سلام...
اين تاپيك جهت اعلام آخرين اخبار مهم نجومي ايجاد شده
لطفآ اخباری که در این تاپیک قرار می دهید ،یا ترجمه خودتان باشد یا اگر از منبع دیگری خبر را استفاده کرده اید ، حتمآ منبع خبر را ذکر کنید
ممنون از تلاش و همراهی همه دوستان
سلام...
اين تاپيك جهت اعلام آخرين اخبار مهم نجومي ايجاد شده
لطفآ اخباری که در این تاپیک قرار می دهید ،یا ترجمه خودتان باشد یا اگر از منبع دیگری خبر را استفاده کرده اید ، حتمآ منبع خبر را ذکر کنید
ممنون از تلاش و همراهی همه دوستان
ویرایش توسط آسمون : 03-12-2013 در ساعت 11:57 PM
.mehrab., 169, 2215, 4512, @p@rs, Ahmad, aida88, Ali Mohamad Nesari, Amin Hejazi, Amin-Mehraji, amir adib, Amir Ali Sobati, Amirali, andromeda.s, Angie, Arian Soltani, Arta.kh, aseman zibast, Astronomer, Astronomy*, ata moradi, aypara, ᗩᖇ☂ᗰᓰᔕᔕ, banusara, behnambm, Behnaz sasani, Beyran99, COLDFIRE, darya-dr, delniya, elman, ESA Moon, e_moases, Fery.JWST, ghasedac, hadi soleimani, hamid reza, hermes, Hojjat Zafarkhah, Hooman, hopefullstar, javadstar76, Kianoosh.S, m.astronomer, m.bio7, Mahdieh. GH, maryam MP, marzieh, masi, Masoume falaki, mersad.tareqh, milad77, mobi, Mojtaba.M, mojtaba79, moonlight13, Mostafa, msalek, nakhodaye aseman, Navid MMM, neda vardast, Negar Najafi, Parnia Shokri, parvin, ramin50, reza fety, reza3000, rezash, rOOzbeh_kAkA, SaBa Ho0shmanD, Sadrieh fatoorchi, Saeed Jafari, SAEED560, sama.ara, saraaa, sasan20oo20, savoj, Setare KOchOlO, setareh sadeghi, shahab_s, shima1377, skynight, Sky_Watcher, SSgumS, star10, STAR4U, storm, subaro, Taha Nagahi, toraj1358, فائزه معتضدیان, منجم95, محمود قادری, محمد فتحی, محمد مهدی محمدی, محمد اسلامی سرای, محمد سروش, مداد رنگیهام, مسعود فرح بخش, هانیه امیری, گلناز, yperseusy, zahra H, Zahra Shakeeb, |Alireza|, آیو, آسمون, امیر حسین, امیر عباس, امیرعلی, اورانوس, حمیدرضا, حسین زارعی, خشایار زمانیان, ریحانه نوروزی, رخساره روشنی, رضا طامهری, زهرا- ساريخاني, سیاره ی ناهید, سپیده دم آسمان, ستاره آبي, سحر دین محمدی, شهلا ناصریان, شادي شهراييني, شبنم مختاری, شعری, علیرضا محمدی
پس از سالها شک و تردید در بارهی وجود مادهی تاریک، شمار روزافزونی از آزمایشها نشان میدهند مادهی تاریک شاید پیش این هم پیدا شده باشد.
عالم را مادهئی اسرارآمیز و نامرئی پر کرده است که پذیرای برهمکنش با نور نیست: نور را بازنمیتاباند و جذب هم نمیکند. اما ستارهشناسها میدانند این ماده وجود دارد زیرا آثار گرانشیی آن بر مواد مرئی را مشاهده میکنند. این ماده را ستارهشناسها مادهی تاریک میخوانند. اما مشکل این است که اگر مادهی تاریک وجود داشته باشد باید به مقدار زیاد وجود داشته باشد. ستارهشناسها تخمین میزنند 83 درصد جرم عالم باید مادهی تاریک باشد و فقط 17 درصد بقیه مادهی مرئیست.
این مادهی تاریک باید منظومهی شمسی، زمین، و محیط اطراف ما را فرا گرفته باشد ولی فیزیکدانها وقتی دنبال این ماده میگردند هیچ پیدا نمیکنند... دستکم بیشترشان چیزی پیدا نمیکنند! طی ی چند سال گذشته یک گروه فیزیکدان که 250 کیلوگرم سدیمیدید آلاییده به تالیم را ته ِ معدنی در ایتالیا گذاشتهاند فریاد میزنند که ماده ی تاریک را مشاهده کرده اند. این طور گمان میرود که از برخورد ذرهی عجیب و غیرعادیی مادهی تاریک با یکی از هستههای بلور، فوتونی تولید خواهد شد که آشکارگرهای حساس ِ نور در نزدیکیی بلور آشکار خواهند کرد.
