شایعات نجومی

[م.ح.اربابی فر]

پایان دنیا در سال 2012
5 شهریور دو ماه در آسمان
یافتن ستاره ای به بزرگی یک کهکشان
و ...
این ها شما را یاد چه می اندازد؟
بله ، شایعات نجومی.
متاسفانه به دلیل فراگیر نبودن نجوم در جامعه ( نه تنها ایران بلکه جهان) عده ای بسیاری این عبارات را باور می کنند و آن را برای عموم تعریف می کنند.
این تاپیک محلیست برای عنوان این شایعات و دلیل غلط بودن آن ها.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
لطفا شایعات را شماره گذاری کنید.

[skynight]

سلام من اين تاپيك رو امروز ديدم.جالبه .يه چيزيه كه مردم ما واقعا بهش نياز دارن.
شايعه ي جديد هم درست عين 2012هست وميگن كه 2015 يا16(دقيقا مطمئن نيستم)دنيا تموم ميشه.جالب هم اينجاست كه اين شايعه تقريبا چند روز بعد از21دسامبر به گوشم خورد!!!
وجالب تر از اون بازم اون ماجرا روهم باور دارن!!!

نمیدونی این بار باچه بهانه ای دارن فاتحه ی زمبن رو میخونن؟؟؟

در سال 2002
که مقارنه ی عطارد،زهره،مشتری،زحل،مریخ رخ داد عده ای گفتند که مد به اوج میرسه
اقیانوس ها طغیان میکنن
و جزایر زیر آب میرن و سیل های مهیبی رخ میده
اما این در صورتی بود که
فقط تأثیر کمی به روی مد گذاشت

[amir abbas saedi]

سلام

بابا به خدا مریخ اندازه ماه نمیشه چرا نمیفهمن

بسه دیگه اگر هر 1200 سال یک باره پس چرا هر سال تکرار میشه

یه سریم شروع کردن برا 25 شهریور رصد بذارن

تا 25 شهریور مرکز نجوم ما دیگه هیچ تلفنی رو جواب نمیده

باید با قسم و خدا و پیغمبر به مردم حالی کرد

بسه بخدا بسه...

[yperseusy]

در باب شایعه ی اخیر و برای فهم بیشتر...



ممنون از سایت ستاره پارسی

[Saeed Jafari]

ماجرای بزرگ دیده شدن مریخ به اندازه ماه در پنجم شهریور!

سال‌هاست با نزیک‌شدن به ۵ شهریور، مطلبی بین کاربران اینترنت منتشر می‌شود که طبق آن در آن شب دو ماه در آسمان خواهیم داشت! در متن این پیغام که در سراسر جهان به زبان‌های مختلف پخش می‌شود، مطلب این‌طور عنوان می‌شود که تمام دنیا در انتظار ۵ شهریور است و در این شب سیاره‌ی مریخ به بالاترین درجه‌ی درخشش در آسمان می‌رسد و به بزرگی ماه در آسمان شب به چشم می‌آید. در این خبر آمده این اتفاق هر ۱۲۰۰ سال یک بار می‌افتد و هیچ انسان زنده‌ای بار دیگر بخت دیدن این اتفاق را نخواهد داشت...

اما چه رویدادی باعث شده این شایعه سال‌ها مطرح و این‌چنین فراگیر شود؟!

ماجرا به ۱۱ سال پیش بر‌می‌گردد: ۵ شهریور ۱۳۸۲ / ۲۷ اوت ۲۰۰۳ که سیاره‌ی مریخ به نزدیک‌ترین فاصله‌اش با زمین می‌رسید. مریخ در نزدیک‌ترین حالت به زمین در زمان مقابله به فاصله‌ی حدود 55.7 میلیون کیلومتری می‌رسد و البته مقابله مریخ در سال 1382 نسبت به سال‌های مشابه دیگر اندکی نزدیک­تر و رکوردی تاریخی بود. لذا برای منجمان آماتور این اتفاق پدیده‌ای نادر و تکرارنشدنی بود. با پررنگ‌شدن این خبر در محافل عمومی، عنوانی هم در خبرگزاری‌ها منتشر شد که این سیاره به اندازه‌ی ماه بزرگ خواهد شد؛ در حالی که در آن زمان مریخ فقط از دریچه‌ی تلسکوپ کمی بزرگ‌تر و به بزرگی یکی از «دهانه‌های برخوردی ماه» دیده می‌شد و نه چیزی بیش از این! بااین‌حال همچنان هر سال پنجم شهریور شایعه‌ی بزرگ‌شدن مریخ و ظهور دو ماه در آسمان در فضای مجازی قوت می‌گیرد.

