بنظر من این قضیه نه به دولت ارتباطی داره نه به روش تربیت. اینکه یک فرد پوست موز یا بیسکوئیت رو از پنجره ماشینش به بیرون میندازه نه به دولت ارتباط داره نه به روش تربیت. این کاملاً مربوط به ذات خود فرده. خودم رو مثال میزنم. تا اونجایی که یادمه خود من حتی یکبار هم زباله تو خیابون ننداختم و حتی پوست آدامس یا شوکولات رو هم زیر پام ننداختم. بنظرتون اینو کی به من یاد داده. هیچ کس. بنظر من این رفتار یک رفتار غریزیه و ارتباطی با تربیت نداره. دلیلشم فکر کنم همونطور که آقای اکبرنیا گفتند به کوته فکری مربوط میشه که خود این کوته فکری فکر کنم غریزی باشه. این رو خیلی راحت میشه اثبات کرد بدین صورت که بیایم و به این فکر کنیم که اولین ژاپنیها چطور به این میزان نظم و ترتیب و ادب رسیدن. آیا کسی یادشون داده؟ اگه جواب مثبت باشه مجدداً این سوال مطرح میشه که کی این نظم و ادب رو به اونها یاد داده؟ اگه باز هم کسی معرفی بشه دوباره این سوال بوجود میاد که کی به اون فرد اینو یاد داده؟ و الی آخر. نتیجه اینکه این نوع رفتار الزاماً بایستی غریزی باشه وگرنه هرگز شکل نمیگرفت.
به قول سعدی:
آشغال نینداختن از که آموختی؟
از نگریستن به آشغال توی جوب.
بنابراین بنظر من رفتارهای ناشایست مردم ما همگی غریزیه.