SaBa Ho0shmanD
کاربر ممتاز
کاربر ممتاز

امروز روز جالبی بود چند تا از دوستای نجومیمو دیدم چندتاشونم اتفاقی تو خیابون دیدم واسم جالب بود

كاش می شد سه چیز را از كودكان یاد بگیریم: بی دلیل شاد بودن و پای كوبیدن* همیشه سرگرم كار بودن و بیهوده ننشستن* حق و خواسته خود را با تمام وجود خواستن و فریاد زدن

آخرای ساله و دلم میگیره دلیلش فقط همینه و استرس کنکورم روزای سختی و دارم تا کنکور

و باید رفت...

همه چیز به پایان رسید!

آری وقت رفتن است...

وقت سفر کردن و دل کندن...

وقت جدایی...

پای رفتن نیست...

اما باید رفت...

رفت و مقصد را جست!

نمی دانم به کدامین سو می روم...

اما می روم...

باید ادامه داد...

هنوز مانده...

مسیر طولانی و مقصد دور...

هم شادم و هم غمگین!!!

شادم از پایان و غمگینم از پایان!!!

کوله بارم را بسته ام...

آماده ی سفر...

اما دل کندن دشوار است از عزیزان!!!

رسم روزگار این است...

جدایی از کسانی که دوستشان داری!!!

سخت است اما چاره ای نیست!

دلم برای همه تنگ می شود...

رفتن اجباریست...

ماندن بعید...

تنها باید رفت و سفر کرد!!!

تنها باید ادامه داد!!!

آری می روم...

خدا نگهدار...

صبا عزیزم خوبی؟ چی شدی؟؟ چرا اینهمه شعر غمگین نوشتی؟؟

من که می دانم شبی عمرم به پایان می رسد

نوبت خاموشی من سهل و آسان می رسد

من که می دانم که تا سرگرم بزم و شادی ام

مرگ ویرانگر چه بی رحم و شتابان می رسد

من که می دانم به دنیا اعتباری نیست نیست

من که می دانم اجل ناخوانده و بیدادگر

سر زده می آید و راه فراری نیست نیست

به ابد خواهم برد
من به درماندگی صخره و سنگ

من به آوارگی ابر و نسیم

من به سرگشتگی آهوی دشت

من به تنهایی خود می مانم

من در این شب که بلند است به اندازه حسرت زدگی گیسوان تو به یادم می آید

شعر چشمان تو را می خوانم

چشم تو چشمه شوق

چشم تو ژرف ترین راز وجود برگ بید است که با زمزمه جاریه باد تن به وارستن عمر ابدی می سپرد

تو تماشا کن

که بهاری دیگر

پاورچین پاورچین

از دل تاریکی میگذرد

و تو در خوابی

پرستو ها خوابند و تو می اندیشی

به بهاری دیگر

به یاری دیگر

اما برای من

نه بهاری

و نه یاری دیگر


- افسوس

من و تو دور از هم می پوسیم

غمم از وحشت پوسیدن نیست

غمم از زیستن بی تو در این لحظه پر دلهره است

دیگر از من تا خاک شدن راهی نیست

از سر این بام

این صحرا

این دریا

پر خواهم زد

خواهم مرد

و غم تو این غم شیرین را

با خود به ابد خواهم برد

خاطراتم را ورق خواهم زد

خاطراتی گنگ و ناپیدا را

عشق تو آمد به یاد این دلم

آن کلاس ، آن تخته و آن میز را

آن زمانی را به یاد می آورم

که ربودی قلب را از سینه ام

بی صدا گفتی ز قلب خسته ات

در دل شب با نگاه تشنه ام

در خیالم یاد آن شب زنده شد

یاد تو با آن نگاه نافذت

در میان ذهن من بیدار شد

آن نگاه و خاطرات کهنه ات

ديدی غزلی سرود؟
عاشق شده بود.
انگار خودش نبود
عاشق شده بود.
افتاد.شکست . زير باران پوسيد
آدم که نکشته بود .
عاشق شده بود

آرزوهایم در کوله باری ریخته و با خود حمل می کنم



نمی دانم تا کجا باید رفت

اما

من میروم

زیرا امید را از دست نخواهم داد



شاید روزی دست یاریگرش کوله بارم

را سرشار از از آرزوهای



دست نیافته ام کند