شبیه سازی نشان می داد نه تنها با گذشت زمان بازو{ها}ی مار پیچی در کهکشان به وجود نمی آید بلکه ستاره ها هم خیال ماندن
در درون قرص کهکشان را ندارند و به سرعت بعد از گذشت چند صدمیلیون سال در اطراف کهکشان پخش می شوند.
بعضی هم به مرکز قرص هجوم می آورند و آن جا توده ایی فشرده از ستاره می سازند.هیچ کدام از این پدیده ها در آسمان دیده نشده بود.رصدها نشان می داد ساختارهای مار پیچی در قرص کهکشان ساختارها ی پایداری هستند که میلیاردها سال عمر می کنند.
در این جا هم ماده ی تاریک به کمک اخترشناسان آمد.معلوم شد اگر کهکشان را در هاله ای از ماده ی تاریک غوطه ور کنیم مشکل نا پایداری بر طرف می شود.این هاله باید جرمش بیش از جرم قرص کهکشان باشد.