آزمایش آنها DAMA/LIBRA نام دارد و نتایجش بحثانگیز بوده است. البته هر نوع ذرهی دیگر نیز میتواند در برخورد با بلور فوتون تولید کند. بنابراین تابش کیهانی، نوترونهای حرارتی، پرتوزاییی زمینه نیز در آزمایش دیده خواهد شد بهعبارت دیگر همهمه زیاد است. اما برای جدا کردن سیگنال مادهی تاریک از این پسزمینه راهی هست. خورشید در گذر از کهکشان از دریای مادهی تاریک نیز میگذرد. زمین نیز به دور خورشید میگردد و این دریای مادهی تاریک در برخی مواقع با سرعت بیشتر و در مواقع دیگر سال کند تر از این دریا عبور خواهد کرد. بنابراین سیگنال مادهی تاریک باید مدولاسیون سالانه داشته باشد.
پژوهشگران آزمایش DAMA/LIBRA مدعی هستند دقیقاً چنین چیزی را دیدهاند. سیگنال آنها در ماه مه به اوج می رسد و سپس افت میکند. این سیگنال ضعیف و موقتی نیست و این افراد میگویند شواهد آماری آن قدر واضحند که تقریبا هیچ امکان اشتباه وجود ندارد. اما بیشتر اخترفیزیکدانها به نتایج DAMA/LIBRA توجهی نمیکنند و حتی آزمایش را مسخره میکنند. دلیلش این است که آشکارگرهای مادهی تاریک در انتهای معادن گوشهوکنار دنیا فراوان وجود دارند که هیچ چیزی ندیده اند و نسبت به بسیاری از این آزمایشها اطمینان بیشتری وجود دارد زیرا همهمهی پسزمینه برخاسته از تابش کیهانی و غیره را حذف می کنند. این آزمایشها باید فقط مادهی تاریک را ببینند و نمیبینند... البته تا کنون ندیده بودند! چند هفته پیش گروهی که با آشکارگری به نام CoGeNT در ته معدنی در مینهسوتا کار میکند اعلام کرد شواهدی بسیار شبیه به شواهد آزمایش DAMA/LIBRA پیدا کردهاند. شاهد آنها از نظر آماری به قدرت آزمایش DAMA/LIBRA نیست اما مدولاسیون آن دقیقاً همان شکل را دارد یعنی در اواخر آوریل یا اوایل مه به اوج میرسد.
امروز دن هوپر از آزمایشگاه شتابگر ملی ی فرمی و کریس کِلسو از دانشگاه شیکاگو دادههای CoGenT و DAMA/LIBRA را مرور کردهاند و میگویند با هم سازگارند. "اگر فاز حقیقی در اوایل مه به اوج میرسد این نمایندهی مدولاسیونی سازگار با گزارشهای گروههای همکار در آزمایش DAMA/LIBRA است." با توجه به شک و تردیدی که بسیاری از پژوهشگران نسبت به گروه پژوهشیی DAMA/LIBRA نشان دادهاند این گفته بسیار مهم است.
اما شواهد به همینجا ختم نمیشود. هوپر و کلسو همچنین میگویند که نوع مادهی تاریکی که از این نتایج برمیآید با شواهد غیرمستقیم دیگر در بارهی مادهی تاریک در آزمایشهای دیگر نیز سازگار است. چیزهائی مانند طیف گامائی که تلسکوپ فضاییی پرتوهای گامای فرمی مشاهده کرده، و غباری که WMAP دیده و گمان میرود از گسیل فوتون از الکترونهای نزدیک به مرکز کهکشان برخاسته باشد. آنها میگویند آزمایشی دیگر بهزودی نتایجی منتشر خواهد کرد که ادعاهای DAMA/LIBRA و CoGeNT را تأیید میکند: "گروههای همکار پروژهی CRESST افزایشی در دادههاشان گزارش کردهاند که بهتقریب با ذرات مادهی تاریک از نوع CoGeNT سازگار است." بنابراین دنیای پژوهشهای مادهی تاریک در عرض تنها چند ماه سر و ته شده است و پس از سالها گزارش ها ی منفی، ناگهان گزارشهای مانند بهمن بر سرمان میریزد.
این نکته موضوع را برای روانشناسان نیز جالب خواهد کرد چون میتوانند دینامیک رفتارهای گروهی را بررسی کنند. فرآیندی که ایدههای علمی را حقایق علمی میکند واضح نیست و عجیب به نظر میآید. اما حقیقت این است که تأثیر ضعفهای انسان بر این فرآیند با تأثیرش بر دیگر زمینهها متفاوت نیست و به یک اندازه از مد روز و تغییرات ناگهانیی افکار عمومی اثر میپذیرد. جالب خواهد بود بدانیم مورخان علم از این داستان خاص چه برداشتی خواهند کرد.
منبع:
http://www.psi.ir/html/general/index_f.html
The Dark Matter Data Bonanza
Technology Review, The Physics arXiv Blog
June 8, 2011
http://www.technologyreview.com/blog/arxiv/26861
مراجع:
Dan Hooper, Chris Chelso, “Implications of CoGeNT's New Results For Dark Matter”, http://arxiv.org/abs/1106.1066
دانشمندان، این دهانه آتشفشانی را برای فرود آزمایشگاه علمی متحرک کیوریاسیتی در مریخ، پیشنهاد میکنند.
