صفحه 2 از 3 نخستنخست 123 آخرینآخرین
نمایش نتایج: از شماره 11 تا 20 , از مجموع 27

موضوع: آسانسور هاي فضايي

  1. Top | #1
    کاربر ممتاز
    کاربر فعال

    عنوان کاربر
    کاربر ممتاز
    تاریخ عضویت
    Jan 2011
    شماره عضویت
    455
    نوشته ها
    151
    تشکر
    541
    تشکر شده 143 بار در 21 ارسال

    آسانسور هاي فضايي

    سلام
    حتما همه شما سوار آسانسور شديد . بالا ترين جايي كه با آسانسور به اونجا رفتيد چقدر بوده ؟ طبقه بيست ؟ سي ؟ . . .
    شايد براتون جالب باشه اگر بدونيد كه با آسانسور ميشه به خيلي دورتر از اين حرفا هم رفت . تصورش رو بكنيد كه سوار بر يك آسانسور آروم آروم بالا ميريد و وقتي كه به طبقه ي آخر رسيديد و در باز ميشه ، مي بينيد كه تو فضا هستيد خداي من اين روياست نه ؟ ولي رويايي كه داره به واقعيت تبديل ميشه . درسته ! آسانسور هاي فضايي روياي قرن ماست كه تا واقعيت فقط چند قدم فاصله داره فقط چند قدم .


