ایستگاه فضایی بین المللی

[milad77]

با سلام به دوستان گرامی

با اجازه مدیر انجمن این تاپیک رو ایجاد کردم، چون واقعا جای این موضوع در تالار فضاپیماها و ماموریت های فضایی خالی بود.
امیدوارم در این تاپیک اطلاعات خوبي در مورد ايستگاه فضايي به اشتراك گذاشته شود .



[/URL][URL="http://up.avastarco.com/images/v8ekjzca7a1rg86yuwn3.jpg"]http://up.avastarco.com/images/v8ekjzca7a1rg86yuwn3.jpg (http://up.avastarco.com/images/v8ekjzca7a1rg86yuwn3.jpg)

[milad77]

ایستگاه فضایی بین‌المللی تشکیلات فضایی و سرنشین‌دار بزرگی است که در مدار نزدیک زمین قرار دارد. این ایستگاه از چندین بخش تشکیل شده که توسط کشورهای مختلف ساخته شده‌اند و تکمیل آن تا سال۲۰۱۰ ادامه خواهد داشت. اولین بخش ایستگاه در ۲۹ آبان ۱۳۷۷ (۲۰ نوامبر ۱۹۹۸) به مدار زمین پرتاب شد، و دو سال بعد در ۱۲ آبان ۱۳۷۹ (۲ نوامبر ۲۰۰۰) با ورود اولین اردوی فضانوردان، استفاده مفید از ایستگاه آغاز گشت.
علاوه بر خودِ ایستگاه مداری، تشکیلات زمینی کنترل پرواز در کشورهای مختلف، عملیات ایستگاه فضایی را زیر نظر دارند.

عمر عملیاتی ایستگاه فضایی بین‌المللی تا سال ۲۰۱۷ میلادی برنامه‌ریزی شده است. با این حال، این ایستگاه فضایی حتی دو سال پیش از تکمیل یعنی در سال ۲۰۰۸، بزرگترین ایستگاه ساخته شده در مدار زمین در طول تاریخ فضانوردی است. تخمین زده می‌شود که جمع هزینه‌های این ایستگاه از آغاز ساخت تا پایان حدود ۱۰۰ میلیارد یورو باشد. به این ترتیب، ایستگاه فضایی بین‌المللی پرهزینه‌ترین دستگاه ساخته شده در طول تاریخ بشر است. مشارکت‌کنندگان در این پروژه، چنین هزینه گزافی را برای رسیدن به دستاوردهایی بزرگ و درازمدت پرداخت می‌کنند؛ مشارکت در این پروژه باعث می‌شود که در این کشورها بودجه کلانی برای پیشبرد تحقیقات و تولید با استفاده از فن‌آوری‌های پیشرفته اختصاص یابد، «دانش و اطلاعات» به عنوان زیرساختار توسعه آن جوامع نهادینه شود، و تبادل دانش، تجربه، فرهنگ و فن‌آوری از طریق مشارکت در این برنامه بین‌المللی بدست آید.

کشورهای سازنده بخش‌های اصلی ایستگاه (تا پایان پروژه) عبارتند از: روسیه (۶ بخش)، آمریکا (۴ بخش)، اروپا(۳ بخش)، ژاپن (۲ بخش)، کانادا (۲ بخش)، ایتالیا بطور مستقل (یک بخش)، به همراه دو بخش که یکی ساخت مشترک آمریکا و روسیه و دیگری ساخت مشترک اروپا و ایالات متحده آمریکا است.
شاتل فضایی، سایوز و پروگرس از آغاز پروژه برای حمل و نقل فضانوردان و بار به ایستگاه فضایی بین‌المللی استفاده می‌شوند. در پی فاجعه انفجار فضاپیمای کلمبیا در ۱۲ بهمن 1388 و زمین‌گیر شدن ناوگان شاتل، برای مدتی حدود ۲ سال و نیم وظیفهٔ نقل و انتقال فضانوردان و بار به ایستگاه فقط به عهده فضاپیماهای سایوز و پروگرس بود. فضاپیماهای شاتل از ۴ مرداد ۱۳۸۴ پرواز به ایستگاه را از سر گرفتند، و فضاپیمای ترابری خودکار از ۱۹ اسفند ۱۳۸۶ به ناوگان فضاپیماهای پشتیبانی ایستگاه پیوست.

منبع:ویکی پدیا

[milad77]

ویژگی های ایستگاه فضایی:

سرنشین دائم:۳ نفرتاریخ پرتاب:۲۹ آبان ۱۳۷۷
(۲۰ نوامبر ۱۹۹۸)پرتاب از:پایگاه فضایی بایکونور
پایگاه فضایی کندی
پایگاه فضایی گویانجرم:۲۴۵٬۷۳۵ کیلوگرم
(آمار ۳ اسفند ۱۳۸۵)درازا:۵۸٫۲ مترپهنا:۴۴٫۵ متر (از زیوزدا تا دستینی)
۷۳٫۱۵ متر (با احتساب صفحات خورشیدی)
(آمار ۳ اسفند ۱۳۸۵)فضای قابل زیست:۴۲۴٫۷۵ متر مکعبفشار هوا:۱۰۱٫۳ کیلوپاسکال
معادل ۷۵٫۹۷ سانتی‌متر جیوهاوج:۳۳۹ کیلومتر (آمار ۲۶ بهمن ۱۳۸۶)حضیض:۳۳۱ کیلومتر (آمار ۲۶ بهمن ۱۳۸۶)زاویه شیب مدار:۵۱٫۶۴۱ درجه (آمار ۲۶ بهمن ۱۳۸۶)ارتفاع عمومی مدار:۳۴۰٫۵ کیلومترمیانگین سرعت:۲۷۷۴۳٫۸ کیلومتر بر ساعتپیمودن یک مدار کامل:۹۱٫۳۴ دقیقهگردش روزانه
در مدار زمین:۱۵ دور (دقیقاً ۱۵٫۷۸ دور)
(آمار ۲۶ بهمن ۱۳۸۶)تعداد روز در مدار:۳۴۵۰ روز (تا ۱۲ اردیبهشت ۱۳۸۷)تعداد روز در مدار
با سرنشین:۲۷۳۹ روز (تا ۱۲ اردیبهشت ۱۳۸۷)تعداد گردش‌های مداری:۵۴۴۴۸ دور (تا ۱۲ اردیبهشت ۱۳۸۷

[milad77]

خبری هم مرتبط با ایستگاه فضایی بین المللی:

روز سه شنبه سه فضانورد که دو روس و يک امريکايي بودند توسط موشک سايوز از پايگاه بايکنور مسافرت دو روزه خود را به سمت مدار زمين آغاز کردند . قرار است اين فضانوردان که جايگزين ساکنان کنوني iss مي شوند حدود 5 ماه در اين ايستگاه باقي بمانند .


برگرفته از : ناسا

[پیمان اکبرنیا]

با تشکر از آقا میلاد بابت این تاپیک که جای خالیش حس میشد :)

خب به نظرم موضوعات بسیاری هست که میشه درباره شون توی این تاپیک بحث بشه از چگونگی ساخت و اهداف علمی این ایستگاه فضایی بگیرید تا معرفی قسمتهای مختلف و چگونگی عملکرد آنها.

اما شاید سوالی که در ابتدا پیش بیاد اینه که هدف ساختن ایستگاه فضایی چی بوده و چرا کشورها اینقدر هزینه کردند برای ساخت چنین مجموعه عظیمی (با جرم فعلی حدود 450000 کیلوگرم)؟

آیا میلیاردها دلار هزینه برای یک ایستگاه فضایی مفید است؟

[milad77]

از سوال استاد عزیز آقای اکبرنیا ممنونم.

اهداف اصلی ایستگاه فضایی بین المللی بسیار گسترده هست ولی به طور تیتروار میشه گفت:

آزمایشگاه فضایی برای انجام پژوهش‌های نوین، پژوهش‌ها و آزمایش‌هایی که انجام آنها روی زمین به علت وجود جاذبه ممکن نیست یا با دشواری‌هایی همراه است؛
رصدخانه دائمی در مدار زمین، برای رصد کردن زمین، خورشید، منظومه شمسی و کیهان؛
مرکز حمل و نقل مداری که می‌توان در آن فضاپیماها، بار و قطعات گوناگون را گردآوری کرد، و پس از مونتاژ و تنظیم، آنها را به مقصد مورد نظر فرستاد؛
مرکز سرویس برای تعمیر، نگهداری، و تنظیم فضاپیماها و ماهواره‌ها در مدار زمین؛
مرکز ساخت و ساز برای مونتاژ و نصب سازه‌های بزرگ فضایی؛
مرکز همکاری پژوهشی با بخش خصوصی در زمینه مهندسی هوافضا با هدف پیشبرد فن‌آوری فضایی و تشویق بیشتر بخش خصوصی به سرمایه‌گذاری در آن.
و ...

[پیمان اکبرنیا]

با تشکر از آقا میلاد

بله درست فرمودید ارسال ایستگاه فضایی به فضا اهداف زیادی داشت که اشاره کردید. برخی از این اهداف و کارها انجام شده و یا در حال انجام شدن است. به خصوص آزمایش های فضایی که در شرایط بی وزنی انجام می شود. برخی از آنها هم هنوز انجام نشده است و ممکنه مربوط به آینده باشه مثلا ساخت و ساز سازه های فضایی دیگر یا مرکز سرویس فضایی :)

حال که اهداف ایستگاه فضایی بین المللی تقریبا مشخص شد بیاییم بررسی کنیم که ایستگاه چگونه ساخته شده و چه کشورهایی در آن همکاری کرده اند؟ چه پرتابگرهایی قطعات ایستگاه را به فضا برده اند و چقدر طول کشیده تا ایستگاه به شکل کنونی خودش برسد؟ ;)

[پیمان اکبرنیا]

اولین بخش از ایستگاه فضایی بین المللی زاریا نام داشت که ساخت روسیه بود و به وسیله موشک پروتون روسی به فضا پرتاب شد. زاریا در مدت چهار سال ساخته شد و در سال 1998 ب فضا پرتاب شد. این قسمت حدود 19 تن جرم و 12 متر طول دارد:


http://up.avastarco.com/images/ddvbkhtfal8jjhuatpy.jpg


هدف اولیه این قسمت فراهم کردن برق، ارتباطات، و کنترل جهت ایستگاه بود ولی در حال حاضر از این قسمت از ایستگاه فضایی عمدتا به عنوان محل ذخیره سازی و انبار استفاده می شود.

