2215, arahimi, Astronomy*, aysa, Behnaz sasani, Flare star, gandom, javadstar76, Kianoosh.S, masi, mohsen4465, Mojtaba.M, Mostafa, nakhodaye aseman, rezash, Saeed Jafari, sasan20oo20, subaro, محمد مهدی محمدی, مداد رنگیهام, پیمان اکبرنیا, حسین زارعی, رخساره روشنی, رضا طامهری, سیاره ی ناهید, شهلا ناصریان, شادي شهراييني
سلام
چیزی که مد نظرمه اینه که درباره قسمتهای مختلف ایستگاه فضایی، زمانی که به ایستگاه متصل شدند و آزمایشهایی که اونجا انجام میشه صحبت بشه کلا میخواهیم همه متوجه شوند که ایستگاه فضایی چه قسمتهایی دارد و دانشمندان در آن چه کارهایی انجام می دهند؟ این آزمایشها چه فایده ای برای پیشرفت علم دارند؟
سلام دوستان
من میخوام تو این پست هدف های این تاپیک رو بگم و امیدوارم یک تاپیک کامل درباره ایستگاه فضایی بین المللی داشته باشیم.
1.مقدمه (نگاهی کلی به ایستگاه فضایی بین المللی)
2.تاریخچه
3.تولد ایستگاه فضایی بین المللی
4.مونتاژ ایستگاه فضایی در فضا
5.اردو های ایستگاه فضایی بین المللی
6.سامانه های اصلی
آخرین سنگر سکوت،حق ما گرفتنی نیست
ایستگاه فضایی بین المللی (international space station) یک ایستگاه فضایی است که با مشارکت ۱۵ کشور ساخته شد.این ایستگاه فضایی در مدار زمین و در ارتفاع ۳۵۰ کیلومتری از سطح زمین قرار گرفته است.سرعت آن در مدار حدود 27.700 کیلومتر بر ساعت است که به این ترتیب در هر شبانه روز ۱۵ بار به دور زمین گردش می کند.این ایستگاه فضایی هم اکنون حدود ۴۵۰ تن وزن داره و حدود 1200 مکعب فضای کار،پژوهش و زندگی برای فضانوردان داره.این ایستگاه در سال 2010 کامل شد و تخمین زده می شه که هزینه آن حدود 100 میلیارد یورو باشه!!!
این ایستگاه معمولا با نام مخفف ISS نامیده میشه.
آخرین سنگر سکوت،حق ما گرفتنی نیست
سلام بر دوستان عزیز. با ادامه این بحث در خدمتتون هستم.
سنگ بنای این ایستگاه فضایی،بخش زاریا نام داره و ساخت کشور روسیه است.با پرتاب زاریا در روز 29 آبان 1377 توسط پروتون از پایگاه فضایی بایکونور به مدار زمین،ایستگاه فضایی عملا متولد شد.
بخش های دوم و سوم ایستگاه به بخش امریکایی یونیتی و بخش روسی زیوزدا هستند که به ترتیب در 15 اذر 1377 و 22 تیر 1379 پس از پرتاب به مدار زمین به بخش زاریا متصل شدند.اتصال این سه بخش به هم امکان زندگی و کار انسان در این ایستگاه فضایی به وجود اورد،و متعاقب آن اردوی یکم شامل دو کیهان نورد روسی و یک امریکایی در روز 12 آبان 1379 وارد ایستگاه شدند.
آخرین سنگر سکوت،حق ما گرفتنی نیست
سلام بر دوستان عزیز،با اجازه میرم سراغ بخش بعدی از این تاپیک.
ساخت و مونتاژ ایستگاه فضایی بین المللی،چالش بسیار پیچیده ای در زمینه هوافضاست.در سال 1377،مونتاژ ایستگاه با قرار دادن بخش زاریا توسط پروتون در مدار زمین آغاز شد.دو هفته بعد،بخش یونیتی در ماموریت اس تی اس 88 توسط شاتل فضایی اندور در مدار زمین قرار گرفت و به بخش زاریا وصل شد.
تقریبا یک سال و نیم پس از اتصال بخش یونیتی،بخش زیودا به ایستگاه اضافه شد.زیودا یکی از بخش های ایستگاه فضایی است،که با پیوستن آن به دو بخش قبلی،امکان زندگی،کار و پژوهش سه فضانورد در ایستگاه به وجود آمد.
ایستگاه فضایی در سال 1389 تقریبا تکمیل شد.پس از تکمیل نزدیک به 1200 متر مکعب فضا برای زندگی،کار و پژوهش به وجود آمد.