گسترش اینترنت، شبکه­‌های مخابراتی و دسترسی آسان‌­تر مردم به شبکه‌­های اجتماعی موجب شده تا امروز شاهد گردش آزاد و هر چه سریع­تر اطلاعات باشیم. اما در این بین نباید فراموش کنیم که شایعات بی اساس نیز به اندازه‌ی خبرها و بلکه سریع­‌تر از آن­‌ها قابلیت انتشار و پذیرش جامعه را دارند و اینجا وظیقه‌ی کاربر این ابزارها است که با تکیه بر دانش و منطق، پیش از انتشار هر خبر به احتمال درستی یا نادرستی آن فکر کند.


نویسنده: سپیده شعرباف

منبع: ماهنامه نجوم

[|Alireza|]

گاهی وقت‌ها آدم لال میشه، نمیدونه باید چی بگه.

این تیتر خبری که ایرنا منتشر کرده.

پیش بینی ناسا:

تاریکی سه روزه زمین به دلیل طوفان های خورشیدی

و تیتر خبری که مهر منتشر کرده:

زمین آخر پاییز 3 روز به تاریکی فرو می‌رود

تهران- ایرنا- کارشناسان ناسا می گویند: زمین در روزهای 30 آذر و اول و دوم دی ماه سال جاری -21، 22 و 23 دسامبر- در تاریکی ناشی از طوفان های خورشیدی فرو خواهد رفت.


به گزارش ایرنا از ساینس، چارلز بولدن مدیر آژانس فضایی ناسا با تایید این خبر گفت: زمین در این سه روز به دلیل طوفان های خورشیدی در تاریکی فرو خواهد رفت.

طوفان خورشیدی (یا طوفان مغناطیسی) پدیده انفجاری یا فورانی با منشا مغناطیسی در جو خورشید است که به آزاد شدن انرژی های فراوان می انجامد.

به دلیل این پدیده، باد خورشیدی با سرعت و شدت بیشتری می وزد و ذرات باردار پر انرژی روانه منظومه شمسی می شوند که این ذرات به زمین رسیده و با میدان مغناطیسی بر هم کنش داشته و طوفان های خورشیدی را سبب می شوند.

طوفان های خورشیدی باعت تیره شدن روز می شوند گویا شب هنگام فرا رسیده است.

طوفان خورشیدی می تواند باعث قطع شدن سیستم های ارتباطاتی، مختل شدن پروازها، حرکت کشتی ها، عملکرد ماهواره ها و حتی مختل شدن فعالیت فضانوردان و دیگر موارد را در برداشته باشد.

امریکا یکی از کشورهایی است که با بیشترین حجم طوفان های خورشیدی روبرو است و بنا به گزارش اداره ملی اقیانوسی و جوی آمریکا NOAA بیش از یک هزار و 253 طوفان بین سال های 1991 تا 2010 میلادی در امریکا به ثبت رسیده است.

براساس این گزارش شدیدترین طوفان خورشیدی متعلق به کارینگتون بوده است.

براساس اعلام ناسا، پیش بینی دقیق اتفاقاتی که در این سه روز به وقوع خواهند پیوست بسیار دشوار است و نمی توان پیش بینی دقیقی را برای فعالیت های خورشیدی اعلام کرد.

کارشناسان می گویند که هر پدیده انفجاری یا فورانی با منشاء مغناطیسی که در جو خورشید رخ می­ دهد و به آزاد شدن انرژی فراوان می­ انجامد طوفان خورشیدی یا طوفان مغناطیسی نامیده می­ شود.