    براي اولين بار سر آرتور سي كلارك ايده آسانسور هاي فضايي را مطرح كرد . او از سال 1956 به سريلانكا كوچ كرد . سواحل اقيانوس و جنگلهاي بكر استوايي بهشت كلارك براي نوشتن بود . كلارك رمان چشمه هاي بهشت ، را كه طرح آسانسور فضايي براي اولين بار در اين كتاب مطرح شد ، با الهام از محل زندگي خود نوشت .
    برای ساخت یک آسانسور فضایی نياز به قائم نگه داشتن يک کابل در نزديکی استوای زمين است درحاليکه هزاران کيلومتر مابقی آن تا درون فضا امتداد داشته باشد. نيروی گريز از مرکز حاصل از چرخش زمين کابل را راست و مستقيم نگه خواهد داشت و يک روبات قادر خواهد بود از آن بالا رفته و تجهيزات همراه خود را در مدار قرار دهد.
    براي عملي شدن اين ايده نياز هست كه محلی را در آسمان پيدا کنيم که اگر جسمی در آن قرار گرفت، نسبت به زمين ثابت باقی بماند . در اين صورت مي توان طنابی را از اين نقطه آسمانی به سطح زمين انداخت و يک سيستم آسانسوری که زمين را به آسمان وصل می‌کند، راه‌اندازی کرد.
    كلارك در مقاله اي با عنوان""رله‌هاي فرازمينی: آيا ايستگاه‌های راکتی می‌توانند جهان را تحت پوشش راديويی قرار دهند؟" كه در سال 1945، ژورنال علمي دنياي بي‌سيم به چاپ رسيد ، با برسي مدار هاي اطراف زمين پيشنهاد كرد ، چنان چه شيئي را بتوان در ارتفاع مشخص35786 كيلومتري از سطح آزاد دريا و دقيقا بر فراز استوا قرار داد ، در اين صورت دوره تناوب اين اين شي به دور زمين در حدود 934/23 ساعت طول مي كشد كه اين زمان دقيقا برابر يك دور گردش زمين به دور خودش است . زيرا در اين ارتفاع سرعت چرخش زمين با سرعت گردش شي به دور آن يكسان است . در نتيجه ، شي در نقطه ثابتي از فضا در بالاي زمين قرار مي‌گيرد .
    اکنون که می‌دانيم قوانين فيزيکی مانع ساخت آسانسور فضايي ما نمی‌شوند، می‌توانيم در مورد چگونگی ساخت و اجزاي آن بهتر فکر کنيم.
    بهتر است اول يک آسانسور معمولی را تصور کنيم. اين آسانسور از سه جزء اصلی تشکيل شده است: يک کابل، يک بالارونده و يک منبع تامين نيرو. آسانسور فضايي نيز دقيقاَ از همين اجزا تشکيل شده است. از نگاه دانشمندان گره اصلی ساخت اين مجموعه، ساخت کابل آسانسور است. ريسمان بسيار محکم و سبکی که بتواند هزاران کيلومتر کشيده شود.
    اگر از يک ريسمان معمولی برای ساخت اين کابل استفاده کنيم، با توجه به طول کابل و فشاری که در اثر وزن خود به بست‌های انتهای آن در ايستگاه فضايی وارد می‌شود، لازم است که قطر کابل با کاهش ارتفاع و نزديک‌تر شدن به سطح زمين، کمتر شود و حالت مخروطی به خود بگيرد. يک کابل معمولی که ضخامتش در سطح زمين به اندازه يک ريسمان پهن است، در ارتفاع 36 هزار کيلومتری بايد قطری به اندازه خود زمين داشته باشد! نبايد نگران اين مشکل و تحقق ايده آسانسور فضايي بود، فناوری نانو می‌تواند اين مشکل را حل کند.
    تقريباً تا 10سال پيش تمامی کابل‌هايي که برای آسانسور فضايي پيشنهاد می‌شد، از ورقه‌هاي استيل و فلزی ساخته شده بود. با كشف نانولوله‌های کربنی در سال 1991، دانشمندان فضايي متوجه اين نانوساختار کربنی شدند. ماده‌ای که يكصد برابر محكم‌تر از استيل و 50 هزار برابر ريزتر از يك موي انسان است و تنها يک گرم از اين ماده، برای ساخت نخی به طول 29 کيلومتر کافی است. اين صفحه‌های گرافن لوله شده، ترکيبی استوانه‌ای از اتم‌های کربن هستند که به کمک آنها می‌توان کابلی به نازکی کاغذ و به محکمی الماس ساخت. با توجه به وزن بسيار کم نانولوله‌های کربنی، برای تنظيم فشار وارد بر بست‌های انتهای آسانسور کافی است که قطر کابل در ارتفاع 36 هزار کيلومتری تنها 9 برابر قطر آن در سطح زمين باشد. نکته قابل توجه در استفاده از نانولوله‌های کربنی اين است که رشته‌های طولانی از اين ماده، ساختار شکننده‌ای دارند. دانشمندان برای حل اين مشکل، نانولوله‌های جدا از هم را در يک ساختار تارگونه در هم تنيده و آنها را به رشته‌های محکم‌تر و طولانی‌تری تبديل کرده‌اند.
    دانشمندان پيش‌بينی می‌کنند که با تکميل هسته‌ی اوليه‌ی کابل، می‌توان وسايل مکانيکی‌ای با نام «بالارونده‌» را بر روی کابل سوار کرد. بالارونده‌ها، همان طور که از نامشان برمی‌آيد، به کمک غلطک‌هايی بالا و پايين می‌روند. تابش نور ليزر يکی از گزينه‌های پيشنهادی برای تامين انرژی آسانسور است. به اين شكل كه روبات بالا رونده داراي صفحات خورشيدي است كه اين صفحات بر خلاف معمول روبه زمين هستند ليزری که از روی سکوی مبدأ، بر صفحه‌های خورشيدی انتهای بالارونده‌ها متمرکز می‌شود و نيروی لازم برای حرکت موتورها را فراهم می‌کند.
    ايده آسانسورهای فضايی تا پياده‌سازی و تبديل شدن به يک دستگاه واقعی هنوز راه زيادی را در پيش دارد و انتظار نمی‌رود که تا قبل از ده سال آينده، به حقيقت بپيوندد؛ اما مفهوم آن در حال گسترش است و روزبه‌روز علاقمندان بيشتری پيدا می‌کند.
    به همين منظور ناسا رقابتی را با جايزه 2 ميليون دلاری و با نام "نبرد قدرت" (Power BeamingChallenge) طراحي كرد . در اين رقابت روبات های بالارونده که از روی زمين و به صورت کنترل از راه دور تغذيه نيرو می شوند تلاش می کنند هر چه سريعتر از يک کابل بالا روند.
    روبات برنده توسط تيمی به نام LaserMotive در واشنگتن ساخته شد و همانند دو رقابت کننده ديگر برای جذب انرژی از ليزر مادون قرمز زمينی براساس سلول های خورشيدی استفاده کرد. LaserMotive ، ليزر خود ا به کار انداخت تا قدرت روبات بالارونده خود را تامين کند که توانست از کابلی که از يک هلی کوپتر آويزان بود تا 900 متر بالا رود. اين برنامه در پايگاه نيروی هوايی ادوارد واقع در کاليفرنيا انجام گرفت.
    روبات اين مسير را در طی 4 دقيقه و با سرعت متوسط برابر 7/3 متر بر ثانيه طی کرد. روز بعد اين شاهکار را با سرعتی برابر با 9/3 متر بر ثانيه تکرار کرد. روز جمعه دو تيم ديگر از دور مسابقه خارج شدند. به عبارتی ديگر LaserMotive تمام جايزه 900 هزار دلاری ناسا را خواهد برد.
    1/1ميليون دلار باقی مانده جايزه ناسا به شرکت کننده ای تعلق می گيرد که بتواند با سرعتی بيش از 5متر بر ثانيه از کابل بالا رود. تيم بعدی از دانشگاه Saskatchewan کانادا، تنها پس از طی چند متر از کابل از حرکت باز ايستاد و نتوانست به پايان برسد.
    روبات سوم متعلق به تيم کانزاس سيتی (Kansas City Space Pirates) نيز تنها بخشی از مسير را طی نمود. ناسا LaserMotive را به عنوان برنده جايزه 900 هزار دلاری معرفی کرد و طی يک مراسم تشريفاتی جايزه را اعطا نمود.
    هرچند آسانسور فضايی به صورت يک هدف دور از دسترس باقی ماند ليکن ناسا از تکنولوژی انتقال نيرو به صورت wireless (از راه دور) در کارهای ديگری از جمله انتقال نيرو به قمرپيماهايی که در دهانه های هميشه تاريک (جايی که انرژی خورشيدی در دسترس نيست) حرکت می کنند، استفاده خواهد نمود.



    منابع :
    سايت نجوم ايران
    http://nanodesign.blogfa.com/post-27.aspx

    اسطوره اي در سريلانكا / پوريا ناظمي / ماهنامه نجوم / شماره ي 175 و 176

  2. 15 کاربر مقابل از saiede عزیز به خاطر این پست مفید تشکر کرده اند.


  3. Top | #11
    کاربر فعال

    عنوان کاربر
    کاربر فعال
    تاریخ عضویت
    Jun 2011
    شماره عضویت
    926
    نوشته ها
    34
    تشکر
    350
    تشکر شده 235 بار در 36 ارسال

    نقل قول نوشته اصلی توسط پیمان اکبرنیا نمایش پست ها
    تا ماه که نمیتونه باشه چون ماه هر 27 روز یکبار به دور زمین میچرخه ولی زمین هر 24 ساعت دور خودش میچرخه و نمیشه یک اتصال با طول ثابت برقرار کرد. به عبارت ساده تر طناب شروع میکنه به پیچیدن دور زمین!

    در ضمن طول طناب و نیروهای وارد به اون هم بسیار مهمه و بسته به طول اون، کلیه محاسبات عوض میشه و ممکنه عملی نباشه.
    اگر از دو طرف یکی از سمت زمین و یکی از سمت ماه به صورت دو دالان باشه که آسانسور از داخلش عبور میکنه و این دو دالان هر 27 روز یکبار در یک زمان ومکان مشخص روی هم منطبق بشن و آسانسور از داخلشون عبور کنه چطور؟؟(البته به طور کلی و بدون در نظر گرفتن نیروهای وارده!)
    امضای ایشان
    از صدای سخن عشق ندیدم خوش تر
    یادگاری که در این گنبد دوار بماند...

  4. 3 کاربر مقابل از primeastro عزیز به خاطر این پست مفید تشکر کرده اند.


  5. Top | #12
    کاربر ممتاز

    عنوان کاربر
    كاربر ممتاز آوااستار
    مدال طلای كشوری المپياد نجوم
    تاریخ عضویت
    Jul 2011
    شماره عضویت
    1120
    نوشته ها
    2,424
    تشکر
    12,335
    تشکر شده 28,319 بار در 2,458 ارسال

    نقل قول نوشته اصلی توسط primeastro نمایش پست ها
    اگر از دو طرف یکی از سمت زمین و یکی از سمت ماه به صورت دو دالان باشه که آسانسور از داخلش عبور میکنه و این دو دالان هر 27 روز یکبار در یک زمان ومکان مشخص روی هم منطبق بشن و آسانسور از داخلشون عبور کنه چطور؟؟(البته به طور کلی و بدون در نظر گرفتن نیروهای وارده!)
    سلام

    از نظر مهندسی امکان ساخت چنین چیزی وجود ندارد چون دالان نمیتواند در فضا معلق باشد و باید به هر دو جسم متصل باشد. و مسلما از نظر طول مسیر، استحکام و سایر پارامترهای مهندسی هم مشکلاتی دارد که آن را در حال حاضر غیر ممکن میسازد.

    ممکنه در آینده ایده های جدیدی هم مطرح بشه ولی در حال حاضر ایده ها با توجه به امکانات، سطح تکنولوژی و بودجه، محدود به همین مدل فعلی است. البته همین مدل هم کمی بلند پروازانه است و احتمالا مدتها طول میکشه تا عملی بشه.

  6. 6 کاربر مقابل از پیمان اکبرنیا عزیز به خاطر این پست مفید تشکر کرده اند.


  7. Top | #13
    کاربر ممتاز

    عنوان کاربر
    کاربر ممتاز
    تاریخ عضویت
    May 2012
    شماره عضویت
    4153
    نوشته ها
    2,186
    تشکر
    8,902
    تشکر شده 18,241 بار در 2,271 ارسال

    ایده آسانسورهای فضایی در اجرامی ماننده ماه و عطارد که اتمسفر ندارن به راحتی قابل اجراست اما من موندم این قضیه اتمسفر زمین رو میخوان چیکار کنن؟
    همین تلاطم ملایم اتمسفر کافیه تا آسانسور رو از مدار خارج کنه و انوقته که حادثه ی وحشتناک سقوط کابل چند صد کیلومتری روی میده. حالا بماند که بعضی موقع ها طوفان هم میشه. بنظر من این ایده بهیچ وجه روی زمین قابل اجرا نیست. تنها راه حل برای اجراش اینه که از آسانسورهای طبقاتی (مرحله به مرحله) استفاده بشه. بدین شکل که طبقات اولش به بالون وصل باشن و طبقه آخر به مدارگرد یا اینکه کابل در طبقات بالای جو معلق باشه (مناطقی که جو رقیقه) و برای رسیدن بهش از بالون یا وسایل هوایی استفاده بشه. اینجوری طول کابل کم میشه ولی باز هم باید در آشفتگی های جوی اونها رو جمع کرد. ضمناً ایجاد هماهنگی در چنین سیستمی بسیار سخت و مشکل میشه. طراحی هواپیماهایی که قابلیت خروج از جو دارن بنظر من بسیار بصرفه تر از چنین آسانسورهاییه.
    ویرایش توسط *sh : 05-12-2012 در ساعت 12:56 AM دلیل: ادبی
    امضای ایشان
    “Most people die at 25 and aren’t buried until they’re 75.”
    Benjamin Franklin

  8. 2 کاربر مقابل از mohsen4465 عزیز به خاطر این پست مفید تشکر کرده اند.


  9. Top | #14
    کاربر جدید

    عنوان کاربر
    کاربر جدید
    تاریخ عضویت
    Mar 2013
    شماره عضویت
    7690
    نوشته ها
    7
    تشکر
    185
    تشکر شده 41 بار در 7 ارسال

    نقل قول نوشته اصلی توسط saiede نمایش پست ها
    سلام
    حتما همه شما سوار آسانسور شديد . بالا ترين جايي كه با آسانسور به اونجا رفتيد چقدر بوده ؟ طبقه بيست ؟ سي ؟ . . .
    شايد براتون جالب باشه اگر بدونيد كه با آسانسور ميشه به خيلي دورتر از اين حرفا هم رفت . تصورش رو بكنيد كه سوار بر يك آسانسور آروم آروم بالا ميريد و وقتي كه به طبقه ي آخر رسيديد و در باز ميشه ، مي بينيد كه تو فضا هستيد خداي من اين روياست نه ؟ ولي رويايي كه داره به واقعيت تبديل ميشه . درسته ! آسانسور هاي فضايي روياي قرن ماست كه تا واقعيت فقط چند قدم فاصله داره فقط چند قدم .


    براي اولين بار سر آرتور سي كلارك ايده آسانسور هاي فضايي را مطرح كرد . او از سال 1956 به سريلانكا كوچ كرد . سواحل اقيانوس و جنگلهاي بكر استوايي بهشت كلارك براي نوشتن بود . كلارك رمان چشمه هاي بهشت ، را كه طرح آسانسور فضايي براي اولين بار در اين كتاب مطرح شد ، با الهام از محل زندگي خود نوشت .
    برای ساخت یک آسانسور فضایی نياز به قائم نگه داشتن يک کابل در نزديکی استوای زمين است درحاليکه هزاران کيلومتر مابقی آن تا درون فضا امتداد داشته باشد. نيروی گريز از مرکز حاصل از چرخش زمين کابل را راست و مستقيم نگه خواهد داشت و يک روبات قادر خواهد بود از آن بالا رفته و تجهيزات همراه خود را در مدار قرار دهد.
    براي عملي شدن اين ايده نياز هست كه محلی را در آسمان پيدا کنيم که اگر جسمی در آن قرار گرفت، نسبت به زمين ثابت باقی بماند . در اين صورت مي توان طنابی را از اين نقطه آسمانی به سطح زمين انداخت و يک سيستم آسانسوری که زمين را به آسمان وصل می‌کند، راه‌اندازی کرد.
    كلارك در مقاله اي با عنوان""رله‌هاي فرازمينی: آيا ايستگاه‌های راکتی می‌توانند جهان را تحت پوشش راديويی قرار دهند؟" كه در سال 1945، ژورنال علمي دنياي بي‌سيم به چاپ رسيد ، با برسي مدار هاي اطراف زمين پيشنهاد كرد ، چنان چه شيئي را بتوان در ارتفاع مشخص35786 كيلومتري از سطح آزاد دريا و دقيقا بر فراز استوا قرار داد ، در اين صورت دوره تناوب اين اين شي به دور زمين در حدود 934/23 ساعت طول مي كشد كه اين زمان دقيقا برابر يك دور گردش زمين به دور خودش است . زيرا در اين ارتفاع سرعت چرخش زمين با سرعت گردش شي به دور آن يكسان است . در نتيجه ، شي در نقطه ثابتي از فضا در بالاي زمين قرار مي‌گيرد .
    اکنون که می‌دانيم قوانين فيزيکی مانع ساخت آسانسور فضايي ما نمی‌شوند، می‌توانيم در مورد چگونگی ساخت و اجزاي آن بهتر فکر کنيم.
    بهتر است اول يک آسانسور معمولی را تصور کنيم. اين آسانسور از سه جزء اصلی تشکيل شده است: يک کابل، يک بالارونده و يک منبع تامين نيرو. آسانسور فضايي نيز دقيقاَ از همين اجزا تشکيل شده است. از نگاه دانشمندان گره اصلی ساخت اين مجموعه، ساخت کابل آسانسور است. ريسمان بسيار محکم و سبکی که بتواند هزاران کيلومتر کشيده شود.
    اگر از يک ريسمان معمولی برای ساخت اين کابل استفاده کنيم، با توجه به طول کابل و فشاری که در اثر وزن خود به بست‌های انتهای آن در ايستگاه فضايی وارد می‌شود، لازم است که قطر کابل با کاهش ارتفاع و نزديک‌تر شدن به سطح زمين، کمتر شود و حالت مخروطی به خود بگيرد. يک کابل معمولی که ضخامتش در سطح زمين به اندازه يک ريسمان پهن است، در ارتفاع 36 هزار کيلومتری بايد قطری به اندازه خود زمين داشته باشد! نبايد نگران اين مشکل و تحقق ايده آسانسور فضايي بود، فناوری نانو می‌تواند اين مشکل را حل کند.