دهانه آتشفشانی گیل، ناحیهای به پهنای 150 کیلومتر است که به نام یک بانکدار و منجم آماتور استرالیایی نام نهاده شده و به نظر میرسد که مناسبترین مقصد برای فرود فضاپیمای بعدی باشد که قرار است بر روی مریخ فرود بیاید. این محل فرود پیشنهادی شامل قلهای به ارتفاع 5 کیلومتر از رسوبات باستانی است که شاید روزگاری در آب غرق بود.
به گزارش نیچر، این محل در ماه گذشته و بعد از رتبهبندی محرمانهای از 4 محل پیشنهادی برای فرود که توسط محققین همکار پروژه آزمایشگاه علمی مریخ در ناسا انجام شد، در صدر این فهرست قرار گرفت. این یک آزمایشگاه متحرک 900 کیلوگرمی که کیوریاسیتی (به معنی کنجکاوی) نامیده شده، قرار است در اواخر پاییز امسال به فضا پرتاب شود.
تایید دهانه گیل از سوی دانشمندان به این معنی نیست که این دهانه حتما توسط ناسا انتخاب خواهد شد. منطقه دیگری که دهانه ابرزوالده نام دارد، شامل دلتای یک رود مریخی است و (شاید) شواهد مدفونشدهای از مواد آلی در رسوبات بستر دریاچهای که رود به آن میریخته، پیدا شود. این منطقه با اختلاف آرای اندکی در مقام دوم قرار گرفت. از دو منطقه دیگر، یکی ماورث والیس است که اطلاعات معدنی پیچیدهای را از طولانیترین و قدیمیترین مجموعه سنگها در بین این چهار منطقه در خود جای داده و دیگری دهانه هولدن است که در بستر دریاچه قدیمی قرار دارد.
قرار بود مدیران ناسا، تصمیم نهایی را در هفته گذشته و طی بیانیهای رسمی اعلام کنند؛ اما چنین اتفاقی نیفتاد و تصمیمی که میتوالند نقطه پایانی بر پیچیدهترین فرایند انتخاب محل فرود یک مریخنورد تاکنون باشد، هنوز اخذ نشده است. این چهار نقطه از بین دهها محل احتمالی فرود برگزیده شدند؛ آنهم در پنجمین و آخرین مرحله انتخاب سایت که در ماه گذشته انجام شد و مهندسان به دانشمندان گفتند که میتوانند مریخنورد کیوریاسیتی را در هر یک از این چهار نقطه، بدون دردسر فرود بیاورند.
مهندسین ناسا برای اولین بار از فناوری جرثقیل فضایی استفاده میکنند که در آن، یک سکوی شناور با پیشرانه جت، به آرامیمریخنورد را پایین میآورد تا به ناحیهای هموار و بدون سنگ و صخره در داخل یک بیضی 20 در 25 کیلومتری برسد. این اطمینان بخشی از سوی مهندسین به این معنی است که انتخاب جای نهایی فرود فقط بر اساس اولویتهای علمی خواهد بود. بعد از کارگاه، یکی از دانشمندان پروژه به نام جان گراتزینگر از دانشگاه صنعتی کالیفرنیا در پاسادنا، بیش از 50 نفر از مسئولین و محققین پروژه را گرد هم اورد تا رتبهبندی محرمانهای از این چهار ناحیه را انجام دهد. به گفته یکی از دانشمندان حاضر در جمع، «این فرایندی کاملا عادلانه بود».
شماره شانس؟
اگر این عملیات با موفقیت به پایان برسد، کیوریاسیتی هفتمین فضاپیمایی خواهد بود که بر روی مریخ فرود میآید. هزینه 2.5 میلیارد دلاری ساخت این مریخنورد، ریسک این ماموریت را خیلی بیشتر از گذشته کرده است. هدف اصلی ماموریت که تحقیق در مورد امکان زیستپذیر بودن مریخ در گذشته است، به نسبت مریخنوردهای قبلی، وابستگی خیلی بیشتری به انتخاب مکان درست برای فرود دارد. در فرودهای پیشین، مانند ماموریت وایکینگ در دهه 1970 / 1359، هدف اصلی کشف ناشناختهها بود و هرچه پیدا میشد، تفاوتی حاصل نمیشد. در دهه گذشته و در جریان ماموریت مریخنورد اکتشافی، دو گروه از دانشمندان با تعیین دو ناحیه کاملا متفاوت برای فرود مریخنوردهای دوقلو، راضی شدند. اسپیریت به دهانه گوسف رفت که جغرافیدانهای علاقهمند به سنگهای رسوبی و چینهشناسی از آن استقبال کردند؛ از سوی دیگر، آپورتونیتی به فلات مریدیانی رفت، که حسگرهای راه دور نشان از غلظت بالای سنگ آهن در آن میداد و به معنی وجود نشانههای آب در مریخ بود.