[mohsen4465]

دومین ماژول ایستگاه فضایی بین المللی با نام یونیتی (Unity) یا نود 1 (Node 1) توسط آمریکایی ها ساخته شد و توسط شاتل اِندیوُر (STS-88) بتاریخ 6 دسامبر 1998 به ایستگاه متصل شد. این ماژول با داشتن 6 لنگرگاه بعنوان یک ماژول اتصالی عمل میکنه.

طول: 5.49 متر
قطر: 4.57 متر
جرم: 11612 کیلوگرم


http://up.avastarco.com/images/r8v0a23cgwxv8x0dcon7.jpg (http://up.avastarco.com/images/r8v0a23cgwxv8x0dcon7.jpg)
ماژول یونیتی (سمت راست) پس از اتصال توسط رابط تبدیل PMA-1 به ماژول روسی زاریا.


http://up.avastarco.com/images/8d0optnuxje6y27wwz2.jpg (http://up.avastarco.com/images/8d0optnuxje6y27wwz2.jpg)
نمای داخل ماژول یونیتی. از فضای داخل PMA-1 (رابط تبدیل نوع لنگرکاه) بعنوان انباری استفاده شده و آذوقه ها در داخل ماژول و کنار دیواره چیده شده اند. عکس توسط خدمه STS-114.

[mohsen4465]

سومین قسمت ایستگاه فضایی، ماژول تدارکاتی «اِزوزدا» (Zvezda)، بتاریخ 12 جولای 2000 سوار بر موشک روسی «پروتون-کِی» به مدار پرتاب شد و در 26 جولای به ماژول زاریا متصل شد. راکت پرتابی ازوزدا اولین راکت پرتابی بود که حامل یک پیام تبلیغاتی تجاری بود. این موشک حامل برچسب پیتزا هات (Pizza Hut - یک رستوران زنجیره ای آمریکایی) بود که بگفته آنها بابت آن 1 میلیون دلار آمریکایی پرداخت کرده اند.


http://up.avastarco.com/images/sqif5x6o89aw4q3r8e92.jpg (http://up.avastarco.com/images/sqif5x6o89aw4q3r8e92.jpg)
از بالا به پایین: رابط تبدیل PMA-2، ماژول یونیتی، رابط تبدیل PMA-2، ماژول زاریا، ماژول ازوزدا و فضاپیمای روسی متصل شدۀ پروگرس-1



بتاریخ 11 سپتامبر 2000 دو فضانورد شاتل فضایی STS-106 آخرین اتصالات بین ازوزدا و زاریا را در مأموریتی 6 ساعت و 14 دقیقه ای تکمیل کردند. روز بعد برای اولین بار خدمه STS-106 به داخل ماژول ازوزدا وارد شدند. دو موتور تعبیه شده بر روی ازوزدا این قابلیت را دارند که ارتفاع ایستگاه رو افزایش بدهند. بتاریخ 25 آوریل 2007 این موتورها برای اولین بار استفاده شدند.



http://up.avastarco.com/images/pyrbgoy09eamtqpa0bnx.jpg (http://up.avastarco.com/images/pyrbgoy09eamtqpa0bnx.jpg)
دریچه ورود ازوزدا



http://up.avastarco.com/images/4n4yg2j696z0cevcxtpa.jpg (http://up.avastarco.com/images/4n4yg2j696z0cevcxtpa.jpg)
داخل ماژول



http://up.avastarco.com/images/v2gdd7f7s1b7ua9yd8a.jpg (http://up.avastarco.com/images/v2gdd7f7s1b7ua9yd8a.jpg)
گلاب به روتون، توالت ازوزدا :پی



http://up.avastarco.com/images/1s6r9hohkuvga0wqc6c6.jpg (http://up.avastarco.com/images/1s6r9hohkuvga0wqc6c6.jpg)
این هم جشن عید کریسمس 2010 در ماژول ازوزدا :)


مشخصات
------------
درازا: 13.1 متر
قطر: 4.15 متر
فاصله نوک صفحات خورشیدی: 29.7 متر
جرم: 18051 کیلوگرم

[پیمان اکبرنیا]

چه آزمایشهایی در ایستگاه فضایی بین المللی انجام می شود؟ اصلا چرا باید آنجا آزمایش کنیم؟

خب دوستان جواب این سوال به بی وزنی ارتباط داره. در ایستگاه فضایی بین المللی بی وزنی حاکم هست و در اون شرایط میشه آزمایشهایی انجام داد که در زمین قابل انجام نیست. یک نمونه ساده اش اینه که شما در ایستگاه فضایی یک شمع روشن کنید و شعله اش را با شعله روی زمین مقایسه کنید. نتیجه اش میشه تصویر زیر ببینید چقدر شعله شمع در شرایط وجود گرانش و بی وزنی با هم متفاوت هست! (نکته: بی وزنی را با خلا اشتباه نگیرید. در ایستگاه فضایی هوا هست و از این نظر مثل زمینه)


http://up.avastarco.com/images/bfucjld7zs3gg9hety74.jpg


شما هم آزمایشهای دیگه ای را میتونید در بی وزنی مثال بزنید که نتایجش با زمین بسیار متفاوت باشه؟ :)

پی نوشت: فکر کنید ببینید چرا شعله اینطوری شده؟

[gshahali]

سلام دوستان
خیلی جالب بود. به هر حال به دلیل تفاوت شرایط در ایستگاه فضایی، باید دید مثلاً در صورت بروز آتش سوزی، چگونه باید با آن مقابله کرد (نمیشود مانند زمین از ایستگاه دور شد و منتظر ماند تا آتش نشانی آنرا خاموش کند!). ظاهراً آزمایش چگونگی سوختن شمع نیز در همین راستا بوده است.
در جایی که گرانش وجود دارد (و البته اکسیژن نیز هست) به دلیل جریان هوا، شعله به شکل زیر است:


https://flightline.highline.edu/iglozman/sciphy/sphinx/media/candleflame_dg.jpg

اما در محیط بی وزنی، جریان هوا به شکل بالا به وجود نمی آید. لذا شعله به صورت نیم کره است و پس از حدود یک دقیقه، به دلیل نرسیدن اکسیژن، خاموش میشود. (اکسیژن از راه تراوش مولکولی (molecular diffusion) تا حدی به شعله میرسد، اما ظاهراً کافی نیست و لذا شعله دوام چندانی ندارد).

https://flightline.highline.edu/iglozman/sciphy/sphinx/candle_zerog.htm

ممنون از آقای اکبرنیا به خاطر این موضوع جالب

[پیمان اکبرنیا]

سلام دوستان
خیلی جالب بود. به هر حال به دلیل تفاوت شرایط در ایستگاه فضایی، باید دید مثلاً در صورت بروز آتش سوزی، چگونه باید با آن مقابله کرد (نمیشود مانند زمین از ایستگاه دور شد و منتظر ماند تا آتش نشانی آنرا خاموش کند!). ظاهراً آزمایش چگونگی سوختن شمع نیز در همین راستا بوده است.
در جایی که گرانش وجود دارد (و البته اکسیژن نیز هست) به دلیل جریان هوا، شعله به شکل زیر است:


https://flightline.highline.edu/iglozman/sciphy/sphinx/media/candleflame_dg.jpg

اما در محیط بی وزنی، جریان هوا به شکل بالا به وجود نمی آید. لذا شعله به صورت نیم کره است و پس از حدود یک دقیقه، به دلیل نرسیدن اکسیژن، خاموش میشود. (اکسیژن از راه تراوش مولکولی (molecular diffusion) تا حدی به شعله میرسد، اما ظاهراً کافی نیست و لذا شعله دوام چندانی ندارد).

https://flightline.highline.edu/iglozman/sciphy/sphinx/candle_zerog.htm

ممنون از آقای اکبرنیا به خاطر این موضوع جالب

ممنون از جناب شاه علی بابت پاسخ جامع و زیبای ایشون

خب دوستان دیگر چه آزمایشهایی در ایستگاه فضایی انجام می شود؟ لطفا حیطه های مختلف علمی مانند زیست شناسی، شیمی، فیزیک، نجوم و ... را در نظر بگیرید و آزمایشهایی که در زمین قابل انجام نیست را نام ببرید. اصلا آزمایشی علمی را طراحی کنید که یک پدیده علمی را در شرایط بی وزنی با شرایط با وزنی مقایسه کند! خدا را چه دیدید شاید برای ناسا ارسال کردیم و اگر خوششان آمد انجام دادند :دی

[آیو]

یک مثال دیگه برای ازمایش هم که خیلی بارزه اینه که روی زمین فشار مایعات و گازها به خوبی قابل درکه ولی توی فضا اصلا اینطور نیست و توی ایستگاه های فصایی هوا به طوری تا بتونه به مقداری بر بی وزنی وعدم نیروی گرانش مقابله کنه تا اینطوری هم فضانوردان متلاشی نشن هم حداقل برای خواب یه خورده راحت تر بخوابن.