    تقريباً تا 10سال پيش تمامی کابل‌هايي که برای آسانسور فضايي پيشنهاد می‌شد، از ورقه‌هاي استيل و فلزی ساخته شده بود. با كشف نانولوله‌های کربنی در سال 1991، دانشمندان فضايي متوجه اين نانوساختار کربنی شدند. ماده‌ای که يكصد برابر محكم‌تر از استيل و 50 هزار برابر ريزتر از يك موي انسان است و تنها يک گرم از اين ماده، برای ساخت نخی به طول 29 کيلومتر کافی است. اين صفحه‌های گرافن لوله شده، ترکيبی استوانه‌ای از اتم‌های کربن هستند که به کمک آنها می‌توان کابلی به نازکی کاغذ و به محکمی الماس ساخت. با توجه به وزن بسيار کم نانولوله‌های کربنی، برای تنظيم فشار وارد بر بست‌های انتهای آسانسور کافی است که قطر کابل در ارتفاع 36 هزار کيلومتری تنها 9 برابر قطر آن در سطح زمين باشد. نکته قابل توجه در استفاده از نانولوله‌های کربنی اين است که رشته‌های طولانی از اين ماده، ساختار شکننده‌ای دارند. دانشمندان برای حل اين مشکل، نانولوله‌های جدا از هم را در يک ساختار تارگونه در هم تنيده و آنها را به رشته‌های محکم‌تر و طولانی‌تری تبديل کرده‌اند.
    دانشمندان پيش‌بينی می‌کنند که با تکميل هسته‌ی اوليه‌ی کابل، می‌توان وسايل مکانيکی‌ای با نام «بالارونده‌» را بر روی کابل سوار کرد. بالارونده‌ها، همان طور که از نامشان برمی‌آيد، به کمک غلطک‌هايی بالا و پايين می‌روند. تابش نور ليزر يکی از گزينه‌های پيشنهادی برای تامين انرژی آسانسور است. به اين شكل كه روبات بالا رونده داراي صفحات خورشيدي است كه اين صفحات بر خلاف معمول روبه زمين هستند ليزری که از روی سکوی مبدأ، بر صفحه‌های خورشيدی انتهای بالارونده‌ها متمرکز می‌شود و نيروی لازم برای حرکت موتورها را فراهم می‌کند.
    ايده آسانسورهای فضايی تا پياده‌سازی و تبديل شدن به يک دستگاه واقعی هنوز راه زيادی را در پيش دارد و انتظار نمی‌رود که تا قبل از ده سال آينده، به حقيقت بپيوندد؛ اما مفهوم آن در حال گسترش است و روزبه‌روز علاقمندان بيشتری پيدا می‌کند.
    به همين منظور ناسا رقابتی را با جايزه 2 ميليون دلاری و با نام "نبرد قدرت" (power beamingchallenge) طراحي كرد . در اين رقابت روبات های بالارونده که از روی زمين و به صورت کنترل از راه دور تغذيه نيرو می شوند تلاش می کنند هر چه سريعتر از يک کابل بالا روند.
    روبات برنده توسط تيمی به نام lasermotive در واشنگتن ساخته شد و همانند دو رقابت کننده ديگر برای جذب انرژی از ليزر مادون قرمز زمينی براساس سلول های خورشيدی استفاده کرد. lasermotive ، ليزر خود ا به کار انداخت تا قدرت روبات بالارونده خود را تامين کند که توانست از کابلی که از يک هلی کوپتر آويزان بود تا 900 متر بالا رود. اين برنامه در پايگاه نيروی هوايی ادوارد واقع در کاليفرنيا انجام گرفت.
    روبات اين مسير را در طی 4 دقيقه و با سرعت متوسط برابر 7/3 متر بر ثانيه طی کرد. روز بعد اين شاهکار را با سرعتی برابر با 9/3 متر بر ثانيه تکرار کرد. روز جمعه دو تيم ديگر از دور مسابقه خارج شدند. به عبارتی ديگر lasermotive تمام جايزه 900 هزار دلاری ناسا را خواهد برد.
    1/1ميليون دلار باقی مانده جايزه ناسا به شرکت کننده ای تعلق می گيرد که بتواند با سرعتی بيش از 5متر بر ثانيه از کابل بالا رود. تيم بعدی از دانشگاه saskatchewan کانادا، تنها پس از طی چند متر از کابل از حرکت باز ايستاد و نتوانست به پايان برسد.
    روبات سوم متعلق به تيم کانزاس سيتی (kansas city space pirates) نيز تنها بخشی از مسير را طی نمود. ناسا lasermotive را به عنوان برنده جايزه 900 هزار دلاری معرفی کرد و طی يک مراسم تشريفاتی جايزه را اعطا نمود.
    هرچند آسانسور فضايی به صورت يک هدف دور از دسترس باقی ماند ليکن ناسا از تکنولوژی انتقال نيرو به صورت wireless (از راه دور) در کارهای ديگری از جمله انتقال نيرو به قمرپيماهايی که در دهانه های هميشه تاريک (جايی که انرژی خورشيدی در دسترس نيست) حرکت می کنند، استفاده خواهد نمود.



