چرا شب مثل روز روشن نيست؟ ( پارادوكس اولبرس)

[Astronomer]

چرا شب مثل روز روشن نيست؟

1) چون در شب خورشيد در آسمان وجود نداره!
2) چون ماه نورش كمه!
3) چون تعداد ستاره هاي آسمون كمه!
4) چون خدا رو شكر هنوز انسان نميتونه به اندازه كافي نور اضافي توليد كنه!

بنظرتون جواب اين سؤال چي ميتونه باشه؟

دوست دارم جواب اين سؤال رو بديد! كاملا جدي پرسيدم.

شما ميتوانيد چند گزينه رو هم دليل بدونيد!

در نهايت ميخوام پس از مشغول كردن اذهان چيزي رو بيان كنم با نام پارادوكس اولبرس!

اخطار: افرادي كه با اين مسئله آشنايي دارن ميتونن درمورد پارادوكس اولبرس توضيح بدن ولي ماهيت تاپيك رو بهم ميريزه!

اين يكي از اون تاپيك هايي هست كه گفته بودم ميخوام با بحث جمعي پيش ببرمش! (تو پيشنهادات جهت ارتقاء سايت گفته بودم!)

[mohsen4465]

من اصلاً متوجه قضیه ابهام برانگیز سوالی به این سادگی نمیشم؟
و عجیبتر از اون اینکه سوال ساده ای مثل این اسم هم داره، پارادوکس اولبر؟

حالا آقای اولبر رو میگیم هم دوران آقای نیوتن بود خیلی چیزها هنوز کشف نشده بود. اما در تعجبم چطور بین این همه منجم قرن 21یی هیچکس نتونسته به درستی به این سوال پاسخ بده!

نه احتیاج به اندازه گیری و بررسی ابعاد و اندازه عالم داره نه احتیاج به محاسبات پیشرفته. براحتی این مسئله رو از روی قدر ظاهری اجرام آسمان میشه حل کرد (البته ضایعست بگیم حل کرد، بهتره بگیم پاسخ داد چون ذهنی هم براحتی بدست میاد). خب برای جواب دادن به این سوال باید قدرظاهری خورشید رو در یک طرف و قدرظاهری ماه کامل+ستارگان رو در طرف دیگه قرار داد و با هم مقایسه کرد. در یک سمت خورشید با قدر 26.74- قرار میگیره. در طرف دیگه قدر ماه کامل در بهترین حالت ممکن 12.92- و قدر مجموع تمامی ستارگان آسمان شب 6.5- قرار میگیره که البته باید جمعشون کنیم:

بنابراین قدر ستارگان در مقابل قدر ماه تقریباً هیچه (از همین حالا فکرشو بکنین چه نتیجه ای واسه خورشید قراره بدست بیاریم):

قدر خورشید - قدر ماه = تفاوت قدر
13.82 = تفاوت قدر

جواب برابره با 370061 برابر. یعنی خورشید به طور تقریبی 370000 بار از ماه کامل (در بهترین حالت) بهمراه ستارگان زمینه آسمان درخشانتره. یعنی روشن ترین شب ها 370 هزار بار تاریکتر از روزن. فکر نمیکنم دیگه جای بحثی باقی مونده باشه.

[پیمان اکبرنیا]

من اصلاً متوجه قضیه ابهام برانگیز سوالی به این سادگی نمیشم؟
و عجیبتر از اون اینکه سوال ساده ای مثل این اسم هم داره، پارادوکس اولبر؟

حالا آقای اولبر رو میگیم هم دوران آقای نیوتن بود خیلی چیزها هنوز کشف نشده بود. اما در تعجبم چطور بین این همه منجم قرن 21یی هیچکس نتونسته به درستی به این سوال پاسخ بده!