این بار اما، سه تا از چهار محل پیشنهادی، دهانههای آتشفشانی هستند و هر سه هم مورد علاقه متخصصین سنگهای رسوبی هستند، در حالی که سایت چهارم، ماورث والیس، مورد علاقه معدنشناسان است. ولی مشکل اینجاست که تنها یک مریخنورد داریم. حذف ماورث والیس برای برخی از معدنشناسان مایوسکننده بود، با وجود اینکه پیش از این هم میدانستند که نبود چشمانداز زیبا (که در جلب توجه عموم به یک ماموریت اهمیت بالایی دارد)، میتواند مانع بزرگی در انتخاب این ناحیه باشد.
راس ایروین، ژئومورفولوژیستی که در موسسه علوم سیارهای توسکان آریزونا کار میکند، میگوید که اختلاف بین معدنشناسان و رسوبشناسان، نشاندهنده دودستگی بین دانشمندان مریخ نیست، بلکه ناشی از دو نوع فعالیت جغرافیایی در مریخ است: یکی با مکانیزمهایی که لایههای سنگ را میسازد و میفرساید؛ و دیگری با مکانیزمهای ژئوشیمیایی جذاب. ایروین که به دهانه هولدن رای داده بود، میگوید: «این دو دستگی فقط بیانگر مسائلی در مورد خود ما نیست؛ بلکه نشان دهنده وضعیت مریخ هم هست».
این انتخاب، همچنین یادبود مجددی برای والتر فردریک گیل هم هست؛ بانکدار استرالیایی که یک منجم آماتور و کاشف دنبالهدارها در قرن بیستم هم بود. دهانه آتشفشانی که به یاد وی نامگذاری شده، با تپه لایه لایه رسوبیاش، یکی از مکانهایی هم بود که برای ماموریت مریخ نوردهای دوقلو در نظر گرفته شده بود.
منبع :
خبرآنلاین
گاه
آدمی تنها تر از آن است که سکوتش می گوید . . .
گاه
تنهایی تنها تر ازآان است که دیده شود . . .
محمدعلی بهمنی
169, mahsa, rezash, Sunrise, محمدرضا صادقیان, گلناز, آسمون, رضا طامهری
بزرگترین دوربین دیجیتالی که تاکنون در یک ماموریت فضایی بکاربرده شده است هم اکنون با استفاده از ۱۰۶ ارایه الکترونیکی در حال اتمام عملیات ساخت است. نتیجه تلاشهای انجام شده" آرایه ای یک میلیارد پیکسلی" است که به عنوان چشمان فوق حساس برای ماموریت نقشه برداری از کهکشان راه شیری مورد استفاده قرارگرفته خواهد شد. این ماوریت آژانس فضایی اروپا، اسا، که به نام گایا(مادر زمین در یونان باستان) می باشد در سال ۲۰۱۳ اغاز خواهد شد.
در حالی که چشم برهنه میتواند هزاران ستاره را در اسمانی تاریک و صاف رصد کند، گایا میلیاردها ستاره کهکشان راه شیری و کهکشانهای همسایه را در طی ماموریت ۵ ساله خود نقشه برداری خواهد نمود و اطلاعات را بصورت میزان درخشندگی(قدر) ، مشخصات طیف نگاری، موقعیت جرم سماوی در دستگاه سه بعدی و همچنین نحوه حرکت در فضا ارائه خواهدنمود.
برای کشف ستارگان دور دست و رصد اجرام سماوی حدود یک میلیون برابر قدرتمندتر از چشمان انسان، گایا مجهز به ۱۰۶ CCD می باشد که با بالاترین کیفیت ممکن درون چشمانش تعبیه شده اند.
برای ساخت دوربین گایا از تکنولوژی چلمزفورد انگلستان بهره گرفته شده است. هرکدام از ccdهای مستطیلی این دوربین کمی کوچکتر از کارتهای اعتباری هستند و هرکدام در ابعاد ۴.۶*۶ سانتی متر میباشند اما ضخامت انها از تار مو هم کمتر است.
تکنسین ها ماه مه را کلا برای مونتاژ این چشم موزاییکی صرف کرده اند. CCDهای تنها یک میلیمتر با هم فاصله دارند. کار مونتاژ بصورت دو شیفت در اتاقی کاملا قرنطینه و عاری از الودگی محیطی انجام شده است؛ تکنیسن ها با سرعت ۴ CCD در روز، در طی یک ماه کار، در یکم ژوئن عملیات نصب را به اتمام رسانده اند.
آرایه موزاییکی چشم گایا در ۷ ردیف CCD ساخته شده است. در کل ۱۰۲ اشکارساز برای ثبت ستارگان بکار برده شده اند و ۴ اشکارساز باقیمانده برای چک کردن کیفیت عکسها و همچنین ثابت نگه داشتن زاویه ۱۰۶.۵ درجه ای بین دو تلسکوپ فضاپیما، برای ثبت تصاویری با دید استریو واعجاز اور، مورد استفاده قرار خواهند گرفت. برای بالا بردن حساسیت اشکارسازها، فضاپیما دمای داخلی را 110- درجه سلسیوس نگه خواهد داشت.