    منابع :
    سايت نجوم ايران
    http://nanodesign.blogfa.com/post-27.aspx

    اسطوره اي در سريلانكا / پوريا ناظمي / ماهنامه نجوم / شماره ي 175 و 176
    سلام دوست عزیز
    ممنون از پست خوبت
    منم در مورد خونده بودم و با مطالعه پست شما اطلاعاتم بیشتر شده
    ولی در کل بخاطر شرایط زمین خیلی ار دشواری هست آسانسوری بزنن از سطح زمین به فضا
    ولی هیچ کاری نشد نداره
    باتشکر
    anant.ir
    امضای ایشان

  10. کاربر مقابل از ANANT.IR عزیز به خاطر این پست مفید تشکر کرده است:


  11. Top | #15
    کاربر ممتاز

    عنوان کاربر
    کاربر ممتاز
    تاریخ عضویت
    May 2012
    شماره عضویت
    4153
    نوشته ها
    2,186
    تشکر
    8,902
    تشکر شده 18,241 بار در 2,271 ارسال

    این بحث بعد از مدتها بالا اومد و باعث شد یه نکته‌ای به ذهنم برسه.

    خب در مورد آسانسوز فضایی هممون اطلاعاتی داریم. اما یه چیزی امروز به ذهنم رسید که باعث شده این سیستم بنظرم بی مصرف بیاد. آسانسوری رو تصور کنید که در مدار زمین نصب شده و انتهای کابلش به زمین رسیده. حالا من این کابلو میگیرم و میرم بالا. طبق قوانین فیزیکی هربار که من خودمو روی کابل بالا میکشم آسانسور هم یه خورده میاد پایین. بنابراین بناچار مجبور به نصب یک سیستم موشکی روی آسانسور میشیم تا موقع بالا رفتن من از کابل، آسانسور پایین نیاد.

    حالا سوال من اینه که این چه کاریه خب؟ بجای اینکه به آسانسور موشک وصل کنم خودم با همون موشک میرم بالا! نظر شما چیه؟
    امضای ایشان
    “Most people die at 25 and aren’t buried until they’re 75.”
    Benjamin Franklin

  12. 6 کاربر مقابل از mohsen4465 عزیز به خاطر این پست مفید تشکر کرده اند.


  13. Top | #16
    کاربر جدید

    عنوان کاربر
    کاربر جدید
    تاریخ عضویت
    Mar 2013
    شماره عضویت
    7690
    نوشته ها
    7
    تشکر
    185
    تشکر شده 41 بار در 7 ارسال

    نقل قول نوشته اصلی توسط mohsen4465 نمایش پست ها
    این بحث بعد از مدتها بالا اومد و باعث شد یه نکته‌ای به ذهنم برسه.

    خب در مورد آسانسوز فضایی هممون اطلاعاتی داریم. اما یه چیزی امروز به ذهنم رسید که باعث شده این سیستم بنظرم بی مصرف بیاد. آسانسوری رو تصور کنید که در مدار زمین نصب شده و انتهای کابلش به زمین رسیده. حالا من این کابلو میگیرم و میرم بالا. طبق قوانین فیزیکی هربار که من خودمو روی کابل بالا میکشم آسانسور هم یه خورده میاد پایین. بنابراین بناچار مجبور به نصب یک سیستم موشکی روی آسانسور میشیم تا موقع بالا رفتن من از کابل، آسانسور پایین نیاد.

    حالا سوال من اینه که این چه کاریه خب؟ بجای اینکه به آسانسور موشک وصل کنم خودم با همون موشک میرم بالا! نظر شما چیه؟
    سلام دوست عزیز
    کمی بحث سنگینه که بخوام نظر بدم
    ولی اینو باید بگم همانطور که شما گفتین هر کس طرز تفکری جدا داره و باعث میشه ذهن دیگران باز بشه
    چینی ها خیلی رو این موضوع کار میکنند که کلا یه سازمان خصوصی دارن برای تخیل ها
    برای ما شاید تمسخر آمیز بیاد بابا اینا چیکار میکنند
    یا یه شخصی عین من یه نظری میده شاید مورد توجه کسی واقع نشه (بگه این چیه میگه)
    ولی بازم میگم که انیشتین گفته علم محدوده و تخیل همه چیزه
    این به این موضوع ختم میشه که فرض در زمان گذشته انسان نمیتونسته پرواز کنه چون علمشو به دست نیاورده بود
    پس در اینجا علم محدود بود و هیچ کاری نمیتونستن بکنن
    ولی در همون زمان شخصی میگه آیا میشه انسان پرواز کنه؟
    یعنی قدرت تخیلش بر انگیخت و به دنبالش میره انقدر تلاش میکنه تا تخیلش به واقعیت تبدیل میشه
    که الان شاهد هستیم انسان پرواز میکنه.
    نه اینکه بال در بیاریم.بالی ساختیم که باهاش پرواز کنیم
    آسانسور فضایی هم یکی از موضوعات مهم در خیلی از روشنفکران هست
    وقتی به علم رجوع میاریم میبینیم نمیتونیم
    ولی تخیلی که میشیم میبینیم میتونیم آسانسور بزنیم در صورتیکه قادر به ساختش نیستیم
    فورا میگیم اگه هوا خراب بشه چی؟طوفان بیاد چی؟آیا آسانسورو به زمین محکم کنیم یا در بالای ابر ها مستقر باشه و به گرد زمین ولی داخل جو حرکت کنه بهتره
    هیچ کاری نشد نداره دوستان
    موفق باشیم
    امضای ایشان

  14. 2 کاربر مقابل از ANANT.IR عزیز به خاطر این پست مفید تشکر کرده اند.


  15. Top | #17
    کاربر ممتاز

    عنوان کاربر
    کاربر ممتاز
    تاریخ عضویت
    May 2012
    شماره عضویت
    4153
    نوشته ها
    2,186
    تشکر
    8,902
    تشکر شده 18,241 بار در 2,271 ارسال

    نقل قول نوشته اصلی توسط ANANT.IR نمایش پست ها
    یا یه شخصی عین من یه نظری میده شاید مورد توجه کسی واقع نشه (بگه این چیه میگه)
    ولی بازم میگم که انیشتین گفته علم محدوده و تخیل همه چیزه
    نه اینجوری فکر نکنید اینجا نظر همه محترمه دوست عزیز.
    درسته که انیشتین گفته که علم محدوده و تخیل همه چیزه اما منظور انیشتین این نبوده که علم رو بذاریم کنار و فقط به تخیل اهمیت بدیم. منظور انیشتین از محدود بودن علم محدود بودن علم انسان در یک محدوده زمانیه خاصه (مثلاً همین الان). اما مطمئناً قسمت معلوم علم از هر تخیلی بالاتره. تو تخیل هر اتفاقی ممکنه بیافته اما این دلیل بر این نیست که در واقعیت هم اینچنین بشه. تخیل همه چیزه یعنی همین. یعنی میشه به فراتر از چیزی که علمی ازش نداریم فکر کنیم. مثلاً ما تابحال موجودات فضایی رو ندیدیم اما میتونیم اونها رو تو تخیلمون مجسم کنیم. البته باید یادمون باشه که تخیلمون رو علمی کنیم. منظور انیشتین هر تخیلی نبوده بلکه تخیل علمی بوده.