[پیمان اکبرنیا]

یک مثال دیگه برای ازمایش هم که خیلی بارزه اینه که روی زمین فشار مایعات و گازها به خوبی قابل درکه ولی توی فضا اصلا اینطور نیست و توی ایستگاه های فصایی هوا به طوری تا بتونه به مقداری بر بی وزنی وعدم نیروی گرانش مقابله کنه تا اینطوری هم فضانوردان متلاشی نشن هم حداقل برای خواب یه خورده راحت تر بخوابن.

سلام دوست عزیز

هوای داخل ایستگاه برای تامین اکسیژن و همچنین فشار بیرونی لازم برای بدن انسان هست (که فضانوردان به قول شما متلاشی نشوند در اثر اختلاف فشار داخل و بیرون بدن :) ) اما این هوا برای غلبه بر بی وزنی نیست و اصولا نمیتونه بی وزنی را جبران کنه ;) چون فشار از همه جهات به یک میزان وارد میشه و هیچ نیروی خالصی به جهت خاصی نخواهد داشت

[mohsen4465]

یکی از جالبترین آزمایشاتی که در ایستگاه بین المللی انجام شده آزمایش رشد گیاهانه. گیاهان میتونن جاذبه زمین رو حس کنن و در خلاف جهت اون رشد کنند. حالا بنظر شما در فضا چه اتفاقی برای یک نهال در حال رشد میافته؟ :)

[Behnaz sasani]

یکی از جالبترین آزمایشاتی که در ایستگاه بین المللی انجام شده آزمایش رشد گیاهانه. گیاهان میتونن جاذبه زمین رو حس کنن و در خلاف جهت اون رشد کنند. حالا بنظر شما در فضا چه اتفاقی برای یک نهال در حال رشد میافته؟ :)

از نظر علمی
در جائیکه جاذبه وجود داشته باشد هورمونی به نام Auxin از سمت بالا به طرف ریشه جریان پیدا میکند. حرکت این هورمون سبب میشود تا ساقه شروع به شاخه زدن نکند. در حقیقت جریان داشتن این هورمون جلوی شاخه زدن ساقه را می گیرد. اما در نبود جاذبه حرکت اوکسین نیز مختل شده و این شک مطرح می شود که گیاه شروع به شاخه زدن متعدد نماید.

اماااااااااااااااا نتایجی که در آزمایشات کشت گیاه تره تیزک (شاهی) در فضا انجام شد همه رو متعجب کرد!!!!

نتایج کشت در فضا :
در روز سوم پس از کاشت ، بذر شروع به جوانه زدن می نماید. این اتفاقی است که در روی زمین نیز می افتد. رشد تا روز چهاردهم ادامه پیدا می کند اما برگها مانند اسفناج، بر روی سطح پهن می شوند. با مقایسه نمونه های فضائی و زمینی مشاهده شد که حجم رشد نمونه های فضائی کاملا متمیاز و بیشتر و رنگ گیاه نیز روشنتر بود. از روز بیستم گیاه شروع به ساقه زنی نموده و در روز بیست ونهم طول ساقه تولید شده در مقایسه با نمونه زمینی بسیار بلند تر و به سقف محیط کشت نیز رسیدند.

گیاهان سه پاسخ اصلی به تغییر بردار جاذبه نشان می‌دهند:

پاسخ اول، گراویتروپیسم (gravitropism) نامیده می‌شود كه بر طبق آن ریشه‌ها و ساقه گیاهان می‌توانند جهت رشد خود را براساس جهت جاذبه تغییر ‌دهند. این پاسخ بیشتر از دو مورد دیگر بررسی شده است. برای مثال، هر عضو زاویه تعیین‌شده ویژه‌ای با راستای اعمال نیروی جاذبه زمین دارد كه در صورت تغییر آن، با ایجاد قوسی در خود سبب می‌شود تا مجدداً زاویه تعیین‌شده حاصل شود.
پاسخ دوم، گراویتاكسیس (gravitaxis) نام دارد كه در بعضی از جلبك‌های تك‌سلولی دیده شده است؛ در این حالت جهت شنا‌ كردن این جلبك‌ها با بردار جاذبه رابطه دارد.
پاسخ سوم، ناشی از ارتباط بین تكامل گیاهان و تأثیر بردار جاذبه است.

گراویتروپیسم را می‌توان به چهار بخش زیر تقسیم‌كرد:
احساس، ترجمه داخل‌سلولی، انتقال پیام و واكنش.
احساس به معنای احساس بردار جاذبه به وسیله سلول و بر اثر بالا یا پایین رفتن بخشی از اجزای سلول است. این جزء سلولی می‌تواند تمام پروتوپلاست سلول باشد. مثلاً، در این حالت پروتوپلاست به دیواره سلولی فشار می‌آورد و با دیواره سلولی تعامل و تداخل ایجاد ‌می‌كند. همچنین ممكن است این جزء سلولی یك ارگانل سنگین رسوب‌كننده مانند آمیلوبلاست باشد. در مرحله ترجمه سلولی، برخی عدم تقارن‌های ساختاری یا كاركردی در سلولی كه تغییر بردار جاذبه را درك كرده است ایجاد ‌می‌شود؛ در این حالت سلول در واكنش به تغییر بردار جاذبه، قطبیت پیدا‌ می‌كند. در مرحله انتقال پیام، بر اثر عدم تقارن ایجاد‌شده، حركت طولی فاكتورهای رشد تغییركرده و پیام را از مكان احساس به مكان واكنش منتقل می‌كنند. در مرحله واكنش نیز، مساوی نبودن غلظت فاكتور رشد در یك قسمت سلول نسبت به قسمت دیگر، موجب طویل شدن سلول در یك سمت نسبت به جهت دیگر می‌شود. در گیاهان چندسلولی نیز موارد متعددی از پاسخ به تغییر بردار جاذبه، جاذبه‌گرایی در ساقه‌ها، ریشه و گل‌ها دیده شده است ولی در برگ‌ها، این پاسخ‌ها كمتر دیده می‌شود.
همچنین، ناسا در خصوص الگوی بیان ژنی مقایسه‌هایی را بین دانه‌های آرابیدوپسیس و سلول‌های تمایزنیافته این گیاه كه دارای نقص ارگان حس‌كننده محیط هستند ـ مانند برگ و ریشه آن ـ انجام داده است؛ مشخص شده است كه حتی سلول‌های تمایزنیافته نیز حضور در شرایط بی‌وزنی را درك كرده و نحوه پاسخ‌دهی آنها به شرایط محیط تغییر می‌كند. آزمایش‌ها حاكی از این بوده است كه بیان ژن‌های كدكننده پروتئین‌های دیواره سلولی تحت تأثیر بی‌وزنی قرار می‌گیرد. از این ویژگی می‌توان در طراحی گیاهانی با عملكرد بهتر در شرایط زمین و فضا بهره گرفت.
با توجه به آنچه گفته شد لازم است اشاره كنیم كه یكی از بزرگ‌ترین و مهم‌ترین پروژه‌های ناسا، استفاده از گیاهان به عنوان سیستم پشتیبان حیات برای فضانوردان است چراكه گیاهان در حذف دی‌اكسید كربن، تولید اكسیژن، تصفیه آب و تولید غذا نقش دارند؛ همچنین، به لحاظ روان‌شناسی نیز گیاهان تأثیر بسزایی بر روحیه فضانوردان دارند. از این‌رو، امروزه مطالعه گیاهان در شرایط بی‌وزنی و بررسی پاسخ آنها به این شرایط از اهمیت چشمگیری برخوردار است.

[mohsen4465]

ممنون خانم ساسانی. توضیحات واقعاً جامع و کامل بود. بهرحال کیف آزمایش به دیدنشه. :have%20a%20nice%20d
میتونید ویدئویی در رابطه با این آزمایش رو در این صفحه (http://www.nasa.gov/multimedia/videogallery/index.html?media_id=113572301) ببینید (دانلود هم میشه).

[پیمان اکبرنیا]

خب دوستان این تاپیک خیلی جای کار داره ها! چرا کسی حواسش نیست به اینجا؟ :)

ایستگاه فضایی بین المللی در حال حاضر از قسمتهای زیادی تشکیل شده که یک تصویر خوب از این قسمتها به همراه نام هر قسمت را در شکل زیر می بینید:


http://up.avastarco.com/images/87g6pjba263ztqnjnz0.jpg (http://up.avastarco.com/images/87g6pjba263ztqnjnz0.jpg)


البته این قسمتها تکمیل شده تا سال 2011 هستند و قراره که قسمتهای جدیدی هم در سال 2014 و 2015 به ایستگاه اضافه بشوند.

یک نکته جالب هم دستگاه مختصاتی است که در ایستگاه برای جهت دهی استفاده می شود. در پایین سمت راست شکل بالا 6 جهت اصلی را می بینید. جهت بالا (سمت الراس یا سر سو)، پایین (سمت القدم یا پاسو) و 4 جهت جانبی

[Soroush Samadi]

با عرض سلام خدمت شما اقای اکبرنیا
راستش من خیلی دوست دارم تو این تاپیک فعالیت کنم ولی چون هدفی نداره نمیشه روش کار کرد.میشه به دلیل اینکه صاحب تاپیک نیست روند این تاپیک رو مشخص کنید؟

[پیمان اکبرنیا]

با عرض سلام خدمت شما اقای اکبرنیا
راستش من خیلی دوست دارم تو این تاپیک فعالیت کنم ولی چون هدفی نداره نمیشه روش کار کرد.میشه به دلیل اینکه صاحب تاپیک نیست روند این تاپیک رو مشخص کنید؟

سلام

چیزی که مد نظرمه اینه که درباره قسمتهای مختلف ایستگاه فضایی، زمانی که به ایستگاه متصل شدند و آزمایشهایی که اونجا انجام میشه صحبت بشه :) کلا میخواهیم همه متوجه شوند که ایستگاه فضایی چه قسمتهایی دارد و دانشمندان در آن چه کارهایی انجام می دهند؟ این آزمایشها چه فایده ای برای پیشرفت علم دارند؟ ;)

[Soroush Samadi]

سلام دوستان
من میخوام تو این پست هدف های این تاپیک رو بگم و امیدوارم یک تاپیک کامل درباره ایستگاه فضایی بین المللی داشته باشیم.

