بله خیلی خوبه. و چه خوب میشه اگر همینجا این کار را به سایرین هم آموزش بدید و به همراه بقیه کاربران چند عکس سه بعدی درست کنیم. حتی میتونه عکسهای خود کاربران باشه :)
نمایش نسخه قابل چاپ
نرم افزاری که دارم باید حتما دو عکس به فاصله چشم گرفته بشه ولی با فوتوشاپ cs5 میشه تک عکس رو به صورت سه بعدی دراورد
در بالا 3d رو انتخاب میکنید روی جمله new 3d postcard from layer کلیک کنید یا ارور میده یا یک کاری انجام میشه به خاطر کارت گرافیک تون هست باز گزینه 3d رو برین واین دفعه بر روی کلمه render settings کلیک کنید یک پنجره باز میشود بر روی گزینه face style کلیک کنید و کلمه unlit texture رو انتخاب کنید و در پایین پنجره گزینه که عکس مربع دارد را بزنید و parallax عدد مورد نظر را وارد کنید با دادن عدد میتوانید حالت 3 بعدی مناسب را انتخاب کنید
موفق باشید اگه سوالی بود در خدمتم
این عکس اقای ناصری هست که با همین روشی که در بالا گفتم درست کردم
http://up.avastarco.com/images/nzf7g3m82txr5wz5p5wu.jpg
این عکس رو با عینک دیدم ولی بهیچ وجه عمق نداره. یعنی اصلاً سه بعدی نشده. دلیلش هم اینه که در تصویر پارالاکس ایجاد نشده و همون تک تصویر رو عیناً دوبار روی هم گذاشتید. به نظر من ایجاد تصاویر سه بعدی توسط جلوه های کامپیوتری ممکنه اما نه به این راحتی. فکر کنم نرم افزارهای خاصی داشته باشه چون باید مقدار پارالاکس رو برای تک تک ستاره گان تعریف کنین. به احتمال قوی نوعی شبیه ساز باید باشه که با ترکیب تصویر با داده های مربوط به فواصل اندازه گیری شده ستارگان یک فضای سه بعدی کامپیوتری ایجاد میکنه و بعد با چرخوندن اون و عکس گرفتن از دو زاویه مختلف میشه آناگلیف سه بعدی رو ایجاد کرد. دیشب یکم سرچ کردم و به این نتیجه رسیدم که تصاویر سحابی های بالا همگی با پارالاکس کامپیوتری ایجاد شدن. البته هنوز زیاد مطمئن نیستم.
بهرحال با روش های عکاسی معمولی هم میشه عکس سه بعدی ایجاد کرد و اون هم بسیار با کیفیت تر و با عمق بیشتر. برای مثال اگه دو تلسکوپ فضایی یکی در نقطه ی لاگرانژی l2 مدار پلوتو و دیگری در نقطه لاگرانژی l3 مدار پلوتو قرار بگیرن و همزمان عکس برداری کنن مطمئناً تصویر ترکیبی اونها نمایی خیره کننده و تماشایی از ستارگان راه شیری خواهد بود که از لحاظ علمی هم ارزش زیادی دارن (برای محاسبه فواصل دقیق ستارگان و اجرام میتونن استفاده بشن). بهرحال اینها همه رویاهای آینده ست و ممکنه ما هیچوقت شاهد چنین تصاویری نباشیم.
