ماهواره ناسا به اقیانوس سقوط کرد
ناسا، سازمان فضایی آمریکا، میگوید که ماهواره شش تنی uars این سازمان، در ساعات اولیه روز شنبه در فراز اقیانوس آرام، وارد جو کره زمین شد.
انتظار میرفت که این ماهواره حدود ساعت ۵ صبح، به وقت گرینویچ، به کره زمین اصابت کند، اما مقامات میگویند که هنوز نمیتوان ساعت دقیق آن را مشخص کرد.
ماهواره uars (ماهواره تحقیقاتی لایه فوقانی اتمسفر)، بزرگترین ماهواره ناسا است که در سی سال گذشته بدون آن که کنترل شده باشد، وارد جو کره زمین شده است.
مقامات میگویند خطرات ناشی از این سقوط برای مردم، بسیار کم و ناچیز بوده است.
چند خبر تائید نشده مبنی بر فرو ریختن تکهپارههایی در غرب کانادا، در شبکه اجتماعی تویتر منتشر شده است.
قسمت اعظم این ماهواره پس از آن که ماموریتش به پایان رسید، قاعدتاً میبایست، پیش از ورود به جو، میسوخت و از بین میرفت، اما آزمایشهایی که با استفاده از مدلهای مشابه این ماهواره انجام گرفته، نشان میدهد که احتمالا ۵۰۰ کیلوگرم آن از بین نرفته است و به کره زمین سقوط کرده است.
اگر تکهپارههای باقیمانده از ماهواره به سطح کره زمین رسیده باشد، در طول یک مسیر ۸۰۰ کیلومتری روی زمین ریخته شده است، اما با توجه به این نکته که بیش از ۷۰ درصد سطح کره زمین را آب پوشانده، بسیاری از کارشناسان معتقدند که این قطعات به احتمال زیاد در اقیانوسها افتاده است.
استیون کل، سخنگوی ناسا در واشنگتن، به بیبیسی گفت: "نباید یادمان برود که این قطعات خیلی خیلی کوچک هستند، هر چند که خود ماهواره بزرگ بود – به اندازه یک اتوبوس بود. قسمت اعظم این ماهواره در آتمسفر سوخته است و فقط دهها تکهپاره کوچک از آن باقی مانده است. این قطعات، به شدت آسیب دیده است و اگر در اقیانوسها سقوط کند – خوب دیگر از دست رفته است."
uars در سال ۱۹۹۱ از شاتل فضایی دیسکاوری به هوا پرتاب شد تا اطلاعاتی در مورد جو کره زمین جمعآوری کند.
این ماهواره به درک علمی بهتری از لایه جو کره زمین کمک کرد، از جمله ترکیب شیمیایی لایه محافظ ازن و تاثیر خنککننده آتشفشانها بر روی آب و هوای کره زمین.
در چند روز گذشته ناسا به مردم هشدار داده است که چنانچه به قطعهای از ماهواره که به زمین رسیده، بر بخورند، به آن دست نزنند، و از آنها خواسته است که با ماموران پلیس محلی تماس بگیرند.
بر اساس 'پیمان فضایی ماورای جو'، که در سال ۱۹۶۷ توسط سازمان ملل متحد به تصویب رسید، دولت آمریکا همچنان مالک قطعاتی از ماهواره است که به زمین برسند و چنانچه مایل باشد میتواند بخواهد که قطعات پیدا شده به این دولت بازگردانده شود.
البته همراه با حق مالکیتی که آمریکا در این مورد دارد، مسئولیت هرگونه خسارتی هم که قطعات این ماهواره به بار بیاورد، اعم از انسانی یا مالی، به عهده دولت آمریکاست و باید غرامت آن را بپردازد.
شاهکار های دیگر از انسالادوس
:rambo:این قمر کوچک ولی پر جنب و جوش ستون ابری شکل بهت آوری از بخار آب و یخ را از شکافهای خود فوران میکند که اولین بار در سال ۲۰۰۵ توسط فضا پیمای کاسینی مشاهده شد. در انسالادوس مواد آلی وجود دارد و احتمال میرود که در زیر سطح آن آب بصورت مایع وجود داشته باشد.
فوارههای آبفشان مانند انسالادوس هالهٔ غول آسایی از یخ، غبار و گاز ایجاد کردهاند که حلقه e زحل را نیز تغذیه میکند.
انسالادوس در منظومهٔ خورشیدی تنها قمری است که بر ترکیب شیمیایی سیارهٔ خود تاثیر میگذارد. سازمان فضایی اروپا (esa) خرداد امسال اعلام کرده بود که تلسکوپ فضایی هرشل ابری از بخار آب به شکل یک پیراشکی بزرگ کشف کرده که توسط انسالادوس ایجاد شده است. (در ریاضیات چنین ساختار پیراشکی مانندی را چنبره مینامند)
طول این چنبره بیش از ۶۰۰ هزار کیلومتر و ضخامتش ۶۰ هزار کیلومتر میباشد و ظاهراً آب موجود در جو بالای زحل نیز از آنجا آمده است.
واضح است که بخار آب در طول موجهای مرئی شفاف و ناپیداست و بدین خاطر تا بحال این ابر دیده نشده بود و هرشل با استفاده از موج یابهای فروسرخ توانست آن را مشاهده کند. البته کشف این چنبره خبر داغی نبود چراکه هابل و وییجر در مأموریتهای خود علائمی از وجود ابرهای حاوی آب درجو زحل را گزارش کرده بودند. هرچند بیشتر آب موجود در چنبره در فضا پراکنده شده، اندکی از آن بر حلقه های زحل نشسته و منجمد شده است.
وقتی که بخش کوچکی از مولکولهای آب چنبره از جو زحل سر در بیاورند بیشتر آنها به اتمهای جداگانه هیدروژن و اکسیژن تفکیک میشوند. آب در چنبره اول به مولکولهای هیدروژن و هیدروکسید تجزیه شده و بعد هیدرواکسید نیز به هیدروژن و یک اتم اکسیژن تجزیه میشود. کاسینی در سفرش به حلقههای زحل اتم اکسیژن را کشف کرده بود که در آن زمان کسی نمیدانست که این اکسیژن از کجا آمده و حال علتش مشخص شده است.
به گفته هانسن اثرات عمیق انسالادوس بر زحل و محیط پیرامون آن حیرت انگیز است.
:rambo:
منبع :سایت ماهنامه ی نجوم:violin: