تصویر روز نجوم- Apod

[Edwin]

Astronomy Picture Of Day

تصویر روز نجوم

سایت ناسا هر روز یکی از زیباترین عکس های نجومی را به همراه توضیحات آن در این لینک قرار می دهد تا علاقه مندان از آن بهره مند گردند. این عکس ها از لینک apod.nasa.gov در دسترس است.

این تاپیک جایگاهی است برای ارائه ی زیباترین عکس های نجومی APOD، توضیحات مربوط به آن ها و بحث و تبادل نظر پیرامون آن ها.

[امیر عباس]

Image Credit: NASA, ESA, Hubble Heritage Team (STScI/AURA) Hubble Heritage (STScI/AURA);
Acknowledgment: L. Jenkins (GSFC/U. Leicester)

بسیاری از کهکشان های مارپیچ در طول مرکز خود، دارای نوار یا میله ای هستند. حتی به نظر می رسد که کهکشان راه شیری خودمان نیز میله ی مرکزی ناچیزی داشته باشد. در بالا، نمونه ی بارز کهکشان مارپیچ میله ای، NGC 1672 با جزئیات خارق العاده ای در یکی از عکس های گرفته شده توسط تلسکوپ فضایی هابل به تصویر کشیده شده است. در این تصویر همه چیز قابل مشاهده است: خطوط رشته ای غباری تیره، خوشه های جوان ستارگان آبی درخشان، سحابی های نشری قرمز از گاز هیدروژن درخشان، نوار نورانی بلندی از ستاره در طول مرکز، و هسته فعال درخشنده ای که احتمالاً خانه سیاه چاله ابرغول پیکری می باشد. NGC 1672 مساحتی با طول تقریبی 75000 سال نوری را در برگرفته و در حدود 60 میلیون سال طول می کشد تا نور آن به ما برسد. کهکشان NGC 1672 در سمت صورت فلکی ماهی زرین مشاهده میشود. دانشمندان در حال مطالعه بر روی این کهکشان هستند تا دریابند که نقش یک میله مارپیچ در شکل گیری ستارگان در ناحیه مرکزی یک کهکشان چگونه است.

منبع تصویر : http://apod.nasa.gov/apod/
منبع متن : www.nightsky.ws

[امیر عباس]

Credit: ESA/PACS/SPIRE/ Martin Hennemann & Frédérique Motte,
Laboratoire AIM Paris-Saclay, CEA/Irfu - CNRS/INSU - Univ. Paris Diderot, France

تصویر مادون قرمز ماکیان یا سیگنوسX از رصدخانه فضایی هرشل که مقیاسی حدود 6×2 درجه دارد در امتداد یکی از نزدیکترین نواحی عظیم زایش ستارگان در صفحه کهکشان راه شیری ما واقع شده است. این زایشگاه غنی ستارگان در حقیقت دارای یک خوشه عظیم ستارگان به نام مجموعه سیگنوس OB2 است. اما این ستارگان توسط ابزارهای هرشل در طول موج ها بلند فروسرخ تشخیص داده نشده اند، بلکه بیشتر بواسطه بادها و تابش های پرانرژی خود که نواحی اطراف را جاروب کرده، در پایین و مرکز این منطقه دیده می شوند. هرشل نواحی حاوی رشته های پیچیده غبار و گاز سرد را آشکار می کند که تبدیل به مکان هایی متراکم شده اند، جایی که ستارگان عظیم جدید در حال شکل گیری هستند. سیگنوسX در فاصله حدود 4500 سال نوری، در سوی قلب صورت فلکی شمالی ماکیان یا قو قرار گرفته است. در آن فاصله عرض این تصویر تقریباً 500 سال نوری می باشد.

منبع تصویر : http://apod.nasa.gov/apod/
منبع متن : www.nightsky.ws

[امیر عباس]

Credit: GALEX, JPL-Caltech, NASA

کهکشان آندرومدا، با تنها 2/5 میلیون سال نوری فاصله، نسبت به موقعیت کهکشان های بزرگ، واقعاً همسایه دیوار به دیوار ما محسوب می شود. از آنجایی که آندرومدا بسیار نزدیک است و مقیاسی حدود 260000 سال نوری دارد، تلسکوپ ماهواره کاوشگر تکامل کهکشان ها (گلکس) باید 11 عکس میدانی مختلف می گرفت تا بتواند این تصویر باشکوه و جذاب را از این کهکشان مارپیچ در نور فرابنفش خلق کند. بازوان مارپیچ آندرومدا (همچنین مشهور به M31) در عکس های نور مرئی به وضوح دیده می شوند؛ اما در نمای فرابنفش گلکس این بازوان بیشتر شبیه به حلقه هایی در تسلط ستارگان عظیم جوان و داغ هستند. این حلقه ها که مکان های پرجنب و جوش وفشرده پیدایش ستارگان اند، به عنوان شواهدی از برخورد آندرومدا با همسایه کوچکتر خود، کهکشان بیضی شکل M32، در بیش از 200 میلیون سال پیش تعبیر شده اند. کهکشان بزرگ آندرومدا و کهکشان راه شیری خودمان، دو عضو اصلی و برجسته از گروه کهکشان های محلی هستند.