نه احتیاج به اندازه گیری و بررسی ابعاد و اندازه عالم داره نه احتیاج به محاسبات پیشرفته. براحتی این مسئله رو از روی قدر ظاهری اجرام آسمان میشه حل کرد (البته ضایعست بگیم حل کرد، بهتره بگیم پاسخ داد چون ذهنی هم براحتی بدست میاد). خب برای جواب دادن به این سوال باید قدرظاهری خورشید رو در یک طرف و قدرظاهری ماه کامل+ستارگان رو در طرف دیگه قرار داد و با هم مقایسه کرد. در یک سمت خورشید با قدر 26.74- قرار میگیره. در طرف دیگه قدر ماه کامل در بهترین حالت ممکن 12.92- و قدر مجموع تمامی ستارگان آسمان شب 6.5- قرار میگیره که البته باید جمعشون کنیم:

بنابراین قدر ستارگان در مقابل قدر ماه تقریباً هیچه (از همین حالا فکرشو بکنین چه نتیجه ای واسه خورشید قراره بدست بیاریم):

قدر خورشید - قدر ماه = تفاوت قدر
13.82 = تفاوت قدر

جواب برابره با 370061 برابر. یعنی خورشید به طور تقریبی 370000 بار از ماه کامل (در بهترین حالت) بهمراه ستارگان زمینه آسمان درخشانتره. یعنی روشن ترین شب ها 370 هزار بار تاریکتر از روزن. فکر نمیکنم دیگه جای بحثی باقی مونده باشه.

نه فکر کنم صورت مساله رو درست متوجه نشدید.

قضیه اینه که در آسمان میلیاردها ستاره داریم. یک سری را چشم ما بدون ابزار میبینه ولی بقیه را که نمیبینیم باز هم نورشون به ما میرسه. اگر با این فرض کل روشنایی این ستاره ها را جمع کنیم باید آسمون روشن دیده بشه. این نتیجه که قدر مجموع ستاره های آسمان را منفی 7.5 به دست آوردید اشتباهه

[mohsen4465]

نه فکر کنم صورت مساله رو درست متوجه نشدید.

قضیه اینه که در آسمان میلیاردها ستاره داریم. یک سری را چشم ما بدون ابزار میبینه ولی بقیه را که نمیبینیم باز هم نورشون به ما میرسه. اگر با این فرض کل روشنایی این ستاره ها را جمع کنیم باید آسمون روشن دیده بشه. این نتیجه که قدر مجموع ستاره های آسمان را منفی 7.5 به دست آوردید اشتباهه

من نمیگم آسمون شب روشن نیست بلکه گفتم 370 هزار بار تاریکتر از روزه. چشمان ما هم برای روز تکامل یافته و قادر به تشخیص واقعی نور شب نیست (سلول های استوانه ای چشم ما آستانه تحریک خاصی دارن و کم تر از اون مقدار تحریک نمیشن). چه بسا اگه چشمانی بسیار حساستر داشتیم آسمون شب رو بسیار پرنور میدیدیم (مثل عکاسی های طولانی مدت). فرض کنین آسمون شب کاملاً ثابته و ما فرصت داریم تا زمان بینهایت فیلم رو نوردهی کنیم. در این صورت قضیه آقای اولبر به واقعیت تبدیل میشد و بعد از مدت زمانی طولانی یک صفحه ی سفید داشتیم. اما این رو هم در نظر بگیرین که اگه همین کار رو تو روشنایی روز انجام بدیم چه اتفاقی میافته. فکر کنم در عرض یکی دو دقیقه به اون صفحه ی سفید برسیم. بنابراین روز روشن تر از شب خواهد بود. دلیلش هم اینه که قبل از رسیدن روشنایی شب به روشنایی روز به مرز دنیای مرئی میرسیم. در واقع ما به ستارگان بسیار بسیار بیشتری احتیاج داریم تا بر تاریکی شب غلبه کنیم اما در ازای این ستارگان بیشتر باید دورتر بریم که البته قبل از رسیدن به مقصودمون به مرز دنیای مرئی میرسیم. حالا دیگه فکر کنم بحث واقعاً تموم شد.

