ترجمه متن برای ویکی نجوم

[پیمان اکبرنیا]

سلام به همه همراهان آوایی

همون طور که میدونید، ویکی نجوم مدتی هست که کار خودش را به صورت آزمایشی آغاز کرده است. در راستای تکمیل ویکی نجوم و همچنین آموزش ترجمه متن های انگلیسی نجومی، مناسب دیدم که این تاپیک را ایجاد کنم تا بتونیم توی اون، به کمک هم، متن های مناسب برای ویکی نجوم را ترجمه کنیم.

در این تاپیک از منابع مختلفی استفاده خواهیم کرد ولی سعی میکنیم که حتما معتبر باشند. ویکیپدیای انگلیسی شاید پر استفاده ترین منبع ما باشه.

روند این تاپیک به این صورت هست:

مدیران ویکی نجوم در اینجا، یا به صورت پیام خصوصی به من اعلام می کنند که مثلا به ترجمه یک مدخل خاص در ویکی نجوم احتیاج دارند. بعد من در اینترنت می گردم و یک منبع مناسب پیدا می کنم. متن های انتخابی معمولا خلاصه و در حد 5 تا 10 خط خواهد بود. بعد منبع و متن را اینجا قرار میدم و هر کس داوطلب ترجمه هست، اینجا اعلام میکنه و سپس ترجمه متن را تا 2 روز بعد به من ارسال میکنه (به صورت پیام خصوصی). در نهایت من متن ویرایش شده نهایی را اینجا قرار میدم و این چرخه تکرار خواهد شد.

نکته اول این که وقتی کسی اعلام میکنه که مایل و قادر به ترجمه یک متن هست، خودش مسئول ترجمه میشه و لطفا دیگه کسی درخواست ترجمه نده تا زمان متن بعدی. نکته بعدی این که متن ترجمه را حتما به من پیام خصوصی کنید چون من باید ویرایشش کنم و بعد اینجا ارسال کنم. اینطوری ایرادات متن را فقط مترجمش میفهمه و بقیه متوجه نمی شوند.

با این کار هم کسانی که در ترجمه شرکت می کنند آموزش می بینند و هم ویکی نجوم تکمیل میشه

----------------------------------------------------------------------

لیست افراد مترجم و ویراستار از زمان ایجاد تاپیک تا اسفند ماه 92 (کلیک کنید)

لیست موضوعات ترجمه شده تا آخر خرداد 92 (کلیک کنید)

لیست موضوعات ترجمه شده از ابتدای تیر 92 تا آخر آبان ماه 92 (کلیک کنید)



دانلود کتاب اطلس اجرام مسیه، جهت ترجمه اجرام مسیه

لینک کمکی دانلود کتاب اطلس اجرام مسیه

لیست موضوعات ترجمه شده از ابتدای آذر 92

مسیه 41-Fery-JWST و zeinab ashouri
مسیه 9 - AZIN
مسیه 59-astrophysics
مسیه 62-Azadeh-gholipour
مسیه 52-AZIN
مسیه 53-AZIN
مسیه 50-AZIN
مسیه 55-H.Taeb
مسیه 17-AZIN
مسیه 39-AZIN
مسیه 10-ویولا
مسیه 8-Azadeh-Gholipour
مسیه 63-حوریه آقانور
مسیه 69-astrophysics
مسیه 4-Ali Ahmadi
مسیه 49-astrophysics
مسیه 48-BehzadQ
مسیه 68-dark galaxy
مسیه 46-roset

[پیمان اکبرنیا]

خب دوستان بعد از یک وقفه کوتاه به دلیل روز نجوم، به کار خودمون ادامه می دهیم، این هم از متن بعدی:

Sunspot

Sunspots are temporary phenomena on the photosphere of the Sun that appear visibly as dark spots compared to surrounding regions. They are caused by intense magnetic activity, which inhibits convection by an effect comparable to the eddy current brake, forming areas of reduced surface temperature. Like magnets, they also have two poles. Although they are at temperatures of roughly 3000–4500 K (2727–4227 °C), the contrast with the surrounding material at about 5,780 K leaves them clearly visible as dark spots, as the luminous intensity of a heated black body (closely approximated by the photosphere) is a function of temperature to the fourth power. If the sunspot were isolated from the surrounding photosphere it would be brighter than an electric arc. Sunspots expand and contract as they move across the surface of the Sun and can be as large as 80,000 kilometers (50,000 mi) in diameter, making the larger ones visible from Earth without the aid of a telescope.<sup id="cite_ref-0" class="reference">[1]</sup> They may also travel at relative speeds ("proper motions") of a few hundred m/s when they first emerge onto the solar photosphere.