منبع تصویر : http://apod.nasa.gov/apod/
منبع متن : www.nightsky.ws

[امیر عباس]

Image Credit & Copyright: Mikael Svalgaard

فردا، در روز 20 ماه مه، سایه ماه در طول کره زمین باسرعت حرکت می کند. ناظرانی که درون پهنای 240 تا 300 کیلومتری مسیر سایه قرار دارند، می توانند شاهد یک خورشید گرفتگی حلقوی باشند زیرا اندازه ظاهری ماه در حال حاظر کوچکتر از آن است که بتواند کل خورشید را بپوشاند. مسیر حرکت سایه، که در طول مدت 3 ساعت و نیم به سمت شرق می رود، از جنوب چین شروع می شود. سپس طول شمال اقیانوس آرام را می پیماید و سرانجام به آمریکای شمالی رسیده، سواحل غربی ایالات متحده در اورگن جنوبی و کالیفرنیا شمالی را پشت سر می گذارد. در امتداد مسیر، ساکنان توکیو با فاصله فقط 10 کیلومتر در شمال خط مرکزی قرار دارند. طبیعتاً از بخش بسیار وسیع تری در آمریکای شمالی، اقیانوس آرام و آسیای شرقی، یک خورشید گرفتگی جزئی دیده خواهد شد. این عکس تلسکوپی که مطمئناً با یک فیلتر بی خطر گرفته شده است، مربوط به کسوف حلقوی 15 ژانویه 2010 از شهر کانیاکوماری در جنوبی ترین نقطه هند می باشد.

منبع تصویر : http://apod.nasa.gov/apod/
منبع متن : www.nightsky.ws

[امیر عباس]

Image Credit: SOHO - EIT Consortium, NASA

می توانید سیاره را در این عکس تشخیص بدهید؟ در سال 2003 قرص بسیار کوچک عطارد، درونی ترین سیاره منظومه شمسی، طی حدود 5 ساعت از مقابل قرص عظیم خورشید عبور می کرد که این پدیده از کل محدوده سیاره زمین دیده شد. در کل مدت گذر، خورشید برای ناظران واقع در اروپا، آفریقا، آسیا، یا استرالیا بالای افق قرار داشت که البته مسئله افق قطعا هیچ مشکلی برای فضاپیمای سوهو SOHO که نگاه آن همواره به خورشید خیره است ایجاد نمی کرد. در این چهار عکس گرفته شده توسط دوربین قوی فرابنفش سوهو، عطارد، به شکل یک لکه تیره، از چپ به راست (از پانل بالا به پایین) پیش می رود. رنگ مجازی این پانل ها مربوط به طول موج ها ی مختلف در پرتو قوی فرابنفش است که نواحی بالای سطح مرئی خورشید را به خوبی نشان می دهد. این اولین گذر از 14 گذر عطارد در قرن 21 بود. اما در هفته آینده یک رویداد بسیار نادرتر که در عین حال رؤیت آن نیز آسان تر است رخ خواهد داد – یکی از گذرهای ناهید از مقابل خورشید. آیا هنوز در پیداکردن عطارد در این عکس ها به کمک نیاز دارید؟ فقط کافیست بر روی تصویر کلیک کنید.

منبع تصویر : http://apod.nasa.gov/apod/
منبع متن : www.nightsky.ws

[امیر عباس]

اول پست قبلی رو بخونید بعد به این تصویر نگاه کنید.

[امیر عباس]

Image Credit & Copyright: Niccolò Bonfadini

چه کسانی از شمال محافظت می کنند؟ اگر بخواهیم براساس عکس بالا پاسخ دهیم، باید بگوییم احتمالاً درختان غول پیکری که از برف و یخ پوشیده شده اند. این تصویر در زمستان سال گذشته در لاپلند فنلاند گرفته شده، جایی که شرایط آب و هوایی آن شامل دمای زیرانجماد و برف بسیار شدید است. زمانی که درختان عادی در پوششی سفید پنهان می شوند، مناظری شگفت انگیز و خیالی ایجاد می کنند که درنظر برخی، همچون قراولان بیگانه هستند. در دوردست ها، درپشت این چشم انداز عجیب زمینی، منظره معمول و آشناتری می بینیم – کمربند ناهید که همزمان با طلوع خورشید از پشت سر عکاس، آسمان تیره را ازآسمان آفتابی جدا کرده است. طبیعتاً، در بهار که درختان گرم می شوند و یخ هایشان آب می شود، لاپلند چهره ای بسیار متفاوت پیدا می کند.

