سیاره اي مثل سیاره زمین!؟

[a_talebi]

سرانجام انتظارها به پایان رسید. امروز درست همان روزی است که بسیاری از ستاره شناسان و دوستداران فضا در انتظار آن بودند. پس از سال ها تحقیق و جستجو پیرامون سیارات فراخورشیدی، ستاره شناسان بالاخره موفق به یافتن سیاره ای شدند که دارای شرایطی کاملاً شبیه به کره زمین می باشد. این سیاره از لحاظ علمی "منطقه گولدیلاکس برای زندگی" خوانده می شود یعنی سیاره ای که نه بسیار گرم و نه بسیار سرد است و دارای شرایط آب و هوایی بسیار عالیست.

سیاره ای که از ستاره میزبان خود نه آنچنان دور و نه بسیار نزدیک است. درست در فاصله مناسب قرار گرفته و از این رو وجود آب مایع در آن امکان پذیر است. این سیاره از لحاظ اندازه نه بسیار بزرگ و نه بسیار کوچک است و بدین خاطر دارای سطح، نیروی گرانش و شرایط جوی کاملاً مناسب است. به بیان بهتر این درست همان سیاره ای است که به دنبال آن بودیم. سیاره ای درست مانند زمین.



پل باتلر از موسسه تحقیقاتی کارنگی واشنگتن در اینباره می گوید: " این واقعاً اولین سیاره گولدیلاکس است که انسان تابدین روز موفق به یافتن آن شده است"

برخلاف تمامی سیاراتی که ستاره شناسان تا پیش از این موفق به یافتن آنها شده بودند (در حدود 500 سیاره در خارج از منظومه شمسی ) ، این سیاره جدید درست در نقطه ای قرار گرفته است که ستاره شناسان آنرا "منطقه قابل سکنی" می خوانند. بعلاوه این سیاره در همسایگی کهکشانی ما قرار دارد که این موضوع خود حاکی از وجود سیارات بسیار زیاد دیگری با شرایط قابل سکنی می باشد.

منبع سایت نجوم
http://www.noojum.com/top-news/80-top-news/2851-nasa-and-nsf-funded-research-finds-first-potentially-habitable-exoplanet.html

[a_talebi]

جالب اینه که در تحقیقاتشون به این مطلب اشاره کردند که ممکنه میلیاردها سیاره مانند زمین در جهان وجود داشته باشه!!؟
این نکته آدم رو یاد اون زمانها میندازه که همه میگفتند دنیا فقط دور زمین میگرده!!!
و حالا تا همین چند مدت پیش میگفتند حیات فقط در زمین به این صورتی که ما میبینیم هست و تا زمینی دیگر شبیه زمین ما شاید میلیونها سال نوری فاصله باشه!!!؟
جالبه نه؟!!!

[169]

اره خبرش خیلی بازتاب داشت!
چند ده دیگه با آدم فضایی ها باید کار کنیم!خدا کنه شتاب گرانش تو سیاره حداقل چند برابر زمین باشه که احتمالا این طوری هست!
راستی کشف سیارات فرا خورشیدی یا زمین مانند کم کم داره میشه یکی از رشته های اخترفیزیک!!!خیلی موضوع مهمیه!

[a_talebi]

ممنون
واقعا ممنون
همیشه پسرم میگفت دوست دارم وقتی بزرگ شدم بتونم یه چیزایی رو کشف کنم و من ناامید بودم که اون بتونه به آرزوش در عالم نجوم بررسه اما با این نکته ای که شما گفتی خیلی امیدوارم کردی که حداقل میلیونها موضوع هست که میشه در نجوم جستجو کرد و کشف نمود
این بقول شما خیلی مهمه!!!؟

[169]

حق داره پسرتون چون واثعا هیجان انگیزه!!!البته از الانم میتونه شروع به کار کنه!!! کافیه یه پایه موتور دار + تلسکوپ 8 اینچ یا 10 و یه کامپیوتر و یه دوربین عکاسی نجومی (ccd) داشته باشه میتونه از همین الان هم به دنبال آسترومتری بره!!!و تا چندسال دیگه میتونه یه حرفه ای بشه تو کارش!!! اگه بتونید اینارو براش فراهم کنید و خودش انگیزه انجام کارای علمی رو داشته باشه که داره می تونم بگم از اولین نوجوانای ایرانی در این زمینه میشه!!! تا اون موقع هم رصدخانه ملی اگه خدابخواد و مشکلی پیش نیاد ( که حتما پیش میاد) تا چندسال دیگه افتتاح بشه کمی وضع نجوم بهتر میشه!!!
میتونه رو موضوع فراخورشیدی، ستاره های متغییر، اختفاها، دنباله دارها، سیارک ها و.. کار کنه و انشالله هم موفق میشه!