Manifesting intense magnetic activity, sunspots host secondary phenomena such as coronal loops (prominences) and reconnection events. Most solar flares and coronal mass ejections originate in magnetically active regions around visible sunspot groupings. Similar phenomena indirectly observed on stars are commonly called starspots and both light and dark spots have been measured.<sup id="cite_ref-strassmeier_1-0" class="reference">[2</sup>

^منبع:

^{http://en.wikipedia.org/wiki/Sunspots}

^{هر کس داوطلب ترجمه است اعلام و شروع کند}
^{با تشکر از همکاری همه}

[sara shahabi]

با توجه به این که اخیرا فعالیت بنده در فروم به صفر میل کرده و برای جلوگیری از صفر مطلق شدنش، بنده ترجمه می کنم!

[پیمان اکبرنیا]

با تشکر از خانم شهابی بابت ترجمه خوبشون، متن نهایی را اینجا قرار میدم:

لکه‌ خورشیدی

لکه‌های خورشیدی، پدیده‌هایی موقتی بر فوتوسفر (نور سپهر) خورشید هستند که از دید چشم انسان در مقایسه با نواحی اطراف، تیره به نظر می‌رسند. در این لکه‌ها، فعالیت مغناطیسی شدید با اثری مشابه ِ پدیده ترمزی جریان ادی (eddy current brake) مانع از جریان همرفتی می‌شود و ناحیه‌هایی با دمای کمتر را پدید می‌آورد. همانند آهن‌رباها، لکه‌های خورشیدی نیز دو قطب دارند. با وجود این که دمای لکه‌های خورشیدی به 4500-3000 کلوین (4227-2727 درجه سانتی‌گراد) می‌رسد، در مقایسه با مواد اطراف که دمایی حدود 5780 کلویندارند، به وضوح به صورت نقاطی تیره دیده می‌شوند؛ زیرا شدت درخشندگی یک جسم سیاه داغ (جو خورشید هم تقریبا این‌گونه است) تابعی از توان چهارم دما است. اگر لکه‌های خورشید از نواحی اطرافشان جدا بودند، از جرقه‌ی قوس الکتریکی روشن‌تر به نظر می‌آمدند. اندازه لکه‌ها در حین حرکت بر سطح خورشید، گسترش و کاهش می‌یابد و می‌توانند به اندازه‌ای برابر 80,000 کیلومتر (50,000 مایل) برسند، به گونه‌ای که بزرگترین آن‌ها از زمین بدون کمک تلسکوپ قابل مشاهده است. هم‌چنین وقتی لکه‌ها برای اولین بار در سطح فوتوسفر نمایان شوند،ممکن است با سرعت‌های نسبی (حرکت ویژه) چند صد متر بر ثانیه حرکت کنند.

با توجه به فعالیت شدید مغناطیسی، لکه‌ها میزبان پدیده‌های ثانویه‌ای مثل حلقه‌های تاجی (prominence) و اتصال‌های مجدد مغناطیسی (reconnection) هستند. منشا بیشتر شراره‌های خورشیدی و فوران‌های عظیم تاج (CME)، نواحی فعال مغناطیسی پیرامون گروه‌هایی از لکه‌هاست. پدیده‌هایی مشابه لکه‌ها به صورت غیر مستقیم در سایر نیز ستاره‌ها رصد شده‌اند که عموما لکه‌های ستاره‌ای (starspots) نامیده می‌شوند که هم شامل لکه‌های روشن و هم لکه‌های تیره هستند.

منبع:

http://en.wikipedia.org/wiki/Sunspot

[پیمان اکبرنیا]

سلام

بعد از مدتی تاخیر امروز با متنی نسبتا طولانی باز میگردیم!