بجز ثبت ستارگان راه شیری، گایا باید تعداد زیادی از اجرام سماوی از اجرام کوچک منظومه شمسی تا اجرام غول پیکر دوردست همچون کوازارها و کهکشانهای لبه مرئی عالم را نیز رصد و ثبت کند
منبع sciencedaily.com
ویرایش توسط رضا طامهری : 07-11-2011 در ساعت 11:33 AM
کشف نپتون یک ساله شد/ سیاره یخی مدار خورشید را دور زد
سیاره نپتون در روز 11 جولای یک سال کامل را پس از کشف شدنش توسط انسانها پشت سر می گذارد، یعنی اولین دور در مدار خورشید را کامل می کند.
روز 11 جولای 2011 در تاریخ علم نجوم روز بسیار پر اهمیتی است زیرا در این روز کشف سیاره نپتون یک ساله می شود، البته نه یک سال زمینی، بلکه یک سال نپتونی که برابر 164.79 سال زمینی است.
نپتون در تاریخ 23 سپتامبر سال 1846 کشف شد و این اولین باری است که پس از کشفش یک دور کامل در مدار خورشید را کامل می کند.
کشف نپتون در تاریخ نجوم یک نقطه عطف به شمار می رود، کشف این سیاره نه به واسطه رصدهای یک اخترشناس، بلکه به واسطه محاسبات دقیق ریاضیدانان کشف شده است. به این شکل ابتدا آشفتگیهای موجود در مدار اورانوس شناسایی شد و سپس این نظریه ارائه شد که وجود دور افتاده ترین سیاره سامانه خورشیدی تنها در صورت وجود سیاره ای دیگر قابل توضیح است، حتی سیاره ای دور افتاده تر که گرانش آن بر روی مسیر حرکت مداری اورانوس تاثیر گذار باشد.
"جان ادامز" و "اربین لو وریه" ریاضیدانان انگلیسی و فرانسوی به صورت جداگانه این محاسبات را انجام دادند. هر دو این ریاضیدانان بر سر موقعیت نپتون، جایی از آسمان که اخترشناسان باید به دنبال این سیاره می گشتند به توافق رسیده بودند. با این همه شیوه ارائه نتایج این دو متفاوت بود و سرانجام اخترشناسان در برلین توانستند این سیاره را با توجه به محاسبات "لو وریه" رصد کنند.
10 سال بعد "ویلیام لاسل" تلسکوپ قدرتمند خود را به سوی این سیاره چرخاند و توانست سیاره آبی رنگ را به همراه ستاره ای کم نور در نزدیکی اش رصد کند. بعدها اخترشناسان این ستاره کم نور را قمر تریتون معرفی کردند.
ساختار دقیق این سیاره تا سال 1989، زمانی که فضاپیمای ویه جر 2 از کنار آن عبور کرده و تصاویری را از این جهان آبی خاموش به زمین ارسال کرد، آشکار نشد. تحلیلهای بیشتر بر روی عکسهای ویه جر نشان داد لکه های تیره رنگی که بر روی نپتون دیده می شوند، توفانهای عظیم و ستونی شکل هستند.
بر اساس گزارش گاردین، شگفتی بزرگ درباره این سیاره قمر تریتون است، زیرا از اتمسفری بسیار رقیق برخوردار بوده و رگه هایی بزرگ از موادی تیره رنگ بر روی سطح آن دیده می شود که به واسطه فوران نیتروژن و غبار از زیر سطح یخی قمر در اثر تابش خورشید به وجود آمده اند. به بیانی دیگر می توان به این نتیجه رسید که حتی در مرز سامانه خورشیدی، جایی که درجه حرارت پایین تر از منفی 200 درجه سیلسیوس است، نور خورشید همچنان می تواند در ایجاد سیستم آب و هوایی مشخص و مجزا تاثیر گذار باشد.
منبع:مهر
ویرایش توسط rezash : 07-11-2011 در ساعت 05:12 PM
وقتی آرامش را در خود نیابید, جستجوی آن در جای دیگر, کار بیهوده ای است.
تلسکوپ فضایی هابل، تصویری قابل توجه از یک سحابی سیاره نما عرضه کرده است.
مینکوفسکی ۹۲، عنوان سحابی سیاره نمائیست که ساختاری شبیه به دو پیاز بزرگ در دو سوی یک ستاره دارد و از این نظر واقعا منحصر به فرد است.
چنین سحابیهای سیاره نمایی، عمر نسبتا کوتاهی دارند. در میانه تصویر، بین دو ساختار پیاز مانند، ستارهای قرار گرفت...ه که به زودی به یک کوتوله سفید تبدیل خواهد شد. بادهای خروشان این ستاره، شکل ویژۀ این سیاره نما را سبب شدهاند.
در حال حاضر، مینکوفسکی یک سحابی بازتابیست که با انعکاس نور ستاره مرکزی قابل رویت است. طی چند هزار سال آتی، ستاره داغتر میشود و پرتوهای فرابنفش آن موجب تابش گاز پیرامونش خواهد شد.