با این تعریف اتفاقات مختلف مانند زبانه­ های پرانرژی، شراره­ ها، فوران­ های تاجی و باد خورشیدی همگی به­ نوعی طوفان خورشیدی محسوب می شود.

شدیدترین نمونه­ ی ثبت ­شده ­ این طوفان‎­ها در سال 1859/1238 رخ داد. در آن پدیده که به طوفان کارینگتون معروف شد، چنان سیل عظیمی از ذرات روانه ­ مغناط ­ کره ­ زمین شد که شفق قطبی حاصل از آن از نزدیکی عرض ­های استوایی نیز قابل مشاهده بود.

پیامدهای طوفان خورشیدی می تواند شامل تاثیر بر سیستم­ های ارتباط مخابراتی، موقعیت­ یابی و ناوبری و بر عملکرد ماهواره­ های اطراف زمین باشد.

همچنین طوفان های خورشیدی برای فضانوردان یا موجودات زنده خطرناک است چراکه ارتباطات رادیویی که با استفاده از لایه­ ی یونوسفر اطراف زمین برقرار می­ شود به­ راحتی در اثر وقوع طوفان خورشیدی دچار اختلال می ­شود.

افزایش شدت تابش ­های خورشید در محدوده ­ی پرتوهای پرانرژی اثرات منفی بر سلامتی انسان از دیگر مضرات تابش های خورشیدی محسوب می شود.

علمی**9190**1588

[محمد فتحی]

گاهی وقت‌ها آدم لال میشه، نمیدونه باید چی بگه.

این تیتر خبری که ایرنا منتشر کرده.

پیش بینی ناسا:

تاریکی سه روزه زمین به دلیل طوفان های خورشیدی

و تیتر خبری که مهر منتشر کرده:

زمین آخر پاییز 3 روز به تاریکی فرو می‌رود

ببخشید میشه بگید چطوری ممکنه یک طوفان خورشیدی باعث تاریکی بشه؟
در ضمن من فکر کنم که سال 2013 فعالیت های خورشیدی شدید تر از فعالیت های سال 2014 بودند.پس چرا این اتفاق اون موقع رخ نداد؟

[|Alireza|]

ببخشید میشه بگید چطوری ممکنه یک طوفان خورشیدی باعث تاریکی بشه؟
در ضمن من فکر کنم که سال 2013 فعالیت های خورشیدی شدید تر از فعالیت های سال 2014 بودند.پس چرا این اتفاق اون موقع رخ نداد؟

خب جواب این سوال رو باید از اون‌هایی که این شایعه رو درست کردند بپرسید.
توصیه می‌کنم این دو تاپیک و همچنین مطالب پایین رو بخونید.

پخش زنده تاريكي 3 روزه زمين و نابودي جهان

تاريكی سه روزه زمين ، يا تاريكی جهل انسان ؟!

======
همه چیز در رابطه با شایعه «۳ روز تاریکی زمین»

چند روزی است که رسانه‌ها، از قول ناسا و دیگر سازمان‌های اختر‌شناسی اعلام می‌کنند که زمین در ماه دسامبر، سه روز به تاریکی مطلق فرو خواهد رفت؛ این نوشتار این شایعه را بررسی می‌کند.
ظهور لکه غول‌آسای AR۲۱۹۲ بر سطح خورشید طی چند روز اخیر می‌تواند از انگیزه‌های انتشار شایعه تاریکی زمین بوده باشد / عکس از حمیدرضا احمدی