The Kuiper belt ( /ˈkaɪpər/, rhyming with "viper"), sometimes called the Edgeworth–Kuiper belt, is a region of the Solar System beyond the planets extending from the orbit of Neptune (at 30 AU) to approximately 50 AU from the Sun.<sup id="cite_ref-0" class="reference">[1]</sup> It is similar to the asteroid belt, although it is far larger—20 times as wide and 20 to 200 times as massive.<sup id="cite_ref-beyond_1-0" class="reference">[2]</sup><sup id="cite_ref-2" class="reference">[3]</sup> Like the asteroid belt, it consists mainly of small bodies, or remnants from the Solar System's formation. While the asteroid belt is composed primarily of rock, ices, and metal, the Kuiper objects are composed largely of frozen volatiles (termed "ices"), such as methane, ammonia and water. The classical (low-eccentricity) belt is home to at least three dwarf planets: Pluto, Haumea, and Makemake. Some of the Solar System's moons, such as Neptune's Triton and Saturn's Phoebe, are also believed to have originated in the region.<sup id="cite_ref-3" class="reference">[4]</sup><sup id="cite_ref-4" class="reference">[5]</sup>

Since the belt was discovered in 1992,<sup id="cite_ref-qbee_5-0" class="reference">[6]</sup> the number of known Kuiper belt objects (KBOs) has increased to over a thousand, and more than 70,000 KBOs over 100 km (62 mi) in diameter are believed to exist.<sup id="cite_ref-6" class="reference">[7]</sup> The Kuiper belt was initially believed to be the main repository for periodic comets, those with orbits lasting less than 200 years. However, studies since the mid-1990s have shown that the classical belt is dynamically stable, and that comets' true place of origin is the scattered disc, a dynamically active region created by the outward motion of Neptune 4.5 billion years ago;<sup id="cite_ref-book_7-0" class="reference">[8]</sup> scattered disc objects such as Eris have extremely eccentric orbits that take them as far as 100 AU from the Sun.<sup id="cite_ref-KB_9-0" class="reference">[nb 1]</sup>

Pluto is the largest known member of the Kuiper belt, if the scattered disc is excluded. Originally considered a planet, Pluto's position as part of the Kuiper belt has caused it to be reclassified as a "dwarf planet". It is compositionally similar to many other objects of the Kuiper belt, and its orbital period is identical to that of the KBOs known as "plutinos". In Pluto's honour, the four currently accepted dwarf planets beyond Neptune's orbit are called "plutoids".

The Kuiper belt should not be confused with the hypothesized Oort cloud, which is a thousand times more distant. The objects within the Kuiper belt, together with the members of the scattered disc and any potential Hills cloud or Oort cloud objects, are collectively referred to as trans-Neptunian objects (TNOs).<sup id="cite_ref-10" class="reference">[10]</sup>

منبع:

http://en.wikipedia.org/wiki/Kuiper_belt

با توجه به طولانی بودن متن، زمان ترجمه اون را حدود 3-4 روز میگذارم تا دوستان اذیت نشوند. هرکس داوطلبه اعلام کنه.

ممنون از همکاریتون

[Flare star]

من اینو ترجم میکنم
فقط از فردا میشینم پاش؛)

[پیمان اکبرنیا]

سلام

از خانم Flare star بابت ترجمه شون تشکر میکنم و متن نهایی را در ادامه مشاهده میکنید:

کمربند کوییپر

کمربند کوییپر (Kuiper belt) که بعضی مواقع Edgeworth–Kuiper belt نیز نامیده می‌شود، منطقه‌ای از منظومه شمسی دورتر از سیارات است که از مدار نپتون (فاصله 30 واحد نجومی) آغاز می‌شود و تا فاصله حدود 50 واحد نجومی از خورشید ادامه دارد.

این کمربند شبیه کمربند سیارک‌هاست البته بسیار بزرگتر است: 20 برابر پهن‌تر و 20 تا 200 برابر پر جرم‌تر. کمربند کوییپر مانند کمربند سیارک‌ها عمدتا شامل تکه‌های کوچک یا باقی‌مانده از تشکیل منظومه‌ی شمسی است. در حالی که کمربند سیارک‌ها بیشتر از سنگ، یخ و فلز تشکیل شده است، کمربند کوییپر عمدتا حاوی مواد یخ زده مانند متان، آمونیاک و آب است.