1.مقدمه (نگاهی کلی به ایستگاه فضایی بین المللی)

2.تاریخچه

3.تولد ایستگاه فضایی بین المللی

4.مونتاژ ایستگاه فضایی در فضا

5.اردو های ایستگاه فضایی بین المللی

6.سامانه های اصلی

[Soroush Samadi]

ایستگاه فضایی بین المللی (international space station) یک ایستگاه فضایی است که با مشارکت ۱۵ کشور ساخته شد.این ایستگاه فضایی در مدار زمین و در ارتفاع ۳۵۰ کیلومتری از سطح زمین قرار گرفته است.سرعت آن در مدار حدود 27.700 کیلومتر بر ساعت است که به این ترتیب در هر شبانه روز ۱۵ بار به دور زمین گردش می کند.این ایستگاه فضایی هم اکنون حدود ۴۵۰ تن وزن داره و حدود 1200 مکعب فضای کار،پژوهش و زندگی برای فضانوردان داره.این ایستگاه در سال 2010 کامل شد و تخمین زده می شه که هزینه آن حدود 100 میلیارد یورو باشه!!!

این ایستگاه معمولا با نام مخفف ISS نامیده میشه.

[/URL][URL="http://up.avastarco.com/images/nyi87202puu9s5kjg79j.jpg"]http://up.avastarco.com/images/nyi87202puu9s5kjg79j.jpg (http://up.avastarco.com/)

[Soroush Samadi]

سلام بر دوستان عزیز.:دی با ادامه این بحث در خدمتتون هستم.
سنگ بنای این ایستگاه فضایی،بخش زاریا نام داره و ساخت کشور روسیه است.با پرتاب زاریا در روز 29 آبان 1377 توسط پروتون از پایگاه فضایی بایکونور به مدار زمین،ایستگاه فضایی عملا متولد شد.

بخش های دوم و سوم ایستگاه به بخش امریکایی یونیتی و بخش روسی زیوزدا هستند که به ترتیب در 15 اذر 1377 و 22 تیر 1379 پس از پرتاب به مدار زمین به بخش زاریا متصل شدند.اتصال این سه بخش به هم امکان زندگی و کار انسان در این ایستگاه فضایی به وجود اورد،و متعاقب آن اردوی یکم شامل دو کیهان نورد روسی و یک امریکایی در روز 12 آبان 1379 وارد ایستگاه شدند.

http://up.avastarco.com/images/3ssdqeg9mzjvlufbuv0.jpg (http://up.avastarco.com/)

[Soroush Samadi]

سلام بر دوستان عزیز،با اجازه میرم سراغ بخش بعدی از این تاپیک.

ساخت و مونتاژ ایستگاه فضایی بین المللی،چالش بسیار پیچیده ای در زمینه هوافضاست.در سال 1377،مونتاژ ایستگاه با قرار دادن بخش زاریا توسط پروتون در مدار زمین آغاز شد.دو هفته بعد،بخش یونیتی در ماموریت اس تی اس 88 توسط شاتل فضایی اندور در مدار زمین قرار گرفت و به بخش زاریا وصل شد.:rambo:

تقریبا یک سال و نیم پس از اتصال بخش یونیتی،بخش زیودا به ایستگاه اضافه شد.زیودا یکی از بخش های ایستگاه فضایی است،که با پیوستن آن به دو بخش قبلی،امکان زندگی،کار و پژوهش سه فضانورد در ایستگاه به وجود آمد.

ایستگاه فضایی در سال 1389 تقریبا تکمیل شد.پس از تکمیل نزدیک به 1200 متر مکعب فضا برای زندگی،کار و پژوهش به وجود آمد.

[/URL][URL="http://up.avastarco.com/images/n6m5udmmp9owz5qb5po3.jpg"]http://up.avastarco.com/images/n6m5udmmp9owz5qb5po3.jpg (http://up.avastarco.com/)

[mohsen4465]

چهارمین قسمت ایستگاه فضایی توسط شاتل فضایی دیسکاوری (STS-92) و در تاریخ 11 اوکتبر 2000 به ایستگاه متصل شد. در این مأموریت دو قطعه Z1 و PMA-3 به واحد یونیتی افزوده شدند. PMAها همونطور که قبلاً گفتیم رابط‌های اتصالی محفظه‌های پرفشار هستن. Z1 یک قطعه اسکلتی است که همچون ستون فقرات برای ایستگاه فضایی عمل میکند. این واحدها بسته به مکان نصب اونها با مخفف‌های S، Z و یا P شناخته میشوند. Z برای Zenith (سمت الرأس)، S برای Starboard (واقع در سمت راست) و P برای Port (واقع در سمت چپ).

واحد اسکلتی Z1 شامل، ژیروسکوپ کنترل گشتاوری، تجهیزات ارتباطی و دو عدد اتصالدهنده پلاسما برای خنثی کردن الکتریسیته ساکن ایستگاه است. در حالی که Z1 هیچگونه محفظه پرفشاری ندارد اما دارای دو مکانیسم لنگرگاهی عادی (CBM) برای راحتتر کردن اتصالات است. بدین ترتیب برای انجام اتصالات لزومی به پیاده‌روی فضایی نیست همچنین از فضای گنبدی شکل داخل این لنگرگاه‌ها بعنوان انبار ذخیره مایحتاج هم میتوان استفاده کرد. لنگرگاه دوم فاقد گنبد است و از آن برای اتصال موقت PMA-2 استفاده شد تا در طول مأموریت STS-98 واحد دِستینی بتواند به واحد یونیتی متصل شود. Z1 برای مدتی واحد اسکلتی P6 بهمراه صفحات خورشیدی را به ایستگاه متصل کرده بود. در حال حاضر از واحد Z1 برای اتصال هیچ واحد دیگری به واحد یونیتی استفاده نمیشود.

ویدئویی از زوایای مختلف واحد Z1 رو میتونید از اینجا (http://spaceflight.nasa.gov/gallery/video/shuttle/sts-92/mpg/sts92pf06.mpg)دانلود کنین.




Z1 و PMA-3 از نمای STS-92:

http://up.avastarco.com/images/ucprg2y1xseebu1uwclg.jpg




Z1 و PMA-3 بعد از اتصال به واحد یونیتی:

http://up.avastarco.com/images/mmxuwu9wwvo0prk4yat5.jpg



گنبد لنگرگاه Z1:

http://up.avastarco.com/images/hsbz7z1b6nfyqm3jv62u.png

[mohsen4465]

پنجمین قسمت ایستگاه فضایی بین المللی توسط شاتل فضایی اِندووِر (STS-97) و در تاریخ 30 نوامبر 2000 به مدار زمین پرتاب شد. در این مأموریت دومین واحد اسکلتی ایستگاه فضایی بنام P6 بهمراه صفحات خورشیدی (SAW) به ایستگاه متصل شدند. در ابتدا P6 بهمراه صفحات خورشیدی آن به واحد اسکلتی Z1 متصل شدند و در طول مأموریت STS-97 صفحات آن باز شدند. اما بعد از آن و بترتیب در طول مأموریت‌های STS-116 و STS-117 این صفحات خورشیدی بصورت نیمه‌ جمع شده در آمدند تا فضای کافی برای صفحات خورشیدی واحدهای اسکلتی P4 و S4 فراهم شود. نهایتاً مأموریت شاتلی STS-120 در نوامبر 2007، واحد P6 را از بندرگاه Z1 جدا کرد و آن را به واحد اسکلتی P5 متصل کرد؛ پنل‌های رادیاتوری آنرا مجدداً گسترش داد و تلاش کرد تا پنل‌های خورشیدی آنرا نیز باز کند. یکی از صفحات باز شد (2B) اما صفحه دوم (4B) دچار پارگی قابل توجهی شد و عملیات گسترش آن بطور موقت در میزان گسترش %80 متوقف شد. این ایراد نهایتاً رفع شد و در حال حاضر این پنل نیز بطور کامل گسترده شده است.

هر کدام از این بال‌های خورشیدی 34 متر طول و 12 متر عرض داشته و قادر به تولید 32.8 کیلووات جریان مستقیم هستند. بال‌ها به نوبه خودشان هر کدام به دو ردیف آرایه سلول خورشیدی تقسیم شدند. هر ردیف شامل 16400 سلول فتوولتاییک سیلیکونی بوده، هر سلول آن 8×8 سانتیمتر است که به 82 گروه پنل فعال، هر کدام شامل 200 سلول تقسیم شده‌اند.

انیمیشنی از باز شدن صفحات خورشیدی واحد اسکلتی P6:

لینک دنلود (http://spaceflight.nasa.gov/gallery/video/shuttle/sts-97/mpg/sts97pf4.mpg) (7.65 مگابایت)



ایستگاه فضایی از نمای STS-97 کمی پس از جدا شدن اِندوور (9 دسامبر 2000):


http://up.avastarco.com/images/wpwj5ntyt0gic7c9nhzr.jpg (http://up.avastarco.com/images/wpwj5ntyt0gic7c9nhzr.jpg)




جوزف آر.تَـنر در سومین و آخرین پیاده‌روی فضایی مأموریت STS-97 ـ(7 دسامبر 2000):


http://up.avastarco.com/images/h0hbo85jmzup4xu3uck7.jpg (http://up.avastarco.com/images/h0hbo85jmzup4xu3uck7.jpg)




نمایی شماتیک از ISS در پایان مأموریت STS-97:


http://up.avastarco.com/images/7v9cc3ldaz727m67ythc.jpg (http://up.avastarco.com/images/7v9cc3ldaz727m67ythc.jpg)

[پیمان اکبرنیا]

ایستگاه فضایی بین المللی بزرگترین ساخته دست بشر در فضا است.