ضمناً در مورد غلط بودن قدر مجموع من این عدد رو از ویکی پدیا استخراج کردم و کاملاً صحیحه.

[المپیاد نجوم]

تو صفحه ی قبل جواب کاملا درست داده شده.وقتی داریم روشنایی رو حساب می کنیم یه انتگرال می گیریم که اشتباهه محضه حدود انتگرال رو صفر تا بی نهایت بذاریم.درست به همون دلایلی که گفته شد.(عمر عالم و...)

[Ehsan]

من اصلاً متوجه قضیه ابهام برانگیز سوالی به این سادگی نمیشم؟
و عجیبتر از اون اینکه سوال ساده ای مثل این اسم هم داره، پارادوکس اولبر؟

حالا آقای اولبر رو میگیم هم دوران آقای نیوتن بود خیلی چیزها هنوز کشف نشده بود. اما در تعجبم چطور بین این همه منجم قرن 21یی هیچکس نتونسته به درستی به این سوال پاسخ بده!

نه احتیاج به اندازه گیری و بررسی ابعاد و اندازه عالم داره نه احتیاج به محاسبات پیشرفته. براحتی این مسئله رو از روی قدر ظاهری اجرام آسمان میشه حل کرد (البته ضایعست بگیم حل کرد، بهتره بگیم پاسخ داد چون ذهنی هم براحتی بدست میاد). خب برای جواب دادن به این سوال باید قدرظاهری خورشید رو در یک طرف و قدرظاهری ماه کامل+ستارگان رو در طرف دیگه قرار داد و با هم مقایسه کرد. در یک سمت خورشید با قدر 26.74- قرار میگیره. در طرف دیگه قدر ماه کامل در بهترین حالت ممکن 12.92- و قدر مجموع تمامی ستارگان آسمان شب 6.5- قرار میگیره که البته باید جمعشون کنیم:

بنابراین قدر ستارگان در مقابل قدر ماه تقریباً هیچه (از همین حالا فکرشو بکنین چه نتیجه ای واسه خورشید قراره بدست بیاریم):

قدر خورشید - قدر ماه = تفاوت قدر
13.82 = تفاوت قدر

جواب برابره با 370061 برابر. یعنی خورشید به طور تقریبی 370000 بار از ماه کامل (در بهترین حالت) بهمراه ستارگان زمینه آسمان درخشانتره. یعنی روشن ترین شب ها 370 هزار بار تاریکتر از روزن. فکر نمیکنم دیگه جای بحثی باقی مونده باشه.

قبل از این که به شما بابت ِ حل ِ این پارادوکس ِ دیرینه ِ جناب ِ اولبرس ِ نادان (اسمش اولبرس هستش، س جزو ِ اسم هستش نه پس وند ِ ربط در انگلیسی این هم صفحه ی همون طراح ِ پارادوکس ) و کمک به این همه دانشمند و کیهان شناس تبریک بگم باید عرض کنم که شما متن ِ پارادوکس رو درست متوجه نشدید.

پارادوکس از این جا شروع می شه: مگر ما نمی گیم (البته ما نه! بلکه دانشمندان ِ زمان ِ نیوتون!) که جهان نا متناهیه؟ خوب! از طرفی هم به صورت ِ همگن پر از ستاره است؟ خوب! هیچی دیگه این طوری هر کدوم از خط ِ دید ِ ما به یک ستاره می رسه پس آسمان ِ شب از آسمان ِ روز روشنتر میشه البته اگر اثر ِ ستاره ها توی ِ روز رو حساب نکنیم!!!!! (ربطی هم به میزان ِ چگالی ِ عالم نداره! هر چه قدر هم چگالی ِ عالم کم باشه (ولی صفر نباشه) اما اگر جهان بی نهایت باشه نهایتا این اتفاق که آسمان بسیار روشن خواهد شد می افته) خوب ما میبینیم که آسمان ِ شب تاریکه! این تناقض هستش.