کمربند کلاسیک (با خروج از مرکز کم) حداقل خانه‌ی سه سیاره‌ی کوتوله پلوتو (Pluto)، هائومیا(Haumea) و ماکی ماکی(Makemake) است. به نظر می‌رسد که منشا بعضی از قمرهای منظومه شمسی مانند تریتون (بزرگترین قمر نپتون) و فیبی (قمر زحل) از این منطقه است.

از سال 1992 که کمربند کوییپر کشف شد، تعداد اجرام شناخته شده‌ی آن به بیش از هزار عدد افزایش پیدا کرده است. تخمین زده می‌شود که بیش از 70000 جرم با قطر بیش از 100 کیلومتر در کمربند کوییپر وجود دارد.

در ابتدا تصور می‌شد که کمربند کوییپر مخزن اصلی دنباله‌دارهای دوره‌ای است که دوره تناوب آنها به دور خورشید کمتر از 200 سال طول می‌کشد. هرچند مطالعات از اواسط دهه 90 نشان داده است که کمربند کلاسیک از نظر دینامیکی پایدار است، و منشا واقعی دنباله‌دارها،دیسک پراکنده(scattered disc) است، منطقه‌ی فعال دینامیکی که 4.5 میلیارد سال پیش از حرکت رو به بیرون نپتون به وجود آمده است. اجرام دیسک پراکنده مانند اریس(Eris) دارای مدارهای به شدت کشیده‌ای هستند که فاصله آن‌ها را تا حدود 100 واحد نجومی از خورشید افزایش می‌دهد.

اگر از دیسک پراکنده صرف‌ نظر شود، پلوتون بزرگترین شی شناخته شده کمربند کوییپر است. پلوتون قبلا به عنوان سیاره شناخته می‌شد اما با توجه به موقعیت آن به عنوان بخشی از کمربند کوییپر، آن را به عنوان سیاره کوتوله طبقه‌بندی می‌کنند. پلوتون از نظر ترکیب بسیار شبیه اجزای کمربند کوییپر است و دوره تناوب مداری آن شاخص بخشی از اجرام کمربند کوییپر است که به آن ها پلوتونی‌ها(plutinos) می‌گویند.به خاطر شهرت پلوتو چهار سیاره کوتوله‌ی پذیرفته شده‌ی خارج از مدار نپتون پلوتویید(plutoids) نامیده می‌شوند.

کمربند کوییپر نباید با ابر اوورت(Oort cloud) که فاصله‌اش هزاران بار بیشتر است اشتباه گرفته شود. اجزای کمربند کوییپر همراه با اجزای دیسک پراکنده و هر عضوی از ابر هیل(Hills cloud) یا اورت، اجسام فرا نپتونی (Trans-Neptunian_object) نامیده می‌شوند.

منبع:
http://en.wikipedia.org/wiki/Kuiper_belt

[stargazer]

سلام به دوستان عزیز همیشه همراه

خب طبق فرمایش جناب اکبرنیا مدیر ارشد گرامی قرار شد روحی دوباره در کالبد وجودی این تاپیک بدمیم تا دوستان عزیز آوایی لطف کنن و هم به پیشرفت ویکی و هم به پیشرفت ترجمه خودشون کمک کنن.

دست در دست هم دهیم به مهر این تاپیک را کنیم آباد

پس بشتابید برای داغ کردن این تاپیک و داوطلب مشتاق و عزیز بعدی اعلام همکاری کنه زود

اینم از متن مورد نظر در مورد اشعه گاما با عنوان انفجار اشعه گاما :

Gamma-ray bursts (GRBs) are flashes of gamma rays associated with extremely energetic explosions that have been observed in distant galaxies. They are the brightest electromagnetic events known to occur in the universe.<sup id="cite_ref-0" class="reference">[1]</sup> Bursts can last from ten milliseconds to several minutes; a typical burst lasts 20–40 seconds. The initial burst is usually followed by a longer-lived "afterglow" emitted at longer wavelengths (X-ray, ultraviolet, optical, infrared, microwave and radio).<sup id="cite_ref-1" class="reference">[2]</sup>