[Mojtaba.M]

ببخشید یعنی هر سیاره ای که شبیه به زمینه امکان وجود حیات در اوم وجود داره .؟
و اگه این طوره پس این سیاره هم به احتمال 90 درصد دارای آب هستش .؟
البته امکان داره که این سیاره به خاطر اتمسفری که داره به این شکله .؟
شاید هم اتمسفر اون خیلی غلظت داشته باشه.!!!!!!!!!!!!!!!!!

[the milky way]

جست‌وجوی هوشمندان فرازمینی و رویارویی با آنها، همواره موضوعی جذاب برای داستان‌های علمی‌ـ‌تخیلی و عاملی برای انگیزشِ توجه و تلاش دانشمندان بوده است.

شگفتی بشر را در نخستین لحظات کشف آثار قاطعی از وجود حیات در نواحی دیگر کیهان، به تصور درآورید. بی‌شک اعجاب ما را در آن لحظات، حد و وصفی نخواهد بود. ولی آیا شده است که با مشاهده پیکر خود به این فکر بیفتید که ساختاری با چنین پیچیدگیِ هراس‌انگیز، چگونه بر این سیاره غیرعادی پای نهاده است؟



زمین، سیاره استثنایی

از اواخر قرن گذشته، با تکیه بر نظریه‌ای موسوم به "اصل بینابین"1 یا "اصل کوپرنیکی"2، نوعی تلاش منسجم علمی با عنوان "جست‌وجوی حیات هوشمند فرازمینی" یا SETI3 شکل گرفت. مروّجان این نظریه که معروف‌ترین آنان "کارل ساگان"4 و "فرانک دریک"5 بودند، اعتقاد داشتند که زمین تنها یک سیاره خاکیِ معمولی در یک منظومه خورشیدیِ عادی واقع در ناحیه‌ای عادی از یک کهکشان مارپیچِ معمولی است.

براساس این نظریه، هیچ چیز غیرمعمول درباره این سیاره کوچک وجود ندارد و از این رو، بسیار محتمل است که کائناتْ آکنده از سیارات زمین مانند و زیستمندانی پیچیده باشد. مطالعه مبانی فلسفی و علمی پروژه سِتی و دستاورد‌های آن، نیازمند مقاله‌ای مستقل است؛ ولی در اینجا کافی است بگوییم که دست‌اندرکاران آن، وجود هوشمندان دیگری را که همچون ما به تمدن‌های فناورانه دست یافته‌اند، در سایر نقاط کیهان قطعی می‌دانند.

آنان با این فرض که این‌گونه تمدن‌ها، همانند‌ ما، به صورت خواسته یا ناخواسته به ارسال سیگنال‌های الکترومغناطیسی به فضای پیرامون خود مشغولند، با دو روش، بررسی کره سماوی را در دستور کار خود قرار دادند. نخست، رج زدن آسمان با استفاده از پیشرفته‌ترین سامانه‌های رادیوتلسکوپی جهان؛ و دوم، تمرکز بر نقاط برگزیده‌ای که احتمال وجود سیارات زمین مانند در آنها قوی‌تر به نظر می‌رسید.

گرچه تا به حال بیش از چهارصد سیاره در فضای پیرامون ستارگان دیگر در نقاط گوناگون کیهان کشف شده است و این آمار پیوسته رو به فزونی دارد، ولی تاکنون اثری از علائم الکترومغناطیسیِ صناعی به دست نیامده است.



زمین سیاره‌ای عادی نیست

در سال 2000، "پیتر وارد"6، زمین‌شناس و دیرینه‌شناس، و "دونالد.ای.براونلی"7 ، ستاره‌شناس و زیست‌اختر‌شناس، کتابی با عنوان: "زمین استثنایی: چرا حیات در کیهان پدیده‌ای نامتعارف است؟" به چاپ رساندند.

در این کتاب، آنان فرضیه "زمین استثنایی"8 را در مقابل "اصل بینابینی" مطرح کرده‌‌اند. براساس فرضیه مذکور، پدیدار شدن حیاتِ پیچیده پرسلولی یا "متازوآ"9 روی سیاره ما، نتیجه کنار هم قرار گرفتن مجموعه‌ای از وقایع و شرایط اختر‌فیزیکی و زمین‌شناختی بوده است که جمع آمدنِ تصادفی آنها در زمان و مکان مناسب، با حساب احتمالات جور در نمی‌آید.

وارد و براونلی چنین استدلال می‌کنند که سیارات، منظومه‌های سیاره‌ای و مناطق کهکشانی مناسب برای پدیدار شدن حیات پیچیده‌، آن‌گونه که ما در مورد زمین، منظومه شمسی و محل قرار‌گیری آن در حاشیه راه‌شیری مشاهده می‌کنیم، بسیار نادر و استثنایی‌اند.

آنان برخی از شرایط و عوامل دخیل در پیدایش اشکال پیچیده حیات را به شرح زیر برمی‌شمرند.

ـ واقع شدن در محدوده زیست‌پذیر10 کهکشان

ـ وجود یک ستاره مرکزی از نوع مناسب و منظومه سیاره‌ای با شرایط درست

ـ قرارگیری در محدوده زیست‌پذیر پیرامون ستاره مرکزی

ـ مناسب بودن اندازه سیاره

ـ برخورداری سیاره از یک قمر بزرگ

ـ آماده شدن شرایط لازم برای پدید‌آمدن مگنتوسفر11 (مغناطیس کره) و زمین ساخت ورقه‌ای (تکتونیک‌ صفحه‌ای)12

ـ مناسب‌ بودن ترکیب شیمیایی لیتوسفر13 (سنگ کره)، اتمسفر14 (هوا کره) و هیدروسفر15 (آب کره)

ـ فعال بودن عواملی نظیر فرایند‌های آتش‌فشانی، یخچال‌زایی ویخچال‌زدایی‌های عمده و برخورد‌های شهاب‌سنگی نادر که مجموعا "تلمبه‌های تکاملی"16 خوانده می‌شوند؛ و نیز

ـ وقوع پدیده ناشناخته‌ای که در آغاز دوران اول زمین‌شناسی منجر به پدیدار شدن ناگهانی اشکال گوناگون حیات جانوری شد و از آن با عنوان "انفجار کامبرینی"17 یاد می‌شود.

این احتمال وجود دارد که پیدایش اشکال حیات هوشمند، حتی مستلزم برقراری شرایط و رویداد‌های نادر‌تری بوده باشد. براساس مباحثات وارد و براونلی، برای این‌که یک سیاره خاکی کوچک محل پیدایش حیات قرار گیرد، لازم است مقادیر برخی از متغیر‌های مختلف در محدوده‌های عددی باریکی قرار داشته باشند.

به عقیده آنان، کیهان چنان وسیع‌ و گسترده است که احتمالا سیارات زمین مانند فراوانی در آن وجود دارند؛ ولی حتی در این صورت نیز احتمال این‌که فاصله هر یک از آنها با دیگری کمتر از چندین هزار سال نوری باشد، ضعیف است. و همین فواصل عظیم مانع امکان برقراری ارتباط میان گونه‌های هوشمند احتمالی با یکدیگر خواهد شد؛ و این پاسخی است که فرضیه "زمین استثنایی" به "پارادوکس فرمی"18 می‌دهد.

پارادوکس فرمی این سوال را مطرح می‌کند که "اگر موجودات هوشمند فرازمینی در نقاط گوناگون کیهان به وفور وجود دارند، چرا حضور خود را آشکار نمی‌کنند؟"



منطقه کهکشانی زیست‌پذیر

شرایط اغلب نقاط کیهان و از جمله بخش‌های بزرگی از کهکشان راه‌شیری، چنان است که نمی‌تواند امکانات لازم را برای پیدایش و تداوم حیات فراهم آورد. وارد و براونلی این قسمت‌ها را "مناطق مرده"19 می‌نامند. در مقابل؛ بخش‌هایی از کهکشان که در آنها امکان پیدایش حیات وجود دارد، مناطق "زیست‌پذیر" یا "حیات‌پذیر" خوانده شده‌اند.

در واقع، محدوده زیست‌پذیر، تابعی از فاصله تا مرکز کهکشان است. به گونه‌ای که هرچه فاصله یک منطقه از مرکز کهکشان بیشتر شود:

1ـ میزان فلزی بودن ستارگان آن کمتر می‌شود.

در دانش نجوم، بر خلاف علم شیمی، اصطلاح "فلز" کاربردی عام‌تر دارد و به همه عناصر به جز هیدروژن، هلیوم و لیتیوم اطلاق می‌شود. وجود فلزات برای پیدایش سیارات خاکی امری ضروری است.

2ـ شدت تابش پرتو‌های ایکس و گاما که از سیاه‌چاله‌ مرکزی کهکشان و ستارگان نوترونی پیرامون آن منشا می‌گیرند، کاهش می‌یابد.

این تابش‌ها با خاصیت یونیزه‌کننده شدید خود، عواملی نامطلوب در پیدایش حیات محسوب می‌شوند و برای بقای حیات هوشمند خطر‌ناکند.

3ـ تراکم ستارگان در آ‌ن کمتر می‌شود.

با کاهش تراکم ستارگان، احتمال بروز آشفتگی‌های گرانشی وارد بر سیارات و خرده سیارات کمتر می‌شود. بنابراین هر چه یک سیاره از مرکز کهکشان دور‌تر باشد، احتمال برخورد شهاب‌سنگ‌های بزرگ با آن کاهش می‌یابد. برخورد اجرام کیهانی پرجرم با یک سیاره، از عواملی است که می‌تواند به عمر حیات و بالاخص حیات پیچیده آن پایان دهد.

بنابر آن‌چه که در مورد 1 ذکر شد، مناطق دوردست مجاور کهکشان‌ها نمی‌توانند در باریکه زیست‌پذیر آنها قرار گیرند. همچنین طبق موارد 2 و 3، نواحی درونی کهکشان و نیز خوشه‌های گلبولی و بازو‌های مارپیچ، به لحاظ تراکم بالای ستارگان، از جرگه مناطق زیست‌پذیر حذف می‌شوند.

در واقع، بازو‌های مارپیچ ماهیتی از نوع اجرام فیزیکی ندارند؛ بلکه نواحی‌ای از کهکشان‌اند که نرخ شکل‌گیری ستارگان در آنها بالاتر‌ است. این مناطق با آهنگی بسیار آهسته و با رفتاری موج‌گونه‌ در میان کهکشان حرکت می‌کنند.

اگر از مرکز یک کهکشان به سوی دور‌ترین نقطه پیرامونی آن حرکت کنیم، زیست‌پذیری مناطقْ، ابتدا افزایش و سپس کاهش می‌یابد. بنابراین منطقه زیست‌پذیر یک کهکشان، کمر‌بندی است که در فاصله مرکز و حاشیه‌ خارجی آن جای می‌گیرد.

یک منظومه سیاره‌‌ای برای آن‌که بتواند مامن حیات پیچیده واقع شود، علاوه بر بهره‌مندی از موقعیت مناسب، باید بتواند این موقعیت را برای مدتی کافی نیز حفظ کند- آ‌‌ن‌قدر که اشکال ساده حیات، فرصت تحول و تبدیل به حیات پیچیده را به دست آورند.

به این ترتیب اگر ستاره مرکزی یک منظومه در فاصله مناسب از مرکز و لبه کهکشان قرار داشته و خارج از یک بازوی مارپیچ باشد، شرایط کیهانی خوبی برای پیدایش حیات خواهد داشت. در صورتی که حرکت مداری این ستاره در پیرامون نقطه میانی کهکشان یک دایره تقریبا کامل باشد و تندی دَوَرانی آن با تندی دَوَرانی بازو‌های مارپیچ برابری کند، ستاره هیچ‌گاه به سمت یک بازوی مارپیچ کشیده نخواهد شد؛ و یا اگر کشیده شود، سرعت آن بسیار بطئی (کند) است، طوری که فرصت کافی برای طی شدن مراحل تکامل حیات و رسیدن به اشکال پیچیده در آن وجود خواهد داشت.

در غیر این صورت، اگر مدار ستاره مرکزی، غیر دایره‌ای (بیضی‌ یا هذلولی) باشد، ستاره با سرعتی بیش از سرعت تکامل حیات به درون مناطق پرتراکم بازوهای مارپیچ وارد خواهد شد.

بنابراین یک ستاره حیات‌پذیر باید لزوما روی مداری به شکل دایره کامل یا نزدیک به آن، که مرکز کهکشان بر مرکز آن منطبق است، حرکت کند. ستارگانی که سرعت حرکت مداری آنها با سرعت حرکت موجی بازو‌های مارپیچ برابری می‌کند (به اصطلاح ستارگان هم‌دوره با بازو‌های مارپیچ) تنها در فاصله نسبتا باریکی از فضای پیرامون مرکز کهکشان جای می‌گیرند.

وجود این شرط، وسعت منطقه زیست‌پذیر کهکشانی را باز هم کمتر می‌کند. براساس محاسبات "لاین ویور"20 و همکاران او، منطقه حیات‌پذیر یک کهکشان حلقه‌ای، به ضخامت 7 تا 9 کیلو پارسک* است که چیزی کمتر از 10 درصد کل ستارگان راه شیری در محدوده آن قرار می‌گیرند. اگر محاسبات محافظه‌کارانه‌ای را که تعداد ستارگان راه‌شیری را معادل 200 تا 400 میلیارد برآورد می‌کنند مبنا قرار دهیم، این رقم به 20 تا 40 میلیارد ستاره بالغ خواهد شد. سایر دانشمندان میزان ستارگان واقع در محدوده حیات‌پذیر کهکشان را معادل 5 درصد از کل ستارگان راه‌شیری تخمین می‌زنند.

در واقع، خورشید ما ستاره‌ای است که در یک مدار تقریبا دایره‌ای شکل با دوره دورانی 226 میلیون سال پیرامون مرکز کهکشان راه شیری می‌گردد، و این زمان با دوره دوران راه شیری پیرامون مرکز خود، برابر است. با این حال، محاسبات دانشمندی به نام "کارن مسترز"21 نشان می‌دهند که تقریبا در هر 100 میلیون سال یک بار، خورشید از درون یکی از بازو‌های بزرگ راه شیری عبور می‌کند.