فرایندهای که در یک سحابی سیاره نما رخ میدهند هنوز کاملا شناحته شده نیستند. بنابراین انجام چنین رصدهایی بسیار حائز اهمیت است. پیش از این، هابل هدایت چنین تحقیقاتی را به عهده داشته است، کاوشی که تا سالها ادامه خواهد داشت
زنی که با یک عکس ساده کلی معروف شد - شاتل اندیور
استفانی گوردون برای دیدار با والدینش سوار هواپیما شده بود تا به "پالم بیچ" برود. خلبان هواپیما در بین راه به مسافران گفت که آنها میتوانند در مسیر راه شاهد آخرین پرواز شاتل فضایی "اندیور" باشند. با این همه، استفانی اصلا حدسش را نمیزد که بختی برای به تصویر کشیدن این صحنه تاریخی داشته باشد. در مسیر راه، همین که اندیور قابل مشاهده شد، گوردن آیفوناش را برداشت و چند عکس و یک ویدئوی کوتاه از لحظه ای که شاتل اندیور از میان ابرها به فضا می رود گرفت. وقتی روی زمین فرود آمدند، او عکسها را پست کرد تا ۱۸۰۰ دنبالکننده او در توییتر بتوانند آنها را ببینند.اما چند ساعت بعد، خبرگزاریهایی بی بی سی، ای بی سی و ... با او تماس گرفتند و یک هزار نفر او را در توییتر دنبال کردند، طوری که مجبور شد، سیستم آگاهسازی آیفون را که از وجود دنبالکنندهها مطلع میکرد، خاموش کند، تا شارژ باطری آیفوناش خالی نشود!
استفانی که دنبالکنندههای محدودی داشت و بیشتر در مورد ورزش توییت میکرد، انتظار نداشت که اینقدر مشهور شود. البته افراد دیگر هم در هواپیما، از صحنه عکس گرفته بودند، اما تنها همین زن ۳۳ ساله که شغلش برنامهریزی مراسم است، عکسها را به توییتر فرستاده بود.استفانی میگوید: "تماشای آخرین پرواز شاتل اندیور الهامبخش است و تماشای این صحنه از زاویهای متفاوت، جالب است
بازگشت رِئا
رئا پس از اختفا توسط تایتان، قمر بزرگتر زحل، دوباره پدیدار میشود. اختفا پدیدهای آسمانیست که در آن یک توده بزرگ، جرمی دوردست را در مسیر دید ما میپوشاند. چنین وقایعی، دانشمندان را در تصحیح درکشان از مدارهای اقمار زحل یاری میکنند. در این تصویر، تایتان ۱ میلیون کیلومتر و رئا ۲/۳ میلیون کیلومتر از کاسینی (فضاپیمای ناسا) فاصله دارند. این تصویر توسط فضاپیمای کاسینی در ۲۷ اکتبر ۲۰۰۹ گرفته شده است. مقیاس، ۶ کیلومتر در پیکسل برای تایتان و ۱۴ کیلومتر در پیکسل برای رئا میباشد. پدیدهای شبیه به این، پنجشنبه گذشته، ۹ تیر ماه، از زمین قابل رویت بود که طی آن سیاره زهره توسط هلال باریک ماه پنهان شد
Image Credit: NASA/JPL/Space Science Institute
اثرات مخابراتی و بیولوژیکی توفانهای خورشیدی/ وقوع توفان در سال 2012
رئیس مرکز تحقیقات اختر فیزیک مراغه گفت: توفان عظیم خورشیدی که اخیرا رخ داده است، ذرات باداری بسیار پر انرژی را به سمت سیارات گسیل کرد که موجب افزایش میزان اشعه ماورا بنفش از همین رو پژوهشگران کشور تحقیقات وسیعی را آغاز کرده اند.
به گزارش خبرنگار مهر، توفانهای خورشیدی که هرازگاهی در سطح خورشید اتفاق می افتد در واقع ذرات باردار بسیار پر انرژی هستند که با سرعت هزار کیلومتر در ساعت خورشید را ترک می کنند و به فضای میان سیارات می رسند.
در دوره جدید فعالیت های خورشیدی توفان عظیمی را ایجاد کرده است که موجب افزایش پرتوهای ماورا بنفش می شود این پرتوها در طیف نور خورشید دارای طول موج کوتاه و انرژی زیاد است که می تواند باعث بیماریهای پوستی، چشمی، تخریب ژنتیکی dna و اختلال در سیستم ایمنی بدن، پیری زودرس در انسان شود.
دکتر علی عجب شیری زاده - رئیس مرکز تحقیقات اختر فیزیک مراغه در گفتگو با خبرنگار مهر، توفانهای خورشیدی را ذراتی از جنس الکترون و پروتون و یونهای سنگین دانست و افزود: این ذرات در پی انفجارات سطح خورشید از آن جدا شده و به سوی فضا و از جمله زمین رها می شوند. این طوفانها بعد از چند روز به زمین رسیده و موجب اختلالاتی به صورت القای مغناطیسی در خطوط انتقال نیرو می شوند.