Most observed GRBs are believed to consist of a narrow beam of intense radiation released during a supernova as a rapidly rotating, high-mass star collapses to form a neutron star, quark star, or black hole. A subclass of GRBs (the "short" bursts) appear to originate from a different process. This may be the merger of binary neutron stars and perhaps specifically the development of resonance between the crust and core of such stars as a result of the massive tidal forces experienced in the seconds leading up to their collision, causing the entire crust of the star to shatter.<sup id="cite_ref-2" class="reference">[3]</sup>

The sources of most GRBs are billions of light years away from Earth, implying that the explosions are both extremely energetic (a typical burst releases as much energy in a few seconds as the Sun will in its entire 10-billion-year lifetime) and extremely rare (a few per galaxy per million years<sup id="cite_ref-rates_3-0" class="reference">[4]</sup>). All observed GRBs have originated from outside the Milky Way galaxy, although a related class of phenomena, soft gamma repeater flares, are associated with magnetars within the Milky Way. It has been hypothesized that a gamma-ray burst in the Milky Way, pointing directly towards the Earth, could cause a mass extinction event.<sup id="cite_ref-Melott2004_4-0" class="reference">[5]</sup>

GRBs were first detected in 1967 by the Vela satellites, a series of satellites designed to detect covert nuclear weapons tests. Hundreds of theoretical models were proposed to explain these bursts in the years following their discovery, such as collisions between comets and neutron stars.<sup id="cite_ref-5" class="reference">[6]</sup> Little information was available to verify these models until the 1997 detection of the first X-ray and optical afterglows and direct measurement of their redshifts using optical spectroscopy, and thus their distances and energy outputs. These discoveries, and subsequent studies of the galaxies and supernovae associated with the bursts, clarified the distance and luminosity of GRBs. These facts definitively placed them in distant galaxies and also connected long GRBs with the deaths of massive stars, the only possible source for the energy outputs observed.

منبع:

http://en.wikipedia.org/wiki/Gamma-ray_burst

مهلت هم 4/5 روزه خوبه؟

حالا کی داوطلبه؟

[gandom]

من هستم

[stargazer]

اینم از ترجمه نهایی که توسط گندم عزیز انجام شد. ممنون گندم جان

انفجارهای اشعه ي گاما-GRBs

این نوع انفجارها (GRBs) درخشش تشعشعات گاما به همراه انفجار هاي پرانرژي هستند که در کهکشان هاي دوردست مشاهده شده اند. آن ها درخشان ترين پديده هاي الکترومغناطيسي شناخته شده در جهان هستند. این انفجارها ممکن است از 10ميلي ثانيه تا چند دقيقه بطول بیانجامند؛ و يک انفجار معمولي 40-20 ثانيه طول مي کشد.

معمولاً انفجار اوليه، "پستاب" طولاني مدتی را بدنبال خواهد داشت که با طول موج بلندتری ساطع می شود (یعنی به یکی از اشکال پرتو ايکس، فرابنفش، فروسرخ، ماکروويو و راديويي). دانشمندان معتقدند که اکثر GRB های مشاهده شده متشکلند از يک پرتو باريکِ تابش شديد که به هنگام دوران سريع يک ابرنواختر- ستاره ي پرجرمي که پس از رمبش، یک ستاره ي نوتروني، ستاره ي کوارکي و يا سياهچاله از آن شکل می گیرد- آزاد مي شود.

به نظر می رسد که زیر رده ای از GRB ها (انفجار هاي کوتاه) از فرايند متفاوتی ناشی می شوند. که این فرایند ممکن است ادغام ستاره هاي دوتايي نوتروني و شاید گسترش رزونانسِ بين هسته و پوسته ي این ستارگان باشد، که در نتیجه تحمل نيروهاي جزر و مدي بسیار در ثانیه های آخر، و انفجارِ پس از آن و تکه تکه شدن کل پوسته ی ستاره، رخ داده است.

منابع اکثر GRB ها ميليارد ها سال نوري با زمين فاصله دارند. و این دال بر این نکته است که انفجارها همبسيار پرانرژي هستند (يک انفجار معمولي در عرض چند ثانيه، به اندازۀ کل انرژی آزاد شده از خورشید در طول عمر 10 ميليارد ساله اش، انرژی آزاد می کند) و هم بسيار نادر (یعنی تعدادی معدود در هر کهکشان در هر یک میلیون سال).