طبق پیش‌بینی فرضیه "زمین استثنایی"، خورشید از زمان پیدایش خود به این سو نمی‌توانسته است وارد هیچ‌یک از بازو‌های مارپیچی کهکشان شده باشد؛ ولی به عقیده برخی از پژوهشگران، می‌توان به کمک محاسبات مسترز، وقوع موارد متعددی از انقراض‌های انبوه را که در تاریخ تکامل زمین روی داده‌اند، با عبور خورشید از درون بازو‌های کهکشانی مرتبط دانست.



یک ستاره مرکزی با مشخصات درست

تنها مثال موجود از یک سیاره حیات‌پذیر، نشان می‌دهد که حیات پیچیده، به آب در حالت مایع نیاز دارد. بنابراین لازم است که سیاره حیات‌پذیر در فاصله مناسبی از ستاره مرکزی خود قرار داشته باشد. این مطلب، نکته اساسی اندیشه "منطقه حیات‌پذیر اختری" یا اصل موسوم به "گلدی لاکز"22 را تشکیل می‌دهد. اگر یک سیاره در فاصله‌ای بیش از حد نزدیک یا بیش از حد دور نسبت به خورشید خود دوران کند، دمای سطحی آن از محدوده‌ای که بتواند آب را به صورت مایع بر روی خود نگه دارد، خارج می‌شود (با این حال، در مورد برخی از اقمار و سیارک‌ها نظیر "اروپا"23، "سرس"24 و "انسلادوس"25، احتمال می‌رود که آب مایع در شرایطی متفاوت، در زیر سطح کره وجود داشته باشد.)

در واقع، محدوده زیست‌پذیر حلقه‌ای است که در پیرامون ستاره مرکزی قرار می‌گیرد. براساس محاسبات "کستینگ"26 و همکاران وی (1993 م)، محدوده زیست‌پذیر خورشید در فاصله 95/0 تا 15/1 واحد نجومی از مرکز آن گسترش دارد.

در مورد ستارگان رشته اصلی، این منطقه به نحوی بسیار تدریجی، تا زمان تبدیل شدن ستاره به یک کوتوله سفید جابه‌جا می‌شود و در نهایت از بین می‌رود.

محدوده زیست‌پذیر، اثر خود را در همبستگی نزدیک با اثر گلخانه‌ای که توسط گاز دی‌اکسید کربن ((CO2 و سایر گاز‌های گلخانه‌ای موجود در اتمسفر سیاره ایجاد می‌شود، اعمال می‌کند. گرچه اتمسفر زمین تنها حاوی 387 قسمت در میلیون، گاز دی‌اکسید کربن است، ولی به خاطر وجود همین مقدار جزئی، دمای میانگین سطح زمین 40 درجه سانتی‌گراد بیشتر از حالتی است که در نبود احتمالی این گاز وجود داشت.

بنابراین شرط لازم برای پیدایش حیات پیچیده آن است که ستاره، در داخل منطقه زیست‌پذیر خود صاحب سیاراتی از نوع سیاره‌های خاکی باشد.

در مورد ستارگان داغی نظیر "شعرای یمانی" یا "نسر واقع"، منطقه زیست‌پذیر پهنای زیاد‌تری دارد؛ ولی این نوع ستارگان با دو مشکل اساسی مواجه‌اند...



بخش پایانی این مبحث را در شماره آینده بخوانید.



پی‌نوشت:

* parsec: یک پارسک معادل 26/3 سال نوری است.

1- The Principle of mediocrity

2- Copernican Principle

3- Search for Extra Terrestrial Intelligence

4- Carl Sagan

5- Frank Drake

6- Peter Ward

7- Donald E.Brownlee

8- Rare Earth Hypothesis

9- Metazoa

10- Habitable Zone

11- Magnetosphere

12- Plate tectonics

13- Lithosphere

14- Atmosphere

15- Hydrosphere

16- Evolutionary Pumps

17- Cambrian explosion

18- Fermi Paradox

19- Dead Zones

20- Line Weaver

21- Karen Masters

22- Goldilocks Principle

23- Europa

24-Ceres

25- Enceladus

26- Kasting







نویسنده:
دکتر عطاءا... جعفر‌آبادی (فرهی منش)

منبع:ماهنامه دانشمند

منبعی که بنده مطلب را از ان دریافت کردم : وبلاگ فیزیک ایران (http://aminph.persianblog.ir)
لینک صفحه ی اصلی مطلب : (http://aminph.persianblog.ir/post/51)

[مسعود فرح بخش]

آیا ما تنها هستیم؟!