نرم افرار خاصش رو من دارم ولی باید دو عکس به فاصله دو چشم گرفته بشه البته باید از یک چیز ثابت گرفت اگر حرکت کنه دیگه نمیشه عکس رو درست منطبق کرد روی هم از اجرام اسمانی هم نمیشه با یک دوربین عکس گرفت باید دو دوربین با یک مشخصات بر روی یک مقر با فاصله معین عکس گرفته بشه
در فوتوشاپ میشه میزان پارالارکس رو تعیین کرد عکسهایی که شما در صفحه قبل گذاشتید همگی با این روش درست شدن با پالاراکس بیشتر
اینکه شما میگین باید دو تلسکوپ فضایی در مدار مورد نظر قرار بگیرن همچنین چیزی درست نیست چون باید هر دو یک مشخصات داشته باشن تا بتونن یک تصویر درست کنن و اینکه از طریق عکاسی 3 بعدی حتی به این روش هم نمیشه عمق واقعی عکس رو بدست اورد
چون تا الان همچنین چیزی اعلام نشده
چند وقت پیش یکی از مجلات نوشته بود قراره از کینکت به عنوان ثبت عمق اجرام در فاصله کم استفاده بشه البته داشتن دستکاری میکردن تا مدل خاصی درست بشه
پالاراکس این عکس رو بالا تر بردم
http://up.avastarco.com/images/bgcg1lt752c0v7m594u.jpg
خب این که شد همون که من گفتم (باید دو عکس گرفت). البته نه به فاصله دو چشم. دوربین هایی که به فاصله دو چشم قرار دارن برای تصویر برداری سه بعدی از اجسام زمینی و نزدیک استفاده میشن ولی برای اجرام فضایی که فاصله ی بسیار زیادی دارن حتی فاصله ای معادل با دو طرف مدار زمین هم بسیار کمه. اگه قرار بود با فاصله دو چشم تصویر سه بعدی بشه دیگه نیازی به عکاسی نبود و با همین چشم هامون هم میتونستیم آسمون رو سه بعدی ببینیم در حالی که صفحه آسمون کاملاً تخت بنظر میرسه. برای تشدید حالت سه بعدی آسمون تنها راه چاره بیشتر کردن فاصله بین دوتا چشم یا همون فاصله بین دوتا دوربینه. اون موردی هم که گفتم از دوتا تلسکوپ استفاده بشه منظورم از دوتا تلسکوپ یکسان بود هرچند که دوتا تلسکوپ متفاوت هم بخوبی عمل میکنن و مهم بزرگنماییه که باید یکسان باشه.
در مورد کاربرد محاسباتی این عکس ها هم باید بگم که اشتباه میکنید. کافیه که گذر زهره و اختلاف منظر اون رو به یاد بیارین که چطور به کمک این اختلاف منظر میشد فاصله رو محاسبه کرد. عکس سه بعدی من که یادتونه. من خودم از روی این عکس محاسبه انجام دادم و فاصله زهره تا زمین رو 50 میلیون کیلومتر بدست آوردم که برای شروع کار یک منجم آماتور تازه کار مثل من نسبتاً خوب بود. البته اگه رزولوشن تصویر بیشتر بود و زمانسنجی هم دقیقتر انجام میشد مطمئناً نتیجه محاسبه خیلی دقیقتر بدست میاومد (عکسی که شخص ناشناس از استرالیا گرفته بود ثانیه نداشت و دقت زمانسنجیش در حد دقیقه بود).
بهرحال عکس سحابی هایی که من و سایر دوستان تو این بحث قرار دادیم برخلاف انتظار من که فکر میکردم توسط اختلاف منظر گرفته شده بهیچ وجه واقعی نیست و توسط کامپیوتر ایجاد شده؛ البته با روشی متفاوت از روش شما.:)
ضمناً تصویر جدید هم اصلاً عمق نداره.
حرف شما اینه که باید بین دو دوربین فاصله بدیم تا بتونیم عمق واقعی یک عکس رو بدست بیاریم
کلا فکر کردید که غیر ممکن هست.ما با اجرام فضایی روبرو هستیم کمتر از10 هزار سال نوری نداریم به جز سیارات اونوقت چقدر میخواید بین دو دوربین فاصله ایجاد کنید 5 هزار سال نوری؟
عکس 3 بعدی یعنی به فاصله دو چشم هم برای اجرام زمینی و هم فضایی فرقی نمکنه.