سه روز منتهی به شروع فصل زمستان هرسال را هم انگار باید ازاین‌پس در کنار پنجم شهریور، و نیز اوقات مقابله‌ سیارات ناهید و مشتری، روزهای اسفناک علاقه‌مندان به علم اخترشناسی شمرد؛ روزهایی که در آن‌ها، به ترتیب، انگار «مریخ به اندازه ماه دیده می‌شود»، «اشیای ناشناس پرنده در حوالی افق جولان می‌دهند»، و هم‌اینک نیز «زمین سه روز به تاریکی مطلق فرومی‌رود». اما شایعات مضحکی از این دست، هنگامی وجهه‌ اسفناک‌تری به خود می‌گیرند که مراجع فارسی‌زبان معتبری چون مهر و قطره هم به بازنشرشان دامن می‌زنند.
حدود دو سال پیش بود که به‌یک‌باره شایعه‌ای مبنی بر نابودی دنیا به مجرّد پایان چرخه‌ ۵۱۲۵ ساله‌ی تقویم مایا درگرفت؛ شایعه‌ای که به رغم جلب توجه بسیاری از رسانه‌ها و طبیعتاً عموم مردم کنجکاو، در سکوت تأمل‌برانگیزی به فراموشی سپرده شد.
هرچند که این شایعه، به یمن استناد به تاریخچه‌ قوم مایا، بعضاً بهانه‌ای بود برای آشنایی با این فرهنگ کهن و میراث‌خواران کنونی آن در شبه‌جزیره‌ یوکاتان مکزیک (از جمله انتشار مقاله‌ای در همین‌باره در این وب‌سایت)، اما شایعاتی که این چندروزه، بنا به عادت مألوف رسانه‌های زرد، از مراجعی چون «ناسا» نقل می‌شوند (و در این مورد حتی از زبان چارلز بولدن، رئیس کنونی این سازمان)، می‌کوشند تا نه از طریق تبیین یک تقویم باستانی، بلکه با ارائه‌ دلایل ظاهراً قانع‌کننده‌ای از جمله وقوع «طوفان‌های خورشیدی»، به توجیه سه روز تاریکی مطلق زمین بپردازند.
هرچند که عبارات پرطمطراقی همچون «طوفان خورشیدی» و «میدان مغناطیسی»، دست شایعه‌پردازان را برای عرضه‌ هر تعبیر کاذبی از آن‌ها باز می‌گذارد، اما بهتر است اساس سست مدعیات این شایعه را هم از طریق آشنایی با همین مفاهیم، بهتر بشناسیم.
فیزیک «طوفان خورشیدی» با فیزیک «طوفان»های زمینی تفاوت دارد
از آنجاکه خورشید، سطح صلب و جامدی ندارد تا عرض‌های جغرافیایی مختلف واقع در راستای یک نصف‌النهار آن، حرکت هماهنگی را به نمایش بگذارند (بلکه تشکیل شده از از توده‌های سیالی از گاز باردار و فشرده، موسوم به «پلاسما»)، نواحی‌ای از سطح خورشید که عرض جغرافیایی کمتری دارند (و به استوا نزدیک‌ترند)، همیشه در حال سبقت از سایر نواحی‌اند.
همین موضوع منجر به این می‌شود که خطوط مغناطیسی‌ای که سابقاً در راستای نصف‌النهارها واقع بوده‌اند (همچون خطوط مغناطیسی پیرامون یک آهنربا)، تدریجاً در نواحی استوایی دچار «شکم‌دادگی» شوند. این شکم‌دادگی مغناطیسی، رفته‌رفته به‌واسطه‌ شتاب بیشتر پلاسمای خورشیدی در استوا، مثل یک قطره‌ افقی که در حال چکیدن باشد، رفته‌رفته راستای حرکت پلاسما در نواحی استوایی را دستخوش آشفتگی‌هایی می‌کند که ممکن است اساساً جریان همرفتی گاز (از جانب لایه‌های تحتانی خورشید) را در برخی نواحی متوقف کنند.
چنانچه چنین اتفاقی رخ بدهد، انرژی این نواحی، و به تبع آن دمایشان، به چیزی در حدود نصف انرژی و دمای مابقی سطح خورشید افت می‌کند. چنین اختلاف دمایی، منجر می‌شود به این‌که چنین مناطقی را به هیأت «لکه»هایی بر سطح خورشید ببینیم (هرچند که دمایشان به بالغ بر سه‌هزار درجه سانتیگراد می‌رسد). طی چند روز گذشته، لکه‌ای به قطر تقریبی دویست‌هزار کیلومتر (که رکورد ابعاد یک لکه‌ خورشیدی را در بیست سال گذشته شکسته)، بر سطح خورشید ظاهر شده است؛ اتفاقی که علاوه بر نمایش یکی از خشن‌ترین زیبایی‌های طبیعت، می‌توانسته انگیزه‌ای برای شایعه‌پردازان نیز بوده باشد. اما ظهور چنین لکه‌هایی نشانه‌ چیست؟
مراحل تشکیل آشفتگی‌های مغناطیسی منتهی به ایجاد لکه‌های خورشیدی در اطراف استوای خورشید (از چپ به راست).

