي را از سرتان بيرون کنيد!
مشاهده تصویر با کیفیت و سایز اصلی از طریق لینک زیر :
http://static6.businessinsider.com/i...alien-life.jpg
1 فایل پیوست
" خورشید گرفتگی یکشنبه 8 اسفند 95 را از دست ندهید! "
رئیس انجمن نجوم آماتور ایران گفت: امروز آخرین پدیده نجومی سال که خورشیدگی گرفتگی حلقوی است رخ می دهد.
http://up.avastarco.com/images/4pqmwbgyse82gbj2hd.jpg
مسعود عتیقی با اشاره به وقوع آخرین پدیده نجومی سال اظهار داشت: روز یکشنبه هشتم اسفند خورشیدگرفتگی حلقوی آخرین پدیده نجومی امسال خواهد بود که از ساعت 15:40 به وقت ایران آغاز و به صورت جزئی ادامه می یابد و ساعت 16:45 گرفتگی کامل خورشید به شکل حلقوی شروع و در ساعت 18:28 به حداکثر گرفتگی می رسد.
وی ادامه داد:ساعت 21 گرفتگی حلقوی به پایان رسیده و نهایت در ساعت 21:15 گرفتگی جزئی مرحله دوم نیز تمام می شود.
به گفته رئیس انجمن نجوم آماتور ایران با توجه به اینکه سایه کوچک ماه روی زمین، این گرفتگی تنها در نقاط محدودی از جمله اقیانوس های منجمد جنوبی، آرام، اطلس و اقیانوس هند رخ داده و تنها ساکنان مناطق آمریکای جنوبی، غرب و جنوب آفریقا این گرفتگی را می توانند مشاهده کنند.
عتیقی با بیان اینکه متاسفانه هیچ کدام از مراحل گرفتگی در کشورمان قابل رویت نیست،تصریح کرد: این خورشیدگرفتگی از ساروس 140 بوده و بیست و نهمین گرفتگی از هفتادو یکمین گرفتگی مهر تابان در این ساروس است.
وی با بیان اینکه رصد پدیده خورشیدگرفتگی باید زیر نظر کارشناسان مجرب و با استفاده از عینک های استاندارد انجام شود گفت: برای رصد خورشید با تلسکوپ و تجهیزات نجومی حتما باید از فیلترهای مخصوص استفاده شود.
وی با اشاره به اینکه 4 گروه خورشیدگرفتگی جزئی، کلی، حلقوی و کلی-حلقوی داریم، تاکید کرد: با توجه به فاصله ماه از زمین و شرایط قرار گیری آن در مدار شاهد یکی از این نوع خورشیدگرفتگی ها هستیم.
عتیقی با اعلام جزئیات خورشیدگرفتگی حلقوی گفت: با توجه به دور بودن ماه از زمین آخرین پدیده نجومی سال خورشیدگرفتگی حلقوی است چرا که ماه نمی تواند تمام خورشید را بپوشاند و در هنگام گرفتگی کامل، حلقه ای از آتش خورشید در اطراف تیرگی ریسک ماه قابل مشاهده است و به این دلیل تاج خورشیدی و سایر بخش ها در گرفتگی حلقوی قابل مشاهده نخواهد بود.
مشاهده تصویر با کیفیت و سایز اصلی از طریق لینک زیر :
http://www.space.com/images/i/000/05...ownsize=*:1000
رازهای 40 ساله کلاهک یخی مریخ
دانشمندان نحوه تشکیل کلاهک یخی شمال مریخ را مجدداً بررسی نمودند. این بررسی یک شکاف عظیم، بزرگتر از 'گرندکانیون' و یکسری مسیرهای مارپیچی را شامل می شود. جک هالت و ایساک اسمیت از دانشگاه تگزاس با استفاده از داده های راداری به دست آمده از مدارپیمای MRO ناسا، ژئولوژی کلاهک یخی شمال این سیاره سرخ را مورد کاووش قرار دادند.
صفحات بزرگ یخی بر روی زمین اساسا به وسیله جریان یخ شکل می گیرد.اما در مریخ نیروهای دیگری دخیل بوده و در نهایت منجر به تشکیل کلاهک های یخی قطبی شده. کلاهک یخی شمال کوهی از لایه های یخ و خاک به عمق بیش از 3 کیلومتر است و مساعت آن اندکی بزرگتر از تگزاس می باشد. دانشمندان با استفاده از آنالیز داده های راداری قادرند لایه ها را کنار زده و چگونگی تشکیل این کلاهک یخی در طول زمان را آشکار سازند.