نهایتا با کشف ِ این که عالم متناهی هستش این پارادوکس برطرف شد.


اگر این فرضهایی رو که گفتم انجام دادید و باز هم نتیجه ی ِ محاسباتتون همون شده بدونید که اشتباه کردید.

(ببخشید اگر لحنم تمسخر آمیز بود چون لحن ِ شما خیلی تمسخر آمیز بود اون هم در قبال ِ انسانهایی قابل ِ احترام!)

[mohsen4465]

قبل از این که به شما بابت ِ حل ِ این پارادوکس ِ دیرینه ِ جناب ِ اولبرس ِ نادان (اسمش اولبرس هستش، س جزو ِ اسم هستش نه پس وند ِ ربط در انگلیسی این هم صفحه ی همون طراح ِ پارادوکس ) و کمک به این همه دانشمند و کیهان شناس تبریک بگم باید عرض کنم که شما متن ِ پارادوکس رو درست متوجه نشدید.

پارادوکس از این جا شروع می شه: مگر ما نمی گیم (البته ما نه! بلکه دانشمندان ِ زمان ِ نیوتون!) که جهان نا متناهیه؟ خوب! از طرفی هم به صورت ِ همگن پر از ستاره است؟ خوب! هیچی دیگه این طوری هر کدوم از خط ِ دید ِ ما به یک ستاره می رسه پس آسمان ِ شب از آسمان ِ روز روشنتر میشه البته اگر اثر ِ ستاره ها توی ِ روز رو حساب نکنیم!!!!! (ربطی هم به میزان ِ چگالی ِ عالم نداره! هر چه قدر هم چگالی ِ عالم کم باشه (ولی صفر نباشه) اما اگر جهان بی نهایت باشه نهایتا این اتفاق که آسمان بسیار روشن خواهد شد می افته) خوب ما میبینیم که آسمان ِ شب تاریکه! این تناقض هستش.

نهایتا با کشف ِ این که عالم متناهی هستش این پارادوکس برطرف شد.


اگر این فرضهایی رو که گفتم انجام دادید و باز هم نتیجه ی ِ محاسباتتون همون شده بدونید که اشتباه کردید.

(ببخشید اگر لحنم تمسخر آمیز بود چون لحن ِ شما خیلی تمسخر آمیز بود اون هم در قبال ِ انسانهایی قابل ِ احترام!)

البته من از اون حرفی که زدم منظور خاصی نداشتم ولی با این حال اگه کسی ناراحت شد ازش معذرت میخوام.


یه چیز دیگه در مورد اون نوشته شما که قرمز کردم بگم و اون اینکه اگه پارادوکس البرس وجود نداشت مثل این بود که تمام سطح آسمون رو با خورشید بپوشونیم. بنابراین روشنایی روز و شب دقیقاً یکسان بود چون خورشید بهمون اندازه که به این مجموعه نور اضافه میکنه به همون اندازه هم سایه ایجاد میکنه (روی ستارگان زمینه رو میپوشونه). در نتیجه شب و روز دقیقاً روشنایی یکسانی داشتن. جالبتر از اون اینکه اگه این پارادوکس وجود نداشت توی جهان هیچ سیاره زمین مانندی هم وجود نداشت و همه موجودات سطح اونها کباب میشدن! بنابراین نتیجه میگیریم که میلیاردها سال بعد که نور ستارگان دوردست فرصت کافی برای رسیدن به ما رو پیدا کنن اونوقت همه ما کباب میشیم. البته فکر میکنم این اتفاق برای تمام دنیا میافته. بنابراین نتیجه میگیریم که جهان در یک اجاق داغ بسیار گرم و سوزان تبخیر میشه و از بین میره (البته بعدش نمیدونم چی میشه!). بنظرتون درست نمیگم؟ شاید بتونیم اینو بعنوان یک فرضیه جدید عنوان کنیم مشهور بشیم.