ظهور لکه‌های خورشیدی، می‌تواند زمینه‌ساز وقوع زنجیره‌ای از پدیده‌های دیگری باشد که با «شراره»های خورشیدی شروع می‌شوند.
چنانچه جریان پلاسما در آشفتگی‌های مغناطیسی پیرامون لکه (ها) به حد کافی شدید باشد، انرژی آن از طریق رخدادی شبیه به یک قوس الکتریکی، می‌تواند ظرف مدت تنها چند ثانیه تا چند دقیقه، به فضا آزاد شود؛ پدیده‌ای که همان «شراره» خورشیدی نام دارد. در نتیجه‌ی این رخداد، مقادیر قابل توجهی پلاسما، به‌شکل جریان پرسرعتی از مواد باردار، به سمت محیط بین‌سیاره‌ای شلیک می‌شود. این جریان، اصطلاحاً «باد خورشیدی» نام دارد، که در معدود مواردی – بسته به سطح فعالیت‌های مغناطیسی خورشید – می‌تواند به «طوفان خورشیدی» هم بدل بشود.
بادهای خورشیدی، تمام سیارات منظومه شمسی را به درجات مختلفی – بسته به فاصله سیاره، و همچنین شدت میدان مغناطیسی پیرامون آن سیاره – متأثر از خود می‌سازند. لذا مقیاس وقوع یک باد خورشیدی فوق‌العاده بزرگ‌تر از آن است که یک کشور یا منطقه‌ای خاص را متأثر از خود سازد. (البته کشورهایی همچون کانادا که در محل فعلی یکی از قطبین مغناطیسی زمین جای دارند، می‌توانند تأثیر بیشتری از این وقایع بپذیرند؛ اما روی‌هم‌رفته طوفانی که بتواند این تأثیرات را پدید بیاورد، قطعاً نواحی دیگر زمین را هم به شیوه‌های غیرمستقیمی متأثر از خود خواهد ساخت).
به لطف میدان مغناطیسی نسبتاً قوی زمین، بادهای خورشیدی، پیش از رسیدن به سطح سیاره‌مان، منحرف می‌شوند. اما چنانچه شدت این بادها، به تبع شدت فعالیت‌های مغناطیسی خورشید، بالاتر از حد معمول باشد، در منتهای مراتب، فقط امکان آسیب دیدن سامانه‌های الکتریکی ماهواره‌هایی که در مدار زمین واقع شده‌اند، وجود دارد. فضانوردان ایستگاه فضایی بین‌المللی هم در چنین شرایطی از انجام مأموریت‌هایی نظیر راهپیمایی فضایی منع می‌شوند.
۱۲۵۳ گردباد، نه ۱۲۵۳ «طوفان خورشیدی»
در بخشی از خبر منتشرشده در مهر، می‌خوانیم: «بنا به گزارش اداره ملی اقیانوسی و جوی آمریکا NOAA… بیش از ۱۲۵۳ طوفان در بین سال‌های ۱۹۹۱ تا ۲۰۱۰ میلادی در آمریکا به ثبت رسیده است که شدیدترین طوفان خورشیدی متعلق به کارینگتون بوده است».
این در حالی است که عدد ۱۲۵۳، متوسط سالیانه‌ وقوع گردبادهای جوی را طی سال‌های ۱۹۹۱ تا ۲۰۱۰ در ایالات متحده نمایندگی می‌کند؛ عددی که هیچ ارتباط مستقیمی به فعالیت‌های خورشیدی ندارد. (منبع)
«کارینگتون»، نام یک شخص است، نه یک منطقه
اما لغت «کارینگتون» که طبق این شایعه، «شدیدترین طوفان خورشیدی، متعلق به» آن بوده، دقیقاً به چه ارجاع دارد؟
در صبح روز سه‌شنبه، اول سپتامبر ۱۸۵۹، منجم آماتوری به نام ریچارد کارینگتون، حین تماشای تصویر غیرمستقیم خورشید که از تلکسوپ رصدخانه‌ شخصی‌اش بر سطح یک صفحه‌ سفید تابیده بود، طی اتفاق نادری موفق به تماشای مستقیم یک شراره خورشیدی شد؛ اتفاقی که وی آن را به‌صورت «دو شعله‌ی فوق‌العاده درخشان و سفید» به ثبت رساند.
طوفان‌های خورشیدی، برخلاف عنوان خشنی که یدک می‌کشند، زمینه‌ساز یکی از زیباترین رویدادهای طبیعت‌اند: شفق‌های قطبی. در این تصویر، محدوده‌ دایره‌ قطب شمال مغناطیسی زمین را می‌بینید که از پی برهم‌کنش ذرات باردار باد خورشیدی با مولکول‌های جو فوقانی زمین بر فراز دریاچه‌ای در ایسلند به ثبت رسیده است / عکس از استفان وتر.