ما اسمان رو تخت میبینیم چون خیلی بزرگ و دور هست شما اگه یک ماشین رو از فاصله 2 کیلومتری بتونی ببینی به صورته 2 بعدی میبینی نه 3 بعدی اجرام هر چه به ما نزدیکتر باشن عمق بیشتری از اون رو میبینیم
نزدیکترین اجرام 10000 سال نوری با ما فاصله دارن؟!!! :bouaaaaah: ستارگانی در همسایگی خورشید قرار دارن که فقط 4 سال نوری با زمین فاصله دارن و در این شعاع 10000 سال نوری که شما گفتید بخش عظیمی از ستارگان کهکشان راه شیری قرار میگیرن. حالا این موضوع بکنار...
اینکه گفتید اجسام فقط با فاصله ی چشمان ما سه بعدی میشن باید بگم که اشتباه میکنید. با افزایش فاصله چشم ها تخیل سه بعدی تقویت میشه و اجسام برجسته تر میشن. نوعی ابزار اپتیکی وجود داره بنام تله-استریوسکوپ؛ این ابزار با افزایش دادن فاصله ی دید دو چشم تخیل سه بعدی رو بشدت افزایش میده و برای مثال کشتی که در افق دریا با چشم بصورت یک جسم تخت دیده میشه توسط این ابزار همون طوری دیده میشه که انگار از فاصله ی نزدیک به اون نگاه میکنین. از تکنیک تله-استریوسکوپی در بعضی دوربین های دوچشمی هم استفاده میشه بطوری که لوله های اونها فاصله ی بیشتری نسبت به چشمان ما دارن. در نتیجه بجز نزدیک کردن تصویر اشیاء دور حالت سه بعدی اونها رو هم تقویت میکنن. برای مثال این دوربین حالت سه بعدی رو تقویت میکنه:
https://encrypted-tbn0.google.com/im...hEPlzUIV52iVqw
ولی این یکی چنین خاصیتی نداره:
https://encrypted-tbn2.google.com/im...YwIxuGC3pwS5Ix
از اثر تله-استریوسکوپی با شدت بیشتر در بعضی مکان های تفریحی هم استفاده میشه:
https://encrypted-tbn2.google.com/im...vFNLuD9T4bGMMA
https://encrypted-tbn1.google.com/im...pz6B2VjmwdGSvQ
https://encrypted-tbn2.google.com/im...2S7A8sDLD10Faz
(من خودم خیلی دوست دارم یکی از اینا بسازم و باهاش ستاره های آسمون رو ببینم. فکر کنم نوار راه شیری در زمینه ستارگان و کهکشان های دورتر قلمبه بشه بزنه بیرون. یا مثلاً ماه از زمینه آسمون جدا بشه. :دی)
در کل چشمان ما تا فاصله 450 متری اجسام رو میتونن سه بعدی ببینن. فاصله ی خود چشمان ما هم حدوداً 6 سانتی متر هست. نسبت این دو میشه 7500. یعنی فاصله دو دوربین هر چقدر که باشه میتونن اجسامی در فاصله 7500 بار دورتر از فاصله خودشون رو سه بعدی ببینن. مثلاً همون مثال تلسکوپ ها در مدار پلوتو میتونن ستارگان رو تا فاصله 7500 بار بیشتر از قطر مدار پلوتو یعنی بیش از 9 سال نوری بصورت سه بعدی ببینن که تو این فاصله ستارگان همسایه خورشید قرار دارن. البته این به این معنی نیست که اجرام دورتر سه بعدی دیده نشن. سه بعدی دیده شدن بستگی به فاصله ی اجرام زمینه هم داره و برای مثال ستارگان راه شیری در زمینه کهکشان های دوردست کاملاً سه بعدی دیده میشن. کلاً بحثش پیچیده ست. اما میتونی اینطور تصور کنی که دو تا تلسکوپ فضایی با فاصله زیاد میتونن آسمون رو همونطوری ببینن که یک غول میبینه! :)