[smhm]

یه سوال:
اگر ما بیاییم قرص خورشید را مثلا به چند میلیارد تکه تقسیم کنیم و تکه ها را بطور همگن در آسمان روز پخش کنیم در اینصورت هر تکه ای مثل یک ستاره خواهد درخشید.
حال آیا در این وضعیت هم آسمان مثل آسمان قبلی (که تکه ها یجا جمع بود) روشن است یا تاریک؟؟

همین سوال را می توان بالعکس هم مطرح کرد:
اگر ما بیاییم مثلا همه نوار راه شیری را در یک مساحت کوچکی به اندازه قرص ماه جمع کنیم چه اتفاقی می افته؟ آیا باز هم روشنایی آسمان مثل دفعه قبل است؟ یا تغییر خواهد کرد؟

من فکر می کنم در تعریف مفهوم قدر یکسری ابهاماتی وجود داره.
چند سال پیش که همچون سوالاتی برام پیش اومد به این نتیجه رسیدم که ما باید مفهوم قدر نقطه ای را با قدر مساحتی جدا کنیم.
به نظرم تمام فرمول هایی که برای محاسبه قدر و حتی قدر مجموع در کتابها وجود دارد مربوط به قدر نقطه ای است در حالیکه برای محاسبه قدر مساحتی باید فرمول های جدید تعریف شود (بنده در هیچ کتاب یا سایتی چیزی در این مورد دستگیرم نشد.)

مثلا ما برای محاسبه قدر یک خوشه یا کهکشان از فرمول قدر مجموع استفاده می کنیم که به نظرم درست نیست. چون قدر مجموع بر این اساس است که ما نور همه ستاره ها را در یک نقطه جمع کنیم در حالیکه عملا در خوشه ها نور در یک نقطه جمع نمی شود بلکه در یک مساحت جمع می شود. این مساحت هر چه پهن تر باشد روشنایی در کل ضعیف تر است و هرچه محدودتر باشد روشنایی قوی تر خواهد بود و به سمت قدر نقطه ای میل می کند.

[mohsen4465]

یه سوال:
اگر ما بیاییم قرص خورشید را مثلا به چند میلیارد تکه تقسیم کنیم و تکه ها را بطور همگن در آسمان روز پخش کنیم در اینصورت هر تکه ای مثل یک ستاره خواهد درخشید.
حال آیا در این وضعیت هم آسمان مثل آسمان قبلی (که تکه ها یجا جمع بود) روشن است یا تاریک؟؟

همین سوال را می توان بالعکس هم مطرح کرد:
اگر ما بیاییم مثلا همه نوار راه شیری را در یک مساحت کوچکی به اندازه قرص ماه جمع کنیم چه اتفاقی می افته؟ آیا باز هم روشنایی آسمان مثل دفعه قبل است؟ یا تغییر خواهد کرد؟

من فکر می کنم در تعریف مفهوم قدر یکسری ابهاماتی وجود داره.
چند سال پیش که همچون سوالاتی برام پیش اومد به این نتیجه رسیدم که ما باید مفهوم قدر نقطه ای را با قدر مساحتی جدا کنیم.
به نظرم تمام فرمول هایی که برای محاسبه قدر و حتی قدر مجموع در کتابها وجود دارد مربوط به قدر نقطه ای است در حالیکه برای محاسبه قدر مساحتی باید فرمول های جدید تعریف شود (بنده در هیچ کتاب یا سایتی چیزی در این مورد دستگیرم نشد.)