این شراره‌ نامتعارف، که به رویداد کارینگتون معروف شد، ساعاتی بعد، زمین را زیر آماجی از ذرات باردار باد خورشیدی گرفت؛ ذراتی که نه‌تنها قطبین مغناطیسی زمین، بلکه آسمان مناطق استوایی‌ای همچون هاوایی و پاناما را هم متأثر از خود ساختنند و در پی واکنش با مولکول‌های جو فوقانی زمین، آسمان شب این مناطق را با پرده‌های رقصان و رنگارنگی از نور، پر کردند – پدیده‌ای موسوم به «شفق قطبی».
حتی گفته شده کوهنوردانی که در سلسله‌جبال راکی اتراق کرده بودند، این شفق‌های قطبی را با طلوع آفتاب اشتباه گرفتند؛ بیدار شدند و بساط صبحانه را هم چیدند. اما شاید عجیب‌ترین تأثیر رویداد کارینتگون – که شدیدترین نمونه در تاریخ مدون فعالیت‌های خورشید بوده – تحریک خطوط تلگراف آمریکای شمالی بود؛ اتفاقی که تأسیسات برخی از ایستگاه‌های تلگراف را هم از کار انداخت.
خوشبختانه به محض اطلاع متصدیان این خطوط، ژنراتورهای برق سایر ایستگاه‌ها به‌سرعت قطع شد؛ اما جریان برق نه، چراکه طی مقطعی کوتاه، انرژی کل خطوط تلگراف آمریکای شمالی از طریق جریان مستقیم پلاسمای باد خورشیدی تأمین می‌شد. یکی از تلگراف‌چیان شهر بوستون، به کارگر دیگری در شهر پورتلند نوشته بود: «ما اینجا فقط با جریان شفق‌های قطبی کار می‌کنیم. بگو ببینم پیام‌ام را چطور گرفتی؟»، که تلگرافچی پورتلند هم در جواب نوشته بود: «خیلی بهتر از وقتی‌که باتری‌ها وصل‌اند».
اما امروزه، از پی استقرار سامانه‌های ماهواره‌ای در مدار زمین، تأثیر سوء بادهای خورشیدی، ابتدا در فضاست که نمایان می‌شود؛ یعنی هنگامی‌که ترمینال‌های الکتریکی ماهواره‌های بعضاً مهمی همچون سامانه‌های مخابراتی، تلویزیونی، و ناوبری، توسط شدت‌جریان القایی بادهای خورشیدی از کار می‌افتند و چه بسا ماهواره را به کل ساقط کنند.
اما طوفانی به شدت رویداد کارینگتون امروزه چه بسا بتواند خطوط انتقال برق زمین را به همان سرنوشت خطوط تلگراف آمریکای شمالی دچار کند، که در این‌صورت تبعات‌اش از آن گسترده‌تر خواهد بود (همچنان‌که در سیزدهم مارس ۱۹۸۹، طوفانی به شدت یک‌سوم رویداد کارینگتون، برق سراسر شهر کبک کانادا را به مدت دو دقیقه قطع کرد). اما حتی شدیدترین طوفان‌های خورشیدی هم در مقیاس مواردی که تاکنون به ثبت رسیده، قادر به فروبردن زمین در «تاریکی مطلق» نخواهند بود – البته چنان‌چه معنای دقیقی را برای این عبارت متصور شویم.