کهکشان راه شیری بیش از صد میلیارد ستاره دارد و کل جهان دارای حدود چهارصد میلیارد کهکشان است.آیا کره زمین تنها سیاره قابل سکونت و دارای حیات در کل این مجموعه ی بزرگ است!؟ به راستی اگر این طور باشد تقریبا صد در صد جهان بیهوده آفریده شده است.چون اگر انسان با سرعت نور هم حرکت کند برای رسیدن به دوردست ترین نقطه ی جهان که تا به حال کشف شده است باید در حدود چهارده میلیارد سال مسافرت کند!
ما حتی اطلاع کاملی از وضعیت نزدیکترین ستارگان و سیارات به منظومه ی شمسی نداریم ، فقط اخیرا ثابت شده است که یکی از نزدیک ترین ستارگان به منظومه ی شمسی ، یک سیاره با وضعیتی شبیه کره زمین می باشد ، همین و بس.
پس تکلیف صد میلیارد ستاره دیگر کهکشان راه شیری و چهارصد میلیارد کهکشان دیگر چیست؟آیا اگر سیاره ای دارند شرایط برای زندگی در آن سیاره ها وجود دارد؟آیا آن سیاره ها دارای موجودات زنده ی هوشمندی هستند؟آیا اگر موجودات هوشمندی در سیارات دیگر وجود دارند امکان دارد که از ما پیشرفته تر باشند؟جواب همه این پرسش ها نمیدانم است!

[the milky way]

سياره‌اي كه كپلر 22 ـ ب ناميده شده است در فاصله 600 سال نوري از زمين قرار دارد. ستاره‌اي كه اين سياره به دور آن مي‌گردد تقريبا مشابه ستاره ما خورشيد است. بررسي‌ها نشان داد اين سياره هر 290 روز يك بار به دور ستاره مادرش مي‌چرخد و محاسبه مدار آن مشخص كرد كه اين سياره درون منطقه كمربند حيات ستاره خود قرار دارد.

كمر بند حيات ، محدوده اي در اطراف يك ستاره است كه شرايط لازم را براي وجود و بقاي حيات از نوعــي كه ما مي شناسيم فراهم مي آورد .

پوريا ناظمي / جام‌جم

برای مشاهده ی توضیحات بیشتر رجوع نمایید به پست های زیر :


گامي ‌بلند به سوي حيات فرا زميني (http://forum.avastarco.com/forum/showthread.php?84-%D8%AD%DB%8C%D8%A7%D8%AA-%D9%81%D8%B1%D8%A7%D8%B2%D9%85%DB%8C%D9%86%DB%8C&p=22586&viewfull=1#post22586)

شبیه ترین سیاره به زمین کشف شد.

(http://forum.avastarco.com/forum/showthread.php?302-%D8%B3%D9%8A%D8%A7%D8%B1%D8%A7%D8%AA-%D9%81%D8%B1%D8%A7-%D8%AE%D9%88%D8%B1%D8%B4%D9%8A%D8%AF%D9%8A&p=21718&viewfull=1#post21718)
منبع : جام جم آنلاین (http://jamejamonline.ir)
مطلب اصلی : (http://jamejamonline.ir/papertext.as...m=100861998252)

[آسمون]

در مورد کمربند حیات میتونید به تاپیک زیر مراجعه کنید:
http://forum.avastarco.com/forum/showthread.php?351-%D9%83%D9%85%D8%B1%D8%A8%D9%86%D8%AF-%D8%AD%D9%8A%D8%A7%D8%AA&highlight=%DA%A9%D9%85%D8%B1%D8%A8%D9%86%D8%AF+%D8 %AD%DB%8C%D8%A7%D8%AA

[Negar Najafi]

آیا ما تنها هستیم؟!

کهکشان راه شیری بیش از صد میلیارد ستاره دارد و کل جهان دارای حدود چهارصد میلیارد کهکشان است.آیا کره زمین تنها سیاره قابل سکونت و دارای حیات در کل این مجموعه ی بزرگ است!؟
پس تکلیف صد میلیارد ستاره دیگر کهکشان راه شیری و چهارصد میلیارد کهکشان دیگر چیست؟آیا اگر سیاره ای دارند شرایط برای زندگی در آن سیاره ها وجود دارد؟آیا آن سیاره ها دارای موجودات زنده ی هوشمندی هستند؟آیا اگر موجودات هوشمندی در سیارات دیگر وجود دارند امکان دارد که از ما پیشرفته تر باشند؟جواب همه این پرسش ها نمیدانم است!

این چیزی که بنده می خوام بگم یک نظره کاملاً شخصیه(!!!!):
از نظره من بی شک موجوداتی دیگر که شاید بتوان نام آنها را انسان نهاد در این عالم وجود دارد. دلیل حرفم رو به نحوی اثبات می کنم:
شما گفتین که 400 میلیارد کهکشان در عالم وجود داره (البته این تعداد به هیچ وجه قطعی نیست چون ما هنوز درکی از ابعاد عالم نداریم که بخوایم تعداد کهکشان هارو تخمین بزنیم.)پس ===>
اگر در هر یک از این کهکشان با تریلیون ها ستاره یک سیاره هم شبیه زمین (توجه کنید فقط یک سیاره) وجود داشته باشه (که بی شک وجود داره)پس الآن منهای سیاره ی عزیزمون باید 399 میلیارد سیاره شبیه زمین داشته باشیم!!