[امیر عباس]

Image Credit: PHL @ UPR Arecibo, NASA, EUMETSAT, NERC Satellite Receiving Station, U. Dundee

آن لکه سیاه روی کره زمین چیست؟ سایه ماه. عکس بالا در هفته گذشته در طول خورشید گرفتگی حلقوی توسط MTSAT (ماهواره حمل و نقل چندکاره) از زمین گرفته شده است. در این عکس که اصلاح رنگی شده، لکه تیره در زمینه ابرهای سفید و اقیانوس های آبی واقعاً عجیب و خارق العاده به نظر می رسد. زمینی هایی که در میان این نقطه سیاه ساکن باشند، بخشی از خورشید را به صورت پوشیده شده توسط ماه می بینند و درنتیجه نور خورشید را کمتر از حد نرمال دریافت می کنند. این لکه با سرعت 2000 کیلومتر در ساعت در سراسر کره زمین حرکت می کرد، به طوری که هر ناظر کمتر از 2 ساعت زمان داشت تا این خورشید گرفتگی جزئی را تماشا کند. MTSAT در مداری زمین ایست ور (ژئواستیشنری) بدور زمین می گردد؛ درنتیجه عکس بالا را از فاصله حدود 3 برابر قطر زمین گرفته است. شیفتگان آسمان احتمالاً می خواهند در هفته آتی نیز نگاه خود را همچنان روبه بالا نگاه دارند چراکه در 4 ژوئن یک ماه گرفتگی جزئی و در تاریخ 5 ژوئن گذر ناهید از جلو قرص خورشید رخ خواهد داد.

منبع تصویر : http://apod.nasa.gov/apod/
منبع متن : www.nightsky.ws

[امیر عباس]

Credit: VIMS Team, U. Arizona, ESA, NASA

زحل، این غول گازی، که به خاطر سیستم حلقه های درخشان و قمرهای متعددش شناخته شده است، در این نمای رنگ-مجازی از فضاپیمای کاسینی کاملاً عجیب و نا آشنا به نظر می رسد. در واقع حلقه های مشهور زحل، در این تصویر موزاییکی از بیناب سنج نقشه برداری در طول موج مرئی و فروسرخ (VIMS) تقریباً غیرقابل رؤیت هستند، وبه گونه ای دیده می شوند که درست لبۀ آن ها تصویر را در مرکز آن قطع کرده است. قابل توجه ترین تضاد این تصویر در امتداد خط انتهایی یا مرز میان شب و روز است. ته رنگ های سبز- آبی در سمت راست (روز) مربوط به قسمت های بالایی ابرهای زحل است که توسط بازتاب نور خورشید دیده می شوند. اما در سمت چپ (شب) در نبود نور خورشید، درخشش فانوس گونۀ پرتوهای فروسرخ از اشباح گرم درون سیاره، لایه های عمیق تر ابرهای زحل را ترسیم کرده است. تابش فروسرخ از قسمت سایه های وسیع حلقه های زحل ، که در سراسر نیمکره شمالی سیاره گسترده شده اند، نیزمی درخشد.

منبع تصویر : http://apod.nasa.gov/apod/
منبع متن : www.nightsky.ws

[امیر عباس]

Image Credit & Copyright: Martin Pugh

این سه سحابی درخشان اغلب در سیاحتهای تلسکوپی از صورت فلکی قوس و زمینه پرستاره مرکز راه شیری نمایان می شوند. در واقع سیاح قرن 18، چارلز مسیه، دوتا از آن ها را فهرست بندی کرده بود: M8، سحابی بزرگ سمت چپ، و سحابی رنگارنگ M20، در سمت راست. سحابی سوم،NGC 6559، بالاتر از M8 واقع شده و توسط یک لایه گرد و غبار تیره از سحابی بزرگتر جدا شده است. هر سه سحابی مهد ستارگان اند که در فاصله پنج هزار سال نوری یا حتی دورتر از ما واقع شده اند. سحابی بسیار وسیع M8، که طولی بیش از 100 سال نوری دارد، به عنوان سحابی مرداب نیز شناخته شده است. لقب مشهور M20 سه تکه یا سه شاخ می باشد. گاز هیدروژن درخشان رنگ قرمز غالب در این سحابی های نشری را ایجاد کرده است. ودر تضاد با این رنگ قرمز، ته رنگ های آبی نورستارگان منعکس شده توسط غبار است که در سحابی سه شاخ از همه بارز تر می باشد. این منظره گسترده آسمانی شامل یکی از خوشه های باز تارگان مسیه به نام M21 نیز می باشد که در سمت بالا و راست سه شاخ واقع شده است.

منبع تصویر : http://apod.nasa.gov/apod/
منبع متن : www.nightsky.ws