دقیق‌ترین بازه‌ پیش‌بینی یک طوفان خورشیدی، ۲۰ دقیقه است
پیش‌بینی دقیق شدت بادهای خورشیدی، به‌واسطه‌ سؤالات لاینحل فراوانی که راجع به فیزیک رفتارهای این ستاره وجود دارد، جز از طریق تماس مستقیم یک حسگر با جبهه‌ یک باد خورشیدی، میسر نیست. نخستین حسگری هم که در مسیر ورود یک باد خورشیدی به قلمرو زمین واقع شده، ماهواره‌ی ACE است که حدود یک میلیون کیلومتر از ما فاصله دارد و به دیده‌بانی مستمر از فعالیت‌های خورشید می‌پردازد. از زمان مخابره‌ هشدار این ماهواره تا ورود جریان یک طوفان به قطبین مغناطیسی زمین هم چیزی در حدود بیست دقیقه به طول می‌انجامد، که این دقیق‌ترین فاصله‌ زمانی پیش‌بینی شدت طوفان‌های خورشیدی است.
در اکتبر ۲۰۱۱، سازمان NOAA از نرم‌افزاری تحت عنوان «انلیل» (برگرفته از نام الهه‌ بادها در سومر باستان) رونمایی کرد که قادر است این مهلت را به شش ساعت ارتقا دهد؛ اما متأسفانه پیش‌بینی این نرم‌افزار مثلاً از لحظه‌ سررسیدن طوفان هشتم مارس ۲۰۱۲، ۴۵ دقیقه خطا داشت. در چنین شرایطی، چگونه می‌توان هم‌اینک از سه ماه پیش، خبر از وقوع یک طوفان شدید خورشیدی داد؟
احتمال وقوع پدیده‌هایی از قبیل آن‌چه طی چند روز گذشته بر سطح خورشید نمایان شد آن‌قدر کم است که چه بسا تا سال‌ها بهانه‌ای برای شناساندن بهتر زوایای پیچیده‌ فعالیت خورشید به عموم مردم علاقه‌مند میسر نشود. کاش اهمیت این فرصت‌هایی که به‌سادگی تحت تأثیر توهمات شبه‌علمی، به کابوس مکررّی برای علاقه‌مندان به علوم پایه بدل می‌شود را بیشتر بدانیم.
توضیحات تصاویر:
۱- ظهور لکه غول‌آسای AR۲۱۹۲ بر سطح خورشید طی چند روز اخیر می‌تواند از انگیزه‌های انتشار شایعه تاریکی زمین بوده باشد / عکس از حمیدرضا احمدی
۲- مراحل تشکیل آشفتگی‌های مغناطیسی منتهی به ایجاد لکه‌های خورشیدی در اطراف استوای خورشید (از چپ به راست).
۳- طوفان‌های خورشیدی، برخلاف عنوان خشنی که یدک می‌کشند، زمینه‌ساز یکی از زیباترین رویدادهای طبیعت‌اند: شفق‌های قطبی. در این تصویر، محدوده‌ دایره‌ قطب شمال مغناطیسی زمین را می‌بینید که از پی برهم‌کنش ذرات باردار باد خورشیدی با مولکول‌های جو فوقانی زمین بر فراز دریاچه‌ای در ایسلند به ثبت رسیده است / عکس از استفان وتر.