آخرین سنگر سکوت،حق ما گرفتنی نیست
چهارمین قسمت ایستگاه فضایی توسط شاتل فضایی دیسکاوری (STS-92) و در تاریخ 11 اوکتبر 2000 به ایستگاه متصل شد. در این مأموریت دو قطعه Z1 و PMA-3 به واحد یونیتی افزوده شدند. PMAها همونطور که قبلاً گفتیم رابطهای اتصالی محفظههای پرفشار هستن. Z1 یک قطعه اسکلتی است که همچون ستون فقرات برای ایستگاه فضایی عمل میکند. این واحدها بسته به مکان نصب اونها با مخففهای S، Z و یا P شناخته میشوند. Z برای Zenith (سمت الرأس)، S برای Starboard (واقع در سمت راست) و P برای Port (واقع در سمت چپ).
واحد اسکلتی Z1 شامل، ژیروسکوپ کنترل گشتاوری، تجهیزات ارتباطی و دو عدد اتصالدهنده پلاسما برای خنثی کردن الکتریسیته ساکن ایستگاه است. در حالی که Z1 هیچگونه محفظه پرفشاری ندارد اما دارای دو مکانیسم لنگرگاهی عادی (CBM) برای راحتتر کردن اتصالات است. بدین ترتیب برای انجام اتصالات لزومی به پیادهروی فضایی نیست همچنین از فضای گنبدی شکل داخل این لنگرگاهها بعنوان انبار ذخیره مایحتاج هم میتوان استفاده کرد. لنگرگاه دوم فاقد گنبد است و از آن برای اتصال موقت PMA-2 استفاده شد تا در طول مأموریت STS-98 واحد دِستینی بتواند به واحد یونیتی متصل شود. Z1 برای مدتی واحد اسکلتی P6 بهمراه صفحات خورشیدی را به ایستگاه متصل کرده بود. در حال حاضر از واحد Z1 برای اتصال هیچ واحد دیگری به واحد یونیتی استفاده نمیشود.
ویدئویی از زوایای مختلف واحد Z1 رو میتونید از اینجا دانلود کنین.
“Most people die at 25 and aren’t buried until they’re 75.”Benjamin Franklin
پنجمین قسمت ایستگاه فضایی بین المللی توسط شاتل فضایی اِندووِر (STS-97) و در تاریخ 30 نوامبر 2000 به مدار زمین پرتاب شد. در این مأموریت دومین واحد اسکلتی ایستگاه فضایی بنام P6 بهمراه صفحات خورشیدی (SAW) به ایستگاه متصل شدند. در ابتدا P6 بهمراه صفحات خورشیدی آن به واحد اسکلتی Z1 متصل شدند و در طول مأموریت STS-97 صفحات آن باز شدند. اما بعد از آن و بترتیب در طول مأموریتهای STS-116 و STS-117 این صفحات خورشیدی بصورت نیمه جمع شده در آمدند تا فضای کافی برای صفحات خورشیدی واحدهای اسکلتی P4 و S4 فراهم شود. نهایتاً مأموریت شاتلی STS-120 در نوامبر 2007، واحد P6 را از بندرگاه Z1 جدا کرد و آن را به واحد اسکلتی P5 متصل کرد؛ پنلهای رادیاتوری آنرا مجدداً گسترش داد و تلاش کرد تا پنلهای خورشیدی آنرا نیز باز کند. یکی از صفحات باز شد (2B) اما صفحه دوم (4B) دچار پارگی قابل توجهی شد و عملیات گسترش آن بطور موقت در میزان گسترش %80 متوقف شد. این ایراد نهایتاً رفع شد و در حال حاضر این پنل نیز بطور کامل گسترده شده است.
هر کدام از این بالهای خورشیدی 34 متر طول و 12 متر عرض داشته و قادر به تولید 32.8 کیلووات جریان مستقیم هستند. بالها به نوبه خودشان هر کدام به دو ردیف آرایه سلول خورشیدی تقسیم شدند. هر ردیف شامل 16400 سلول فتوولتاییک سیلیکونی بوده، هر سلول آن 8×8 سانتیمتر است که به 82 گروه پنل فعال، هر کدام شامل 200 سلول تقسیم شدهاند.