برای اینکه مقیاس ایستگاه در ذهنتون بیاد بهتره با اجسام زمینی مقایسه اش کنیم و چه چیزی بهتر از یک اینفوگرافی در این مورد؟ :) در تصویر زیر ایستگاه فضایی بین المللی( با رنگ نارنجی)، با هواپیما، زمین فوتبال، کشتی تایتانیک و ... مقایسه شده است.


http://up.avastarco.com/images/u1z9q1lqi1blbcnrmjhc.jpg (http://up.avastarco.com/images/u1z9q1lqi1blbcnrmjhc.jpg)

[mohsen4465]

7 فوریه 2001، ماژول "دستینی"، بعنوان ششمین تکه از ایستگاه فضایی بین المللی سوار بر شاتل آتلانتیس و در پرتاب STS-98 راهی مدار زمین شد. سمت پشتی ماژول دستینی به سمت جلویی واحد یونیتی متصل شد و در طول پنج روز در فوریه 2001 آماده بکار شد. دستینی اولین ایستگاه تحقیقاتی مداری ناسا پس از تخلیه "اسکای‌لب" در فوریه 1974 می‌باشد. کمپانی بویینگ در 1995 ساخت این آزمایشگاه تحقیقاتی فوق پیشرفته 16 تنی را در مرکز فضایی مارشال در انتسویل، آلاباما آغاز کرد. سپس دستینی در 1998 به مرکز فضایی کندی در فلوریدا منتقل شد و نهایتاً در آگوست 2000 توسط ناسا وارد مراحل آماده‌سازی جهت پرتاب شد.

این ماژول تحقیقاتی آلومینیومی 8.5 متر طول و 4.3 متر پهنا دارد. ماژول از سه تکه سلیندری و دو انتهای مخروطی تشکیل شده که حاوی دو درب جهت ورود و خروج فضانوردان است. همچنین یک پنجره 20 اینچی با اپتیک بسیار شفاف در یکی از پهلوهای تکه مرکزی ماژول نصب گردیده است که از آن برای مشاهده‌ات علمی زمین استفاده می‌شود. خدمه از طریق این پنجره از عوارض زمینی عکس و فیلم‌های بسیار با کیفیت تهیه می‌کنند. یک دیافراگم از پنجره در مقابل میکروشهاب‌واره‌ها و زباله‌های فضایی محافظت می‌کند که خدمه برای استفاده از پنجره این دیافراگم محافظ را بصورت دستی باز می‌کنند. مشاهدات از پشت این پنجره این فرصت را به زمین‌شناسان و سایر دانشمندان می‌دهد تا سیلاب‌ها، بهمن‌ها، آتش‌سوزی‌ها و پدیده‌های اقیانوسی مانند شکوفایی پلانکتونی را بگونه‌ای مشاهده کنند که تابحال دیده نشده بود.


http://up.avastarco.com/images/ey0ljfynlwe92l6t44t2.jpg (http://up.avastarco.com/images/ey0ljfynlwe92l6t44t2.jpg)
فضانورد سوزان جی. هلمز، مهندس پرواز "اکسپدیشن 2" در حال تماشای زمین از پنجره دستینی.
اکسپدیشن 2 دومین مأموریت اقامت طولانی مدت در فضا از مارس 2001 لغایت آگوست 2001 بود که در طول آن سه فضانورد بمدت 163 روز در ایستگاه بین المللی ساکن شدند.


هر دو لنگرگاه دستینی دارای درب بوده که در حالت عادی باز هستند مگر در مواردی که نیاز به قرنطینه کردن فضای ماژول باشد. هر درب یک پنجره دارد. درب‌ها از هر دو سمت قابل باز و بسته کردن هستند. این درب‌ها مجهز به قفل داخلی فشار هستند که مانع از باز شدن درب در زمانی می‌شوند که فضای داخل ماژول دارای فشار منفی می‌باشد.

ماژول دستینی بدواً بهمراه 5 قفسه حاوی سیستم‌های الکتریکی و تدارکات حیاتی به ایستگاه رسید که توان الکتریکی، آب سرد، احیاء مجدد هوا و کنترل دما و رطوبت را در ایستگاه فراهم می‌کنند. 7 قفسه اضافی توسط ماژول تدارکاتی چند منظوره لئوناردو توسط STS-102 و ده‌تای دیگر در مأموریت‌های بعدی به ماژول دستینی اضافه شد. دستینی قابلیت نگه‌داری 13 قفسه محموله با آزمایش‌هایی در مورد علوم حیاتی انسان، تحقیقات مواد، رصد زمین و کاربری‌های تجاری دارد. آزمایشگاه جمعاً حاوی 24 قفسه است؛ 6 عدد در هر پهلو (پهلوی چپ، راست، سقف و کف).

اطلاعات کاملتر در مورد تک تک 24 قفسه دستینی رو میتونید در این لینک (http://javascript<b></b>:NewWindow('http://spaceflight.nasa.gov/station/lab_racks.html','labRacks','600','391','no')) مشاهده کنید.

دستینی هم اکنون حاوی فریزر آزمایشگاهی منفی 80 درجه‌ (MELFI) است که در مأموریت STS-121 به ماژول دستینی اضافه شد. اخیراً "دوربین کشاورزی" (AgCam) بر روی پنجره دستینی نصب شده است. این دوربین یک تصویربردار چند طیفی است که توسط دانشجویان و استادان دانشگاه داکوتای شمالی جهت عکس‌برداری مکرر از مناطق کشاورزی روی زمین ساخته شده است.

انیمیشنی از نحوه اتصال ماژول دستینی به ایستگاه:

لینک دنلود (http://spaceflight.nasa.gov/gallery/video/station/uslab-destiny/mpg/sts98destiny.mpg) (1.84 مگابایت)
(در طول مراحل اتصال آداپتور اتصالی PMA-2 به طور موقتی از واحد یونیتی جدا و به واحد اسکلتی P4 متصل شد و در انتها در لنگرگاه جلویی دستینی قرار داده شد.)


اینهم گشتی زیبا و مجازی درون ماژول دستینی. حتماً ببینید. ضمناً بصورت Fullscreen بسیار دلپذیرتره و واقعاً احساس میکنید که در ایستگاه فضایی و درون ماژول دستینی هستید: :have a nice day:

تور 360 درجه مجازی درون ماژول دستینی (http://www.boeing.com/defense-space/space/spacestation/ISS%20360%20Virtual%20Tour/Boeing%20ISS_ISS%20360%20Virtual%20Tour.html)



ماژول دستینی در حال اتصال به ایستگاه (11 فوریه 2001):


http://up.avastarco.com/images/xp8dit5p9znwpo0uzht.jpg (http://up.avastarco.com/images/xp8dit5p9znwpo0uzht.jpg)




ایستگاه بین المللی از نگاه آتلانتیس پس از اتصال دستینی (16 فوریه 2001):


http://up.avastarco.com/images/hv2fdshsjlvs6l32ccg.jpg (http://up.avastarco.com/images/hv2fdshsjlvs6l32ccg.jpg)




فضای داخل آزمایشگاه دستینی کمی بعد از اتصال به ایستگاه:


http://up.avastarco.com/images/0tm0iubfm1u4aiqv154.jpg (http://up.avastarco.com/images/0tm0iubfm1u4aiqv154.jpg)




یکسال بعد از پرتاب، فضای داخل دستینی بسیار تغییر کرده است:


http://up.avastarco.com/images/nljxu1q3y5a3jq3cysf2.jpg (http://up.avastarco.com/images/nljxu1q3y5a3jq3cysf2.jpg)




یکی از مشهورترین عکس‌های گرفته شده از پرتاب شاتل؛ STS-98 حامل دستینی:


http://up.avastarco.com/images/blcg9np7vf1a3va43xgq.jpg (http://up.avastarco.com/images/blcg9np7vf1a3va43xgq.jpg)
در لحظه ثبت این تصویر خورشید غروب کرده است اما کمی بالاتر نور خورشید همچنان به دنباله دود شاتل میتابد. سایه ستون دود درون اتمسفر تا قرص ماه کامل کشیده شده است. در پایین ماه سایه زمین هم بصورت نواری در امتداد افق مشخص است.
نمای بزرگ (http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/c/c7/Atlantis_launch_plume_edit.jpg/716px-Atlantis_launch_plume_edit.jpg)

[mohsen4465]

لازم است قبل از ادامه بحث در مورد قطعات اصلی ایستگاه فضایی، کمی هم در مورد قطعات کلیدی کوچکتری صحبت کنیم که برای تکمیل فعالیت‌های قطعات اصلی در مأموریت‌های جداگانه به ایستگاه فرستاده شدند. این قطعات با نام کلی "واحد جایگزین شونده مداری" یا ORU اسباب‌های کوچکی مانند پمپ‌ها، تانک‌های مخزن، جعبه‌های کنترل، آنتن، باطری و ... را شامل می‌شوند که معمولاً بصورت مجموعه‌ای و در کنار هم بر روی پلات‌فورم‌های مخصوص روی بدنه ایستگاه نصب می‌گردند.