منبع:http://www.radiozamaneh.com/184145

[محمد مهدی محمدی]

شاید بنده خداها تصور کردن طوفان خورشیدی یه چیزی مثل طوفان شنه!

[mohsen4465]

ببخشید میشه بگید چطوری ممکنه یک طوفان خورشیدی باعث تاریکی بشه؟
در ضمن من فکر کنم که سال 2013 فعالیت های خورشیدی شدید تر از فعالیت های سال 2014 بودند.پس چرا این اتفاق اون موقع رخ نداد؟

در حالت عادی میدان مغناطیسی زمین مثل یک سپر مانع از رسیدن ذرات باردار خورشید به اتمسفر زمین میشن. اما در طوفان خورشیدی بخاطر حجم زیاد ذرات باردار این ذرات میتونن از میدان مغناطیسی زمین عبور کنن. در این حالت حتی در استوای زمین هم شفق‌های قطبی دیده میشن. این ذرات باردا با القای بار اضافی به داخل خطوط شبکه برق رسانی و مخابرات باعث ایجاد خرابی در سیستم های مخابراتی و برق رسانی، از کار افتادن ماهواره ها و ... میشن و بدین ترتیب باعث قطع برق و از کار افتادن بسیاری از تجهیزات الکتریکی و مخابراتی میشن. بدین ترتیب یک خاموشی وسیع (منظور قطع برق) حداقل در نیمی از کره زمین رخ میده که برطرف کردن کامل اون بدلیل وسعت زیاد چندین ماه و حتی سال زمان نیاز داره. هرچند چنین رویدادی یک کابوس برای جهانیانه اما من فکر نکنم تجربه اون برای ما نجومی ها زیاد هم تلخ باشه! تصورش رو بکنید. یک آسمون پرستاره بدون حتی کوچکترین آلودگی نوری حتی از قلب بزرگترین شهرها. چه شود!!!!

ضمناً امکان پیش بینی چنین رویدادی تقریباً مثل امکان پیش بینی زلزله هست.

[رضا طامهری]

ایده ای میگوید در 4 ژانویه 2015 باعث میشود جاذبه ی این سیارات کهدر یک خط قرار میگیرند باعث شود جاذبه روی زمین ما کمتر و در همین راستا وزن ما کمتر و حتی ما برای دقایقی روی زمین احساشس بی وزنی و شناوری کنیم؟

ایا این موضوع واقعیت دارد؟

گفته میشود در 4ام ژانویه ی 2015 در ساعت 9:47 دقیقه صبح به وقت گرینویچ سیارات منظومه شمسی در یک خط قرار گرفته و باعی میشود برای 5 دقیقه دچار احساس بی وزنی در زمین شویم
دقیقا هنگامی که شایعه مسخره تاریکی 3 تا 6 روزه در دسامبر 2012 از بین میرود ودر فضای وب شایعه ای دیگر نمایان میشود که "کاهش جاذبه" نام دارد که باعث میشود ما احساس کم شدن وزن یا حتی بی وزنی به ما دست دهد.
هر شایعه ای از جایی آغاز میشود و این شایعه نیز از شوخی اول اوریل سر پاتریک مور که آنرا در اول اوریل 1976 ارائه داده بود شروع شده است.

متن این شوخی اینگونه است:

"در چهارم ژانویه ی 2015 دقیقا در ساعت 9:47 دقیقه صبح سیاره پلوتو مستقیما پشت سر مشتری قرار میگرد و جاذبه ی مجموع این دوسیاره که در یک راستا قرار گرفته اند باعث میشود جاذبه آنها به جاذبه زمین بچربد و برای دقیقاقی زمینیان احساس بی وزنی کنند. دانشمندان و مردم میتوانند برای ازمایش انی وضعیت به هوا بپرند و درک کنند که مدت زمان بیشتری طول میکشد تا آنها به زمین برگردند."
اولا که پلوتو قرار نیست پشت از سر مشتری عبور کند. اما اگر قرار بگیرد چه؟ جاذبه پلوتو و جاذبه مشتری وقتی با هم جمع شوند آنقدر کم هستند که احتمال احساس بی وزنی یا کم شدن وزن برای ما ساکنان زمین دقیقا صفر است!!!

این شایعه قبلا در سال 1974 نیز در کتابی از جان گریبین بنام اثر مشتری خطاب شده بود و قرار بود در 10 مارس 1982 اتفاق بیفتد و الان نیز با نام اثر جاذبه پلوتو-مشتری معروف و دهان به دهان در حال نقل در صفخات وب است...فضایی که گاهی به عنوان "وبوسفیر" (webosphere) خطاب میشود.

منبع: earthsky.com