من این متن رو در آرشیوم پیدا کردم
گفتم شاید برای شما خوندنش جالب باشه دوستان :yarr:
معنای اساطیری اجرام آسمانی :
ماه نام ایزدی که روان پرهیزگاران را به بهشت می برد؛
بهرام(مریخ) ایزد پیروزی که به هنگام نبرد اولین گروهی که نام او را ببرد آنها را پیروز می کند؛
خور ایزد پاکیزگی زمین و زیباترین در میان آفریدگان هرمز؛
آسمان از خدایان کم اهمیت و به معنای سنگ است- زیرا ایشان تصور میکردند که آسمان، سنگی نیم کروی و آبی رنگ است که بالای سر ما قرار گرفته؛
آناهید(زهره) الهه و مظهر آبها، بانویی قدرتمند و زیبا، وجود او در امر زادن مردمان موثر است.او چهار اسب نر دارد که باد و باران و ابر و تگرگ هستند؛
در باستان به سیارات ابااختر میگویند : کیوان(زحل)-هرمز(مشتری)-بهرام –ناهید-تیر(عطارد)-ماه ابا اختری و مهر ابا اختری
گوزَهَر یا جوزهر یعنی دو نیم منظقه ای که با واسطه ی دایره ی سیر ماه و منطقه البروج ایجاد می شودو گاهی جوزهرین قمر یعنی دو نقطه تقاطع دایره ی سیر ماه با منطقه البروج که عقده ی راس و ذنب باشد نامیده می شود.
آپوش خدای خشکسالی است و دیوی است که جلوی باران را میگیرد. در مقابل او تیشتر قرار دارد و با او مبارزه می کند و در صورت پیروزی فصلی پر باران خواهند داشت. برای این باید قربانیان زیادی برای تیشتَِر داشته باشند. نمیاد تیشتر پرنورترین ستاره ی آسمان است که شِعرای یمانی یا شباهنگ نماد آن است. در قرآن هم با نام شعرا آمده.