میخوام ببینم اگر تصویریو بدون استفاده از عدسی محدب ثبت کنیم باز هم اجسام دور کوچک دیده میشن؟دوربینای ماهوارهایی که عکس برداری میکنن همشون لنز دارن؟هیچ راهی نداره بدون عدسی محدب تصویر برداری کنیم؟:)
نمایش نسخه قابل چاپ
میخوام ببینم اگر تصویریو بدون استفاده از عدسی محدب ثبت کنیم باز هم اجسام دور کوچک دیده میشن؟دوربینای ماهوارهایی که عکس برداری میکنن همشون لنز دارن؟هیچ راهی نداره بدون عدسی محدب تصویر برداری کنیم؟:)
شاید این شکل کمک کننده باشه. توی حالتی که جسم خاکستری به ما نزدیک تره ، فاصله ی دو ستاره تحت زاویه ی بزرگتری نسبت به حالت دورتر دیده میشن. این زاویه چیزیه که ما به عنوان بزرگی و کوچیکی یه چیز برداشت می کنیم.
http://up.avastarco.com/images/lbirdx1rs25f07ku5c.png
(اگه دقت کرده باشید ، به صورت عام گفته میشه که ماه توی یه تلسکوپ یا دوچشمی ، بزرگتر دیده میشه. در صورتی که ماه اندازه ی فیزیکیش تغییر نمی کنه. بلکه اپتیک کاری می کنه که ما اونو تحت زاویه ی بزرگتری ببینیم. )
من در این لینک خوندم که دلیل این موضوع به بحث نور-هندسی برمیگرده.
حالا یه مثال ساده میزنم:
http://upload7.ir/images/08621552778213618364.png
اینطور نباید تصور کنید که نور جسم بصورت یک صفحه تخت بسمت ما میاد و وارد چشم های ما میشه. چون اونوقت با این تصور ما نمیایستی بتونیم اجسامی بزرگتر از 7 میلیمتر رو ببینیم چون مردمک چشم ما نهایتاً همین حدود باز میشه. عدسی چشم ما (کلاً همه عدسی ها) یک مرکز داره بنام "مرکز نوری" که هر پرتوی که از اون بگذره میتونه تصویر تشکیل بده. بنابراین نور اجسام میتونه تحت زوایای مختلف از این مرکز عبور کنه و حتماً لازم نیست جسم دقیقاً مقابل چشم ما باشه. بنابراین یک جسم برای اینکه کامل دیده بشه باید پرتوهای بالا و پایینش از داخل مرکز نوری عبور کنن. مسلماً یک مثلث یا بهتر بگیم یک مخروط نوری تشکیل میشه. هر چقدر جسم دورتر باشه مخروط نوری کشیده تر و زاویه مقابل قاعده مخروط (زاویه رأس مخروط، همون "زاویه دید") تنگ تر و تنگ تر میشه. نتیجه اینکه پس از عبور پرتوها از مرکز نوری عدسی چشم تحت این زاویه تنگ، قاعده مخروط دومی که در داخل چشم تشکیل میشه کوچیکتر میشه. با نزدیک شدن جسم زاویه دید بزرگتر شده و در نتیجه زاویه مقابل اون در پشت عدسی که بسمت تشکیل تصویر میره بزرگتر میشه. در نتیجه تصویر جسم سطح بیشتری از شبکیه رو اشغال میکنه و بزرگتر از قبل دیده میشه. حالا اگه عدسی چشم ما ضعیفتر باشه و در نقطه دورتری همگرایی رو انجام بده (فاصله کانونی بیشتر) و ضمناً شبکیه چشم ما هم دورتر باشه اونوقت مخروط نوری فاصله بیشتری رو باید طی کنه تا به شبکیه برسه و در خلال این مدت قاعده مخروط بزرگتر و بزرگتر میشه. به همین دلیله که تلسکوپ ها، اپتیک اولیه ضعیف و با فاصله کانونی بلندی دارن. چون با این کارشون مخروط نوری که قراره به شبکیه برسه مسیر طولانی تری رو طی میکنه و تصویر بزرگتر میشه. برای مثال اگه یک عدسی غول پیکر داشته باشم که فاصله کانونیش 1/4 فاصله زمین تا مشتری باشه و دقیقاً بین زمین و مشتری قرار داشته باشه اونوقت تصویری از مشتری که روی پرده ای غول پیکر در کنار زمین میافته دقیقاً هم اندازه خود مشتری خواهد بود.