انیمیشنی از باز شدن صفحات خورشیدی واحد اسکلتی P6:
لینک دنلود (7.65 مگابایت)
ایستگاه فضایی از نمای STS-97 کمی پس از جدا شدن اِندوور (9 دسامبر 2000):
جوزف آر.تَـنر در سومین و آخرین پیادهروی فضایی مأموریت STS-97 ـ(7 دسامبر 2000):
نمایی شماتیک از ISS در پایان مأموریت STS-97:
ویرایش توسط mohsen4465 : 03-19-2013 در ساعت 06:02 PM
“Most people die at 25 and aren’t buried until they’re 75.”Benjamin Franklin
7 فوریه 2001، ماژول "دستینی"، بعنوان ششمین تکه از ایستگاه فضایی بین المللی سوار بر شاتل آتلانتیس و در پرتاب STS-98 راهی مدار زمین شد. سمت پشتی ماژول دستینی به سمت جلویی واحد یونیتی متصل شد و در طول پنج روز در فوریه 2001 آماده بکار شد. دستینی اولین ایستگاه تحقیقاتی مداری ناسا پس از تخلیه "اسکایلب" در فوریه 1974 میباشد. کمپانی بویینگ در 1995 ساخت این آزمایشگاه تحقیقاتی فوق پیشرفته 16 تنی را در مرکز فضایی مارشال در انتسویل، آلاباما آغاز کرد. سپس دستینی در 1998 به مرکز فضایی کندی در فلوریدا منتقل شد و نهایتاً در آگوست 2000 توسط ناسا وارد مراحل آمادهسازی جهت پرتاب شد.
این ماژول تحقیقاتی آلومینیومی 8.5 متر طول و 4.3 متر پهنا دارد. ماژول از سه تکه سلیندری و دو انتهای مخروطی تشکیل شده که حاوی دو درب جهت ورود و خروج فضانوردان است. همچنین یک پنجره 20 اینچی با اپتیک بسیار شفاف در یکی از پهلوهای تکه مرکزی ماژول نصب گردیده است که از آن برای مشاهدهات علمی زمین استفاده میشود. خدمه از طریق این پنجره از عوارض زمینی عکس و فیلمهای بسیار با کیفیت تهیه میکنند. یک دیافراگم از پنجره در مقابل میکروشهابوارهها و زبالههای فضایی محافظت میکند که خدمه برای استفاده از پنجره این دیافراگم محافظ را بصورت دستی باز میکنند. مشاهدات از پشت این پنجره این فرصت را به زمینشناسان و سایر دانشمندان میدهد تا سیلابها، بهمنها، آتشسوزیها و پدیدههای اقیانوسی مانند شکوفایی پلانکتونی را بگونهای مشاهده کنند که تابحال دیده نشده بود.
فضانورد سوزان جی. هلمز، مهندس پرواز "اکسپدیشن 2" در حال تماشای زمین از پنجره دستینی.
اکسپدیشن 2 دومین مأموریت اقامت طولانی مدت در فضا از مارس 2001 لغایت آگوست 2001 بود که در طول آن سه فضانورد بمدت 163 روز در ایستگاه بین المللی ساکن شدند.
هر دو لنگرگاه دستینی دارای درب بوده که در حالت عادی باز هستند مگر در مواردی که نیاز به قرنطینه کردن فضای ماژول باشد. هر درب یک پنجره دارد. دربها از هر دو سمت قابل باز و بسته کردن هستند. این دربها مجهز به قفل داخلی فشار هستند که مانع از باز شدن درب در زمانی میشوند که فضای داخل ماژول دارای فشار منفی میباشد.
ماژول دستینی بدواً بهمراه 5 قفسه حاوی سیستمهای الکتریکی و تدارکات حیاتی به ایستگاه رسید که توان الکتریکی، آب سرد، احیاء مجدد هوا و کنترل دما و رطوبت را در ایستگاه فراهم میکنند. 7 قفسه اضافی توسط ماژول تدارکاتی چند منظوره لئوناردو توسط STS-102 و دهتای دیگر در مأموریتهای بعدی به ماژول دستینی اضافه شد. دستینی قابلیت نگهداری 13 قفسه محموله با آزمایشهایی در مورد علوم حیاتی انسان، تحقیقات مواد، رصد زمین و کاربریهای تجاری دارد. آزمایشگاه جمعاً حاوی 24 قفسه است؛ 6 عدد در هر پهلو (پهلوی چپ، راست، سقف و کف).
اطلاعات کاملتر در مورد تک تک 24 قفسه دستینی رو میتونید در این لینک مشاهده کنید.
دستینی هم اکنون حاوی فریزر آزمایشگاهی منفی 80 درجه (MELFI) است که در مأموریت STS-121 به ماژول دستینی اضافه شد. اخیراً "دوربین کشاورزی" (AgCam) بر روی پنجره دستینی نصب شده است. این دوربین یک تصویربردار چند طیفی است که توسط دانشجویان و استادان دانشگاه داکوتای شمالی جهت عکسبرداری مکرر از مناطق کشاورزی روی زمین ساخته شده است.