[پیمان اکبرنیا]

این چیزی که بنده می خوام بگم یک نظره کاملاً شخصیه(!!!!):
از نظره من بی شک موجوداتی دیگر که شاید بتوان نام آنها را انسان نهاد در این عالم وجود دارد. دلیل حرفم رو به نحوی اثبات می کنم:
شما گفتین که 400 میلیارد کهکشان در عالم وجود داره (البته این تعداد به هیچ وجه قطعی نیست چون ما هنوز درکی از ابعاد عالم نداریم که بخوایم تعداد کهکشان هارو تخمین بزنیم.)پس ===>
اگر در هر یک از این کهکشان با تریلیون ها ستاره یک سیاره هم شبیه زمین (توجه کنید فقط یک سیاره) وجود داشته باشه (که بی شک وجود داره)پس الآن منهای سیاره ی عزیزمون باید 399 میلیارد سیاره شبیه زمین داشته باشیم!!

حرف شما ممکنه درست باشه اما مشکل اینه که نمیتونیم با قطعیت بگیم که در هر کدوم از این کهکشانها حتما یک سیاره مانند زمین دارای حیات وجود داره. چون آماری در دست نداریم که احتمال وجود حیات در هر کهکشان چقدره. ممکنه در هر کهکشان 1000 تا سیاره دارای حیات باشه یا در هر 1000 کهکشان 1 سیاره دارای حیات. هنوز معلوم نیست دقیقا احتمالش چقدره چون به پارامترهای زیادی بستگی داره. اما به نظر من هم در جاهای دیگه حیات هست. امیدوارم تا زمانی که زنده ام خبر کشف یک سیاره با حیات را بشنوم! (هرچند خیلی احتمالش کمه چون ابزارهامون در حدی نیستند که بتونن این کشف را انجام بدهند).

[مسعود فرح بخش]

حرف شما ممکنه درست باشه اما مشکل اینه که نمیتونیم با قطعیت بگیم که در هر کدوم از این کهکشانها حتما یک سیاره مانند زمین دارای حیات وجود داره. چون آماری در دست نداریم که احتمال وجود حیات در هر کهکشان چقدره. ممکنه در هر کهکشان 1000 تا سیاره دارای حیات باشه یا در هر 1000 کهکشان 1 سیاره دارای حیات. هنوز معلوم نیست دقیقا احتمالش چقدره چون به پارامترهای زیادی بستگی داره. اما به نظر من هم در جاهای دیگه حیات هست. امیدوارم تا زمانی که زنده ام خبر کشف یک سیاره با حیات را بشنوم! (هرچند خیلی احتمالش کمه چون ابزارهامون در حدی نیستند که بتونن این کشف را انجام بدهند).
سلام آقای اکبرنیا
بله ، به هیچ وجه نمیشه با قطعیت از این موضوع صحبت کرد اما میشه با توجه به مقیاس عالم و ابعاد فوق العاده بزرگ اون که واقعا از درک بشر خارجه، به نظر من میشه احتمال این مسئله رو بررسی کرد.
توی یکی از مستند های استیفن هاوکینگ راجع به حیات اینطوری صحبت می کنه:
"هر جای دنیا که می رم مردم از من می پرسن که آیا بیگانه ها وجود دارن؟سوال خوبیه،چون جواب به این سوال مستلزم شناخت جایگاه ما در جهانه.
آیا ما روی این توپ کوچیک گرد آبی تنهائیم؟یک دلیل وجود داره تا من فکر کنم نه.جهان بزرگه ،واقعا بزرگ،سیاره ما تنها یکی از هشت تایی که تو مدارشون به دور خورشید می چرخن،خود خورشید یک ستاره ویژه هست،یک از 200 میلیارد ستاره که یک مارپیچ گسترده رو تشکیل می دن،کهکشان ما همون راه شیری اونقدر بزرگه که بعضی روزها درکش واسه من مشکل میشه.ولی حتی راه شیری یک قطره کوچیک توی اقیانوس کیهانیه،فقط یکی از میلیاردها کهکشان که در یک شبکه عظیم در تمام جهان گسترده شدن،در این مقیاس جایگاه کوچیک ما واقعا مشخص و باور اینکه ما تنها هستیم رو مشکل میکنه،
بنابر این در مغز ریاضی من، خود این ارقام به تنهایی فکر کردن به بیگانگان رو عقلانی می کنه."
پس میشه از نظر ریاضیات احتمال این رو داد که در یک دنیای بسیار دور و شاید حتی نزدیک حیات وجود داشته باشه،یعنی اینجا فقط با توجه به مقیاس عالم این احتمال رو مطرح می کنن.ولی اگه بخوایم پارامترهای دیگه ای رو هم لحاظ کنیم این نیاز به درک و شناخت ما از عالم داره ،این نیاز به این داره که ما از داخل کهکشان های دیگه بتونیم اطلاعات زیادی استخراج کنیم که اینجا قضیه خیلی پیچیده تر میشه و به قول شما ابزار های امروزی بشر این توانایی رو ندارن. ولی به نظر من اگه به همون مقیاس عالم نگاه کنیم خودش به تنهایی احتمال این رو به وجود میاره که حیات الان در جایی غیر از زمین وجود داشته باشه.

