از آنجائیکه هائومیا دارای اقماری به گرد خود است، جرم سیستم از روی مدار آنها و با استفاده از قانون سوم کپلر قابل محاسبه میباشد. نتیجه 1021×4.2 کیلوگرم، معادل %28 جرم سیستم پلوتونی و %6 جرم قمر زمین است. تقریباً تمام این جرم در هائومیا است.
اندازه، شکل، و ترکیب
اندازه یک جرم از منظومه خورشیدی از روی قدر نوری، فاصله آن، و سپیدایی آن قابل استنباط است. اجرام هم بدلیل بزرگ بودن و هم بدلیل قدرت انعکاس بالا برای ناظران زمینی درخشان دیده میشوند. اگر قابلیت انعکاس آنها (سپیدایی) را بتوان مشخص کرد، آنگاه یک تخمین تقریبی از اندازه آنها را میتوان ترتیب داد. برای اکثر اجرام دور، سپیدایی نامشخص است، اما هائومیا به اندازه کافی بزرگ و درخشان است تا بتوان نشر حرارتی آن را اندازهگیری کرد، که مقداری تقریبی از سپیدایی و در نتیجه اندازه آن را بدست میدهد. با وجود این، محاسبه ابعاد آن بواسطه چرخش سریع آن بغرنج میگردد. فیزیک چرخش اجرام شکلپذیر پیشبینی میکند که در مدتی به کوتاهی صد روز، جرمی که بسرعت هائومیا میگردد به وضعیت تعادلی یک حجم بیضوی با اضلاع نابرابر تغییر شکل خواهد داد. تصور میشود اکثر نوسانات در درخشندگی هائومیا نه بواسطه تفاوت منطقهای در سپیدایی بلکه بخاطر تغییر متناوب در نمای جانبی و نمای انتهایی از دید زمین باشد.
چرخش و دامنه منحنی نوری هائومیا محدودیتهایی را برای ترکیبات آن ایجاد میکند. اگر هائومیا همچون پلوتو چگالی کمی، با یک جبّه ضخیم یخی در بالای یک هسته سنگی کوچک میداشت، سرعت چرخش زیاد آن، آن را به اندازه بیشتری نسبت به آنچه که نوسانات درخشندگی آن ارائه میدهند طویل میکرد. چنین ملاحظاتی چگالی هائومیا را به مقدار 3.3-2.6 گرم بر سانتیمتر مکعب محدود میکنند. این محدوده مقادیر کانیهای سیلیکاتی همچون اولیوین و پیروکسن را تحت پوشش قرار میدهد که اکثر اجرام سنگی منظومه خورشیدی را ساختهاند. این موضوع پیشنهاد میکند که پیکره اصلی هائومیا از سنگ است که با لایه نسبتاً نازکی از یخ پوشیده شده است. جبّه یخی ضخیمی که در میان اجرام کمربند کویپر شایعتر است، احتمالاً در زمان تصادمی که خانواده برخوردی هائومیا را تشکیل داد به بیرون پرتاب شده است.
در تعادل هیدرواستاتیکی، برای یک دوره چرخشی خاص، با چگالتر شدن، جرم میبایست کرویتر باشد، که این محدودیتهایی را برای ابعاد ممکن هائومیا ایجاد میکند. با کنار هم گذاشتن جرم دقیقاً مشخص آن، چرخش آن و چگالی استنتاج شده آن در یک حجم بیضوی متعادل پیشبینی میشود که هائومیا در طول محور بلند خود تقریباً قطر پلوتو را دارد و در قطبین خود تقریباً نصف این مقدار است. از آنجائیکه تا کنون هیچ مشاهداتی از اختفاء ستارگان با هائومیا یا اختفاء سیاره کوتوله با اقمارش صورت نگرفته است، اندازهگیریهای مستقیم دقیق ابعاد آن، همانند آنهایی که در خصوص پلوتو انجام شده است، هنوز در دست نیست.
چندین محاسبه نمونه-بیضوی از ابعاد هائومیا صورت گرفته است. اولین نمونه که بعد از کشف هائومیا تهیه شد از روی مشاهدات زمینی منحنی نوری هائومیا در طول موج مرئی محاسبه شد: این نمونه مجموع طولی معادل 1960 تا 2500 کیلومتر و سپیدائی مرئی (pv) بیشتر از 0.6 را بدست داد. محتملترین شکل یک حجم بیضوی سه محوری با ابعاد 1000×1500×2000 کیلومتر با سپیدائی 0.71 است. مشاهدات انجام شده توسط تلسکوپ فضایی اسپیتزر قطری برابر با (100-|250+)1150 کیلومتر و سپیدایی معادل (0.2-|0.1+)0.84 را حاصل از نورسنجی در طول موج مادون قرمز 70 میکرومتر بدست داد. تجزیه و تحلیلهای بعدی منحنی نوری قطر معادل دایرهای 1450 کیلومتر را پیشنهاد کرد. در 2010 تجزیه و تحلیل اندازهگیریهای انجام شده توسط تلسکوپ فضایی هرشل بهمراه اندازهگیریهای قدیمیتر تلسکوپ اسپیتزر تخمین جدیدی از قطر معادل هائومیا را بدست داد ــ تقریباً 1300 کیلومتر. در یک میانگین هندسی، این تخمینهای ابعادی مستقل، در قطری تقریباً برابر با 1400 کیلومتر بر روی هم منطبق شدند. این هائومیا را به یکی از بزرگترین اجرام فرا-نپتونی کشف شده تبدیل کرد؛ کوچکتر از اریس، پلوتو، احتمالاً ماکیماکی و شاید 2007OR10، و بزرگتر از سدنا، کوائور و اورکوس.
ترجمه شده از:
ویکی پدیا
شکل بیضوی محاسبه شده هائومیا.
996×1518×1960 کیلومتر (با فرض سپیدائی 0.73).