وی با اشاره به توفان اخیر خورشیدی، اظهار داشت: این توفان حالت استثنایی دارد چرا که سرعت ذرات باردار آن بسیار زیاد است و اثرات مخربی بر روی زمین برجای می گذارد.
وی افزایش حد اشعه فرابنفش (uv) را یکی از اثرات این پدیده نام برد و ادامه داد: حد مجاز اشعه uv حدود 8 است ولی با ایجاد توفان خورشیدی این حد به میزان 10 رسیده است که می تواند اثرات بیولوژیکی و مخابراتی ایجاد کند.
عجب شیری زاده با بیان اینکه هر 11 سال یک بار فعالیت آن به اوج و سپس به حضیض می رسد، اضافه کرد: به این حالت چرخه فعالیت خورشید می گویند که بر اثر این فعالیت ها لکه های سیاه بر روی خورشیدی ایجاد می شود.
وی خاطر نشان کرد: در چرخه جدید فعالیت خورشیدی انتظار داشتیم که با افزایش تعداد لکه های خورشیدی، فعالیت آن بیشتر شود ولی این امر اتفاق نیفتاد و تعداد لکه های سطح خورشید قابل ملاحظه نیست که این حالت نشان می دهد که فعالیت های خورشیدی در درون آن متوقف و به یک باره ذرات از خورشید دور شده و توفان عظیم خورشیدی را ایجاد کرده است.
رئیس مرکز تحقیقات نجوم و اختر فیزیک مراغه با اشاره به اثرات توفانهای خورشیدی بر زمین، یادآور شد: کمربند مغناطیسی زمین می تواند ذرات باردار رها شده از خورشید را در خود نگهدارد ولی در این پدیده این سپر زمین قادر به نگهداری این ذرات نبود و اثراتی را بر روی خطوط مخابراتی و سلامت انسان گذاشته است.
عجب شیری زاده با اشاره به اثرات این ذرات بر روی سیارات دیگر، خاطر نشان کرد: ذرات باردار علاوه بر زمین به سایر سیارات از جمله سیاره مریخ که بعد از زمین قرار دارد رسیده و اثراتی را برجای گذاشته است. علاوه بر این اختلالاتی را در بخش مخابرات ماهواره ها ایجاد می کند.
این محقق اخترفیزیک بر تغییرات اقلیم ناشی از توفانهای خورشیدی تاکید کرد و ادامه داد: تابشهای خورشید بر هر مترمربع به طور متوسط 1365 وات انرژی می دهد و در صورتی که این میزان افزایش یابد موجب تغییرات اقلیم و در نتیجه خشکسالی مواجه می شویم.
توفان خورشیدی دیگر در 2012
وی همچنین به توفان عظیم خورشیدی در سال 2012 اشاره کرد و گفت: از ماه دسامبر فعالیت خورشید به آهستگی رو به افزایش میرود و مطالعات نشان می دهد که یک توفان خورشیدی در سال 2012 به زمین میرسد که ممکن است خسارات جدی به ساختارهای اجتماعی و اقتصادی وارد کند.
وی افزود: توفان خورشیدی 2012 منجر به آزاد شدن میزان زیادی انرژی و تشعشعات می شود. این فورانها میتواند به زمین نیز برسد و سبب ایجاد توفانهای ژئو مغناطیسی زمین شود.
تحقیقات پژوهشگران کشور
رئیس مرکز تحقیقات مراغه به آغاز تحقیقات این مرکز بر روی اثرات توفانهای خورشیدی خبر داد و گفت: پژوهشگران این مرکز پروژه هایی را در زمینه های محاسبه اثرات توفانهای خورشیدی، اثرات این توفانها بر روی سیارات و همچنین اثرات آن بر روی ماهواره های مخابراتی در دست اجرا دارند.
منبع "خبرگزاری مهر"
زندگیت رو روی یک قاعده بنا کن
نه یک استثناء
اِریخ کارکوشکا (Erich Karkoschka)، محقق دانشگاه آریزونا نخستین اندازهگیری دقیق را انجام داد و به این نتیجه رسید که یک روز در نپتون برابر است با: 15 ساعت و 57 دقیقه و 59 ثانیه.
از زمان گالیله که برای نخستین بار لکهی سرخ مشتری را رصد کرد تا امروز این اندازهگیری یکی از بزرگترین پیشرفتها در اندازهگیری دورهی چرخش یک سیاره گازی محسوب میشود.
برخلاف سیارههای سنگی که به نظر میرسد مانند توپهایی صلب به شیوهای ساده حول میچرخند سیارههای گازی بیشتر شبیه به حبابهای عظیمی از مایع رفتار میکنند. دانشمندان بر این باورند که سیارههای گازی عمدتاً از یخ و گاز در اطراف هستهی کوچک جامدی تشکیل شدهاند و به همین علت چرخش آنها با پیچیدگیهایی همراه است. این پیچیدگیها اندازهگیری دقیق دورهی چرخش را برای منجمان سخت میکند.