[Mehrzad-jupiter]

البته دوستان به این موضوع توجه کنید که درسته الان اکثر دانشمندان به دنبال حیاتی بر پایه کربن و وابسته به آب هستند درست مثل زمین، اما نباید از این نکته گذشت که در این دنیای ناشناخته و بی نهایت وسیع حیات زمین میتونه تنها یک گونه از صدها گونه موجود از حیات باشه. توجهتون رو به یکی از مقاله های ماهنامه نجوم جلب می کنم شماره 202 و 208. در اون مقاله راجبه امکان حیات از نوع میکروارگانیسم در قمر تیتان صحبت کرده بود که به جای اکسیژن امکان داره از متان تنفس کنند!!!! یعنی نوعی حیات متان خور!!!! درسته که این فرضیست. ولی خالی از لطف نسیت که به این فکر کنیم که امکان وجود حیات در سایر منظومه های ستاره ای که چه عرض کنم باید گفت سایر کهکشانها. بر اساس عنصر دیگه ای غیر از کربن و آب وجود داره. تا کنون انسان به دنبال زمینی دیگر بوده در سایر سامانه های خورشیدی. به این مطلب می شه از یافته های تلسکوپ کپلر پی برد. اما اگر زمانی حیات از نوعی دیگر پیدا بشه واقعا قضیه خیلی پیچیده تر می شه. اونجاست که بازهم مرتبا معمایی به دیگر معماهای کیهانی اضافه می شه.

[asby]

:sFun_bangdesk::closed_2::lock1::sSig_woohoo2:
سرانجام انتظارها به پایان رسید. امروز درست همان روزی است که بسیاری از ستاره شناسان و دوستداران فضا در انتظار آن بودند. پس از سال ها تحقیق و جستجو پیرامون سیارات فراخورشیدی، ستاره شناسان بالاخره موفق به یافتن سیاره ای شدند که دارای شرایطی کاملاً شبیه به کره زمین می باشد. این سیاره از لحاظ علمی "منطقه گولدیلاکس برای زندگی" خوانده می شود یعنی سیاره ای که نه بسیار گرم و نه بسیار سرد است و دارای شرایط آب و هوایی بسیار عالیست.

سیاره ای که از ستاره میزبان خود نه آنچنان دور و نه بسیار نزدیک است. درست در فاصله مناسب قرار گرفته و از این رو وجود آب مایع در آن امکان پذیر است. این سیاره از لحاظ اندازه نه بسیار بزرگ و نه بسیار کوچک است و بدین خاطر دارای سطح، نیروی گرانش و شرایط جوی کاملاً مناسب است. به بیان بهتر این درست همان سیاره ای است که به دنبال آن بودیم. سیاره ای درست مانند زمین.



پل باتلر از موسسه تحقیقاتی کارنگی واشنگتن در اینباره می گوید: " این واقعاً اولین سیاره گولدیلاکس است که انسان تابدین روز موفق به یافتن آن شده است"

برخلاف تمامی سیاراتی که ستاره شناسان تا پیش از این موفق به یافتن آنها شده بودند (در حدود 500 سیاره در خارج از منظومه شمسی ) ، این سیاره جدید درست در نقطه ای قرار گرفته است که ستاره شناسان آنرا "منطقه قابل سکنی" می خوانند. بعلاوه این سیاره در همسایگی کهکشانی ما قرار دارد که این موضوع خود حاکی از وجود سیارات بسیار زیاد دیگری با شرایط قابل سکنی می باشد.

منبع سایت نجوم
http://www.noojum.com/top-news/80-top-news/2851-nasa-and-nsf-funded-research-finds-first-potentially-habitable-exoplanet.html

[Mehrzad-jupiter]

اسم سیاره و ستاره میزبان و در کدام صورت فلکی هست رو میشه ذکر کنید. تشکر

[SAEED560]

اسم سیاره و ستاره میزبان و در کدام صورت فلکی هست رو میشه ذکر کنید. تشکر


سلام
این طور که از مطالعه سایت معرفی شده متوجه شدم این سیاره به نام همسر یابنده سیاره نام گذاری شده است یعنی دنیای زارمینا . البته ستاره میزبان هم در صورت فلکی ترازو قرار دارد .


با همه این صحبت ها اگر ما کمربند حیاتی در جای دیگر این عالم بدون مرز در ذهن خود تجسم کنیم که سیاره ایی به نام دیگری و مشابه زمین و موجودات دیگری نه به نام انسان به نام دیگری زندگی میکنند دور از ذهن نیست .