تمام GRB هاي مشاهده شده متعلق به خارج از کهکشان راه شيري هستند، گرچه یک رده ی مربوط به این پدیده، شراره های تکرار شونده ی اشعه ی نرم گاما، همراه با مگنتار هاي منسوب به درون راه شيري هستند. چنین فرض شده است که یک انفجار اشعه ي گاما در راه شيري- که مستقیماً به سمت زمين نشانه رفته- ممکن است منجر به انهدامی عظیم شود.

GRB ها اولین بار در سال 1967 توسط ماهواره هاي Vela شناسايي شدند - یک سري ماهواره هايي که براي شناسايي آزمایشات مخفیانه ی سلاح هاي هسته اي طراحي شده اند. در سالهای بعد صدها مدل فرضي براي توجيه اين انفجارها ارائه شدند، از جمله برخورد دنباله دارها با ستاره هاي نوتروني. اطلاعات کمي براي توضیح اين مدل ها در دسترس بود تا اينکه در سال 1997 اولين پرتو ايکس و پستابهای نوري آن شناسايي شد و محاسبۀ مستقيمِ انتقال به سرخ آنها با استفاده از طيف سنجي نوري صورت گرفت، و بدین گونه فواصل و انرژي خروجيشان مورد محاسبه قرار گرفت. اين اکتشافات و تحقیقات بعدی بر روي کهکشان ها و ابرنواختر هاي مربوط به اين نوع انفجار، فواصل و درخشش GRB ها را مشخص نمود. اين حقایق قطعاً آنها را در کهکشان هاي دور قرار داده و GRB های طولاني مدت را به مرگ ستارگان پرجرم ربط می دهد، که تنها سرچشمه ي ممکن براي انرژي خروجي مشاهده شده است.

منبع: http://en.wikipedia.org/wiki/Gamma-ray_burst

[stargazer]

سلام و طاعات و عباداتتون قبول دوستان

بدون مقدمه میریم سراغ متن بعدی. این متن در مورد ستاره دوتایی هست.

مهلت ترجمه : 4 روز.

Binary star

A binary star is a star system consisting of two stars orbiting around their common center of mass. The brighter star is called the primary and the other is its companion star, comes /ˈkoʊmiːz/, or secondary. Research between the early 19th century and today suggests that many stars are part of either binary star systems or star systems with more than two stars, called multiple star systems. The term double star may be used synonymously with binary star, but more generally, a double star may be either a binary star or an optical double star which consists of two stars with no physical connection but which appear close together in the sky as seen from the Earth. A double star may be determined to be optical if its components have sufficiently different proper motions or radial velocities, or if parallax measurements reveal its two components to be at sufficiently different distances from the Earth. Most known double stars have not yet been determined to be either bound binary star systems or optical doubles.

Binary star systems are very important in astrophysics because calculations of their orbits allow the masses of their component stars to be directly determined, which in turn allows other stellar parameters, such as radius and density, to be indirectly estimated. This also determines an empirical mass-luminosity relationship (MLR) from which the masses of single stars can be estimated.

Binary stars are often detected optically, in which case they are called visual binaries. Many visual binaries have long orbital periods of several centuries or millennia and therefore have orbits which are uncertain or poorly known. They may also be detected by indirect techniques, such as spectroscopy (spectroscopic binaries) or astrometry (astrometric binaries). If a binary star happens to orbit in a plane along our line of sight, its components will eclipse and transit each other; these pairs are called eclipsing binaries, or, as they are detected by their changes in brightness during eclipses and transits, photometric binaries.

If components in binary star systems are close enough they can gravitationally distort their mutual outer stellar atmospheres. In some cases, these close binary systems can exchange mass, which may bring their evolution to stages that single stars cannot attain. Examples of binaries are Sirius and Cygnus X-1 (of which one member is probably a black hole). Binary stars are also common as the nuclei of many planetary nebulae, and are the progenitors of both novae and type Ia supernovae.

منبع:

http://en.wikipedia.org/wiki/Binary_star

داوطلب ترجمه اعلام آمادگی کنه لطفا