در دههی 1950 میلادی هنگامی که نخستین رادیو تلسکوپ حرفهای ساخته شد منجمان متوجه شدند که مشتری امواج رادیویی از خود ساطع میکند. این امواج از میدان مغناطیسی حاصل از چرخش هستهی داخلی سیاره ساطع میشدند. اما هیچ نشانهای از گسیل این امواج از سیارههای گازی دیگر بدست نیامد زیرا بادهای خورشیدی این امواج را از بین میبرند و آنها هرگز به زمین نمیرسند.
برای اندازهگیری امواج رادیویی لازم بود فضاپیماهایی به این سیارهها فرستاده شود . هنگامی که ویجر 1 و 2 از کنار زحل میگذشتند امواج رادیویی این سیاره را ثبت کردند. همینطور توانستند از اورانوس و نپتون نیز امواجی دریافت کنند. دانشمندان با توجه به این موضوع گمان کردند که دورهی چرخش این سیارهها را به درستی تخمین زدهاند. اما 15 سال بعد هنگامی که کاسینی به زحل رسید امواج رادیویی که ثبت میکرد نسبت به گذشته 1 درصد تفاوت داشت. برای سیارهای با جرم زحل عیرممکن بود که این یک درصد در این فاصله زمانی کوتاه ایجاد شود. زیرا سیارههای گازی عظیم به اندازهی کافی اندازهحرکت زاویهای دارند تا برای میلیاردها سال دورهی چرخش ثابتی داشته باشند.
نکتهی عجیبتر این بود که کاسینی نشان داد که قطب شمال و جنوب زحل با سرعتهای متفاوتی میچرخند. و این زمانی بود که دانشمندان متوجه شدند میدان مغناطیسی مِلاک مناسبی برای سنجش دورهی چرخش نیست.
به جای استفاده از فضاپیمایی چند میلیارد دلاری، کارکوشکا تصویرهای قدیمی تلسکوپ فضایی هابل را، از 20 سال پیش تا به حال، بررسی کرد. با صبر و ارادهای قوی در بیش از 500 تصویر عارضههای متمایز و مهم را دنبال و جزئیات را ثبت کرد. دانشمندان بسیاری پیش از او این تصویرها را تحلیل کرده بودند اما هیچکدام 500 تصویر را دنبال نکرده بودند.
کارکوشکا پس از بررسی متوجه شد که چرخش نپتون سریعتر از آن مقداری است که از اطلاعات ویجر بدست آمده و دو عارضهی سطحی آن بسیار یکنواخت و پیوسته در حال چرخشاند. چرخش منظم این دو نشاندهندهی ارتباط آنها با سطح داخلی نپتون بود اگرچه علت و چگونگی این ارتباط هنوز مشخص نیست.
پس از این نتیجهها کارکوشکا تصویرهای ویجر را که در سال 1989/1368 از نپتون گرفته شده بود را بررسی کرد زیرا این تصویرها از کیفیت بهتری نسبت به تصویرهای هابل برخوردار بودند. او به دنبال عارضههای دیگری بود که نزدیک به این دو عارضهی اصلی بودند. شش عارضهی دیگر نیز یافت شد که همه با سرعتی مشابه با موارد قبلی میچرخیدند و بر اساس سرعت همین عارضهها او توانست دورهی چرخش نپتون را اندازه بگیرد.
چند روزه نمی تونم برم تو خودم!
فکر کنم از درون فیلتر شدم
نخستین سیاهچاله کشفشده در سال ۱۹۷۲، یعنی سیاهچاله دجاجه ایکس-۱، به تازگی فاصلهاش از زمین و در نتیجه جرمش را آشکار کرده است. به علاوه یافتههای جدید حاکی از آن هستند که این سیاهچاله در حال چرخش به دنیا آمده است.
سیاهچاله دجاجه ایکس -۱ (Cygnus X-۱) در سال ۱۹۷۲ میلادی به عنوان یک سیاهچاله احتمالی مطرح شد ولی تخمین فاصله این جرم کیهانی تا زمین همواره بسیار دشوار بوده است. این امر به نوبه خود باعث مشکل بودن تعیین ویژگیهای اساسی این سیاهچاله مانند جرم و سرعت چرخشش بود.
اخیرا یک تیم از پژوهشگران مرکز اخترفیزیک هاروارد-اسمیتسونی در آمریکا با استفاده از آرایهٔ بزرگی از رادیوتلسکوپها به مطالعه این سیاهچاله و اندازهگیری اختلاف منظر آن پرداختند. با توجه به میزان اختلاف منظر به دست آمده یا همان تغییرات اندک موقعیت ظاهری اجرام کیهانی در نتیجه حرکت زمین به دور خورشید، سیاهچاله دجاجه ایکس-۱ تقریبا در فاصله ۶۰۰۰ سال نوری از زمین واقع است.
نتایج این پژوهش به همراه اطلاعات دیگر به دست آمده همچنین نشان میدهند که این سیاهچاله جرمی حدودا ۱۴/۸ برابر خورشید دارد و با سرعت زیادی به دور خود میچرخد.
چند روزه نمی تونم برم تو خودم!
فکر کنم از درون فیلتر شدم
در حال حاضر 1 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربران و 1 مهمان ها)