مثلا ما برای محاسبه قدر یک خوشه یا کهکشان از فرمول قدر مجموع استفاده می کنیم که به نظرم درست نیست. چون قدر مجموع بر این اساس است که ما نور همه ستاره ها را در یک نقطه جمع کنیم در حالیکه عملا در خوشه ها نور در یک نقطه جمع نمی شود بلکه در یک مساحت جمع می شود. این مساحت هر چه پهن تر باشد روشنایی در کل ضعیف تر است و هرچه محدودتر باشد روشنایی قوی تر خواهد بود و به سمت قدر نقطه ای میل می کند.

این سوال برای من هم پیش اومد و سوال خیلی مفهومی و جالبی هست. شما اگر خورشید رو تکه تکه کنید و در آسمان پخش کنید درست است که قدر هر تکه ی آن کم میشود اما روشنایی سطح زمین کاهش پیدا نخواهد کرد. دلیلش هم قدر مجموع هست که برابر با همون قدر خورشید یک تکه است. تنها اتفاقی که میافتد این است که آسمان بجای رنگ آبی سفید رنگ (و یا شاید خاکستری) خواهد بود. تو محاسباتم در بالا اگر دقت کنین به جواب میرسید. اگر تمام ستارگان آسمان شب را در کنار هم قرار دهید در نهایت به ستاره ای با قدر 6.5- میرسید که همانقدر نور بر زمین میتاباند که ستارگان واقعی میتابانند.

[رخساره روشنی]

درود بر دوستان من تازه این تاپیک رو دیدم
توی یکی از سخنرانی های دکتر میرترابی شنیدم که زمان پیدایش جهان دوره غلبه نور بر ماده بوده چون اون موقع به خاطر تراکم و نزدیکی مواد عالم به هم نور بیشتر از ماده بوده ولی
پس از گذشتن میلیارد ها سال و انبساط عالم دوره ای که ما تقریبا در اون هستیم علبه ماده بر نور هست وفضای میان ستاره ای هم از ماده تاریک پر شده و به خاطر همین هم با اینکه ستاره هه و اجرام دیگه عالم تعدادشون واقعا زیاده باز هم عالم تاریکه !!!!

دوستان عزیز من این رو گفتم که بدونم آیا درست هست یا نه ؟؟؟ خبری نبود سوالی بود .
هیچ کس توجه نکرد چرا منم مثلا نظر دادم ها ؟؟؟؟

[Ehsan]

یه سوال:
اگر ما بیاییم قرص خورشید را مثلا به چند میلیارد تکه تقسیم کنیم و تکه ها را بطور همگن در آسمان روز پخش کنیم در اینصورت هر تکه ای مثل یک ستاره خواهد درخشید.
حال آیا در این وضعیت هم آسمان مثل آسمان قبلی (که تکه ها یجا جمع بود) روشن است یا تاریک؟؟

همین سوال را می توان بالعکس هم مطرح کرد:
اگر ما بیاییم مثلا همه نوار راه شیری را در یک مساحت کوچکی به اندازه قرص ماه جمع کنیم چه اتفاقی می افته؟ آیا باز هم روشنایی آسمان مثل دفعه قبل است؟ یا تغییر خواهد کرد؟

من فکر می کنم در تعریف مفهوم قدر یکسری ابهاماتی وجود داره.
چند سال پیش که همچون سوالاتی برام پیش اومد به این نتیجه رسیدم که ما باید مفهوم قدر نقطه ای را با قدر مساحتی جدا کنیم.
به نظرم تمام فرمول هایی که برای محاسبه قدر و حتی قدر مجموع در کتابها وجود دارد مربوط به قدر نقطه ای است در حالیکه برای محاسبه قدر مساحتی باید فرمول های جدید تعریف شود (بنده در هیچ کتاب یا سایتی چیزی در این مورد دستگیرم نشد.)