بنابراین همه موجودات ماه رو در آسمون به اون اندازه که ما میبینیم نمیبینن. :)
خب من بازم سؤال دارم!!!:دی
راستش داشتم به نور فك مي كردم كه يهو يه چيزي به ذهنم رسيد.اگه كسي با سرعت نور حركت كنه(بافرض اينكه وجود داريم حالا)ما بايد فقط يه تصوير از فضاي اطرافمون داشته باشيم.و بعد از يه مدت كه فوتون ها تموم شدن هيچي.چون ما فقط ميتونيم اون فوتون هاييي رو ببينيم كه درس در لحظه ي رسيدن ما به سرعت نور از جسم خارج شدن.چون بقيه كه نمي تونن به ما برسن.بعدش هم همه جارو تاريك ميبينيم.مگه اين كه در خلاف جهت حركت ما فوتون بياد.درسته؟:)
این نظر منه نمی دونم تا چه حدی میتونه درست باشه:)
چون فوتون از بین نمیره در حالت طبیعی نمی ایسته و در دوره زمانی خیلی زیادی برای واپاشیش لازمه(البته موضوع واپاشی فوتون هنوز اثبات شده نیست) وقتی در لحظه اول داریم یه منظره رو میبینیم وقتی شروع به حرکت با سرعت نور میکنیم فوتونهایی هم زمان با شروع حرکت ما ساطع میشن و با سرعت نور در جهت حرکت ما شروع به حرکت میکنن و چون سرعتشون با ما یکیه سرعت نسبیشون نسبت به ما صفره بنابر این ما همواره نسبت به اون فوتونها ساکنیم و به عبارت دیگه همواره میبینیمشون و تصویرشون از بین نمیره مگر اینکه سرعت ما یا فوتون ها تغییر کنه یا فوتونها جذب بشن و... توی مسیر هم همینطور.چون هر جسم در هر لحظه فوتون ساطع میکنه بنابر این فوتون هایی از جسم وجود دارن که با رسیدن ما به اجسام ازشون ساطع بشن و ماجرای بالا تکرار بشه .یکم غیر قابل تصوره چیزی که میبینیم. وقتی سرعت ما نسبت به فوتون صفر باشه انگار هیچ حرکتی نسبت به اولین نقطه شروع حرکت نداریم و انگار کسی از ما در لحظه اول عکس گرفته باشه با این حال با حرکت کردن ما هر لحظه فوتون ها از اجسامی که در مسیرن به این عکس اضافه میشه یه تغییر دائمی در بطن یک ثبات دائمی داریم:دی که درک تصویری که میبینیمو دشوار میکنه. این در مورد فوتونهایی که راستا و جهت حرکتشون با ما یکیه.
حالا فوتون هایی که با مسیر حرکت ما زاویه میسازن و فوتونهایی که از جلو میان. اولین چیزی که به ذهنم رسید این بود که آیا سرعت نسبی میتونه بیشتر از سرعت نور بشه؟فوتون هایی که دارن از جلو میان نسبت به ما سرعتشون 2c میشه با توجه به اینکه c یک ثابت کیهانیه چه تصویری از فوتونهایی که از روبه رو میان برای ما ایجاد میشه؟:)
چه طوری میتونیم محاسبه کنیم که سرعت متوسط انبساط کیهان چقدره؟!بهتر بگم تابع انبساط عالم به چه شکلی هست؟:)
با تشکر.
با توجه به معادلات فریدمن که توی یکیش مشتق اول ضریب مقیاس و توی دومیش مشتق دوم ضریب مقیاس قرار داره که چون ضریب مقیاس با شعاع عالم ارتباط خطی داره این معادلات با سرعت و شتاب انبساط عالم هم ارز هستند
اگه متوجه نشدید بگید به صورت ریاضی بنویسم
موفق باشید :thumbsup:
ممنون میشم ریاضیشم بنویسین:)