    حالا ایراد دوم:
    خب ما میدونیم که اجرام در مدارهای مختلف سرعت‌های متفاوتی دارن. مثلاً کنار ساحل دریا سرعت مداری ما کمتر از زمانیه که در نوک قله اورست ایستادیم. چون در نوک قله فاصله ما از زمین بیشتره بنابراین دایره‌ای که بدور زمین در واحد زمان طی میکنیم بزرگتره در نتیجه در نوک قله سرعت چرخش ما بدور مرکز زمین بیشتر میشه. حالا محموله‌ای رو تصور کنید که در حال بالا رفتن از کابل یک آسانسور فضاییه. این محموله بر روی زمین سرعت مشخصی داره اما با ارتفاع گرفتن وارد مدارهای بالاتر میشه که در اونجا سرعت مداری بیشتری لازمه تا حالت ژئواستیشناری (زمین ایستگاهی) حفظ بشه. اما سرعت چرخش بدور زمین محموله که با ارتفاع گرفتن تغییر نمیکنه. نتیجه اینکه محموله از کابل عقب میمونه و با اینکار به کابل فشار زیادی وارد میکنه. کابل و مدارگرد انتهای اون می‌بایستی در مقابل این فشار مقاومت کنن. در یک کلام بخوام بگم، ما باید با نیروی کوریولیس مقابله کنیم. اما چطور؟ خب ساده ست، باز هم مجبوریم از راکت استفاده کنیم.

    کلاً قوانین فیزیک رو نمیشه دور زد. بهرحال باید سوخت راکتمون رو مصرف کنیم.
    امضای ایشان
    “Most people die at 25 and aren’t buried until they’re 75.”
    Benjamin Franklin

  16. 3 کاربر مقابل از mohsen4465 عزیز به خاطر این پست مفید تشکر کرده اند.


  17. Top | #18
    کاربر جدید

    عنوان کاربر
    کاربر جدید
    تاریخ عضویت
    Mar 2013
    شماره عضویت
    7690
    نوشته ها
    7
    تشکر
    185
    تشکر شده 41 بار در 7 ارسال

    نقل قول نوشته اصلی توسط mohsen4465 نمایش پست ها
    نه اینجوری فکر نکنید اینجا نظر همه محترمه دوست عزیز.
    درسته که انیشتین گفته که علم محدوده و تخیل همه چیزه اما منظور انیشتین این نبوده که علم رو بذاریم کنار و فقط به تخیل اهمیت بدیم. منظور انیشتین از محدود بودن علم محدود بودن علم انسان در یک محدوده زمانیه خاصه (مثلاً همین الان). اما مطمئناً قسمت معلوم علم از هر تخیلی بالاتره. تو تخیل هر اتفاقی ممکنه بیافته اما این دلیل بر این نیست که در واقعیت هم اینچنین بشه. تخیل همه چیزه یعنی همین. یعنی میشه به فراتر از چیزی که علمی ازش نداریم فکر کنیم. مثلاً ما تابحال موجودات فضایی رو ندیدیم اما میتونیم اونها رو تو تخیلمون مجسم کنیم. البته باید یادمون باشه که تخیلمون رو علمی کنیم. منظور انیشتین هر تخیلی نبوده بلکه تخیل علمی بوده.


    حالا ایراد دوم:
    خب ما میدونیم که اجرام در مدارهای مختلف سرعت‌های متفاوتی دارن. مثلاً کنار ساحل دریا سرعت مداری ما کمتر از زمانیه که در نوک قله اورست ایستادیم. چون در نوک قله فاصله ما از زمین بیشتره بنابراین دایره‌ای که بدور زمین در واحد زمان طی میکنیم بزرگتره در نتیجه در نوک قله سرعت چرخش ما بدور مرکز زمین بیشتر میشه. حالا محموله‌ای رو تصور کنید که در حال بالا رفتن از کابل یک آسانسور فضاییه. این محموله بر روی زمین سرعت مشخصی داره اما با ارتفاع گرفتن وارد مدارهای بالاتر میشه که در اونجا سرعت مداری بیشتری لازمه تا حالت ژئواستیشناری (زمین ایستگاهی) حفظ بشه. اما سرعت چرخش بدور زمین محموله که با ارتفاع گرفتن تغییر نمیکنه. نتیجه اینکه محموله از کابل عقب میمونه و با اینکار به کابل فشار زیادی وارد میکنه. کابل و مدارگرد انتهای اون می‌بایستی در مقابل این فشار مقاومت کنن. در یک کلام بخوام بگم، ما باید با نیروی کوریولیس مقابله کنیم. اما چطور؟ خب ساده ست، باز هم مجبوریم از راکت استفاده کنیم.