مأموریت STS-102 شاتل دیسکاوری در مارس 2001 نمونه خوبی از این دسته مأموریت‌ها می‌باشد. از "ماژول تدارکاتی چند منظوره" برای اولین بار در طی این مأموریت استفاده شد. ماژول تدارکاتی چند منظوره تانکری بزرگ ساخت آزانس فضایی ایتالیا است که بمنظور حمل مواد و کالاهای مختلف به ایستگاه از آن استفاده می‌شود. ماژول درون محفظه حمل شاتل قرار گرفته، به ایستگاه متصل شده و کالا و مواد لازم از داخل آن به درون ایستگاه منتقل می‌شوند؛ سپس مجدداً توسط مواد زائد و محموله‌های بازگشتی پر شده و توسط شاتل به زمین بر میگردد. آزانس فضایی ایتالیا سه عدد از این مخازن حمل بار را با نام‌های لئوناردو، رافائللو و دوناتللو تولید کرده است. لئوناردو اولین ماژول تدارکاتی چند منظوره‌ای بود که در مأموریت STS-102 از آن استفاده شد.


http://up.avastarco.com/images/2vsqw0k9xofe3mq8a9n2.jpg (http://up.avastarco.com/images/2vsqw0k9xofe3mq8a9n2.jpg)
ماژول تدارکاتی چند منظوره لئوناردو - مأموریت STS-102




http://up.avastarco.com/images/5o0vt5yyqnw3kgkbtb8.jpg (http://up.avastarco.com/images/5o0vt5yyqnw3kgkbtb8.jpg)
فضای داخل ماژول لئوناردو - 21 مارس 2001 - مأموریت STS-102


شاتل دیسکاوری در مأموریت STS-102 علاوه بر لئوناردو حاوی چند واحد جایگزین شونده مداری نیز بود که بر روی حمل کننده‌ی مخصوصی (ICC) در داخل دیسکاوری قرار گرفتند. ICC بعنوان حمل کننده، شامل پلات‌فورمی برای نصب قطعات روی ایستگاه بنام ESP-1 بود که بر روی ماژول دستینی نصب شد. در مأموریت‌های STS-114 و STS-118 از خود ICC بعنوان پلات‌فورم‌های ESP-2 و ESP-3 استفاده شد. ICC برای اولین بار در STS-96 استفاده شد.


http://up.avastarco.com/images/kev41vdfaund5m8mlja.jpg (http://up.avastarco.com/images/kev41vdfaund5m8mlja.jpg)
شمایی از حمل کننده ICC بهمراه قطعات ORU





در لینک‌های زیر می‌تونید محل نصب قطعات ORU بهمراه شمایی کلی از مأموریت STS-102 رو مشاهده کنین:




دنلود ویدئو 1 (http://spaceflight.nasa.gov/gallery/video/shuttle/sts-102/mpg/sts102ani2.mpg) (10.96 مگابایت)
دنلود ویدئو 2 (http://spaceflight.nasa.gov/gallery/video/shuttle/sts-102/mpg/sts102ani1.mpg) (12.41 مگابایت)

[mohsen4465]

http://up.avastarco.com/images/0lfsuj4i7s0uco1uo9ou.jpg (http://up.avastarco.com/images/0lfsuj4i7s0uco1uo9ou.jpg)
فضانورد استفن کی. رابینسون، سوار بر بازوی روباتیک Canadarm2 در مأموریت STS-114


در 19 آوریل 2001 بازوی روباتیک کانادارم2 (Canadarm2) بعنوان اولین قسمت از سیستم خدماتی متحرک (MSS) توسط شاتل اِندوور در مأموریت STS-100 به مدار زمین پرتاب شد. سیستم MSS از یک بازوی روباتیک بنام سیستم دستواره متحرک ایستگاه فضایی (SSRMS – بازوی کانادارم2)، سیستم پایه متحرک (MBS) و دستواره چالاک کاربردهای خاص (SPDM مشهور به دست چالاک یا دست کانادایی) تشکیل شده است.

کانادارم2 در واقع نسخه‌ای بزرگتر و پیشرفته‌تر از کانادارم شاتل فضایی است. این بازوی روباتیک در حالت کاملاً کشیده شده 17.6 متر طول دارد و دارای 7 مفصل موتوردار است. قطر آن 35 سانتیمتر و جرم آن 1800 کیلوگرم است. این بازو توانایی جابجایی محموله‌هایی تا 116000 کیلوگرم را دارد و قادر به تسهیل پهلوگیری شاتل فضایی است. این بازو از قابلیت خود-جابجایی برخوردار است و می‌تواند همانند یک کرم ابریشم بر روی دو انتهای خود بر روی بدنه ایستگاه حرکت کند. البته این نوع جابجایی محدود به حرکت بر روی پایه‌های چنگ‌زنی داده و قدرت (PDGFs) است. PDGFها در گرداگرد ایستگاه نصب شده‌اند و وظیفه انتقال برق، داده و ویدئو را به بازو بر عهده دارند. در مأموریت STS-100 کانادارم2 موقتاً بر روی ماژول دستینی نصب شد اما پس از مأموریت STS-111 بر روی پایه متحرک مخصوص خود (MBS) قرار گرفت و این قابلیت را پیدا کرد تا براحتی در طول ایستگاه حرکت کند. بازوی روباتیک کانادارم2 از پشت سه نمایشگر LCD و از دو ایستگاه یکی در ماژول دستینی و دیگری در ماژول کیوپولا (پرتاب شده در مأموریت STS-130) قابل کنترل است.



http://up.avastarco.com/images/m8couuh82kp2lpdlrcdu.jpg

(http://up.avastarco.com/images/m8couuh82kp2lpdlrcdu.jpg)
PDGF

در مأموریت STS-100 علاوه بر نصب بازوی کانادارم2 یک آنتن فرکانس بالای مخابراتی نیز بر روی ماژول دستینی نصب شد. ماژول تدارکاتی رافائلو نیز اولین پرواز خود را در این مأموریت انجام داد. اندوور پس از تنظیم کردن ارتفاع ایستگاه فضایی در 29 آوریل از آن جدا شد و پس از یک دور گشت‌زنی دور ایستگاه فضایی در 1 می وارد اتمسفر زمین شد.

مراحل فعالیت های انجام شده در مأموریت STS-100 رو میتونید تو لینک های زیر ببینید:

دنلود ویدئو 1 (http://spaceflight.nasa.gov/gallery/video/shuttle/sts-100/mpg/sts100ani07.mpg) (1.45 مگابایت)
دنلود ویدئو 2 (http://spaceflight.nasa.gov/gallery/video/shuttle/sts-100/mpg/sts100ani08.mpg) (1.58 مگابایت)
دنلود ویدئو 3 (http://spaceflight.nasa.gov/gallery/video/shuttle/sts-100/mpg/sts100ani09.mpg) (2.29 مگابایت)
دنلود ویدئو 4 (http://spaceflight.nasa.gov/gallery/video/shuttle/sts-100/mpg/sts100ani10.mpg) (1.23 مگابایت)
دنلود ویدئو 5 (http://spaceflight.nasa.gov/gallery/video/shuttle/sts-100/mpg/sts100ani11.mpg) (2.72 مگابایت)
دنلود ویدئو 6 (http://spaceflight.nasa.gov/gallery/video/shuttle/sts-100/mpg/sts100ani12.mpg) (1.15 مگابایت)
دنلود ویدئو 7 (http://spaceflight.nasa.gov/gallery/video/shuttle/sts-100/mpg/sts100ani13.mpg) (1.47 مگابایت)



نمایی از ایستگاه فضایی بهمراه بازوی روباتیک کانادارم2 و ماژول رافائلو:


http://up.avastarco.com/images/2h3qvbi18bmhlnipxv1.jpg (http://up.avastarco.com/images/2h3qvbi18bmhlnipxv1.jpg)



ایستگاه فضایی کمی پس از جدا شدن STS-100 در 29 آوریل 2001:


http://up.avastarco.com/images/uw6882u5rh4m28pzurvo.jpg (http://up.avastarco.com/images/uw6882u5rh4m28pzurvo.jpg)

[mohsen4465]

12 جولای 2001، هفتمین قسمت اصلی از ایستگاه فضایی بین المللی سوار بر STS-104 به مدار زمین پرتاب شد. محموله شاتل آتلانتیس در این مأموریت «محبسه هوای مشترک کوئست» بود. این محبس هوا جهت ورود و خروج فضانوردان برای راه‌پیمایی‌های فضایی طراحی و ساخته شد. قبل از اتصال کوئست به ایستگاه، راهپیمایی‌های فضانوردان روسی با لباس فضایی روسی «اورلان» فقط از طریق ماژول تدارکاتی ازوزدا ممکن بود و راهپیمایی‌های فضانوردان آمریکایی با لباس فضایی «واحد سیار خارج فضاپیمایی» (EMU) فقط زمانی عملی بود که شاتل فضایی به ایستگاه پهلو گرفته بود.

محبسه هوای کوئست از دو قسمت تشکیل شده است؛ «محبسه تجهیزات» که لباس فضایی و تجهیزات در آن قرار داده می‌شود و «محبسه خدمه» که از آنجا فضانوردان می‌توانند به فضای بیرون ایستگاه بروند. این ماژول برگرفته از محبسه هوای شاتل است و بگونه‌ای طراحی شده تا حداقل میزان هوا را در هر بار استفاده هدر دهد. کوئست به درگاه CBM (مکانیسم اتصالی عادی) پهلوی راست ماژول یونیتی متصل شده است و دارای چهار محل اتصال جهت چهار تانک گاز فشار بالا بر روی بدنه خارجی خود است. دو عدد از این تانک‌ها حاوی اکسیژن و دوتای دیگر حاوی نیتروژن هستند که بمنظور تأمین هوای سمت آمریکایی ایستگاه بویژه پس از هدر رفتن هوا در اثر ورود و خروج‌های عملیات راهپیمایی فضایی استفاده می‌شوند. باوجود اینکه ماژول کوئست هم برای لباس فضایی آمریکایی و هم لباس فضایی روسی طراحی شده است اما فعلاً از آن صرفاً برای ورود و خروج توسط لباس فضایی آمریکایی استفاده می‌شود زیرا تاکنون تجهیزات لازم جهت استفاده فضانوردان روسی به کوئست ارسال نشده است.