انیمیشنی از نحوه اتصال ماژول دستینی به ایستگاه:
لینک دنلود (1.84 مگابایت)
(در طول مراحل اتصال آداپتور اتصالی PMA-2 به طور موقتی از واحد یونیتی جدا و به واحد اسکلتی P4 متصل شد و در انتها در لنگرگاه جلویی دستینی قرار داده شد.)
اینهم گشتی زیبا و مجازی درون ماژول دستینی. حتماً ببینید. ضمناً بصورت Fullscreen بسیار دلپذیرتره و واقعاً احساس میکنید که در ایستگاه فضایی و درون ماژول دستینی هستید:
تور 360 درجه مجازی درون ماژول دستینی
ماژول دستینی در حال اتصال به ایستگاه (11 فوریه 2001):
ایستگاه بین المللی از نگاه آتلانتیس پس از اتصال دستینی (16 فوریه 2001):
فضای داخل آزمایشگاه دستینی کمی بعد از اتصال به ایستگاه:
یکسال بعد از پرتاب، فضای داخل دستینی بسیار تغییر کرده است:
یکی از مشهورترین عکسهای گرفته شده از پرتاب شاتل؛ STS-98 حامل دستینی:
در لحظه ثبت این تصویر خورشید غروب کرده است اما کمی بالاتر نور خورشید همچنان به دنباله دود شاتل میتابد. سایه ستون دود درون اتمسفر تا قرص ماه کامل کشیده شده است. در پایین ماه سایه زمین هم بصورت نواری در امتداد افق مشخص است.
نمای بزرگ
“Most people die at 25 and aren’t buried until they’re 75.”Benjamin Franklin
لازم است قبل از ادامه بحث در مورد قطعات اصلی ایستگاه فضایی، کمی هم در مورد قطعات کلیدی کوچکتری صحبت کنیم که برای تکمیل فعالیتهای قطعات اصلی در مأموریتهای جداگانه به ایستگاه فرستاده شدند. این قطعات با نام کلی "واحد جایگزین شونده مداری" یا ORU اسبابهای کوچکی مانند پمپها، تانکهای مخزن، جعبههای کنترل، آنتن، باطری و ... را شامل میشوند که معمولاً بصورت مجموعهای و در کنار هم بر روی پلاتفورمهای مخصوص روی بدنه ایستگاه نصب میگردند.
مأموریت STS-102 شاتل دیسکاوری در مارس 2001 نمونه خوبی از این دسته مأموریتها میباشد. از "ماژول تدارکاتی چند منظوره" برای اولین بار در طی این مأموریت استفاده شد. ماژول تدارکاتی چند منظوره تانکری بزرگ ساخت آزانس فضایی ایتالیا است که بمنظور حمل مواد و کالاهای مختلف به ایستگاه از آن استفاده میشود. ماژول درون محفظه حمل شاتل قرار گرفته، به ایستگاه متصل شده و کالا و مواد لازم از داخل آن به درون ایستگاه منتقل میشوند؛ سپس مجدداً توسط مواد زائد و محمولههای بازگشتی پر شده و توسط شاتل به زمین بر میگردد. آزانس فضایی ایتالیا سه عدد از این مخازن حمل بار را با نامهای لئوناردو، رافائللو و دوناتللو تولید کرده است. لئوناردو اولین ماژول تدارکاتی چند منظورهای بود که در مأموریت STS-102 از آن استفاده شد.
شاتل دیسکاوری در مأموریت STS-102 علاوه بر لئوناردو حاوی چند واحد جایگزین شونده مداری نیز بود که بر روی حمل کنندهی مخصوصی (ICC) در داخل دیسکاوری قرار گرفتند. ICC بعنوان حمل کننده، شامل پلاتفورمی برای نصب قطعات روی ایستگاه بنام ESP-1 بود که بر روی ماژول دستینی نصب شد. در مأموریتهای STS-114 و STS-118 از خود ICC بعنوان پلاتفورمهای ESP-2 و ESP-3 استفاده شد. ICC برای اولین بار در STS-96 استفاده شد.
در لینکهای زیر میتونید محل نصب قطعات ORU بهمراه شمایی کلی از مأموریت STS-102 رو مشاهده کنین:
“Most people die at 25 and aren’t buried until they’re 75.”Benjamin Franklin
در حال حاضر 1 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربران و 1 مهمان ها)