    کلاً قوانین فیزیک رو نمیشه دور زد. بهرحال باید سوخت راکتمون رو مصرف کنیم.
    سلام دوست عزیز
    بله درسته منظور بنده هم این نیست فقط به این جمله پایبند باشید
    ببینید بستگی داره چه کسی در این جمله چه برداشتی کنه
    خب حالا آسانسور .
    من آخرین ورژن گوگل ارس نصبه برام و ارتفاعات و اتفاقات هواشناسی آنلاین برام میگه که خودتون بهتر میدونید
    در گوگل ارس میشه ارتفاعات رو به خوبی به دست آورد.مثلا یکی از موضوعات مهم به نظرم این باشه که آسانسور فضایی رو جایی بزاریم بین آخرین لایه جو و فضا
    یعنی اگر پایین بیایم به هوا میرسیم ولی با بالا بریم به خلاء میرسیم
    باید فکر اکسیژن رسانی و حمل و نقل شو کرد
    آ[ اگه ایران موفق به ساختش بشه!وای جهان به لرزه در میاد که ایران واقعا چه توانایی هایی داره.
    ما فقط نظر میدیم و در عمل برامون اول هزینه بردار بعد خیلی دشواره
    شرایط آب و هوایی رو لحظه به لحظه باید مورد بررسی قرار داد
    فرض حالت سکویی در ارتفاع (الان با گوگل ارس محاسبه کردم که با ارتفاع 50هزار کیلومتری به بالای ابر ها میرسیم)(البته 50هزار کمی زیادی بالا هست)
    ساختیم و به بالای فضا ادامه داره
    به نظرتون طول آسانسور چقدر باشه؟
    برای چه منظوری استفاده کنیم؟
    میدونم علمی ولی چه علمی باشه بهتره؟(تفریحی؟یا رصدی؟)
    هزینشو ...وای وای وای
    البته بازم میگم میشه ولی ما داریم سخت بهش نگاه میکنیم
    مثلا ساخت یه هواپیما در قدیم چقدر سخت بود!
    الان به علمش رسیدن که همینجور میسازند که هیچ راحته براشون چون به علمش رسیدند
    امضای ایشان

  18. Top | #19
    کاربر ممتاز

    عنوان کاربر
    كاربر ممتاز آوااستار
    مدال طلای كشوری المپياد نجوم
    تاریخ عضویت
    Jul 2011
    شماره عضویت
    1120
    نوشته ها
    2,424
    تشکر
    12,335
    تشکر شده 28,319 بار در 2,458 ارسال

    آسانسورهای فضایی از نظر فرضیات، غیر علمی نیستند فقط به دلیل تکنولوژی بالای مورد نیاز و هزینه سرسام آور هنوز اجرایی نشده است این کابل بسیار بلند تا فراتر از مدار زمین ثابت (در ارتفاع بیش 35 هزار کیلومتر از سطح زمین) پیش میره(به طوری که مرکز جرم کابل فراز مدار زمین ثابت قرار بگیره). در انتهای کابل یک وزنه بزرگ قرار داره که با نیروی گریز از مرکز، باعث ایجاد کشش در کابل میشه.



    مشکل اصلی اینه که کشش کابل بسیار زیاده و ماده ای که بتونه این کشش را تحمل کنه یا نیست یا قیمت بسیار زیادی داره. اون هم در این حجم خیلی زیاد

    محاسبات اولیه و سایر موارد مربوط به این آسانسورها را در لینک زیر بخوانید:

    http://en.wikipedia.org/wiki/Space_elevator

  19. 8 کاربر مقابل از پیمان اکبرنیا عزیز به خاطر این پست مفید تشکر کرده اند.


  20. Top | #20
    کاربر ممتاز

    عنوان کاربر
    کاربر ممتاز
    تاریخ عضویت
    May 2012
    شماره عضویت
    4153
    نوشته ها
    2,186
    تشکر
    8,902
    تشکر شده 18,241 بار در 2,271 ارسال

    آسانسور هاي فضايي         
    ممنون آقای اکبرنیا
    جواب سوالای خودمو پیدا کردم.


    برای اینکه آسانسورمون مشکلات بالایی رو نداشته باشه باید طبق شکلی که آقای اکبرنیا قرار دادن یه وزنه در انتهای کابل قرار بدیم که بالاتر از مدار "زمین ایستگاهی" قرار داشته باشه. وزنه غول پیکر در این حالت سریعتر از سرعت مداری خودش بدور زمین باید بگرده تا در وضعیت زمین ایستگاهی ثابت بمونه. نتیجه اینکه تمایل به خروج از مدار پیدا میکنه و با کشیدن کابلی که سر دیگرش به زمین متصله اونو قرص و محکم نگه میداره. این سیستم دیگه مشکلات قبلی رو نداره. بعنوان وزنه هم میشه از یه سیارک کوچولو استفاده کرد.
    امضای ایشان
    “Most people die at 25 and aren’t buried until they’re 75.”
    Benjamin Franklin

  21. 3 کاربر مقابل از mohsen4465 عزیز به خاطر این پست مفید تشکر کرده اند.


صفحه 2 از 3 نخستنخست 123 آخرینآخرین

اطلاعات موضوع

کاربرانی که در حال مشاهده این موضوع هستند

در حال حاضر 1 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربران و 1 مهمان ها)

کلمات کلیدی این موضوع

مجوز های ارسال و ویرایش

  • شما نمیتوانید موضوع جدیدی ارسال کنید
  • شما امکان ارسال پاسخ را ندارید
  • شما نمیتوانید فایل پیوست کنید.
  • شما نمیتوانید پست های خود را ویرایش کنید
  •  
© تمامی حقوق برای آوا استار محفوظ بوده و هرگونه کپی برداري از محتوای انجمن پيگرد قانونی دارد