ماه این یگانه قمر زمین که از آن در آیات قران کریم نام برده شده است:
((وَالْقَمَرَ قَدَّرْنَاهُ مَنَازِلَ حَتَّىٰ عَادَ كَالْعُرْجُونِ الْقَدِيمِ...*
و برای ماه منزلگاه هایی معین کرده ایم تا این که چون خوشه ی خرمای خشک گردد))
((هُوَ الَّذِي جَعَلَ الشَّمْسَ ضِيَاءً وَالْقَمَرَ نُورًا وَقَدَّرَهُ مَنَازِلَ لِتَعْلَمُوا عَدَدَ السِّنِينَ وَالْحِسَابَ**
او کسی است که قرار داد خورشید را روشنی بخش و ماه را نورانی و برای آن منزل ها معین کرد تا شمار سال ها و حساب وقت ها را بدانید.))
این قمر از ادبیات فارسی هم جای نمانده و خود را مابین اشعار شاعران جای داده است:
ز اخترم نظری سعد در ره است که دوش میان ماه و رخ یار من مقابله بود حاظ
و همچنین ماه در اشعار ادبیات غیر فارسی و حضورش در شعر شاعر هندی رابیند رانات تاگور:ماه..روشنی اش را در سراسر آسمان می پراکند...و لکه های سیاهش را برای خود نگه می دارد....
این ماه که شاعران را به خود جذب کرده...
ادامه ی مطلب در پست بعدی...