مثلا ما برای محاسبه قدر یک خوشه یا کهکشان از فرمول قدر مجموع استفاده می کنیم که به نظرم درست نیست. چون قدر مجموع بر این اساس است که ما نور همه ستاره ها را در یک نقطه جمع کنیم در حالیکه عملا در خوشه ها نور در یک نقطه جمع نمی شود بلکه در یک مساحت جمع می شود. این مساحت هر چه پهن تر باشد روشنایی در کل ضعیف تر است و هرچه محدودتر باشد روشنایی قوی تر خواهد بود و به سمت قدر نقطه ای میل می کند.

جواب ِ آقای ِ محسن برای ِ قسمت ِ اول ِ سوالتون تقریبا درسته و روشنایی تغییر نمی کنه.

اما ابهاماتی که فرمودید. درسته اغلب از قدر ِ مجموع استفاده می شه اما مفهومی هم وجود داره به اسم ِ قدر ِ سطحی که معمولا قدر ِ یک جسم در هر دقیقه یِ قوسی ِ مربع رو حساب می کنند. در کاتالوگهای ِ دقیقتر ِ اجرام این قدر هم ذکر می شه چون معیاری هستش از سختی یا راحتی ِ دیده شدن ِ جسم. یعنی همون انتظاری که شما دارید.

درود بر دوستان من تازه این تاپیک رو دیدم
توی یکی از سخنرانی های دکتر میرترابی شنیدم که زمان پیدایش جهان دوره غلبه نور بر ماده بوده چون اون موقع به خاطر تراکم و نزدیکی مواد عالم به هم نور بیشتر از ماده بوده ولی
پس از گذشتن میلیارد ها سال و انبساط عالم دوره ای که ما تقریبا در اون هستیم علبه ماده بر نور هست وفضای میان ستاره ای هم از ماده تاریک پر شده و به خاطر همین هم با اینکه ستاره هه و اجرام دیگه عالم تعدادشون واقعا زیاده باز هم عالم تاریکه !!!!

من می خواستم این سوال رو بحث کنم اما یادم رفت

ماده ِ تاریک کلا بر همکنشی با نور نداره و شفاف هستش. اسمش شما رو به اشتباه نندازه!

اما غلبه ی ِ نور در کیهان شناسی معنی ِ دیگه ای داره. می دونیم که پرتو های ِ نور یک فشاری دارند (البته قدرت ِ پرتو های ِ نوری که ما باهاشون طرفیم خیلی کمه و فشارش احساس نمی شه اما در اصل اگر پرتوی ِ نوری بسیار قدرتمند باشه یک فشار ایجاد می کنه که در اثر ِ اون فشار به اجسام نیرو وارد میشه) به این فشار می گن فشار ِ تابشی. منظور از غلبه ی ِ نور یا غلبه ی ماده ، غلبه یِ تاثیرشون هست. تاثیر ِ نور ایجاد ِ یک فشار ِ رو به بیرون بوده یعنی نور باعث میشه به جهان از درون نیرو وارد بشه و جهان منبسط بشه. غلبه ی ِ ماده دقیقا بر عکس ِ اینه چون ماده اثر ِ گرانشی داره و انبساط رو کند می کنه.

اگر حتی بعد از شروع ِ غلبه یِ ماده ما در جهان چشم باز می کردیم احتمالا باز هم اون رو خیلی روشن می دیدیم چون که غلبه ی ِ نور فقط در نورهای ِ بسیار بسیار قوی اتفاق می افته ولی اگر قدری ضعیفتر باشه دیگه نور غالب نیست (نور ِ قویترین ستاره ها در سطحشون باز هم اینقدر قدرت ندارند که فشار ِ قابل ِ توجهی ایجاد کنن) اما چون خیلی وقته از غلبه ی ِ نور گذشته اون ضعیف شده و مقدارش خیلی کمه (همون تابش ِ زمینه ی ِ کیهان باقی ِ همون نوره)

به نظرم متن ِ پارادوکس ِ اولبرس یه کمی با این متفاوته. این پارادوکس ما رو مطمئن می کنه که کیهان اندازه و عمر ِ متناهی داره