قبل از راهپیمایی فضایی، ماژول کوئست برای فضانوردان محیطی با غلظت نیتروژن کمتر را فراهم میکند تا نیتروژن محلول در خون فضانوردان خارج شود. این کار مانع از «بیماری افت فشار» فضانورد درون لباس فضایی خواهد شد که از اکسیژن خالص با فشار 34 کیلوپاسکال پر می‌شود. در روش قبلی، فضانوردان برای چندین ساعت اکسیژن خالص تنفس می‌کردند.

انیمیشن مراحل فعالیت های انجام شده در مأموریت STS-104 رو میتونید تو لینک های زیر ببینید:

دنلود ویدئو 1 (http://spaceflight.nasa.gov/gallery/video/shuttle/sts-104/mpg/sts104_ani09.mpg) (1.46 مگابایت)
دنلود ویدئو 2 (http://spaceflight.nasa.gov/gallery/video/shuttle/sts-104/mpg/sts104_ani11.mpg)(2.04 مگابایت)
دنلود ویدئو 3 (http://spaceflight.nasa.gov/gallery/video/shuttle/sts-104/mpg/sts104_ani01.mpg) (3.10 مگابایت)
دنلود ویدئو 4 (http://spaceflight.nasa.gov/gallery/video/shuttle/sts-104/mpg/sts104_ani03.mpg) (1.42 مگابایت)
دنلود ویدئو 5 (http://spaceflight.nasa.gov/gallery/video/shuttle/sts-104/mpg/sts104_ani04.mpg) (1.18 مگابایت)
دنلود ویدئو 6 (http://spaceflight.nasa.gov/gallery/video/shuttle/sts-104/mpg/sts104_ani10.mpg) (1.52 مگابایت)
دنلود ویدئو 7 (http://spaceflight.nasa.gov/gallery/video/shuttle/sts-104/mpg/sts104_ani08.mpg) (2.35 مگابایت)


مشخصات محبسه هوای کوئست:
-------------------------------------
طول: 5.5 متر
قطر: 4 متر
جرم: 6064 کیلوگرم



ماژول کوئست بر روی بازوی رباتیک کانادارم2 در حال پهلوگیری با ماژول یونیتی - 15 جولای 2001:

http://up.avastarco.com/images/19gqtzaos8ihqeayg5sq.jpg



فضانورد STS-104، «جیمز اف. ریلی» در حال انجام اولین راهپیمایی فضایی توسط محبسه هوای کوئست - 20 جولای 2001:

http://up.avastarco.com/images/f8dbyc0rtfiwo199d0.jpg



شمایی از ایستگاه پس از مأموریت STS-104:

http://up.avastarco.com/images/5xofpr7dvhx0wmm9dho.jpg



ایستگاه در 20 آگوست 2001 - پایان مأموریت STS-105:

http://up.avastarco.com/images/f1q0mwvhght8iep3l21.jpg



سمت رو به زمین کوئست در 17 جولای 2009 - مأموریت STS-127:

http://up.avastarco.com/images/1r8k21nuhm5jd4id4owv.jpg



فضای درون محبس هوای کوئست در 20 می 2010 - مأموریت STS-132:

http://up.avastarco.com/images/odcm4tn9qky1g85p1nxk.jpg




منبع:
ویکی پدیا
ناسا

[2215]

ممنون از مطالبتون
من این صفحه رو دیدم ولی نتونستم ویدئو رو پیدا کنم.
میشه بیشتر راهنمایی کنید

ممنون خانم ساسانی. توضیحات واقعاً جامع و کامل بود. بهرحال کیف آزمایش به دیدنشه. :have%20a%20nice%20d
میتونید ویدئویی در رابطه با این آزمایش رو در این صفحه (http://www.nasa.gov/multimedia/videogallery/index.html?media_id=113572301) ببینید (دانلود هم میشه).

[mohsen4465]

ممنون از مطالبتون
من این صفحه رو دیدم ولی نتونستم ویدئو رو پیدا کنم.
میشه بیشتر راهنمایی کنید
این صفحه آرشیو ویدئوهای ناسا هست که خیلی وفته که باز نمیشه. دلیلشو نمیدونم. متأسفانه تو هاردم هم ویدئو رو پیدا نکردم تا براتون آپلود کنم.

[2215]

سلام
من یکم گیج شدم
در زمین گرانش روی شکل شعله اثری نداره. هوای اطراف اونه که شکلش میده. درسته اونجا گرانش نیست ولی در ایستگاه فضایی هوا هست. پس نباید این شکلی بشه. اگر ممکنه بیشتر توضیح بدید؟
یه سوال دیگه اینکه چرا کلا کروی میشه؟ مثلا چرا مکعب یا اشکال دیگه به خودش نمی گیره؟
ممنون از مطالبتون

[mohsen4465]

سلام
من یکم گیج شدم
در زمین گرانش روی شکل شعله اثری نداره. هوای اطراف اونه که شکلش میده. درسته اونجا گرانش نیست ولی در ایستگاه فضایی هوا هست. پس نباید این شکلی بشه. اگر ممکنه بیشتر توضیح بدید؟
یه سوال دیگه اینکه چرا کلا کروی میشه؟ مثلا چرا مکعب یا اشکال دیگه به خودش نمی گیره؟
ممنون از مطالبتون
شکل کشیده شعله روی زمین بخاطر جریان رو به بالای هوا ایجاد میشه. این جریان هم ناشی از اختلاف چگالی بین هوای گرم و سرد هست. هوای گرم سبکتره و بالا میره و هوای سرد که سنگین‌تره از اطراف به پایین میره. مطمئناً در iss سبک و سنگین دیگه معنا و مفهومی نداره.

[arahimi]

ایستگاه فضایی بین المللی (ISS) رو فردا صبح (9 آذر) می تونید از بیشتر نقاط کشور با قدر بسیار خوبی ببینید. مثلاً برای شهر تهران از ساعت 5:55 تا حدوداً 6:00 ایستگاه فضایی بین المللی از سمت شمال غرب آسمان به سمت جنوب شرق و تقریباً از سرسو با قدر 3.3- عبور می کنه. در شهر ما بجنورد هم از ساعت 5:08 تا 5:13 از کنار سیاره مشتری به سمت جنوب شرق آسمان و با قدر 3.4- گذر ISS اتفاق می افته. با توجه به شهری که در اون زندگی می کنید می تونید اطلاعات دقیق تر در خصوص زمان و مکان گذرهای ISS رو از سایت http://www.heavens-above.com (http://www.heavens-above.com/) دریافت کنید.
ـــــــــــ
آخ شرمنده اطلاعاتی که برای گذر iss از شهر تهران دادم مربوط به امروز صبح بود. در واقع فردا با قدر 2.4- از ساعت 5:08 تا 5:12 دقیقه از شهر تهران دیده خواهد شد. ضمناً مسیرش تو آسمون از کنار دسته ی ملاقه ی دب اکبر به سمت افق شرق هست.

[arahimi]

تو هفت هشت روز آینده ایستگاه فضایی بین المللی (ISS) چند تا گذر پرنور از آسمون ایران داره. مشخصات گذرها رو برای شهر تهران در تصویر زیر می تونید مشاهده کنید (گذرهای پرنورتر رو با رنگ قرمز به همراه تاریخ شمسی مشخص کردم). البته در بیشتر شهرهای دیگه به غیر از تهران هم با اختلاف یکی دو دقیقه در همون تاریخ ها می تونید ISS رو تماشا کنید ولی خب مکان گذر و قدر اون با توجه به طول و عرض جغرافیایی تون ممکنه اندکی متفاوت باشه. برای اطلاعات دقیق تر می تونید طول و عرض جغرافیایی شهر خودتون رو در سایت http://www.heavens-above.com وارد کنید. گذرهای چند روز آینده همه شون پس از غروب خورشید اتفاق می افته فقط شانس بیارید که آسمون ابری نباشه. ;)


6095 (http://arahimi.persiangig.com/image/Nojum/ISS/Iss%20Passes%20From%20Tehran.png)


(بر روی تصویر کلیک کنید تا اون رو با اندازه ی بزرگتر ببینید)



مشخصات دو گذر پرنورتر رو با جزئیات بیشتری براتون می نویسم:

گذر یکشنبه 17 آذر که دارای قدر 3- هست از ساعت 18:24 تا 18:28 در افق جنوب غرب و زیر سیاره پر نور زهره و پس از اون ماه اتفاق میفته. می تونید قدر سیاره زهره رو با قدر ISS در اون هنگام مقایسه کنید!

گذر بسیار پر نور بعدی هم با قدر 3.3- در روز چهارشنبه 20 آذر از ساعت 17:32 تا 17:40 اتفاق میفته. این بار هم ISS از افق جنوب غرب از کنار سیاره ی زهره گذرش رو آغاز می کنه و تقریباً از سرسو به سمت افق شمال شرق می ره.

[mohsen4465]

پیْرْسْ (Pirs)، هشتمین قسمت اصلی از ایستگاه فضایی، در 14 سپتامبر 2001 سوار بر راکت سویوز-U روسی و با استفاده از نسخه بازسازی شده‌ای از فضاپیمای پروگرس (پروگرس-SO1-M)، بعنوان مرحله فوقانی راکت سویوز-U، از مقر 1/5 فرودگاه فضایی بایکونور قزاقستان به مدار زمین پرتاب شد. پیْرْسْ که همچنین «اِستیکووُچنی اُوتسِک 1» (SO-1 / ماژول پهلوگیری) و یا DC-1 (اتاقک پهلوگیری) هم نامیده می‌شود یکی از دو اتاقک پهلوگیری روسی است که برای ایستگاه طراحی و ساخته شد (Poisk در سال 2009 بعنوان دومین اتاقک پهلوگیری به ایستگاه اضافه شد).

پیْرْسْ بجای ماژول باربری هوای فشرده بر روی فضاپیمای پروگرس-M سوار شد و در 17 سپتامبر بوسیله این فضاپیما به ایستگاه ملحق شد. در 26 سپتامبر فضاپیمای پروگرس از پیْرْسْ جدا شد و بر فراز آب‌های اقیانوس آرام در اتمسفر زمین سوخت. ماژول 3580 کیلوگرمی DC-1 در این مأموریت (مأموریت 4R) به سمت زیرین ماژول خدماتی اِزوزدا (Zvezda) متصل گردید. خدمه اِکسپدیشن 3 ساکن در ایستگاه، در طی ماه‌های اُکتبر و نوامبر 2001 در طی سه راهپیمایی فضایی اتصالات الکتریکی بین DC-1 و اِزوزدا را ایجاد و سایر تجهیزات لازم را بر روی پیْرْسْ نصب کردند. بعدها دو بازوی روباتیک روسی بنام جرثقیل‌های اِستْرِلا (Strela) که پیشتر توسط مأموریت‌های STS-96 و STS-101 به ایستگاه افزوده شده بودند به ماژول پیْرْسْ منتقل شدند.

وظایف اصلی DC-1 شامل: 1) فراهم کردن یک درگاه پهلوگیری و 2) کاربری بعنوان یک محبسه هوا است. DC-1 دارای دو دریچه پیاده‌روی فضایی و یک درگاه پهلوگیری است که قادر به پذیرش اتصال فضاپیماهای سویوز-TMA و یا پروگرس-M می‌باشد. پیْرْسْ قادر به انتقال سوخت از فضاپیماهای اتصالی به ماژول اِزوزدا و یا زاریا و بلعکس می‌باشد. محبسه هوای پیْرْسْ با دو دریچه، مناسب استفاده جهت راهپیمایی فضایی با لباس‌های روسی اورلان-M می‌باشد.

طبق برنامه قرار است تا پیْرْسْ در طی 2014 از ماژول اِزوزدا جدا شود تا جای خالی را برای اتصال ماژول چندمنظوره آزمایشگاهی نوکا باز کند. DC-1 پس از جدا شدن از ایستگاه از مدار خارج شده و وارد اتمسفر زمین خواهد شد. بدین ترتیب DC-1 اولین ماژول دائمی ایستگاه فضایی خواهد بود که وارد اتمسفر زمین شده و متلاشی می‌گردد.

طول: 4.91 متر
قطر: 2.55 متر
وزن: 3580 کیلوگرم
حجم: 13 متر مکعب



نمای 360 درجه‌ای ماژول Pirs (http://www.russianspaceweb.com/images/spacecraft/manned/space_stations/iss/dc/iss_dc.swf)





http://up.avastarco.com/images/cxxz45rnz96twjkx7i.jpg (http://up.avastarco.com/images/cxxz45rnz96twjkx7i.jpg)


ماژول SO-1 بهمراه دو جرثقیل اِسترلا متصل به آن
17 آوریل 2002 مأموریت STS-110




http://up.avastarco.com/images/v47ulkm1gxli0qrsazq.jpg (http://up.avastarco.com/images/v47ulkm1gxli0qrsazq.jpg)
نمایی کلی از ایستگاه در 15 دسامبر 2001
مأموریت STS 108




http://up.avastarco.com/images/onmh47kphkjn2bqlz6wv.jpg (http://up.avastarco.com/images/onmh47kphkjn2bqlz6wv.jpg)

[رضا طامهری]

ناسا وبسایتی را راه اندازی کرده کرده است با نام Sopt the Station که شما را قادر میکند از طلوع ایستگاه بین المللی در محل زندگیتان باخبر شوید.

برنامه Spot the Stationناسا به شما را قادر میسازد که چه هنگام ایستگاه بین المللی را در آسمان مشاهده نمایید-هرجایی در جهان. شما میتوانید از طریق پیام متنی یا ایمیل مطلعشویدبه طور متداول پیام ها چندبار در ماه برای شما ارسال میشود، زمانهایی که ایستگاه در محل زندگی قابل رصد است. در اینجا (http://spotthestation.nasa.gov/)میتوانید وبسایت Spot the Station را مشاهده نمایید و ثبت نام کنید.

اگر در این سرویس جدید ناسا ثبت نام کنید، قادر خواهید بود تا چند دقیقه قبل از پدیدار شدن ایستگاه بین المللی از حضور آن در اسمان محل زندگی تان مطلع شوید.

فقط متاسفانه فقط تهران رو داره تو لیستش :(

[Sky-Watcher]

دوستان تا حالا کسی از طریق رادیو با ایستگاه فضایی بین المللی ارتباط برقرار کرده ؟

[Haniyeh Gholami]

6833


تهران در شب از فضا و ارتفاع ۴٠٠ کیلومتری سطح زمین

[Uranus.sun]

رئیس سازمان فضایی روسیه (روس‌کاسموس) روز سه‌شنبه تائید کرد که این کشور پس از سال ۲۰۲۴ ایستگاه فضایی بین‌المللی (ISS) را ترک خواهده کرد تا بر ساخت ایستگاه مداری خاص خودش متمرکز شود.

ISS
به گزارش همشهری آنلاین به نقل از پولیتیکو روس‌کاسموس در بیانیه‌ای از قول یوری بوریسوف، رئیس این سازمان در جریان دیداری با ولادیمیر پوتین، رئیس‌جمهور روسیه نوشت: «البته همه تعهداتمان در برابر شرکایمان را انجام خواهیم داد، اما تصمیم درباره ترک این ایستگاه پس از سال ۲۰۲۴ گرفته شده است.»

ناسا قبلا طرح‌هایی را برای بازنشسته کردن ISS در سال ۲۰۳۱ اعلام کرده بود و کشورهای گوناگون در جهان به دنبال ساختن ایستگاه‌هایب فضایی مدرن‌تر هستند که به عنوان پست‌های آمادگی برای طرح‌های اکتشافی آینده یا برای ماموریت‌های درازمدت در کره ماه عمل کنند.

با وجود تنش‌های ناشی از حمله روسیه به اوکراین، هم روس‌کاسموس و هم ناسا امسال توافقی را امضا کردند که به فضانوردان و کیهان‌نوردان دو کشور اجازه همراهی با هم در موشک‌هایی که به سمت ‌ISS فرستاده می‌شوند، می‌دهد.

با این حال، دیمیتری روگوژین، رئیس پیشین روس‌کاسموس همچنین هشدار داده بود که این سازمان «در حال بررسی دوباره اولویت‌هایش است» و می‌خواهد بر «استقلال در امور فضایی متمرکز شود.»

روسیه و چین قبلا طرح‌هایی کلی برای ساخت یک پایگاه روی کره ماه را اعلام کرده‌اند و بوریسوف هم گفت روس‌کاسموس اکنون بر کار در زمینه شروع ساخت یک ایستگاه فضایی در حدود سال ۲۰۲۴ متمرکز خواهد شد.

‌ISS یک طرح مشترک میان ناسا، روس‌کاسموس و سازمان‌های فضایی اروپا، ژاپن و کانادا بود.

در تحولی جداگانه، آژانس فضایی اروپا (EMA) نیز موافقتنامه همکاری با روس‌کاسموس برای مامویت «اگزومارس» ‌(ExoMars) برای جستجوی حیات روی مریخ را لغو کرده است. در عوض، کشورهای عضو EMA طرح جایگزینی را در اجلاس بعدی وزیران فضایی‌شان در امسال بررسی خواهند کرد.

[Uranus.sun]

سازمان فضایی روسیه برای اولین بار از ماکت ایستگاه فضایی بین المللی خود رونمایی کرد.

به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از انگجت، به گفته راسکاموس (سازمان فضایی روسیه) این ایستگاه ROSS لقب گرفته است. آزمایشگاه مداری روسیه در ۲ مرحله به فضا ارسال می شود. در مرحله نخست ۴ ماژول به فضا می رود و عملیاتی می شود. این ماژول ها پس از تکمیل شدن برای اقامت ۴ فضانورد و تجهیزات علمی کافی خواهد بود.

همچنین طبق گزارش ها به نظر می رسد ایستگاه فضایی روسیه طوری طراحی می شود تا بهتر از ایستگاه فضایی بین الملللی زمین را رصد کند.

البته جزئیات بیشتری در این باره وجود ندارد. علاوه برآن راسکاموس تاریخ های دقیقی برای انجام ماموریت های فضایی مربوط به آنها تعیین نکرده اما رسانه های دولتی روسیه ادعا می کنند نخستین مرحله ایستگاه فضایی این کشور بین ۲۰۲۵ تا ۲۰۳۰ میلادی به فضا پرتاب می شود.

مرحله دوم نیز بین ۲۰۳۰ تا ۲۰۳۵ میلادی به فضا پرتاب می شود. بنابراین بین خروج روسیه از ایستگاه فضایی بین المللی در ۲۰۲۴ میلادی و جایگزین کردن آن فاصله زیادی وجود دارد.

سازمان فضایی روسیه در جولای سال جاری میلادی در واکنش به تحریم ها و اقدامات کشورهای غربی علیه روسیه پس از حمله به اوکراین، اعلام کرد ایستگاه فضایی بین المللی را ترک می کند. اگر این اقدام انجام شود، همکاری ۲ دهه ای روسیه و آمریکا در این ایستگاه پایان می یابد.

منبع : خبرگزاری مهر ( Mehr News )